คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Six ✿ Ice cream ( ft.ป๋าเลี้ยงไอศกรีม )
06
Ice cream.
เขาคือไอศกรีมหวานๆ ตกแต่งท้อปปิ้งอย่างน่ารัก
เขากำลังละลายผมช้าๆ ให้เหมือนไอศกรีม
ละลายทั้งตัว ละลายทั้งหัวใจ
ลูกหมากับลูกแมวไม่มีทางรู้หรอกว่าตัวมันน่ารักน่าเอ็นดูขนาดไหน
เพราะมันส่องกระจกไม่เป็นแล้วก็ไม่รู้ว่ากระจกคืออะไรด้วย
แต่แปลกนะ...ทั้งๆ ที่บ้านแบคฮยอนมีกระจกให้ส่องทุกวัน
เขากลับไม่รู้ว่าตัวเองน่ารักขนาดไหน
...คนโง่ J
ชานยอลยืนนิ่งอยู่หน้าประตูบ้านด้วยความแปลกใจ เขายืนอยู่ตรงนี้มองไปตรงนั้น...ตรงที่แบคฮยอนของเขาสะพายกระเป๋าเป้รออยู่ก่อนแล้ว ชานยอลมั่นใจว่าเขาไม่ได้ตื่นสายแล้ววันนี้ก็ไม่ใช่วันพิเศษอะไรด้วย ทำไมแบคฮยอนของเขาถึงได้ตื่นแต่เช้ามายืนรอเขาก่อนแบบนี้ได้นะ?
พอชานยอลจ้องเข้ามากๆ คนที่ยืนเหม่อไปทางอื่นก็เหมือนจะรู้สึกตัวสักที แบคฮยอนของเขาค่อยๆ หันมามอง ตาสบตาแบคฮยอนก็เหมือนฉกชิงหัวใจชานยอลไป รอยยิ้มอ่อนหวานก็เหมือนเปลี่ยนโลกทั้งใบของชานยอล ชานยอลไม่รู้ตัวเลยว่าก้าวขาไปหาอีกคนตอนไหน
วันนี้แบคฮยอนทำผมหยิกด้วยแหละ
แบคฮยอนปะแป้งส่งกลิ่นหอมฟุ้งด้วยนะ
แบคฮยอนทาลิปมันกลิ่นสตอร์เบอร์รี่แน่ๆ
แบคฮยอนดู...น่าจับมามอร์นิ่งคิสสุดๆ ไปเลย
แบคฮยอนก็เหมือนของขวัญนั่นแหละ ชานยอลตื่นเช้ามาแล้วพบว่ามีของขวัญกล่องหนึ่งวางอยู่หน้ารั้วบ้านของเขา มันทั้งแปลกใจ อัศจรรย์ใจและมีความสุข แบคฮยอนของเขายังคงยิ้มแบบนั้นตอนที่ชานยอลเอื้อมมือไปลูบแก้มนิ่มแผ่วเบาหรือแม้แต่ดึงตัวอีกคนเข้ามากอด
“ มายืนอยู่คนเดียวได้ยังไง โดนใครฉุดไปฉันได้ขาดใจตายกันพอดี ”
เจ้าคนน่ารักน่ารักน่าฉุดจริงๆ นะ(บางทีเขาเองยังชอบฉุดแบคฮยอนเข้าซอกไปจูบบ่อยๆ เลย) ยิ่งมายืนยิ้มแป้นแบบนี้แล้วมันก็...น่าฉุดไปเก็บไว้ที่บ้านจริงๆ นั่นแหละ
ชานยอลใช้เสื้อคลุมตัวใหญ่ของตัวเองบดบังร่างเล็กๆ ของแบคฮยอนเอาไว้จากอากาศติดจะเย็นนิดหน่อยในตอนเช้า เจ้าคนน่ารักเขย่งปลายเท้ายืดตัวขึ้นจูบเขาบนริมฝีปากเบาๆ แขนเล็กยกขึ้นคล้องคอชานยอล แบคฮยอนเอียงคอไปมาทำหน้าตาบ๊องแบ๊ว
“ ทำตัวน่ารักงี้คุณนายพยอนยอมเหรอ? ”
“ หม่าม๊ายอม...แล้วชานยอลยอมมั้ย? ”
ใครเป็นเขาคงจะไม่ทนกันไปข้างนึงล่ะ มีแบคฮยอนมายืนทำตัวน่ารักใกล้ๆ แบบนี้มันอันตรายจริงเลยนะ ชานยอลอมยิ้มมองอีกคนยิ้มซนเลยตัดสินใจดึงแขนแบคฮยอนเข้าไปในโรงรถมิดชิด ผลักตัวเล็กๆ ชิดติดกับรถคันโปรดของพ่อตัวเองแล้วใช้แขนกักกันแบคฮยอนเอาไว้
