คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : weird patient❤ - 3
weird patient❤-3
ตายแล้วครับ… ผมพูดอะไรของผมออกไปเนี่ย =___=
‘คนของผมไม่ให้น่ะครับ’
แล้วไอ้ลูกหมานั่นมันเป็นของผมตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยครับ โฮฮฮฮ ผมเริ่มสับสนแล้วนะ TT^TT
หลังจากที่ผมพูดอย่างนั้นออกไปแล้วน้องโซยอนก็ทำหน้าเหวอแล้วเดินออกไปโดยไม่ตื๊อผมอีกครับ…
ส่วนไอ้ลูกหมา…
“ชานยอล! ใครคือคนของชานยอลอ่ะ??? แบคฮยอนอยากรู้ๆๆ”
ไอ้ลูกหมาเอาแต่เขย่าแขนผมครับ พร้อมกับทำแก้มป่องใส่ผม แค่ผมมองก็รู้แล้วครับว่าเขาไม่พอใจ..
…หรือเขาหึงผม???
ไม่ใช่หรอก -__- เขาคงแค่หวงผมมากกว่า ฮ่า
“ไป แบคฮยอน เรากลับบ้านกันเถอะนะ ^^”
ผมเลี่ยงที่จะตอบคำถามเขาครับ ฮ่า ผมยื่นมือไปจับมือเขาและจูงเขาไปขึ้นรถเพื่อที่จะกลับบ้าน เพราะเราเดินไปเดินมากันในห้าง…
จนลืมเวลาว่าตอนนี้เกือบจะสองทุ่มแล้วครับ =0=
แต่ไอ้ลูกหมานี่ยังคึกไม่รู้จักเหนื่อยอยู่เลยครับ ยังดีนะเนี่ยทีพรุ่งนี้ผมยังไม่ต้องไปทำงานเลยตื่นสายได้
“ชิส์ กลับก็กลับ”
ไอ้ลูกหมาเชิ่ดหน้าใส่ผมฮะ
ฮ่าๆๆ ผมว่าเขาอยากเที่ยวต่อนะ แต่ผมไม่ไหวแล้วแหละ .__. ขอโทษนะไอ้ลูกหมา
ตอนนี้พวกเราก็อยู่ที่บ้านกันแล้วครับ เร็วใช่ไหมล่ะ คือจริงๆผมง่วงด้วยแหละวันนี้ อยากจะนอนเร็วๆ แต่ไอ้ลูกหมาข้างๆผมนี่ยังตาสว่างอยู่เลยครับ สงสัยจะยาว
เหมือนเมื่อเช้าครับที่ผมอาบน้ำก่อนแบคฮยอน แต่ว่าครั้งนี้ยังดีที่เขาไม่มาเปิดประตูห้องน้ำสุ่มสี่สุ่มห้าแบบเมื่อเช้าผมเลยสบายใจขึ้นมาหน่อยฮ่าๆ
หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จเพราะก็ประจำโต๊ะทำงานในห้องนอนของผมเลยครับ
คือวันหยุดของผมก็เป็นธรรมดาที่ผมจะมีงานติดมาทำบ้าน จริงๆปกติแล้วผมจะทำมันเสร็จไปตั้งแต่ตอนกลางวันแล้วแหละครับ แต่นี่เป็นเพราะว่าผมพาแบคฮยอนออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกทั้งวัน เลยต้องมารวบยอดทำงานเอาตอนกลางคืนนี่แหละครับ
ไอ้ลูกหมาค่อยๆเดินออกมาจากห้องน้ำ ผมของเขายังเปียกอยู่เลยครับ
…ทำไมไม่เช็ดให้แห้งน้า … เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอกไอ้ลูกหมา
ผมเดินไปคว้าผ้าขนหนูผืนเล็กๆ และจับให้ไอ้ลูกหมานั่งบนเตียงข้างหน้าผม และผมก็ค่อยๆเช็ดผมให้เขาเบาๆครับ
“ทำไมพี่ผู้หญิงคนนั้นต้องมาขอเบอร์ชานยอลด้วยอ่ะ??แบคฮยอนไม่ชอบเลยนะ”
พี่ผู้หญิงคนนั้น???
