คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Seven ✿ Bloom
07
Bloom
ความลับของคนโสด คือ...
มีคนที่แอบชอบ แต่ไม่ได้บอกให้ใครรู้ J
ร่างสูงโปร่งกับผิวติดจะออกสีแทนสวมเสื้อผ้าแบรนด์เนมทั้งตัวเดินล้วงกระเป๋าชิลๆ ในถนนย่านทงแดมุน เขาดูดีและหล่อเหลาแถมยังเท่สะบัดอันนั้นจื่อเทารู้ตัว ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็มีแต่คนมองตามกันเป็นแถว เพราะแบคฮยอนเอาแต่เดินตามแฟนตัวเองต้อยๆ เขาเลยไม่มีเพื่อนมาเดินเล่นด้วย ปาร์คชานยอลก็นะ...ชอบกันแบคฮยอนออกห่างเขาตลอดไม่รู้จะหวงไปไหน!
วันนี้จื่อเทาโดนหม่ามี๊เรียกตัวกลับบ้านหลังจากมัวแต่ซุกหัวอยู่แต่คอนโดมาหลายอาทิตย์ อันที่จริงบ้านจื่อเทาก็อยู่ไม่ไกลจากมหาลัยนักหรอก ห่างจากคอนโดเขาไปไม่กี่กิโลเอง เมื่อจื่อเทายกนาฬิกาขึ้นมาดูก็พบว่าเขาเดินเล่นเพลินจนลืมเวลานัดไปเลย โทรศัพท์สั่นพร้อมกับโชว์เบอร์บ้านจื่อเทาก็อดขนลุกไม่ได้
[ จื่อเทา!!! นี่มันเลยเวลานัดมากี่สิบนาทีแล้วหาลูกบ้า! เดี๋ยวนี้หัดเถลไถลใช่มั้ย! ]
“ หม่ามี๊...เค้าขอโทษ เค้าลืมอ่ะ ”
[ แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน! เดี๋ยวหม่ามี๊จะตัดค่าขนมเลยนะ แบรนด์เนมไม่ต้องใช้! ]
“ ไม่เอานะ เดี๋ยวเค้าจะรีบไปเลย อย่าตัดค่าขนมเค้านะ! ”
[ ให้มันได้ยังงี้สิลูกบ้า ]
“ … ”
[ จุนมยอนนาเขากลับมาทั้งที... ]
เคยรู้สึกเหมือนว่าหยุดหายใจไปชั่วขณะมั้ย?
จื่อเทาเกือบจะลืมไปแล้วว่าคนๆ นึงมีอิทธิพลต่อหัวใจมากขนาดไหน
กลับมาจนได้นะ...
ไม่ใช่ความผิดของจื่อเทาสักหน่อย...ที่ปากแข็งน่ะ
ถึงจะชอบเล่นกีฬาเป็นประจำแต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่วิ่งเอาเป็นเอาตายขนาดนี้มาก่อน จื่อเทาวิ่งจากย่านทงแดมุนมาจนถึงหน้าบ้านตัวเอง หอบจนตัวโยนแล้วหัวใจก็เต้นโครมคราม เมคอัพแทบจะหลุดออกมาพร้อมกับเหงื่ออยู่รอมร่อ บ้านของเขาเปิดประตูรั้วทิ้งเอาไว้ เสียงพูดคุยปนไปกับเสียงหัวเราะสนุกสนาน จื่อเทายืนหยุดอยู่กับที่แล้วเอาแต่จ้องมอง
“ กลับมาคราวนี้จะอยู่ถาวรเลยมั้ยจ้ะจุนมยอนนา? ”
“ คงจะอย่างนั้นครับ ผมอยู่ที่ญี่ปุ่นจนเบื่อแล้วล่ะ ”
“ ดีจังเลยจ้ะ! ว่างๆ ต้องแวะมาทานข้าวกับเราให้ได้นะ ”
“ ได้สิครับ ”
จื่อเทาเห็นหม่ามี๊ยืนยิ้มให้ผู้ชายตัวเล็กคนนึง เสื้อผ้าสีอ่อนแบบนั้นมีไม่กี่คนรอบตัวจื่อเทาเท่านั้นแหละที่จะใส่ แผ่นหลังเล็กมองไกลๆ ว่าคุ้นแล้วเสี้ยวด้านข้างของใบหน้าขาวๆ นั่นยิ่งคุ้นกว่า
กลับมาแล้ว
“ จื่อเทาลูกบ้า ไปยืนทำอะไรตรงนั้นน่ะ! ”
เสียงตะโกนเรียกของหม่ามี๊ทำให้ใครอีกคนหันมามองตาม จื่อเทาเผลอกลั้นหายใจ หัวใจเต้นช้าลงเรื่อยๆ จนเหมือนจะหยุดเต้นไป จุนมยอนนายิ้มสดใสเหมือนดอกไม้...ดวงตายิบหยีลงเป็นเส้นโค้งเหมือนพระจันทร์เสี้ยว แล้วจื่อเทาก็พบว่าหัวใจเขาเริ่มเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“ จื่อเทา! ”
จุนมยอนนากวักมือเรียกเขาเข้าไปใกล้ๆ ท่าทางตื่นเต้นดีใจที่เจอกัน
“ โตขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย! ”
ก็หวังว่าจะโตพอน่ะนะ...
