คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : weird patient❤ - 5 (100%)
weird patiant❤ - 5
ผมเดินตามทางของผมมาเรื่อยๆครับ…
จะว่าไปผมก็ไม่รู้ว่าผมจะไปไหนเหมือนกัน ฮะๆ… รู้สึกมันเหงาๆ
นี่ผมพึ่งเดินหนีจากไอ้ลูกหมาออกมาได้ไม่นาน ทำไมผมเหงาแปลกๆครับ รู้สึกเหมือนขาดเสียงง้องแง้งๆ รู้สึกเหมือนทำลูกหายยังไงก็ไม่รู้ครับ -0-
“ป่านนี้จะอยู่ไหนกันน้า…”
ผมพึมพำขึ้นมากับตัวเองฮะ…
“อยู่นี่ไง…”
หะ…หืม?
“อยู่นี่ๆ”
ผมรับรู้ถึงแรงสะกิดเบาๆที่ไหล่ขวาผมฮะ
… เสียงนี้มันคุ้นๆแปลกๆ
“หืม???”
ผมหันไปทางต้นเสียง…
“ซะ เซฮุน!!”
“หือ..ตกใจเหมือนเจอผีเลยนะชานยอล ฮะๆ”
“เซฮุนมาทำอะไร??..”
น้ำเสียงของผมอาจฟังดูมั่นใจนะครับ..
แต่ในใจตอนนี้เต้นโครมครามเลยทีเดียว =_=
“มาตรวจร่างกายประจำปีน่ะ ^^”
“อ๋อ….”
“แล้วชานยอลมายืนทำอะไรตรงนี้คนเดียวเนี่ย?”
“อ่อ…งอนคนบางคนนิดหน่อย ฮะๆ”
ผมตอบออกไปตามความจริงฮะ…
เห้ย! แล้วผมงอนไอ้ลูกหมานั่นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย -_-;;
“แหมะ…ชานยอลของเซฮุนกลายเป็นคนขี้งอนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ฮะๆ”
เซฮุนเอามือมาขยี้หัวผมเล็กน้อยครับ…
“อะไรเนี่ยเซฮุนหัวชานยอลยุ่งหมดเลย”
ผมค่อยใช้มือเซ็ทผมของตัวเองให้หล่อเหมือนเดิมฮะ…
“ฮะๆ…”
“ชานยอล!!!”
เดี๋ยวนะ… เสียงนี้…
“ชานยอลทิ้งแบคฮยอนมาทำไมอ่า??”
ไอ้ลูกหมาเข้ามาเกะแขนของผมพร้อมกับทำหน้าเหมือนจะร้องไห้…
“ก็แบคฮยอนจะไปกินข้าวกับจงอินไม่ใช่หรอ???”
“ไม่ๆๆแบคฮยอนอยากกินข้าวกับชานยอลมากกว่านะTT”
ไอ้ลูกหมาเริ่มทำหน้าจะร้องไห้เพราะเห็นว่าผมพูดเย็นชาใส่เขา…
นี่ผมคงลืมคนอีกคนที่กำลังยืนฟังบทสนทนาของผมกับไอ้ลูกหมาไปสินะครับ
ผมหันไปมองหน้าเซฮุนเล็กน้อยก่อนที่จะหันมาสนทนากับไอ้ลูกหมาเหมือนเดิม
“แล้วไอ้จงอินล่ะ?”
“แบคฮยอนไล่จงอินนี่กลับไปแล้ว ชานยอลไปกินข้าวกับแบคฮยอนเถอะนะ นะนะนะ”
ไอ้ลูกหมาจับแขนผมพร้อมกับเขย่าๆ….
