คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1
พริมโรส ‘s
เมื่อคืนคุณปู่มีอาการทรุดลงไปอีก ทำให้ฉันแทบจะไม่ได้นอนทั้งคืน แต่เช้าวันนี้ฉันก็รีบตื่นแต่เช้าตรู่ ตรงดิ่งมาที่บ้าน เพราะวันนี้เป็นวันที่ฉันรอคอยมาหลายเดือน วันที่ฉันจะได้เจอกับเขาตัวเป็นๆ ได้สัมผัสมือของเขาอย่างที่ฉันได้แต่ฝัน แม้จะมีเรื่องของคุณปู่ที่ฉันยังกลุ้มใจอยู่ แต่ฉันก็ตื่นเต้นสุดๆกับงานที่ฉันกำลังจะไป เพราะอะไรน่ะเหรอ
เพราะวันนี้เป็นวันแฟนทัชครั้งแรกของ...The Search
ฉันบอกแม่ว่าจะมาเปลี่ยนเวรกับแม่เฝ้าคุณปู่ตอนบ่ายๆ แล้วตัวเองก็รีบกลับมาอาบน้ำแต่งตัว ฉันมองไปรอบๆห้องที่เต็มไปด้วยโปสเตอร์ของ The Search แล้วก็อดยิ้มกว้างไม่ได้ โดยเฉพาะรูปของซอคเกอร์ เขาคือคู่แท้ของฉันอย่างแท้จริง ดูซิ ใบหน้าเรียวได้รูปกับจมูกโด่งๆ แล้วยังนัยน์ตาสีเหล็กคู่นั้นอีก ช่างส่งผลต่อการเต้นของหัวใจฉันซะจริงๆ เขาช่างเพอร์เฟ็คไปเสียทุกอย่าง รูปก็หล่อ ร้องเพลงก็เพราะ เต้นก็ดี หรือซอคเกอร์จะไม่ใช่คน บางทีเขาอาจจะเป็นเทพบุตรแปลงกายลงมา
ถ้าจะพูดถึง The Search ในทศวรรษนี้คงไม่มีใครไม่รู้จักพวกเขา ซอคเกอร์ คริส เจคอบ แม๊คและร๊อบ ห้าหนุ่มบอยแบนด์ที่เปี่ยมไปด้วยความสามารถทางด้านดนตรี การร้อง ทั้งยังได้ชื่อว่าเป็นวงที่เต้นได้แข็งแรงและพร้อมเพรียงกันที่สุด ไม่ใช่แค่ความสามารถของพวกเขาเท่านั้นที่โดดเด่น แต่รูปร่างหน้าตาของพวกเขาก็ทำให้สาวๆทั้งประเทศหลงรักได้อย่างง่ายดาย เพียงแค่พวกเขายิ้มส่งมา ก็สามารถทำให้พวกเราลืมหายใจได้เลยทีเดียว แล้วยังจะความน่ารักขี้เล่นของพวกเขาอีกล่ะ ทั้งหมดจึงเป็นเหตุผลที่ทำให้จำนวนแฟนคลับของพวกเขามีมากขึ้นทุกวัน เฮ้อ! พระเจ้าคะ วันนี้ขอให้พริมโรสโชคดีได้ทัชมือกับซอคเกอร์ด้วยเถอะนะคะ
งานแฟนทัชจัดที่ห้างหรูแห่งหนึ่งใจกลางเมือง ฉันรีบมาก่อนที่ห้างจะเปิดเพื่อหวังว่าจะได้เข้าไปภายในตัวห้างก่อนใคร นี่ขนาดรีบมาละนะก็ยังมีกลุ่มแฟนคลับนั่งขวางประตูทางเข้าไว้ทุกทางแล้ว ฉันมองนาฬิกาเรือนเล็กที่ข้อมือหน้าปัดนาฬิกาบอกเวลาเก้าโมงสิบห้านาที อีกแค่สี่สิบห้านาทีซินะที่ฉันจะได้เจอกับซอคเกอร์ ตอนนี้ในท้องของฉันมันหมุนวนไปหมด นี่เรียกว่าตื่นเต้นใช่มั๊ย ฉันเฝ้ารอวันนี้อย่างใจจดใจจ่อ วันที่ฉันจะได้ทัชมือกับซอคเกอร์ที่รักของฉัน แล้วฉันยังเตรียมรูปภาพของพวกเขาทั้งห้าคนที่ฉันเป็นคนวาดมาให้พวกเขาด้วย คือฉันเป็นจิตรกรอิสระ นั่นคืออาชีพที่ฉันใช้เลี้ยงชีพตัวเอง แม้จะได้เงินไม่มากนักแต่ฉันก็มีความสุขนะที่ได้ทำงานที่ฉันรัก