ลมหายใจผะแผ่วของแบคฮยอน ใบหน้าจิ้มลิ้ม ปากแดงๆ กลิ่มหอมฟุ้งกระจาย ชานยอลมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้น ยิ่งมองก็ยิ่งหลงจนโงหัวไม่ขึ้น เสียงหัวใจพวกเขาเต้นระรัวอยู่ในอกและเมื่อมือเล็กทาบลงมาบนหัวใจชานยอลเขาก็จับมือเล็กเอาไว้แน่นแล้วบดจูบลงไปทันทีอย่างสุดจะทน
แบคฮยอนน่ารักนะ...น่ารักเกินกว่าที่ชานยอลจะจินตนาการยังไงไหว เขาดูดดึงกลีบปากนิ่มรุนแรง บดขยี้ลงไปเน้นๆ แบคฮยอนของเขาไม่ได้เขินอายที่จะตอบโต้กลับ ลิ้นเล็กซุกซนไปทั่วจนชานยอลซ่านไปทั้งกาย แล้วชานยอลก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อเข่าแบคฮยอนเสียดสีโดนตรงจุดนั้น
“ อะไรเหรอ? ”
แบคฮยอนถามเสียงเบาผ่านปากบวมเจ่อ ดวงตาเรียวรีแพรวพราว
“ นี่หัดยั่วแล้วเหรอหืม? นายนี่มัน...จงใจยั่วชัดๆ! ”
“ เปล่านะ เราจะยั่วชานยอลไปทำไมล่ะ ”
“ นายจงใจยั่วฉัน ”
“ เปล่าสักหน่อย... ”
เจ้าคนน่ารักปฏิเสธด้วยรอยยิ้มซุกซน แลบลิ้นใส่ชานยอลจนเขาได้ถลาเข้าไปจูบอีกรอบให้สมกับความหมั่นเขี้ยว ภายในโรงรถมีแค่เสียงหอบหายใจสลับกับเสียงจูบ แบคฮยอนแหงนเงยหน้าขึ้นมองข้างบน สั่นไปทั้งตัวเพราะชานยอลเอาแต่ซุกไซร้ไปทั่วลำคอ ผิวเนื้ออ่อนถูกดูดดุนรุนแรงจนแบคฮยอนของชานยอลต้องตีหลังกว้างเบาๆ
“ เดี๋ยวไปเรียนอยู่นะ! ”
“ วันนี้ขอไปสายหน่อยนะ... ”
ชานยอลส่งยิ้มอ่อนโยนให้แบคฮยอนของเขาก่อนจะก้มลงไปวุ่นวายกับซอกคอขาวๆ ต่อโดยไม่ฟังเสียงทักท้วงอะไรอีก แบคฮยอนช่วยเสยผมหน้าของเขาออกจากใบหน้า ทั้งใส่ใจและอ่อนโยนจนชานยอลอดไม่ได้ที่จะละริมฝีปากจากลำคอขาวมาจ้องหน้าแบคฮยอนของเขา ผมของชานยอลชื้นเหงื่อไปหมด
“ ขะ...ขนาดนี้เลยเหรอ? ”
“ อืม...รับผิดชอบเลยนะ ”
ชานยอลหัวเราะให้กับใบหน้าแดงๆ ของเจ้าคนน่ารัก แบคฮยอนเอาแต่หลบสายตาไปทางอื่นแถมยังเกร็งตัวทื่อเมื่อชานยอลจับมือเล็กให้สอดเข้าไปในกางเกง มือแบคฮยอนของชานยอลให้ความรู้สึกที่ดีเยี่ยม ทั้งนุ่มทั้งอุ่นและอ่อนโยน ชานยอลขยับเบียดเข้าหาร่างเล็กจนแทบจมหายไปกับตัวรถ ซุกใบหน้าลงกับคอขาวกดจูบเอาไว้เนิ่นนาน เขาละมือออกมานอกกางเกงแล้วแต่มือแบคฮยอนยังคงสอดอยู่ในนั้น
แขนข้างนึงค้ำยันบนตัวรถเพื่อพยุงตัวเองเอาไว้ แขนอีกข้างกอดรัดเอวเล็กเอาไว้แนบแน่น แบคฮยอนอึกอักไม่ยอมขยับมือสักที ชานยอลจะแย่อยู่แล้ว...
