คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : weird patient❤ - 1 (100%)
weird patient❤ - 1
ณ โรงพยาบาล
ภายในห้องทำงานโอ่โถงขนาดใหญ่ห้องหนึ่งเป็นห้องประจำตัวของผมเองครับ…
อ้อ ผมลืมแนะนำตัวเองไป ผมน่ะ ชื่อ ปาร์คชานยอล ครับ ผมพึ่งจบจากการเป็นนักเรียนแพทย์และได้เลื่อนขั้นเป็นนายแพทย์ปาร์คชานยอลเต็มตัว เป็นไงล่ะ ผมเก่งใช่มะ โฮะๆๆๆ (?)
นอกจากผมจะเก่งแล้ว ผมยังหล่อด้วยแหละครับ ตั้งแต่ผมได้เป็นหมอเต็มตัวก็มีแต่พวกพยาบาลสาวๆสวยๆมาจีบผม
แต่ผมก็ไม่ได้ปิ๊งใครซักคน -___-;;;
“คุณหมอปาร์คคะ…”
“มีอะไรหรอครับคุณยุนอา?”
ผมตอบรับคุณพยาบาลกลับไปอย่างสุภาพ
“ไม่ทราบว่าเย็นนี้คุณหมอว่างไหมคะ ยุนอาว่าจะชวนไปกินข้าวซะหน่อย ^_^”
นั่นไง….ผมว่าแล้ว
“อ๋อ…ผมมีเคสคนไข้น่ะครับ ขอโทษคุณยุนอาด้วยนะครับ ไว้โอกาสหน้านะ ^_^”
ผมยิ้มหล่อให้กับยุนอาที่แอบทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อยก่อนจะปั้นยิ้มกลับมาให้ผมเหมือนเดิมและค่อยๆเดินสะบัดตูดออกไปจากห้องผม
อย่างที่บอก ผมไม่เคยรับรักใครง่ายๆหรอกครับ และผมก็ไม่เคยมีแฟนด้วย…
อาจเป็นเพราะหน้าที่ที่ผมต้องรับผิดชอบทำให้ผมไม่มีเวลาที่จะคบใครหรือเอาใจใครสักเท่าไหร่อ่ะนะ
ทุกวันในการอยู่โรงพยาบาลของผมก็จะมีเคสคนไข้ทั้งหนักทั้งเบาเข้ามาเรื่อยๆ
ไม่ว่าจะเป็น โดนยิง ผ่าตัดด่วน หรืออะไรก็ตาม ผมรับมือมาหมดแล้วแหละครับ…
‘คุณหมอปาร์คชานยอล มีคนไข้ด่วน กรุณาเชิญที่ห้องฉุกเฉินด้วยค่ะ…’
เสียงประกาศโรงพยาบาลประกาศเรียกผม…มันเป็นเสียงที่ผมคุ้นเคยเพราะผมต้องได้ยินมันอยู่ทุกวัน
ผมรีบเดินไปหยิบเสื้อกาวน์ของผมมาใส่อย่างลวกๆ และรีบวิ่งออกจากห้องทำงานไป…
ทุกวินาทีของผม คือการช่วยชีวิตคนครับ ^^ (อย่างหล่อ)
ณ ห้องฉุกเฉิน
“คุณหมอคะ!! คนไข้รายนี้พึ่งถูกรถชนมา คาดว่าน่าจะถูกกระทบกระเทือนทางสมองค่ะ”
ผมรีบเดินตามนางพยาบาลเข้าไปในห้องฉุกเฉินเพื่อที่จะดูอาการของคนไข้รายใหม่
สภาพของเขานั้นเหมือนแค่หัวแตกแต่คนไข้กลับยังไม่ได้สติ ผมเดินเข้าไปหาเขา…
“คุณหมอคะ! ช่วยลูกฉันด้วย…อ้าว!! ชานยอล!”
“คุณน้าโบรา! นี่ลูกคุณน้าหรอฮะ???”
ผมมองไปที่ร่างของชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงอย่างไม่ได้สติพร้อมกับหันมามองหน้าของน้าโบราที่ตอนนี้กำลังกระวนกระวายใจ….
“ช่วยแบคฮยอนด้วย … “
ผมพยักหน้าเล็กๆก่อนที่จะหันไปตรวจร่างแน่นิ่งที่นอนอยู่บนเตียงอีกครั้ง….
