คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : On the tip of her fingers (50%)
มันเป็นช่วงเช้าที่วุ่นวายเหมือนอย่างทุกวัน
เด็กสาวในชุดยูนิฟอร์มนักเรียนก้าวเท้าออกมาจากสถานีรถไฟที่แออัดไปด้วยผู้คนพร้อมกับน้ำผลไม้ที่เธอกดมาจากตู้อัตโนมัติระหว่างทาง มือเล็กหยิบโทรศัพท์ออกมาจากเสื้อสูทเพื่อดูเวลาก่อนจะพบว่ามันยังเหลือเวลาอีกมากนักก่อนที่จะเข้าเรียน
อย่างน้อยๆวันนี้เธอก็จะเป็นเด็กดีโดยการไม่โดดเรียนแล้วกัน
จัสมินเลือกที่จะหลบหนีความวุ่นวายโดยการหลีกเลี่ยงเส้นทางลัดแล้วอ้อมไปใช้อีกทางหนึ่งที่ใช้เวลาเดินนานกว่าแทน อย่างน้อยๆเธอก็จะได้ไม่ต้องไปนั่งฟังเสียงเพื่อนในห้องโหวกเหวกให้ทรมานแก้วหูก่อนเข้าเรียน
ถึงแม้ว่าจะรู้ตัวดีว่าตัวเองสนใจผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย หากแต่โรงเรียนมัธยมปลายหญิงล้วนก็ไม่ใช่สวรรค์วิมานอะไรสำหรับเธอเลย ยิ่งสำหรับเด็กปีสองที่เข้าไปกลางคันยิ่งแล้วใหญ่ พวกเธอมักจะจับกลุ่มกันอยู่แล้ว และการที่จะเข้าไปแทรกระหว่างคนพวกนั้นดูจะเป็นเรื่องที่ยาก เพราะอย่างนั้นเธอจึงรู้จักกับคนในห้องแค่ในฐานะเพื่อนร่วมชั้นเท่านั้นแล้วก็ไม่ได้คิดที่จะสนิทกับใครเป็นพิเศษ
จัสมินเดินเข้ามาหลบในตรอกเล็กๆระหว่างทางที่เป็นที่ประจำของตัวเอง หยิบกล่องบุหรี่ที่ซ่อนเอาไว้ในกระเป๋าออกมาพร้อมกับเก็บกล่องน้ำผลไม้ที่เป็นอาหารเที่ยงของเธอลงไป
ขอหน่อยเถอะ
เสียงพ่อกับแม่ตะโกนใส่กันเมื่อเช้ายังก้องอยู่ในโสตประสาทอยู่เลย
สองนิ้วเรียวคีบมวนบุหรี่ออกมาก่อนจะคาบมันเอาไว้ที่ริมฝีปากทั้งอย่างนั้น มือทั้งสองข้างพยายามควานหาไฟแช็คที่คิดว่าน่าจะอยู่ลึกลงไปในกระเป๋า ก่อนที่สมองชั่วขณะนั้นจะพาเธอย้อนความทรงจำกลับไปเมื่อคืนตอนที่เธอหยิบไฟแช็คออกมาจุดเทียนหอมแล้วไม่ได้เก็บใส่ที่เดิม
ให้มันได้อย่างนี้สิ
นี่มันแย่ตั้งแต่ยังไม่เริ่มวันใหม่เลยด้วยซ้ำ
เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังตามออกมาหลังจากนั้น
เธอทิ้งตัวนั่งลงบนลังไม้เก่าใกล้ๆโดยที่ริมฝีปากก็ยังคาบมวนบุหรี่เอาไว้ให้ได้รสชาติ
ในตอนนั้นเองที่สายตาดันเหลือบไปเห็นแมวตัวสีส้มที่เดินมานอนแหมะอยู่บนพื้นตรงปากทางเข้าตรอกพอดี มันหันมาจ้องเธอด้วยสายตาที่คล้ายจะหาเรื่องพร้อมกับหางที่สะบัดไปมาอย่างท้าทาย
จัสมินจ้องกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ หากแต่แมวอ้วนขนฟูตัวนั้นก็ยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆนอกจากใช้สายตาหยิ่งๆนั่นมองกลับมา
มันทำไมขนาดนั้นอะ
จนสุดท้ายก็ทนความมันเขี้ยวไม่ไหว ต้องลุกเข้าไปใกล้เพื่อที่จะขย้ำพุงอ้วนๆนั่นให้รู้แล้วรู้รอด
หากแต่ก็ยังไม่ทันที่จะก้าวไปถึงเจ้าตัวก้อนขนสีส้ม ก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เด็กหนุ่มในชุดยูนิฟอร์มนักเรียนเดินผ่านมาตรงหน้าพอดี
“..จัสมิน?..”
