คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Fourteen ✿ Oppa Zitao style
14
Oppa Zitao style.
ถึงผมจะเด็กแต่ผมก็จีบได้รักเป็น
จะจับ! จะกอด! จะหอม! จะจูบ! จะแสดงความเป็นเจ้าของ
คุณห้ามผมไม่ได้หรอก
“ คุณจุนมยอนครับ ”
เสียงร้องเรียกแสนจะนุ่มหูของเพื่อนร่วมงานทำให้จุนมยอนละสายตาจากแบบร่างที่กำลังขะมักเขม้นได้ที่เงยหน้าขึ้นไปมองพร้อมรอยยิ้มหวาน ร่างสูงใหญ่ของเพื่อนร่วมงานคร่อมทับโต๊ะทำงานจุนมยอนได้ทั้งโต๊ะ อีกฝ่ายยิ้มก่อนจะวางแก้วกาแฟสตาร์บัคลงบนโต๊ะ
“ อะไรกันครับเนี่ย ”
“ พอดีผมเพิ่งกลับมาจากข้างนอกน่ะครับ ดูท่าคุณจุนมยอนตั้งใจทำงานดีเลยซื้อกาแฟกลับมาฝาก ”
“ อ่า...เกรงใจจังเลย แต่ก็ขอบคุณนะครับ ”
ได้กาแฟฟรีสักแก้วก็ดีเหมือนกันนะ จุนมยอนนั่งร่างรูปเสื้อผ้าคอลเลคชั่นใหม่มาหลายชั่วโมงจนปวดตาไปหมดแล้ว มือขาวยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบก่อนจะทำตาโตกับรสชาติอร่อยล้ำเลิศของมัน
“ อร่อยมากเลยครับ ผมไม่เคยชิมมาก่อนเลย มันคือกาแฟสูตรอะไรเหรอครับ? ”
คุณชานซองยิ้มละมุนละไมก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้จุนมยอนสำลัก
“ สูตรลดความขมแล้วใส่ความรักพิเศษน่ะครับ ”
“ แค่กๆๆ ”
เอ่อ...ไม่ใช่ว่าไม่รู้ตัวนะว่ากำลังถูกตามจีบจากคนนี้น่ะ แต่คนมันไม่มีใจทำยังไงก็ไม่ใช่ สิ่งที่จุนมยอนทำได้ก็มีแค่ยิ้มและรับไมตรีจากคุณชานซองเป็นพักๆ แต่วันนี้รุกหนักไปหน่อยนะ...สำลักเลย
“ ฮะๆๆ คุณชานซองนี่มีอารมณ์ขันดีนะครับ ”
“ ถ้าคุณจุนมยอนชอบผมก็โอเคครับ ”
“ ฮะๆๆ ครับ ”
จุนมยอนก็แค่ผู้ชายธรรมดาที่โตช้ากว่าวัยเดียวกัน(จริงๆ คือไม่โตแล้ว) หน้าตาจืดๆ ชืดๆ แถมยังไม่ได้มีอกตู้มหรือหน้าจะสวยคมสู้คุณฮีชอลแผนกเฟ้นหานางแบบนายแบบได้ ทำไมคนหน้าตาดีอย่างคุณชานซองจะต้องมาคอยประกบติดอะไรเขานักหนานะ
นั่นไง...ไม่ทันขาดคำถึงกับลากเก้าอี้มานั่งเฝ้าเลยเหรอ
“ เอ่อ...คุณชานซองว่าเหรอครับวันนี้? ”
“ ครับผมว่าง ว่างพอจะพาคนแถวนี้ไปดินเนอร์นะครับ ”
ทำงานเหนื่อยจะตายอยู่แล้วยังจะลากเขาไปดินเนอร์อีกเหรอ? จุนมยอนยิ้มก่อนจะก้มหน้าก้มตาร่างแบบเสื้อผ้าอีกครั้ง ส่วนกาแฟก็ไม่ได้แตะอีก บอกตามตรงว่ามุกของคุณชานซองทำให้ดื่มไม่ลงแล้ว