“แค่หัวแตกธรรมดาครับ…คุณน้าทำใจดีๆนะครับ แบคฮยอนปลอดภัยแน่นอนครับ”
ผมค่อยๆเรียกให้พยาบาลเข้ามาทำแผลให้กับแบคฮยอน จริงๆแผลมันก็ไม่ได้ใหญ่มากหรอกครับ แต่เจ้าตัวดันไม่ยอมตื่นสักที...
ผมพาคุณน้าโบราไปรอในห้องรับรองก่อนที่จะกลับมาดูแบคฮยอนที่ยังคงไม่ตื่นขึ้นมาซักที…
จริงๆลูกคุณน้าโบราก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย…
ผมมองไปทั่วใบหน้าของแบคฮยอน ปากบางๆกับจมูกรั้นๆนั้นช่วยให้ใบหน้านี้หวานยิ่งขึ้น…
มารู้ตัวอีกที ร่างตรงหน้าของผมก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา จนเริ่มรู้สึกตัว ผมจึงค่อยๆถามคำถามกับเขาเพื่อเช็คว่าสมองเขายังปกติดีอยู่รึเปล่า…
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะถาม…
“หงิง…”
หืม????...
“หงิงๆๆๆๆ”
แบคฮยอนกลับครางออกหมาเหมือนกับลูกหมาพร้อมกับยิ้มหวานออกมาและมองมาที่หน้าของผม…
…น่ารัก…
ผมเดินออกจากห้องไปเพื่อไปเรียกคุณน้าโบราให้เข้ามาเพราะแบคฮยอนฟื้นแล้ว…
“โถ ลูก! หม่ามี้นึกว่าแบคฮยอนจะเป็นอะไรมากซะอีก T^T” น้าโบราเอาไปกอดแบคฮยอนทั้งน้ำตา…
“คุณเป็นใครฮะ?” แบคฮยอนถามขึ้นมาพร้อมกับค่อยๆดันตัวคุณน้าโบราออก
“หม่ามี้ไงลูก … แบคฮยอนทำหม่ามี้ไม่ได้หรอ???”
“แล้วใครคือแบคฮยอน???”
“แบคฮยอนก็ลูกไง อะไรกัน ลูกล้อหม่ามี้เล่นหรอ???!!”
“ห๊ะ??? คุณคือหม่ามี้ผมหรอฮะ??? แล้วหม่ามี้คืออะไร? =__=;;;”
แบคฮยอนทำท่างุนงง ผมกับเอียงคอเล็กน้อยเหมือนเด็กๆ
คุณน้าโบราที่อ้าปากค้างด้วยความงุนงง หันหน้ามาทางผมพร้อมกับทำหน้าเชิงถามคำถาม… ผมจึงดึงเธอออกมานอกห้องเพื่อชี้แจงอาการที่แบคฮยอนเป็นอยู่…
“แบคฮยอนเป็นอะไรหรอชานยอล!! มีวิธีรักษาไหม???” คุณน้าโบรารีบถามผมทันที
“แบคฮยอนได้รับการกระทบกระเทือนทางสมองครับ…พูดง่ายๆก็คือสมองเสื่อม…แต่…”
“แต่อะไรชานยอล???”
“เคสของแบคฮยอนนี่ ไม่ใช่สมองเสื่อมธรรมดาครับ แต่ว่าเขาจะมีอายุสมองเท่ากับเด็กอายุ 4 ขวบ…”
“ห๊ะ!!! แล้วน้าต้องทำยังไงหรอชานยอลแบคฮยอนถึงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม???”
“…”
ผมอ้ำอึ้งเลยแหละครับ เพราะว่าผมไม่เคยได้รับเคสคนไข้ที่มีอาการแบบนี้มาก่อน...
...ถึงผมจะเป็นหมอ...
แต่ผมก็พึ่งผ่านพ้นการเป็นนายแพทย์ฝึกหัดมานะครับ ยังไม่ค่อยมีประสบการณ์มากเท่าที่ควร =___=;;
“ชานยอล….”
“ครับ???”
“น้าฝากแบคฮยอนให้ชานยอลดูแลจนกว่าจะหายดีได้ไหมจ๊ะ???”
“หืม????....อะไรนะครับ…”
“คือว่า… พรุ่งนี้ น้าต้องบินไปต่างประเทศแล้วอ่ะจ่ะ…จริงๆน้ากะว่าจะบอกแบคฮยอนวันนี้ แต่แบคฮยอนกลับมาได้รับอุบัติเหตุซะก่อน….”