“ ยอมแล้วครับ...ยอมหมดทุกอย่างเลย ”
“ ชานยอล... ”
“ ถ้าไม่ขยับมือเดี๋ยวได้ขยับอย่างอื่นแทนนะ ”
ร่างกายชานยอลร้อนมากแถมยังรู้สึกอึดอัดสุดๆ แต่แบคฮยอนของเขาเอาแต่อ้ำๆ อึ้งๆ แข็งทื่อเหมือนโดนสาปเพราะความเขินซะแล้ว ชานยอลเร่งเร้าคนตัวเล็กกว่าด้วยการเสียดสีช่วงล่างกับต้นขาอีกคน กระซิบข้างใบหูเล็กเสียงพร่า
“ ทำให้ชานยอลหน่อยนะครับ...นะ ”
“ มองขนาดนี้ไม่กลืนลงไปเลยล่ะ… ”
สำเนียงแปล่งๆ ดังขึ้นข้างหูพาลพาอารมณ์ดอกไม้บานของชานยอลหดหายไปเกือบครึ่ง เขาละสายตาจากใบหน้าขาวๆ ใสๆ ของแบคฮยอนของเขามาจ้องหน้าจื่อเทาติดจะหงุดหงิดนิดหน่อย นี่ถ้าไม่ติดว่าหมอนี่เป้นเพื่อนแบคฮยอน เป็นแหล่งข่าวชั้นดี เป็นไม้กันหมาตัวอื่นได้ล่ะก็นะ...
“ ไม่บอกก็กลืน...อย่ามายุ่งเป็นพอ ”
“ เหอะ! ”
แล้วจื่อเทาก็ขยับหนีชานยอลทิ้งระยะห่างเอาไว้แต่ไม่วายมองมายังกับว่าเป็นผู้ร้ายข่มขืน
“ รู้นะว่าเช้านี้ไปทำอะไรกันมา ”
“ พวกใจแตก ”
บางครั้งชานยอลก็สงสัยอยู่นะว่าจื่อเทามันแค้นเคืองอะไรนักหนา สงสัยจะโดนกดขี่ข่มเหงมากเกินไปล่ะมั้งเลยเก็บกด ชานยอลเพียงแค่ยักไหล่ ไม่อยากจะสนใจคนขี้ประชดสักเท่าไหร่ เอาเวลาเถียงกับจื่อเทามานั่งมองแบคฮยอนของเขาจะดีกว่ามาก
วันนี้ผมหยิกๆ ของแบคฮยอนช่วยทำให้เจ้าคนน่ารักยิ่งน่าเอ็นดูเป็นเท่าตัว นี่ไง...ถึงกับต้องมานั่งคุมเอง ใครหน้าไหนเดินผ่านก็แวะมองแบคฮยอนของชานยอลกันจัง! จื่อเทาเอาแต่กดโทรศัพท์ไม่สนใจอะไรรอบตัวถ้าแบคฮยอนโดนฉุดมันจะช่วยทันมั้ยเหอะ แบคฮยอนนี่ก็อีกคน...มัวแต่นั่งทำการบ้าน เดี๋ยวขมวดคิ้ว เดี๋ยวกัดปาก เดี๋ยวทำปากจู๋ น่ารักทั้งนั้น
แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นมายิ้มตาหยีให้...ชานยอลก็ตายสนิท
“ ยากเหรอ? เดี๋ยวทำให้เอามั้ย? ”
“ ได้ไงอ่ะ เราเรียนคนละคณะ ”
