คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : P. เส้นทางของการแข่งขัน
รถคันหรูแล่นเข้ามาจอดหน้าตึกคฤหาสน์หลังงามเสียงของล้อรถที่บดเบียดกับถนนเพื่อจอดสนิทนั่นดังสนั่นแต่ก็ยังไม่พอเพียงที่จะให้เจ้าของรถสนใจมันได้ ใบหน้าหวานของผู้เป็นเจ้าของรถยิ้มเหยียดขึ้นมาทันทีเมื่อได้เห็นใครบางคนยืนมองเขาอยู่ก่อนจะกระชากประตูให้เปิดและก้าวลงมาอย่างรวดเร็ว
" กลับมาแล้วหรอฮะคุณชายชางมิน ? " คนที่ยืนอยู่เอ่ยถามออกมาแต่จะใช่ว่าเพื่อสานไมตรีกับคนที่เพิ่งมาถึงเพียงเพื่อเป็นมารยาททางสังคมชั้นสูงที่ควรจะปฏิบัติแม้ไม่อยากจะทำก็ตาม ! คนที่โดนถามช้อนตาสวยขึ้นมองก่อนจะตอบย้อนกลับให้คนฟังเจ็บเสียดเล่น
" สงสัยว่านายจะต้องไปพบแพทย์ซะหน่อยแล้วล่ะฮีชอล บางทีไอ้โรคมั่วผู้ชายไม่เลือกของนายมันจะกำเริบจนตามั่วสมองเสื่อมซะแล้วสิ . . . แต่ก็แย่หน่อยนะที่มันจะรักษาไม่หายแถมโรงพยาบาลจะสกปรกซะเปล่า ๆ ถ้านายไปเหยียบ "
" มันไม่เกินไปหน่อยเหรอชิมชางมิน ? ! " เสียงของใครบางคนแทรกขึ้นอย่างเดือดดาลที่ลูกชายเจ้าของคฤหาสน์หลังงามนี้มากล่าวดูถูกคนอื่นโดยเฉพาะคนคนนั้นเป็นพี่ชายของเขาด้วยแล้วย่อมยอมไม่ได้
" เฮ้อ . . เกินไปหน่อยหรอ ฉันว่าไม่นะคิมแจจุงมันน้อยไปด้วยซ้ำสำหรับพวกปลิงอย่างพวกนาย ! " เท้าเรียวก้าวขึ้นบันไดมายืนเสมอคนที่ยืนอยู่ก่อนพร้อมหันไปมองพร้อมเบ้หน้าอย่างรังเกียจ
" ถ้าไม่อยากโดนแบบนี้อีกล่ะก็ . . ไสหัวออกจากบ้านฉันไปได้แล้วทั้งแม่ทั้งลูกเลย ! "
" ฉันว่านายไปบอกพ่อของนายดีกว่านะ ว่าให้ปล่อยแม่ฉันไป . . .แต่ก็คงจะยากหน่อยเห็นเกาะไม่ปล่อยทั้งวันทั้งคืน ! "
" คิมแจจุง ! " เสียงหวานตวาดลั่นพร้อมกับขยับร่างจะเข้าประชิดคนตรงหน้าแต่ก็ไม่ทันฝ่ามือเรียวที่ดันร่างของผู้เป็นน้องชายให้ล้มไปอย่างแรง ชางมินเบิกตากว้างเมื่อได้เห็นรอยยิ้มเยาะของคนเป็นพี่ก่อนจะยิ่งอึ้งเมื่อได้ยินสิ่งที่ตะโกนออกไปจากริมฝีปากบาง
" คุณชาย ! . . . แจจุงน้องเป็นไงบ้าง ? " น้ำเสียงที่แสดงถึงความตื่นตระหนกดังลั่นก่อนที่น้ำตาใสจะไหลเป็นสายเพื่อให้สมบทบาท ส่วนคนที่ยืนนิ่งอยู่ได้แต่กำมือแน่นจนเล็บคมแทบจะจิกเนื้อนิ่มในอุ้งมือขาด . . . นี่เขาจะพ่ายแพ้คนพวกนี้อีกแล้วรึนี่ ~
" ชางมิน . .นายทำอะไรแจจุง ? " เสียงเข้มตวาดมาจากทางด้านหลังแต่ก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้คนที่ยืนนิ่งกลับหันไปมอง . . . เพราะเขารู้ดีว่าเป็นใครและยิ่งรู้ดีว่าผลสุดท้ายมันจะลงเองอย่างไร . . .
