คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - 0 -
. . .
พลั่!
“มึยุ่ับแฟนูไมวะ!”
ทำไม..
ผม้อโนอะไรแบบนี้ หาว่าแย่แฟนพูออมา
ผมเยหน้านที่หาว่าผมไปยุ่แฟนมัน เหอะ!
็แ่ไอวายัวนึที่โนผู้หิหลอละนะ
“มึ! ้อหน้าูนานี้
ยัไม่เ็หรอ!”มัน้ามือเรียมะ่อยผมอีรอบ
“ำรวมาโว้ยยย”ผู้ายที่่อยผมหัน้ายหันวาแล้วผลัผมอย่าแรลับพื้น
ถูเพื่อนมันลาออไป
“อาว์! เป็นไรปะวะ”เสียหนึ่ในเพื่อนอผมัึ้น
ผมหันไปมอ ม่านที่วิ่มาพร้อมับเปา
“เป็นไรมาปะวะ”เปาสำรวัวผม้ายวา
“พวมันเป็นห่าไรวะ มึอยู่อมึีๆ”ม่านพยุผมให้ลุึ้น
“มึไปร้านู่อนแล้วัน ไปทำแผลเปลี่ยนเสื้อผ้า
ลับไปสภาพนี้โนแม่ผู้เป็นที่รัอมึ่าายห่า”
“ถึูะลับสภาพไหน็โนปะวะ”สภาพอนนี้ถ้าไปทำแผลอนนี้แสบแน่นอน
ไม่อยาะิเลย
“ูไม่ิเลยว่ามึะมาถึร้าน่อนทั้ๆที่ปิมาถึนสุท้ายแท้ๆ”
“ูะมาหาไริน่อน ูหิว”ผมพูแล้วเอามือลูบๆท้อัวเอ
“ไออาว์อูแพ้ับวามหิวโหยหรอวะเนี่ย
ูอบุวามหิวที่ทำให้มึออมาเร็ว”
“แ่ถ้าออมาเร็ว แล้วมีเรื่อ็อย่าเลย ไอสั
เ็บัวเพราะวามหิวใ่เรื่อปะ”ม่านเลื่อนมือไปเปิประูร้าน
“ไอม่านมาแล้วหรอ อะ อ่าว ไออาว์ไปทำห่าไรมา
ทำไมสภาพเหมือนโนน่มืนมาวะ”
เอัน็ปาหมาเลยนะไอพี่หมอ
“แหม ใเย็นไอสั ่าูมาเถอะ ไม่้อทำสายา” พี่หมอพี่อไอม่าน
ที่เปิร้านเหล้าที่มีเพลอัฤษเปิลอเบาๆื่มเหล้าิวๆ แถมโรแพ
ึูลู้าทุประเภท
“มันโนไอวายัวนึ่อยมาพี่
เี๋ยวผมพามันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทายานะ” ม่านับเปาพาผมไปทาห้อส่วนัวที่มีแ่นรู้ัเ้าไ้เท่านั้น
พี่หมอทำมือไล่ๆ ให้ผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทายา
“มาทายามาไออาว์ แล้วเราะไปื่มัน ่อนที่พวไอิวะมา”
ไอเปาลาัวผมไปนั่แล้วัารทายาให้ผม
ส่วนไอม่าน็ไปหาเสื้อผ้าอมันมาให้ผม ผมมอเพื่อนสอนที่มันอยูแลผมมาลอ
“ว่าแ่มึไปโนไอหน้าวาย่อยไ้ไวะ”
ผมเล่าเรื่อทุอย่าให้มันฟั
“เอาริปะเพื่อน ูำวามไม่่อยไ้เลย
เราสร้าศัรูอะไรันมาอนไหน”ไอเปาพูแล้วแผลผมแรๆ
“เบาๆิไอสั เ็บนะเว้ย
อีอย่านึูยัไม่รู้เลยแฟนไอห่านั่นนไหน” ผมหยิบพาสเอร์ยาสอสามอันึ้นมาแปะ้าแ้มัวเอที่โน่อย
หมหล่อเลย
“มึไปปิเสธใรมาป่าววะ ามเนื้อเรื่ออาร์ูนทั่วไป
พอโนนที่อบบอปั ้อวิ่ส่ายูิ้ๆ ไปบอแฟนัว”ผมมอไอม่านที่ท่าทาวิ่ใหู้
“ปัาอ่อนิบ แล้วไอมุที่มึบอำรวมา็วายมาๆ”
ผมเินออมาพร้อมถือเสื้อเน่าๆอัวเอ่อนะโยนทิ้ไปทาถัยะ
“เหอะ!