“ เรียนคนละคณะแล้วช่วยแฟนทำการบ้านไม่ได้เหรอ เป็นห่วงไม่อยากให้เครียด ”
“ เราไม่ใช่เด็กประถมสักหน่อย ไม่เห็นจะต้องมีคนช่วยทำงานเลย! ”
ยู่ปากให้ชานยอลได้จุ๊บไปหนึ่งทีแบคฮยอนก็หัวเราะคิกคักก้มหน้าก้มตาทำการบ้านของตัวเองต่อ ปล่อยให้คนรออย่างเขานั่งเท้าคางมองสบายอกสบายใจ ชานยอลคอยเกลี่ยผมหน้าของแบคฮยอนเอาไปทัดหูทุกครั้งที่ผมปรกหน้าปรกตาแบคฮยอนของเขา
“ ทำผมหยิกน่ารักดีนะ เหมือนลูกหมาเลย ”
“ ก็เราผมสั้นดัดลอนไม่ได้ทำได้แค่นี้เองอ่ะ แต่น่ารักใช่มั้ย? ”
ใครสั่งใครสอนให้เจ้าคนน่ารักเอียงคอถามทำหน้าตาใสซื่อชวนรังแกแบบนั้นกันนะ(ต้องเป็นฝีมือคุณนายพยอนไม่ก็แบคฮยอนคิดเองแน่ๆ) ถ้าบอกว่าไม่น่ารักนี่คงจะใจร้ายมาก
“ อือ น่ารักจะแย่แล้ว ”
ชานยอลขำนิดหน่อยกับท่าทางพอใจแบบนั้น
“ ทำไมถึงคิดจะทำผมหยิกล่ะหืม? ”
“ ...ก็เห็นพวกผู้หญิงเขาฮิตกัน เราก็คิดว่าน่ารักดี ”
“ ไม่ใช่เพราะอินฮยองเหรอ? ”
ชานยอลแกล้งแซวเจ้าคนน่ารักบ้าง แบคฮยอนหันขวับมามองค้อน ดูท่าทางจะยังไม่หายโกรธเรื่องอินฮยอง ชานยอลอมยิ้มสังเกตได้เลยว่าแบคฮยอนกดปากกาหนักมากขึ้นเรื่อยๆ จนต้องรีบเอื้อมมือไปกุมมือเล็กเอาไว้ก่อนที่กระดาษจะขาดทะลุซะก่อน
“ ไม่ต้องมาจับเลย! ”
“ อย่าดิ้นสิ ”
“ ปล่อยเลยนะ! ”
เพราะตรงนี้เป็นมุมค่อนข้างลับตาคน มีแค่ชานยอล แบคฮยอน กับจื่อเทานั่งอยู่(แถมหลับคาโทรศัพท์ไปแล้ว)มันเลยสะดวกมากที่จะจับตัวเล็กๆ มานั่งบนตักแล้วดึงการบ้านของแบคฮยอนมาไว้ข้างหน้าตาม มือข้างซ้ายพลิกสมุดไปหน้าหลังสุด มือข้างขวาของชานยอลจับอยู่ตรงมือข้างขวาของแบคฮยอน บังคับมือเล็กที่จับปากกาอยู่ค่อยจรดเขียนข้อความลงไป แบคฮยอนขัดขืนแต่พอโดนจูบหลังคอไปก็นิ่งยอมให้เขาเอาคางเกยบนไหล่ดีๆ
ชานยอลรักแบคฮยอนจะตาย
มองคนอื่นยอมให้ควักลูกตา.