วันนี้ไม่ใช่แฟนคลับทุกคนที่จะมีโอกาสได้สัมผัสมือกับพวกเขา เมื่อหลายเดือนก่อนฉันต้องต่อคิวนานสามชั่วโมงเพื่อซื้ออัลบั้มของพวกเขาแล้วยังต้องส่งเหตุผลเจ๋งๆ ว่าทำไมฉันถึงรักพวกเขาด้วย อย่าอยากรู้เลยว่าเหตุผลของฉันคืออะไร เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันเป็นหนึ่งในแฟนคลับผู้โชคดีที่มีสิทธิ์ได้สัมผัสมือกับ The Search ก็พอ ทันทีที่ประตูห้างเปิด แฟนคลับมากมายต่างวิ่งกรูกันเข้าไป เพื่อจับจองพื้นที่ที่พวกเขาจะได้มองเห็นนักร้องที่พวกเขารักได้ชัดที่สุด สำหรับแฟนคลับผู้โชคดีเช่นฉันแล้วก็จะถูกแยกออกมาอยู่อีกส่วนหนึ่งของที่จัดงาน ก่อนที่พี่ทีมงานจะบอกให้พวกเรายืนเป็นแถวห้าแถว ฉันยืนอยู่ในแถวเงียบๆ ไม่ได้คุยกับใครเพราะไม่รู้จักใครซักคน ในขณะที่คนรอบๆตัวฉันต่างหัวเราะสนุกสนานกับเพื่อนๆ ฉันไม่ค่อยมีเพื่อนมากนัก หลังจากที่เรียนจบต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปทำตามความฝันของตัวเอง จะมีก็แต่ฉันนี่แหละมั้ง! ที่ยังคงวิ่งตามเหล่าผู้ชายทั้งห้าที่ฉันรักอยู่...เอ ดูจากหน้าตาของคนที่ยืนอยู่ในแถว ดูเหมือนฉันจะอายุเยอะที่สุดเลยนะ ไม่นะ! ฉันเพิ่งจะ 23 เอง
“น้องๆแฟนคลับคะ พี่แบ่งน้องๆออกเป็นห้าแถวเพื่อความสะดวกในการทัชมือนะคะ น้องๆจะได้ทัชมือกับสมาชิกของ The Search เพียงคนเดียวเท่านั้น ตามแถวที่พี่จัดให้นี้นะคะ...”
ยังไม่ทันที่พี่ทีมงานจะพูดจบ เสียงของคนในแถวก็ดังประท้วงขึ้นมา บางคนคาดหวังจะได้ทัชมือกับเมนของตัวเองซึ่งถ้าโชคดีก็คงได้ แต่สำหรับบางคนก็ไม่ได้ แม้ว่าพวกเราจะรักทั้งห้าสมาชิก แต่ในเสี้ยวหนึ่งของดวงใจแล้วเราก็ยังอยากจะทัชมือกับคนที่เรารักมากที่สุด สำหรับฉันแล้วแน่นอนว่าฉันอยากจะสัมผัสมือของซอคเกอร์ซักครั้ง แต่เท่าที่ฟังคนข้างหน้าพูดแล้วเหมือนว่าแถวของพวกเราจะได้ทัชมือกับคริส คนข้างหลังฉันกรี๊ดกร๊าดเสียงดัง เธอคงจะเป็นเมนคริสซินะ พี่ทีมงานขอให้พวกเรานั่งกับพื้นเพื่อรอเวลาที่พวกเราจะได้ขึ้นไปทัชมือ เวลานี้เองที่คนที่นั่งข้างๆก็ชวนฉันคุย เราสองคนแลกเปลี่ยนข่าวคราวของนักร้องที่พวกเรารัก รวมไปจนถึงนักร้องวงอื่นๆที่พวกเราก็ติดตามอยู่บ้าง ตอนนี้เองที่หัวใจของฉันเต้นแรงกว่าเดิมเมื่อเห็นพี่ทีมงานทำสัญญาณให้พวกเราลุกขึ้นได้ ฉันกำลังจะได้เจอกับชายหนุ่มในดวงใจของฉันแล้ว
กรี๊ดดดดด