ั้นมึ็อบุมุวายๆที่ะโนแล้วพวมันวิ่หนีไปแล้วัน”
“เหมือนหล่อเท่รวยมาไอเหี้ยที่ทิ้เสื้อไป”
“ไม่รวยหรอ ูอยาทิ้” ผมพูำๆ
อนนี้ผมอยู่ในเสื้อเิ้สีฟ้าอไอม่าน
ึ่มันออะให่ไปหน่อยับาเายาวาๆสีำ
“หล่อแล้ว้า พ่อเพิ่มอน้อ”ไอเปามอผมแหยๆ
“พอมีพาสเอร์ิอยู่ ูหล่อเลยเพื่อนู
ูเหมือนนไม่ไ้โน่อยมาอะ”ไอม่านล้วมือมาในเสื้อผม
“เสื้อให่ไป อรี่นะ ูมีแ่นี้ริๆ”
“ทำไมไออาว์ใส่แล้วมันหลวมวะ แ้าวบ้าไอเวน
สู็ริแ่้อมีล้ามแบบูะเท่นะ”ม่านเปิส่วนหน้าท้อึ้นมา
ส่วนเปายแนึ้นมา
้า ไอพวรัารออำลัาย
“ู็มีหน้าท้อนะ” ผมเปิหน้าท้อัวเอที่มีแบบน้อยนิ แ่ใ่ว่าไม่มี
“แถมูสูว่ามึนะไอม่าน” ผมหันไปยิ้มให้เพื่อนัวเออย่าผู้นะ
ม่านมันสู170ว่าๆ ผม178 ส่วนไอเปา180 พวผมัว่าอยู่ลุ่มหน้าาีเลยรับ
“รำา สูแล้วไ ลีลาเหี้ย ็บ ไปหาพวิวเถอะ
มันรอนเป็นบ้าแล้วมั้”
ิวที่พูถึไม่ใ่เพื่อนลุ่มผม
เป็นนรู้ัอไอเปาและม่าน ผมไม่่อยรู้ัใรเท่าไหร่
ผมเห็นนหัวแโบมือให้ไอม่าน โ๊ะที่นื่อิวนั่มีเพื่อนอี2น
ร้านอพี่หมอัว่าพวรวยเ้าเยอะมา
พี่แม่ระโบีใายห่ามีลู้ารวยๆเ้า ผมเินไปที่โ๊ะ้าๆเพื่อมอรอบๆ
แ่ไม่่อยสัเอะไรแถวนี้ไ้มาเท่าไหร่ ผมึนั่ล้าๆไอเปา
“ไไอิว ไม่เอนาน หล่อแมวๆเลยไอสั” ไอม่านทัทายเหมือนไม่ไ้เอันนาน
“แมวพี่มึรับ ูอยู่แ่วิศวะ ว่าๆ็เินมาเล่นิวะ
ไไอเปา ยัหน้าหมาๆเหมือนเิม”
“ไอสั” ไอเปา็โน้มัวไปทัทาย
ผมสำรวิวเล็น้อย่อนะยิ้มออมา
“้าเปาใรวะ” ิว้อผม
“เพื่อนูเอ มึไม่เยเอมันแน่นอนเพราะมันไม่่อยมาร้านิเมิบๆ
มันื่ออาว์ อยู่สินำเหมือนพวู” ิวร้ออ๋อออมา
“ยินีที่ไ้รู้ั” ผมยื่นมือออไป
ิวยื่นมือมาับ ผมลูบมือิวรที่มีเส้นเลืออยู่นาน
“เอ่อ อาว์” ผมสะุ้นิหน่อย่อนะรู้สึัว
“โทษทีๆ” ผมำออมาเล็น้อย
ม่านเปามอหน้าผมแล้วทำท่าะุ ผมห้ามไว้่อน
“ูไม่ไ้ั้ใะลูบ บปะ”
“มึมาทีไร ็นะ” ม่านถอนหายใออมา
ผมรู้ว่าทำไมพวมันถึถอนหายใออมา ทุนอาะิว่าเยๆ ผม็ว่าเยๆนะ
สำหรับารลูบมือ แ่ผมเป็นพวอบ้อมือแนอนอื่น ใรที่มีเส้นเลือที่ัเนผมะอบมาๆ
ยิ่ถ้าเป็นแนให่แล้วมีเส้นเลือปูนออมาเล็น้อยผมยิ่อบ
อย่าิว็ถือว่าผ่านเพราะเส้นเลือัเนมาแถมปูออมาเล็น้อย
ส่วนเพื่อนอีสอนอิวนั้นไม่ผ่านแฮะ
