คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Eighteen ✿ You're mine
18
You’re mine.
เขาคือสิ่งธรรมดาที่ผมโคตรจะรัก
คงต้องเขียนเพลงรักเป็นล้านเพลงเพื่อบอกว่าผมรู้สึกยังไง
เพราะสิ่งที่เขาทำให้ผมรู้สึกนั้น เขารู้ว่ามันเป็นความจริงอย่างที่สุด
“ ไม่ต้องตื่นนะ ”
“ อือ... ”
สัมผัสนุ่มนวลแตะลงบนหน้าผากก่อนที่รู้สึกได้เหมือนร่างกำลังลอยขึ้นจากเตียงนุ่มๆ แบคฮยอนสะลึมสะลืออยากจะปรือตาขึ้นมองแต่ก็ง่วงเกินกว่าจะทำอย่างนั้นได้ กลิ่มหอมอ่อนๆ คลอเคลียใกล้ปลายจมูกก็ทำให้อุ่นใจมากพอที่จะยอมนอนนิ่ง
รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ร่างถูกวางบนพื้น แบคฮยอนสัปหงกหลับคอพับคออ่อนส่งเสียงงึมงำเมื่อเริ่มนอนไม่สบายเหมือนเดิม คนตัวเล็กถูกกดหัวให้พิงกับไหล่ของใครสักคนพร้อมความอบอุ่นที่โอบล้อมรอบตัว สัมผัสลูบขึ้นลงบนแผ่นหลังก็สบายชวนให้เคลิ้มหลับไปอีกครั้ง
“ ...แบค ”
“ แบคฮยอน ”
“ ตื่นเร็วคนขี้เซา ”
แบคฮยอนไม่ได้อยากตื่นแต่จำต้องเปิดเปลือกตาขึ้นแบบอึนๆ ตาปรือมองใบหน้ายิ้มแย้มของชานยอลแล้วยิ่งรู้สึกสับสนกว่าเดิม คนตัวเล็กถูกจับให้ยืนพิงอกชานยอลเอาไว้กันล้มหน้าคะมำเพราะยังไม่ตื่นดี ยืนหมุนไปหมุนมาให้เขาจับใส่นั่นนี่จนมึนไปหมด ชานยอลกดจูบลงบนหน้าผากแบคฮยอนอีกครั้งก่อนที่แรงจูงตรงฝ่ามือจะนำพาไปที่ไหนสักที่
“ ฟู่วว ขี้เซาจนเกือบสายเลยเห็นมั้ย ดีนะที่มาถึงเครื่องจะขึ้นพอดี ไปกันเถอะ ”
อะไรจะขึ้นนะ?
อ่า...ทำไมมันง่วงแบบนี้ล่ะเนี่ย
ไม่รู้ตัวอะไรทั้งนั้นแหละ มันเหมือนว่าทุกอย่างก้ำกึ่งความฝันกับละเมอ แบคฮยอนไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน กำลังไปไหน ทำอะไรออกไปบ้าง รู้อย่างเดียวคือเสียงกระซิบข้างหู จูบอุ่นๆ ตรงผิวแก้ม และสัมผัสจากฝ่ามือใหญ่ กลิ่นหอมประจำตัวชานยอลให้ความรู้สึกว่ามันปลอดภัย คนตัวเล็กเพียงแค่ขยับซุกให้อีกคนกอดเอาไว้ ประโยคที่ดังสะท้อนไปมาแต่กลับจับใจความไม่ได้ดีสักเท่าไหร่
“ เราจะซ้อมฮันนีมูนล่วงหน้ากันนะ♥ ”
“ ...งืม ”
เตียงนอนนุ่มกว่าทุกวันแล้วยังมีกลิ่นหอมฟุ้งทำให้การลืมตาตื่นเป็นเรื่องยาก นอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มเป็นก้อนกลมได้สักพักก็มีคนสวมกอดทับลงมา แบคฮยอนไม่ได้ใส่ใจกับอะไรก็ตามที่สัมผัสไปทั่วใบหน้าของตัวเอง ความเย็นลากผ่านผิวเนื้อใต้ร่มผ้าชวนสะดุ้งแต่ก็มีคนลูบหลังคอยปลอบให้หายตกใจ
