คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : {STORY} เรื่องที่สอง : ความเจ็บปวด
ความเจ็บปวด
(อยากให้เปิดเพลงความเจ็บปวด ปาล์มมี่ฟังไปด้วยนะคะ)
“ริท กูซื้อมาฝาก เห็นมึงชอบ”
“มึงเตี้ยยยยยยย แต่..น่ารัก”
“กูชอบมึงนะ ชอบแบบที่ผู้ชายคนนึงจะชอบผู้หญิงคนนึง ถึงมึงไม่ใช่ผู้หญิง กูก็จะชอบ”
“กูไม่อยากให้มึงเครียดเลยริท มึงยังมีกูนะ : )”
“กูรักมึง เป็นแฟนกับกูนะริท เป็นแฟน..กับโน่นะ”
ทุกคำ ทุกประโยค ทุกรอยยิ้ม ยังคงอยู่ในความทรงจำของผม คนที่เคยเข้าใจผม เคยปลอบผม เคย...รักผม จนกระทั่งวันนึง วันที่เธอเดินเข้ามา วันที่ผมไม่เคยคาดคิด
“ชื่อเกรซค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” ผู้หญิงใส่ชุดนักเรียนม.ปลาย หน้าตาน่ารักและดูมีความมั่นใจ เดินเข้ามาแนะนำตัว เธอเป็นนักเรียนใหม่ที่ย้ายมาเข้าตอนม.5
“ฝากดูแลเพื่อนใหม่ด้วยนะนักเรียน ริท ครูฝากเธอดูเพื่อนใหม่หน่อยนะ เกรซหนูไปนั่งข้างๆริทแล้วกันนะลูก” ร่างสูงเพรียวของเธอเดินมานั่งข้างๆผมตามคำสั่งของอาจารย์ประจำชั้น
ทุกอย่างก็ยังดำเนินไปอย่างปกติ แต่กลับมีบางอย่างที่เริ่มเปลี่ยนไป เกรซไม่เคยคุยกับผมด้วยซ้ำ นอกจากเรื่องงานและเรื่องสอบ แต่กลับทักโตโน่ที่นั่งอีกข้างของผมแทน ทั้งคู่ดูสนิทกันมากขึ้น
มันก็น่าดีใจใช่มั้ยครับที่จะได้เพื่อนเพิ่มอีกคน
แต่ไม่...
นอกจากผมจะไม่ได้เพื่อนแล้ว ผมกลับต้องเสียคนรักของผมไปให้เธอ
“ริท เราเลิกกันเถอะ” เพียงคำพูดสั้นๆ แต่กลับทำให้ทุกอย่างรอบตัวผมหยุด น้ำตาเริ่มเอ่อล้นจนภาพคนรักของผมเริ่มพล่ามัว
“ทำไม” ผมถามเสียงเรียบ
“เกรซ ท้องกับกู” น้ำตาที่เคยเอ่อที่ขอบตา ตอนนี้ได้ไหลลงมาอาบสองแก้มของผม เหมือนหัวใจผมถูกทำให้แตก เรื่องของโตโน่และเกรซมาถึงขนาดนี้ ต่อให้ผมรักโตโน่มากแค่ไหนผมก็ไม่ควรจะรั้งอะไรเขาอีก ผมได้แต่ยิ้มบางๆให้เขาแล้วหันหลังเดินออกมา
“ริท ปีหน้ากูคงไปเมืองนอก ลาก่อนนะ!” คำบอกลาสั้นๆ ที่เหมือนจะเป็นคำตอกย้ำผมว่าตอนนี้ คนที่เคยบอกรักผม คนที่เคยยืนเคียงข้างผม จากไปแล้ว เขาไม่ใช่ของผมอีกแล้ว
หนึ่งปีผ่านไป
ชีวิตเฟรชชี่ของผมในมหาลัยกำลังเริ่มขึ้น ตอนนี้ผมเรียนวิศวะ หนึ่งปีก่อนหน้านี้ หลังจากวันที่โตโน่บอกเลิก ผมใช้เวลาทั้งหมดเพื่อลืมเขา แต่เปล่าเลย ผมไม่เคยลืม ทุกอย่างตอนนั้นดูโหดร้ายไปซะหมด
โหดร้าย จนอยากฆ่าตัวตาย.
