คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : weird patient❤ - 2 (100%)
weird patient❤ - 2
ซ่า…….
ผมยังคงอาบน้ำอย่างสบายใจพร้อมกับร้องเพลงเสียงดังในห้องน้ำแบบที่ผมเคยทำครับ…
ผมพูดได้เลยว่า ช่วงเวลาที่ผมคิดว่าผ่อนคลายที่สุดคือช่วงเวลาที่ผมอาบน้ำครับ ฮ่า ก็ตอนอยู่ที่โรงพยาบาล เนื่องจากผมเป็นหมอผ่าตัดพิเศษ เลยทำให้ทั้งวันผมอยู่แต่กับการผ่าตัด การช่วยชีวิตคน อยู่แต่กับกลิ่นคาวเลือด บางที ผมก็เบื่อนะครับ ฮะๆๆ
เวลาผมอาบน้ำผมก็ทำใจให้โล่งๆไม่คิดอะไร…ร้องเพลงออกมาดังๆ มันทำให้ผมหายเครียดไปเยอะเลยครับ ^^
แต่วันนี้…. ทำไมผมถึงรู้สึกแปลกๆนะว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้น… =___= ไม่สิ… ผมคงคิดไปเองมากกว่า
…มั้ง…
โดยปกติผมเป็นคนอาบน้ำนานครับ เป็นชั่วโมงเลยก็ว่าได้ ก็ผมอยู่บ้านคนเดียวหนิ ไม่ต้องรอใครอยู่แล้ว…
….แต่นี่มีไอ้ลูกหมามาอยู่ด้วย เวลาอาบน้ำแสนสบายของผมเลยต้องหดลงอย่างช่วยไม่ได้สินะครับ =__=;;;
พูดถึงไอ้ลูกหมา…
ป่านนี้จะทำอะไรอยู่น้า….
แก๊ก….
แอ๊ด…
ห้ะ… เสียงประตู???
หรือ…
หรือว่า….
“หะเห้ย!!!! แบคฮยอน เข้ามาได้ยังไงเนี่ย!!!” ผมตะโกนออกมาเพราะความตกใจ
ก็ไอ้ลูกหมาน่ะสิครับ อยู่ๆก็เข้ามาในห้องน้ำไม่ให้สุ้มให้เสียง…. ผมบอกเขาแล้วนะว่าให้รอก่อนแล้วค่อยมาอาบต่อจากผมน่ะ TT^TT
บางทีผมอาจจะตกใจจนลืมอะไรไปนะครับ….
“ทำไมจุ๊ดจู๋ชานยอลใหญ่จัง คิคิคิ”
ผมแทบหยิบผ้าเช็ดตัวมาปิดตรงส่วนนั้นของผมไม่ทันเลยครับ T^T
…รู้สึกว่าจะไม่ทันจริงๆ =___=;; เพราะไอ้ลูกหมามันเอาแต่จ้องมาที่ส่วนนั้นของผมไม่ละสายตาเลยแหละครับ นี่ขนาดผมเอาผ้าขนหนูมาปิดไว้แล้วนะ ไอ้ลูกหมายังไม่เลิกมองเลยครับ
TT^TT ผมเสียความบริสุทธิ์ให้เขาแล้วหรอเนี่ย ฮืออออออออออออออออออออออออออ….
“ย๊า…แบคฮยอน ออกไปก่อนนะ ชานยอลยังอาบน้ำไม่เสร็จเลย T^T”
“ก็ชานยอลอาบน้ำนานนี่หน่า แบคฮยอนเบื่อ เลยเข้ามาหาซะเลย ^^” ไอ้ลูกหมายังคงยิ้มให้ผมตาหยีครับ..
“…ออกไปก่อนเหอะนะ TT”
“ทำไมชานยอลหูแดงอ่ะ???”
