คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : " คนที่เดินมาด้วยกัน ..แฟนนายเหรอ ฮีชอล "
เสียงจ้อกแจ้กจอแจดังต้อนรับเช้าวันใหม่ ดงเฮยกมือปิดปากที่หาววอดเนื่องจากนอนดึกเพราะต้องปั่นรายงานวิชาวิทยาศาสตร์ทั่วไปของซือเจ๊ เรื่อง 'สรีระของมด' ให้ทันส่งในเช้านี้
ดวงตากลมมองเด็กวัยรุ่นคราวเดียวกันมุงดูบอร์ดประกาศที่ตั้งตามจุดทางเดินเป็นระยะ บางคนก็แหวกตัวเพื่อให้ตัวเองได้เข้าไปสอดรู้สอดเห็นบ้าง บางคนก็มุดจากข้างล่างเพื่อที่จะได้เข้าไปโผล่กลางวงสนทนา ส่วนที่ดูผู้ดีหน่อย..ก็คงเป็นป้ายประกาศหน้าตึกซีที่ดงเฮต้องเดินผ่านเป็นประจำ คนตึกนี้ช่างเหมาะกับคำว่า รักษาหน้าตาของตัวเองเสียจริง ทำเป็นเดินผ่านไม่สนใจบอร์ดไร้สาระ แต่มือที่แนบอยู่ข้างลำตัวกลับถือกล้องขนาดเล็กไว้ถ่ายข้อความบนบอร์ด
แน่นอนว่ากับอีแค่กล้องอันเล็ก เพื่อความรู้เท่าทันข่าว(ฉาว)ภายในโรงเรียน
คงไม่เหลือบ่ากว่าแรงที่เด็กร่ำรวยพวกนี้จะเจียดจากมรดกเจ้าคุณปู่มาซื้อหรอก
" ชิส์ ก็แค่เกาะพ่อแม่กินล่ะวะ " ดงเฮสบถ แล้วเดินเข้าตึกกลางตรงไปยังห้องเรียนของตัวเอง
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ชายหนุ่มที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งอย่างอารมณ์ดีเข้าโรงเรียน ใบหน้าที่เผยรอยยิ้มตลอดทาง พอเดินผ่านกลุ่มนักเรียนหญิงก็สลบไปเป็นแถว ไม่ก็หันไปกรี๊ดกับเพื่อนตัวเอง เพราะคิดว่าชายหนุ่มส่งยิ้มให้พวกเธอ ทั้งที่เหตุผลแท้จริงเป็นเพราะรอยสัมผัสจากกระต่ายน้อยตัวนั้นบนแก้มข้างขวา ปลื้มซะจนนอนไม่หลับ..กลัวว่าตื่นขึ้นมาแล้วรอยจูบเมื่อวานจะกลายเป็นแค่ความฝัน
ตู้ล็อกเกอร์แหล่งรวมขาเมาท์ประจำโรงเรียนและพวกแอบซุ่มทั้งหลาย เป็นจุดยอดนิยมสำหรับเด็กในโรงเรียนแห่งหนึ่ง เพราะทุกคนต้องมาเปลี่ยนรองเท้าที่นี่ นอกจากจะได้เห็นดาวเด่นและคนที่ตัวเองชอบแล้ว ยังสามารถปองร้ายคนที่เกลียดหรือศัตรูหัวใจได้อีกทาง..
คยูฮยอนหยิบรองเท้าเปลี่ยนเรียบร้อย ก่อนมองไปที่ตู้ล็อกเกอร์อีกฝั่งซึ่งเป็นของแผนกเอ คนหล่อจึงสาวเท้ายาวพาร่างมาอยู่ตรงหน้าล็อกเกอร์ที่มีชื่อ ลี ซองมิน แปะไว้ แล้วหยิบเอากระดาษที่พับแน่นหนาเสียบเข้าไปในช่องขนาดเล็กของตู้
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
อาการเหม่อลอยสะดุดลงเมื่อเจ้าของร่างเดินชนเด็กแผนกซี สายตาเหยียดหยามแทบจะผุดขึ้นทันที..เพราะสึเนคไทที่ร่างเล็กผูกอยู่
" ขอโทษครับ " เสียงหวานเอ่ยพร้อมกับโค้งตัวขอโทษเป็นการใหญ่
" ถ้าเสื้อผ้าฉันเลอะขึ้นมา ค่าขนมทั้งปีของนายยังจ่ายค่าซักรีดไม่ไหวเลยนะ ทีหลังก็ระวังหน่อยแล้วกัน.. " มือหนาตบลงบนบ่าของซองมินแล้วเดินจากไปพร้อมพวกอีกสองสามคนที่หัวเราะเยาะอย่างสนุกสนาน
ใบหน้าหวานถอนหายใจเฮือกใหญ่ นี่เขาเดินเลยตึกกลางมาจนถึงโรงอาหารฝั่งเหนือเลยหรือ ..คงจะไม่ปลอดภัย
ถ้าอยู่แถวนี้นานๆ
ถึงจะไม่มีกฎระเบียบออกมาว่าห้ามเด็กโซนบีกับโซนซีเข้าโรงอาหารนี้ แต่พวกเขาก็รู้ดีว่าผลที่เกิดขึ้นกับพวกลองของเป็นอย่างไร แค่พนักงานขายมองเห็นสีเนคไทที่ผูก..ถ้าไม่ใช่สีฟ้า อย่าหวังว่าจะได้ทานอาหารที่นี่ แม้คุณจะมีเงินมากมายเท่าไหร่ก็ตาม จนมีคำกล่าวเล่นๆเปรยออกมาจากผู้คุมวินัยคนก่อนว่า
...ที่นี่เขาซื้ออาหารกันด้วยตำแหน่ง ถ้าไม่ใช่ทายาทเจ้าของบริษัทชื่อดังหรือข้าราชการระดับสูงขึ้นไป หยุดหวังได้เลยว่าพวกนั้นจะชายตามองเงินที่เราถืออยู่น่ะ...