ตอนนั้นเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ช่วงที่ผมต้องเตรียมตัวแอดมิชชั่นเข้ามหาลัย ทุกคนในห้องค่อนข้างเป็นห่วงผมอย่างมาก ใครอาจจะว่าผมบ้า ที่อยากฆ่าตัวตายเพราะเรื่องแค่นี้
เชื่อเถอะครับ ว่าเรื่องแค่นี้ในตอนนั้น มันใหญ่มากสำหรับผม ความรักสามารถทำได้ทุกอย่างจริงๆครับ
แต่ผมเลือกแล้ว เลือกที่จะอยู่ เลือกที่จะยอมรับความจริงที่มันโหดร้าย ผมได้แต่ขอบคุณโตโน่และเกรซ ที่ทำให้ผมรู้ว่า ทุกอย่างมันไม่แน่นอนเสมอไป ทุกกำลังใจทำให้ผมอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อ อยู่เพื่อเรียนรู้ความเจ็บปวด และรอ รอวันที่ผมจะกลับมาเข้มแข็งเหมือนเดิม
“ริทททท มึงเหม่ออีกแล้ว เป็นไรเนี่ย พี่เค้าเรียกแล้วนะเว่ย” เสียงของเซนกระทบโสตประสาทผมทำเอาผมสะดุ้งน้อยๆ
“คิดอะไรนิดหน่อยว่ะ ไปนั่งรวมกัน กูไม่อยากโดนพี่ทำโทษ” พวกผมสองคนรีบวิ่งไปรวมกับเพื่อนๆในคณะทันที ช่วงนั้นคนค่อนข้างชุลมุน เพราะทุกคณะเรียกรวมกันหมด
ตุ้บ !
“ขอโทษนะ..ริท” ความชาแล่นวาบเข้าหัวใจของผม เสียงที่เคยคุ้นเคย รูปร่างหน้าตาที่คุ้นเคย
“โน่....” เสียงที่เปล่งออกมาเหมือนลมลอยไปกับอากาศ ผู้ชายคนนี้ กลับมาอยู่ตรงหน้าผมอีกครั้ง เหมือนเสียงของหัวใจผมกำลังทะเลาะกัน ทั้งดีใจที่ได้เจอเขา ยังเห็นว่าเขาสบายดี แต่อีกเสียงกลับทำร้ายผมอย่างหนัก
“กูดีใจมากๆ ที่ได้เจอมึงนะริท” รอยยิ้มที่ผมเคยได้กลับมาอีกครั้ง ผม..คิดถึงเขามาก
“...” ผมได้แต่ยืนอยู่อย่างนั้น
“กู กู คิดถึง มึง”
“กู..”
“โน่คะ!” เสียงที่ดังขึ้นจากข้างหลังโน่ เสียงของผู้หญิงคนนั้น เสียงของเกรซ...
โตโน่ก้มหน้าสักพักก่อนจะเดินไปหา...ผู้หญิงคนนั้น
ผมคงไม่มีทางเลือกแล้วสินะ ผมคงต้องตัดใจจริงๆ
ผมคนนี้ จะฝืนเดินต่อไป ถึงแม้จะไร้เรี่ยวแรง ผมจะอยู่ตรงนี้เพื่อรอรับความเจ็บปวดที่จะได้รับเอง
ขอให้มีความสุขนะครับ ที่รักของผม
_____________________________________________________________________________________
หายไปสองปีเอง ไม่นานเลย 555555555
จริงเรื่องนี้แต่งไว้นานมากมากมาก
แต่คอมเสียค่ะ เรื่องหายเลยทิ้งไว้นาน
แต่ตอนนี้เกิดอาการอยากจะดราม่า 55555
ดราม่าแบบจบไม่แฮปปี้ ไม่รู้จะมีคนอ่านกันมั้ย
รักนะเคอะ ♥
ความคิดเห็น