คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : [END]CHAPTER 20 : จงเชื่อในความรักของเรา (100%)
CHAPTER 20 : จงเชื่อในความรักของเรา
6 ปีต่อมา….
กริ๊ง….
เสียงกริ่งหน้าประตูบ้านดังขึ้นทำให้ลู่หานถึงกับสะดุ้งขึ้นมาและรีบวิ่งไปเปิดประตูด้วยความลุกลี้ลุกลน..
ใช่… วันนี้เป็นวันที่เฮียคริสของเขานั้นกลับมาเยี่ยมเขาในรอบสองปี จะว่าไปตั้งแต่เรียนจบ คริสก็บินกลับจีนเพื่อไปช่วยงานพ่อแม่ต่อ… ส่วนลู่หานนั้นก็…
“เสี่ยวลู่ใครมาอ่ะ???”
“เฮียคริสอ่ะเซฮุน วันนี้เรานัดเฮียไว้ อ๊ากกก รีบไปเปิดประตูก่อนนะคิดถึงจะแย่ละ ><”
ลู่หานพูดด้วยความเร็วปานแร๊พเสร็จแล้วจึงรีบวิ่งไปที่ประตูด้วยความรวดเร็ว เขาคิดถึงคริสมากๆ
“เฮี่ย!!!!! อ๊ากกกกกกกกกก”
ลู่หานกระโดดกอดคอคริสด้วยความคิดถึงเหมือนเด็กๆ ทำให้เซฮุนที่เดินออกมาจากบ้านมองด้วยความไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก
ถึงเขาจะรู้ว่าทั้งสองคนนี้ไม่ได้คิดอะไรกัน แต่บางที..
…เขาก็หึงนะที่เห็นแฟนของตัวเอง กอดกับผู้ชายคนอื่นหน้าบ้าน ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะขึ้นชื่อว่าเป็นพี่ชายก็เหอะ
“คิดถึงเฮียจังงงงง”
ลู่หานกอดคริสแน่นกว่าเดิมจนคนตัวสูงถึงกับยิ้มออกมา…
“เฮียก็คิดถึงเสี่ยวลู่นะ^^”
คริสกอดลู่หานกลับด้วยความคิดถึงเช่นกัน
“อะแฮ่ม…”
สงสัยคริสกับลู่หานคงลืมไปแล้วว่ามีใครอีกคนยืนอยู่ด้วย…
“งั้นเราเข้าบ้านกันดีกว่าเนอะเฮีย ^^”
ลู่หานรีบจูงมือคริสเข้าบ้านโดยไม่สนใจเซฮุนแม้แต่นิดเดียว จนเซฮุนถึงกับหงุดหงิดเพราะถูกแฟนตัวเองเมินเฉยใส่…
เขาก็เข้าใจนะว่าลู่หานคิดถึงคริสมากขนาดไหน…
…แต่เขาก็มักจะถูกเมินทุกครั้งไปเวลาคนตัวเล็กคุยโทรศัพท์กับเฮียของตัวเอง….
จะไม่น้อยใจก็ยังไงอยู่อ่ะนะ…
“เซฮุนนน ไมไม่เข้าบ้านอ่ะ”
ลู่หานตะโกนออกมาจากตัวบ้าน ทำให้เซฮุนที่ยืนหน้ามุ่ยอยู่หน้าบ้านถึงกับสะดุ้งและหันหลังเดินตามเข้าตัวบ้านด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดเหลือทนในที่สุด
ลู่หานรู้ดีว่าเซฮุนหงุดหงิดเพราะคริสมาเยี่ยมเขา แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อเขาก็คิดถึงพี่ชายตัวเองจะตายอยู่แล้ว ไว้ค่อยเคลียกับเซฮุนทีหลังแล้วกัน….
“เป็นไงบ้างเซฮุน??”
เป็นคริสที่เอ่ยปากถามขึ้นมาด้วยรอยยิ้มจางๆบนใบหน้า แต่เซฮุนกลับทำหน้านิ่งเฉยใส่คริสไปเพราะความไม่สบอารมณ์ที่เห็นเขากำลังโอบไหล่ลู่หานอยู่อย่างสนิทสนม
…มันไม่ชินซักที
“ก็ดีอ่ะ… พี่อ่ะ?”
