คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : PHOTOS ; 09 { 100 per. }
09
“ แบคฮยอน...จะไปไหนน่ะ? ”
“ ไปหาแรงบันดาลใจอ่ะออมม่า ”
“ ห๊ะ? อะไรนะ? ”
เช้าวันหยุดแบคฮยอนกลับรีบตักข้าวเข้าปากแล้วเคี้ยวลวกๆ ทั้งที่ปกติจะนั่งละเลียดพร้อมกับดูทีวีช่องโปรด คุณนายพยอนชะโงกหน้าออกมาจากเคาน์เตอร์แต่เจ้าตัวดีก็คว้ากระเป๋าเป้กับกล้องที่เก็บเงินซื้อเองวิ่งทักๆ ออกไปใส่รองเท้าหน้าบ้านแล้ว
“ ออมม่า! แบคฮยอนจะกลับมาบ่ายๆ นะ ทำกับข้าวเผื่อด้วย ”
“ แล้วนี่จะไปไหนกันแน่ ปกติจะอยู่บ้านตลอดนี่? ”
“ มันเป็นเรื่องที่เข้าใจยากนะออมม่า ออมม่าจะไปรู้อะไร ไปนะ! ”
คุณนายพยอนถอนหายใจเฮือกใหญ่ เจ้าตัวดีวิ่งออกจากบ้านไปเร็วยังกับหมา ไม่รู้จะรีบไปไหนนักหนา มีลูกชายกับเขาทั้งทีทำไมออกมาเป็นแบบนี้ได้นะ แล้วแบบนี้จะมีผู้หญิงที่ไหนมาสนใจกัน...
กริ๊งงง
“ พี่อี้ชิงงงงง ”
“ พี่อี้ชิง! พี่อี้ชิง! ”
“ พี่อี้ชิง!!! ”
“ อ่า...แบคฮยอนอา...มีอะไรเหรอ... ”
เจ้าของบ้านค่อยๆ เปิดประตูรั้วออกเชื่องช้าด้วยท่าทางสะลึมสะลือสุดๆ ยังไม่ทันจะมองหน้าแขกคนแรกของวันชัดๆ ก็โดนชุดกระชากลากถู(?)เข้ามาข้างในบ้านของตัวเองแล้ว แบคฮยอนกดไหล่ขวัญใจคนโปรดนั่งลงบนโซฟาก่อนจะรีบทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ยกกล้องตัวเก่งขึ้นมาโชว์ให้พี่อี้ชิงดู
“ แบคฮยอนถ่ายรูปได้เยอะแล้วนะ หมายถึง...รูปแรงบันดาลใจของแบคฮยอนอ่ะ ถ่ายแทบทุกวันแทบทุกการกระทำเลยด้วย นี่ๆ พี่อี้ชิงดูให้หน่อยสิ แบคฮยอนเก่งใช่มั้ย? ”
“ อ่า...ได้ ”
พี่อี้ชิงรับกล้องไปเปิดดูไม่เร่งรีบ แบคฮยอนจ้องมือขาวๆ กับปลายนิ้วที่ขยับเคลื่อนคล่องแคล่วอย่างใจจดใจจ่อ เอามือปิดตาเอาไว้ลุ้นๆ แต่ยังมีการถ่างนิ้วให้มองเห็นได้
“ ...แบคฮยอน นี่รูปอะไรเหรอ? ”
“ ไหนอ่ะ? ”
รูปแผ่นหลังคนตัวสูงที่เดินในซอกซอยมืดๆ ปรากฏบนหน้าจอ เห็นพี่อี้ชิงขมวดคิ้วเลยรีบบอกให้เข้าใจ รูปนี้แอบถ่ายเลยนะ! เจ้าตัวไม่รู้ตัวหรอกขอบอก!
“ ถ่ายจากข้างหลังอ่ะ ”
“ อ่า...แล้วนี่รูปอะไร? ”
“ รูปจากด้านข้าง ”
“ ...แล้วนี่ล่ะ? ”
“ ตอนเดินออกมาจากตึกอ่ะ ”
เกิดความเงียบขึ้นขณะไม่รู้ว่าเพราะอะไร? พี่อี้ชิงนั่งจ้องรูปในกล้องอยู่นานเป็นนาที คิ้วขมวดเล็กน้อยเหมือนกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก คนมองอย่างแบคฮยอนก็ตื่นเต้นจะบ้า
“ เป็นไงบ้าง? แบคฮยอนถ่ายได้ดีใช่ป่ะ? ”
ไอดอลคนโปรดเหลือบมองแบคฮยอนเล็กน้อยก่อนจะกลับไปจ้องกล้องตามเดิม
“ แรงบันดาลใจของแบคฮยอน...เป็นคนรึเปล่า? ”
อะไรนะ!?
