[Haylor Fanfic] อดีตที่อยากลืม [Just Past]

ลำดับตอนที่ #2 : GREAT WORK MEREDITH

     



     "เทย์เลอร์...เธอโอเคมั้ยเนี่ย"

  

     คาร์ลี่ถามฉันด้วยความเป็นห่วง 

 

     "ฉันไม่เป็นไร ฉันโอเค ฉันโอเค โอเคจริงๆ"

     "โอเคอะไรของเธอล่ะ -0- ฉันรู้นิสัยเธอดีนะ - -" 

     "อืม..."

  

     ฉันไม่ตอบอะไรมาก เพราะฉันพูดอะไรไม่ออก คาร์ลี่ตบไหล่ฉันเบาๆ เธอคือเพื่อนที่รู้จักฉันมากที่สุดรองจากอบิเกล...อบิเกลนี่เพื่อนซี้ที่สุดของฉันเลยนะ เรารู้จักกันตั้งแต่เด็ก เธอรู้รายละเอียดเกี่ยวกับฉันเยอะมาก คาร์ลี่ก็เช่นกัน 

     "เธออย่าคิดมากนะ คนเรามีพบก็ต้องมีจาก อย่าคิดมากนะ"

     "อืม ขอบใจนะคาร์ลี่...ฉัน..

     .

     .

     .

     .

     .

     .

     .

     .

     .

     .

     .

     .

     ฉันแค่ลืมเขาไม่ลง..."

     "....."

     

     คาร์ลี่เงียบไป ฉันรู้สึกไม่ดีเลยแฮะ ที่ทำให้เพื่อนต้องมาเครียดเรื่องของฉัน ฉันซบไหล่คาร์ลี่ ฉันไม่มีที่พึ่งที่ไหนอีกแล้วนอกจากคาร์ลี่ ถึงฉันจะทำงานที่พบปะผู้คนมาก แต่คนที่จะเข้าใจเราสักคน มันหายากมากนะ 

     "ฉันขอโทษนะคาร์ลี่ เธอต้องมาดูฉันอ่อนแอตลอดเลย ฮะๆ"

     "ไม่เป็นไรหรอก ฉันเข้าใจเธอเสมอนะ ^^" 

     เธอฉีกยิ้มกว้างให้ฉัน รอยยิ้มน่ารักๆของเธอ ทำให้ฉันยิ้มอีกครั้ง  

     

     "เธอนี่ชอบทำให้ฉันยิ้มจังเลยนะ ^^"

     "ก็เธอเพื่อนฉันหนิ ฉันไม่ทิ้งเธอแน่" 

 

 

 

+++++++++++++++++++++++++++++++

 

 

 

     ผมนั่งบนโซฟาสีดำ ตอนนี้เพื่อนๆลิงทั้ง4ตัว...เอ้ย ทั้ง4คน =_= กำลังพูดคุยตามประสาเพื่อนสนิท ผมได้แต่นั่งเงียบๆ..

     .

     .

     .

     .

     .

     แน่ล่ะ...

     . 

     .

     .

     เพิ่งเจอบุคคลสำคัญเมื่อกี๊..

     .

     . 

     .

     .

     .

     ทำให้ผมนึกถึงวันเก่าๆ วันที่เธอกับผมเคยรักกัน...

 

 

 

      

 

 

       โอ้ยยย อะไรไม่รู้ละ พอเหอะๆ

 

     "แฮร์รี่ นายเป็นอะไรเนี่ย นั่งหน้าบูดอยู่ได้ -0-"

     

     ลูอีสถามผม ผมได้แต่ส่ายหัวไปมาเพื่อบอกว่าไม่ได้เป็นอะไร

    

     "โถ่ ไอ่แฮซ นี่แกกับฉันเป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน ทำไมฉันจะไม่รู้วะว่าแกเป็นอะไร....นั่งนิ่งหน้าบูดแบบนี้...เจออะไรมารึป่าว~"

 

     คำพูดของลูอีสแทงใจผมมาก - -"

 

     "ก็...คนเก่าหน่ะ.."

     "คนเราพบกันก็ต้องมีจากกันเป็นธรรมดาแหละหน่า ยกเว้นแต่ว่า..."

     "....."

     "คนคนนั้นมีอิทธิพลต่อหัวใจเราจริงๆ"

     "....."