เซฮุนตอบกลับไปห้วนๆ
“ฮะๆ ก็ ปกติดีนะ แล้วเสี่ยวลู่ล่ะเป็นไงบ้าง”
คริสหันไปยิ้มกว้างให้กับลู่หานพร้อมกับเอามือขึ้นมายีหัวลู่หานเล่นอย่างสนิทสนม
“คิดถึงเฮียจะแย่อ่ะ~~~~”
ลู่หานหันไปกอดคริสแน่นพร้อมกับเอาหน้าซุกลงที่อกของคนตัวสูงไว้พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ทำให้เซฮุนที่มองอยู่ถึงกับเบือนหน้าหนีด้วยความเหนื่อยใจ
“ไม่ต้องมาอ้อนนนเลย เดี๋ยววันนี้เฮียจะอยู่ด้วยทั้งวันเลยดีมะ?”
“ดีๆๆๆๆๆ ค้างเลยเฮีย!!”
พรึ่บ!...
เซฮุนลุกออกจากโซฟาพร้อมกับเดินขึ้นห้องไปโดยไม่พูดอะไร ทิ้งความงุนงงไว้กับคริสและลู่หาน…
“เซฮุนเป็นอะไรอ่ะลู่หาน?”
คริสถามขึ้นมาด้วยหน้างงๆ
“…แปปนึงนะเฮีย”
ลู่หานรีบลุกออกจากโซฟาพร้อมกับวิ่งตามเซฮุนขึ้นไปบนห้อง
…เขาไม่นึกว่าเซฮุนจะคิดเยอะขนาดนี้…
“โถ่เว้ย!!!”
เซฮุนสบถออกมาเสียงดังพร้อมกับล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว…เหตุผลที่เข้าเดินขึ้นมาโดยไม่ให้สุ้มให้เสียงก็เพราะว่า เขาทนไม่ไหวกับภาพตรงหน้า จะว่าไงดีล่ะ… คือเขาไม่ชอบเลยที่ลู่หานมากอดกับผู้ชายคนอื่นให้เขาเห็นถึงแม้จะเป็นพี่ชายก็เหอะ
แต่กับคริส คนที่เคยคิดกับลู่หานแบบที่เซฮุนคิด… เขาไม่อยากให้คริสรู้สึกแบบนั้นกับลู่หานอีกครั้งหรอกนะ
…การที่คนลู่หานทำแบบนี้ก็เหมือนเริ่มต้นให้ความหวังกับคริสใหม่หรือเปล่า?
เซฮุนค่อยๆหลับตาลงเพื่อไม่ให้สติคิดอะไรฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้…
แต่ภาพของลู่หานกับคริสกอดกันนั้นก็ผุดขึ้นมาในสมองของเขา จนเขาไม่สามารถหลับตานอนได้อย่างมีความสุข…
เขาเลิกคิดมากไม่ได้จริงๆ..
แอ๊ด…
เสียงประตูห้องที่เปิดเข้ามาทำให้เซฮุนต้องหันหน้าไปมอง
เซฮุนทำหน้าเบื่อหน่ายนิดๆก่อนที่จะหันออกไปอีกทางโดยไม่ยอมมองหน้าลู่หาน…
“งอนอะไรอ่ะเซฮุน?...”
“…ป่าว…”
“เซฮุนน่า…”
“ขึ้นมาทำไมอ่ะ ทำไมไม่อยู่กับเฮียคริสของเสี่ยวลู่ล่ะ?????...”
“ซะ…เซฮุน…”
“ห่วงเราด้วยหรอ?”
เซฮุนพูดออกมาอย่างประชดประชัน ลู่หานถึงกับทำหน้าเหวอ …
…เขาผิดขนาดนั้นเลยหรอ???
…แค่เขาคิดถึงพี่ชายตัวเองเขาผิดมากใช่ไหม???
“เรารักเซฮุนนะ ทำไมพูดอย่างงี้ล่ะ..”
“หรอ…ไม่ได้รักเฮียคริสไรนั่นหรอ?”
“เซฮุน!!”