“ อื้อ ”
“ เด็กน้อย ”
“ อืมม ”
“ ปล่อยให้แฟนเหงาทั้งเช้าเดี๋ยวก็โดนลักหลับหรอก ”
มือเล็กเอื้อมไปปิดปากคนพูดข้างหูแล้วขมวดคิ้วไม่ยอมลืมตา ก็รู้สึกเหมือนนอนไม่พอนี่! แบคฮยอนไม่อยากตื่นสักหน่อย อยากจะนอนซุกผ้าห่มไปนานๆ เลย
“ อย่าดื้อนะ ที่นี่ไม่มีคนให้ฟ้องแล้วนะ ”
“ งื้อ ชาน... ”
“ ที่นี่ชานยอลจะทำอะไรกับแบคฮยอนก็ได้นะรู้มั้ยหืม? เร็วตื่นเข้า ”
“ ไม่ไหวแล้ว...งืออ ขอวันนึง ”
คำอ้อนวอนไม่เป็นผลเมื่อสองแขนถูกดึงให้ลุกขึ้นมานั่งอย่างง่ายดาย แบคฮยอนทำตัวไร้กระดูกไปตามแรงโน้มถ่วงของโลกไม่ยอมนั่งดีๆ แต่จนแล้วจนเล่าชานยอลก็มีความพยายามมากพอจะจับคนตัวเล็กให้นั่งหันหน้าเข้าหาได้
แก้มสองข้างถูกมือใหญ่บี้ไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว แว้งไปงับมือชานยอลเข้าให้จนอีกคนสะดุ้งเพราะตกใจ พอโดนปล่อยแบคฮยอนก็รีบพลิกตัวนอนคว่ำไปกับเตียงอีกครั้ง ชานยอลไม่ได้พยายามแงะแบคฮยอนขึ้นจากเตียงแต่อย่างใด
“ ไม่อาวววว ”
“ ดื้อเหรอ ดื้อใช่มั้ย ”
เอวถูกจั๊กจี๊จนคนขี้เซาต้องดิ้นพราดๆ อย่างไร้ทางสู้ ดิ้นเท่าไหร่แรงจั๊กจี๊ก็ยิ่งหนักมากขึ้นจนแทบหายใจหายคอไม่ทัน เสียงครางงึมงำเปลี่ยนมาเป็นเสียงหัวเราะคิกคักในเวลาไม่นาน สุดท้ายแบคฮยอนก็จำต้องยอมลืมตาขึ้นนอนหอบแฮ่ก
“ ยอมแล้ว งื้ออ ชานยอลอ่า เราหายใจไม่ทัน ”
ตามสเต็ปคือส่งเสียงงุ้งงิ้ง เสร็จแล้วก็ค่อยเลื้อยเข้ากอด กอดได้แล้วก็ขโมยจุ๊บๆ ไปหลายที แบคฮยอนถูกอุ้มพาดบ่าเข้าไปในห้องน้ำ ถูกวางนั่งบนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าโดยมีร่างสูงของชานยอลแทรกมายืนตรงกลาง พวกเขาเอาหน้าผากชนกันเบาๆ
“ รู้ตัวมั้ยเนี่ยว่าถูกลักพาตัวมา ”
“ งั้นกลับไปก็ให้ค่าสินสอดเยอะๆ นะ ”
เสียงหัวเราะดังขึ้นเหนือกลุ่มผม หน้าม้าของคนตัวเล็กถูกจับมัดจุกน้ำพุให้เรียบร้อย ชานยอลดีดเหม่งเบาๆ แบคฮยอนนี่แทบจะหงายล้มแล้ว
“ ห้ามงอแงกลับบ้านนะ ”
“ หื้อ? ”
“ เอ้า! แปรงฟันเร็วเลย ”
ถึงจะรู้สึกงงๆ นิดหน่อยแต่กับชานยอลแบคฮยอนก็ว่าง่ายตลอดนั่นแหละ กว่าจะแปรงฟันเสร็จล้างหน้าเสร็จก็ตาสว่างพอดี คนตัวเล็กเดินเนิบนาบออกมาจากห้องน้ำ กลิ่นหอมของมื้อเช้าก็ทำให้ท้องร้องโครกครากได้แล้ว แต่เดี๋ยวนะ...?
ที่นี่ที่ไหน?