ไอ้ลูกหมาเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับเอามือเล็กๆมาจับที่หูของผมและทำตาโต…
…นะ…น่ารักอีกแล้ว…
ตึกตัก…ตึกตัก…
“…ทำไมชานยอลใจเต้นแรงจัง…” แบคฮยอนค่อยๆเลื่อนมือมาวางผมอกข้างซ้ายของผมพร้อมกับเอียงหัวด้วยความสงสัย…
…แต่รู้ไหม…ว่ามันยิ่งทำให้ผมใจเต้นแรงขึ้นไปกว่าเดิมอีกนะ T^T
ก็ตอนนี้ ระยะห่างของตัวผมกับแบคฮยอนมันห่างกันนิดเดียวเองน่ะสิครับ…
อีกอย่าง ไอ้ลูกหมาก็ยังไม่เอามือของไปจากหน้าอกผมซักที … ผมเลยต้องค่อยๆจับมือของเขาออกไปและจูงมือของไอ้ลูกหมาออกมาจากห้องน้ำ เพื่อที่ผมจะได้ทำภารกิจต่อให้เสร็จและค่อยให้ไอ้ลูกหมาอาบน้ำต่อ…
“รอชานยอลตรงนี้ก่อนนะ และอย่าพึ่งเข้ามา ขอชานยอลใส่เสื้อผ้าก่อนนะ”
“อื้ม…” ไอ้ลูกหมาพยักหน้าหนึ่งทีอย่างเชื่อฟัง และจึงนั่งรออยู่บนเตียงและไม่ลุกมาเปิดประตูห้องน้ำอีก
…ดีแล้วแหละครับ…
ไม่งั้นผมได้หัวใจเกือบวายอีกรอบแน่ๆ T^T
17%
หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมก็ออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับไปตามไอ้ลูกหมาให้มาอาบน้ำต่อจากผมฮะ…
“แบคฮยอน ไปอาบน้ำได้แล้ว ชานยอลอาบน้ำเสร็จแล้วนะ”
“อื้ม ^^” ไอ้ลูกหมาพยักหน้าพร้อมกับยิ้มตาหยีให้ผม…
ที่ผมไม่ต้องซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้ไอ้ลูกหมาเพราะว่า คุณน้าโบราเอาเสื้อผ้าของเขามาให้ผมหมดเลยครับ ผมเลยไม่ต้องซื้อของใช้จำเป็นให้ไอ้ลูกหมาเลยเพราะคุณน้าโบราเตรียมพร้อมให้หมดแล้ว
ผมเดินไปหยิบเสื้อผ้าให้ไอ้ลูกหมาและยื่นให้เขา เขาพยักหน้ารับน้อยๆแล้วจึงเดินเข้าห้องน้ำไป..
…
….
…..
ผ่านไป 15 นาที
“ชานยอล!!!!!”
“หะ…ห๊ะๆ?”
อยู่ดีๆไอ้ลูกหมาที่อยู่ในห้องน้ำก็ตะโกนเรียกผมทำไมก็ไม่รู้ครับ …
“แบคฮยอนลืมผ้าเช็ดตัวTT^TT”
“งั้นเดี๋ยวชานยอลหยิบให้นะ” ผมตะโกนกลับไปในห้องน้ำ ก่อนจะหาผ้าเช็ดตัว และเดินไปเคาะประตูห้องน้ำของแบคฮยอนฮะ…
ก๊อกๆ…
“แบคฮยอน ชานยอลหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้แล้ว แง้มประตูหน่อย…”
แอ๊ด…
“หะ เห้ย!!”
คือผมบอกให้เขาแค่แง้มประตูนะครับ…. แต่ไอ้ลูกหมานี่กลับเปิดประตูซะกว้างเลยครับ มันไม่ได้เรียกว่าแง้มอ่ะ T^T
ผมจะไม่อะไรเลย ถ้าไอ้ลูกหมานี่ไม่ได้โป๊หมดทั้งตัวแบบนี้…
…ผมของเขาที่มีน้ำเกาะอยู่เป็นปรอยๆ…
…หน้าท้องแบนเรียบขาวที่มีน้ำเกาะอยู่…
“ชานยอลอ่า…หน้าแดงทำไม??”
