คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : CHAPTER 14 : ความจริงที่ถูกเปิดเผย
Chapter 14 – ความจริงที่ถูกเปิดเผย
เซฮุนผละจูบออกจากยูริอย่างรวดเร็ว…แต่ยูริกลับคว้าคอของเขาเอาไว้อีกรอบเพื่อจะดึงหน้าของเขามาประกบปากต่อ…
“ยูริ…หยุด”
“…”
ยูริค่อยๆปล่อยแขนออกจากคอเซฮุนและขยับตัวออกไปช้าๆ…
“ผมไม่อยากให้ลู่หานมาเห็น…”
“หึ!...สุดท้ายนายก็คิดถึงแต่ลู่หาน….” ยูริแสยะยิ้มออกมา
….จริงๆแล้วเธอก็ไม่ได้เสียใจหรอกนะที่เซฮุนจะเลือกลู่หานหรือยังไง
…ทั้งหมดนี้…
…เธอทำเพราะถูกสั่งเท่านั้นแหละ
“ผม…ผมขอโทษ…
…แต่ผม รักลู่หาน”
“นายคิดว่า ลู่หานจะรักนายจริงหรอเซฮุน?” ยูริถามคำถาม…ที่ทำให้เซฮุนถึงกับชะงัก
“….”
“แล้วนายจะรู้เองเซฮุน….”
เธอพูดแค่นั้นก่อนที่จะหันหลังและเดินออกจากห้องไป
ครึ่งชั่วโมงต่อมา…
ลู่หานค่อยๆเดินกลับเข้ามาในห้องโดยสีหน้าที่ถูกเสแสร้งให้เป็นปกติ เขาเห็นว่าเซฮุนกำลังนั่งดูทีวีอยู่บนเตียงอย่างสบายใจ…
เห๊อะ!!
สงสัยคงจะไม่ได้คิดถึงเขาเลยสินะ….
“อ้าว ลู่หาน กลับมาแล้วหรอ??” เซฮุนหันไปยิ้มบางๆให้ลู่หาน ในแววตาของเขาแสดงถึงความดีใจที่เห็นคนตัวเล็กกลับมา…
แต่ลู่หานกลับคิดว่า….
เซฮุนไม่ได้จริงใจแน่ๆ…
“อืม…” ลู่หานตอบสั้นๆก่อนจะนั่งลงที่เตียงอีกฝั่งโดยไม่ได้พูดอะไรอีก
…ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น…
เซฮุนค่อยๆเดินไปนั่งด้านหลังลู่หานโดยไม่ให้คนตัวเล็กรู้ตัว เขาค่อยๆโอบกอดลู่หานจากด้านหลังจนคนตัวเล็กสะดุ้งด้วยความตกใจเล็กน้อย…
เซฮุนค่อยๆเอาคางเกยไหล่ลู่หานอยากออดอ้อนพร้อมกับหอมแก้มคนตัวเล็กไปฟอดใหญ่ด้วยความคิดถึง…
…แค่ไม่เจอหน้า…
เขาก็รู้สึกเหมือนขาดอะไรไป
“วันนี้ฉันขอโทษนะเสี่ยวลู่…” เซฮุนพูดออกมาเสียงเบา
…ขอโทษงั้นหรอ?...
“เรื่อง?...”
“ก็เรื่องตอนเช้า… คือฉันรู้แล้วแหละว่านายไม่ผิด ตอนนั้นฉันเข้าใจผิดจริงๆ ฉันขอโทษนะลู่หาน ฉันจะไว้ใจนายนะ…”
เซฮุนกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นพร้อมกับขโมยหอมลู่หานไปอีกฟอดใหญ่…
ลู่หานเผยยิ้มออกมาเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว…
แต่เขาก็ยิ้มออกมาได้ไม่นานเมื่อภาพยูริจูบกับเซฮุนผุดขึ้นมาในหัวเขาอย่างไม่มีเหตุผล…
รอยยิ้มบางๆนั้นกลับหายไปแทนที่ด้วยน้ำตาที่อยู่ดีๆก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว…
เซฮุนรับรู้ถึงร่างบางที่สั่นเทาจากแรงสะอื้นจนเขาต้องคลายอ้อมกอดและจับตัวลู่หานให้หันมาเผชิญหน้ากับตัวเองช้าๆ…
“ลู่หาน….นะ…นายเป็นอะไร?” เซฮุนค่อยๆเอานิ้วโป้งของตัวเองเช็ดไปที่น้ำตาบนใบหน้าสวยอย่างแผ่วเบา
“นายรักฉันจริงๆหรอเซฮุน?...”
เซฮุนจับใบหน้าของลู่หานก่อนที่จะบรรจงจูบไปที่หน้าผากมนเบาๆพร้อมกับเอามือเช็ดน้ำตาให้ลู่หานอีกครั้ง..
“รักสิ…ฉันรักนายจริงๆนะ…”
“เซฮุน…”
“หืม…”
“ฉันเห็น….”
“…”
“ที่นายจูบกับยูริ…”
“…”
“ฮึก…นาย…นายยังรักฉันอยู่ไหมเซฮุน?”
