To Rankle Game < TVXQ >

ลำดับตอนที่ #4 : P. การกลับมา

" ตุ๊บบบ !! "


" โครม !! "


" เพล้งงง !!! "


. . . มือเรียวสวยที่ตอนนี้กำลังโชกไปด้วยเลือดสีสดยังทำหน้าที่ทำลายสิ่งที่อยู่ขวางหูขวางตาโดยไม่ได้สนใจเลยว่ามันจะบาดลึกไปแค่ไหนขอเพียงแค่ได้ระบายอารมณ์ที่กำลังร้อนระอุอยู่ในอกก็เพียงพอ  ร่างบางเริ่มทรุดลงกับพื้นเมื่อความเจ็บปวดและความเหนื่อยอ่อนเริ่มทำงานสายตาคู่สวยมองไปยังประตูห้องเพื่อรอการมาของใครบางคนที่ตนเองหวังเต็มที่ว่าจะอยู่แต่กลับไร้ร่องรอย. . .


" เมื่อไรจะมาเชวคิบอม ! " มือเรียวปัดเศษแก้วที่อยู่ตรงหน้าอย่างขุ่นเคืองก่อนจะเอนกายลงสัมผัสกับความเย็นชื้นของพื้นห้องที่แล่นไหลเข้าสู่กายให้ได้สั่นสะท้านทันทีแต่ความเย็นเยียบก็ยังไม่เท่ากับความอ้างว้างที่เกาะอยู่ในใจ มันสะสมมากมายจนไม่รู้ว่าจะมีสิ่งไหนมาลบล้างให้หายไปได้ ดวงตากลมโตเริ่มปิดลงเพื่อหวังว่าถ้าเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้งจะพบกับคนที่ตนรอคอยอยู่


"  น่าเบื่อชะมัด !! "  เสียงทุ้มนุ่มบ่นขึ้นทันทีหลังจากที่ได้ตัดบทกับสาวไฮโซที่พยายามจะเกาะติดเขาไม่ยอมปล่อย  ชายหนุ่มรู้สึกเบื่อหน่ายกับความใจง่ายของคนที่หวังจะได้รับผลประโยชน์จากคนอย่างเขา พวกคนที่อยู่รอบกายไม่มีใครจริงใจกับเขาสักคนเพราะฉะนั้นก็อย่าหวังว่าเชวคิบอมจะจริงจังด้วยเลยแต่ก็ยังยกเว้นอยู่คนหนึ่ง . . คนที่เขาอยากอยู่ใกล้แม้จะรู้ว่าเขาเองไม่ได้สำคัญกับคนคนนี้มากมายนักเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสำหรับคนคนนั้นเขาคืออะไร. . .


. . . เพื่อน คนสนิท  คนรู้ใจ  ของเล่น  หรือกระโถน !! 


" เฮ้ย !! " ชายหนุ่มร้องลั่นเมื่อได้ก้าวเท้าเข้ามาแล้วเห็นสภาพห้องสุดหรูซึ่งเป็นที่พักอาศัยของเขาสายตาคู่คมกวาดมองไปทั่วบริเวณอย่างเดือดดาลแต่แล้วไอ้อารมณ์ที่กำลังคุกรุ่นอยู่ก็ต้องมอดลงเมื่อไปสะดุดเข้ากับร่างของใครบางคนที่คุ้นตานอนขดกายอยู่บนพื้นห้องที่เย็นจัดท่ามกลางเศษซากของเครื่องเรือนชุดสวย


" ชางมิน !! "  คิบอมปราดเข้าไปประคองร่างบางนั้นแทบจะทันทีก่อนช้อนร่างนั้นขึ้นไปให้นอนอยู่บนโซฟา  ชายนุ่มขมวดคิ้วเมื่อสัมผัสได้กับผิวกายที่เย็นจัดแถมยังมีคราบเลือดที่เกาะอยู่ที่มือคู่สวยด้วยไม่ต้องบอกก็รู้ได้ทันทีว่าคนสวยของเขาแผลงฤทธิ์อีกแล้ว 


