คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 3 : เปิดใจให้ฉันเถอะนะ
Chapter 3 : เปิดใจให้ฉันเถอะนะ
จากจดหมายที่เซฮุนแปะทิ้งไว้ให้ลู่หานอ่านในตอนเช้า…เขาเลยต้องเดินมาโรงเรียนเพียงคนเดียว
แต่ในระหว่างทางเดินลู่หานก็ออกแนวเหม่อลอยไปซักนิดเขาจึงชนกับคนบางคนและล้มลงไปกองอยู่กับเพื่อน..
“เดินระวังหน่อยสิ!!..นะ…เอ้ย!!” ลู่หานตกใจเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นคนที่เขาคุ้นเคยมาก
“เสี่ยวลู่! นายมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ทำไมไม่บอกเฮีย?” ผู้ชายร่างสูง..ไม่สิ สูงมากตะหาก หุ่นดี หน้าตาเหมือนเทพบุตรจุติมาเกิด…พูดด้วยน้ำเสียงตกใจเมื่อคนที่ล้มลงไปก็คือคนคุ้นเคยของตัวเองเหมือนกัน
“ผมพึ่งย้ายมาเรียนเมื่อวานเอง พึ่งรู้นะเนี่ยว่าเฮียคริสก็เรียนที่นี่เหมือนกัน”
“เฮียย้ายมาได้สองปีแล้ว…ไหนเราบอกว่าถ้าเราย้ายมาเกาหลีเราจะบอกเฮียคนแรกไง?”คริสแกล้งทำหน้างอนใส่ลู่หาน…แต่ยังไงมันก็ยังแลดูโหดอยู่ดีนั่นแหละ
“เสี่ยวลู่ลืม T^T” ลู่หานทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“ฮะๆ ไม่เป็นไรๆ ไม่ต้องทำหน้าเหมือนตูดกวางอย่างงั้นก็ได้นะ” คริสขยี้หัวลู่หานจนผมสีน้ำตาลทองนั้นยุ่งเป็นรังนก…
“เฮียเคยเห็นตูดกวางหรือไง? --*” ลู่หานจับผมตัวเองให้เข้าที่เข้าทางพร้อมกับทำหน้ามุ่ยใส่คริส..
“เห็นสิ…เห็นตอนกวางเด็กๆไง” คริสกระตุกยิ้มมุมปากคำพูดของเขา ทำให้ลู่หานถึงกับหน้าแดงขึ้นมาทันที…
ย้อนไปเมื่อ 10 ปีก่อน…
‘เฮี่ย! TT^TT ฮือ’ ลู่หานวิ่งไปหาคริสที่กำลังวุ่นกับการชมต้นไม้ในสวนหลังบ้าน…(เฮียแลดูรักธรรมชาติฮ่าๆๆ)
‘เฮียตะหาก เรียกให้ถูกสิเสี่ยวลู่ ความหมายมันคนละอย่างกันเลยนะ’ คริสยิ้มให้คนตัวเล็กอย่างเอ็นดู
‘เสี่ยวลู่อึราด T^T’
‘บอกเฮียทำไมเนี่ย -__-‘
‘…งื่อ’
‘?’ คริสทำท่างงกับท่าทางของคนตัวเล็ก
‘เช็ดก้นให้เสี่ยวลู่หน่อยนะ -.-‘
‘เอ่อะ -_-‘
‘น้า..~~~’ ลู่หานทำหน้าออดอ้อนใส่คริสมีหรอที่คนตัวสูงจะไม่ใจอ่อน…คริสยิ้มให้ลู่หานบางๆก่อนจะจับมือเล็กและพากันเดินเข้าบ้านไปในที่สุด..
“เฮีย .. นั่นมันสิบปีที่แล้วนะ!! TT^TT’ ลู่หานทำหน้าจะร้องไห้อีกครั้งเขาอายจนทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว
“ฮะๆๆเลิกทำหน้าเป็นตูดกวางซักทีสิเสี่ยวลู่’ คริสขยี้หัวคนตัวเล็กจนยุ่งอย่างหมั่นเขี้ยวอีกครั้งเขาหัวเราะให้กับความเป็นเด็กและความน่ารักที่ไม่เปลี่ยนไปของคนตรงหน้า..