แบคฮยอนมองเลิ่กลั่กไปรอบบ้านก็พบว่าที่นี่ไม่มีอะไรคล้ายบ้านตัวเองกับชานยอลแม้แต่นิดเดียว จริงๆ นะ! ความตกใจทำให้เผลอส่งเสียงร้องอุทานออกมา รีบวิ่งไปเกาะกระจกเบิกตามองวิวทิวทัศน์ด้านนอกอย่างตื่นตะลึง ที่นี่มันทะเลนี่นา!
“ ชานยอล! ”
“ เสียงดังอะไรหืม? ”
“ ที่นี่ที่ไหนอ่ะ! ทำไมมีทะเลด้วย! ”
“ เราอยู่เกาะเชจูครับผม ”
“ ห๊ะ!? ”
เมื่อคืนก็นอนอยู่ดีๆ ที่บ้านนะทำไมตื่นมาถึงมาโผล่ที่นี่ได้ล่ะ ชานยอลยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กอดคนตัวเล็กจากข้างหลัง เอาคางเกยบนกลุ่มผมนุ่มสูดกลิ่นแชมพูเข้าไปเต็มปอด
“ พาเรามานี่ขอหม่าม๊ายัง? ”
“ ขอแล้ว ไม่รู้เรื่องเลย ”
“ คิดว่าเป็นชานยอลแล้วจะหิ้วเราไปไหนก็ได้งั้นเหรอ? ”
แบคฮยอนว่างอนๆ แต่แขนขานี่กอดก่ายชานยอลไปแล้วเรียบร้อย อย่าหาว่าอย่างงู้นอย่างี้เลยนะ โอกาสที่จะอยู่กันสองคนในที่ๆ ทั้งสวยทั้งสงบ อาหารอร่อยมันหาย๊ากยาก เมื่อชานยอลพามาแล้วก็ต้องใช้เวลาให้คุ้มไปเลยแล้วกัน!
“ กอดขนาดนี้คงไม่อยากมาด้วยหรอกมั้ง ”
“ ทำเป็นโรแมนติก ”
“ เดี๋ยวแฟนเบื่อขึ้นมาฉันก็แย่สิ ”
ปาร์คชานยอลนี่มันปาร์คชานยอลจริงๆ เลย
ก็เล่นทำตัวซะอย่างนี้แล้วใครจะเบื่อกันเล่า!
มื้อเช้าฝีมือของชานยอลเป็นไปอย่างชื่นมื่น แบคฮยอนไม่เคยเบื่อเลยที่จะส่งยิ้มหวานให้คนตัวสูง ชานยอลทำอะไรก็ชอบไปหมดตามประสาแบคฮยอน ชานยอลเล่นมุกก็หัวเราะ ชานยอลขอกอดก็ยอมให้กอด ชานยอลบอกจะพาไปเล่นน้ำก็พยักหน้าหงึกๆ เงี้ยแหละเด็กดีของชานยอลไง
แต่มันชักจะมามีปัญหาก็ตอนที่จะพากันไปเล่นน้ำจริงๆ ต่างหาก ก็ปาร์คชานยอลนั่นแหละ! สั่งแบคฮยอนงั้นงี้บอกว่าอย่าใส่เสื้อกล้ามแต่ตัวเองดันใส่ แค่กล้ามแขนแบคฮยอนก็หวงนะขอบอก! ทำไมอ่ะ ทำไมจะต้องเอาเรือนร่างตัวเองไปล่อเสือล่อตะเข้ด้วย!
