ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : กำแพงของอดีต
"เอ่อ...คือฉันอยากคุยกับนายนิดหน่อยน่ะ"
[ครั้งก่อนที่นายจะคบกับเทย์ นายก็มาคุยกับฉันแบบนี้ อยากตีสนิทกับฉันอีกรอบรึไง]
ผมเดาสีหน้าเขาไม่ได้ว่าเขากำลังอารมณ์ไหน แต่ดูจากน้ำเสียงแล้วเขาก็รู้สึกดีบ้างแหละนะ
"อืม ก็คงงั้นอ่ะ"
[ละจะง้อเทย์เมื่อไหร่]
เอ่อ จะรีบไปไหนของเขานะ - -
[นี่! ตอบสิ ฉันอยากให้นายรู้ไว้นะ ตั้งแต่วันที่เทย์เลิกกับนาย เพลงอกหักออกมาแบบพรั่งพรูมากว้อย]
"เอ่อ แต่ที่ฟังมา ในอัลบั้มของเทย์มันก็มีเพลงแบบแฮปปี้บ้างหนิครับ - -"
[ฉันแค่พูดขำๆ นายก็จริงจังไปได้ แหม่ แต่ก็ดี นายได้คะแนนจากฉัน หนึ่งคะแนน]
ทำไมต้องเล่นเป็นเด็กๆไปได้นะ - - แต่ก็ดี อย่างน้อยผมก็รู้แล้วล่ะว่าเอ็ดไว้ใจผมแล้วนิดนึง(นิดนึงจริงๆ =_=)
"เอ่อ...ขอบคุณนะ"
[แล้วตอนนี้นายมีแผนยังไง]
"ก็ไม่รู้สิ"
[โอ้ย ทำไมนายกากงี้ ง้อผู้หญิงซักทีนายก็ต้องมีแผนสิ]
คำว่า"ง้อผู้หญิง"ของเอ็ดทำใหัผมอดที่จะหน้าแดงเป็นบ้าในคอนโดเดี่ยวของผมไม่ได้ แต่อีกคำพูดของเอ็ดก็ทำใหัผมขนลุกซู่เช่นกัน
[แต่นายต้องใช้กับเทย์คนเดียว ไม่ใช่ผู้หญิงคนอื่น]
"...."
[อย่าเงียบสิ]
"...."
[....]
ผมกล้าพูดเต็มปากเต็มคำในตอนนี้เลยว่า....
"ผมจะไม่ปล่อยผู้หญิงคนนี้อีกแล้วล่ะ"
+++++++++++++++
เวลาตอนเย็นในสตูดิโอ
"เย้~~~ ถ่ายแบดบลัดเสร็จแล้ว เลิกกองครับ~"
"อร้ายย เลิกกองแล้ววว มันต้องออกมาดีแน่ๆเทย์เลอร์ ><"
"ฉันก็หวังไว้แบบนั้นแหละ ฮะๆ"
ฉันซึ่งตอนนี้อยู่ในชุดปกติแล้วก็ยกยิ้มให้นักแสดงในเอมวีBad Bloodของฉันที่กำลังพุ่งมากอดฉันอย่างรวดเร็ว ทุกคนดูมีความสุขกันมากหลังจากที่เลิกกอง ส่วนฉันก็...
ต้องปั้นหน้ายิ้มไว้ก่อน
ทำงานให้ตายยังไงฉันก็ยังไม่ลืมเขาหรอกนะ...
ฉันเงยหน้าขึ้นบนเพดานและกระพริบตาปริบๆเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ให้ตายเหอะ...ทำไมเป็นแบบนี้อีกแล้ว
"เทย์ เอาอีกแล้วนะ"
"อะ...อะไรของแกล่ะ"
"ก็ร้องไห้ไง"
"ใครบอกแกว่าฉันร้อง ฮะๆ"
ฉันก้มหัวและมองดูเซเลน่าที่มองหน้าฉันด้วยความ....สงสารเต็มที เฮ้อ ฉันไม่ชอบเลยจริงๆ - -
"ฉันจะกลับคอนโดแล้วนะ เหนื่อยอ่ะ"
"ไม่ปาร์ตี้กันหน่อยเหรอเทย์?"
