คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER 4 : เป็นลม
Chapter 4 : เป็นลม
ลู่หานนั่งอยู่ในห้องของเขาคนเดียว เพราะพอเขากลับมาถึงห้องเซฮุนกลับออกไปไหนก็ไม่รู้ทิ้งให้เขาต้องอยู่คนเดียวอีกแล้ว…
…มันน่านัก?...
“หมอนั่นไปไหนของเขาวะเนี่ย…” เขาเริ่มมองไปรอบๆห้องเพื่อหาอะไรทำระหว่างรอเซฮุนกลับมา
“เอ้อ! ไปหาเฮียดีกว่า” ลู่หานยิ้มหน้าบานเขารีบวิ่งไปเปิดประตูก็พบว่าเซฮุนเดินกลับมาพอดี…จากใบหน้าสดใสเขาสลดลงไปทันที…ขัดตลอด
“จะไปไหน?”
“ไปหาเฮีย”
“ไม่ให้ไป” ทั้งสองพูดโต้ตอบสามพยางค์กัน…แต่พอเซฮุนพูดจบเขาก็รีบดึงลู่หานเขาห้องทันที…
…จะไปไหนของนาย…ฉันไม่ให้ไปหรอกน่า
“อะไรของนายเนี่ย! ก็ฉันจะไปหาเฮีย มาห้ามทำไม” ลู่หานเริ่มโวยวายทันที เมื่อเซฮุนลากเขามาไว้กลางห้อง
“ก็บอกว่าไม่ให้ไป” เขาพูดด้วยใบหน้านิ่ง..
“เฮอะ! นายเป็นพ่อฉันหรือไง มีสิทธิ์ไรมาสั่ง” เซฮุนกระตุกยิ้มเล็กน้อย..
“พ่อของลูกในอนาคต^^” เซฮุนเริ่มเผยรอยยิ้มทำลายล้างออกมา … คำพูดสั้นๆแต่ได้ใจความของเขา ทำเอาลู่หานถึงกับอ้าปากค้าง..รุก..รุกไปแล้วนะเซฮุน --*
“ไอ้…ไอ้บ้า” ลู่หานหน้าขึ้นสีทันที ใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ…
..เขาเป็นอะไรของเขา..ทำไมเนี่ย..ทำไมใจถึงเต้นได้ขนาดนี้
“..” เซฮุนยังคงยืนยิ้ม…
“จะ..จีบป้ะเนี่ย?” ลู่หานทำใจกล้าถามออกไป..เขาอยากรู้จริง..
ท่าทางหึงเมื่อตอนเช้า…ห้ามไม่ให้ออกไปหาเฮียคริส…พูดจาหวานเลี่ยนๆ..
..เพื่อ?..
“ถ้าบอกว่าใช่?” เซฮุนพูดทั้งๆที่ยังยิ้มหน้าบานอยู่…รอยยิ้มที่เขาไม่ได้ยิ้มให้ใครมานาน..รอยยิ้มที่ออกมาจากใจจริงๆ… เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นลู่หานที่ได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้ของเขา…แต่เขารู้สึกดีที่ได้อยู่กับลู่หานจริงๆ…
…อย่างงี้เรียกว่ารักป้ะ?..
“ห..ห๊ะ..นายพูดจริงพูดเล่น..”
“จริง…จริงที่สุด” ลู่หานหน้าขึ้นสีอีกรอบที่เซฮุนตอบแบบนี้ เขารีบก้มหน้าซ่อนความเขินอาย..
“-////-“
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ…”
“..?”
“มัน น่ารัก…” ลู่หานอ้าปากหวอ…เขาล้มตึงลงไปกับพื้นทันที…
…ช๊อก จริงๆ --*…
“เห้ย! ลู่หาน! นายเป้นอะไรเนี่ย!”