“ ชานยอลไม่ใส่เราก็ไม่ใส่! ”
“ เดี๋ยวมีคนมาเต๊าะ ไม่รู้ล่ะ ยังไงก็ต้องใส่ ”
“ แล้วทำไมชานยอลไม่ใส่กับเราอ้ะ! ”
“ ฉันแต่งตัวยังไงก็ไม่มีคนฉุดไปได้หรอกน่า ”
แบคฮยอนหน้ามุ่ย อีกคนเอื้อมมือมาขยี้หัวก็เบี่ยงตัวออกงอนๆ คนตัวเล็กสวมเสื้อยืดเดินกระแทกเท้าตึงตังหมายจะเดินออกจากห้องแต่แขนก็โดนคว้าเอาไว้ก่อน
“ ไม่ให้ใส่เสื้อสีขาว ”
“ ทำไมอ้ะ! ”
“ เปียกน้ำแล้วเห็น เปลี่ยนเลยนะ ”
ยืนกอดอกทำหน้าขมึงทึงมองแบคฮยอนอย่างกดดันสุดๆ พอไม่ยอมขยับทำตามอีกคนก็เดินฉับๆ มาปล้ำถอดเสื้อเปลี่ยนเองกับมือ แบคฮยอนเริ่มทำเสียงกระซิกๆ(ท่าไม้ตาย)และปล่อยน้ำหูน้ำตาไหลพราก จ้องมองชานยอลอย่างตัดพ้อ
“ ฮึก! ”
“ ไม่เอาสิ ไม่งอแงนะ ”
“ เรา...ฮึก! ไม่อยากเล่นน้ำแล้ว! ”
สะบัดหน้าหนีเข้ามุมไปพร้อมกับสะอื้นจนตัวโยน แบคฮยอนกำลังงี่เง่าอีกแล้ว...แต่แล้วไงล่ะ! ก็แค่หวงนี่ แค่หวงแฟนตัวเองมันผิดตรงไหน ไม่อยากให้ใครมามองคนของตัวเองนี่
“ หวงชานยอลขนาดนั้นเลยเหรอครับ? หื้ม? ”
“ หวงสิ! ”
“ ชื่นใจจัง ”
“ รู้ว่าหวงทำไมยังจะทำอ่ะ ไม่แคร์เราเลยคนนิสัยไม่ดี! ไอ้บ้า! ”
ชานยอลแค่ยิ้ม ยิ้มเดียวแต่ทำให้แบคฮยอนยินยอมทั้งตัวและหัวใจครั้งแล้วครั้งเล่า พอชานยอลกางแขนออกแบคฮยอนก็เหมือนน้องหมาแสนรู้เดินเข้าไปหาอ้อมกอดอีกคนแต่โดยดี ปล่อยร่างกายให้ชานยอลพาเดินโยกไปมาราวกับกำลังปลอบเด็กน้อย
ร่างทั้งร่างลอยหวือไปนั่งบนโต๊ะกินข้าวปล่อยให้เขาหอมโน่นหอมนี่ตามใจชอบ แบคฮยอนทำเมินตอนที่ชานยอลเรียกชื่อแต่อีกฝ่ายก็ยังทำทุกอย่างให้แบคฮยอนหันมาสบตาอยู่ดี
“ ทำไมงอนแล้วน่ารัก ”
“ เฮอะ ”
“ รู้อะไรมั้ยแบคฮยอน... ”
“ … ”
“ ที่นี่น่ะ...เด็กดื้อต้องโดนทำโทษนะ ”
ต้นคอถูกรั้งเข้าไปประกบจูบโดยไม่ทันตั้งตัวเล่นเอาตกใจจนต้องดิ้นหนี กำปั้นเล็กทุบหลังกว้างปั้กๆ พออีกคนไม่สะทกสะท้านก็เปลี่ยนมาข่วนแรงๆ แทน ชานยอลผละออกมาแลบลิ้นเลียริมฝีปาก สายตาแพรวพราวชวนขัดเขิน คนตัวเล็กครางหงิงเมื่อริมฝีปากร้อนงับใบหูหยอกเล่น
“ งื้อออ ”
“ ไม่รู้เหรอเวลาข่วนหลังแล้วมันกระตุ้นอารมณ์น่ะ ”
“ อะ...ไอ้บ้า! ”
สะโพกก็ถูกดึงรั้งไปแนบชิดกับเอวหนา ท่าทางล่อแหลมเรียกเลือดมารวมกันที่แก้มแบคฮยอนได้อย่างง่ายดาย บ้านทั้งหลังก็ออกจะเปิดโล่งขนาดนี้ยังจะกล้ามาลวนลามคนอื่นอีก แบคฮยอนก้มหน้างุดดันแผ่นอกกว้างออกห่างและพยายามขยับตัวหนี