พี่อี้ชิงอ่ะ! คุณปาร์คไม่ใช่คนแล้วจะเป็นอะไรล่ะ!?
“ ทำไมอ่ะ! ”
แบคฮยอนไม่ได้ตั้งใจจะเสียงดังใส่พี่อี้ชิงเลยนะ แต่ตอนนี้ไม่พอใจสุดๆ กับคำวิจารณ์ของไอดอลคนโปรด แบคฮยอนเบะปากจนอีกคนต้องรีบอธิบายแจกแจงเหตุผลละเอียดยิบ
“ คือว่า...ภาพมันมัวมาก แล้วก็มืดมากจนไม่เห็นอะไรเลยน่ะ มันดูไม่เหมือนคนเลย... ”
“ นี่แบคฮยอนตั้งใจถ่ายสุดๆ เลยนะ! นี่ไงคุณปาร์ค! ไม่เหมือนคนตรงไหนอ่ะ! ”
“ ได้ปรับโหมดเป็นตอนกลางคืนรึเปล่า? ”
“ ...บางครั้งก็ลืม ”
“ เวลาถ่ายนี่เดินไปถ่ายไปงั้นเหรอ? ”
“ ช่างภาพก็ต้องทำงี้ไม่ใช่เหรอ? ”
แบคฮยอนพูดอะไรผิดไปอ้ะ? ทำไมพี่อี้ชิงต้องยิ้มฝืดๆ แบบนั้นด้วย? พี่ชายตัวขาวทำท่าจะพูดอะไรสักอย่างแต่เหมือนคนพูดไม่ออกเลยได้แต่ยิ้มแห้ง เสียงถอนหายใจเบาๆ ยิ่งบั่นทอนความมั่นใจของแบคฮยอนจนแทบจะติดลบไปกับพื้นดิน
“ พี่อี้ชิงอ่ะ! ”
แบคฮยอนทุ่มแรงกายแรงใจไม่แพ้พี่อี้ชิงเลยนะ
ทำไมเป็นงี้ล่ะ! ไม่ยอมนะ!
“ มือไม่นิ่ง ”
“ ใช้กล้องไม่เป็น ”
“ ไม่มีเซ้นท์เรื่องมุมกล้อง ”
“ เอาแต่ถ่ายแต่ไม่ดูเลยว่าโฟกัสอะไรมาบ้าง ”
“ งื้ออออ โกรธพี่อี้ชิงแล้วนะ! ”
“ อ่า... ”
“ คุณปาร์คหล่ออยู่แล้วล่ะ ถ่ายยังไงก็ดูดี! ”
แบคฮยอนอา...แล้วไอ้เงาดำๆ เหมือนภาพติดวิญญาณนี่คืออะไร?