จนแมวอ้วนตัวนั้นลุกหนีไปในที่สุด
ใบหน้าหวานเงยขึ้นสบตาคนที่เพิ่งมาใหม่ ดวงตาโตเบิกกว้าง “โอ้ะ..” บุหรี่มวนเดิมถูกคีบจากริมฝีปากกลับมาที่ช่วงระหว่างสองนิ้วอย่างเก่า “..พี่มาร์ค”
ยังไม่ทันที่จะได้ขย้ำพุงแมวหยิ่งตัวนั้นเลย
“เป็นไงเรา ไม่เห็นแถวนี้นานเลย”
“ปิดเทอมไงคะ” เธอเดินกลับไปที่ลังไม้เก่าๆที่วางกระเป๋าเอาไว้ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนนั้นดังเดิม “พี่มาทำอะไรแถวนี้ สายแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“วันนี้ไม่มีซ้อมน่ะ”
เด็กหนุ่มในชุดยูนิฟอร์มสีเทาถูกระเบียบเดินตามเธอเข้าไปในตรอกแล้วพิงตัวเข้ากับกำแพงใกล้ๆ
จัสมินพยักหน้า เงยหน้าขึ้นมองรุ่นพี่ที่สนิทที่ไม่ได้เจอกันมาพักใหญ่ๆ “พี่มาร์คมีไฟแช็คไหม?” พร้อมกับยกบุหรี่ในมือโชว์ขึ้นมาให้ดู
เด็กหนุ่มล้วงกระเป๋ากางเกงด้านหลังก่อนจะยื่นมันให้เด็กสาวอายุน้อยกว่า
“แต่เช้าเลยนะ”
และจัสมินหาได้ใส่ใจคำพูดพวกนั้นไม่ เธอรับไฟแช็คมาแล้วจุดแท่งกระดาษในมือทันที
นิโคตินถูกสูดเข้าไปในร่างกายผ่านริมฝีปากบางกระจับ
ราวกับสมองโล่งไปชั่วขณะก่อนที่เธอจะระบายมันออกมาทางจมูกจนลมหายใจค่อยๆเย็นขึ้นตามฤทธิ์ของมัน
ก็ยังคงเป็นพี่มาร์คที่พึ่งพาได้ในเวลาแบบนี้เสมอเลย
เธอยื่นไฟแช็คคืนให้คนที่ยืนอยู่สูงกว่า
“คิดยังไงถึงตัดผมน่ะเรา”
ใบหน้าสวยคลี่ยิ้ม ดวงตาหวานช้อนขึ้นไปสบตากับรุ่นพี่คนสนิทพร้อมกับพ่นควันบุหรี่ออกมา
“คิดว่าจะไม่ทักซะแล้ว”
มาร์คก้มลงตั้งใจมองใบหน้าสวย ผมสีดำสนิทของเธอที่ก่อนหน้านี้เคยยาวจนเกือบถึงกลางหลังหากแต่ว่าในตอนนี้มันถูกตัดสั้นจนเกือบถึงติ่งหู
“ตอนแรกก็ว่าจะไม่ทักหรอก”
“โห หนูตัดผมทั้งทีเลยนะ”
จนเด็กหนุ่มระบายยิ้มออกมา
จัสมินเอนหลังพิงกับกำแพง เงยหน้าขึ้นไปสบตาอีกครั้งคนพร้อมกับเคาะขี้เถ้าบุหรี่ออก
“พี่ว่าหนูไว้ผมสั้นหรือยาวดีกว่ากัน?”
แล้วก็เป็นจังหวะเดียวกันที่เจ้าตัวยกมือขึ้นมาจับกลุ่มผมที่ปรกใบหน้าทัดหูพอดี
นั่นแหละ
จัสมินเป็นคนสวย จะตัดผมทรงไหนก็ไม่ได้ทำให้เธอดูดีน้อยลงอยู่ดี
“พี่ชินกับผมยาวมากกว่า แต่แบบนี้ก็ดี”
มาร์คก้มตัวลงนั่งยองข้างๆ ตั้งใจสบตาอย่างไม่ปิดบัง
“สวยดี”
เธอไม่ได้ตอบอะไรกลับไปนอกจากหัวเราะเพียงเล็กน้อยแค่นั้น ยื่นมือที่คีบบุหรี่อยู่ให้คนข้างๆ พร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นตั้งคำถาม
และรุ่นพี่ก็ขยับใบหน้าเข้ามาใกล้แทนคำตอบ
มือเล็กจรดมวนกระดาษลงบนริมฝีปากของอีกฝ่าย ปลายนิ้วมือหยาบจับข้อมืออีกคนอย่างแผ่วเบาแล้วสูดนิโคตินเข้าไปบ้าง
“จริงๆ หนูดูหนังมาเลยอยากตัดผมตามแหละ”
เด็กหนุ่มปล่อยข้อมือบางให้เป็นอิสระ พ่นควันผ่านลมหายใจทางจมูกก่อนจะหัวเราะออกมาน้อยๆ “ก็สมกับเป็นเราดี”
“มาทิลด้า รู้จักเปล่า?”