สายตากรุ้มกริ่มที่จ้องมองมาพาลทำให้จุนมยอนคิดอะไรไม่ออก ยิ่งอีกฝ่ายเท้าคางบนโต๊ะของจุนมยอนนั่งเฝ้ากันทำงานซะขนาดนี้ด้วยแล้ว จุนมยอนล่ะอยากจะถามจริงๆ ว่าเอาเขาไปนอนเล่นบนเตียงที่บ้านเลยมั้ยอะไรยังไง จะได้ไม่ต้องมานั่งหลังขดหลังแข็งมองกันอย่างนี้
“ คุณดูตั้งใจทำงานดีนะครับ ผมชอบ ”
รู้แล้วล่ะว่าชอบ แต่มือน่ะไม่ต้องมากลงมาเกลี่ยผมคนอื่นหรอก จุนมยอนไม่ใช่ผู้หญิงนะที่ผมจะยาวจนปรกหน้าปรกตาได้น่ะ
ปล่อยเพื่อนร่วมงานยุ่มย่ามกับผมตัวเองได้สักพักเสียงเคาะประตูก็ทำให้คุณชานซองสะดุ้งก่อนจะผละออกไปยืนล้วงกระเป๋าแทน จุนมยอนส่งยิ้มให้นูน่าคนสวยแผนกเดียวกัน
“ มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าครับนูน่า ”
“ อุ๊ย ไม่มีหรอกจ้ะ แต่คนอื่นดูเหมือนจะมีนะ ”
นูน่าคนสวยปิดปากหัวเราะคิกคัก แน่นอนว่าเธอคงไม่ได้หมายถึงคุณชานซองหรอก เพราะทันทีที่เธอเบี่ยงตัวไปอีกด้านจุนมยอนก็ได้สบตากับคนที่เพิ่งมาใหม่ทันที
“ เขาบอกว่าแฟนเลิกช้าเลยขึ้นมาตาม ”
“ หา? ”
“ คบเด็กเหรอเนี่ย จุนมยอนนานี่ร้ายไม่เบาเลยน้าาา ”
จุนมยอนมองตามหลังนูน่าคนสวยงงๆ เธอหัวเราะคิกคักใส่คนที่ยืนนิ่งเป็นหุ่นก่อนจะดันให้เข้ามาในห้องของจุนมยอนก่อนจากไป ดวงตาคมกริบตวัดมามองท่าทางเคืองหน่อยๆ แล้วเหลือบแลมองคุณชานซองที่จ้องตากลับไปไม่ยอมแพ้
“ ชักช้า จะกลับมั้ยบ้านน่ะ ”
มาถึงก็เริ่มทำหน้าบูดบึ้งซะแล้ว จุนมยอนลุกขึ้นเก็บข้าวของโดยมีร่างสูงของเด็กขี้งอนก้าวฉับๆ เข้ามาช่วย จื่อเทาเริ่มบ่นเป็นหมีกินผึ้ง
“ ถึงจะแค่จีบๆ อยู่แต่ไม่ได้หมายความว่าจะให้อยู่กับผู้ชายคนอื่นสองต่อสองนะ ”
“ ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย ”
“ เถียงเหรอ? เห็นนะว่านั่งใกล้กับมัน ”
“ ก็เพื่อนร่วมงานกันไง มีคุยๆ กันบ้าง ”
“ เพื่อนร่วมงานบ้าอะไรมานั่งเฝ้า! แล้วแกน่ะ...ว่างมากรึไงวะ! ”
จุนมยอนรีบตะครุบปากจื่อเทาเอาไว้แต่คงไม่ทันล่ะเพราะคุณชานซองได้ยินเต็มสองหู รายนั้นเริ่มกัดฟันกรอดถลึงตามองจื่อเทาแล้วไง ไม่ได้การล่ะ จะมาตีกันในนี้ไม่ได้เด็ดขาด!