“ว่าแต่ เฮียอยู่หอพักไหนเนี่ย? ผมอยู่ห้องเดียวกับเพื่อนร่วมชั้นที่ชื่อเซฮุนอ่ะ แต่ผมไม่ค่อยชอบเขาเท่าไหร่หรอกเฮีย…” ลู่หานทำหน้าเหมือนจะหงุดหงิดอีกครั้งเมื่อพูดถึงเซฮุน.. แต่เขาก็หันกลับมายิ้มอีกเพื่อที่จะรอคำตอบจากคนตรงหน้า
“เฮียอยู่หอพักนักเรียนชั้นสองห้อง 209 น่ะ แล้วเสี่ยวลู่ล่ะ?”
“เห้ย! เฮียอยู่ห้องข้างๆผมเลยนี่หน่า ผมอยู่ 210ไว้จะไปเคาะกวนบ่อยๆนะเฮีย ^^ แต่ตอนนี้ผมไปเรียนก่อนนะไว้เจอกันฮะ” ลู่หานยิ้มให้คริส แล้วหันหลังรีบวิ่งไปห้องเรียนทันที
“เฮียดีใจ..ที่เจอนายที่นี่นะเสี่ยวลู่ …”
เซฮุนเดินกลับมาหาชานยอลด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไหร่หลังจากที่เขาเดินไปหาอาจารย์ที่อีกตึกหนึ่ง จึงทำให้เขาเห็นว่าลู่หานกำลังยืนคุยกับคริส รุ่นพี่ที่ปีอบปูล่าร์มากๆในโรงเรียน…ที่สำคัญเขาเห็นรอยยิ้มของคริสที่ยิ้มให้ลู่หาน..
มันทำให้เขาหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก..
“มึงเป็นอะไรของมึงวะครับ…ตะกี้ยังยิ้มดีๆอยู่เลยนะ พอกลับมาทำหน้าหงุดหงิดซะงั้น” ชานยอลรีบถามเพื่อนของตัวเองที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาหลายอารมณ์จนเขาตามไม่ทัน
“ไม่มีอะไรหรอก..กูแค่เห็นอะไรขัดหูขัดตามาเฉยๆ” หลังจากที่เซฮุนตอบชานยอลจบ ลู่หานก็เดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้ายิ้มอารมณ์ดี จนเซฮุนหมั่นไส้..
“สวัสดีแบคฮยอน ชานยอล ^^” ลู่หานทักทางทั้งสองคนโดยไม่หันไปมองหน้าเซฮุนที่นั่งจ้องหน้าเขาอยู่…
“สวัสดีลู่หานวันนี้ดูอารมณ์ดีจังนะ ^^” แบคฮยอนยิ้มให้ลู่หานที่ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
“สงสัยบไปยืนคุยกับคนพิเศษมาล่ะสิ..” เซฮุนพูดเบาๆโดยไม่มองหน้าลู่หาน แต่ลู่หานก็ได้ยินชัดทุกคำพูดของเขา
“แฟนอะไรฮะ ฉันไม่มีแฟนเหอะ” ลู่หานเปลี่ยนน้ำเสียงทันที..
“แล้วไอ้รุ่นพี่คริสที่นายคุยด้วยล่ะ ถ้าไม่ใช่แฟนแล้วเป็นอะไรห๊ะ?” เซฮุนลุกพรวดขึ้นมาจนคนรอบข้างๆตกใจ ชานยอลกับแบคฮยอนถึงกับงงว่าทำไมเซฮุนต้องทำท่าเหมือนโกรธขนาดนี้..