อ๋อ… คงเป็นน้องโซยอนเมื่อตอนกลางวันสินะครับ
ไอ้ลูกหมานี่ยังฝังใจอยู่เลยหรอเนี่ย ฮ่าๆๆ
“เพราะชานยอลหล่อไง”
ผมตอบออกไปตามความจริงครับ ฮ่าๆ ก็มันจริงไหมล่ะ ผมทั้งหล่อทั้งสูงทั้งเก่งทั้งหุ่นดีขนาดนี้เป็นธรรมดาแหละที่มีคนมาชอบผมเยอะ
แต่ก็อย่างที่บอกไว้แหละครับ ว่าผมยังไม่พร้อมจะคบกับใครจริงจังซักที ผมเลยไม่เลือกใครเลยซักคน
…รวมถึงเซฮุนด้วย…
เอ้อ… ช่างมันเหอะครับ ผมว่าวันนี้ผมนึกถึงเซฮุนมากเกินไปแล้วแหละ ฮ่าๆๆ
“ชานยอลห้ามให้เบอร์ใครเลยนะ -3-“
“ทำไมล่ะแบคฮยอน???”
“ก็แบคฮยอนไม่ชอบอ่ะ ชานยอลห้ามเลยนะ”
“ฮ่าๆ ทำไมแบคฮยอนไม่ชอบล่ะ?”
“ช่างมันเถอะชานยอล-3-“
ผมไม่ติ๊อถามไอ้ลูกหมาต่อหรอกครับ เพราะผมต้องรีบเช็ดผมเขาให้แห้งจะได้ทำงานของผมซักที ไม่งั้นคืนนี้ไม่เสร็จแน่ๆ ผมกะว่าจะสะสางงานให้เสร็จภายในคืนนี้ครับเพราะพรุ่งนี้ผมจะได้พักผ่อนเต็มที่ๆ อีกอย่างเผื่อไอ้ลูกหมาอยากไปไหน จะได้พาไปสะดวกๆหน่อยไม่ต้องมีงานอะไรค้างคา…
ผมรอบคอบไหมล่ะครับ ^^
หลังจากที่ผมเช็ดผมของไอ้ลูกหมาเสร็จแล้ว ผมก็เดินมานั่งที่หน้าโน๊ตบุ๊คของผมแล้วเปิดมันออกมาพร้อมกับเปิดไฟล์งานที่ผมทำค้างไว้จากวันหยุดครั้งก่อนครับ
คือผมจำเป็นมากๆ ที่จะต้องทำงานในส่วนที่เหลือให้เสร็จภายในวันนี้อะไรประมาณนั้นน่ะครับ
งานของผมก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอกแค่อัพเดทประวัติคนไข้ของผมเท่านั้นเองครับ
ผมค่อยๆทำงานในส่วนที่เหลือไปเรื่อยๆครับ
ส่วนไอ้ลูกหมาหายไปไหนของเขาก็ไม่รู้ แต่เขาคงอยู่ในตัวบ้านนี่แหละ คงเล่นอยู่ที่ไหนสักแห่ง เขาคงไม่ทำอะไรพิเรนๆหรอกนะครับ ฮะๆ
ย่าห์…
อยู่ดีๆผมก็ปวดท้องกะทันหัน ข้าศึกโจมตีผมซะแล้วครับ ._. (แล้วจะมาโจมตีอะไรตอนนี้เนี่ย!)