" อือออ ~ " เสียงครางแผ่วเบาเล็ดลอดออกมาก่อนที่ดวงตากลมสวยจะเปิดออกสู้แสงพร้อมกับชะงักไปเมื่อเหลือบเห็นว่ามือเรียวของตนมีผ้าพันแผลพันอยู่ทั้งสองข้างก่อนจะสอดส่ายหาคนที่ทำแผลให้


" ตื่นแล้วหรอ . .กินอะไรหน่อยนะจะได้กินยา " เจ้าของห้องก้าวเข้ามาหาพร้อมกับถาดอาหารริมฝีปากบางเม้มแน่นก่อนจะใช้มือเรียวปัดถาดอาหารที่ถูกยื่นมาอยู่ตรงหน้า


" อย่าทำแบบนี้สิชางมิน !! " 


" นายหายไปไหนมา ? "


" ฉันก็ออกไปสนุกของฉัน . . . นายน่ะก็ออกไปกับซีวอนไม่ใช่หรือไง "


" รู้ได้ยังไง . .คยูบอกหรอ ? " ชางมินเอ่ยถามอย่างสงสัยเขาไม่ได้บอกคิบอมแม้แต่น้อยคนที่รู้ก็มีเพียงแต่คยูฮยอนเท่านั้น ถ้าคิบอมรู้ก็คงมาจากคนคนนี้เท่านั้น


" ซีวอนบอกฉัน เขาสะใจจะตายที่แย่งนายไปจากฉันได้ . . . แล้วไงคุณชายซีวอนไม่ถูกใจนายรึไงกันถึงได้มาอาละวาดแบบนี้ "


" ป่าวหรอก . .อย่าพูดถึงมันเลย ว่าแต่นายโกรธฉันหรอ ? " ชางมินเอ่ยเสียงเรียบเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่คลับยังไงซะเขาก็คิดว่าคงจะไม่ได้เจอกับไอ้คนมักง่ายคนนั้นอีกก่อนจะชำเลืองมองร่างสูงที่ทำหน้าบูดบึ้งอยู่ข้าง ๆ


" ฉันไม่ได้โกรธที่นายออกไปกับซีวอนแต่ฉันโกรธที่นายทำร้ายตัวเองอีกแล้ว เราเคยสัญญากันไว้ไงว่าจะไม่ทำร้ายตัวเองอีก "


" แต่มันเป็นวิธีการระบายที่ดีที่สุดของฉันนะคิบอม " ใช่ . .การทำร้ายตัวเองสำหรับเขามันเป็นการระบายที่ดีเพราะยิ่งเจ็บเขาจะได้ยิ่งจำว่าคนพวกนั้นทำอะไรไว้กับเขาบ้างและคนพวกนั้นก็ต้องเจ็บมากกว่าเขาด้วยถ้าเขาเอาคืน . . .


" แต่ฉันไม่อยากเห็นนายเจ็บ . . . ไม่อยากเห็นนายทำร้ายตัวเองขนาดนี้  ชางมินฉันขอล่ะช่วยรักตัวเองหน่อยได้ไหม ถ้าไม่คิดว่าทำเพื่อฉันก็ทำเพื่อตัวนายเองได้ไหมชางมิน " ไม่มีคำตอบรับมาจากคนด้านข้างแม้แต่น้อยทำเอาคิบอมถึงกับถอนหายใหนื่อยอ่อนกับความดื้อรั้นของคนคนนี้แต่แล้วแล้วก็ต้องชะงักความคิดไปเมื่อมีสัมผัสที่อ่อนนุ่มจากริมฝีปากบางมาจรดกับแก้มป่องของตน