“เฮียคริสเป็นพี่ชายที่ฉันสนิทมาตั้งแต่เด็กๆไม่ใช่แฟนอย่ามามั่ว แล้วทำไมนายต้องทำท่าโมโหขนาดนั้นด้วยฮะ” ลู่หานขึ้นเสียงตอบเซฮุนที่ทำท่าหงุดหงิดใส่เขา…แบคฮยอนเห็นจึงเข้ามาตบไหล่ลู่หานเบาๆเชิงประมาณว่าให้ลู่หานใจเย้นลงหน่อย…ทางด้านเซฮุนชานยอลก็กำลังสงสัยว่า …เซฮุนจะไปสนใจทำไมในเมื่อเขาไม่ได้คิดอะไรกับลู่หานอยู่แล้ว
“เหอะๆ งั้นก็แล้วไป” เซฮุนพดเสียงเบาๆแล้วค่อยๆนั่งลงอย่างใจเย็นขึ้น
“ห๊ะ..ตะกี้นายพูดว่าไรนะ?” ลู่หานไม่ได้ยินที่เซฮุนพูดเขาพยายามที่จะถามเซฮุนอีกรอบนึง
“ป่าว..นายนั่งลงแล้วเตรียมหนังสือเรียนได้แล้วครูจะเข้าแล้วนะ..” เซอุนที่อยู่ดีๆก็อารมณ์กลับมาปกติซะงั้น..เขาหันมายิ้มให้ลู่หานบางๆ ชานยอลที่มองทุกเหตุการณ์อยู่ตลอดยิ้มออกมา เพราะเขาพอจะดูออกแล้วล่ะ…
ว่าทำไมเซฮุนถึงต้องหงุดหงิด..และรอยยิ้มแบบนี้ ชัวร์..
แต่ทางด้านแบคฮยอนเขาทำหน้าเหมือนหมาหงอยไปแล้ว..ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าเซฮุนคิดอะไรยังกับลู่หานหรอกนะ แค่รอยยิ้มแบบนี้ เขาก็พอจะเดาได้อยู่หรอก
ตกเย็นหลังเลิกเรียน ลู่หานก็มานั่งรอเซฮุนใต้ตึกอย่างที่เซฮุนได้บอกเอาไว้เมื่อเช้า..แต่นี่มันก็เย็นมากแล้วทำไมเซฮุนยังไม่มาซักที? นั่นมันทำให้ลู่หานเริ่มหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ เขาจึงหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบหูเพื่อฟังเพลง…
“กวางน้อยที่ไหนมานั่งคนเดียวตรงนี้เนี่ย..”ชายร่างสูงเดินเข้ามาหาลู่หานที่สะดุ้งตัวด้วยความตกใจ
“เฮี่ย! มาทำไรตรงนี้เนี่ย มันเย็นแล้วนะยังไม่กลับอีกหรอ?”
“เฮียเว่ยๆ เรียกให้ถูกสิ --*”
“เฮียก็เฮียๆ แล้วทำไมเฮียคริสสุดหล่อไม่กลับหอซักทีล่ะครับ?”ลู่หานหัวเราะกับท่าทางที่คริสทำ เขาถามย้ำอีกรอบโดยเน้นคำว่าเฮียชัดๆ
“เฮียเอารายงานมาส่งอาจารย์น่ะ เสี่ยวลู่ต่างหากมานั่งทำอะไรคนเดียวตรงนี้ ทำไมไม่กลับหอ” คริสทิ้งตัวลงนั่งข้างๆลู่หาน
“ผมนั่งรอเซฮุนอยู่ฮะ นี่ก็นานแล้วยังไม่มาซักที” ลู่หานเบื่อที่ต้องรอ นี่มันนานมากแล้วที่เขานั่งอยู่ตรงนี้
“ฮะๆ ทำหน้าเป็นตูดกวางอีกละ” คริสหยิกแก้มของลู่หานอย่างเอ็นดู ทำให้ลู่หานคลี่ยิ้มออกมาแล้วเอามือหยิกแก้มคริสกลับ
“อะแฮ่ม!” เสียงกระแอมของใคบางคนดังขึ้นทำให้คริสและลู่หานสะดุ้งด้วยความตกใจและหันไปมองทางต้นเสียงพร้อมๆกัน
“ฉันมาแล้ว..กลับหอกันเถอะลู่หาน” เซฮุนเดินตรงไปหาลู่หานโดยมองข้ามคริสไปเหมือนเขาเป็นเพียงแค่อากาศ
“งั้นผมกลับก่อนนะฮะเฮีย ^^ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ” ลู่หานลุกขึ้นและโบกมือลาคริสก่อนที่จะหันหลังเดินกลับไปพร้อมเซฮุน
“นายคิดว่าฉันไม่รู้หรอว่านายคิดยังไงกับลู่หาน…
….แต่ฉันไม่มีทางยอมแพ้นายหรอกนะ เซฮุน..”
ชานยอลกับแบคฮยอนเดินกลับหอพักนักเรียนด้วยกันโดยที่ไม่มีใครพูดจาใดๆทั้งสิ้นจนชานยอลเริ่มรู้สึกอึดอัดจึงต้องพูดออกมาก่อน..