“ แล้วยอมให้ควักหัวใจมั้ยล่ะ? ”
เจ้าคน่ารักลอยหน้าลอยตาถามอย่างท้าทาย ดูกวนๆ แต่น่ารักดี ชานยอลยิ้มแล้วไล้นิ้วโป้งบนหลังมือเล็กแผ่วเบา นิ้วทั้งห้าสอดประสานกับมือของแบคฮยอนของเขา
“ ถ้าอยากได้...ก็จะควักให้เลย ”
ก็มันเป็นของแบคฮยอนแล้วนี่
“ เฮ้ออ วันนี้อากาศดีซะจนอยากกินไอศกรีมขึ้นมาเลย ”
“ ช่ายยยย ”
แบคฮยอนสบตากับจื่อเทาอย่างรู้ความหายก่อนที่พวกเขาจะยิ้มแล้วแท็กมือกันในความคิดดีๆ ครั้งนี้ ซึ่งมันก็เป็นแค่ไม่กี่เรื่องที่แบคฮยอนและจื่อเทาจะไม่ทะเลาะกัน ร้านไอศกรีมกำลังล่อลวงให้สองคู่หูเพื่อนซี้กระดิกหางอย่างตื่นเต้น แค่หลับตานึกถึงไอศกรีมเย็นๆ ละลายในปากก็แทบน้ำลายหกแล้ว
“ พี่สาวคร้าบบบบ ฟรุ้ตตี้ไอศกรีม รสเลม่อนให้ผมหนึ่งอันครับ! ”
“ ของผมเอารสกีวี่นะครับพี่สาววววววว ”
พี่สาวคนสวยอายุเฉียดสี่สิบหันมายิ้มให้ก่อนจะที่หยิบไอศกรีมขึ้นมาสองอัน แบคฮยอนรีบจ่ายเงินแล้วรีบแกะห่อไอศกรีมออกอย่างรวดเร็ว พนันได้ว่าถ้าชานยอลอยู่ด้วยหมอนั่นจะต้อง ‘ เลอะเทอะ! เดี๋ยวแกะให้ ’ ไม่ก็ ‘ กินเยอะเดี๋ยวฝันพุนะแบคฮยอน ฟันผุแล้วไม่จูบด้วยนะ ’
ก็น่ารักดีนั่นแหละชานยอลของเขาน่ะ
“ หูยยย สดชื่น! ”
จื่อเทาทำหน้าปลื้มปิติอย่างถึงที่สุด โอเว่อร์แอคติ้งได้ไม่แพ้พี่รหัสของแบคฮยอนเลยด้วย หน้าตาดีซะเปล่ากินไอศกรีมอุบาทว์ใช้ไม่ได้เลย!
พวกเขาแข่งกันกินไอศกรีมก่อนจะรีบจ่าบตังค์ซื้อแท่งใหม่มา แบคฮยอนทำท่าจะหยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมาอีกครั้งแต่อยู่ๆ ก็มีคนยื่นแบงค์ให้พี่สาวคนขายไอศกรีมแล้วยังฉกไอศกรีมของแบคฮยอนในมือของพี่สาวคนนั้นไปต่อหน้าต่อตา แบคฮยอนรีบหันไปขู่ทันที
“ ย๊าๆๆๆ อะไรของนายเนี่ยห๊ะ! นั่นมันของเรานะ! ไปหยิบเอาอันใหม่เลย! ”
ปากก็ต่อว่าคนไม่มีมารยาท มือก็กระตุกชายเสื้อจื่อเทายิกๆ ให้มาเป็นพวก แบคฮยอนเบ้ปากใส่คนที่กล้าแย่งไอศกรีมตัวเองไปตามด้วยถลึงตามองเคืองๆ
“ เอาไอศกรีมคืนมา ”
จื่อเทากอดอกกระดิกเท้าแมนๆ เท่สุด! ปากก็คาบไม้ไอศกรีมไปด้วย
“ เอาคืนมา! ”
แบคฮยอนตะคอกใส่อีกรอบ เอาให้ขวัญกระเจิง นี่ใคร? นี่แฟนปาร์คชานยอลคนเก่งของมหาลัยเชียวนะ! กล้าหือ? กล้าหือเดี๋ยวเจอเลย!