หลังจากผ่านช่วงมรสุมชีวิต(?)มาหมาดๆ แบคฮยอนบอกลาพี่อี้ชิงด้วยท่าทางแง่งอน อยากจะโกรธอยากจะเหวี่ยงเหมือนกันนะแต่ไม่กล้าขนาดนั้น ก็ใครใช้ให้พี่อี้ชิงน่ารักนักล่ะ! แบคฮยอนเลยได้มาเดินแกร่วเตะฝุ่นอยู่อย่างงี้ไง ดวงตาเรียวรีเหลือบมองกล้องตัวเองแล้วถอนหายใจใส่
“ อนาคตคนมันจะดังก็ยังเงี้ยแหละ ”
คนตัวเล็กทำเสียงจิ๊จ๊ะราวกับกล้องมันมีชีวิต แบคฮยอนดูดนมปั่นไปพลางเดินเล่นเอื่อยเฉื่อยไปพลาง เพลิดเพลินจนไม่รู้ว่าตัวเองเดินหลงมาที่ไหนก็ไม่รู้แล้ว ซอกซอยที่ไม่คุ้นตากับคนที่ไม่รู้จักทำให้ตื่นตกใจเล็กน้อย พอจะหันหลังกลับดันไปชนกับอกใครคนนึงโดยไม่ทันตั้งตัว
“ โอ๊ะ! ”
“ เฮ้ย! เดินยังไงวะ! ”
เสียงตะคอกดังขึ้นเหนือหัวพร้อมกับมือที่คว้าแขนกระชากแบคฮยอนออกห่าง ไร้มารยาทที่สุด! คนตัวเล็กสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม ดวงตาเรียวรีถลึงจ้องคนไร้มารยาทกลับ
“ ทำไมต้องกระชากแขนคนอื่นเขาด้วยล่ะ! บอกกันดีๆ สิ! ”
“ เจ้านี่! ไม่รู้เหรอวะว่าฉันเป็นใคร อยากจะลองดีเหรอ! ”
“ ไอ้อันธพาล! กุ๊ยที่สุด! ”
จะว่าแบคฮยอนแกว่งเท้าหาเสี้ยนก็ได้นะ แต่นั่นล่ะ...แบคฮยอนคิดว่าตัวเองได้นิสัยนี้มาจากพ่อหรือแม่สักคนนี่แหละ ไอ้กุ๊ยอันธพาลมันเดินเข้าหาอย่างคุกคาม หน้าตาดุเป็นบ้า! แถมแบคฮยอนยังเสียเปรียบทางกายภาพหลายขุม
แย่ล่ะ...แบคฮยอนไม่ได้มีอัศวินขี่ม้าขาวเป็นของตัวเองหรอกนะ
แบบนี้ใครมันจะมาช่วยเขากันล่ะ?
“ อันธพาล? กุ๊ย? ตัวแค่นี้แล้วยังจะปากดีอีกนะ... ”
“ เคยชิมรึไงถึงบอกว่าดี! ”
หลังจากนั้นแบคฮยอนก็ได้รู้ว่ามันเป็นคำพูดที่โง่ที่สุดในโลก
“ นี่ท้าทายงั้นสิ? ”
“ ... ”
“ ฉันไม่ชอบถูกท้าทายด้วยสิ งั้นฉันควรจะชิมสินะถึงจะได้รู้ ”
“ …!!! ”
ความรวดเร็วของไอ้กุ๊ยอันธพาลแบคฮยอนทำได้แค่เหวอ เขาถูกจับหัวเอาไว้แน่นก่อนที่มันจะโฉบใบหน้าลงมาเฉียดแก้มไปนิดดดดดเดียว แบคฮยอนเบิกตามองก็ได้รู้ว่าไอ้กุ๊ยอันธพาลนี่มันหล่อใช่เล่นเลยนะเนี้ยะ!? กระพริบตางงๆ ได้สักพักปลายจมูกโด่งๆ ก็กดลงมาบนผิวแก้มดังฟอด
...เงิบสิครับ
“ แก... ”
“ ถึงจะไม่รู้ว่าปากนายดีจริงๆ รึเปล่า แต่แก้มนายน่ะ...ดีสุดๆ ไปเลย J ”
“ ห๊ะ! ”
นี่เรียกว่าโดนขโมยหอมแก้มรึเปล่านะ?