ลู่หานขึ้นเสียงใส่เซฮุนออกมาอย่างไม่รู้ตัว… เขารู้แค่ว่าตอนนี้เขากำลังหงุดหงิดมากๆกับความเข้าใจผิดของคนตรงหน้า
…ทำไมเซฮุนถึงไม่เชื่อใจเขาล่ะ…
…แล้วอย่างนี้จะรักกันไปทำไม?...
“…”
“ไม่เชื่อใจเราขนาดนั้นเลยหรอ???”
“…”
“ถ้าไม่เชื่อใจกัน…”
“…”
“จะรักกันไปทำไมล่ะเซฮุน???....”
(40%)
เซฮุนเงียบหลังจากที่ได้ยินประโยคนั้น… ไปหน้าหล่อของเขาเงยขึ้นมามองหน้าลู่หานที่ตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตา..
…เขาทำให้คนที่เขารักที่สุดต้องร้องไห้อีกแล้วสินะ…
ลู่หานหันหลังพร้อมกับเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งความสับสนไว้ให้เซฮุน… เขาควรจะไปง้อคนตัวเล็ก…
…แต่ตอนนี้เขายังจัดการความรู้สึกตัวเองไม่ได้…
….เขายอมรับว่าเขายังไม่เชื่อใจลู่หาน….
...แต่เขามั่นใจ…
…ว่าเขารักลู่หานจริงๆ…
“เสี่ยวลู่! เป็นอะไร”
หลังจากที่ลู่หานวิ่งลงมาจากบันได คนตัวเล็กก็โผเข้ากอดพี่ชายตัวเองอย่างเต็มแรง…
“ฮึก…เฮีย…”
“เสี่ยวลู่ ใจเย็นๆนะ…”
คริสกอดลู่หานพร้อมกับค่อยๆลูบหลังเพื่อที่จะปลอบประโลมคนตัวเล็ก…
…แต่ไม่ยิ่งปลอบเท่าไหร่ ลู่หานก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นไปอีก…
และมันยิ่งทำให้เขาไม่สบายใจ…
..คริสรู้ดีว่าตอนนี้เขาคิดกับลู่หานแค่น้องชายแล้วจริงๆ… แต่เขาก็ยังคงยืนยัน ว่าเขาไม่อยากเห็นน้ำตาของน้องชายตัวเอง… เขาไม่ยอมแน่ๆหากใครต้องมาทำให้น้องชายเขาต้องร้องไห้…
“ฮึก… เซฮุนเขา… เขาไม่เชื่อใจผมเลยเฮีย…”
“หืม?...”
“เขา.. เขาไม่ไว้ใจเฮีย…”
“…”
“…ฮึก…”
“เสี่ยวลู่นั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ…”
“ห๊ะ?..”
“เดี๋ยวเฮียจะไปคุยกับเซฮุนเอง…”
….เซฮุนล้มตัวนอนลงบนเตียงหลังจากที่ลู่หานเดินออกจากห้องไป … เขาต้องการทบทวนตัวเองอีกครั้ง
แต่…
ก๊อกๆ…
เซฮุนลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับรีบไปเปิดประตู…
“…พี่คริส…”
“อืม…ฉันเอง”
“มีอะไร?...”
เซฮุนถามออกมาด้วยเสียงห้วนๆพร้อมกับหลับตาลงทำท่าไม่สนใจคริสที่ตอนนี้กำลังนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเตียงเซฮุน
“ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม…”
“…”
“ตะกี้นี้เสี่ยวลู่ร้องไห้…รู้ใช่ไหม…”
“..”
“แล้วฉันก็เคยบอกนายไว้..ว่าอย่าทำให้เสี่ยวลู่ต้องร้องไห้…”
“…”
“นายกำลังผิดสัญญาที่ให้ไว้กับฉันนะ…”
“…”
“คำถามที่ฉันจะถามก็คือ นายมั่นใจจริงๆหรอว่านายรักเสี่ยวลู่..”
“…”
“ถ้านายรักเสี่ยวลู่จริงๆ…”
“…”
“ทำไมกับอีแค่คำว่าเชื่อใจ…ทำไมนายให้ไม่ได้?...”
“…”
“ฉันไม่รู้แหละว่านายจะคิดยังไง…แต่ว่า…”
“…”
“ถ้านายคิดได้จริงๆ … ตอนนี้ยังไม่สายไปนะเซฮุน…”
พรึ่บ…!
