เอลลิน่าเเห่งรูนห์

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

    บทนำ

           ในห้องนอนของคนไข้ มีเพียงเเสงจากหน้าต่างที่ส่องผ่านเข้ามาอย่างเลือนราง เเต่บุคคลภายในห้องก็มิได้ใส่ใจกับความสว่างหรือสิ่งใดใดภายในห้องเลยนอกเสียจากร่างอันซูบผอมของเด็กหญิงคนหนึ่งที่นอนอยู่บนเตียงของคนไข้
     “คุณหมอคะ อาการของลูกฉันเป็นอย่างไรบ้าง” เสียงของหญิงวัยกลางคนพูดขึ้น ท่าทีของเธอดูร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด

       “อาการของลูกสาวคุณเกินเยียวยาแล้วครับ อย่างที่หมอได้บอกคุณไปแล้ว ว่าผู้ที่ป่วยเป็นโรคนี้มีชีวิตอยู่อีกได้เพียง1ปี ถ้ารักษาดีๆก็อาจจะ2ปี นี่ลูกสาวคุณก็อยู่มาได้ถึงปีครึ่งแล้ว หมอคิดว่าคุณควรทำใจไว้นะครับ”

        “ไม่จริงๆ อาการของน้องสาวหนูยังไม่แย่ขนาดนั้นซักหน่อย หมอต้องช่วยรักษาเธอนะคะ” เด็กสาวที่ดูท่าจะเป็นพี่สาวของเธอพูดทั้งน้ำตา

        “หมอก็จนใจจริงๆนะครับ เด็กสาวคนนี้คงมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่กี่วันแล้ว”

                ทุกๆวันผ่านไปอย่างซึมเศร้าและเคร่งเครียด เพราะทั้งหมดกำลังหวัง...หวังว่าจะมีปาฏิหาริย์ที่จะช่วยเอลลิน่าได้ แต่แล้วเพียงแค่2วันผ่านพ้นไป...    

                   “เอลลิน่า  ลูกต้องไม่เป็นอะไร ลุกขึ้นมาสิลูก ลุกขึ้นมาเหมือนตอนที่ลูกหลอกแม่ตอนนั้นไง ลุกขึ้นมาสิลูก ฮือๆๆ ”  เสียงอันสั่นเครือของหญิงวัยกลางคนผู้หนึ่ง ดังก้องในห้องเล็กๆของผู้เป็นบุตรสาว  แต่ก็ไม่อาจทำให้บุตรสาวของเธอ...เอลลิน่าลืมตา และฟื้นคืนมาได้

           บ้านลักษณะธรรมดาหลังนั้นช่างดูเงียบเหงา สีดำดูกลืนกินไปทั้งตัวบ้าน ตั้งแต่ผ้าแพรที่ผูกไว้หน้าประตู สีชุดของผู้อยู่ในบ้าน ตลอดจนโลงศพสีดำกลางห้องรับแขก ที่มีถ้อยคำสลักว่า “เอลลิน่า เมอนี่ร่า ได้เสียชีวิตลง ณ ปีรูนห์ที่25 และเธอจะอยู่ในความทรงจำของเราตลอดไป”