“เอ่อ…”
“ชานยอลไปกินข้าวกับแบคฮยอนเถอะนะ ^^ เราไม่เป็นไรหรอกตรวจเสร็จแล้วเดี๋ยวคงกลับบ้านแล้วแหละ”
“ใช่ๆๆๆ ไปกินข้าวกับแบคฮยอนเถอะนะ…พี่…เอ่อ…พี่ชื่อไรฮะ ^^”
ไอ้ลูกหมาหันหน้าไปยิ้มหวานให้กับเซฮุนพร้อมกับถามชื่อของเขาขึ้นมา…
“เซฮุนครับ^^”
“อ๋อฮะ… เห็นไหมชานยอล พี่เซฮุนยังบอกเลยว่าให้ชานยอลไปกินข้าวกับแบคฮยอน”
ไอ้ลูกหมาทำปากยู่ใส่ผมพร้อมกับพูดหงิงๆออกเหมือนเด็กเอาแต่ใจ…
….เอาเถอะครับ …. มาแบบนี้มีเหรอผมจะไม่ยอม… ผมยิ่งใจอ่อนง่ายๆอยู่ ฮะๆ
งั้น…
“งั้นเซฮุนไปด้วยกันนะ ^^”
ผมหันไปชวนเซฮุนไปกินข้าวด้วยกันครับ เพราะว่าผมไม่ได้เจอเขามานานพอสมควรเลยแบบว่าอยากจะคุยอยากจะถามซักหน่อยว่าเป็นยังไงบ้าง…
…เห้ยๆ… ผมไม่ได้ยังรักเซฮุนอยู่นะ ผมแค่เห็นว่าเราไม่ได้คุยกันนานต่างหากล่ะ
“อ่า…ได้ๆ… แต่เราอยู่ได้แปปเดียวนะ เรานัดคนอื่นเอาไว้อ่ะ”
เซฮุนแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากบางๆของเขาเล็กน้อย…
ผมแอบสังเกตด้วยนะว่าแก้มเขาแดงนิดหน่อย…เหมือนเขินๆไรซักอย่าง คงไม่ได้เขินผมหรอกนะ ฮุฮิ (?)
ณ ร้านอาหาร
วันนี้ผมเลือกพาไอ้ลูกหมากับเซฮุนมากินร้านใกล้ๆโรงพยาบาลฮะ เพราะว่าหลังจากกินอาหารกลางวันเสร็จผมก็ต้องเข้าไปทำงานเหมือนเดิมอีก… เอาจริงๆผมก็เหนื่อยนะฮะ แต่มันเป็นหน้าที่นี่หน่าทำไงได้… =___=
อาหารค่อยๆทยอยมาเสิร์ฟที่โต๊ะทีละอย่างตามที่สั่งไป…
บทสนทนาก็ค่อยๆเริ่มขึ้นฮะ
“ชานยอล อันนี้อะไรอ้ะๆ”
ไอ้ลูกหมาพูดพร้อมกับจิ้มๆไปที่ชามที่ใส่แกงจืดกะหล่ำปลีที่มาเสิร์ฟเป็นอย่างแรก…พร้อมกับทำหน้าสงสัย
…จะว่าไป ผมยังไม่เคยสอนให้เขากินผักเลยนะ… ฮ่า เขาจะกินเป็นไหมเนี่ย
“เรียกว่าแกงจืดกะหล่ำปลีนะ มันเป็นผักชนิดหนึ่งน่ะ แต่แบคฮยอนต้องกินเยอะๆนะเพราะมันมีประโยชน์ ^^”
ผมค่อยๆตักแกงจืดกะหล่ำใส่จานของไอ้ลูกหมา จนเซฮุนที่มองอยู่อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้…
…เออผมก็ไม่รู้นะ… แต่ผมเห็นเขายิ้ม -____-;;;
“ฮะๆ…ใครหรอชานยอล? แฟนหรอ?”
ฟะ…แฟน -_+
“เห้ย…เปล่าๆ…คนไข้น่ะ เป็นลูกเพื่อนแม่เขาฝากให้เราดูแล ^^ แบคฮยอนประสบอุบัติเหตุความจำเสื่อมนิดหน่อยน่ะ…เออ… หรือไม่นิด ฮะๆ”
(20%)
“อ๋อ…ฮะๆ เห็นสนิทกันจังเลย”
เซฮุนมองผมสลับกับแบคฮยอนด้วยสายตากรุ้มกริ่ม..
Rrrrrrrrrrt
“เราขอรับโทรศัพท์ก่อนนะชานยอล”
เซฮุนบอกผมพร้อมกับค่อยๆหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าและกดรับไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มผิดปกติ
…อ่า ผมคิดว่าอย่างนั้นนะ -0-
“สวัสดีเสี่ยวลู่…อ๋อ…ถึงแล้วหรอ?...โอเค…ได้ๆ…มาที่ร้านอาหารตามสั่งชั้นล่างเลยเสี่ยวลู่…โอเค…จะรอฮะๆ”
“ใครหรอเซฮุน?”