“ ไม่เอาน่าจื่อเทา...เลทมานานแล้วนี่นา รีบกลับบ้านดีกว่า ”
“ จะรีบไหนบ้านก็อยู่ที่เดิมนั่นแหละ วันนี้ต้องมีเคลียร์ ”
แล้วเมื่อกี้ใครบอกว่าชักช้าจะกลับมั้ยบ้านน่ะ?
“ เคลียร์อะไร? ”
“ ก็เคลียร์ที่แกมายุ่มย่ามกับคนที่ฉันกำลังจีบไงล่ะ ”
“ เดี๋ยวนะ...นายจีบคุณจุนมยอนเหรอ? ”
คุณชานซองกอดอกมองจื่อเทาตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะแค่นหัวเราะ
“ คุณจุนมยอนจะคบกับเด็กอย่างนายได้ยังไง? ”
ไม่นะไม่! ทำงานเหนื่อยๆ ยังจะต้องมาห้ามศึกอีกเหรอเนี่ย จื่อเทาคิ้วกระตุกกับคำว่า ‘ เด็ก ’ ของอีกฝ่ายแต่ยังดีที่ไม่ได้ฟิวส์ขาดถลาไปชกคุณชานซองให้ได้เลือด แต่เด็กนี่กลับทำตรงกันข้ามลิบลับ...แขนยาวพาดคอจุนมยอนดึงเข้าไปหาตัวแล้วจูบขมับเขาดังฟอด
…!?!
“ คนที่ทำได้แค่มองจุนมยอนนาตาปริบๆ เหมือนหมามองเครื่องบินน่ะ...หุบปากจะดีกว่านะ ”
“ ไอ้เด็ก...! ”
“ แตะได้แค่นิดหน่อยทำกร่างเหรอ? งั้นแกดูนี่นะ... ”
“ เฮ้ยจื่อเทา! ”
“ นิ่งๆ สิจุนมยอนนา ”
บ้า! บ้าไปแล้ว! ทำไมจุนมยอนจะต้องมายืนให้เด็กบ้านี่กอดหอมต่อหน้าเพื่อนร่วมงานแบบนี้กันเล่า! เดี๋ยวหอมแก้มซ้ายเดี๋ยวหอมแก้มขวา เดี๋ยวจุ๊บหน้าผากกันอีก อย่าว่าแต่คุณชานซองเลยเถอะ...ตอนนี้หน้าจุนมยอนห็เหวอไม่แพ้กัน
ฟอดดด
ฟอดดด
จุ๊บ!
อย่าไว้ใจเด็กหน้าตาบื้อๆ นะครับเดี๋ยวจะพลาดท่าแบบผม...
“ โห่วว เผลอแต๊ะอั๋งไปเลยอ่ะจุนมยอนนา ”
“ … ”
“ ไม่เป็นไร มีความรับผิดชอบพอ ”
“ … ”
“ ไว้จะให้หม่ามี๊มาขอนะ ”
“ จุนมยอนนา ”
“ … ”
“ นอนด้วยคนสิ ”
ขณะนี้เวลาสองทุ่มสี่สิบห้านาทีได้มีเด็กตัวสูงร่างยักษ์ในชุดนอนปรากฏตัวหน้าประตูบ้านจุนมยอนพร้อมหมอนหนึ่งใบ ทำหน้าตาใสซื่อเหมือนเด็กน้อยหลงทางและแววตาเป้นประกายคาดหวังอย่างเต็มที่ หันไปมองบ้านข้างๆ จุนมยอนยังเห็นหม่ามี๊ของจื่อเทานั่งดูละครอยู่เลย...