“ ไม่ไปเล่นน้ำก็ได้ ”
“ อย่านะ...เดี๋ยวมีคนมาเห็น ”
ห้ามไปก็เท่านั้น...ชานยอลไม่หยุดหรอก ริมฝีปากกดลงมาบดขยี้ร้อนแรง ลิ้นร้อนพันเกี่ยวแนบแน่นแย่งอากาศหายใจไปเป็นของตัวเอง ลมหายใจอุ่นเป่ารดตรงปลายจมูกผะแผ่ว ดวงตากลมโตจ้องมองมาหยาดเยิ้ม แบคฮยอนกำลังจะถูกต้อนจนมุมเข้าแล้ว
“ มะ...มีคนมา ”
ตะเกียกตะกายเสียงสั่นตีหลังชานยอลไปหลายทีก่อนจะได้หวีดร้องเมื่อถูกอุ้มพาดบ่าเดินขึ้นบันได แบคฮยอนปิดหน้าตัวเองอย่างขัดเขิน ไอ้ท่าทางชานยอลแบบนี้...แบคฮยอนรู้เลยล่ะว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น
“ ชานยอล... ”
“ ดื้อแล้วน่าฟัด ทนไม่ไหวหรอก ”
คนตัวเล็กถูกโยนลงเตียงพร้อมกับร่างสูงที่ยืนจ้องอยู่ตรงปลายเตียง แบคฮยอนหน้าร้อนมากแต่ทำไมชานยอลถึงไม่สะทกสะท้านอะไรบ้างเลย? นี่มันเหมือนโดนลักพาตัวมาจริงๆ นะเนี่ย!
ชานยอลถอดเสื้อกล้ามเจ้าปัญหาออก
แบคฮยอนเลิ่กลั่ก
“ เราไม่อยากทำแบบนั้นอ่ะ! ไม่เอานะ! ”
“ แต่ฉันอยากทำแบบนั้นนี่ ”
นี่มันไม่ใช่แล้วนะ!
“ คิดว่าหนีได้ก็ลองดู ”
สุดท้ายก็ถูกงัดขึ้นจากเตียงในช่วงพระอาทิตย์กำลังจะตกดินพอดี สุดขอบฟ้าถูกอาบด้วยสีส้มจากที่เมื่อตอนเช้ายังเป็นสีฟ้าครามอยู่เลย ชายหาดเงียบสงบมีแต่เสียงคลื่นซัดเข้าฝั่งเป็นระลอก อากาศไม่เย็นมากนัก ชานยอลแบกเจ้าคนน่ารักขึ้นหลังเดินเล่นมาได้เกือบชั่วโมงแล้ว
แบคฮยอนเงียบมาตลอดทาง แขนเล็กโอบกระชับรอบคอชานยอลเอาไว้ มีบ้างที่ชะโงกมาหอมแก้มเขาแล้วก็กลับไปซุกหน้ากับไหล่เหมือนเดิม ให้ตาย...จะน่ารักทำไมอีก
“ รู้มั้ยทำไมพามาเกาะเชจู ”
“ ม่ายย ”
“ ไม่มีอะไร ”
“ อ้าวว ”
“ แค่อยากอยู่กันสองคน ”
มันก็ไม่น่าแปลกใจนักหรอกที่คู่รักหลายสิบล้านคู่บนโลกใบนี้มักจะสร้างโลกส่วนตัวที่มีกันอยู่แค่สองคนขึ้นมา โลกที่มีแต่พวกเขามันวิเศษมากจริงๆ นะ เหมือนกับว่าท่ามกลางผู้คนมากมายสุดท้ายเราก็จะมองเห็นแค่คนๆ เดียวยังไงยังงั้น
“ จีบบ่อยไปละ ”
“ จีบไม่ได้หรือไง? เดี๋ยวนี้จีบไม่ได้เลยสินะ ”
“ แล้วยอมขนาดนี้ไม่เรียกว่าให้จีบหรือไงเล่า ”
แบคฮยอนก็ยังเป็นแบคฮยอนของเขา ตัวเล็กๆ ร่ำร้องจะลงวิ่งเล่นบนชายหาดชานยอลก็ตามใจไปตามประสาคนหลงแฟน เขาวิ่งตามรอยฝ่าเท้าบนผืนทรายไป มองแผ่นหลังเล็กที่วิ่งอยู่ข้างหน้าด้วยหัวใจที่พองโต ไม่รู้สิ ไม่มีครั้งไหนเลยที่แบคฮยอนจะไม่น่าหลงรัก