งานจ๋า เดี๋ยวพ่อมาทำต่อนะลูก ขอพ่อไปปลดทุกข์ก่อนนะ จิ๊บๆ -3-
‘special Baekhyun❤’
ผมเบื่อมากเลยฮะ…
อยู่แต่ในห้องนอนไม่มีอะไรทำเลยฮะ ชานยอลก็เอาแต่ทำงานไม่สนผมเลย ฮึ่ยๆๆ
ผมเลยเลือกที่จะเดินลงมาข้างล่าง และก็นั่งๆเดินๆนอนๆ อยู่แถวๆนั้นแหละครับ
แต่ตอนนี้ผมเริ่มง่วงแล้วสิ z0z
ผมว่าถึงเวลาแล้วสินะที่ผมจะเดินขึ้นห้องนอนไปนอนซักที
ตอนนี้ผมก็อยู่บนห้องนอนแล้วครับ… ผมเห็นว่าโน๊ตบุ๊คของชานยอลเปิดค้างไว้อยู่
แต่ชานยอลอยู่ในห้องน้ำฮะ…
ว้า…เปลืองไฟชะมัดเลยฮะ ใช้เสร็จแล้วก็ไม่ยอมปิด ทำไมชานยอลสิ้นเปลืองขนาดนี้เนี่ย บุ่ยๆๆ -3-
ผมเดินไปที่หน้าโน๊ตบุ๊คของชานยอลฮะ แต่ ตัวอักษรเยอะแยะเต็มหน้าจอไปหมดเลย
ว้า…
ช่างมันเหอะฮะ คงไม่ได้สำคัญอะไรมาก งั้นผมปิดดีกว่า ฮิฮิฮิ
‘End Special Baekhyun❤’
ตอนนี้ผมก็ปลดทุกข์เสร็จแล้วครับ …
หะ เห้ย!!!!!
ผมเดินไปที่หน้าจอโน๊ตบุ๊คของผม แต่ก็พบแต่ความว่างเปล่าครับ …
ดำมืดไปหมด
…
….
…..
……
แล้วงานของผมล่ะ!!!!!!!!!
ชิบหายละ
ผมรีบเดินไปเปิดโน๊ตบุ๊คของผมขึ้นมาอีกครั้งครับ … ผมคลิกเข้าไปที่ไฟล์งานของผม เผื่อว่างานส่วนที่เหลือที่ผมพึ่งทำไปมันอาจจะเซฟไว้ให้โดยอัติโนมัติ แต่…
หายไปไหนหมดวะ T^T
งานส่วนที่ผมพึ่งทำไป… มันหายไปแบบไม่เหลืออะไรไว้ให้ผมชื่นชมเลยครับ --* เวรละ
“ชานยอลเป็นอะไรหรอ ทำไมดูลนลานจัง”
ไอ้ลูกหมาครับ เขาเดินเข้ามาพร้อมกับมองผมตาโตด้วยความสงสัย…
“งานของชานยอล หายไปหมดเลยแบคฮยอน”
“ที่อยู่ในจอหรือเปล่าชานยอล??”
“ใช่ๆ”
“อ๋อ…”
“?”
“แบคฮยอนพึ่งปิดไปเมื่อกี้เองเห็นว่าชานยอลเปิดค้างไว้แบคฮยอนกลัวเปลืองไฟ -3-“
ไอ้ลูกหมาทำหน้ายู่ใส่ผมครับ…
แต่…
โว้ยยยยยยยยยยยยยย!!
“ทำไมทำงี้อ่ะแบคฮยอน!! ทำไมไม่ถามชานยอลก่อน!!”
ผมจับไหล่บางของไอ้ลูกหมาพร้อมกับเขย่าตัวเขาครับ…
อารมณ์ผมตอนนี้ … ผมหงุดหงิดมากที่ต้องมาเริ่มทำงานในส่วนที่เหลือใหม่ คือมันไม่ใช่น้อยๆนะ และที่ผมทำไปมันก็ใกล้จะเสร็จแล้ว แต่นี่ ผมต้องมาเริ่มใหม่!!
“ชานยอล เสียงดังใส่แบคฮยอนทำไม L”
“โว้ย!! แม่งเอ๊ย!”