“ โดนไล่ออกจากบ้านนะรู้ป่ะ ”
“ ทำไมโดนไล่ออกจากบ้านอ่ะ? ”
“ ก็ขอให้หม่ามี๊ไล่ออกจากบ้านเองแหละ ”
“ ห๊ะ? ”
“ ฝากตัวด้วยละกัน ”
ตัวโตๆ ของเด็กโข่งเบียดจุนมยอนเดินเข้าไปข้างในบ้านชิลๆ แถมยังมีการกวักมือเรียกจุนมยอนอยู่ตรงบันไดอีกนะ กะจะตีหน้ามึนมานอนค้างบ้านคนอื่นใช่มั้ย รู้ทันอยู่หรอกน่า
“ มาเร็วๆ สิจุนมยอนนา ”
“ มาขอนอนด้วยงี้คิดไรกับเราป่ะเนี่ย? ”
นี่งงมากนะจะบอกให้ เขาตามอารมณ์ความคิดเด็กอย่างจื่อเทาไม่ทันหรอกมึนตึ้บเลย เจ้าเด็กดื้อถอนหายใจหรี่ตามองจุนมยอนเนือยๆ ราวกับว่าจุนมยอนช่างเป็นคนสมองทึบเหลือจะทน
“ หน้าดูเหมือนคนมีซัมติงป้ะ? ”
“ เหมือนมาก ”
“ พอดีไม่ใช่คนหื่นกามแบบแฟนแบคฮยอนมันป้ะ? ”
“ เกี่ยวไรกันอ่ะ ”
“ เฮ้ออ ช่างมันเหอะน่า มานี่สิเร็วๆ เลยจุนมยอนนา ”
มีการถอนหายใจด้วย? คนที่ควรจะถอนหายใจมันควรจะเป้นจุนมยอนมากกว่าที่มีเด็กประหลาดมาบุกถึงบ้านตอนสองทุ่มกว่าๆ เนี่ย จื่อเทาเดินดุ่มๆ เข้าไปในห้องจุนมยอนยังกับเป็นเจ้าของบ้านมาเอง พอจุนมยอนเข้าไปถึงก็เห็นร่างสูงนั่นนอนซุกผ้าห่มอยู่บนเตียงแล้ว
“ ปิดไฟแล้วมานอน ”
“ แน่ใจว่าจีบอยู่เนี่ย ทำเหมือนเป็นแฟน ”
“ เดี๋ยวก็เป็นอยู่ดี ”
ลอยหน้าลอยตาตอบได้น่าหมั่นไส้เอาการ จุนมยอนหัวเราะชอบใจกับท่าทางมั่นอกมั่นใจของจื่อเทา มันน่ารักดีนี่นา เด็กจื่อเทานี่ทำอะไรก็น่าเอ็นดูไปหมดแหละ อีกคนนอนบนเตียงกระดิกนิ้วเรียกยิกๆ จุนมยอนเลยยอมปิดไฟแล้วคลานขึ้นเตียงไปทิ้งตัวนอนข้างอีกคน
ทิ้งตัวนอนปุ๊บ! โดนหยุบหยับตามตัวปั๊บ!