“ ฉันชื่อ... ”
“ ชื่อไอ้อะไรไม่รู้แต่ที่รู้เดี๋ยวแกได้เจ็บตัวแน่ ”
“ คุณปาร์ค!!! ”
แบคฮยอนดีใจจนเนื้อเต้นตอนหันไปเจอปาร์คชานยอลยืนล้วงกระเป๋าอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ถือจังหวะงงๆ นี้สะบัดตัวหนีไอ้กุ๊ยอันธพาลหน้าตาดี(เห็นแก่ความหล่อจริงจังหรอกนะ)มาหลบอยู่หลังปาร์คชานยอล โผล่หน้าออกไปมองอีกฝ่ายที่เริ่มทำสงครามประสาทกับปาร์คชานยอลแล้ว
“ คุณปาร์คอย่าไปยอมมันนะ มันหอมแก้มฉันด้วยแหละ! ”
“ แล้วนายก็ปล่อยให้มันหอม? ”
ปาร์คชานยอลหรี่ตาลงเหมือนจะไม่เชื่อ
“ ก็แค่ตกใจทำอะไรไม่ถูกเองน่า! ”
แล้วทำไมจะต้องมาทำท่าดุแบบนั้นด้วยเล่า! นี่แบคฮยอนเป็นคนเสียหายนะไม่ใช่ไอ้อันธพาลกุ๊ยหน้าตาดีนั่น แบคฮยอนขยับกลับมาหลบอยู่หลังปาร์คชานยอลอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่าตัวเองโดนจ้อง
“ แกเป็นใครวะ ”
ไอ้กุ๊ยอันธพาลหน้าตาดีน่ากลัวชะมัด แต่ปาร์คชานยอลใช่ว่าจะน่ากลัวน้อยสักเท่าไหร่ แบคฮยอนเหมือนตัวเล็กลีบลง คราวนี้ปาร์คชานยอลหันมาจ้องหน้าคนตัวเล็กเขม็ง พูดด้วยน้ำเสียงโทนสบายๆ
“ บอกมันไปสิว่าฉันเป็นใคร ”
“ หะ...หา? ทำไมฉันต้องบอกอ่ะ ”
“ มันไม่เชื่อฉัน ”
“ ...ก็ได้ ”
อย่าจ้องมากได้ป่ะ...เดี๋ยวพรุนหมด จ้องอะไรนักหนา แบคฮยอนอยากจะเหวี่ยงหรอกนะแต่สถานการณ์ตอนนี้มันตึงเครียด พอเห็นหน้าหล่อๆ ของไอ้อันธพาลกุ๊ยนั่นก็รู้สึกร้อนๆ ตรงแก้มจนต้องยกมือมากุมตรองที่โดนหอมไป แต่ดูเหมือนว่าจะมีคนไม่ค่อยพอใจอยู่
“ ชักช้า บอกมันไปว่าฉันเป็นใคร ”
“ คนนี้เขาชื่อปาร์คชานยอล เขาเป็น... ”
“ เจ้าของ! ”
“ ไม่ เขาเป็น... ”
“ หมอนี่เพิ่งขอฉันเป็นแฟน! ”
คือแบบ...แฟนคลับไม่ใช่เหรอวะ!
ทำไมไม่พูดเต็มๆ อ้ะ!
ถึงอย่างนั้นแบคฮยอนก็อยากจะหยิกตัวเองแรงๆ สักสองสามทีที่ยังยิ้มจนแก้มแทบปริขนาดนี้...
ป๊อก!
“ โอ๊ย! อะไรอ่ะ! ”
มะเหงกของปาร์คชานยอลเคาะลงมาบนหน้าผากเล่นเอาสะดุ้ง เจ็บนิดๆ แสบหน่อยๆ แถมคนทำยังจะดูไม่สำนึกอีกด้วย แบคฮยอนรีบยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ ก่อนจะเบะปาก
“ ยิ้มอะไรตอนนี้ มันน่าตลกนักรึไง ”
“ เปล่าสักหน่อย ก็...คุณปาร์คชอบทำให้เขินอ่ะ! ”
“ บ้าบอ ”
แน่ะ! แอบเห็นอยู่นะว่ากลั้นยิ้ม แบคฮยอนหัวเราะคิกๆ คนเดียวอยู่ข้างหลังปาร์คชานยอล ทั้งเขินทั้งชอบใจ ไอ้กุ๊ยอันธพาลหน้าตาดีคนเดิมจ้องมองมาตาเขม็ง ตาต่อตากับปาร์คชานยอลไม่มีฝ่าไหนถอยๆ โดยมีแบคกราวน์เป็นเสียงหัวเราะคิกคักของแบคฮยอนนั่นแหละ
“ แกเป็นแฟนไอ้ตัวเล็กนี่ยังงั้นเหรอ? ”
ปาร์คชานยอลไม่ตอบแต่ยกแขนขึ้นกอดคอคนตัวเล็กแทน บรรยากาศเริ่มมาคุมากขึ้น
“ จิ๊! แล้วไงวะ เป็นแฟนกันได้ก็ต้องเลิกกันได้ ไม่เห็นจะยากเลย! ”
“ หน้าไม่อาย ”
“ ไม่แน่นะ ไอ้ตัวเล็กนี่อาจจะชอบฉันทีหลังก็ได้ ”
“ หน้าด้าน ”
“ โว๊ะ! แกมาต่อยกับฉันนี่มา! ”
ไอ้กุ๊ยอันธพาลนั่นทำท่าจะเงื้อหมัดชกปาร์คชานยอลจริงๆ แต่ไม่ได้นะ! ไม่ได้เด็ดขาดเลย! ปาร์คชานยอลกำลังจะได้เดบิวท์ในอนาคต ขืนทำตัวไม่ดีมีเรื่องชกต่อยโอกาสอาจจะถูกตัดฉับได้ แบคฮยอนไม่ยอมหรอก! ออุตส่าห์หมายมั่นปั้นมือจะเป็นแฟนคลับอยู่แล้วด้วย!