ผมปล่อยมือจากไหล่ของแบคฮยอนและหันไปสบถกับตัวเอง
คือถ้าโน๊ตบุ๊คมันดับเองหรืออะไรผมคงไม่หงุดหงิดขนาดนี้หรอกครับ แต่นี่ ไอ้ลูกหมาเล่นอะไรไม่คิดจะถามผมก่อนเลย
“ฮึก…แบคฮยอนไม่ได้…ฮึก ไม่ได้ตั้งใจซักหน่อย…”
ไอ้ลูกหมาเริ่มร้องไห้ออกมาเบาๆ ทำให้ผมต้องหันไปดูเขาครับ…
ไอ้ลูกหมายกแขนของตัวเองขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่ประปรายอยู่บนใบหน้าหวานออก…
…ผม..ผมไม่ได้ตั้งใจจะตะโกนใส่เขานะ… คือมันแค่อารมณ์ชั่ววูบ
แต่ทำไม ผมถึงไม่อยากเห็นน้ำตาของเขาเลยครับ
ทำไมผมถึงรู้สึกแย่ที่เห็นว่าเขากำลังร้องไห้…
“แบคฮยอน… ชานยอลไม่ได้ตั้งใจนะๆชานยอลขอโทษๆ”
ผมดึงแบคฮยอนเข้ามากอดพร้อมกับลูบหลังของเขาไปมา
เขายังคงไม่หยุดร้องไห้ครับ…
“ฮึก… ชานยอลใจร้าย …”
….
“ชานยอลขอโทษนะแบคฮยอน ไม่เอานะไม่ร้องไห้นะ เดี๋ยวชานยอลค่อยทำงานใหม่ก็ได้…”
ผมคลายอ้อมกอดออกและค่อยๆใช้มือเช็ดน้ำตาให้กับไอ้ลูกหมาเบาๆครับ…
“…ชานยอลไม่โกรธแบคฮยอนใช่ไหม??” ไอ้ลูกหมาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมครับ…
…แค่เห็นน้ำตาของเขา…
…คิดว่าผมจะโกรธเขาลงหรอครับ?...
“ไม่… ชานยอลไม่โกรธแบคฮยอนเลยนะ ^^ ไปนอนซะนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีแรงเล่นนะแบคฮยอน”
ผมใช้มือยีหัวกลมๆของไอ้ลูกหมาเบาๆก่อนที่จะจูงมือเขาไปนอนบนเตียง
“แล้วชานยอลไม่นอนหรอ??”
“เดี๋ยวชานยอลขอทำงานให้เสร็จก่อนนะ แล้วเดี๋ยวชานยอลจะมานอนด้วย แบคฮยอนนอนไปก่อนเลยนะไม่ต้องรอชานยอล…”
ไอ้ลูกหมาพยักหน้ารับผมเบาๆก่อนที่จะค่อยๆหลับตาลงและเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุดด้วยความอ่อนเพลีย
“ฝันดีนะ ไอ้ลูกหมาของฉัน…”
….จิ๊บๆ….
กา กา กา~~~~
=_+ เช้าแล้วหรอครับเนี่ย ทำไมผมรู้สึกว่า ผมนอนไปได้แปปเดียวเอง z0z
จะไม่ให้รู้สึกได้ยังไงล่ะครับ ก็เมื่อคืนผมต้องมานั่งทำงานส่วนที่เหลือของผม กว่าจะเสร็จก็ปาไปตีสามโน่น =__=;; เอาซะผมไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันเลยทีเดียวครับ
ส่วนไอ้ลูกหมาก็นอนแบบไม่รู้เรื่องเลยครับ ฮ่า หัวถึงหมอนปั๊บก็หลับปุ๊บเลย เขาเหมือนเด็กจริงๆครับ…
เอาจริงๆผมเกือบลืมไปแล้วนะว่าไอ้ลูกหมาสมองเสื่อมอยู่ -3-
สำหรับวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายของการพักผ่อนของผมครับ พรุ่งนี้ผมก็ต้องไปทำงานตามปกติแล้ว ส่วนไอ้ลูกหมาผมก็คงต้องเอาเขาไปด้วยนั่นแหละ ทิ้งอยู่บ้านคนเดียวสงสัยจะไม่ดี
“หงิง…”
เสียงนี่…
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเสียงใครนะครับ ฮะๆๆ
“หงิงๆ…”
ผมหันไปมองที่ไอ้ลูกหมาที่กำลังนอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว ….