ผมไม่ได้เสือกนะ… แต่ผมแค่อยากรู้ -3-
เพราะคำที่เซฮุนใช้เรียกเขาคนนั้นในสายดูสนิทสนมแปลกๆนะฮะ-0- หรือผมคิดไปเอง เอ๊ะ หรือยังไง?
…เออ ช่างมันเหอะครับ คร่าวๆคือผมอยากรู้ก็พอ- -“
“อ๋อ แฟนเราน่ะชานยอล^^”
แฟน…
แฟน…
ห้ะ -0-
“อ๋อ… แฟน ฮะๆๆชื่ออะไรหรอเซฮุน หล่อสู้เราได้ป่าวเนี่ย???”
“ฮ่าๆ หล่อกว่าชานยอลเยอะเลยแหละ พี่เขาชื่อลู่หานน่ะ เป็นคนจีน… เดี๋ยวเขาจะมารับเซฮุนน่ะชานยอล อีกไม่นานเซฮุนต้องไปแล้วนะ ^^”
เซฮุนยิ้มให้ผมอย่างร่าเริง แต่ผมเห็นเขายิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อเขาเอ่ยถึงคนที่ชื่อลู่หานไรนั่น…
คนที่มายืนแทนที่ผม…
คนที่เซฮุนบอกว่าเขาหล่อกว่าผม…
คนที่เซฮุนมีความสุขเวลาที่พูดถึง…
ไมผมต้องรู้สึกถ่วงในใจแบบแปลกๆด้วยครับเนี่ย -0- ผมไม่ได้เป็นอะไรกับเซฮุนแล้วซักหน่อย ไม่ได้คิดไรแล้วด้วย….
….มั้งครับ
“แฟน…แฟนคืออะไรหรอฮะ??”
ไอ้ลูกหมาที่นั่งเงียบก้มหน้าก้มตากินข้าวมานานเงยหน้าขึ้นมาถามพร้อมกับเอียงคอเล็กน้อยอย่างน่ารัก…
….น่ารัก…อีกแล้ว
.”อ๋อ…แฟนคือคนที่รักกันน่ะแบคฮยอน^^”
คนที่รักกัน…
งั้นแสดงว่า เซฮุนก็ต้องรักพี่ลู่หานไรนั่นมากสินะ
…แล้วผมจะคิดมากทำไมวะครับเนี่ย????? ไม่เข้าใจคนหล่อเลยจริงๆ…
“ฮะๆ…งั้นแสดงว่าพี่เซฮุนกับพี่ลู่หานต้องรักกันมากๆแน่ๆเลย><”
ไอ้ลูกหมาพูดพร้อมกับทำท่าเหมือนเขินแทนเขาอะไรอย่างนั้น…
เชอะ…
งอล -____-
“ฮ่าๆ…ไม่ขนาดนั้นหรอกน้องแบคฮยอน… แค่พี่สองคนเข้าใจกัน ก็เลยเข้ากันได้อะไรประมานนั้น..”
“แต่ก็รักกันอยู่ดีป้ะ?”
เป็นผมที่พูดแทรกขึ้นไปอย่างหมั่นไส้ครับ…
“ก็ต้องรักสิชานยอล… แล้วนี่จะทำเสียงเหวี่ยงทำไมเนี่ย”
“ป๊าว….”
ผมเป็นคนที่ปฏิเสธได้เนียนที่สุดในสามสิบโลกเลยครับ -0-
“ชานยอลเสียงสูง ชานยอลโกหกกกกก”
อ้าวไอ้ลูกหมานี่ –“
“เงียบไปเลยแบคฮยอน นั่งนิ่งๆไปอย่าซน”
ผมหันไปติไอ้ลูกหมานั่น ก่อนที่ไอ้ลูกหมาจะทำท่าฟึดฟัดและนั่งนิ่งๆเป็นหมาพับ (เออ…คืออะไร?)