“ ห้ามต่อยคุณปาร์คนะไอ้อันธพาล!!! ”
ตัวเล็กนิดเดียวแต่ดันทำซ่ากระโดไปขวางหน้าพวกคนตัวโตกว่า ไอ้กุ๊ยอันธพาลหน้าตาดีชะงักไป ถลึงตามองแบคฮยอนอย่างเอาเรื่อง ส่วนปาร์คชานยอลก็พยายามดึงคอเสื้อจากด้านหลัง
“ ไปอยู่รอตรงนู้นไป เดี๋ยวจัดการธุระเสร็จแล้วจะไปหา ”
“ คุณปาร์คอ่ะ! ยังไงฉันก็ไม่ให้คุณปาร์คมีเรื่องเด็ดขาด! ”
“ มันหอมแก้มนาย ”
“ ฉันไม่ถือหรอก ”
“ งั้นก็ให้ฉันหอมอีกครั้งสิ แล้วฉันจะปล่อยแฟนนายไปโดยไม่ทำอะไรมันเลย ”
นี่แบคฮยอนเป็นพระเอกไม่ใช่รึไง...ทำไมรู้สึกเหมือนตัวเองมาเล่นบทนางเอกวะ!
ไอ้กุ๊ยนี่ชักจะมากเกินไปแล้วนะ!
แบคฮยอนได้ยินเสียงปาร์คชานยอลสบถอะไรไม่รู้ตั้งมากมายในลำคอ ไอ้กุ๊ยอันธพาลหน้าตาดีนั่นมันยกยิ้มยียวนกวนตีนสุดๆ ท่าทางไม่น่าไว้ใจอย่างแรง แบคฮยอนลอบมองปาร์คชานยอล ก้าวขาออกไปข้างหน้าก็โดนดึงคอเสื้อจนเซมาข้างหลัง
“ จะไปไหน! ”
“ ไปให้มันหอมแก้ม ”
พูดหน้าตายจนปาร์คชานยอลแทบจะเลือดขึ้นหน้า แบคฮยอนร้องโอดโอยเมื่อโดนป้อนมะเหงกให้หลายครั้งติดต่อกัน จะเอาหัวหนีก็โดนล็อกไว้แน่น
“ เจ็บนะ! ”
“ นายมันไม่มีหัวคิด! จะให้ใครหอมแก้มก็ได้รึไงหา! ”
“ ก็แค่หอมเองอ่ะ! ไม่ใช่เรื่องใหญ่สักหน่อย นี่ฉันอุตส่าห์เสียสละตัวเองนะ! ”
“ เดี๋ยวฉันจัดการเอง คุณปาร์คเชื่อมือได้เลย ”
ปาร์คชานยอลทำท่าจะเข้ามาคว้าตัวอีกรอบแต่แบคฮยอนอาศัยความไวรีบวิ่งไปหาไอ้กุ๊ยอันธพาลหน้าตาดีนั่น หันแก้มให้มันเอาง่ายๆ
“ หอมเลย! ”
“ หึหึ งั้น...ไม่เกรงใจแฟนนายแล้วล่ะนะ ”
ริมฝีปากแนบลงมาบนผิวแก้มแบคฮยอนก็หลับตาปี๋ แก้มแดงลามไปถึงหู ไม่ใช่ว่าเขินหรอกนะ! ผ่านไปไม่กี่วินาทีก็รีบเด้งตัวเองออกมาก่อนจะวิ่งหนีไปหลบหลังปาร์คชานยอลตามเดิม ไอ้กุ๊ยอันธพาลหน้าตาดีมันหัวเราะชอบใจใหญ่เลย น่าหมั่นไส้ที่สุด!