" วันนี้คุณชายเชวคิบอมเป็นอะไรไปบ่นเป็นคนแก่เชียว ท่าทางคู่ขาวันนี้จะไม่ถูกปากนะสิ " รอยยิ้มสวย ๆ ที่คิบอมชอบถูกส่งมาให้พร้อมกับมือเรียวที่เอื้อมมาโอบรอบคอแกร่ง


" ใช่ . . .แถมยังมาเจอสภาพห้องที่ยังกะโดนระเบิดลงอีก . . . เฮ้อ . . นายน่ะชดใช้ฉันมาเลยนะ " ถึงแม้น้ำเสียงที่ส่งผ่านจะดูคล้ายกับเป็นการหยอกแต่การกระทำกับตรงกันข้ามเพราะมือหนาก็ตรงเข้าไปรวบเอวบางของคนคนนั้นไว้


" เอ๊ . . . จะชดใช้ยังไงดีน๊า . .แค่นี้พอไหม ? ~ " เอ่ยจบริมฝีปากบางก็ตรงเข้าจรดกับริมฝีปากอุ่นอย่างหนักหน่วง  ลิ้นเล็กเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นใหญ่อย่างสนุกสนานก่อนจะถอนออกเมื่อเริ่มรู้สึกว่าตนเองจะเป็นฝ่ายที่หายใจไม่ออก


" ไม่พอหรอก . .เพราะสำหรับนายฉันไม่เคยพออยู่แล้วชิม ชางมิน ~ " คิบอมเอ่ยเสียงเรียบแต่ภายในตาคมกลับแวววับสบกับดวงตากลมโตที่หยอกเย้าอย่างไม่เกรงกลัวเลยสักนิด


" งั้นจะช้าอยู่ทำไมล่ะพ่อแก้มแตก ~ " ไม่พูดเปล่าแต่มือเรียวกลับรั้งร่างอีกคนให้ทาบทับสนิทแนบแน่น . .ให้ไฟราคะแผดเผาร่างให้สุขสมไปทั้งสองฝ่าย . . .


. . .
. .
.


" เมื่อคืนชางมินได้กลับมารึเปล่า? " เสียงของประมุขของคฤหาสน์ถามขึ้นเมื่อลงมาที่โต๊ะอาหารแต่ที่โต๊ะนั้นกลับไร้เงาลูกชายคนเดียวของตน


" ไม่ครับคุณลุง  สงสัยชางมินคงค้างบ้านเพื่อนมั้งครับ " หลานชายผู้คอยช่วยสืบทอดกิจการเอ่ยขึ้นก่อนจะรีบกล่าวให้ผู้เป็นลุงสบายใจเมื่อใบหน้าของผู้สูงวัยเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา แต่เขาก็ไม่ได้รู้เลยว่าคำตอบนั้นจะทำให้ใครอีกคนที่ตีสีหน้าเป็นคนอ่อนต่อโลกจิตใจร้อนรุมเมื่อคิดได้ว่าศัตรูหมายเลขหนึ่งอาจกำลังดำเนินแผนการทำลายตนอยู่ก็ได้


" งั้นหรอ ?  แบบนี้ชางมินก็คงจะไม่ได้เจอกับวิศวกรคนใหม่ของบริษัทเราสินะ "


" จะมาวันนี้เหรอครับคุณลุง "


" ใช่ . . . แต่ลุงต้องออกไปข้างนอกนะสิ  เราน่ะช่วยต้อนรับแทนลุงหน่อยนะลุงนัดเขามาที่บ้าน " 


" ได้ครับ  ผมจะดูแลให้ "


" คุณฮันคยองครับ วิศวกรคนใหม่มาถึงแล้วครับ " เสียงคนสนิทดังมาจากด้านนอกห้องทำงาน  ชายหนุ่มปิดแฟ้มเอกสารลงก่อนจะมองไปยังบานประตูห้องที่ค่อย ๆ เปิดออกโดยผู้มาใหม่  แต่แล้วสายคมก็ต้องเบิกกว้างขึ้นกับการพบเจอกับบุคลตรงหน้า ริมฝีปากสั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่จนเจ้าจัวต้องเม้มแน่นเพื่อเก็บอาการ