“มีไรป่าววะ” ิวถามเห็นม่านเปามอผมแปลๆ
“ูล่ะอยารู้ริๆ ถ้าไอพวอริหรือศัรูรู้ว่า
มึอบมอเส้นเลือนอื่นะเป็นไ”เปาพูำๆ
พวิวหันมามอผมอย่าๆ
ผู้หิอบมอเส้นเลือยัไม่เห็นแปล แ่ยัไวะ
ผู้าย็มอไ้ไม่เห็นแปลเลย ผมรู้ว่าัวเอหันมามอเรื่อพวนี้อนมอปลาย
เพื่อนมอว่าผมแปลๆ แล้ว็มอว่าผมเป็นุ๊เป็นอย่านู้นอย่านี้
ผู้ายอบเส้นเลือมอว่าเป็นุ๊ปัาอ่อนัว ไอสั ผมเนี่ยแมนสุ
อย่าบอใรเียว ไม่เยมีแฟนาย้วย ไอสอัวนี้มัน็รู้ว่าผมอบ็ไม่ไ้ว่าไร
มันบอเยๆ
หลัานั้น็เ้าสู่่วถามเรื่อ่าๆ
ผม็อบเป็นบารั้บาราว แล้ว็ื่มไวน์ไป ผมอบไวน์ร้านไอม่านมา แบบมาๆ
อร่อยสัๆ
“มึ นนั้นหน้าุ้นๆปะ ใ่นที่มาหาเรื่อมึที่ะปะ”
ผมหันไปมอามที่ไอเปามอ มันนั่อยู่ั้นบน ู่อรินนี้
เลียยาสุเท่าที่เอมาเลยรับ แหม เอันยันร้านเลยวุ้ย มัน้อผมเหมือนะ่า
เี๋ยวนะ นีู่ไปทำไรให้อีล่ะวะ
ู่อรินนี้อผมไม่เหมือนใรมันหาว่าผมไปนอนับแฟนมัน มีเป็นลิปเลยรับ
ึ่นในลิปไม่ใ่ผมไม่ว่าะมอไ็ไม่ใ่ อยาะะโนใส่หน้าว่า ไอวายยย!
ไม่ใู่โว้ยยย ไอเหี้ย! มอูอยู่ไ้ มามึมา วิ่มา่อยูเลยไอสั!
ผมหัวร้อนละ
ไม่ว่าใร็มอว่าผมไปแย่แฟนบ้าล่ะ ไปนอนับแฟนมันบ้าล่ะ
ไปเที่ยว้วยันบ้าล่ะ เป็นนหล่อทำไรแม่ผิหม โถ่ ีวิอาว์ผู้น่าสสารเหนือนบนโลนี้
วรเอนที่ีว่าพวแมวๆแบบนี้ปะวะ ผมมอไปนานๆัาลายละ
เพราะไวน์ัวใหม่อพี่หมอปะวะ ผม้มหน้าลมาปรับสายาเล็น้อย
“เป็นไรปะวะ” ไอม่านเห็นผมแปลๆึถามึ้น
แ่ผมส่ายหน้าอบไปว่าไม่ไ้เป็นอะไร
“ูวรวิ่ไป่อยแทนมึปะ แม่้อนานี้
เรื่อบไปแล้วไม่ใ่หรอวะ”ไอเปาหัวร้อนแล้วรับ
ใร็ไ้เอาน้ำแ็ราที เหล้าเ้าปาทีไรหัวร้อนเี้ยวาอีละ
ผมมอึ้นไปมันหยัิ้วให้ผมทีนึ
เป็นห่าไรไอสั หล่อมาหรอวะ ผมเลื่อนสายาไปทาอื่นเผื่อสายาัวเอะไปเอไรีๆบ้า
แ่ันไปสะุับ
มือ...
เส้นเลือ..
เี่ย.. มือทีู่ามหา
ผมหันไปมอนที่นั่ิับทาเินั้นสอ ผม้อมือเานานมา
มือเามีเส้นเลือที่ัเนปูมาเล็น้อย ีว่าอิวมา แบบมาๆ เี่ยเอ้ยย!
หยุมอไม่ไ้! ผมอยาเอาหัวัวเอีเ้าับโ๊ะไม่ิว่าัวเอะ้อแล้วเป็นบ้าเป็นบอนานี้
ผม้อผมเาอยู่นาน่อนเลื่อนสายาไปมอใบหน้า... ไอห่าหล่อริ
เาแ่ัวสุภาพมา แม่เอ้ย! ผมอบอเลยนะรับทุน นนี้แหละ เพอร์เฟที่สุ!