“ ฉันชื่อคิมวูบิน จำไว้ให้ดีๆ นะไอ้ตัวเล็ก J ”
แบคฮยอนกำลังตกอยู่ในที่นั่งลำบากม๊ากมาก
แบคฮยอนกระวนกระวาย
ทำตัวไม่ถูก แต่อีกคนนี่สิ...
“ คุณปาร์คเป็นอะไรอ่ะ? ”
“ ... ”
“ นี่ๆ เดี๋ยวแวะร้านต็อกบกกีดีมั้ย เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง ”
“ … ”
“ คุณปาร์ค... ”
แบคฮยอนทำหน้าสลดไปอีกรอบ ปาร์คชานยอลไม่ยอมตอบ ไม่ยอมมอง ไม่ยอมยิ้มให้คลายใจเลย จากที่เนียนเกาะแขนมาเกือบครึ่งทางก็จำใจต้องปล่อยแล้วมาตามตามหลังคนตัวสูงแทน ทำดี(?)แล้วโดนเงียบใส่แบบนี้มันไม่แฟร์เลยนะขอบอก
อากาศเริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ แบคฮยอนกระชับผ้าพันคอให้แน่น จ้องมองแผ่นหลังที่ห่างออกไปหลายก้าวก็รู้สึกน้อยใจ หงุดหงิดและโมโห แบคฮยอนจงใจเดินช้าลงจนกระทั่งหยุดยืนอยู่นิ่งๆ
“ คุณปาร์ค ”
คนตัวสูงหยุดเดินแต่ยังไม่ยอมหันมามอง
“ ฉันว่าฉันคงข้อพลิก...เจ็บอยู่นะ ”
ปาร์คชานยอลทำท่าจะออกเดินต่อแบคฮยอนก็รีบร้องเรียกไว้ ใบหน้าเริ่มบึ้งตึง
“ ปวดหัวจี๊ดๆ ด้วย สงสัยจะเป็นไข้ ”
“ … ”
“ ฮึก...รู้สึกเหมือนมัน...เจ็บหน้าอก...ฮึก...ด้วย ”
“ แล้วก็...แล้วก็...ฮืออ ปวดเนื้อปวดตัวไปหมดเลย ”
อย่าเมินกันสิ
คนตัวเล็กประท้วงงอแงด้วยการทรุดนั่งร้องไห้บนพื้นถนนที่มีแต่หิมะ หนาวมาก แบคฮยอนมองปาร์คชานยอลผ่านม่านน้ำตาอุ่นๆ ใบหน้าดูดียังคงเรียบเฉย ไม่มีคำปลอบใจอะไรนอกจากเสื้อโค้ทตัวหนาที่ถูกโยนมาคลุมหัวกับน้ำเสียงนิ่งๆ
“ เอาเสื้อไปใส่แล้วกลับบ้านไปซะ ”
ไอ้คนใจร้าย!
ร้องไห้ขนาดนี้ยังไม่สนใจกันอีก!
แบคฮยอนเดินกลับบ้านด้วยความห่อเหี่ยวและน้อยใจสุดๆ เสื้อโค้ทที่ใส่อยู่ส่งกลิ่นหอมของปาร์คชานยอลมาตลอดทาง มันน่าหงุดหงิดตอนที่นึกถึงคนใจร้ายคนนั้น พอมาถึงบ้านก็รีบตรงดิ่งขึ้นห้องไม่ยอมอยู่ฟังออมม่าพูด แบคฮยอนทิ้งเสื้อโค้ทไว้บนโต๊ะทำงานแล้วกระโดดขึ้นไปซุกตัวบนเตียง
“ ฮึก! คอยดูนะ...จะถอนตัวออกจากแฟนคลับเลย! ”
ถูแก้มข้างที่ถูกหอมกับหมอนใบโตแรงๆ จนแดงเป็นปื้น ดิ้นพราดๆ อยู่บนเตียงพักใหญ่จนผ้าห่มกับหมอนกระจุยกระจาย กร่นด่าคนสองคนก่อนจะเพลียจนผล็อยหลับไป
ตัวอุ่น ครั่นเนื้อครั่นตัว
มึนๆ เบลอๆ
ตื่นเช้ามาแทบลุกจากเตียงไม่ไหว แบคฮยอนแต่งตัวเตรียมไปโรงเรียนเอื่อยเฉื่อยกว่าทุกวัน ขยับตัวนิดหน่อยก็เหมือนจะวูบทุกครั้ง สงสัยจะเป็นไข้...