“ ฮ่าๆ ใจเย็นก่อนสิ ฉันไม่ได้จะแย่งไอศกรีมของนายนะ ”
“ ก็เห็นอยู่เต็มตา! ”
“ อ่ะ อันนี้ของนายนั่นแหละ...ฉันซื้อให้ ”
“ ห๊ะ? ”
ไอศกรีมอันเดิมถูกแกะห่อออกให้เรียบร้อยถูกยื่นส่งมาตรงหน้าแบคฮยอน เขาหันไปมองหน้าจื่อเทา จื่อเทาก็แค่ยักไหล่แล้วส่ายหัว แบคฮยอนรับไอศกรีมมาอย่างระมัดระวังก่อนจะรีบเอาเข้าปากทันทีที่คนตรงหน้าขยับตัว แต่ดวงตาเรียวรียังคงถลึงมองแบบเดิม
“ ต้องการอะไร? ”
“ ต้องการเลี้ยงไอศกรีมคนแถวนี้ ”
“ พอดีแฟนรวยอยู่แล้วอ่ะไม่จำเป็นต้องให้ใครมาเลี้ยง ”
“ ว้าาา มีแฟนซะละ ”
“ … ”
“ แต่ตอนนี้แฟนไม่อยู่นี่...งั้นก็เลี้ยงได้สิ? ”
เดี๋ยวนะ...!?!
เมื่อสามสิบนาทีก่อนแบคฮยอนรายงานว่าจะไปร้านไอศกรีมในแคนทีน
แต่ทำไมตอนนี้มีแต่จื่อเทาได้ล่ะ?
จื่อเทายืนกินไอศกรีมคนเดียวอยู่หน้าร้าน พอเห้นชานยอลก็ยกมือขึ้นโบกไปมาไร้ความกระตือรือร้นสุดๆ ชานยอลขมวดคิ้ว เขาไม่เห็นตัวเล็กๆ ของแบคฮยอนของเขาเลยแม้แต่เงา
“ แบคฮยอนไปไหน ”
“ โดนล่อลวงไปแล้ว ”
“ อะไรนะ? ”
“ โดนล่อลวงไปแล้ว ”
“ … ”
“ ด้วยไอศกรีม... ”
ชานยอลรู้สึกเหมือนเท้ากระตุกตอนที่มองจื่อเทาทำหน้าตายยกนิ้วขึ้นมานับเลข
“ เกือบยี่สิบแท่ง ”
ให้ฟ้าผ่าลงมาเถอะ!!!
บนดาดฟ้ากลายเป็นเป้าหมายของชานยอลไปโดนปริยายเมื่อจื่อเทาบอกว่าแบคฮยอนถูกล่อลวง(?)ไปบนนั้นกับไอ้ผู้ชายแปลกหน้าที่ท่าทางจะป๋าไม่เบา มันกล้าเลี้ยงไอศกรีมแบคฮยอนของชานยอลไม่พอยังกล้าล่อแบคฮยอนด้วยไอศกรีมอีก! งานนี้ต้องมีคนเจ็บ คอยดูเถอะ!
ชานยอลกระโดดถีบประตูดาดฟ้าจนมันเปิดผางออกเผยให้เห็นคนสองคนอยู่ตรงหน้า แบคฮยอนกำลังเกาะระเบียงดาดฟ้ากินไอศกรีมไม่ทุกข์ร้อนในขณะที่ไอ้ผู้ชายแปลกหน้าแม่งหันมามองหน้าชานยอลแบบโคตรตกใจไม่น้อย จะรออะไรล่ะ...ก็ต้องไปพาคนของตัวเองกลับมาสิ!
“ แบคฮยอน!!! ”
เจ้าคนน่ารักหันมาทำหน้าดีใจใส่เขาก่อนจะกระโดดเหยงๆ โผมาซุกอกทันที
“ ชานยอลลลลลล ”
เท่านั้นแหละ...อย่าหาว่าเขาใจง่ายเลย ท่าทางเหมือนลูกหมาดีใจจนกระดิกหางโผเข้ามาหาแบบนี้ความหงุดหงิดก็เหมือนจะถูกพัดปลิวไปหมดแล้ว ชานยอลมองหน้าคนแปลกหน้านิ่งๆ ก่อนจะดึงแบคฮยอนของเขาเข้ามากอดเอาไว้อย่างหวงแหน
“ กินไอศกรีมกับเรามั้ย? อร่อยมากๆ เลยนะ! ”
มันก็แค่ของฟรี!!!
“ บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ารับของกินจากคนแปลกหน้า ไหนอ้าปากซิ! ”
“ อื้อออออ ”
แบคฮยอนของชานยอลถูกจับง้างปากสำรวจ ไม่มีสิ่งผิดปกติอะไรเกิดขึ้นนอกจากลิ้นเล็กและริมฝีปากที่ขึ้นสีจัดเพราะความเย็นของไอศกรีม ชานยอลทำจมูกฟุดฟิดแถวริมฝีปากเล็กก่อนจะตัดสินใจกดจูบลงไปเบาๆ เขาถึงได้รู้ว่าแบคฮยอนของเขากินไอศกรีมรสผลไม้
“ ...มันอร่อยจริงๆ นะ ”
“ ยังจะมาทำตาใสอีก บอกกี่ครั้งไม่รู้จักจำ ทีหลังมีใครให้อะไรมาต้องหนีเลยนะ ”
“ ก็มันของฟรีอ่ะ! ”
“ อยู่กับฉันก็ได้กินของฟรีเหมือนกันแหละน่า ”
เจ้าคนน่ารักทำปากยื่นแล้วค่อยๆ คลี่ยิ้มหวานทำแบบนี้สลับกันไปมาๆ มือเล็กถือไอศกรีมค้างเอาไว้จนมันละลายเลอะมือไปหมดแล้ว แบคฮยอนของชานยอลส่งเสียงงุ้งงิ้งเพราะความเหนอะหนะลำบากชานยอลต้องดึงมือเล็กๆ นั่นมาชายเสื้อตัวเองอีก
“ อย่าทำแบบนี้อีกนะ โอเคมั้ย? ”
“ อื้อ! แต่ชานยอลต้องเลี้ยงไอศกรีมเราทดแทนนะโอเคมั้ย? ”
“ โอเค ”
ตกลงกันเสร็จเรียบร้อยถึงยอมหันมาสนใจคนแปลกหน้าที่ยืนค้างท่าเดิม หมอนั่นมันกระตุกยิ้มชวนตี มันยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงยังกับว่ามันหล่อนักหนา ชานยอลเสยผมอย่างหงุดหงิดใจ เขาล่ะเกลียดจริงๆ เวลาที่มีคนเข้าหาเจ้าคนน่ารักของเขา
“ นายเป็นใคร? มายุ่งกับแบคฮยอนของฉันทำไม? ”
“ นายไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร? ฉันทั้งดังแล้วก็หล่อ ”
“ ไม่รู้จัก ”
“ นายอาจจะคุ้นหน้าฉันก็ได้นะ มองเข้ามาในตาฉันสิ... ”
ไอ้หมอนี่ท่าจะบ้า! แหงล่ะสิ คนปกติที่ไหนเขาเลี้ยงไอศกรีมแฟนคนอื่นได้เป็นสิบๆ แท่งแล้วยังมาทำหน้าระรื่นใส่แฟนเขาอีก ชานยอลชักจะฉุนๆ บ้างแล้ว นี่ริจะเต๊าะแฟนคนอื่นไม่ดูสารรูปตัวเองบ้างเลยรึไงกัน เตี้ยก็เตี้ย! แต่งตัวขัดกับสภาพอากาศสุดๆ
“ ฉันคือคุณชายคิมจงแดจากตระกูลคิมที่รวยติดอันดับหนึ่งของเกาหลีใต้ ”
“ … ”
“ แล้วฉันก็รักหมามากๆ เลยด้วย ”
ไอ้คุณชายคิมจงแดจากตระกูลคิมมันส่งยิ้มอบอุ่นมาให้กันถ้วนหน้า นอกจากมันคนเดียวแล้วทุกคนก็งงเป็นไก่ตาแตกกันหมด ไอ้คุณชายคิมจงแดมันชี้มาที่แบคฮยอนของชานยอล ขยิบตาหนึ่งทีเก๋ๆ แล้วกลับไปยืนท่าล้วงกระเป๋าเหมือนเดิม
“ ฉันแค่ออกมาเที่ยวเล่นแต่บังเอิญมาเจอคนๆ นี้เข้า ”
“ คนๆ นี้เป็นแฟนฉัน ”
ชานยอลขยายความอย่างนึกหงุดหงิด
“ ฉันชอบเขามากเลย ”
ว่ายังไงนะ!?!
