คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หัวใจไหว
Chapter 2
หัวใจไหว
“ตาล แกเหม่อไรของแกเนี่ย” เดียพูด พร้อมกับโบกมือไปมาที่หน้าของฉัน
“เปล่าๆ”
“เออ ไม่ได้เหม่อ ก็รีบเก็บของซะ จะไปกันแล้ว” เบนพูด พร้อมกับลุกขึ้นยืน
“ค๊า”ฉันตอบ แล้วรีบเก็บของใส่กระเป๋า
หลังจากวันที่พี่ต้นไปส่งฉันที่บ้าน ฉันก็ยังได้เจอพี่ต้นอีกหลายๆครั้งค่ะ ก็พี่ต้นเป็นสต๊าฟดูแลน้องปีหนึ่งนี่นา พอมีงานอะไร ก็จะเจอพี่ต้นเสมอๆ นั่นคือเหตุผลที่ฉันเข้าร่วมกิจกรรมของปีหนึ่งทุกกิจกรรม เพราะฉันจะได้เจอพี่ต้น นับตั้งแต่วันที่พี่ต้นอุ้มฉันไปห้องพยาบาล แล้วก็พาฉันไปส่งที่บ้าน ฉันกับพี่ต้นก็ไม่เคยได้คุยกันอีกเลย มีแต่ฉันที่ได้แต่แอบดูพี่ต้น อยู่ห่างๆเท่านั้น
และเมื่อเปิดเรียนได้ไม่นาน ฉันก็เริ่มมีเพื่อนสนิท ซึ่งทุกคนในกลุ่ม ต่างก็รู้ว่าฉันชอบพี่ต้นมาก และเพื่อนๆก็มักจะถามฉันเสมอว่าทำไมฉันถึงชอบพี่ต้น ทั้งที่ฉันเคยคุยกับพี่เค้าแค่ไม่กี่ครั้ง ซึ่งฉันก็ให้คำตอบกับเพื่อนๆไม่ได้ซักที แต่ฉันรู้แค่ว่า พี่ต้นเป็นผู้ชายคนแรก ที่ทำให้หัวใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะทุกครั้ง ที่เจอหน้าพี่ต้น และในใจของฉันก็ไม่ได้อยากจะรู้ด้วย ว่าพี่ต้นเป็นคนยังไง หรือมีแฟนรึยัง ฉันขอแค่ได้เห็นหน้าพี่ต้น ได้แอบมองพี่ต้นหัวเราะ ได้เห็นพี่ต้นยิ้ม แม้จะไม่ได้ยิ้มให้ฉันก็ตาม ฉันก็มีความสุขแล้ว
“ตาล แกจะกลับยังไงวันนี้” อ้อมถามฉัน หลังจากที่เรียนเสร็จ
“ฉันยังไม่กลับอ่ะ เดี๋ยวจะแวะไปหอสมุดก่อน ไปด้วยกันมั๊ยล่ะ”
“ไม่ไปจ้ะ วันนี้ฉันมีนัดกับโอแล้ว”เดีย เพื่อนสาวคนสวยของฉันพูดถึง โอ แฟนหนุ่มหน้าตาดีของตัวเอง
“เออ อย่าให้ฉันมีบ้างนะยะ เดีย ฉันจะควงทุกวัน ไม่ไปไหนกับพวกแกเลย” เบนพูดประชด
“ฮ่าๆๆๆ อิจฉาคนมีแฟนละซิ นังเบนนี่” แก้วพูด ก่อนจะเดินไปกอดเบนไว้ เหมือนทุกครั้ง
“ไม่หรอก เพราะฉันจะครองตัวเป็นโสดกับตาล” เบนพูด แล้วหันมามองหน้าฉัน
“โอ้โห คุณเบนคะ ไม่ถามความเห็นฉันเลยนะ ว่าอยากจะครองตัวโสดกับแกรึเปล่า” ฉันหันไปว่าเบน ทำให้ทุกคนหัวเราะอย่างสนุกสนาน