“เซฮุน… พี่มาแล้วๆ”
“อ้าวเสี่ยวลู่ ^^”
ผู้ชายหน้าหวานคนนี้สินะที่ชื่อเสี่ยวลู่อะไรนี่…
หน้าหวาน…
หวานเกินกว่าจะเป็นผู้ชายอ่ะครับ -0- คือถ้าผมไม่รู้ว่าเขาเป็นผู้ชาย ผมนึกว่าเขาเป็นผู้หญิงซะอีกนะ… #ขอโทษครับ
ลู่หานหันมายิ้มให้ผมกับแบคฮยอนน้อยๆก่อนที่จะหันไปยิ้มกว้างจนตาหวานดุจกวางนั้นหยีเป็นเสี้ยวพระจันทร์…
“อ้อ… คนนี้แหละ ลู่หาน แฟนของเซฮุนเองชานยอล^^”
แฟน… เน้นอีกแล้วครับ
-0- จะว่าไปผมหล่อกว่าลู่หานไรนี่เยอะเลยนะ… เชอะ
“ฮะๆ สวัสดีฮะ ผมชานยอล ^^”
“สวัสดีครับ^^ เห็นเซฮุนชอบเล่าให้ฟังบ่อยๆ”
“อ๋อครับ ฮ่าๆ…”
ขำ..ขำตรงไหน - -“
“สวัสดีฮะผมแบคฮยอนฮะ ยินดีที่ได้รู้จักฮะ ^3^”
ไอ้ลูกหมาลุกขึ้นยืนพร้อมกับโค้ง 90 องศาให้กับลู่หานอย่างเคารพ… หลังจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มตาหยีให้กับลู่หานอย่างน่ารัก
…น่ารักอีกแล้ว ฮ่า…
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ^^”
“เสี่ยวลู่ งั้นเรากลับกันดีกว่าเนาะ.. ชานยอล เราไปก่อนนะ แบคฮยอนดูแลตัวเองด้วยนะ บ๊ายบาย ไว้เจอกันนะ :D”
เซฮุนเอ่ยลาผมกับแบคฮยอนเป็นประโยคยาว
จะว่าไปผมก็ใจหายเหมือนกันครับ… มาเจอกันอีกที เซฮุนเขากลับมีแฟนใหม่ไปแล้ว แถมหน้าตาดีซะด้วย (แต่ผมก็ยังดีกว่านะ) คือผมไม่ได้หึงนะเห้ย แต่แบบเข้าใจป้ะว่ามันจึ้กอ่ะ… คือเซฮุนกับพี่ลู่ไรนั่นแลดูรักกันมากป้ะ? เห็นแล้วมันแอบหมั่นไส้นิดๆแบบบอกไม่ถูก คือผมก็ไม่ได้ออกอาการไรมากอ่ะนะเพราะไม่อยากให้เซฮุนเขาไม่สบายใจ
อีกอย่าง… ผมว่าผมก็คงไม่ได้คิดอะไรกับเซฮุนอยู่แล้วด้วยอ่ะ คือผมจะหึงหรือจะหวงหรือแบบจะคิดมากทำไม?
“อื้ม ^^”
ผมหันไปยิ้มให้ลู่หานและเซฮุนก่อนที่เขาสองคนจะหันหลังแล้วเดินจากไป…
ผมสังเกตว่าเซฮุนกับลู่หานจับมือกันด้วยครับ… ทั้งสองมองหน้ากันพร้อมกับยิ้มหวาน..
…ผมไม่เคยเห็นเซฮุนยิ้มมีความสุขขนาดนี้มาก่อนเลยครับ .___.
ตอนที่เขาคบกับผม.. เขาก็ไม่ได้ยิ้มร่าขนาดนี้อ่ะ คือแบบเขาก็ยังยิ้มปกติ คือมีความสุข แต่ไม่ใช่แบบตอนนี้…
…ตอนนี้เซฮุนแลดูมีความสุขมากๆอ่ะ..