แบคฮยอนทำให้ชานยอลเป็นเหมือนคนโง่
แต่แบคฮยอนก็ทำให้รอยยิ้มโง่ๆ ของเขาเต็มไปด้วยความสุขซะมากมาย
“ ชานยอลอ่า! ”
“ หืม? ”
“ สัญญาสิว่าวันพรุ่งนี้จะตื่นมาดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกัน ”
“ โอเค สัญญา ”
เจ้าคนน่ารักส่ายหน้าไปมาเหมือนคำตอบของเขาไม่น่าพอใจสักเท่าไหร่
“ ไม่ใช่อย่างนี้นะ ”
“ อย่างนี้เหรอ? ”
ยื่นนิ้วก้อยไปหาเรียกร้องให้เกี่ยวก้อยทำสัญญากันแต่แบคฮยอนก็ยังเมิน ชานยอลต้องเดินตามหลังตัวเล็กๆ นั่นต้อยๆ อย่างเชื่อฟัง จะไม่ให้เชื่อฟังได้ยังไงกัน ก็แบคฮยอนน่ะ...เจ้าของหัวใจชานยอลนี่นา
“ โง่จริง อย่างนี้ต่างหากล่ะ ”
ใจสั่น...ใช่เลยว่าใจสั่นมาก ชานยอลกำลังใจสั่นเอามากๆ ตอนที่แบคฮยอนของเขาเขย่งเท้าทำปากจู๋ใส่ แถมยังทำเสียงจุ๊บๆ อีกต่างหาก ...เสร็จแน่ ชานยอลเสร็จแน่ๆ
“ ทำไมไม่จุ๊บทำสัญญาสักทีอ่ะ! ”
และชานยอลก็ไม่รู้จริงๆ ว่าเขาจะป้องกันตัวจากความน่ารักน่าหยิกของแบคฮยอนได้ยังไง ไม่มีใครให้คำตอบนี้กับเขาได้สักคน วิธีแก้ปัญหาที่ดีที่สุดคือการโน้มตัวลงไปจูบปากจู๋ๆ นั่นหนึ่งที
“ ดีมากปาร์คชานยอล คิกๆ ”
มือเล็กฉวยคว้ามือเขาไปกุมแถมยังจัดการทำให้นิ้วของพวกเขาสอดประสานกันอีกต่างหาก สัมผัสอบอุ่นจากฝ่ามือแผ่ซ่านไปทั้งตัว ส่งผลให้หัวใจเต้นตุบตับ แบคฮยอนของชานยอลฮัมเพลงคลอไปกับเสียงสายลมและคลื่นทะเล
ฝันดี...ฝันดีชัดๆ
“ เสียงร้องเพลงเพราะ ”
“ จริงเหรอ! ”
“ แล้วเสียงอย่างอื่นก็เพราะด้วย ”
“ จะวกมาเรื่องลามกทำไมเนี่ย! ฮึ่ยย ”
“ จุนมยอนนา... ”
“ หื้ม? ”
ดวงตาคมหลุบมองต่ำวาดปลายนิ้วลงบนฝ่ามือเล็กของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เป็นอีกวันในนับครั้งไม่ถ้วนที่จื่อเทาเนียนมานั่งๆ นอนๆ เล่นในห้องของพี่ชายข้างบ้าน จื่อเทาชอบบรรยากาศในห้องนี้เพราะมันมีแต่กลิ่นหอมของจุนมยอนตาฟุ้งเต็มไปหมด พอมีกลิ่นน้ำหอมจื่อเทานิดหน่อยทุกอย่างก็ดูลงตัวไปหมด
“ เงียบทำไมล่ะ ”
“ ก็คิดอยู่ว่าจะพูดดีมั้ย ”
ก้มหน้ามองแต่ฝ่ามือจนอีกคนต้องเอนตัวลงมาสบตา จุนมยอนนายิ้มแล้วลูบหัวเขาอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงนุ่มนวลน่าฟังเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย ทำเอาหัวใจจื่อเทาพองโตมีความสุข