“จะไปไหน?...”
คริสถามขึ้นมาด้วยความตกใจเมื่ออยู่ดีๆ เซฮุนก็ลุกขึ้นมาจากเตียงและเตรียมที่จะเดินออกจากห้องไป…
…เขาหันมาทางคริสพร้อมกับกระตุกยิ้มที่มุมปาก…
“ก็พี่บอกว่า ยังไม่สายไปไม่ใช่หรอ…”
ใช่… เขาจะไปง้อลู่หาน…
ก็ในเมื่อมันยังไม่สายไป
…เขาก็ยังมีโอกาสที่จะขอโทษนี่ใช่ไหมล่ะ?...
ลู่หานที่ตอนนี้กำลังเดินอยู่ที่สวนหลังบ้าน…ใบหน้าหวานนั้นกำลังเหม่อลอย ไม่ต่างจากเซฮุน ลู่หานก็กำลังคิดทบทวนถ้อยคำที่ตัวเองพูดออกไปเหมือนกัน…
…เขาพูดไปโดยไม่คิด….
…ทั้งหมดที่เขาพูดไปนั่นก็เพราะอารมณ์ที่ครุกกรุ่นของเขา…
แค่ลู่หานคิด น้ำตามันก็ไหลออกมา… เขาพลาดไปแล้วจริงๆ
หมับ!
ลู่หานฟุ้งซ่านได้ไม่นานก็รู้สึกถึความอุ่นรอบๆลำตัวของตัวเอง…
…เซฮุนกำลังกอดเขาอยู่…
“ไม่ร้องไห้นะคนดี…”
“…ฮึก…”
เซฮุนจับตัวของลู่หานให้หันมามองหน้าตัวเองพร้อมกับค่อยๆเอานิ้วเกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้าหวาน…
…เขาชอบให้ลู่หานยิ้มมากกว่าร้องไห้…
“ไม่เอาสิ…ร้องไห้แบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ..”
“…”
“เราขอโทษที่งี่เง่านะเสี่ยวลู่..”
เซฮุนดึงลู่หานเข้ามาอยู่อ้อมกอดตัวเอง เขาจูบซับไปที่ขมับของคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยนเพื่อต้องการปลอบประโลมไม่ให้ลู่หานร้องไห้ไปมากกว่านี้
…เขาไม่ชอบเอาซะเลยที่เห็นน้ำตาของลู่หาน…
“….”
“เราขอโทษที่ไม่เชื่อใจเสี่ยวลู่…”
“ซะ…เซฮุน…”
“เราขอโทษจริงๆ”
เซฮุนกระชับอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้นพร้อมกับซุกหน้าของตัวเองลงไปที่ไหล่บางๆของลู่หาน…
…เขาอยากจะถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดที่มีของเขา ผ่านทางอ้อมกอดนี้…
“…รู้แล้ว..ไม่ต้องขอโทษแล้ว…”
เซฮุนค่อยๆคลายอ้อมกอดของตัวเอง พร้อมกับยิ้มบางๆให้กับลู่หาน…
“…”
“ยังไงเราก็ไม่…”
“ไม่ให้อภัย??..”
“ไม่เลิกรักเซฮุนหรอกน่า…”
“…”
เซฮุนยิ้มกว้างออกมาพร้อมกับเอามือมาเกาที่ต้นคอของตัวเองเพื่อปกปิดอาการเขินอาย..
“…”
“ตะกี้พูดว่าอะไรนะ ไม่ได้ยินเลย…”
“…เซฮุนคนบ้า!”
ลู่หานผลักไหล่ของเซฮุนเบาๆ … นี่เขากำลังโดนแกล้งใช่ไหมเนี่ย
“ฮะๆ…ก็ไม่ได้ยินนี่หน่า…”
เซฮุนกอดเอวของลู่หานพร้อมกับดึงร่างบางเขามาแนบชิดกับตัวเองจนทั้งสองรับรู้ลมหายใจซึ่งกันและกัน…
“ไม่…ไม่พูดแล่ว”
“พูดๆๆหน่อยน้า”
“ไม่ๆๆ ไม่พูดดดด อุ๊บ!”