“ นอนดีๆ นะจื่อเทา ”
“ อื้อ ”
อื้อบ้าอื้อบออะไรเล่า มือน่ะมือ...ทำไมถึงเลื่อนมือไปตามตัวคนอื่นแบบนี้ล่ะ? จุนมยอนพลิกตัวนอนหันหลังให้ จื่อเทาก็สอดแขนตรงเอวดึงเข้าไปกอดหน้าตาเฉยแล้วยังขยับหน้าเข้ามาซุกกันอีก อากัปกิริยาออดอ้อนแบบนี้สไตล์จื่อเทาสินะ เนียนเกินไปละ
“ จุนมยอนนา... ”
“ อะไรอีกล่ะ ”
“ นอนไม่หลับ ”
เสียงหงอยๆ กับหน้าตาหงอยๆ เมื่อตอนที่จุนมยอนพลิกตัวหันกลับไปมองมันเรียกรอยยิ้มได้มากทีเดียว พวกเขานอนตะแคงหันหน้าเข้าหากัน สบตากันเงียบๆ ท่ามกลางความมืดที่มีแค่แสงสว่างลอดมาจากหน้าต่าง จื่อเทาอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ทีละนิด...ทีละนิด
ปลายจมูกคลอเคลียกันไปมา ปัดป่ายแผ่วๆ ชวนจั๊กจี๊จนจุนมยอนต้องหลุดหัวเราะออกมาเป็นครั้งคราว รู้ตัวอยู่หรอกนะว่าร่างกายมันเริ่มขยับเข้าหากันทีละนิดทีละหน่อยแต่ก็แค่ปล่อยให้มันเป็นไป
จื่อเทาเลื่อนหน้ามาใกล้จนริมฝีปากสัมผัสกันผะแผ่วแล้วผละออกไปเพียงเล็กน้อย ริมฝีปากคนสองคนคลอเคลียสัมผัสกันไปมา ไม่มากไม่น้อยไปกว่านั้น
แต่โตแล้วเขาไม่ทำกันแค่นี้หรอก
“ จื่อเทา ”
“ อือ ”
“ จะจูบก็จูบเลยสิ อ่อนหัดจริงๆ ”
ว่าแล้วก็ดึงต้นคออีกคนเข้ามาจูบ สอดแทรกปลายลิ้นเข้าไปขณะที่ลิ้นของจื่อเทาเริ่มตอบรับสัมผัส จุนมยอนได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ ของจื่อเทาก่อนจะได้หูอื้อตาลายกับความร้อนแรงที่ทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ จื่อเทาไล่ต้อนชนิดที่ว่าทำเอาหายใจหายคอไม่ทัน บดขยี้ให้จุนมยอนแพ้ราบคาบและเริ่มเปลี่ยนความร้อนแรงเป็นความหวานอีกครั้ง จุนมยอนซึมซับสัมผัสเอาใจก่อนจะผละออกมาหอบแฮ่ก
“ ใครกันแน่ที่อ่อนหัด ”
“ หื้อออ เด็กบ้านี่ รักแกผู้ใหญ่ยังมาพูดดีอีก ”
จื่อไม่ต่อล้อต่อเถียงนะแต่เริ่มขยับซุกหน้าเข้าหาซอกคอจุนมยอนเรียบร้อยแล้ว นี่คือจุดประสงค์หลักสินะ...ไหนบอกว่าไม่มีซัมติงไง แรงขบเม้มไม่เบามากนักจี๊ดจนจุนมยอนสะดุ้ง
“ ชักจะมากเกินไปละนะ พอเลย... ”
“ ทำไมตอนแรกไม่ขัดขืนล่ะ? ”
“ พูดอะไรเนี่ยจื่อเทา ไปๆ กลับไปนอนที่ตัวเองได้แล้ว ”
เด็กโข่งทำหน้ามุ่ยแต่ก็ยอมถอยทัพทิ้งตัวลงนอนข้างๆ จุนมยอนแต่โดยดี ไม่ดีเท่าไหร่...เพราะยังเอาหน้ามาถูๆ ไถๆ ซุกแถวซอกคอจุนมยอนอยู่ดี
“ กล่อมด้วยนะจะนอนแล้ว ”
“ เรื่องเยอะจริง ”
ปากพูดอย่างงั้นแต่มือก็เลื่อนไปลูบขึ้นลงบนแผ่นหลังกว้างของเด็กโข่งซะแล้ว
“ เรื่องเยอะก็รักเยอะไม่รู้หรือไง ”
ยอม!
จื่อเทาเดินหอบหมอนกลับมาที่บ้านในสภาพสะลึมสะลือ จะว่าเพิ่งตื่นก็ไม่เชิงเพราะก่อนลุกจากเตียงมานี่ขโมยฟัดแก้มขาวๆ นิ่มๆ ของจุนมยอนนาไปเป็นสิบรอบ ถามว่าเมื่อคืนหลับสบายดีมั้ย? ปั๊ดโธ่! จะตอบอะไรได้นอกจากว่ามันดีสุดๆ!