เวลานอนไอ้ลูกหมานี่ดูสงบเสงี่ยมมากเลยนะครับ ฮ่าๆๆ แต่ก็เหมือนเด็กๆอยู่ดี… จมูกรั้นๆนั้นช่วยทำให้หน้าของเขาน่ารักยิ่งขึ้น…
…เอ๊ะ…
ตั้งแต่ผมเจอไอ้ลูกหมานี่ ผมชมว่าเขาน่ารักไปกี่ครั้งแล้วครับเนี่ย -0-
“อ้าว….ชานยอล ตื่นเร็วจังเลย”
ไอ้ลูกหมาตื่นแล้วครับ เขาหันมามองผมพร้อมกับหยีตาเพื่อปรับกับแสงที่ส่องเข้ามากระทบ ผมยิ้มให้เขาบางๆ พร้อมกับยีหัวของเขาจนจากที่ยุ่งแล้วก็ยุ่งเข้าไปใหญ่
“พรุ่งนี้ชานยอลต้องไปทำงานแล้วนะ วันนี้แบคฮยอนอยากไปไหนล่ะ?”
“แบคฮยอนไม่อยากไปไหน แบคฮยอนอยากอยู่บ้าน”
ไอ้ลูกหมาทำหน้ามุ่ยเหมือนเด็กๆพร้อมกับส่ายหน้าไปมา
“โอเค งั้นวันนี้อยู่บ้านแล้วกันเนาะ ^^”
หลังจากที่เราสองคนทำการตกลงกันเรียบร้อยแล้วว่าวันนี้จะไม่ออกไปไหน ผมกับไอ้ลูกหมาก็ผลัดกันอาบน้ำแบบทุกทีครับ แต่ครั้งนี้แค่เปลี่ยนเป็นไอ้ลูกหมาอาบก่อนผมบ้างเท่านั้นเอง…
….เราสองคนใช้เวลาอาบน้ำกันไม่นานมากเพื่อที่จะได้มีเวลาทำอะไรอย่างอื่นเยอะๆในเวลาหนึ่งวันเต็มๆนี้ครับ
ตอนนี้เราสองคนก็อยู่บนโต๊ะอาหารของบ้านผมแล้วฮะ จะบอกว่าไงดีอ่ะ…. คือ ข้าวที่ผมทำให้ไอ้ลูกหมากินก็ยังคงเป็นไข่เจียวเหมือนเดิม ฮ่าๆๆๆ เป็นเพราะผมชอบทำหรือไอ้ลูกหมาชอบกินก็ไม่รู้ (หรือแกทำอย่างอื่นไม่เป็น?)
ไอ้ลูกหมาเริ่มจะจับช้อนได้คล่องขึ้นแล้วครับ เลยทำให้เขากินข้าวเร็วกว่าวันแรกที่เข้ามาอยู่บ้านผมมากเลยครับ
แต่เรื่องความเลอะเทอะ…
ผมว่ายังเหมือนเดิมนะ =___=;;
“กินเลอะอีกแล้วนะแบคฮยอนอ่า”
ผมเอื้อมมือไปเช็ดซอสที่ริมฝีปากของแบคฮยอน กินเป็นเด็กๆอีกแล้วครับ ไม่ต่างจากตอนที่ผมพาเขาไปกินพิซซ่าเลย -0-
“-3-“
ไอ้ลูกหมาไม่ตอบอะไรกลับมาครับแต่กลับทำปากยู่ๆใส่ผม…
เขาคงไม่รู้หรอกนะ ว่าเวลาเขาทำหน้าแบบนี้ มันน่ารักมากขนาดไหนน่ะ
“ชานยอลๆๆ แบคฮยอนอยากดูทีวี”
“งั้น เราไปนั่งดูทีวีกันเนาะแบคฮยอน ^^”
ผมลุกขึ้นไปจูงมือของแบคฮยอนไปที่ห้องนั่งเล่นพร้อมกับเปิดทีวีและเปลี่ยนเป็นช่องที่ตอนนี้กำลังฉายซีรี่ย์อยู่ครับ
เราสองคนดูทีวีไปเรื่อยๆ…
จนถึง….