" พี่ถามไม่ได้ยินรึไงชางมิน ? " คนที่เพิ่งเข้ามาถามย้ำอีกครั้งก่อนจะตรงเข้าช่วยพยุงร่างบางที่ล้มลงไปยืนขึ้น
" พี่จะถามผมทำไมครับพี่ฮัน . . . ในเมื่อพี่ไม่เคยจะเชื่ออะไรผมอยู่แล้ว "
" นายกำลังจะบอกว่านายไม่ได้ทำแต่แจจุงล้มลงไปเองหรือว่าฮีชอลผลักน้องตัวเองล้มล่ะ "
. . . ร่างบางจ้องตากับคนตัวโตอย่างไม่เกรงกลัว . .เขาไม่จำเป็นจะต้องกลัวอะไรอีกแล้ว ในเมื่อสิ่งต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของชิมชางมินคนนี้มันเลวร้ายซะจนไม่มีอะไรน่ากลัวอีกต่อไป . .ยิ่งคนที่ควรจะเป็นหลักกลับอ่อนไหวจนพึ่งพาไม่ได้ เขาก็ได้อย่าหวังพึ่งพาคนอื่นนอกจากตัวเอง . . .
" ผมไม่เคยคิดจะเอาตัวเข้าไปยุ่งกับคนพวกนี้อยู่แล้ว . .แต่ถ้าผมจะทำอะไรล่ะก็ . .มันไม่ใช่แค่ผลักแค่นี้หรอก . .มันมากกว่านี้แน่ระวังตัวไว้ให้ดีล่ะกัน " ร่างบางเดินเข้าไปข้างในอย่างฉุนเฉียวโดยมีร่างสูงตามเข้ามารั้งแขนเรียวไว้
" หยุดสักทีนะชางมิน จะทำตัวแบบนี้ไปถึงไหน ? ! "
" ก็จนกว่าพวกมันจะพังพินาจไปต่อหน้าต่อตาผม ! " แขนเรียวที่ถูกกุมไว้สะบัดออกอย่างรวดเร็ว สายตาที่มองร่างสูงนั้นแสดงถึงความผิดหวังที่มีต่อคนนี้มากมาย
. . . ญาติคนเดียวของเขาที่สนิทที่สุด คนที่คอยดูแลเขาเสมอมา แต่เมื่อคนพวกนี้ก้าวเข้ามาพี่ชายของเขาก็เปลี่ยนไป หลงผู้ชายหน้าสวยคนนั้นอย่างไม่ลืมหูลืมตา ยอมแม้กระทั่งทรยศคนที่เป็นเพื่อนสนิทของเขาเอง !
" ผมขอบอกเลยนะว่าสักวัน คนคนนั้นจะต้องทำให้พี่เสียใจจำไว้เลย ! " ร่างบางตะโกนลั่นก่อนจะวิ่งเข้าห้องตัวเองไปทิ้งให้คนร่างสูงยืนอึ้ง
" ฮันกยองฮะ . .ผมกับน้องไม่เป็นอะไรหรอก ช่างเถอะฮะ "
" ผมต้องขอโทษแทนชางมินด้วยนะครับฮีชอล "
" ไม่เป็นไรไงครับ . . . " รอยยิ้มหวานใสถูกส่งมอบมาให้คนตรงหน้าก่อนจะควงแขนกันหายไปอีก
. . .
. .
.