“ จำได้มั้ย? นี่จุนมยอนนาของนายไง ”
“ จุนมยอนนา... ”
...ใครกันจะลืมรักแรกของตัวเองได้
“ แบคฮยอนมาแปรงฟัน ”
มีแต่ความเงียบ...ชานยอลถอดเสื้อนอนออกโยนใส่ในตะกร้าส่งๆ ยืนบีบยาสีฟันลงบนแปรงฟันสองอันแล้วถือค้างเอาไว้เพราะเจ้าคนขี้เซาที่หอบข้าวของมาค้างกับเขายังนั่งสัปหงกอยู่บนเตียงอยู่เลย ชานยอลชะโงกหน้าออกไปมองแล้วก็ยิ้มขำ วันนี้ตาของแบคฮยอนดูเหมือนขีดเดียวเลย คงเพราะเมื่อคืนเอาแต่ดูซีรี่ย์ร้องไห้ไปหลายฉากเลยตาบวมขนาดนี้
“ ลุกเร็วเข้า! ”
นึกภาพลูกหมาตัวเล็กขนปุกปุยวิ่งดุ๊กดิ๊กๆ มาหาเวลาคุณเรียกมั้ยครับ? นั่นแหละ...แบคฮยอนในตอนนี้เป็นแบบนั้นเลย เพียงแต่ดูเชื่องช้าแล้วก็ขี้เกียจมากไปหน่อย
ชานยอลดึงแขนคนที่ยังเดินงัวเงียขยี้ตาเข้ามาในห้องน้ำ จับมายืนตรงหน้าอ่างล้างหน้า ตัวเล็กๆ ของแบคฮยอนของชานยอลมีชุดนอนของชานยอลสวมอยู่ ไซส์มันใหญ่กว่าตัวแบคฮยอนสองเท่าแขนเสื้อก็เลยยาวปิดมือ ขากางเกงก็ลากพื้น(ขนาดพับขากางเกงให้แล้วนะนั่น) แต่ชานยอลก็ไม่ซีเรียสกับมันหรอก น่ารักจะตายเวลาแบคฮยอนของเขาเดินเตาะแตะๆ เหมือนเพนกวิน
“ มัดผมด้วยสิเดี๋ยวเปียกน้ำ ”
“ อือ... ”
ขานรับไปงั้นแต่ดันไม่ยอมขยับตัว แบคฮยอนไม่ยอมลืมตาขึ้นเลยด้วยซ้ำ...ดูเหมือนว่าจะลืมตาไม่ขึ้นมากกว่า ชานยอลกลั้นขำแล้วจึงจับผมหน้าแบคฮยอนมามัดเป็นจุกน้ำพุ อืมมม ก็ยังน่ารักอยู่ดีนั่นแหละ ทำทรงนี้เหมือนล่อให้ชานยอลจุ๊บเหม่งเลยเถอะ
“ ฮือออ ปวดตาจังเลยชานยอลอ่าาา ”
“ อย่างอแงเลย แบคฮยอนร้องไห้ขนาดนั้นตาบวมก็ไม่แปลกหรอก ”
“ แต่พระเอกกำลังจะตายนะ! ”
ยิ่งเถียงยิ่งน่าหมั่นเขี้ยวแบคฮยอนไม่รู้รึไง? แก้มแบคฮยอนเป็นรอยแดงจางๆ เพราะเจ้าตัวนอนเอาแก้มแนบอกชานยอลท่าเดิมทั้งคืน นอนซุกอย่างกับลูกหมาแน่ะ
“ รีบแปรงฟันแล้วจะได้ลงไปกินข้าวเช้า ”
“ รู้แล้วล่ะน่า! ”