“งั้นฉันไปก่อนนะ” ฉันบอกลา แล้วเดินไปหอสมุดที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากตึกเรียนนี้เท่าไหร่
ฉันนั่งอ่านหนังสืออยู่ในหอสมุดไปเรื่อยๆ พอมองดูนาฬิกาอีกที ก็พบว่าจะสามทุ่มแล้ว ตายแล้ว!!!ดึกแล้วนะเนี่ย กว่าจะกลับถึงบ้าน อ๊ากกก ต้องรีบกลับล่ะ ไม่อย่างนั้นวันนี้ไม่ได้กินข้าวเย็นแน่ๆ
~ I hate this love song I hate this love song ~
แม่โทรมาตามแล้ว
“หวัดดีค่ะแม่ กำลังจะกลับแล้วค่า” ฉันรีบรับ
“ตาลอยู่ไหนเนี่ย รีบกลับได้แล้วนะลูก ดึกแล้ว”
“ค่ะแม่ ตอนนี้ตาลอยู่หอสมุดค่ะแม่ อีกแป๊ปเดียวก็ถึงบ้านแล้วค่ะ”
ไม่น่าเลยจริงๆ ทำไมทางจากหอสมุดออกมาหน้ามหาลัยถึงมืดและเปลี่ยวขนาดนี้เนี่ย ไม่ได้การละๆ พุ่งนี้ต้องแจ้งอธิบการบดี ให้มาแก้ไขตรงนี้
ปริ๊นนน
ใครมากดแตรรถใส่ฉัน ไม่ได้ไปเดินกลางถนนซักหน่อย เดี๋ยวเหอะๆ หรือจะเป็นพวกโรคจิตเนี่ย อ๊ายยย ไม่ได้ๆ ห้ามหันไปมองนะตาล รีบเดินๆ อีกนิดเดียว
“ตาลใช่มั๊ย ตาล หยุดก่อน”
“O.O”เสียงนี้ เสียงชายในฝันของฉัน ฉันหยุดเดินทันที ก่อนจะหันไปยังรถเฟอร์รารี่สีแดงที่แล่นช้าๆตามฉันมา
“เดินเร็วจังนะตาล”
“ขอโทษค่ะพี่ต้น คือตาลนึกว่าเป็นพวกโรคจิต” ฉันตอบเสียงอ่อย
“ฮ่าๆๆๆ แล้วทำไมเพิ่งกลับล่ะคะ” พี่ต้นถาม เดี๋ยว!!!พี่ต้นพูดคะ กรี๊ดดด
“คือตาลเพิ่งไปหอสมุดมาน่ะค่ะ แล้วก็อ่านหนังสือเพลินไปหน่อย”
“แล้วจะกลับยังไงล่ะเนี่ย” พี่ต้นถาม พี่ต้นนะพี่ต้น ตาลบอกให้หยุดทำหน้าหล่อ ไม่งั้นตาลจะไม่รับรองความปลอดภัยนะคะ (ตกลงว่าแกใช่มั๊ยที่เป็นโรคจิตน่ะ - -“)
“คงกลับแท็กซี่น่ะค่ะ” ฉันตอบ
“ดึกแล้วกลับแท็กซี่มันอันตรายนะ เดี๋ยวพี่ไปส่งกลับบ้านละกัน” พี่ต้นอาสา
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ต้น” ฉันตอบ แม้ตอนนี้หัวใจของฉันจะเปิดประตูรถไปนั่งแล้ว แต่ฉันก็เป็นผู้หญิงนะ ไม่ได้หรอก
“พี่ไม่ทำอะไรตาลหรอก มาเถอะ พี่เป็นพี่สต๊าฟ ก็ต้องดูแลน้องๆนะคะ”
“ก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ” ฉันพูด แล้วขึ้นไปนั่งบนรถของพี่ต้น