. . . มือเรียวฟาดลงบนหมอนนิ่มไม่ยั้ง เขารู้สึกเจ็บใจอย่างบอกไม่ถูก แล้วดวงตากลมโตก็ได้พบกับสิ่งที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง
" สวัสดีฮะพี่ซีวอน . . . ผมตกลงจะไปกับพี่คืนนี้นะฮะ . . . ตกลงฮะแล้วเจอกันนะ " น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาแม้จะสดใสแต่ใบหน้าหวาน ๆ นั้นกลับไม่ได้เป็นอย่างน้ำเสียงเลยสักนิด มือบางปิดเครื่องมือสื่อสารก่อนจะล้มลงนอนบนเตียงใหญ่พลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน . . บอกตรง ๆ ว่า เขาไม่ได้รู้สึกดีที่ใช้พี่ชายของคนที่เขารักเป็นเครื่องมือในการแก้แค้น แต่มันก็ไม่มีทางอื่นถ้าจะทำให้คนที่เขาเกลียดรู้สึกเจ็บบ้าง
" ผมขอโทษนะพี่ซีวอน . . ขอโทษนะคิบอม ~ "
" ทำได้ดีนิ่พี่ฮีชอล " เสียงหวานเอ่ยอย่างอารมณ์ดีเมื่อได้อยู่ตามลำพังกับผู้เป็นพี่
" แน่อยู่แล้วล่ะ . .ว่าแต่นายเถอะ ผลสอบคราวนี้ถึงแม้จะออกมาดีแต่ไอ้คุณชายนั้นก็สอบได้ดีเหมือนกันนะ . . . คอยตอบคำถามแม่ให้ดีล่ะกัน "
" ไม่ต้องห่วงหรอกเพราะครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมกับชางมินจะเสมอกัน หลังจากนี้ผมจะต้องเป็นผู้ชนะเท่านั้น "
" ก็ดีแจจุงทำให้ได้อย่างที่พูดแล้วกัน . . . เอ. . เสียงรถนี่นาสงสัยกลับมากันแล้วสิ . .ลงไปกันเถอะ " พูดจบฮีชอลก็เดินออกจากห้องพร้อมกับแจจุง แต่พวกเขาก็ต้องเผชิญหน้ากันอีกจนได้ เมื่อชางมินที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตตัวบาง กางเกงยีนส์สีซีดก็ก้าวออกมาจากห้องเหมือนกัน
" จะออกไปข้างนอกหรือฮะ . . คุณชาย " ไร้เสียงตอบจากคนที่โดนถาม ชางมินเพียงแต่หันมามองแล้วก็เดินจากไปอย่างไม่ใส่ใจ
" จะออกไปข้างนอกหรอชางมิน . . ให้พี่ไปส่งไหม "
" ไม่จำเป็น " น้ำเสียงห้วน ๆ ถูกนำมาตอบแทนให้ความมีน้ำใจของญาติผู้พี่เขา
" อย่ากลับดึกล่ะกัน . . พ่อก็นึกว่าเราจะอยู่ฉลองด้วยนะชางมิน "
" นั้นสิค่ะ น้าอุตส่าห์ให้เขาเตรียมของโปรดไว้ให้ " คิมแตฮี แม่ของคิมฮีชอลและคิมแจจุงเอ่ยอย่างใจดีทั้ง ๆ ที่เธอไม่เคยคิดกับคนตรงหน้าแบบนั้นสักนิด ในสมองมีแต่ทำลายคนตรงหน้าให้ย่อยยับเท่านั้น และนั้นก็เป็นสิ่งที่เธอใช้ปลูกฝังลูก ๆ ของเธอ
" เก็บไว้กินเองล่ะกัน " ชางมินเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ก่อนจะก้าวออกไปโดยไม่หันมามองอีก การเสแสร้งแกล้งทำของผู้เป็นแม่เลี้ยง . . ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนตรงหน้าคิดอย่างไรเพราะมันก็เป็นสิ่งที่เขาคิดเหมือนกัน !
. . . ในเมื่อคิดจะทำลายเขา เขาก็จะทำลายพวกนั้นให้พังไปต่อหน้าต่อตาเขา ถึงแม้จะต้องเดิมพัน หรือแลกกับอะไรก็ตาม . . .
ชิมชางมินคนนี้ยอมเสมอ . . .
..................................................
** คุยกันหน่อยนะจ๊ะ
มีเพื่อนบางคนบอกว่าภาษาในเรื่องนี้มันแรงมาก น่ากลัว ซึ่งมันก็น่ากลัวจริง ๆ นั้นแหละ เพราะว่าเราจะให้มันต่างจากเรื่องอื่น ๆ ที่ผ่านมาอ่ะ อารมณ์ ความรู้สึกของตัวละครในนี้ขอบอกว่าแรงทุกตัว เพราะมันมีปมบางอย่างซ้อนอยู่น๊า
แต่คราวหลังเราจะลดความแรงในเรื่องภาษาลงนะ . . ขอบคุณมากนะจ๊ะที่คอยติดตามแล้วก็ติ ๆ กันมาอีกนะจะปรับปรุงจ๊ะ
Thankyou
ความคิดเห็น