เสียงกรี๊ดดังสนั่นลานจัดงาน เป็นสัญญาณให้รู้ว่า ห้าหนุ่ม The Search ปรากฏตัวแล้ว ฉันเองก็พลอยกรี๊ดไปกับเค้าด้วยเหมือนกันแม้ที่ที่ฉันยืนอยู่อยู่ข้างๆเวทีจะเห็นพวกเขาทั้งห้าที่อยู่บนเวทีได้ไม่ชัดเจนนัก แต่ก็ชัดพอที่จะเห็นว่าพวกเขาทุกคนหล่อ ดูดี มีเสน่ห์มากแค่ไหน นี่ซินะที่ว่าหล่อออร่ากระจาย
และแล้วก็ถึงเวลาที่ฉันรอคอย ทันที่ที่ทั้งห้าหนุ่มนั่งประจำที่แล้ว พี่ทีมงานคนเดิมก็ส่งสัญญาณให้พวกเราเดินเข้าไปหาพวกเขาทีละคนตามแถวของตัวเอง และก็เป็นอย่างที่พวกเราคิดแถวของพวกเราได้ทัชมือกับคริสจริงๆ แม้ฉันพยายามจะขอเปลี่ยนแถวกับเพื่อนๆที่อยู่แถวของซอคเกอร์แต่ก็ไม่มีใครยอมเปลี่ยนกับฉันเลยซักคน ฉันจึงทำได้แค่แอบมองเขาที่นั่งถัดจากคริสไปสองที่ เอาน่า! อย่างน้อยซอคเกอร์ก็ยังได้รับรูปภาพที่ฉันวาดให้อยู่ดี
อ้ะ! ถึงคิวฉันแล้ว ฉันเดินเข้าไปหาคริสที่นั่งก้มหน้ารออยู่
“หวัดดีค่ะ คริส” ฉันทักทายชายหนุ่มผู้ได้รับฉายาว่าหนุ่มรอยยิ้มพิฆาตใจ คริสเงยหน้าขึ้นมา เขาชะงักไม่มีปฏิกิริยาตอบรับกับคำทักทายของฉันเลย เขานั่งนิ่งจ้องหน้าฉัน นี่ยิ่งทำให้ฉันทำตัวไม่ถูกมีอะไรผิดปกติที่หน้าฉันเหรอ?
“เอ่อ..คริส คริส” ฉันเรียกเขาอีกครั้งพลางเอามือโบกไปมาตรงหน้าของเขา
“อ้ะ หวัดดีครับ ชื่ออะไรครับ” เขาสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะยื่นมือออกมา ฉันยื่นมือตัวเองไปสัมผัสกับมือของคริส อา! มือของเขานุ่มจังเลย ถ้าฉันไม่ได้ตาฝาดนั่นเขาหน้าแดงใช่รึเปล่า สงสัยเขาคงจะตกตะลึงในความสวยของฉันแน่ๆเลย
“พริมโรสค่ะ”
“ชื่อเพราะจังเลย ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ แล้วก็ขอบคุณที่มานะ” คริสยิ้มหวานจับมือฉันแน่น ฉันมองใบหน้าหวานของคนตรงหน้าอย่างเคลิบเคลิ้ม ชักจะไขว้เขวแล้วซิ รอยยิ้มนี่คงเป็นรอยยิ้มพิฆาตใจจริงๆซินะ เดี๋ยวซิ! ไม่ได้นะ ฉันมีซอคเกอร์อยู่แล้วทั้งคน จะปันใจไปให้คริสได้ยังไง ไม่น๊า!! ก่อนที่จะหมดเวลาในรอบของฉัน ฉันจึงมอบของขวัญที่เตรียมมาให้กับเขา คริสรับม้วนกระดาษนั้นไปคลี่ดู ทำหน้าประหลาดใจ
“นี่วาดเองเหรอ”
“ใช่ค่ะ”
“สวยจัง ขอบคุณนะ” ฉันพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนที่เสียงนกหวีดจะดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าเวลาของฉันได้หมดลงแล้ว ฉันเดินตามคนอื่นๆเพื่อลงจากเวที ทางเดินลงจากเวทีนั้นฉันจะต้องเดินผ่านซอคเกอร์ด้วย แม้ว่าวันนี้จะไม่ได้ทัชมือกับเขา แค่ได้เดินผ่าน แค่ได้อยู่ในสายตาของเขาซักสองสามวินาทีก็ยังดี...
ความคิดเห็น