“ มีเรื่องในใจเหรอ? ”
“ อือ ”
“ ถ้าอยากระบายพูดออกมาก็ได้ จะฟังให้เงียบๆ ไม่บอกใครหรอก ”
เงยหน้าขึ้นสบตาอีกคนแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนตักเอาดื้อๆ จื่อเทายกฝ่ามือขาวขึ้นมาทาบบนแก้มตัวเองแล้วดึงมาพรมจูบเบาๆ จุนมยอนนาน่ะ...ไม่อยากให้เป็นแค่รักแรกหรอกนะ
“ มีเรื่องนึงคิดไม่ตกเลย ไม่รู้จะปรึกษาใครดี ”
“ อืม ”
“ จะบอกจุนมยอนนาคนแรกแล้วกัน ”
จุนมยอนนาก็จ้องมองลงมาสบตาจื่อเทาที่นอนหนุนตักอย่างตั้งอกตั้งใจ ผู้ใหญ่อะไรชอบทำหน้าตาน่ารักใส่เด็กอยู่เรื่อย จื่อเทาพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมเด็กถึงชอบปีนเกลียวไปจีบรุ่นพี่กันนัก จื่อเทาจ้องรอยยิ้มบางเบาบนใบหน้าขาวกระจ่างแทบตาไม่กระพริบ
“ ไม่อยากตามจีบอย่างนี้แล้ว ผมว่ามันไร้สาระ ”
“ หื้อ? จะไปจีบคนอื่นแทนเหรอ? ”
“ เปล่า... ”
เขายืดตัวขโมยจุ๊บเบาๆ จากริมฝีปากนุ่มได้ตั้งหนึ่งครั้ง จุนมยอนนาชะงักไปเล็กน้อยแต่ไม่นานนักก็ตั้งตัวได้กลับมาอมยิ้มเหมือนเดิม
“ แล้วยังไงล่ะ? ”
“ เป็นแฟนกันมั้ยครับ? ”
จื่อเทาน่ะไม่เด็กที่จะมีความรักแล้วนะ
“ ผมไม่ใช่ผู้ชายที่ดีในตอนนี้ แต่ผมสาบานว่าจะโตขึ้นเป็นผู้ชายในแบบที่จุนมยอนนาต้องการ โตกว่านี้อีกหน่อยผมจะเป็นทุกอย่างให้จุนมยอนนาเลย ตอนนี้ผมอาจจะเด็กโตไม่พอ...แต่ขอสิทธิ์ดูแลจุนมยอนนาก่อนได้มั้ย? ”
รอยยิ้มของจุนมยอนนาเป็นรอยยิ้มที่จื่อเทาชอบมากพอๆ กับรอยยิ้มของหม่ามี๊และแบคฮยอน เป็นรอยยิ้มที่เขาปรารถนาอยากจะให้มันคงอยู่บนใบหน้างดงามนั้นตลอดไป จื่อเทาส่งสายตาออดอ้อนขอร้องให้อีกคนยอมใจอ่อนตกลง เขาอยากทำหน้าที่แฟนที่ดีใจจะขาดแล้ว
“ นี่จื่อเทา ”
“ ห้ามปฏิเสธนะ ”
“ เด็กโง่เอ๊ย ผู้ชายแบบที่ต้องการเนี่ยไม่อยากได้หรอก ”
“ … ”
“ อยากได้แค่ผู้ชายที่รักจุนมยอนก็พอ จะได้มั้ยล่ะ? ”
จื่อเทายิ้มกว้าง มองใบหน้าจุนมยอนนาก้มลงมาก็ทำปากจู๋รอรับจูบหวานๆ อย่างสบายใจ กลิ่นหอมลอยฟุ้งรอบตัวกับสัมผัสอ่อนโยนบนริมฝีปากแทบจะพาจื่อเทาตัวลอยเลยล่ะ
“ โตไวๆ นะเจ้าเด็กบ้า ”
คอมพ์เรามีปัญหาง่อวววว ยากต่อการอัพนิดหน่อย จัดหน้าไม่ดีก็ขอโทษนะ
อีกไม่กี่ตอนเราคงต้องบ๊ายบายความรักโง่ๆ แล้ว
ตอนนี้เลยหวานไปก่อน ตอนหน้าค่อยมามิ้งต่อกับฉากจุดจุดจุด(?)
ฟิคพาโบเราจะเปิดจองเร็วๆ นี้แหละค่ะ ขอเวลานิดนึง
ความคิดเห็น