อยู่ดีๆไอ้ลูกหมาก็พูดเสียงเบาๆเรียกสติผม…
ถ้าช้ากว่านี้…
“ปิด..ปิดประตูก่อน”
ผมรีบดันประตูให้ปิดและเปิดแง้ม แล้วจึงยื่นผ้าเช็ดตัวให้กับไอ้ลูกหมาที่อยู่ในห้องน้ำครับ
ผมสาบานได้ว่าตะกี้ผมไม่ได้มองต่ำลงไปกว่าหน้าท้องหรอกครับ T^T
“ขอบคุณนะชานยอลลลล”
“อะ…อื้มๆ”
ไอ้ลูกหมาตะโกนขอบคุณผมออกมาจากห้องน้ำ ผมเลยตะโกนตอบเขาไปครับ
….ผมเอามือขึ้นมาจับที่หน้าอกของตัวเอง…
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก …
ทำไมวันนี้ไอ้ลูกหมาทำผมใจเต้นหลายครั้งจังครับเนี่ย TT^TT
ตอนนี้ผมเริ่มสับสนแล้วล่ะครับว่าผมเป็นหมอ และแบคฮยอนเป็นคนไข้จริงๆหรือเปล่า ไมผมรู้สึกเหมือนว่าผมกำลังอุปการะเด็กอายุ 4 ขวบมาเลี้ยงที่บ้านยังไงก็ไม่รู้ =__=;;
“งื่อ…ชานยอล แบคฮยอนอยากดูกาตูนนน ชานยอลเปลี่ยนช่องๆๆ แบคฮยอนจะดูโดเรม่อนนน แบคฮยอนไม่ดูบอลอ่า T0T”
ไอ้ลูกหมาเอาแต่พูดเสียงง้องแง้ง ข้างๆหูผมอยู่นั่นแหละครับ
เขาพยายามจะแย่งรีโมททีวีไปจากมือผม แต่ผมไม่ให้หรอก… ก็ตอนนี้มีถ่ายทอดสดฟุตบอลอยู่ ผมไม่ยอมให้เขาเปลี่ยนเป็นช่องกาตูนหรอกครับ นานๆทีที่การถ่ายทอดสดจะตรงกับวันที่ผมหยุดแบบนี้ …
แต่…
“ฮึก… แบคฮยอนจะดูกาตูนๆๆๆ ชานยอลใจร้าย T^T ฮือออ…”
เอาแล้วไง…
“หะ เห้ย! แบคฮยอน ไม่เอา ไม่ร้องๆๆ”
ผมรีบหันไปโอ๋ไอ้ลูกหมาทันทีครับ เพราะตอนนี้เขาเอาแต่ทำปากเบะ และร้องไห้ออกมาเป็นเด็กๆ
“ฮืออออ ชานยอลใจร้ายๆๆ แบคฮยอนจะดูโดเรม่อนน”
ไอ้ลูกหมายังคงร้องไห้ไม่หยุดครับ แต่กลับร้องหนักขึ้นอีกต่างหาก…
มีหรอผมจะไม่ยอมอ่ะ…. .____.
อั๊ง อัง อัง โดะเต๊ โมดาอะซึกิ
โดร๊าเอออออม่อนนนนนนนนนนน~~~~~
“เย๊!! ทันพอดีเลย >< ชานยอลใจดีๆๆๆ ขอบคุณน้า”
อื้อหือ….
ทันทีที่ผมเปลี่ยนช่องเป็นช่องกาตูนเท่านั้นแหละครับ ไอ้ลูกหมานี่หยุดร้องไห้ทันทีเลย แต่กลับดีใจมากพร้อมกับหันมายิ้มตาหยีให้ผม…
“อิอิอิ ชานยอลน่ารักที่สุดเลย” เขายื่นมือมาหยิกแก้มผมเล่นไปมา…
=___=;;;
ผมลืมสนิทเลยครับว่าเราสองคนยังไม่ได้กินข้าวเช้ากันเลย…
และนี่เวลาก็ล่วงเลยมาเกือบเที่ยงแล้วด้วยครับ สงสัยต้องรวมยอดเป็นข้าวเที่ยงเลยละมั้ง ฮ่าๆ…