“…”
“น้าฝากแบคฮยอนไว้กับชานยอลด้วยนะจ๊ะ…^_^”
น้าโบรายิ้มหวานให้กับผม…
ผมขัดขืนอะไรไม่ได้อยู่แล้วนี่ครับ =____=;;;
(40%)
ตอนนี้ก็เป็นเวลาสามทุ่งตรง จะว่าไปมันก็คือเวลาเลิกงานของผมเองแหละครับ …
อย่าถามว่าแบคฮยอนอยู่ไหน เพราะตอนนี้เจ้าตัวกำลังนั่งตาแป๋วเป็นลูกหมาอยู่ตรงข้ามผมเองล่ะครับ =__=;;
ผมยังกลับบ้านไม่ได้เพราะมีงานที่ต้องทำ ส่วนไอ้ลูกหมา(ผมตั้งชื่อใหม่ให้เองแหละครับ) ก็นั่งจ้องผมตาแป๋วไม่ยอมละสายตาไปที่ไหนซักที
…เอ๊ะ…หรือผมหล่อเกินไป(ห๊ะ)
ผมก็นั่งทำงานไปเรื่อยๆครับ ต้องมานั่งเขียนประวัติคนไข้นู่นนี่เต็มไปหมด รวมถึงประวัติไอ้ลูกหมาข้างหน้าผมด้วยครับ จะว่าไปผมก็ทำงานไม่ค่อยจะรู้เรื่องเท่าไหร่หรอกครับ เพราะไอ้ลูกหมามันเอาแต่จ้องผม … จะว่าอึดอัดก็ไม่ใช่ แต่ก็ไม่เชิง (?) จริงๆผมอยากจะหาเวลามานั่งคุยกับไอ้ลูกหมาข้างหน้าผมนะครับแต่ขอผมทำงานเสร็จก่อนเถอะ
“นี่ๆ นายชื่ออะไรหรอ??”
อยู่ดีๆไอ้ลูกหมามันก็ถามผมเลยครับ
ผมเกือบลืมไปแล้วว่าผมยังไม่ได้บอกชื่อสุดหล่อของผมกับแบคฮยอนเลย .__.
“ชานยอล เรียกฉันว่า ชานยอลนะ ^^”
“ชานยอล คึคึ ชื่อน่ารักจัง แต่ทำไมชานยอลหูกางจังอ่ะ? -0-“
เอาแล้วไง… จี้ปมครับ T^T
“ชานยอลขอทำงานก่อนนะเดี๋ยวชานยอลจะพาแบคฮยอนไปกินข้าว แบคฮยอนหิวยังครับ??”
“หิวๆๆๆ แบคฮยอนหิว -3-“
ไอ้ลูกหมาพูดว่าหิวเฉยๆไม่พอ ยังทำปากยู่ใส่ผมอีกครับ
“รอชานยอลก่อนนะขอชานยอลทำงานก่อน ^^”
ผมยิ้มให้ไอ้ลูกหมาไปครับ เขาพยักหน้านิดนึงก่อนที่จะเดินดุ๊กๆไปนั่งรอที่โซฟาในห้องทำงานผม…
22:00 น.