แต่สุดท้าย...ชานยอลก็ได้จับแบคฮยอนของเขาแปรงฟันด้วยตัวเอง แปรงฟันสีฟ้าอ่อนขยับแปรงฟันซี่เล็กขึ้นลงอย่างอ่อนโยน แบคฮยอนยอมยีฟันอ้าปากให้เขาแปรงฟันให้แต่โดยดี สบายเกินไปมั้ยเนี่ย? ถึงจะแอบบ่นๆ แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมชานยอลต้องยอมทำทุกอย่างให้เจ้าคนน่ารักนี่ด้วย
การทำเพื่อใครสักคนไม่ยักจะมีเหตุผล
ถ้าจะมี...คงจะเป็นเพราะ ‘ รัก ’ คำเดียว
แปรงฟันแต่งตัวเสร็จแล้วก็พากันเดินลงไปข้างล่าง คุณนายปาร์คดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษที่มีแบคฮยอนมาค้างที่บ้านด้วย เห็นหน้าแบคฮยอนของชานยอลทีไรก็พุ่งมาหอมมาฟัดจนแบคฮยอนช้ำไปหมดทั้งตัวแล้วมั้งเนี่ย! คนเป็นลูกแอบเขม่นคนเป็นแม่ก็ยิ้มล้อเลียน
หัวกลมๆ เอนซบไหล่ชานยอลแม้ว่าพวกเขาจะนั่งกินข้าวเช้ากันอยู่ คุณนายปาร์คทำอาหารดีๆ ทิ้งไว้ให้ก่อนจะรีบออกไปทำงาน ชานยอลจิ้มอะไรส่งให้กินแบคฮยอนก็อ้าปากรับไปเคี้ยวหยับๆ ดูขี้เกียจสิ้นดี แต่เขาก็ยิ้มนะ เพราะแบคฮยอนทำให้โลกของเขาสดใสเสมอ
“ ขี้เกียจ ”
แบคฮยอนพูดออกมาสั้นๆ แล้วมือของชานยอลมันก็ไปเองโดยอัติโนมัติ เขาดึงทิชชู่ไปเช็ดปากเลอะๆ ของเจ้าคนน่ารัก ส่งน้ำให้เจ้าคนน่ารักดื่มแล้วค่อยจูบซับความชื้นบนริมฝีปากสีสด แบคฮยอนบอกว่าอิ่มแล้วก็ลุกโซเซไปนอนแหมะบนโซฟาในห้องนั่งเล่น เหลือแต่ชานยอลต้องนั่งจัดการอาหารส่วนตัวเอง
อยู่ๆ เสียงโปรแกรมแชทอะไรสักอย่างก็ดังขึ้น แบคฮยอนไม่แม้แต่จะสนใจมาดู(จริงๆคือหลับไปแล้วแน่ๆ) ชานยอลเลยถือโอกาสนี้เช็คโทรศัพท์แฟนตัวเองไปในตัวซะเลย เผื่อแบคฮยอนของเขามีกิ๊กจะได้ตามไปอัดเรียงตัวถูกไง
อย่างแบคฮยอนไม่มีกิ๊กหรอก
มั่นใจซะอย่าง ชานยอลน่ะมีดีพออยู่แล้ว
ไอ้คนที่แชทมาคือจื่อเทานั่นเอง รูปจื่อเทาเด้งขึ้นมาไม่ถึงสิบวินาทีก็ดับไป ชานยอลกดดูข้อความที่หมอนั่นส่งมาให้แบคฮยอนของเขาแล้วก็รู้สึกเหมือน...เงิบ ไม่ใช่เงิบธรรมดานะ แต่เป็นเงิบมากๆ
ทาโอ :
คนเราจะตกหลุมรักคนๆ เดียวได้กี่ครั้งวะ?
หวงจื่อเทาไอ้คนที่โสดมาหลายปีกำลังมีความรัก!?! เพื่อนคนจีนหน้าตาหม่นหมองของแบคฮยอนกำลังมีความรักยังงั้นเหรอ? แล้วไอ้ที่แขวะพวกเขาแทบทุกวันนี่คืออะไร?