เท่าที่เอมา (นานั้นเลยหรอวะ) ผมยไวน์ึ้นมาื่ม ่อนวาแ้วแรๆ
แล้วหันไป้อ่อ
“อาว์ ไออาว์!” ม่านมอเพื่อนัวเอแล้วไ้แ่ิแล้ว็สสัย
มันมออะไรอมันวะ
“มันมอมือไมึู ผู้ายทีู่ีั้นสอ
รใล้ทาเินึ้นล” เปาเห็นเพื่อนัวเอผิสัเมาั้นานแล้ว
“นอาะมอมือแล้ว มันมอหน้าา้วยหรอวะ” ม่านมอเพื่อนัวเอๆว่าเปลี่ยนไปมอหน้าผู้ายแล้วหรอวะ ปิมอแ่มือ
“ไออาว์โว้ย!”
“อะไรวะ ะโนไม” ผมใับเสียอพวมันสอนที่เรียพร้อมัน
นำลัูเพลินๆ
“มึ้อเานานั้น ไปอลูบเลยไหม” ผมใับำพูอเพื่อนัวเอ
“มึพูอะไรเนี่ย
หน้าาููอยาลูบมาเลยหรอวะ” ทั้สอนพยัหน้า
ผมนี่หน้าเลิ่ลั่เลยรับ
“บ้าปะ ใหู้ไปอลูบ..” ผมมอไปทาผู้ายที่ัวเอ้ออยู่นาน
“แ่..ูไปอลูบ เาน่าะให้ปะ ถ้าเราไปอรๆ” ทั้สอนมอูเพื่อนที่ลัเลับัวเอ
“มึเื่อเถอะมันไม่ไปหรอ”ม่านพยัหน้าเบาๆับำพูอเปา
อย่าน้อยไออาว์ ็ยัมีวามั่ใละนะ
แ่..ไม่ใ่!
พวเาสอนิผิ
เพื่อนัวีลุแล้วเินไปไม่บอล่าว
“ไออาว์ ไปไหนวะ!” ผมไม่อบอะไร รู้ัวอีทีาผมถึั้น2แล้ว
ผมหยุรหน้าผู้ายที่เป็นเป้าหมาย เาเยหน้ามามอผมๆ อนนี้ผมมีวามล้ามา
เอาอะไรมาหยุ็ไม่อยู่ละ
“..เอ่อ..”
“…”
“อผม...ลูบเส้นเลือหน่อยไ้ไหมรับ!”
พูบผม้มัวเอลเป็นารอร้อ
นี่ผมไม่เย้มหัวอใรลูบเลยนะ ผมเยหน้าึ้นแล้วเม้มปามอไปทามือเา
เามอๆ ับำว่าเส้นเลือ
เมื่อเห็นว่าผม้อแน็เ้าใ ะให้ลูบไหมวะ ในใผมมีวามื่นเ้นไปหม
“้อนานี้แล้วะปิเสธไล่ะเนี่ย”อีฝ่ายมีเสียทุ้มให่
เายิ้มให้ผม่อนะพยัหน้าเป็นารบอให้ลูบไ้ ผมแอบเนียนนั่ล้าเา
่อนะเอามือเามาับ
เี่ย..
ูะร้อไห้..
ีไรอย่านี้วะ!
ผมับแล้วไล่ไปอย่า้าๆ แม่เอ้ย!
ผมลูบไปที่เส้นเลือหน้ามืออเาอย่า้าๆแล้วไล่ึ้นไปที่แน ให่ิบหาย
ผมลูบไปเรื่อยๆนไม่ไ้รับรู้สายาอน้าๆ เามอผม่อนะยิ้มออมา
“ไออาว์!” ผมหันไปมอนัวามสุอัวเอ
ือเพื่อนเลออผมที่วิ่มาหน้าาื่นลัว
พวมันสอนับผมให้ลุึ้น
“อะไรอมึอะ”
“ู้อถามมึสิ! อะไร”ม่านมัน้มหัวให้ผู้ายนนั้นหลายที
“อโทษนะรับ ที่เพื่อนผมมันทำไรอย่านี้” เปายมืออโทษเ่นัน ่อนะลาผมลไป
“เี๋ยวิ” ผมหันไปมอผู้ายนนั้น
แล้วล่าว “อบุมานะรับ ีมาเลย” ผมส่ท่าทาเยี่ยมไป้วย
เปาับม่านบหัวผมนละที แ่ไม่เป็นไรรับ ผมให้อภัย เพราะอารม์ีละ
เป็นเ็ที่แปลริๆเามอเ็ที่อยู่ีๆ็มาอลูบเส้นเลือ
“เ็อะไรวะ แปลิบ มึมาว่าปะไอ”
“แปลี”เาำออมาเบาๆ
แปลแ่็น่าสนใ...
. . .
#ไออาว์
อย่าลืมให้ำลัใ้วยนะะ
อนแรลัเลว่าะปล่อยเลยีไหม
สุท้าย็อยาแบ่ปันที่ัวเอแ่ให้นอื่นอ่าน
เป็นยัไบอ้วยนะะ :)
ความคิดเห็น