นี่เป็นครั้งที่สองที่ฉันได้นั่งรถของพี่ต้น และเป็นครั้งที่สองที่พี่ต้นไปส่งฉันกลับบ้าน รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ฉันอยากจะหยุดเวลานี้ไว้จริงๆค่ะ พี่ต้นชวนคุยมากมายเหมือนกับครั้งที่แล้ว ฉันก็นั่งคุยกับพี่ต้นอย่างไม่รู้เบื่อ จนกระทั่ง รถของพี่ต้นมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านของฉัน
“ถึงแล้วจ้ะ” อยากให้บ้านอยู่เชียงใหม่จริงๆ จะได้นั่งข้างๆพี่ต้นไปนานๆ
“ขอบคุณนะคะพี่ต้น” ฉันกล่าวขอบคุณ ก่อนจะเปิดประตูรั้ว
“เจอกันพรุ่งนี้จ้ะ” พี่ต้นพูด แล้วยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มเดียวกันกับที่ฉันเห็นเมื่อเจอพี่ต้นครั้งแรก คืนนี้ฉันต้องฝันดีมากแน่ๆ
พี่ต้นขับรถออกไป แต่ฉันยังยืนอยู่ที่เดิม รถพี่ต้นลับตาไปแล้ว แต่ฉันก็ยังมองไปทางที่พี่ต้นขับรถไป มันเหมือนฝันมากจริงๆ หรือฉันจะฝันไป ไม่นี่นา ฉันไม่ได้ฝัน พี่ต้นขับรถมาส่งฉันที่บ้าน พี่ต้นมาส่งฉันที่บ้าน
“ได้ข่าวว่า เมื่อวานพี่ต้นไปส่งที่บ้านเหรอ” อยู่ดีๆฟ้าก็พูดขึ้น ทำให้เพื่อนคนอื่นๆหยุดกิจกรรมที่กำลังทำอยู่ทั้งหมด ก่อนจะหันมามองที่ฉัน
“เฮ้ยย แกรู้ได้ยังไงฟ้า” ฉันแทบจะสำลักน้ำ เมื่อได้ยินคำถาม
“นั่นแนะ แสดงว่าจริง นี่ไม่คิดจะเล่าให้เพื่อนฟังเลยใช่มั๊ย” เบนพูดประชด พร้อมกับขยับเข้ามานั่งใกล้ฉันมากกว่าเดิม
“ไม่ใช่แบบนั้นนะ แล้วแกรู้ได้ยังไง ห๊ะ ฟ้า” ฉันหันไปเค้นความจริงจากฟ้า
“ก็เมื่อวานไปกินข้าวแถวบ้านแก แล้วก็เห็นว่าแกนั่งอยู่ในรถของพี่ต้น” ฟ้าพูดยิ้มๆ แล้วทำท่าจะล้อฉัน
“หยุดเลย พวกแกทุกคนเลยนะ ไม่มีอะไรเลย พี่ต้นแค่ขับรถไปส่ง เพราะเห็นว่ามันดึกแล้ว ก็แค่นั้นแหละย่ะ” ฉันพูดดักทาง ก่อนที่จะโดนทุกคนล้อ
“แต่มันก็มีความสุขใช่มั๊ยล่ะ”อ้อมพูด ก่อนจะยื่นมือมาหยิกแก้มฉันเบาๆ
“ก็ เหมือนฝันเลยล่ะ” ฉันพูด แล้วทำหน้าเพ้อๆ และนั่นทำให้ฉันโดนหนังสือนิยายในมือของเบนตีลงบนหัว
โป๊ก !!!!
“เพ้อเจ้อไปแล้ว ตาลเอ๊ย” เบนพูด แล้วก้มหน้าไปอ่านนิยาย ที่เมื่อกี๊เอามาตีหัวของฉันต่อไป
ฉันลูบหัวตัวเอง แต่ก็ยังอดยิ้มไม่ได้ เพราะทุกคำพูดของพี่ต้นเมื่อคืน ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของฉัน
ความคิดเห็น