 

     ลูอีสพูดถูก...เธอมีอิทธิพลต่อหัวใจผม......ผมลืมเธอไม่ได้ เธอไม่เหมือนคนอื่นๆที่ผมเคยลืม

 

     ผมนั่งอยู่ตรงนั้นโดยไม่พูดอะไร ลูอีสยังคงนั่งเป็นเพื่อนผม 

 

      "ฉันลืมเทย์เลอร์ไม่ได้จริงๆว่ะ"

 

 

 

 

+++++++++++++++++++++++++++++++

 

     ฉันนั่งอ่านข้อความที่บรรดาสวิฟตี้ที่ต่างแท็กมาบ้าง ทั้งในทวิตเตอร์ อินสตาแกรม และเฟสบุ๊ค ฉันอ่านไม่หมดทุกอันหรอกนะ มันเยอะจะตาย -0- 

     มีทั้งข้อความที่จิ้นฉันกับคนอื่นๆ ซึ่งเป็นคนใกล้ตัว ทั้งเอ็ด ชีราน เพื่อนสนิทอีกคนของฉัน ทั้งคาร์ลี่ คลอส เพื่อนซี้สุดๆของฉัน.....พวกเค้าคิดได้ยังไงกันนะ =_= รวมถึงเหล่าอดีตๆของฉันด้วยนะ ทั้งเทย์เลอร์ เลาท์เนอร์ และอีกคน...

     .

     .

     .

     .

     .

     แฮร์รี่ สไตล์

 

 

     เทย์เลอร์ เลาท์เนอร์ ฉันปล่อยแล้วล่ะ เพราะยังไงเขาก็มีคนที่จะรักเขาอีกเยอะ....แต่พอมาที่แฮร์รี่เท่านั้นแหละ ฉันรู้สึกลืมไม่ได้...ไม่รูัทำไม -_-  

     แต่ช่างมันเหอะ ยังไงฉันก็มีเพื่อนอย่างคาร์ลี่ อบิเกล และเพื่อนอีกหลายๆคน ที่จะอยู่ข้างๆฉันเสมอ......ไม่มีเขาฉันต้องอยู่ได้ล่ะนะ...

 

     "เทย์เลอร์ ฉันกลับบ้านล่ะนะ อยู่บ้านดีๆล่ะ อย่าเศร้าอีกนะ"

     คาร์ลี่บอกฉันก่อนที่เธอจะกลับบ้านไป ฉันมองคาร์ลี่ขับรถออกจากบ้านฉันไปช้าๆ 

     ฉันเข้าคอนโดของฉันและมองหาแมวตัวน้อยของฉัน โอลิเวียลูกแม่ ToT

     

     "เมี้ยวววววว~"

     "อ้าววว โอลิเวียยย อยู่นี่เอง"

 

     ฉันยกโอลิเวียขึ้นมา ประคองเจ้าแมวตัวนี้ไว้เบาๆ แมวตัวน้อยก็ครางเบาๆ น่ารักชะมัด >< 

 

     "เมี้ยวๆ~"

 

    เจ้าเหมียวครางออกมาน้อยๆพลางดิ้นๆ

 

     "หิวรึป่าวเนี่ย ปะ กินข้าวกันนนน"

 

     ฉันเดินไปที่ห้องครัวเล็กๆของฉัน พร้อมกับใส่อาหารแมวให้เจ้าเหมียวน้อยสีขาวน่ารักของฉัน พร้อมลูบหัวมันเบาๆ แต่...

 

     "เมี๊ยว"

 

      เสียงแมวอีกตัวในคอนโดของฉัน ส่งเสียงร้องที่ดังแต่สั้นๆ ฉันว่าเมเรดิธงอนฉันซะแล้วล่ะ -0- 

 

     "เมเรดิธธธธ หิวมั้ยย ^^"

 

      ฉันยิ้มให้เจ้าแมวสีเทาซึ่งเพิ่งเชิดตัวเดินออกไป งอนฉันแน่ๆ - -"

 

     *ตึ๊ง!*

 

     เสียงโทรศัพท์ฉัน!! *0*

 

     เมื่อฉันปลดล็อกหน้าจอ ก็พบว่าคาร์ลี่ทักมาหาฉัน

 

     Karlie:ถึงบ้านแล้วนะ เธอเป็นไงบ้าง

 

     คาร์ลี่มักทำอย่างนี้เสมอ นี่แหละเพื่อนฉัน><

 

     Taylor:ก็ดีขึ้นมากเลยล่ะ แต่ตอนนี้เมเรดิธงอนฉันอยู่น่ะสิ 😦

 

     Karlie:ว้าา น่าสงสารจริงๆ ฮ่าๆๆ 😂

 

     Taylor:ไปง้อก่อนละกัน เดี๋ยวมานะ

 

     หลังจากที่ฉันเห็นว่าคาร์ลี่อ่านข้อความนี้แล้ว ฉันก็รีบเดินตามหาเจ้าเหมียวสีเทา ซึ่งตอนนี้งอนฉันหนักเลยทีเดียว - -

 

     อยู่ไหนน้าาาา

 

     นั่นไง อยู่ในห้องนอนฉัน

 

     "เมเรดิธจ๋าาา นอนอย่างเดียวเลยนะ><

ทั้งกินทั้งนอน เดี๋ยวก็อ้วนกันหรอก><"

 

     -_- ฉันเดาว่าเมเรดิธคงทำหน้าแบบนี้

 

      ฉันตัดสินใจยกตัวเจ้าเมเรดิธขึ้นมา เลยตระหนักได้ว่าเจ้าแมวตัวนี้น้ำหนักเพิ่มขึ้น - -"