คาร์ลี่เดินมาหาฉันพร้อมกอดคอฉันไว้เบาๆ ฉันส่ายหน้าเบาๆเป็นการปฏิเสธและก็ทำให้คาร์ลี่ผละกอดคอมาจับไหล่ฉันเบาๆแทน
"งั้นไปหาไรกินกันก่อนเนอะ เดะฉันไปส่งเอง เซเลน่าไปมั้ย?"
"ไม่อ่ะ ฉันจะไปปาร์ตี้~ ขอโทษด้วยนะ บายย~"
เซเลน่ายิ้มกว้างมาให้ฉันและคาร์ลี่ ก่อนที่จะเดินตูดบิดไปที่กลุ่มนักแสดงอีกฝั่ง ส่วนฉันก็ได้แต่มองคาร์ลี่ด้วยความรู้สึกผิดแปลกๆ...นี่ฉันทำให้เธอต้องพลาดปาร์ตี้รึปล่าวนะ?
"ฉันไม่มีอารมณ์ไปปาร์ตี้ตอนนี้น่ะ อย่าซีเรียส"
และคำพูดของคาร์ลี่ก็ทำให้ฉันโล่งอกขึ้นมาบ้าง ก็ดีแล้วล่ะ ฉันก็อยากจะหาอะไรกินสักนิดแล้วนอนยาวๆที่คอนโด คาร์ลี่ขับรถมาที่ร้านอีกแห่งที่ห่างจากสตูดิโอพอสมควร ฉันเดินออกมาจากรถและรีบหาที่นั่งสั่งอาหารทันที
ผ่านไปได้ซักพัก อาหารก็มาเสิร์ฟถึงที่ เราก้มหน้าก้มตากินอาหารตรงหน้าแบบไม่ต้องสงสัย ก็คนมันหิวหนิ - - เราพูดคุยกันบนโต๊ะอาหารเล็กน้อยก่อนจะให้คาร์ลี่ขับรถมาส่งฉันที่คอนโด
"ขอบคุณนะคาร์ลี่"
"อื้มๆ ^^ พักผ่อนเยอะๆนะ"
เรายิ้มให้กันและปล่อยให้ฉันยืนอยู่คนเดียว วินาทีนั้นที่ฉันเดินหันตัวไปที่ประตูของคอนโด ฉันรับรู้ถึงแรงสัมผัสที่เกิดขึ้นที่ไหล่ของฉัน
"มีอะไรอีกเหรอคาร์....."
ฉันหมุนตัวกลับไปและถามทันที คิดว่าเป็นคาร์ลี่...
แต่...
ไม่ใช่...
เขา....เขากำลังยืนอยู่ตรงหน้าฉัน....จับไหล่ฉันอยู่...
แฮร์รี่ สไตล์...
"...."
"สวัสดีครับ"
"..."
"ไปเดินเล่นกันก่อนดีมั้ย?..."
"...."
"เทย์เลอร์ผมพูดกับคุณ..."
"นายมาทำไม!!!"
ฉันตะโกนใส่เขาและปัดมือของเขาที่ตั้งบนไหล่ออก เขาหน้าเหวอเล็กน้อยก่อนจะจ้องมาที่ดวงตาของฉันที่มีแต่ความแข็งกร้าว
"ผมอยากทำความเข้าใจกับคุณ....ผมอยากกลับมาเหมือนเดิม"
"เหอะ แล้วไง"
ฉันหมุนตัวกลับและรีบห้าวขาไปที่ลิฟต์และกดมัน แฮร์รี่รีบวิ่งตามฉันมาและจับข้อมือไว้
"เราคุยกันดีๆไม่ได้เหรอ?"
"มันจบไปตั้งแต่สองปีที่แล้ว!!"
ฉันตะโกนใส่เขาทั้งที่ตายังปิดอยู่ ไม่อยากเห็นว่าตอนนี้เขารู้สึกผิดแค่ไหน...ใช่...ฉันรู้ว่าเขารู้สึกได้ว่าเขารู้สึกผิดมากขนาดไหน...ตั้งแต่ตอนที่เราเจอกันที่สวนสนุกนั่นแล้ว...
สุดท้ายแฮซก็ยอมปล่อยมือจากข้อมือฉัน
แต่เขากลับมา กอด ฉันแทน...
"นะ...นายทำอะไร..."