ก็ไอ้ลูกหมาเอาแต่ดูโดเรม่อน คือวันนี้มันไม่ใช่เป็นตอนๆแบบปกติอ่ะ มันเป็นโดเรม่อนเดอะซีรี่ย์-0- คือแบบ มันจะนานหน่อยไง กว่ามันจะจบก็ปาไปเกือบเที่ยง ผมลุกไปไหนไม่ได้ด้วยครับ ต้องนั่งดูเป็นเพื่อนเขา เพราะไอ้ลูกหมาไม่ยอมให้ผมลุกไปไหนเลย
จนตอนนี้โดเรม่อนก็จบแล้ว ผมเลยหันไปถามไอ้ลูกหมาครับว่าตอนเที่ยงอยากกินอะไร
“แบคฮยอน…”
“หิวๆๆๆๆ แบคฮยอนหิวววว”
มันแน่อยู่แล้ว.. ข้าวเช้าไม่ยอมกินเอาแต่นั่งดูโดเรม่อน จะไม่ให้หิวได้ไงล่ะครับ
“แบคฮยอนอยากกินไรล่ะ เดี๋ยวชานยอลพาไปกิน”
“กินอะไรดีๆๆ แบคฮยอนแล้วแต่ชานยอล ให้ชานยอลเลือก ^^”
“งั้นขึ้นรถ เดี๋ยวชานยอลพาแบคฮยอนไปกินข้าวเองนะ ^^”
“เย่ๆๆๆๆ ^^”
ผมพาแบคฮยอนมาที่ร้านพิซซ่าร้านหนึ่งในห้างใกล้ๆกับบ้านของผมครับ…
มันอาจจะดูเหมือนพิซซ่าธรรมดา แต่จริงๆแล้ว มันคือร้านอาหารที่แฟนเก่าของผมชอบมากับผมประจำน่ะครับ
คือผมเลิกกับเขาไปได้เกือบสองเดือนแล้วแหละ…
สองเดือนก่อน…
‘ชานยอลลล พิซซ่าอร่อยมากเลยยยย ’ เสียงเจื้อยแจ้วของคนบางคนดังขึ้น
‘เห็นมั้ยเราบอกแล้วว่าร้านนี้อร่อยมาก ^^’
‘ห๊ะ…งั้นแสดงว่าชานยอลก็เคยมากินน่ะสิ มากินกับใครน่ะ กิ๊กหรอ?!’ ชายหนุ่มหน้าตาน่ารักเริ่มที่จะทำหน้าไม่พอใจใส่คนตรงหน้า…
‘อะไรกัน….ชานยอลรักเซฮุนคนเดียวน้า’
‘พูดจริงพูดเล่น???’
‘จริงสิ ชานยอลรักเซฮุน ชานยอลรักเซฮุน มากๆเลย ^^’
ชานยอลจับหัวของเซฮุนพร้อมกับส่ายหัวของเซฮุนไปมา จนร่างบางต้องจับมือของเขาออก
‘เซฮุนก็รักชานยอลน้า’
เซฮุนเอามือขยี้หัวของชานยอลจนหัวของเขาฟูเป็นรังนกไปหมด
‘หัวยุ่งหมดแล้ว เล่นอะไรของเซฮุนเนี่ย’
‘ก็ชานยอลมาส่ายหัวเค้าก่อนทำไมเล่า’
‘ก็เซฮุนน่ารักนี่หน่า…’
‘หึย ปากหวานชะมัด’
‘พูดจริงนะเนี่ย จากใจเลย ^^’
‘งั้นก็รักเค้าให้นานๆสิ …’
‘ชานยอลรักเซฮุนไม่เปลี่ยนแปลงอยู่แล้ว ชานยอลไม่มีทางเลิกรักเซฮุนแน่นอน ^^’
‘ทำให้ได้เห๊อะ…’
‘ได้สิ สัญญาอ่ะ’
ชานยอลยื่นนิ้วก้อยออกไปเพื่อที่จะทำการสัญญากับเซฮุน แต่เซฮุนกลับส่ายหน้า…
‘เราไม่สัญญากับชานยอลหรอก…’
‘อ้าว…ทำไมล่ะ?’
‘เราไม่อยากผูกมัดชานยอลด้วยคำสัญญาหรอก’
‘หืม?...’