" สวัสดีครับท่านรอง . . . ผมชองยุนโฮ ครับ " น้ำเสียงเยือกเย็นดังลอดออกมาถึงแม้ใบหน้าคมจะส่งยิ้มมาให้แต่ดวงตาเรียวกลับดูเหมือนจะส่งสายตาเสียดแทงใจคนบางคนไม่น้อย


" นะ นาย กลับมาตั้งแต่เมื่อไร ? " ถามออกไปพลางหลบสายตาคมที่คอยจ้องมองอยู่  ฮันคยองรู้สึกเหมือนกับตัวเองกำลังจมน้ำหายใจไม่ได้คงเป็นเพราะความผิดที่ฝังใจมาเนิ่นนานจนไม่กล้าจะสบมองคนที่ตัวเองทำให้มีความรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น ! ! 


" ฉันน่ะกลับมานานแล้ว  แต่ไปทำงานที่อื่น . .แล้วนายน่ะทำไมต้องทำหน้าแบบนั้น . . . รู้สึกผิดกับฉันอยู่หรือไง !! "


" เออ . .ขอ . . ขอโทษนะ ~ "


" ขอโทษทำไม ไม่มีประโยชน์อะไรกับฉันหรอก ! ! เพราะว่าฉันยกโทษให้นายกับฮีชอลนานแล้ว "  ฮันคยองผ่อนลมหายใจ เขารู้สึกปลอดโปขึ้นเม่อได้ยินสิ่งที่คนตรงหน้าพูด . . . แต่ถ้าหากฮันคยองจะเงยหน้าขึ้นมามองตอนที่ชายหนุ่มตรงหน้านั้นพูดหรือแม้กระทั่งตอนนี้  เขาจะได้รู้ว่าสิ่งที่พูดมานั้นช่างตรงข้ามกับภายในใจทั้งสิ้น ! ! 


" ขอบใจนะ หวังว่าเราจะร่วมมือกันเป็นอย่างดี "


" ใช่ . . ทุกอย่างมันจะต้องผ่านพ้นไปได้ด้วยดี "


" พี่ฮัน . . . ผมเอาของว่างมาให้ฮะ " เสียงใสดังขึ้นที่หน้าประตูอีกครั้งก่อนจะเปิดเข้ามาพร้อมถาดอาหารว่าง


" ขอบใจมากนะแจจุง . . . เออยุนโฮนายคงจะไม่เคยเจอกับแจจุงสินะ  นี่คิมแจจุงน้องชายของฮีชอล แจจุงนี่ชองยุนโฮเป็นวิศวกรคนใหม่แล้วก็เป็นเพื่อนพี่กับพี่ฮีชอลด้วย " 


" สวัสดีฮะ . .ผมแจจุงฮะ " ร่างบางอมยิ้มน้อย ๆก่อนจะยื่นมืออกไปเพื่อรอการสัมผัสของคนตรงหน้า 


" สวัสดีครับคุณแจจุง  ผมชองยุนโฮ " มือหยื่นออกไปสัมผัสด้วยเป็นการทักทายพร้อมกับส่งยิ้มไปให้เมื่อเห็นร่างบางตรงหน้าเกิดอาการเขินอายเขาขึ้นมา ใครก็ดูออกว่าร่างบอบบางนี่สนใจพ่อหนุ่มวิศวกรคนใหม่ซะแล้ว !! 


' ยินดีที่ได้รู้จักคิมแจจุง . . . หมากตัวแรกของฉัน !! '


...............................................................

จบตอนแล้วจ๊ะ รู้ว่าหายไปนานวันหลังจะมาชดเชยให้นะ

ขอบคุณที่ติดตามกัน มันเป็นกำลังใจอย่างดีเลยจ๊ะ

ขอบคุณนะ . . .บายยย