“นี่ ไอ้ลูกหมาทำไมเงียบจัง?” ชานยอลพูดติดตลกแต่อีกฝ่ายกลับทำหน้านิ่งๆโดยไม่ตอบโต้เหมือนปกติ
“…”
“นาย..แบคฮยอน นายเป็นอะไรรึเปล่า?” ชานยอลถามย้ำแบคฮยอนที่เอาแต่เดินก้มหน้าก้มตาอีกครั้ง
“อ่ะ..เอ่อ ป่าว..ฉันไม่ได้เป็นอะไร” แต่ชานยอลก็ยังดูออกอยู่ดีว่าแบคฮยอนต้องมีเรื่องอะไรไม่สบายใจแน่ๆ.. ชานยอลเอาแขนของตัวเองโอบไปที่ไหล่ของแบคฮยอน
“เซฮุนใช่มั้ย?” คำถามนั้นทำให้แบคอยอนถึงกับสะอึก..ก็ตลอดทางที่เดินมา เขาเอาแต่คิดเรื่องเซฮุนกับลู่หานมาตลอด เซฮุนต้องชอบลู่หานแน่ๆ…แล้วเขาล่ะ?..เขาเป็นได้แค่เพื่อนสินะ
“….” แบคฮยอนไม่ตอบชานยอล..แต่ใบหน้าของเขาแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าเขาเสียใจ..
“ฉันรู้จักนายมาตั้งนาน..” ชานยอลค่อยๆคลายแขนออกจากไหล่ของแบคฮยอน และขยับตัวมายืนข้างหน้าแบคฮยอนพร้อมกับจับมือของแบคฮยอนเอาไว้แน่น
“…”
“ทำไมฉันจะดูไม่ออกว่านายชอบเซฮุน..”
“…”
“แล้วทำไมฉันจะไม่รู้ว่านายกำลังเสียใจเพราะรู้ว่าเซฮุนชอบลู่หาน” คำพดสุดท้ายของชานยอลทำให้แบคฮยอนถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู่…ชานยอลค่อยๆดึงตัวแบคฮยอนเค้ามากอดไว้ในอ้อมแขนของตัวเอง
“ฉันอยากให้เขาสนใจฉัน..อยากให้เขาชอบฉันเหมือนที่ชอบลู่หาน”
“…” ชานยอลเจ็บลึกๆกับคำพูดของแบคฮยอน..ตอนนี้เขารู้สึกไม่ต่างจากแบคฮยอน
“ฉันอยากให้เขาคิดกับฉันมากกว่าเพื่อน..แต่ฉันรู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้”
“แบคฮยอน..” ชานยอลพูดพร้อมกับปล่อยแบคฮยอนออกจากอ้อนกอดของตัวเองแล้วมองแบคฮยอนด้วยรอยยิ้มบางๆ
“…”
“ฉันรู้..แต่ฉันอยากจะบอกนายว่า”
“…”
“ฉันอยากให้นายเปิดใจ”
“…”
“เปิดใจให้ฉัน..เพราะฉันชอบนาย..ชอบมานานแล้ว” คำพูดของชานยอลทำให้แบคฮยอนถึงกับตาโตด้วยความตกใจ เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเพื่อนสนิทที่สุดของตัวเองชอบเค้ามานานแล้ว
“แต่..”
“แต่นายคิดกับฉันแค่เพื่อน”
“…”
“ฉันขอโอกาสเถอะนะแบคฮยอน..ขอโอกาสให้เพื่อนคนนี้เถอะนะ..”
“…”
“ถ้านายไม่โอเค..”
“…”
“ใช่…นายคงไม่โอเคจริงๆ..งั้น ฉัน…” ชานยอลก้มหน้าลงต่ำด้วยความหมดหวัง…เขากำลังกลั้นน้ำตาของตัวเองที่คลออยู่ตรงเบ้าตา..
“ได้…ฉันจะเปิดใจให้นาย..”
----------------------------------------
writer's part
เป็นไงกันบ้างงงงงง ตอนที่ 3 ของเรา ชานแบคเริ่มมีโมเม้น คึคึ 55555
สนุกไม่สนุกติชมได้นะคะ ^^ ไรต์พร้อมรับฟัง
ความคิดเห็น