serendipity (minno, nomin)

ลำดับตอนที่ #1 : Prologue

          สวย

          เธอเป็นคนที่สวยมากจริงๆ

          มองจากระยะไกลขนาดนี้ยังปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเป็นคนที่น่าดึงดูดมากขนาดไหน

          ไหนจะกิริยาท่าทางและบุคลิกที่เรียบร้อยราวกับผ้าที่ถูกพับไว้ขนาดนั้นอีก

          ไร้ที่ติเป็นบ้า

          ริมฝีปากกระจับได้รูปขยับพูดแนะนำตัวด้วยความประหม่าก่อนจะปิดท้ายด้วยเสียงยินดีต้อนรับจากเพื่อนร่วมห้อง

          จาณีน

          นั่นคือชื่อของเธอ

          เป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่จัสมินคิดว่าพระเจ้าช่างใจดีกับเธอนักที่ส่งให้คนคนนี้เข้ามาเป็นเพื่อนร่วมห้องของตัวเอง

          เธอโชคดีมากกว่าการปล่อยให้เด็กสาวคนนี้เป็นแค่คนแปลกหน้ารูปงามที่เดินผ่านมาแล้วก็จากไป

          ที่นั่งที่เคยคิดว่าอยากจะเปลี่ยนมันอยู่ตลอดเวลา ในตอนนี้จัสมินกลับรู้สึกพอใจที่คุณครูไม่ยอมอนุญาติให้เธอย้ายไปนั่งติดหน้าต่างเหมือนเมื่อเทอมก่อน เพราะหลังจากนี้เธอกับว่าที่นักเรียนใหม่คนนั้นจะนั่งห่างกันออกไปไม่ถึงหนึ่งช่วงแขนเท่านั้นเอง

          มีอาหารตามานั่งใกล้ขนาดนี้ใครจะไม่ชอบกัน

          เก้าอี้ที่เว้นระยะห่างออกไปถูกจับให้เลื่อนออก ว่าที่นักเรียนหญิงคนใหม่วางหนังสือลง หันมาทักทายเธอด้วยรอยยิ้ม

          รอยยิ้มที่ทำให้เจ้าของปิดตาหยียิ้มตามริมฝีปากของตัวเองไปด้วย

          อา

          น่ารักชะมัด

         จัสมินชักเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าตัวเองยิ้มออกไปตามมารยาทหรือว่ายิ้มตามดวงตาคู่นั้นกันแน่

          “เธอชื่อ..จัสมิน?..ใช่ไหมนะ?”

          เสียงหวานทวนคำถามที่คุณครูประจำวิชาแนะนำเอาไว้เมื่อครู่

          “ค่ะ” เจ้าของชื่อพยักหน้าตอบรับ “เพิ่งเข้ามาก่อนหน้าเธอได้เทอมเดียวเอง”

          และด้วยระยะห่างที่ใกล้กันมากกว่าเดิมก็ทำให้เธอสามารถสังเกตุเห็นรายละเอียดบนใบหน้าของอีกคนได้อย่างชัดเจน

          พระเจ้าช่างปราณีตในการสร้างสรรค์คนคนนี้ขึ้นมาจริงๆ

          ดวงตาสองชั้นที่ไม่ได้โตมากหากแต่มันขยับตามเจ้าของทุกครั้งที่เธอยิ้ม จมูกโด่งเป็นสันที่รับเข้ากับโครงหน้าสวย หรือแม้กระทั่งขี้แมลงวันเล็กๆที่หางตาข้างขวาที่มันควรจะเป็นจุดด่างพร้อยแต่มันกลับทำให้เธอดูมีสเน่ห์มากขึ้นเสียอย่างนั้น

          เครื่องหน้าทุกอย่างของเธอดูจะเข้ากันจนสมบูรณ์แบบไปเสียทุกส่วน

          ไหนจะผมสีน้ำตาลเข้มเมื่อถูกกับแสงแดดถูกถักเก็บเป็นเปียเดี่ยวเรียงตัวกันอย่างเรียบร้อย ผิวขาวที่ถึงแม้ว่าจะใส่ยูนิฟอร์มแขนยาวแต่ก็ยังปิดไม่มิดอยู่ดีว่าเธอคนนี้ผิวพรรณดีขนาดไหน

          ยังไม่รวมริมฝีปากสีชมพูเข้มธรรมชาติที่ทำให้จัสมินหยุดมองไม่ได้นั่นอีกต่างหาก

          ถ้าหากบังเอิญได้เดินผ่านก็คงต้องมีเหลียวหลังกันบ้างล่ะ

          “ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะ”

          เป็นเสียงหวานของเธอที่หยุดความคิดของจัสมินเอาไว้ ไม่ปล่อยให้สมองของเธอได้ชื่นชมรูปลักษณ์ของคนตรงหน้าไปมากกว่านี้

          จาณีนหันมาสบตาพร้อมกับส่งยิ้มเคอะเขินนั่นให้อีกครั้ง

          ราวกับว่าตกอยู่ในภวังค์พักใหญ่ ก่อนที่สมองจะประมวลผลให้ส่งเสียงในลำคอตอบกลับไปโดยที่ไม่ลืมยิ้มตอบให้เธอสบายใจอีกครั้ง

          เอาล่ะ

          อย่างแรกที่ต้องทำตอนนี้คือละความสนใจจากคนข้างๆก่อนเลย ถึงแม้ว่าจะเพลิดเพลินกับการมองมากขนาดไหนแต่ดูเหมือนว่าจัสมินจะต้องหักห้ามใจเอาไว้ก่อน คิดว่าหากยังมองต่ออีกนิดมีหวังอาจจะทำให้เจ้าตัวกลัวขึ้นมาจริงๆก็ได้

         ถือว่าเป็นผลพลอยได้ของห้องเรียนจริงๆที่หลังจากนี้จะมีอะไรที่เจริญหูเจริญตาให้มองบ้างเสียที คงจะต้องขอบคุณความโชคดีของตัวเองหรืออะไรก็ตามที่ทำให้มีอาหารตามานั่งอยู่ข้างกันถึงขนาดนี้ถึงแม้ว่าในตอนแรกเธอจะไม่ได้คาดหวังอะไรเลยก็ตาม

          ถึงสุดท้ายแล้วถ้าหากว่าจาณีนจะกลายเป็นผู้หญิงเข้าใจยากหรือเอะอะเรื่องมากเหมือนพวกคนอื่นๆในห้อง จัสมินก็คิดว่ามันคงจะไม่ทำให้เธอผิดหวังอยู่ดี เพราะแค่รูปลักษณ์ภายนอกของเจ้าตัวก็ทำให้เธอพอใจมากพออยู่แล้ว แค่คอยมาเป็นอาหารตาอาหารใจให้กันระหว่างเรียนแค่นั้นก็ดูจะมากพอที่จะทำให้จัสมินอยากอยู่ในห้องเรียนมากขึ้นไปอีกวัน

          ให้ตายเถอะ

          ช่างเป็นการเริ่มต้นเทอมใหม่ได้อย่างยอดเยี่ยมเลยจริงๆ