 

     "เมี๊ยวววว"

 

     หางเจ้าแมวตัวนี้เริ่มงอเป็นตัวคำถาม*?*

     แสดงว่าเมเรดิธเริ่มไม่งอนฉันแล้ววว ><

     

     "น่ารักจริงๆ>< ป่ะ เดี๋ยวฉันพาไปกินอาหาร^^"

 

     ละระหว่างที่ยกเจ้าเหมียวตัวหนักนี้ไปที่ห้องครัว แต่มันหนักมือฉันไปรึป่าวนะ

 

     "เมี๊ยวๆๆ"

     "นี่เม! อย่าดิ้นสิ เดี๋ยวตกนะ"

     

     เจ้านี่จะดิ้นอีกนานมั้ย หนักนะ TwT

 

     แต่สิ่งที่ฉันพูดไว้ก็เริ่มเป็นจริง

 

     "เมี๊ยวววว!"

     *จึกก!*

     "เห้ยยยย!!!"

 

     *ฟุ่บบ*

 

     ฉันเข้าใจสัญชาติยานแมว เวลามันจะหล่นพื้น มันมักจะนำขาทั้งสี่ของตัวเองมายันพื้นได้ก่อนทุกครั้ง

 

     "เมเรดิธ!!!"

 

     "เมีี๊ยว...."

 

     เจ้าเหมียวทำเสียงเศร้าๆ ให้ตายเหอะ -0-

 

     "คราวหลังอย่าทำแบบนี้นะ"

     "เมี๊ยวๆ"

 

     คราวนี้เจ้าเหมียวครางออกมาพลางมองมาที่ขาของฉัน จะมองทำไมเนี่ย - -"

 

     ฉันเลยก้มลงมองที่ขาฉันบ้าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     เลือด....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     เลือดเป็นรอยยาว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

    เมเรดิธ!!!! -"-

 

 

 

 

 

    ไปทำแผลก่อนแล้วเราต้องคุยกันน!! -"-

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     "เทย์เลอร์เธอโอเคมั้ย"

     "ฉันสบายดี ทั้งใจทั้งขา -0-"

     "บ้าจริง เธออุ้มแมวแบบไหนกันนะ ฮ่าๆ"

 

     โทษแต่ฉัน ทำไมไม่โทษเจ้าเหมียวที่มันดิ้นไปมาบ้างเล่า -"-

 

     "ก็เมเรดิธมันดิ้นอ่ะ แถมตัวก็หนักอีก -"-"

     "แต่แฟนคลับเธอแต่งเพลงให้ด้วยหนิ ทั้งในเฟสบุ๊คทวิตเตอร์ และอินสตาแกรม ฮ่าๆ ฉันขำพวกเค้าจริงๆ 😂"

     "เอาที่เธอสบายใจ -0-"

     "งั้นเดี๋ยวฉันค่อยโทรมานะ"

 

     ฉันวางโทรศัพท์ลง แต่

 

     *ตึ๊ง*

 

     คาร์ลี่เหรอ -0-

 

 

 

     H:เทย์เลอร์ เป็นไงบ้าง ขาเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     เขา.......

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     เขาอีกแล้ว.....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++

     GREAT WORK MEREDITH

 

     เกรทเวิร์คจริงๆแอร้ย ><

 

     ฟิคยังไงก็ฟิคนะหนู -.,-

 

     ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนมากๆน้า อุตส่าห์เข้ามาอ่าน อ้อ ขอบคุณสองคนแรกที่มาเม้นด้วยนะ ตอนแรกไรท์หมดกำลังใจ คือยายของไรท์แก.....เพิ่งเสียอ่ะนะ ละแบบไรท์ไม่ค่อยเวลาลงฟิค ไรท์ก็กลัวจะรอนานเลยจะลบ เพราะหลายคนคงนอยใส่ แต่พอไรท์เห็นคอมเม้นสองเม้นแรก....ไรท์ลบไม่ออกเลย เหมือนได้กำลังใจมากขึ้น ยังไงก็ขอบคุณมากๆนะ 😁 อ้อ อย่าลืมมาเม้นกันอีกนะ รักมากๆ 💕 

 

     ปล.ขอไรท์ไปเคลียเรื่องคุณยายก่อนนะ เดี๋ยวมาอัพให้อีก ทั้งฟิคเอมน้ำ ค่ายมวย ละก็ฟิคนี้

 

 

     ปล2. มีเรื่องเซอไพรส์คือ......ไรท์จะมีฟิคเรื่องใหม่....

 

 

     เนื่องจากไรท์จิ้นวาย เคเลอร์ก็ต้องมีสิ!!!!  😆😆😆😆😆 กำหนดการน่าจะวันเสาร์นี้ รอกันด้วยนะ >< รักอิอิ 😘😍



     ปล3. - -" ฟิคเคเลอร์ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้นะะะ 😂