ถึงบางครั้งเขาจะง้องแง้งตามแบคฮยอนไปบ้างแต่ก็ยังมีความมาดแมนในตัวนะเว้ย! เรื่องที่ผู้ใหญ่เขาทำกันก็ไม่ใช่ไก่กา ถามว่าไปเรียนรู้เรื่องพวกนี้มาจากไหนคงต้องตอบว่าลองไปนั่งมองหน้าปาร์คชานยอลทุกวันดูนะ หมอนั่นความหื่นมันแผ่ออกมาจากสายตาประกอบกับชอบโชว์จูบฟัดแบคฮยอนต่อหน้าตาตาจื่อเทาอยู่เรื่อย(คิดแล้วแค้น)
“ จื่อเทา! ”
ทันทีที่เปิดประตูบ้านเสียงแหลมๆ ของหม่ามี๊ก็พุ่งเข้ามาในโสตประสาต ผู้หญิงตัวเล็กสวมผ้ากันเปื้อนถือมีดเดินออกมาจากห้องครัว ใบหน้าคับข้องใจมาก
“ หม่ามี๊! หม่ามี๊อย่าถือมีดแบบนั้นสิ! ”
“ เมื่อคืนที่ให้หม่ามี๊ไล่ออกจากบ้านเพราะยังงี้ใช่มั้ยหา! ”
“ ยังงี้แล้วแล้วมันยังไงอ่ะหม่ามี๊ ”
“ หน็อยย ลูกบ้านี่ชอบตีหน้ามึนแบบปาป๊าไม่มีผิด! ”
ปาป๊าที่นั่งจิบกาแฟเงียบๆ อยู่หน้าทีวีถึงกับสำลักกันเลยทีเดียว สองพ่อลูกสบตากันเลิ่กลั่ก
“ ใช้ไม่ได้! ใช้ไม่ได้! จุนมยอนนาเขาเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะจื่อเทา อยู่ๆ ไปค้างกับเขาได้ยังไง! ”
หม่ามี๊วางมีดกระแทกลงบนโต๊ะวางโทรศัพท์เสียงดังจนจื่อเทาสะดุ้ง ใบหน้าบึ้งตึงและถลึงตามองจื่อเทาเหมือนอยากจะเข้ามาดึงหู จื่อเทาพยายามส่งสายตาขอความช่วยเหลือให้ปาป๊าแต่รายนั้นกลับทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้และเฟดตัวเองออกไปเงียบๆ
“ แต่จุนมยอนนาก็ให้เค้าค้างด้วยนะหม่ามี๊ ”
“ จุนมยอนนาเขาตัวเล็กจะตาย จื่อเทาบังคับเขาก็สู้ไม่ได้หรอก ”
แต่เมื่อคืนลูกชายหม่ามี๊ถูกกระทำนะ!
โดนกระชากไปจูบจนปากเจ่อเลยเห็นมั้ย!
“ เค้าไม่ได้ทำอะไรจุนมยอนนาสักหน่อย ”
“ จริงเหรอ...? ”
หรี่ตาแบบนั้นแสดงว่าหม่ามี๊ไม่เชื่ออย่างแรง จื่อเทากลืนน้ำลายดังเอื๊อก
“ จริงๆ ก็...นิดนึง ”
“ แล้วไงต่อ? ”
“ มีกอดบ้าง ซบบ้าง ซุกบ้าง...โอ๊ย! ”
“ ซุก? ซุกอะไร!? ”
“ ก็เหมือนที่เค้าชอบนอนซุกหม่ามี๊นั่นแหละ ฮืออ เค้าเจ็บนะ ”
“ ไอ้หยา เจ้าลูกบ้านี่... ”
“ จูบกันแล้วด้วย ”
“ ไอ้หยา! ”
เท่านั้นหม่ามี๊ก็พุ่งมาตบตีจื่อเทาพัลวันจนต้องร้องโอดโอย ต่อให้ปาป๊าพยายามร้องห้ามหม่ามี๊ก็ไม่ฟัง นี่แค่ไปนอนค้างบ้านเองนะแค่นอนค้าง ไม่ได้กำไรอะไรนอกจากจูบกับกอดหอมด้วย ได้แค่เต๊าะนิดๆ หน่อยๆ เอง แล้วนี่ถ้าจื่อเทาทำมากกว่านี้จะไม่โดนเฉือนเอาเหรอ!?