ระหว่างทางเดินที่คุ้นเคย…จากโรงเรียนถึงหอพัก มันดูสั้นสำหรับสองคนนี้มากเพราะเขามีความสุข…
ความสุขที่ได้เดินจับมือกันกลับหอ…
ความสุขที่ได้คุยกัน…
ความสุขที่รู้ว่าแบคฮยอนเปิดใจให้เขา…
“ฉันดีใจนะที่มีนายเป็นเพื่อน..”แบคฮยอนพูดออกมาด้วยรอยยิ้มบางๆ
“ฉันก็ดีใจ”
“ฉันมีความสุขที่ได้อยู่กับนายนะ…”
“ตกลงนาย…”
“เราลองคับกันดูมั้ย?”
“0-0” ชานยอลเบิกตาโตด้วยความตกใจ..จากนั้นเขาก็ล้มลงไปทันที..
“ชานยอล!!”
เซฮุนนั่งจ้องลู่หานที่เป็นลมไปร่วมๆ 10 นาทีกว่าแล้ว…เขาไม่นึกเลยว่าคำพูดที่ออกมาจากใจของเขา(?) จะทำให้ลู่หานถึงกับตกใจจนเป็นลมได้ขนาดนี้….เขานั่งจ้องหน้าหวานของคนตรงหน้า…ขนาดนอนยังน่ารัก…
เวลาก็ได้ล่วงเลยไปนานมากแล้ว..ลู่หานค่อยๆกระพริบตาถี่ๆและลืมตาขึ้นมาอย่างงงๆ..
“ลู่หาน…นายตื่นแล้วหรอ” เซฮุนพูดเบาๆพร้อมกับใบหน้าที่ยังตกใจอยู่เล็กน้อย
“….” ลู่หานทำตาโตด้วยความตกใจ…ส่วนเซฮุนก็เริ่มแสดงสีหน้าเป็นห่วงลู่หานออกมา หน้าของเขาทั้งสองอยู่ห่างกันเพียงไม่ถึงคืบ..ลู่หานรู้สึกถึงจังหวะการเต้นของหัวใจตัวเองที่แรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก…เขาสังเกตเห็นสายตาของเซฮุนที่มองเขาด้วยความเป็นห่วงจริง….
…เซฮุนชอบเขา..
…เซฮุนจะจีบเขา…
…พอลู่หานคิดแบบนี้หน้าของเขาก็ขึ้นสีอีกรอบ…
“นายเป็นอะไรง่ะ ทำไมหน้าแดงจัง ? ป่วยป่าวเนี่ย?” เซฮุนเอาหลังมือของเขาสัมผมไปบนหน้าผากของลู่หาน…ทำเอาลู่หานหน้าแดงเข้าไปใหญ่
“…”
“ตัวก็ไม่ร้อนนี่…”
“…”
“หรือว่า…นายเขินฉัน?” เซฮุนยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาชอบเวลาลู่หานเขินมากที่สุด…เพราะมันน่ารัก
“…!” ลู่หานเบิกตาโตเมื่อเซฮุนเอามือทั้งสองข้างจับที่ใบหน้าของลู่หานแล้วส่ายหัวของลู่หานไปมาด้วยความหมั่นเขี้ยว..
“….นายนี่มันโคตรน่ารักเลย..”
“…”
“ฉันชักจะชอบนายมากขึ้นแล้วสิ” เซฮุนยิ้มกว้างให้กับใบหน้าหวานของลู่หานที่เบิกตาโตด้วยความตกใจกับความตรงไปตรงมาของอีกฝ่าย…
“นาย..ชอบฉันจริงหรอ”
“จริง”
“งั้น..ฉันความให้โอกาสนาย?”
“ใช่..^^” เซฮุนตอบใบหน้าระรื่น..ลู่หานก็ยังคงปกปิดความเขินไม่มิด..ใบหน้ามึนงงของลู่หานทำเอาเวฮุนกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่…เขาเผลอระเบิกเสียงหัวเราะออกมาดังลั่นจนลู่หานตกใจ
“หัวเราะอะไรของนายเนี่ย!”