“ แบคฮยอน ทำไมหน้าตาดูเหนื่อยจัง ไม่สบายเหรอจ้ะ ”
“ อื้อ สงสัยจะไม่สบาย ”
“ ไม่ต้องไปโรงเรียนสิวันนี้ เดี๋ยวออมม่าอุ่นนมให้ ”
“ ไม่เอาอ่ะ อยากเจอซองยอล ”
จะมาบ่นว่าแบคฮยอนดื้อคงไม่ทันล่ะ คนตัวเล็กนั่งกินข้าวไม่กี่คำก่อนจะกินยาตามแล้วดื่มนมอุ่นอีกครึ่งแก้วก่อนจะเตรียมตัวออกจากบ้าน แค่เปิดประตูออกมาก็หนาวแล้ว หิมะสีขาวสวยงามร่วงมาจากบนฟ้า แบคฮยอนแลบลิ้นออกมานิดหน่อย เกล็ดหิมะเย็นๆ บนลิ้นทำให้รู้สึกดีนิดๆ
“ ไปแล้วนะออมม่า ”
ออมม่าตะโกนกลับมาว่าไปโรงเรียนดีๆ นะ แบคฮยอนเปิดรั้วอย่างทุลักทุเลแล้วก็ปิดมันอย่างทุลักทุเลพอๆ กัน กวาดตามองดูความเรียบร้อยแล้วค่อยหมุนตัวเดินไปโรงเรียนสักที
แต่ทว่า...
ร่างสูงคุ้นตายืนพิงรั้วอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลทำให้แบคฮยอนนิ่งไปสักพัก ชุดยูนิฟอร์มไม่คุ้นตาเอาซะเลย
“ คุณปาร์ค? ”
ก่อนที่แบคฮยอนจะทันได้ถามว่ามาทำอะไรที่นี่ หน้าบ้านของเขา ปาร์คชานยอลกลับก้าวเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว คนตัวเล็กตกใจนิดหน่อยเลยก้าวถอยหลัง...แต่ไม่ไกลนัก
แบคฮยอนนิ่งค้าง รู้สึกถึงสัมผัสอุ่นจัดและนุ่มนิ่มกดลงบนผิวแก้ม ไม่ว่าจะเป็นแก้มซ้ายหรือแก้มขวา รู้สึกได้ว่าสัมผัสอุ่นจัดนั่นไม่ได้แตะลงมาแค่ครั้งสองครั้งแต่มันมากกว่านั้น นับไม่ถ้วนเลยล่ะ
ปาร์คชานยอลหอมแก้มแบคฮยอน
หอมแก้มแบคฮยอน
หอมแก้ม
...หลายครั้งด้วย
จะเรียกว่าระดมหอมแก้มก็ไม่ผิดนัก แบคฮยอนถูกกอดแน่นขยับหนีไม่ได้ ได้แต่ยืนเอ๋อกระพริบตาปริบๆ งงๆ ปล่อยให้แก้มถูกขโมยหอมไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งจนกลายเป็นสีชมพูจางๆ
“ บอกแล้วไงว่าคุณปาร์คเป็นคนขี้หึง... ”
“ … ”
“ กล้าดียังไงไปให้มันหอมแก้ม ”
ลมหายใจร้อนๆ เป่ารดใบหู เสียงทุ้มต่ำก็กระซิบใกล้ แบคฮยอนมึนหนักกว่าเก่า รู้สึกเบลอและมึนงงเพราะฤทธิ์ยาหรือเพราะเขินก็ไม่รู้ ดวงตาเรียวรีมองอีกคนตาใส กระพริบตาถี่ๆ เมื่อรู้สึกว่าภาพตรงหน้าพร่ามัวไปหมด อ่า...อะไรเนี่ย
“ ฉันไม่สบายด้วยล่ะ... ”
ฟ้องได้แค่นั้น แบคฮยอนก็ล้มพับไปเลย
“ แบคฮยอน! ”
รักก็บอกพ่อ ชอบก็บอกพ่อ
กุ๊ยอันธพาลหล่อจุงงงง
ความคิดเห็น