ฉันพยายามดันตัวเขาออกไป แต่ด้วยแรงที่มีน้อย เลยเหมือนว่าฉันทุบอกเขาไปเบาๆแทน ตัวเขายังอบอุ่นเหมือนเดิม...เหมือนสองปีที่แล้ว...ตอนที่เรายังคบกัน...
"ผมไม่รู้จะทำยังไงให้คุณลืมอดีต"
"..."
"ผมรู้ว่าอดีตนั้นมันทำร้ายคุณแค่ไหน"
"..."
"ผมรู้ว่าคุณเจ็บขนาดไหน เทย์เลอร์"
เขาดันตัวเองออกและสบตาฉันอย่างอ่อนโยน มือของเขาเลื่อนมาปาดน้ำตาที่ประแก้มฉันอย่างเสียมารยาท...แต่กลับเบามือและอบอุ่นในความคิดฉัน
และคำพูดต่อจากนี้...ทำให้ฉันใจเต้นรัว
"ผมรักคุณเทย์เลอร์...
.....กลับมาคบกับผมได้มั้ย?"
"คอนโดนี่ยังเหมือนเดิมนะครับ"
"ก็แน่ล่ะ ฉันขี้เกียจซื้อใหม่"
"อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ฮะๆ"
เขาหัวเราะเล็กน้อยกับฉันที่มัวแต่หน้านิ่ง ฉันให้เหตุผลว่าถ้าปาปารัซซี่มาเห็นเข้า ก็คงจะไม่ดี บวกกับเขาที่ไม่ยอมกลับบ้าน กลับช่องก็เลยให้มันมาอยู่นี่แม่ม! =_=
จะทำเป็นใจแข็งหน่อย แต่นี่ก็เปราะบางเกินไป...
ฉันตัดสินใจหยิบคุ้กกี้ที่เหลือๆจากถาดมาใส่จานให้เขาพร้อมกับนมหนึ่งแก้ว เขามองหน้าฉันเล็กน้อยก่อนจะพูดประโยคที่เหมือนจะกระตุกความคิดของฉัน
"จำได้ด้วยหนิครับ...ว่าผมชอบกินอะไร"
"กะ...ก็มันเหลือในตู้เย็นน่ะ!! เมเรดิธกินเหลือ..."
*พรวดด!*
คุกกี้นั่นพุ่งออกมาจากปากเขาจนได้ อิตาบ้า ใครจะให้แขกมากินของเหลือแมววะเนี่ย!! ละนั่นยังมองมาแบบอึ้งๆอีก - -
"ฉะ...ฉันพูดเล่นน่ะ นายจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ!"
"เดี๋ยวเทย์เลอร์..."
ฉันหันหลังกลับไปหาเขา จะเล่นอะไรอีกล่ะ
"คำถามที่ผมถามไป..."
"....."
"...นานแค่ไหน ผมก็รอนะ..."
แล้วถ้า...นานจนตายล่ะ...
นายจะยังรอมั้ย?
แต่ไม่หรอก ฉันมีคำตอบในใจอยู่แล้ว...
แค่มันยังมีกำแพงที่สูงกั้นไว้...
กำแพงที่เขียนกำกับตัวโตๆไว้ว่า "อดีต" มันคือกำแพงที่กั้นความรู้สึกจริงๆของฉันไว้...
"วันไหนที่นายเคลียร์กำแพงที่นายสะสมอดีตแย่ๆให้ฉันได้...วันนั้นแหละฉันจะบอกคำตอบนาย"
เขายกยิ้ม ฉันก็ยกยิ้ม
ต่างคนต่างเข้าใจ...
ต่างคนต่างใจเต้นแรง
The....
+++++++++++++++
ต่อจากคำว่า The นี่คือคำว่าอะไรน้าา~
-นังเทย์ดูตายด้านมะ ไม่เว้ยนางแค่เจ็บๆกับอดีต
-ควรดีใจมั้ยที่พวกนางเจอกันแล้ว แถมดูท่าทาง(เกือบจะ)มิตรดีกันแล้ว 5555
-ทำไมไรท์คิดถึงเซน มีใครคิดถึงนายมาลิคแบบไรท์บ้างTwT
ปล.เขียนผิดตรงไหนก็ขอให้มองข้ามไป~
ขอบคุณที่ยังติดตามกันนะคะ รัก ♥
ขอบคุณที่ยังติดตามกันนะคะ รัก ♥
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น