‘บางทีคำสัญญามันอาจไม่ใช่คำว่ารักจริงๆไงชานยอล…’
‘…’
‘เราว่าหัวใจของชานยอลสำคัญกว่า … วันนึงชานยอลอาจเจอคนที่ดีกว่าเราก็ได้…’
‘ซะ…เซฮุน ทำไมพูดอย่างงี้ล่ะ’
‘เราไม่อยากบังคับใจชานยอลในวันที่ชานยอลเลิกรักเราแล้วด้วยคำสัญญาหรอกนะ ^^’
‘ชานยอลไม่มีทางเลิกรักเซฮุนแน่นอน’
‘หึ ให้มันได้อย่างงั้นจริงๆเหอะน่ะ ฮ่าๆ’
‘เซฮุนก็ด้วยนะ…’
‘อื้ม ^^’
ผมนึกถึงภาพความทรงจำของผมกับเซฮุนมันทำให้ผมยิ้มออกมาอย่างง่ายดาย…
จะว่าผมเลิกรักเขาไปแล้วสนิทก็ไม่ใช่นะครับ…
ผมยังรู้สึกว่าผมรักเซฮุนอยู่ตลอดเวลา… คือมันอาจจะน้อยกว่าเมื่อก่อน แต่ยังไงเขาก็ยังอยู่ในใจผมนะครับ
ส่วนเหตุผลที่ผมเลิกกับเขา……
ก็อย่างที่เซฮุนบอกแหละครับ ว่าเขาไม่อยากบังคับใจผม เป็นเพราะว่าผมต้องทำงานผมเลยทุ่มเทเวลาให้เขาได้ไม่มากเลยทำให้ผมไม่อยากจะคิดสานต่อความสัมพันธ์กับเขาอีกต่อไป…
มันอาจจะฟังดูงี่เง่านะครับ แต่ ผมรู้สึกลึกว่าเขาไม่ใช่รักแท้ของผม … และผมก็ไม่ใช่รักแท้ของเขาเหมือนกัน บางทีเราสองคนอาจเจอคนที่ดีกว่าก็ได้
ใช่ไหมล่ะครับ…
“ชานยอลลลลอ่า เหม่ออะไรอ่ะ ทำไมไม่กินซักที แบคฮยอนกินจนจะหมดถาดอยู่แล้วเนี่ย งึ่ย -3-‘
ผมตื่นจากภวังค์เพราะเสียงไอ้ลูกหมาตรงหน้านี่แหละครับ -__-;;
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าไอ้ลูกหมา
ฮ่าๆ…กินเป็นเด็กๆเลยครับ
ผมมองไปที่ริมฝีกปากบางที่ตอนนี้ขอบปากที่ซอสมะเขือเทศเปื้อนอยู่ กินอะไรเลอะเทอะเป็นเด็กๆเลยนะ
“เลอะหมดแล้ว…กินไม่ระวังเลยนะแบคฮยอน”
ผมยื่นมือออกไปเช็ดซอสมะเขือเทศที่ติดอยู่ที่ริมฝีปากของไอ้ลูกหมาออก เขาแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเองเบาๆก่อนที่จะยิ้มตาหยีให้ผมอีกครั้ง
“แฮ่ๆ…”
แบคฮยอนหัวเราะแหยๆ แล้วก็ก้มลงเพื่อจัดการพิซซ่าชิ้นใหญ่ในจานตัวเองต่อ
เราสองคนกินพิซซ่าต่อกันจนหมดถาดในที่สุดครับ
ผมกะว่าจะกลับบ้านเลยนะ ถ้าไม่ติดว่า…
“ชานยอลลลล แบคฮยอนอยากไปเดินเล่นน”
ไอ้ลูกหมาของผม(?)อยากไปเดินเล่นครับ -___-;; ผมก็ต้องตามใจน่ะสิไม่งั้นคุณน้าโบราโกรธผมแน่ๆที่ดูแลลูกชายเขาไม่ดี ฮ่าๆ
“ไป ^^ งั้นชานยอลจะพาแบคฮยอนไปดูเสื้อผ้านะ”
“โอเคเลย แบคฮยอนอยากได้เสื้อใหม่ๆ ^^”
“งั้นเราไปกันเลย ^^”
ผมเดินจูงมือกับไอ้ลูกหมาออกมาจากร้านพิซซ่าครับ
…อย่าคิดไปไกลนะ…
ที่ผมเดินจูงมือกับเขาก็เพราะว่าผมกลัวเขาจะหลงทางต่างหากล่ะ =___=;;
เอาจริงๆตอนนี้ผมเริ่มสับสนแล้วครับว่าผมกับแบคฮยอนเป็นคุณหมอกับคนไข้จริงๆหรือเปล่าฮ่าๆๆๆ
ไอ้ลูกหมาแวะร้านนู้นร้านนี้ตลอดทางเลยครับ ผมก็ต้องแวะร้านนู้นร้านนี้ตามเขาอยู่ทุกร้าน…
“ชานยอลลลล นี่คืออะไรอ่ะๆๆ”
แบคฮยอนชี้ไปที่…
…อะ เอ่อ ยกทรง -___-;;
“เขาเรียกว่า…ยะ … ยกทรงน่ะแบคฮยอน มันไม่ใช่ของของผู้ชายหรอกนะแบคฮยอนอย่าไปจับเลย”
“อ้าว…ทำไมผู้ชายใส่ไม่ได้ล่ะ?”