“ฉันก็ขำหน้าเหวอนายอ่ะสิ ฮะๆ” เซฮุนยังคงหัวเราะไม่หยุด…มันทำให้ลู่หานหงุดหงิดขึ้นมา
“ก็นายอยากบอกว่าชอบฉันเองอ่ะ!”
“งั้นเขินล่ะสิ”
“ปะ…ป่าวน้า”
“ไม่เชื่อ..”เซฮุนเริ่มเขยิบตัวเข้าไปใกล้ลู่หานอีกครั้งช้าๆ…
“…”
“ฉันจะทำให้นายเขินจริงๆให้ดู” เขาค่อยๆเดินเข้าไปจนลู่หานถอยหลังจนชนกำแพง…
เซฮุนเอามือยันกำแพงไว้ไม่ให้ลู่หานถอยหนี…เขาค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆลู่หาน…
…ทั้งสองรับรู้ถึงลมหายใจของกันและกัน…ลู่หานหลับตาปี๋ด้วยความตื่นเต้น…เซฮุนยิ้มเล็กน้อยกับท่าทางของลู่หาน ก่อนที่จะเลื่อนหน้าเข้าไปประกบปากลงไปกับกลีบปากบางของลู่หาน…เซฮุนเลื่อนมือของตัวเองมาจับไว้ที่ท้ายทอยของลู่หาน
…เขาบรรจงจูบลงไปบนกลีบปากบางอย่างแผ่วเบา ลิ้นร้อนๆ ของเซฮุนค่อยๆซุกไซร้เข้าไปในกลีบปากบางอย่างง่ายดาย…ลู่หานจากที่ยืนแข็งทื่อก็ค่อยๆเอามือทั้งสองกดหัวเซฮุนและจูบตอบกลับไปด้วยแรงอารมณ์ที่เพิ่มขึ้น..
..เซฮุนเกี่ยวตวัดลิ้นของตัวเองกับลิ้นเล้กๆของลู่หาน…
“อะอื้อ…” ลู่หานครางออกมาเบาๆเมื่อเริ่มหายใจไม่ออก…เซฮุนจึงค่อยๆถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง…
“….อุ๊บ!” เซฮุนประกบริมฝีปากลงไปอีกครั้ง…เขาค่อยๆจูบอย่างหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆและลู่หานก้จูบตอบเขาอย่างไม่ขัดขืนเช่นกัน…เซฮุนค่อยๆอุ้มลู่หานโดยให้ขาทั้งสองข้างของลู่หานพาดเอวของเขาไว้..เขาวางร่างบางบนเตียงแล้วรีบขึ้นคร่อมทันที… ลู่หานที่ตอนนี้สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวกดหัวเซฮุนลงมาที่ซอกคอของตัวเองด้วยแรงอารมณ์….
เซฮุนจึงขบเม้มเพื่อทำรอยสีกุหลาบแสดงความเป้นเจ้าของไว้ที่คอสวยของลู่หาน…
“อ๊ะ! ซ .. เซฮุน! พอได้แล้ว” ลู่หานที่สติเริ่มกลับมาผลักเซฮุนออกอย่างแรงจนเขาตกเตียง
“…!!” เซฮุนสะดุ้งขึ้นเพราะตกใจที่โดนผลักตกเตียง…สติเขาก็พึ่งกลับมาเหมือนกัน ถ้าลู่หานไม่ผลักเขาออก..คืนนี้..ลู่หานคงไม่ได้นอนแน่นอน…
---------------------------------------------------
writer's part
ขอโทษน้าที่ค้างฟิคไว้นานไปนิด -3- บังเอิญช่วงนี้ไร้ต์กลับบ้านดึกมาก 55555อย่าพึ่งหายกันไปไหนน้า ติดตามกันก่อน
ต่อจากนี้ไรต์จะขยันอัพนะครุคริ...
ฮุนฮานจูบกันแล้วนะเว่ย -3-"
ความคิดเห็น