มาร์คเงียบ ใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“..โรอัลด์ ดาห์ล..?”
ใบหน้าสวยหันมองหน้าคนข้างๆนิ่งงันก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาในที่สุด
“..ไม่ใช่เหรอ..?”
เธอส่ายหน้า “สมกับเป็นพี่มาร์ค”
“ทำไมอะ..”
มาร์คไม่เคยทำให้จัสมินผิดหวังเลยจริงๆ
“Leon the professional น่ะ พี่เคยดูไหม?”
คิ้วทรงประหลาดของเด็กหนุ่มข้างๆขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด ก่อนที่มันจะคลายออกพร้อมกับเสียงหัวเราะของเจ้าตัว
“อ่า มาทิลด้านั้น”
“ค่ะ มาทิลด้านั้น” เธอหัวเราะมองหน้าอีกคนอมยิ้ม
ใครจะไปคิดว่าจะมีคนมองเธอเหมือนตัวละครที่หลุดออกมาจากนิยายเด็กประถมล่ะ
รุ่นพี่มองใบหน้าหวานอย่างตั้งใจอยู่ครู่ใหญ่ ทว่าก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาจนเด็กสาวต้องแกล้งพ่นควันจางๆใส่หน้าให้หันหน้าไปทางอื่น
ทำไมจัสมินจะไม่รู้ว่ามาร์คชอบเธอ
เธอรู้ตั้งแต่ตอนที่เจ้าตัวชอบเข้ามาชวนเธอคุยตอนที่นั่งเล่นอยู่ในสวนสาธารณะคนเดียวแล้ว จนมาเจอทีหลังว่าเธอแอบสูบบุหรี่ก่อนเข้าเรียนนั่นแหละถึงได้คุยกันมากขึ้น
บรรยากาศรอบตัวของผู้ชายคนนี้ทำให้จัสมินรู้สึกผ่อนคลายเวลาอยู่ด้วยอย่างน่าประหลาด
เด็กสาวพ่นควันบุหรี่ออกมาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะโยนมันลงบนพื้นแล้วเหยียบให้ไฟมอด เธอลุกขึ้น ปัดฝุ่นที่เกาะอยู่บนกระโปรงสั้นเหนือเข่า สะพายกระเป๋าขึ้นบ่าพร้อมๆกับอีกคนที่ลุกขึ้นมาเต็มความสูง
เธอพยายามที่จะสบตาหากแต่ว่าสายตาของมาร์คนั้นไม่ได้อยู่ที่ใบหน้าของเธอเลย
“กระดุมเสื้อเราน่ะ” พูดพลางใช้มือชี้ที่ปกคอเสื้อของตัวเองเป็นตัวอย่าง
รุ่นน้องก้มมองที่เสื้อของตัวเองก่อนจะพบว่ากระดุมมันหลุดออกมาอย่างไม่เรียบร้อยนัก จัสมินติดมันกลับเข้าไปอย่างไม่มีปฏิกิริยาเขินอายใดๆ
“แอบมองหนูแต่แรกแล้วอะดิ”
มาร์คเบนสายตาไปทางอื่นผิดจากเมื่อครู่ “พี่เพิ่งสังเกตเถอะ”
จัสมินหัวเราะ มองคนโตกว่าที่พยายามปฏิเสธข้อกล่าวหา
“แล้วจะไปพร้อมกันไหมคะ?”
เธอเปลี่ยนเรื่องอย่างไม่ใส่ใจนัก จะมองหรือไม่มองมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสำหรับจัสมินอยู่ดี เพราะยังไงเธอก็มั่นใจว่ามาร์คก็คงจะไม่ทำอะไรเธอหรอก
เพราะถ้าพี่มาร์คจะทำก็คงทำตั้งแต่วันที่หิ้วปีกเธอกลับมาจากบาร์ตั้งหลายต่อหลายครั้งแล้ว
ความคิดเห็น