คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
Prologue
Rain season, 2008
บางที...โลกอาจจะหมุนเร็วเกินไปสำหรับเด็กชายที่ใช้ชีวิตอยู่แต่ในบ้านมาตั้งแต่เด็กจนโตก็เป็นได้ กลางดึกคืนหนึ่งฝนกำลังตกหนัก เด็กชายงัวเงียตื่นขึ้นมาบนเตียงเย็นชืดและพบว่าแม่กำลังเก็บข้าวของมากมายยัดลงในกระเป๋าเดินทาง มีแต่เสื้อผ้าของเขา
แม่กำลังร้องไห้ ใบหน้าสะสวยเปื้อนคราบน้ำตาโดยที่ตัวเด็กชายเองก็ไม่เคยรู้เลยสักครั้งว่าเป็นเพราะอะไร แต่เขารู้อย่างหนึ่ง...เขารู้ว่าพ่อไม่ค่อยชอบเขาสักเท่าไหร่ พ่อไม่ต้องการให้เขาอยู่ที่นี่แต่แม่ก็ไม่ยอม ฝ่ามือของแม่เย็นเฉียบและสั่นเทา คืนนั้นแม่บอกกับเขาทั้งน้ำตาว่าจะพาเขาไปในที่ๆ ดีกว่านี้
ดี? มันจะดีแบบไหนกันนะ?
“ ไป...ไปกันนะอี้ฟาน ไปจากที่นี่ ”
“ แม่ครับ... ”
“ อี้ฟานเคยบอกแม่ว่าอยากมีบ้านอบอุ่นสักหลัง มีสนามหญ้า มีหนังสือ แล้วก็มีห้องครัวเล็กๆ ไม่ใช่เหรอ เราไปกันเถอะ...แม่จะพาอี้ฟานไปที่นั่นเอง ”
เด็กชายพยักหน้าก่อนจะลุกตามแรงจูง แม้แต่ตุ๊กตาหมีขาดวิ่นเพื่อนสนิทที่สุดเขาก็ไม่ได้เอาไปด้วย แม่บอกว่าที่นี่ไม่มีอะไรเป็นของเขาสักอย่าง ทุกสิ่งที่เขาเคยมีแม่จะหามาให้ใหม่เมื่อไปถึงที่ที่หนึ่ง ข้างนอกฝนตกหนักมาก แม่พาเขาเดินตรงดิ่งไปหารถที่จอดนิ่งอยู่ตรงหน้าบ้านของพวกเรา เด็กชายปืนขึ้นไปบนเบาะหลังเอนตัวนอนกอดตัวเองแน่น ทั้งเขาและแม่ต่างก็เปียกโชกไปทั้งตัว
แม่ฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยรถแล้วร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเวลาผ่านไปแม่ถึงหันกลับมาส่งยิ้มให้เขา เด็กชายยิ้มกลับแม้จะไม่เข้าใจสถานการณ์และรู้สึกอึดอัดกับเสื้อผ้าเปียกชื้นบนตัว
“ ที่ที่เรากำลังจะไปอี้ฟานต้องชอบแน่ๆ เลย ”
“ เรากำลังจะย้ายไปบ้านใหม่เหรอครับ? ”
“ ใช่จ้ะ บ้านใหม่ของลูก ”
เมื่อรถเคลื่อนตัวทะยานฝ่าสายฝนไปข้างหน้าบ้านหลังเล็กแสนอึมครึมที่เด็กชายเคยอยู่กับแม่มาตลอดหลายปีก็ค่อยๆ ถูกความมืดกลืนกิน ความจริงแล้วพ่ออาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่แต่พ่อไม่ยอมให้เขาเข้าไปอยู่ด้วย เด็กชายต้องมาอยู่ที่บ้านหลังเล็กในพื้นที่หลังบ้านของพ่อแทน ถึงจะเป็นอย่างนั้นในทุกคืนแม่ก็มักจะมานอนเล่านิทานให้ฟังเสมอ
สองสามคืนที่ผ่านมาแม่มักจะชอบเข้ามากอดเขาแล้วร้องไห้ เด็กชายไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นอีกที่บ้านหลังใหญ่ เสียงสะอึกสะอื้นของแม่ทำให้เขาไม่เข้าใจเนื้อหานิทานก่อนนอนเลยแม้แต่ประโยคเดียว แล้วมาวันนี้แม่กลับบอกว่าจะพาเขาไปจากที่นี่...ไปที่ที่ดีกว่านี้
ความไร้เดียงสาทำให้เด็กชายเก็บเอาไปครุ่นคิดเองเงียบๆ ว่ามีด้วยเหรอที่ที่ดีกว่าที่นี่? แล้วมันดีกว่ายังไงล่ะ จะมีคนที่ใจดีกว่าแม่อีกเหรอ เขาจะมีอาหารดีๆ กินทุกมื้อมั้ย จะมีตุ๊กตาหมีตัวใหม่กับเตียงหอมๆ มั้ย จะไม่มีคนตวาดเขาใช่หรือเปล่า หรือว่าเขาจะได้ไปเรียนเหมือนคนอื่นบ้าง...?
สิ่งที่เด็กชายทำได้คือการทิ้งตุ๊กตาหมีเก่าๆ ไว้ข้างเตียงแล้วหันมากอดแม่เอาไว้แน่นๆ เขาเชื่อแม่ เชื่อแม่ทุกอย่าง มีแม่คนเดียวที่รักเขา ไม่ว่าแม่จะพาไปที่ไหนเด็กชายก็จะไปทั้งนั้น
“ พ่อจะตามเรามามั้ยครับ? ”
“ ไม่มีทางจ้ะ...ไม่มีทางเด็ดขาด ”
“ ฟังแม่นะอี้ฟาน ลืมที่นี่ซะ แล้วเปิดใจของลูกรับสิ่งใหม่ที่ดีกว่าเถอะนะ ”
ฟิคต้อนรับหน้าฝนของมนุษย์ผู้รักหน้าฝนคนหนึ่ง
ฟิคเรื่องนี้จะไม่มีอะไรมากตามสไตล์เราค่ะ ถถถถ ไม่มีดราม่าด้วยนี่ความละมุนล้วนๆ
หลังจากหายไปแต่งชานแบคมาสองเรื่องติดก็คัมแบคคริสเลย์สักทีน้อ
อยากให้ทุกคนอ่านฟิคเรื่องนี้แล้วได้ฟีลตอนฝนตกปรอยๆ
ฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกทั่นด้วยนะคะ และนี่...อาจจะหายหัวไปบ่อยๆ
สโลแกนของเราคือคริสเลย์ไม่มีวันตาย ชิปเปอร์ผู้ซื่อสัตย์จะต่้องไม่ตาย!
ปล.ฟิคหน้าฝนเรื่องนี้อาจจะเลยไปหน้าหนาวได้
แด่ฤดูฝนและสาวกคริสเลย์
2015.06.04
ความคิดเห็น