ผมทำงานเสร็จแล้วแหละครับ ในที่สุดผมก็จะได้กลับบ้านซักที
แต่ผมต้องเข้าไปปลุกไอ้ลูกหมาที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนโซฟานั่นก่อน ท่าทางจะหลับสบายน่าดู
“แบคฮยอนครับ แบคฮยอนตื่นๆ” ผมสะกิดที่ตัวเขาเบาๆ แต่ไอ้ลูกหมากลับเอามือมาปัดมือผมออกแล้วยังทำปากแจ๊บๆๆใส่ผมอีก…
ท่าทางจะนอนสบายเลยแฮะ -__-;;
“หงิง…”
แบคฮยอนครางเสียงเหมือนลูกหมาอีกแล้วครับ… ทำไมเขาถึงเหมือนลูกหมาได้ขนาดนี้นะ…
ผมค่อยๆช้อนตัวแบคฮยอนขึ้นมา..ก็ทำไงได้ล่ะ ผมปลุกแล้วเขาไม่ตื่น ผมก็อุ้มเขาขึ้นรถซะเลย อีกอย่างตัวของไอ้ลูกหมานี่ก็เบามาก เบาเหมือนผู้หญิงเลยครับ
ผมค่อยๆอุ้มแบคฮยอนไปจนถึงรถของผมและจัดท่าทางให้เขานั่งอยู่เบาะข้างๆคนขับและเอนเบาะลงให้เขาหลับสบายยิ่งขึ้น แบคฮยอนยังคงนอนหลับปุ๋ยอยู่ครับ… สงสัยจะเพลียมากสินะ
ตอนนี้ผมก็ขับรถมาจนถึงบ้านผมแล้วครับ… ผมลองหันมาสะกิดแบคฮยอนที่ยังคงนอนอยู่เบาๆ
“แบคฮยอน ถึงบ้านแล้วนะ”
“งื้อ….แบคฮยอนหิว…หิวๆ” เจ้าตัวยังคงพูดแบบไม่ลืมตาครับ =__=;; สงสัยจะง่วงมาก นี่ผมปล่อยให้เขารอนานไปรึเปล่าครับเนี่ย? (1ชั่วโมง=__=;;;)
“เดี๋ยวชานยอลทำกับข้าวให้กินนะ แต่ลุกก่อนนะแบคฮยอนเข้าบ้านเราก่อนนะ” ชานยอลค่อยๆพยุงแบคฮยอนให้ลุกขึ้นจากเบาะช้าๆ และค่อยๆพยุงจนเดินเข้าไปในตัวบ้านในที่สุด
ผมให้แบคฮยอนนั่งรอที่โซฟาครับ เจ้าตัวก็เชื่อฟังเป็นอย่างดี จริงๆตอนนี้แบคฮยอนก็ดูท่าว่าจะตาสว่างขึ้นมามากแล้วแหละเพราะเขาเริ่มมองไปทั่วบ้านผมเลยครับ ส่วนผมน่ะหรอก็กำลังวุ่นกับการทำข้าวไข่เจียวให้ไอ้ลูกหมานี่ในครัว…
นอกจากผมเป็นหมอแล้วผมยังทำอาหารเก่งด้วยนะครับ ฮิฮิฮิ (?)
หลังจากที่ผมทอดไข่สองฟองเสร็จแล้ว ผมก็เดินถือข้าวสองจานที่มีไข่เจียวฟูๆโปะหน้าอยู่ไปวางไว้ที่โต๊ะกินข้าวพร้อมกับเรียกให้ไอ้ลูกหมามานั่งกินข้าวกับผมฮะ
“แบคฮยอนครับ ชานยอลทำข้าวไข่เจียวเสร็จแล้วนะ” ผมตะโกนเรียกแบคฮยอนที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นใกล้ๆกับโต๊ะอาหารให้มากินข้าว
แบคฮยอนวิ่งดุ๊กดิ๊กๆมาอย่างอารมณ์ดี ผมเห็นก็อดยิ้มไม่ได้…
“มันคืออะไรหรอชานยอล??”
“เรียกว่าข้าวไข่เจียว”
“เป็นสีเหลืองๆด้วย ฮิๆ”
ผมพึ่งรู้ครับว่าอาการสมองเสื่อมของแบคฮยอนจะเบนไปทางติ๊งต๊องมากไปหน่อย…. =_= ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะไม่รู้จักแม้กระทั่งข้าวไข่เจียว
แบคฮยอนค่อยๆนั่งลงฝั่งตรงกันข้ามผม เขาจับช้อนส้มขึ้นมาเหมือนเด็กๆ แต่ว่าทำไมแบคฮยอนจับช้อนแบบนั้นล่ะครับ..