เบ เบ เบค่อน :
ถ้ารักเขาคงไม่ใช่แค่ครั้งเดียว
ดูอย่างแบคฮยอนของชานยอลสิ รายนั้นทำให้เขาตกหลุมรักได้ทุกวันทุกนาทีทุกวินาที ไม่มีการตกหลุมรักครั้งไหนที่โงหัวขึ้นเลยจริงๆ มีแฟนน่ารักน่าชังไปทั้งเนื้อทั้งตัวก็แบบนี้แหละนะ
แล้วจื่อเทาก็ไม่ได้ส่งอะไรมาอีกนอกจากเปิดอ่านแล้วออฟไลน์ไป...
ตรงหน้าของจื่อเทามีคนนึงกำลังยิ้มจนตาหยี...ซึ่งมันน่ารักมาก
“ กว่าจะกลับมาได้นะจ้ะจุนมยอนนา นึกว่าจะอยู่ที่โน่นถาวรแล้วซะอีก ”
“ ช่วงฝึกงานน่ะครับเลยยุ่งนิดหน่อย ”
“ กลับมาครั้งนี้มาพักร้อนเฉยๆ ใช่มั้ยจ้ะ? ”
“ ถึงจะแค่พักร้อนแต่ก็มีเวลาตั้งหลายเดือนแน่ะครับ ”
จุนมยอนนายังเป็นคนที่พูดจาน่าฟังเสมอ เสียงโทนนุ่มนวล สุภาพ และฟังดูอ่อนหวานนิดหน่อยเหมือนจะดึงสติจื่อเทาที่นั่งฝั่งตรงข้ามไปซะหมด จุนมยอนนายังคงสว่างเหมือนเคย ไม่ใช่ผิวของเขาแต่จื่อเทาหมายถึงตัวตนของเขาในความทรงจำของจื่อเทาเอง
“ เมื่อก่อนตอนจุนมยอนนาอยู่จื่อเทาแทบไม่ไปไหนเลยนะจ้ะ พอจุนมยอนนาไปจื่อเทาก็ย้ายออกไปอยู่คอนโดคนเดียว เจ้าเด็กนี่มันกล้าจริงๆ ”
พี่ชายข้างบ้านเพียงแค่ยิ้มรับ เขาดูไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่จื่อเทาย้ายออกไปอยู่ข้างนอก
“ จื่อเทาโตแล้วนี่ครับ จะไปอยู่ข้างนอกคนเดียวก็ไม่แปลก ใช่มั้ยจื่อเทา? ”
คนโดนถามเกิดอาการประหม่าทำอะไรไม่ถูก พยายามหลยสายตาแต่ไม่เป็นผลเพราะจุนมยอนนาเอาแต่มองแล้วก็ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม! สายตาของจุนมยอนนาทำให้จื่อเทารู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่เด็กน้อย
“ ใช่ ก็โตแล้ว จะมีแฟนเดี๋ยวนี้ยังได้เลย ”
เขาโดนหม่ามี๊บิดแขนไปหนึ่งทีเนื่องจากพูดจาเลอะเทอะ(แต่เขาโตเป็นหนุ่มแล้วจริงๆ นี่!) จุนมยอนนาร้องโอ้โหได้น่าหมั่นไส้สุดๆ ก่อนที่พี่ชายข้างบ้านจะนั่งเท้าคางมองจื่อเทาด้วยสายตาเอ็นดูปนขบขัน
“ โอเค โตแล้วก็โตแล้ว คนที่ชอบน่ารักมากมั้ยล่ะ? ”
“ ก็ไม่เท่าไหร่ ชอบแกล้งโง่ ”
“ ไว้วันหลังพามาแนะนำบ้างสิ ”
“ จะเจอไปทำไม เคยเจอไปแล้วนี่ ”
คราวนี้จุนมยอนนาทำหน้าตื่นตาตื่นใจที่ดูยังไงก็แกล้งทำ จื่อเทาทำเสียงจิ๊จ๊ะ ตัดบทด้วยการแกะเปลือกกุ้งแล้วตักใส่จานให้พี่ชายข้างบ้านเงียบๆ ไม่ใช่ว่าจำได้หรอกนะ...แต่มันเผอิญแวบขึ้นมาน่ะว่าจุนมยอนนาแกะกุ้งไม่เป็น นี่ไม่ได้ห่วงแต่แค่เทคแคร์แขกของหม่ามี๊
“ ขอบคุณนะจื่อเทา ”
ยิ้มแบบนี้คิดว่าจะใจสั่นรึไง?