“ เขามีพ่อมีแม่ทำไมจื่อเทาทำแบบนี้หา! เจ้าลูกบ้า! ”
“ โอ๊ยหม่ามี๊! ”
จื่อเทาเบ้ปากหลบหลีกฝ่ามือพิฆาตเป็นพัลวัน
“ ก็เพราะมีพ่อมีแม่น่ะสิเค้าถึงจะให้หม่ามี๊ไปขออยู่เนี่ย! ”
…กริบเลย
หม่ามี๊ทำหน้าเหมือนปลาน็อคน้ำเย็น
“ ว่าไงนะ? ”
“ ก็บอกกับจุนมยอนนาไปแล้วว่าจะให้หม่ามี๊กับปาป๊าไปขอ ”
“ คนนี้อ่ะเค้าอยากได้ ”
หวงจื่อเทาน่ะ...รักใครแล้วรักจริงด้วย
ที่ไม่ทำมากกว่าจูบเพราะมีเวลาถมเถน่ะสิ
“ หม่ามี๊ต้องขอจุนมยอนนามาให้เค้านะ ไม่งั้นเค้าจะกลั้นหายใจตาย ”
ไอ้หยา!
“ อะไรเอ่ยอ้วนจนจะเป็นหมู? ”
“ ฮื่อออ ”
นี่ถามให้ตอบนะไม่ใช่ให้มาขู่เป็นลูกหมาโดนแย่งของเล่นแบบนี้ ก้อนกลมปุ๊กเยื้องจากชานยอลไปอีกหน่อยก็คือแบคฮยอนของเขาที่นั่งกอดเข่าหันหน้าเข้ามุมโซฟา ไม่ยอมพูดยอมจา เอาแต่ขู่ในลำคอทุกครั้งที่ชานยอลแกล้งเอานิ้วไปสะกิดแหย่
แบคฮยอนในโหมดงอนมากและเล่นตัวมันก็น่ารักดีนะ แตะนิดแตะหน่อยก็ขู่ฮื่อๆ ตาเล็กๆ เลยพลอยโตขึ้นอีกนิดเพราะแบคฮยอนเอาแต่ถลึงมองเขาเนี่ยแหละ เกิดอะไรขึ้นวันนี้? อาจจะเป็นเพราะแบคฮยอนถูกชานยอล(แกล้ง)ขัดใจล่ะมั้ง
ช่วงนี้แบคฮยอนของชานยอลตระเวนกินเค้กกินไอศกรีมไปทั่วเลยนี่นาเลยดูเหมือนว่าจะอ้วนขึ้นนิดหน่อย กอดแล้วเต็มไม้เต็มมือ เวลาจับฟัดแต่ละทีก็นุ่มๆ นิ่มๆ ไปทั้งตัว หน้าตาจิ้มลิ้มขึ้นจนน่าหยิกให้แก้มช้ำ แล้วมันไม่ดีตรงไหนเหรอ? อืม...มันก็ดีนะ ชานยอลชอบ แต่ยังไงก็ห่วงสุขภาพแบคฮยอนอยู่ดี
“ หมูน้อยของชานยอล ”
“ ฮื่อออ ”
“ แค่ไม่ให้กินเค้กต้องโกรธขนาดนี้เลยเหรอ? ”
ไม่ตอบซะด้วย สงสัยว่าจะจี้ตรงจุดสินะ ชานยอลรวบตัวเล็กๆ เข้ามากอดแต่แบคฮยอนก็ดีดดิ้นจนหลุดออกไปนั่งกอดเข่าได้เหมือนเดิม
“ กินแล้วก็นอนตีพุงไม่ยอมออกกำลังกาย แล้วจะให้ทำยังไงล่ะหื้ม? ”