ไอ้หมอนี่คิดจะท้าทายชานยอลใช่มั้ย!?!
“ ...เพราะเขาเหมือนเฉินเฉินหมาตัวโปรดของฉันที่ตายไปแล้วมากๆ เลย ”
อึ้ง 0.000000001 นาที
หน้าแบคฮยอนเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับปากที่เบะออก
“ ฮ่าๆๆๆ ”
เสียงหัวเราะสะใจของจื่อเทาดังขึ้นมาแทบจะทันทีเหมือนรอเวลานี้มานาน แบคฮยอนถลึงตามองทั้งจื่อเทากับไอ้คุณชายคิมจงแด ทำเสียงขู่ในลำคอแต่ไม่มีใครยักจะกลัว...
“ ไอ้...ไอ้หัวถั่วงอก! ”
เจ้าคนน่ารักส่งเสียงตะโกนตอกหน้าไอ้คุณชายคิมจงแดอย่างโมโห
“ อะ...อะไรนะ!? หัวฉันเหมือนถั่วงอกเหรอ!?! ”
“ เหมือนกะหล่ำปลีด้วย! ”
“ เป็นไปไม่ได้! เมื่อเช้านี้ฉันเซ็ตผมมาอย่างดีเลยนะ! ”
สงครามย่อมๆ เกิดขึ้นแล้วบนชั้นดาดฟ้าในตอนนี้ มันตลกดีนะที่ยืนมองคนสองคนทะเลาะกันยังกับเด็กประถม แบคฮยอนหลบอยู่ข้างหลังชานยอลโผล่ออกไปแค่ตาแล้วตะโกนเสียงต่ำทั้งไอ้หัวถั่วงอกเอย หัวกะหล่ำปลีเอย หัวเห็ดเอย หัวแครอทเอย สารพัดผักที่จะขนมาว่าได้ แต่ที่ตลกยิ่งกว่าคือไอ้คุณชายคิมจงแด...หมอนั่นมันดันเชื่อคำด่าไร้สาระของแบคฮยอนรีบจัดผมของตัวเองใหญ่เลย
“ ไอ้ขี้เหร่!!! ”
แบคฮยอนตะคอกเสียงดังฟังชัด
“ ฉันไม่ได้ขี้เหร่นะ! หม่อมแม่บอกว่าฉันหล่อต่างหากล่ะ! ”
“ ตอนที่แม่นายชมว่าหล่อนั่นมันวันเอพริลฟูลเดย์รึเปล่านะ! ”
“ ไม่ใช่สักหน่อย! หม่อมแม่บอกว่าฉันหล่อที่สุดในเกาหลีใต้! ”
ทีนี้แบคฮยอนของชานยอลเลยโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เจ้าคนน่ารักตะโกนเสียงดังลั่นชั้นดาดฟ้าท่ามกลางความขบขันของชานยอลและจื่อเทา ใบหน้าจิ้มลิ้มดูจริงจังมากกว่าปกติ
“ คนที่หล่อที่สุดในเกาหลีใต้คือชานยอลของฉันต่างหากล่ะ! ”
“ แล้วเขาก็หล่อที่สุดในจักรวาลเลยด้วย! ”
โอ๊ย! …มาแนวน่ารักแบบนี้อีกแล้ว
นี่เล่นเอาชานยอลหลงจนหัวทิ่มดินเลยนะเนี่ย...
#ฟิคพาโบ
#PrayForSouthKorea
อซฟ. ช่วงนี้เจอแต่เรื่องแย่ๆ ก็ให้มองโลกในแง่ดีเข้าไว้นะ
ทุกๆ อย่างจะดีขึ้น ไม่เป็นไรนะ
ความคิดเห็น