“ฮือ…ไมตักไม่ได้อะๆๆ” แบคฮยอนเริ่มที่จะงอแงเพราะตักข้าวในจานไม่ได้
…ก็จะตักได้ไงล่ะ เล่นจับช้อนแบบนั้นจะถนัดไหมล่ะไอ้ลูกหมา …
“นี่ๆๆ มันต้องจับแบบนี้ๆ…” ผมจับช้อนให้ไอ้ลูกหมาดู เขาเลยค่อยๆพยายามจับตามผมครับ แต่ก็ยังไม่ได้อยู่ดี …
ผมค่อยๆเดินข้ามฝั่งไปฝั่งแบคฮยอนและจับมือของเขาให้จับช้อนอย่างถูกต้อง…
…ไม่ต่างจากผมกอดแบคฮยอนเลยฮะ…
แต่ทำไมใจผมต้องเต้นด้วยเนี่ย TT^TT
หลังจากผมสอนไอ้ลูกหมาจนเขาสามารถจับช้อนของตัวเองและกินข้าวแบบคนปกติได้แล้ว ผมกับแบคฮยอนก็กินข้าวกันจนหมดจานฮะ…
ผมลุกขึ้นและหยิบจานของเราทั้งสองคนไปล้างและเก็บอย่างเรียบร้อย…
พอผมเดินกลับมาอีกทีไอ้ลูกหมาก็หลับปุ๋ยแล้วฮะ… ผมลืมไปเลยว่านี่มันก็เที่ยงคืนแล้ว จริงๆที่ผมไม่ง่วงเพราะปกติผมนอนดึกกว่านี้ด้วยซ้ำ แต่นี่ แบคฮยอนเพลียมาทั้งวัน แผลที่หัวก็ยังไม่หายดีเขาคงอ่อนเพลียมากไปหน่อย…
ผมอุ้มแบคฮยอนขึ้นไปบนห้องนอนครับ..ดีนะที่เตียงผมเนี่ยมันใหญ่พอที่คนสองคนจะนอนด้วยกันสบายๆ
ผมค่อยๆวางแบคฮยอนไว้บนเตียงและห่มผ้าห่มให้กับเขา…
“หงิง….”
เสียงนี้อีกแล้วครับ…
ผมยิ้มกับท่าทางเด็กๆของคนตรงหน้าก่อนที่จะเดินไปอาบน้ำและล้มตัวนอนข้างๆแบคฮยอน…
ฝันดีนะไอ้ลูกหมา…
‘Special Baekhyun’❤
บนโต๊ะอาหาร…
งื้อออ… ข้าวไข่เจียวของชานยอลอร่อยมากฮะ… แต่ทำไมช้อนนี่มันจับยากขนาดนี้เนี่ย ชานยอลบอกว่าผมยังจับไม่ถูก จับไม่ถูก จับไม่ถูก ตลอดเลยฮะ หงุดหงิดๆๆมากเลย -3-
หลังจากที่ผมจับช้อนถูกแล้วผมก็กินข้าวไข่เจียวได้อย่างมีความสุขแล้ว ฮะ อิอิ
จะว่าไป…ตอนอยู่ที่โรงพยาบาล ผมงงมากเลยว่าผมชื่ออะไร ผมจำอะไรไม่ได้ซักอย่าง อีกอย่างนึง ป้าคนนั้นก็มาบอกว่าเป็นหม่ามี้ของผม…
…แล้วหม่ามี้คืออะไรฮะ ใครรู้ตอบผมที T^T…
แต่ผมก็ไม่คุ้นหน้าป้าคนนั้นเลยฮะ ท่าทางน่าจะใจร้ายน่าดู งื่อออออออ (แม่แกนะนั่น –“)
ผมชอบชานยอลมากเลยฮะ ชานยอลใจดีๆๆๆ >3< ชานยอลช่วยผมทุกอย่างเลย ชานยอลพูดดีด้วยๆ
ผมชอบหูชานยอลด้วย มันกางเหมือนลิงเลย อิอิอิ
วันนี้ผมง่วงมากเลยฮะ เลยหลับไปหลายตื่น อีกอย่างปวดหัวตุ้บๆด้วย แต่ชานยอลก็ช่วยพยุงผมฮะ น่ารักจริงๆ อิอิอิ
ตอนนี้ผมก็กินข้าวเสร็จแล้วฮะ … งื่ออออออออ หลับตรงโซฟานี่เลยละกันนะ
ฟี้….
แต่ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนผมลอยได้ฮะ +__=
‘End Special Baekhyun’
เช้าวันต่อมา….
ก๊า ก๊า ก๊า…. (เสียงนกเสียงกาอย่าไปสนใจ)
โว้ย….แสงแดดแม่งก็ไม่ค่อยเป็นห่วงงรูม่านตามนุษย์อย่างผมเท่าไหร่หรอกนะแยงมาอยู่นั่นแหละ แสบโว้ย!
ผมค่อยๆลุกขึ้นมาขยี้ตาพร้อมกับเดินไปเปิดหน้าต่างออกต้อนรับวิตามินดีที่มาจากแสงแดดที่ส่องเข้ามาในห้องจนห้องสว่าง…
อ้อ! ผมลืมบอกไปว่าวันนี้เป็นวันหยุดของผม
อาทิตย์นึงผมทำงานแค่ 4 วันเองฮะ เป็นหมอพิเศษก็สบายแบบนี้ ฮ่าๆ
ผมหันไปมองทางไอ้ลูกหมาฮะ… ยังคงหลับสนิทอยู่เลย ผมจะปลุกแต่ก็ไม่อยากปลุกเท่าไหร่ งั้นผมขอไปอาบน้ำก่อนแล้วกันนะครับจะได้สบายตัว
แต่….