“ … ”
“ เค้กน่ะจะกินเท่าไหร่ก็ได้ แต่แบคฮยอนไม่ยอมออกกำลังกายเลยนี่สิ ”
ขยับเข้าไปชิดแล้วค่อยสอดมือลูบไล้เอวนิ่มเบาๆ แบคฮยอนขู่ในลำคออีกครั้งแล้วสะบัดตัวหนี ใบหน้าจิ้มลิ้มง้ำงอ ทำตาแดงๆ จมูกแดงๆ ให้ได้ใจอ่อนกันอีก(หลาย)รอบ นี่ยังไม่รวมเสียงสูดจมูกกระซิกๆ นี่อีกนะนั่น ท่าปาดน้ำตาป้อยๆ นั่นอีก
ไม่ยอมก็ไม่ใช่ปาร์คชานยอลสิ
“ เฮ้ออ ”
“ … ”
“ ก็ได้ เค้กอยู่ในตู้เย็น ”
รวบแบคฮยอนของเขาเข้ามากอดปลอบอีกครั้งก่อนจะหอมขมับเบาๆ คราวนี้ไม่มีดิ้นหนีแล้วยังมีการถูไถแก้มกับอกออดอ้อนอีก เอาวะ จะมีแฟนเป็นหมูแล้วมันจะน่าฟัดขนาดนี้จะยอมตามใจก็ได้
ชานยอลโอบแบคฮยอนเข้ามาในครัว พาเจ้าคนน่ารักไปนั่งรอที่โต๊ะแล้วก็ยกกล่องเค้กออกมาจากตู้เย็นตัดแบ่งเป็นชิ้นเล็กใส่จาน แบคฮยอนนั่งยิ้มตาหยีคราบน้ำตาเลอะแก้มจับช้อนรออยู่ก่อนแล้ว เห็นละขำ คนอะไรชอบกินของหวานขนาดนี้
มันเป็นความสุขเล็กๆ ของชานยอลเลยก็ว่าได้ที่นั่งมองแฟนกินเค้กอย่างมีความสุขเนี่ย ถึงจะมัวแต่กินจนไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองกันเลยก็เถอะ เสียงฮัมเพลงในลำคอฟังแล้วก็รู้ว่าแบคฮยอนชอบใจมาก มีการแกว่งขาไปมาแล้วเอียงคอด๊อกแด๊กให้ชานยอลหน้ามืดเล่นๆ อีก
“ อะไรเอ่ยอ้วนจนจะเป็นหมูแต่ชานยอลยังรัก? ”
เจ้าคนน่ารักเงยหน้าขึ้นมาจากจานเค้ก เคี้ยวตุ้ยๆ แต่ก็ยังตอบเสียงฉะฉานใช้ได้
“ แบคฮยอนไง ”
ไม่หลงปาร์คชานยอลก็คงไม่ใช่คนแล้วล่ะเอาจริงๆ
“ กินแล้วต้องออกกำลังกายนะ ”
“ ฮื้ออ แล้วจะทำยังไง ”
ชานยอลไม่ได้ตอบ เพียงแค่เคาะนิ้วกับโต๊ะเป็นจังหวะจ้องมองแบคฮยอนด้วยสายตาแพรวพราว
“ ก็ไม่ต้องทำยังไง คืนนี้น่ะ... ”
“ เดี๋ยวจะพาออกกำลังกายนะJ ”
#ฟิคพาโบ
นิดนึง ขอให้จื่อเทาดูเท่กว่าชานยอลนิดนึง
ความคิดเห็น