…ผมควรจะยินดีสินะครับ ไม่ใช่มานั่งดราม่าอะไรแบบนี้
“เห้ย ชานยอล เห้ๆ”
มือบางๆของแบคฮยอนส่ายไปส่ายมาตรงหน้าผมพร้อมกับใบหน้าหวานๆนั่นที่ยื่นมาซะจนจมูกเราสองคนเกือบชนกัน…
ตึก ตัก ตึก ตัก…
ไม่ใช่เสียงอะไรหรอกครับ… เสียงหัวใจผมเอง
“หะ ห๊ะๆ”
ผมพึ่งจะรู้ตัวและสะดุ้งออกจากภวังค์ของผมเมื่อมือเล็กนั้นเลื่อนมาเขย่าแขนของผมเพื่อต้องการคืนสติให้กับผม…
“ชานยอลเหม่ออะไรอ้ะ…”
ไอ้ลูกหมายื่นหน้ามาใกล้ๆผมอีกครั้งจนผมต้องถอยหน้าออกห่างหน้าไอ้ลูกหมานั่น …
เพียงเพราะหัวใจของผมที่มันเต้นจนแทบจะทะลุออกมานอกอก…
และผมก็อยากที่จะห้ามเสียงหัวใจของตัว… แต่ท่าจะยากครับ
เพราะพอผมถอยหน้าออกมาไอ้ลูกหมานั่นก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆอีกครั้ง… จนจมูกของเราทั้งคู่ชนกันแบบไม่ได้ตั้งใจ..
ไอ้ลูกหมานั่นยิ้มตาหยีให้ผมในระยะห่างของเราสองคนที่ไม่ได้ห่างกันเท่าไหร่เลย… มันใกล้มาก ใกล้จนเราสองคนรับรู้ลมหายใจซึ่งกันและกัน…
“ฮะๆ…ชานยอลหูแดงเลยอ่ะ”
ไอ้ลูกหมาเอามือบางๆของเขามาจับหูของผมเล่น…
อย่าเล่นเล๊ย…
แค่นี้มันก็จะกางจะตายอยู่แล้วถ้าเล่นนี่จะยิ่งกางไปกว่านี้ไหมเนี่ยครับT^T กริซิก ชายปาร์คกลัว
“…”
“ฮะๆ…ดูสิ…เหงื่อก็ออก ชานยอลเป็นอะไรอ่ะ?”
ไอ้ลูกหมานั่นเลื่อนมือจากที่จับหูของผมมาวางทาบลงกับแก้มของผมที่ตอนนี้มันเริ่มจะร้อนผ่าว
…ผมเป็นอะไรครับเนี่ย!!!
“เห้ย…”
ผมสะดุ้งตัวพร้อมกับกระโดดหนีไอ้ลูกหมานั่น…
ผมค่อยๆเอามือหนาๆสองข้างของผมมาวางแนบไว้ที่แก้มทั้งสองข้างของตัวเอง
“ชานยอลเป็นอะไรอ่ะ?”
“ออ…เปล่าๆ…เรากลับห้องทำงานกันดีกว่าแบคฮยอน”
“อื้ม^^”
ไอ้ลูกหมานั่นพยักหน้าหงึกๆพร้อมกับเอามือบางๆมาจับมือผมและเราสองคนก็เดินกลับห้องทำงานของผมพร้อมกัน…
…ไม่นะ…
นี่ผมเป็นอะไรของผมเนี่ย
ตั้งแต่ตอนที่ไอ้ลูกหมานั่นเอาหน้ามาใกล้ๆผม … ผมก็รู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะ รวมถึงตอนนี้…
ตอนที่มือบางๆของไอ้ลูกหมานั่นเลื่อนมากอบกุมมือหนาๆของผม… ผมก็รู้สึกร้อนวูบวาบที่หน้ายังไงก็ไม่รู้.. จะว่าเขินก็ไม่ใช่นะเห้ย แต่แบบเข้าใจไหมว่า…
…ผมหวั่นไหว…
ผมหวั่นไหวแปลกๆยังไงไม่รู้…
แต่ผมต้องรีบห้ามความรู้สึกนี่… เพราะผมเป็นหมอ… ไอ้ลูกหมานี่เป็นคนไข้…
หมอ ไม่มีทาง ชอบคนไข้ของตัวเองได้อย่างแน่นอน ปาร์คฟันน้ำนม…!