“ชานยอล….”
หืม???...ใครเรียกผมน่ะ…=___=;; (ยังง่วงอยู่)
“แบคฮยอนชอบชานยอลนะ…หงิง…”
อ๋อ...แบคฮยอนชอบชานยอลนะ...
ฮะ!!!!!
‘แบคฮยอนชอบชานยอลนะ’
‘แบคฮยอนชอบชานยอลนะ’
‘แบคฮยอนชอบชานยอลนะ’
‘แบคฮยอนชอบชานยอลนะ’
…ไมละเมออย่างงั้นล่ะ บ้า -////- ครึครึ
ผมค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆแบคฮยอนช้าๆ จริงๆผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องใจเต้นกับคำพูดละเมอของไอ้ลูกหมาด้วย …
แต่ตอนนี้หน้าผมแดงไปทั้งหน้าแล้วฮะ T^T
ผมเห็นว่าแบคฮยอนค่อยหยีตาตัวเองลงและเอาผ้าห่มปิดหน้า…. สงสัยจะตื่นแล้วสินะ
“ตื่นแล้วหรอแบคฮยอน???” ผมถามออกไปให้แน่ใจ
“งื่อ…แบคฮยอนแสบตา T^T” แบคฮยอนหันมามองหน้าผมพร้อมกับทำตาหยีๆ และปากที่เบะออกเล็กน้อย
…น่ารัก…
ไม่ได้นะ…. แบคฮยอนเป็นคนไข้ เราเป็นหมอ จะคิดอะไรแบบนั้นไม่ได้นะ T^T
ผมค่อยๆพยุงแบคฮยอนใกล้นั่งพิงกับเตียงด้วยท่าที่สบายๆ
“แบคฮยอนจะอาบน้ำก่อนชานยอลหรืออาบหลังชานยอล???”
“แบคฮยอนจะอาบพร้อมชานยอล ^^”
=o=! ไม่ได้นะ
“ไม่ได้นะแบคฮยอน เราอาบด้วยกันไม่ได้นะ”
“ทำไมล่ะ???? แบคฮยอนอยากอาบน้ำกับชานยอล ^^”
ยังจะยิ้มอีก…
“ไม่ได้ๆๆๆ เราจะอาบน้ำด้วยกันไม่ไดนะแบคฮยอนมันไม่ดีๆ”
ผมค่อยๆสอนแบคฮยอนให้เรียนรู้เรื่องการห้ามอาบน้ำร่วมกับคนอื่น =___=
…สงสัยผมจะวินิจฉัยผิดแล้วแหละครับ…คงไม่ใช่สมองเสื่อมธรรมดา
แต่คงเพี้ยนมากกว่า…=___=
“งั้นชานยอลไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน ^^” แบคฮยอนหันมายิ้มตาหยีให้ผมฮะ
..ว่าง่ายดีจังแฮะ..
“งั้นแบคฮยอนนั่งรอชานยอลก่อนนะ ชานยอลอาบน้ำไม่นานหรอก ^^”
“อื้ม ^^”
ไอ้ลูกหมาพยักหน้าหงึกๆ ให้กับผมฮะ ส่วนผมก็เดินไปหยิบเสื้อผ้าแล้วก็เข้าห้องน้ำไป…
แม่งประตูเสีย -___-;;; ล๊อกไม่ได้…
แต่ช่างมันเถอะ…แบคฮยอนคงไม่บ้าจี้มาเปิดประตูตอนผมอาบน้ำอยู่หรอกนะ…
100%
----------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่าาาาาาา ^^ สำหรับตอนแรกก็ครบ 100% แล้วนะ ขอโทษที่ีมาอัพช้านะคะ หงิง(เลียนเสียงแบค)
ก็สำหรับฟิคเรื่องใหม่น้ำแข็งก็จะพยายามทำให้ออกมาดีกว่าเรื่องเก่าแน่นอนค่ะ
สัญญาว่าจะไม่ดอง 55555555555 (จะพยายามทำให้ได้ค่ะ ฮึบ *^*)
ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ^^
ฟอลทวิตมาคุยกันได้นะะะะะ @IceZyqool ค่า ^^
:) Shalunla
ความคิดเห็น