“ชานยอล…เขาทำอะไรกันน่ะ???”
“…”
ผมมองไปที่จอทีวีก็เห็นว่าพระเอกกำลังประคองใบหน้าของนางเอกเข้ามา และค่อยๆประกบปากลงไปบนริมฝีปากบางของนางเอก…
=[]=
“เขาเอาปากชนกันทำไมอ่ะ???”
“อะเอ่อ… เขาจูบกันน่ะแบคฮยอน”
“แล้วทำไมเขาต้องจูบกันอ่ะ”
“ก็เพราะเขารักกันไง”
“อ๋อ….”
“อ่าห๊ะ…”
“แบคฮยอนอยากลองจูบอ่ะ ^^”
อ๋อ….
หะห๊ะ!!!!
“ไม่ได้นะแบคฮยอน”
“ทำไมล่ะ?”
ไอ้ลูกหมาเอียงหัวเล็กน้อยพร้อมกับทำตาโตเชิงสงสัย
“ก็จูบเนี่ยเขาไว้ทำกับคนที่เรารักไม่ใช่ว่าจะจูบใครก็ได้นะแบคฮยอน”
“หรอ…”
“ช่าย ^^…”
“งั้นแบคฮยอนก็จูบชานยอลได้อ่ะดิ”
“ห๊ะ….”
ผมทำหน้าตกใจสุดขีด … ไอ้ลูกหมาต้องการสื่ออะไรผมฮะ
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะหลุดพ้นจากความตกใจจากคำพูดของเขาเมื่อสักครู่นี้ ไอ้ลูกหมาก็ค่อยๆเอามือมาจับหน้าผม และเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆผมเรื่อยๆ จนผมสามารถรับรู้ลมหายใจของเขา
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก….
อะเอ่อ… เสียงหัวใจของผมเองแหละครับ
“บะ…แบคฮยอน อ อุ๊บ…”
ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดไอ้ลูกหมาก็ปิดปากผมด้วยริมฝีปากบางของเขาทันทีครับ ไอ้ลูกหมาค้างริมฝีปากของตัวเองไว้แบบนั้นโดยไม่ได้จูบผมแบบลุกล้ำอะไรมาก
เขาจูบผมเป็นเวลานาน เขาจึงค่อยๆเลื่อนหน้าออกมา และยิ้มจนตาหยีให้ผม
..
….
……
……..
“งั้นแบคฮยอนก็จูบชานยอลได้ ^^”
“…”
“เพราะแบคฮยอนรักชานยอลไง”
-------------------------------------------------------------
ไรต์เตอร์อิสคัมแบค!!!5555555555555555555555
กลับมาแล้วน้าหลังจากหายไปเป็นเวลานาน =____+ หวังว่ารีดเดอร์คงยังไม่ลืมฟิคเรื่องนี้กับอีกเรื่องของไรต์นะ55555555555555
คือแบบ มันอัดอั้นตันใจ พูดไม่ออก บอกไม่ถูก น้ำตาไหลออกมาสายรุ้งอ่ะ TT^TT คือ เราอยากอัพฟิคมาก
แต่ช่วงนี้ตันประหลาดๆ 555555555555 อาจเป็นเพราะว่ายังมึนๆงงๆเพราะพึ่งกลับมาจากทะเลก็เป็นได้
ยังไงก็
อย่าพึ่ง
ลืม
ฟิค
เรื่อง
นี้
กัน
นะ
คะ
คิ
คิ
คิ
.
.
.
.
.
น้ำแข็ง <3
ปล. กลับมาจากทะเล เวิ่นซะเยอะ =____+ แอมโซซอรี่
:) Shalunla
ความคิดเห็น