ยังไม่ทันที่ลู่หานจะพูดจบ เซฮุนก็จัดการประกบปากของตัวเองลงไปที่ริมฝีปากบางของลู่หานเบาๆพร้อมกับดึงมันออกมาอย่างรวดเร็ว จนลู่หานถึงกับหน้าแดง
“จะพูดหรือไม่พูด หรือจะให้ทำอีก?.”
“โอ เซ ฮุน! อุ๊บ!”
เซฮุนก้มลงไปปิดปากของลู่หานอีกครั้ง แต่คราวนี้ยาวนานกว่าครั้งแรก … เขาค่อยๆเอาหน้าออกมาพร้อมกับยิ้มมุมปากให้กับลู่หาน
“ตกลงจะพูดหรือไม่พูด…”
“งื่อ…”
“นับหนึ่ง…”
“เห้ยๆๆ “
“นับสอง…”
หน้าของเซฮุนเริ่มเข้าไปใกล้ๆลู่หานเรื่อยจนหน้าของคนตัวเล็กนั้นขึ้นสี
“….”
“นับ…สะ…”
“เรารักเซฮุน!!! อุ๊บ…”
เซฮุนจูบลงไปบนริมฝีปากของลู่หาน พร้อมกับมือของคนตัวเล็กที่เลื่อนขึ้นมาโอบรอบลำคอของเซฮุนเพื่อต้องการยึดเหนี่ยว… เซฮุนดูดคลึงริมฝีปากของลู่หานเบาๆจนลู่หานต้องครางท้วงออกมา…
ลิ้นร้อนๆของเขาค่อยๆแทรกแซงเข้าไปในโพรงปากเล็กของลู่หาน… ทั้งสองมอบความรู้สึกให้กันด้วยสัมผัสอันนุ่มนวลจากการจูบ…
เซฮุนค่อยๆถอนริมฝีปากของตัวเองออกมาอย่างอ้อยอิ่งพร้อมกับยิ้มกว้าง…
“งื่อ…”
“…เราก็รักเสี่ยวลู่นะ…”
“…ฉัน…ก็รักนายเซฮุน…
…รักมากๆ…”
เขาสัญญา
ว่าต่อจากนี้ไป …
คนที่เขาจะรักมากที่สุด…
คือเซฮุนคนเดียวเท่านั้น…
โอเซฮุนรักเสี่ยวลู่หาน…
…เสี่ยวลู่หานก็รักโอเซฮุน
-END-
---------------------------------------------------------
จบ
จบแล้ว!!!!
เย่~~~~~~~ ตือดึ๊งๆๆๆๆ >< ปิ๊งป่องงงงง วี้ดวิ้ว 55555555555555555555555555
ในที่สุดก็แต่งจบซักทีกับฟิคเรื่องแรกในชีวิตของเรา กรั่กๆๆ อาจจะไม่ดีเท่าที่ควร แต่เราก็ทำสุดความสามารถแล้วนะ เพราะเป็นฟิคเรื่องแรก
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่ติดตามฟิคเรื่องนี้มาจนจบนะ TT^TT รักมากกกกกกก รักรีดทุกคนเลย ขอบคุณจริงๆค่ะ
ถึงแม้ยอดวิวจะไม่ได้เยอะ แต่ไรต์ก็ดีใจนะที่่ทุกคนที่อ่าน มีความสุขกับฟิคเรื่องนี้
แต่จะบอกว่า...
ไม่ยังไม่จบถาวรนะ กรั่กๆๆๆๆๆๆๆๆ
เลาสัญญาว่าเราจะมาลง special อีกสองคู่ที่เหลือให้ 5555555555555555555 ตอนนี้อยู่ในช่วงแต่ง
เนื่องจากม.3 เรียนหนักมากกกกกกกก เวลาในการแต่งฟิคอัพฟิคเราเลยน้อยไปเลยค่ะ ถ555555555555 ยังไง มาทวงกันได้นะๆๆๆ ใครเล่นทวิตเตอร์ก็ทักมาคุยได้โลดดดดดดดดดดดด @IceZyqool
รักทุกคนๆๆๆ ทักมาทวง special กับ #วพทอ ได้นะ จุ๊บบบบบบบบบบบบ :D
คัมซาฮัมนีดาาาาาาาาาาาาาาา
ความคิดเห็น