“ลู่หาน…มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ…”
เซฮุนจับไหล่บางของลู่หานพร้อมกับจ้องมองไปในดวงตากลมดุจลูกกวางน้อยด้วยสายตาอ้อนวอน…
…เขาไม่อยากเห็นคนตัวเล็กร้องไห้….
…เขาไม่อยากเห็นคนตัวเล็กเสียใจ…
…เพราะเขารัก…รักลู่หาน รักคนตัวเล็กของเขามากจริงๆ…. รักจนไม่สามารถรักใครได้อีก
แต่เขาพลาด… เขาพลาดที่ไปจูบกับยูริโดยไม่รู้ว่าคนที่เขารักกำลังแอบมองอยู่
“…”
“ฉันจำเป็นนะลู่หาน… นายเข้าใจฉันนะ….”
“ฮึก…” ลู่หานสะอื้นหนักยิ่งขึ้น
…จำเป็นหรอ?...
…งั้นที่เซฮุนจูบเขา … มันก็คงเป็นแค่ความจำเป็นที่ต้องทำในฐานะแฟน…
เป็นสิ่งที่คำว่าแฟนจะต้องทำกัน….
…มันคงไม่ใช่ความรักสินะ…
“เซฮุน… ถ้านายเห็นฉันจูบกับคนอื่นบ้าง… นายคงคิดไม่ต่างจากฉันหรอก…”
..ความเชื่อใจ..
มันหายไปหมดแล้วจริงๆ….
“…”
“ฉันว่า…”
“…”
“เราเลิกกันเถอะ…”
“ลู่หาน…”
“นายยังรักยูริอยู่…ฉันรู้”
“ไม่! ฉันรักนายคนเดียวนะลู่หาน”
เซฮุนโผเข้ากอดลู่หานไว้แน่น…
“ภาพที่ฉันเห็น…”
“…”
“มันทำให้ฉันเชื่อใจนายไม่ได้อีกต่อไปแล้วเซฮุน….” ลู่หานผลักเซฮุนออกก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
ภายนอกห้อง…
“อ้าว ลู่หาน…เป็นอะไรหรอ?” ยูริที่มาจากไหนไม่รู้เดินเข้ามาถามลู่หาน…
…น้ำเสียงไม่ได้แสดงความเป็นห่วงเลยซักนิด…
“เธอจะรู้ไปทำไม?”
“อะไรกัน…ฉันถามนายดีๆนะ… ทะเลาะกับเซฮุนหรอ?” ประโยคหลังนั้นยูริทำท่าเหมือนจะตกใจ…
….แต่มันก็แฝงไปด้วยความสะใจอยู่ดี…
“เราสองคนเลิกกันแล้ว…”
“…”
“พอใจเธอหรือยัง?!”
ลู่หานพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความหงุดหงิด ก่อนที่จะหันหลังเตรียมที่จะเดินหนีไป…
“อ้าวหรอ… ฮะๆ เสียใจด้วยนะลู่หาน” ยูริพูดเหมือนสมน้ำหน้าลู่หานพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ
…เธอไม่ได้ดีใจที่ลู่หานเลิกกับเซฮุน…
…แต่เธอดีใจที่สามารถทำให้คริสสมหวังได้ซักที…
ถึงแม้ว่ามันอาจจะดูงี่เง่าที่เธอต้องมาตามเซฮุนมาคอยแสดงท่าทีว่ายังรักเขาอยู่
….ทั้งๆที่หัวใจของเธอมอบให้คริสไปหมดแล้ว…
“งั้น ฉันไปนะ… ขอให้เธอมีความสุขกับเซฮุนก็แล้วกัน”
ลู่หานพูดประชดก่อนจะหันหลังและเดินหนีไปอีกครั้ง…
หลังจากที่ลู่หานเดินจากไปจนลับตายูริ เธอก็ค่อยๆหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับกดเบอร์เพื่อโทรหาใครบางคน…
[เป็นยังไงบ้าง…]
“สองคนนั้น…เลิกกันแล้วค่ะ”
[ดีมากยูริ…เธอทำให้ฉันพอใจมาก]
“หมดหน้าที่ฉันแล้วใช่ไหมคะ?...”
[ยัง…]
“?”
[เธอต้องพยายามไม่ให้เซฮุนตามกลับไปหาลู่หาน…. ในระหว่างนั้น ฉันจะดูแลทางลู่หานเอง….]
ติ๊ด……..
คริสวางสายไปหลังจากที่พูดจบโดยไม่มีการล่ำลาใดๆทั้งสิ้น…
“ยูริ…..”
“ซะ…เซฮุน!!!!”
“ทำไมเธอทำอย่างงี้….”
-------------------------------------------------------------------
ไรต์กลับมาแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว 55555555555555555555555555555
ขอโทษที่ดองฟิคนานไปหน่อยน้าาาา(คิดว่าไม่หน่อย) :D
ลืมกันหรือยังงงง :D คอมเม้นให้กำลังใจหน่อยน้าาา ตอนนี้ไรต์กำลังตัน 555555555555
ขอบคุณมากคะ ;D
ฝาก weird patient ด้วยน้า ^^
ความคิดเห็น