แล้วผมจะตอบยังไงล่ะครับบบ T^T
“ก็เพราะผู้ชายมีไม่เหมือนผู้หญิงไงแบคฮยอน ไม่เอาน่าๆๆ ไปร้านอื่นดีกว่านะ ^^”
ผมจูงมือของแบคฮยอนออกมาจากร้านชุดชั้นในผู้หญิงครับ ไอ้ลูกหมาขัดขืนเล็กน้อยแต่ก็ยอมเดินตามผมมาอย่างโดยดี
“ชานยอลลลลลลลล มีตุ๊กตาโดเรม่อนด้วยๆๆๆ แบคฮยอนอยากได้ ชานยอลซื้อให้แบคฮยอนหน่อย นะนะนะนะ *0*”
ไอ้ลูกหมาทำตาแป๋วใส่ผมอีกแล้วครับ…
“ได้ๆ ชานยอลซื้อให้นะ ^^”
มีหรอผมจะไม่ยอม… .___.
“ชานยอลน่ารักที่สุดเลยยยยยยย จุ๊บ..”
คือ… ไอ้ลูกหมาชมผมอ่ะไม่เท่าไหร่ครับ
แต่ทำไมต้องเขย่งเท้าขึ้นมาจุ๊บปากผมด้วยเนี่ย -/////-
“หะ…เห้ย แบคฮยอน ทำแบบนี้ไม่ได้นะ นี่มันกลางห้าง เดี๋ยวคนมองนะ ไม่ดีๆๆ”
“อ้าววว ทำไมล่ะ แบคฮยอนจุ๊บชานยอลไม่เห็นแปลกเลย ก็ชานยอลน่ารักนี่หน่า ^^”
ไอ้ลูกหมายิ้มตาหยีให้ผมอีกแล้วครับ….
…ฮืออออ ผมเสียความบริสุทธิ์ให้ไอ้ลูกหมาอีกแล้วคร้าบบบบบบบ T0T~~~~~
คือจะว่าไปตอนผมคบกับเซฮุนแค่จุ๊บปากหรือหอมแก้ม ผมยังไม่เคยทำเลยครับ อย่างมากก็แค่กอด… อาจเป็นเพราะว่าผมเกรงใจเขาด้วยล่ะมั้ง
แต่ว่าไอ้ลูกหมานี่…
พรากจูบแรกของผมไปแล้วฮะ T^T
“อ่า…เออ..ช่างมันเหอะ”
ผมจูงมือแบคฮยอนออกมาจากร้านตุ๊กตาหลังจากที่ผมจ่ายเงินให้กับแคชเชียร์เรียบร้อยแล้ว ไอ้ลูกหมากอดตุ๊กตาโดเรม่อนไว้ซะแน่นเลยครับ ผมเห็นแล้วก็อดยิ้มในความเป็นเด็กของเขาไม่ได้…
…ผมอยากรู้จริงๆว่าก่อนที่เขาจะสมองเสื่อมนี่เขาเป็นคนยังไง
“พะ…พี่คะ …”
“อ่า…ครับ????”
ผมหันไปตอบผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมไม่รู้จัก อยู่ดีๆเขาก็เข้ามาสะกิดผมฮะ._.
“พี่…พี่น่ารักมากเลยค่ะ >__<”
…ผมชินซะแล้วล่ะครับ…
ชินกับการที่มีคนมาชมต่อหน้า ชินกับการที่มีผู้หญิงมาขอเดท
“ขอบคุณครับ ^^” ผมยิ้มบางๆให้กับน้องผู้หญิงตรงหน้า
“ขะ…ขอเบอร์พี่หน่อยได้ไหมคะ??”
“ไม่ได้!!!”
เอ่อ…คือไม่ใช่เสียงผมนะครับ…
แต่เป็นเสียงไอ้ลูกหมาตะหาก
“เอ่อ….”
“แบคฮยอนไม่ให้ชานยอลให้เบอร์พี่หรอก แบร่ ;P”
“…พี่ชื่อชานยอลหรอคะ >< ชื่อน่ารักจัง โซยอนของเบอร์พี่หน่อยได้ไหมคะ ??”
อ่า น้องโซยอน (ผมพึ่งรู้ชื่อน้องเขาเมื่อกี้) ทำเป็นไม่สนใจไอ้ลูกหมาที่เอาแต่ทำหน้ามุ่ยอย่างไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก เธอยังคงพยายามที่จะขอเบอร์ผมอยู่ครับ
“คงไม่ได้หรอกครับ…”
“ทะ…ทำไมล่ะคะ??”
..
…
…..
“คนของผมไม่ให้น่ะครับ ^^ ขอโทษทีนะครับ”
(100%)
:) Shalunla
ความคิดเห็น