ใกล้จะเที่ยงแล้วก็ถึงเวลาแยกย้ายกันไปสักที หม่ามี๊มีนัดกับเพื่อนๆ ไปช็อปปิ้ง จุนมยอนนาบอกว่าจะไปพักผ่อนสักหลายๆ งีบแล้วค่อยออกไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาแถวนี้ จุนมยอนนากำลังล่ำลากับหม่ามี๊อยู่หน้าบ้าน มองไกลๆ ยังเห็นชัดเจนว่าเขายิ้มหวานขนาดไหน จื่อเทาเดินไปมาเป็นหนูติดจั่นอยู่ตรงประตูบ้าน ก้มมองช่อดอกไม้ในมือที่เพิ่งแวบไปซื้อมาได้ไม่กี่นาที
จุนมยอนนาชอบดอกลิลลี่สีขาว...ไม่ได้ตั้งใจจะซื้อแต่มันเป็นมารยาทใช่มั้ยล่ะ จื่อเทาไม่อยากให้ใครครหาว่าทำตัวเย็นชาหรอกนะ เขาแค่รอจังหวะให้หม่ามี๊เดินเข้าบ้านแล้วก็รีบวิ่งฉิวสวนออกไปทันที
“ จะไปไหนน่ะ! ”
เห็นจุนมยอนกำลังจะเปิดประตูรั้วแล้วจื่อเทาก็รีบเข้าประชิดตัวอีกคนทันที จุนมยอนนาเซมาข้างหลังเล็กน้อยตามแรงดึงของจื่อเทา พี่ชายข้างบ้านเบิกตากว้าง จื่อเทารีบโยนช่อดอกลิลลี่ใส่อกจนจุนมยอนนารับแทบไม่ทัน
“ ...นี่ ”
“ ให้ ”
“ ให้เหรอ? ”
“ ก็ให้ไง ไม่เอางั้นเอาคืนมา ”
จุนมยอนนาซ่อนชื่อดอกลิลลี่ไว้ด้านหลัง ยิ้มหวานจนใกล้คล้ายน้ำตาลไอซิ่งไปทุกที จื่อเทาเมินหน้าไปทางอื่น ไม่ได้เขิน! ไม่ได้ร้อนตัวด้วย! ไม่เขินสักนิด! เรื่องแค่นี้ใครจะไปเขิน!
“ ขอบใจนะจื่อเทา ”
จุนมยอนนายิ้ม ...เป็นยิ้มที่ออกมาจากใจจริงๆ
“ คิดถึงจื่อเทาที่สุดเลยนะ ”
คนพูดกอดช่อดอกลิลลี่ไว้ในอ้อมแขนทะนุถนอมสุดใจ จื่อเทาพยายามกลั้นยิ้มแต่เขาก็เผลอหลุดยิ้มออกมาเป็นระยะ สุดท้ายเลยได้แต่กระแอมไอเรียกสติตัวเอง
“ คิดถึงจริงทำไมต้องไป? ”
“ ไปตั้งหลายปีด้วย เกือบมีแฟนอยู่แล้ว ”
ทำท่าขึงขังทั้งที่หน้าแดงมันเป็นเรื่องพลาดที่สุด เพราะจุนมยอนนาเอาแต่หัวเราะชอบใจ รอยยิ้มสดใสของจุนมยอนนาทำให้จื่อเทารู้สึกเหมือนมีดอกไม้บานสะพรั่งรอบตัว
“ ก็ไม่มีคนรั้งนี่นา ”
“ รั้งแล้ว ”
“ เมื่อไหร่ล่ะ ”
“ ในใจ ”
ก็คนมันปากแข็งมาแต่เกิดอยู่แล้ว จะให้มาขอร้องอ้อนวอนมันไม่ใช่ป้ะ? นี่หวงจื่อเทานะไม่ใช่พยอนแบคฮยอนที่ทำตัวง้องแง้งเป็นเด็กอนุบาลได้ทุกวี่วัน เพราะยังงี้จุนมยอนนาถึงไปงั้นสิ? แค่ไม่รั้งต้องทำกันขนาดนี้เลยรึไงกัน
“ จุนมยอนนา... ”
“ หืม? ”
“ โตแล้วนะ ”
“ …? ”
“ โตพอจะจีบจุนมยอนนาได้รึยัง? ”
พี่ชายข้างบ้านยิ้มเอียงอาย
แล้วจื่อเทาก็ได้คำตอบจากคำถามของตัวเองว่าคนเราจะตกหลุมรักคนๆ เดิมได้กี่ครั้ง
#ฟิคพาโบ
ใครได้ปิดเทอมโชคดีมากนะ!
ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหนนนนน แบบไหนนน แบบไหนนน
ความคิดเห็น