มั้งครับ…
เวลาของวันนี้ผ่านไปอย่างรวดเร็วครับ …
แต่ผมมีความรู้สึกว่า… มันเกิดอะไรแปลกๆกับแบคฮยอนบางอย่าง…
จากที่เล่นคึกๆมาทั้งวัน ทำไมตอนนี้ถึงเงียบๆหงอยๆผิดปกติยังไงก็ไม่รู้…
“แค่กๆ…”
“...”
“แค่กๆ….”
เสียงไอของไอ้ลูกหมานั่นดังขึ้นแบบไม่ขาดสายเลยครับ…
เนื่องจากผมเป็นหมอ แค่อาการแค่นี้ผมก็พอจะรู้แล้วแหละว่าไอ้ลูกหมานี่หวัดกินแน่นอน -0-
อาจเป็นเพราะว่าเขาไปอยู่โรงพยาบาลมาทั้งวันและหลายวันด้วย ที่โรงพยาบาลก็ใช่ว่าจะสะอาด คนไข้ก็เยอะ แต่ละคนเป็นอะไรต่อมิอะไรมาผมก็ไม่รู้ ผมเป็นหมอมานานเลยมีภูมิต้านทานแล้วมั้งครับ เพราะผมเป็นคนที่ค่อนข้างจะป่วยยาก แต่ไอ้ลูกหมานี่คงพึ่งจะอยู่ที่โรงพยาบาลนานๆแบบนี้เป็นครั้งแรกล่ะมั้ง… เลยติดหวัดคนนู้นคนนี้มาแบบง่ายๆ
ผมขอให้มันเป็นแค่หวัดแล้วกันครับ -___-
ผมเอามือไปอังที่หน้าผากของไอ้ลูกหมา…
…ตัวร้อนจี๋เลยแหละครับ
“ฮัด…ชิ่ว!!”
“สงสัยจะหวัดกินซะแล้วแบคฮยอน… ไม่ใช่แค่หวัดเฉยๆ คงจะไข้ขึ้นด้วยแหละ…นี่ต้องรีบนอนนะไม่งั้นเดี๋ยวไม่หายรู้ไหม”
“อื้ม…แค่กๆ”
ไอ้ลูกหมานั่นพยักหน้ารับผมเล็กๆก่อนที่จะปิดปากไออีกครั้ง…
รอยยิ้มบนใบหน้าหวานหายไป…
เขาก็คงเหมือนเด็กคนนึงที่ป่วยแล้วไม่มีแรงจะเล่นหรือทำอะไรสินะครับ-0- คือผมไม่ใช่หมอเด็กไง เรื่องนิสัยของเด็กหรืออะไรอย่างงี้ผมก็ไม่รู้หรอกครับ
เอาจริงๆผมไม่ถูกกับเด็กด้วยซ้ำไป-0-
ผมเลยเลือกที่จะเป็นหมอฉุกเฉินไงล่ะครับ
“ชานยอลว่าแบคฮยอนต้องเช็ดตัวแล้วแหละ ตัวร้อนจี๋ขนาดนี้ อาบน้ำไม่ได้แน่ๆเลย”
“อะ…เช็ดตัวทำยังไงหรอ?”
เออ…
ถ้าเช็ดตัว…
ผมก็ต้องเช็ดตัวให้ไอ้ลูกหมานี่สินะครับ…
เห้ยเดี๋ยวนะ…
ถ้าเช็ดตัว…
ไอ้ลูกหมานี่ต้องแก้ผ้าหมดสินะครับ?...
ชิบหายละ -____-‘’’
-----------------------------------------------------------------
TALK
สวัสดีเจ้าาาาาาาาาาาค่าาาาาา วันนี้ไรต์ก็มาอัพต่อแล้ว อิอิอิ
คืออยากจะถามว่า ถ้าไรต์มีแท้กในทวิตเตอร์จะมีใครแท้กป้ะ? 5555555555555555555 โคตรคาใจอ่ะบอกตรงๆคืออยากมีบ้างไรบ้าง
#วพท
สำหรับคนที่จะแท้กนะ แต่ถ้าไม่มี ไรต์คงเฟล -3-
ยังไงก็สัญญาว่าจะมาอัพเรื่อยๆจนจบเรื่องนะคะ ^^
รักรีดเดอร์ เอ้อ เอิ้ววววววววววววววววว
น้ำแข็ง.
ความคิดเห็น