ยกเว้นกรณีเดียวคือ ..มีคนของตึกซีพาคุณเข้าไปแล้วเป็นคนซื้ออาหารให้คุณ แค่นั้นเอง (เป็นที่รู้ๆกันว่าแต่ละแผนกแทบจะมองกันราวกับรอจังหวะที่เหยื่อเผลอแล้วตะครุบเสียมากกว่า)
ซองมินเดินผ่านป้ายประกาศที่มีคนยืนออจนไม่เหลือที่ว่าง ในใจภาวนาว่าขออย่าให้เป็นเรื่องของเขาอีก..คราวที่แล้ว เล่นเอาใจหายใจคว่ำ ไม่ใช่เพราะเรื่องที่เขียนบนกระดาษรีไซเคิลพวกนี้..แต่เพราะคิบอมที่ไม่ยอมฟังเสียงทัดทานของเขา ปากบอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำ..แต่กลับโดดออกนอกโรงเรียนไปแก้แค้นคนในรูปให้ ถ้าอาจารย์ฝ่ายปกครองไม่เข้ามาคุยกับอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่ล่ะก็ เขาก็คงตามคิบอมไปไม่ทันแล้วเรื่องมันอาจเลวร้ายกว่านี้
..ทีหลังเราจะไม่ทำอีกแล้ว
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ร่างสูงมองเนคไทของตัวเองที่มีด้ายลุ่ยออกมา เห็นตั้งแต่ตอนใส่รองเท้าในบ้าน(อันที่จริงคือห้องพักของคิบอม เรียกให้หรูขึ้นมาหน่อย) แต่กลับถูกฮีชอลลากออกมาโดยไม่ยอมปล่อยให้เขาไปหยิบคัตเตอร์คู่ใจบนทีวี เสียงพื้นรองเท้าผ้าใบคู่เก่งกระทบพื้นเป็นจังหวะบ่งบอกถึงความรีบเร่งของร่างตรงหน้าที่เป็นถึงผู้คุมวินัย
เมื่อวานแม้จะรอดจากการเข้าโรงเรียนสาย แต่กลับถูกบทลงโทษที่รุนแรงกว่าการมาสายเป็นสิบเท่า
คิดเหตุการณ์ล่วงหน้าจนตอนเช้าถึงรู้ว่า ขอบตาคล้ำ..มันเป็นอย่างไร
" เดินให้มันเร็วหน่อยได้มั้ย คิบอม " ฮีชอลหมุนตัวมองน้องชายที่เดินทอดน่อง อยากเอ่ยปากว่าให้รู้สำนึกและความเหนื่อยยากที่เขากำลังพบเจอ แต่ข้ออ้างที่พอหักล้างอารมณ์โกรธให้หายไปได้บ้าง ก็เพราะ..
..คิบอมไม่มีนาฬิกา
คงเป็นเหตุผลที่ฮีชอลท่องมาพันแปดรอบต่อวัน เพื่อระงับอารมณ์โกรธเจ้าน้องชายจอมเลทคนนี้
" ผมก็รีบอยู่.. " เสียงโต้เถียงเรียกใบหน้าสวยกลอกตากับคำพูดที่ดูจะตรงข้ามกับการกระทำ
ความเร็วที่นายกำลังใช้อยู่ ..หอยทากมันยังคลานเร็วกว่านายซะอีก
" นายกำลังทำให้พี่เข้าเรียนสายนะ "
" แล้วพี่จะรอผมทำไม ..ถ้าไม่อยากเข้าเรียนสายก็รีบวิ่งไปสิ " คิบอมมองพี่ชายร่างบางอย่างไม่เดือดร้อน อยู่โรงเรียนพวกเขาก็ไม่เคยคุยกัน น้อยคนที่จะรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับคิม ฮีชอล
" ทำไมนายดื้อด้านอย่างนี้นะ " ฮีชอลเดินอ้อมมาอยู่ด้านหลังของคิบอมก่อนใช้แรงทั้งหมดดันตัวน้องชายให้ก้าวเท้าเร็วกว่าที่เป็นอยู่
" ผมเจ็บอยู่นะ.. " คิบอมพยายามฝืนขาของตัวเองเอาไว้
" ถ้านายทำให้พี่สายล่ะก็ เจ็บกว่านี้หลายเท่าแน่ " ฮีชอลยื่นคำขาด ถึงคิบอมจะไม่โต้ตอบอะไร แต่เขาก็รู้ว่าคนตรงหน้าเริ่มเดินเร็วขึ้นบ้างแล้ว
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
" เมื่อวานหนูหายไปไหนมา หม่ามี้เป็นห่วงแทบแย่ " เสียงแหลมปรี๊ดของผู้เป็นแม่ดังขึ้น จนผู้เป็นลูกต้องเขยิบตัวถอยห่างจากเจ้าของเสียง แต่คงไปไม่ได้ไกลเพราะทั้งคู่นั่งอยู่บนเบาะหลังของรถหรู (คันเดิม)
" แค่ทำประโยชน์ให้โรงเรียนนิดหน่อย " ซีวอนตอบอย่างไม่ใส่ใจ ..แค่หายตัวไปเมื่อวาน (เพราะถูกฮีชอลสั่งลงโทษ) ต้องรายงานผู้ปกครองด้วยเหรอไง แต่ก็ยังดีที่ไม่บอกไปว่าเขาหายไปอยู่ในห้องน้ำหญิงและกำลังขัดส้วมอยู่!!
" ดูหนูจะเข้ากับโรงเรียนใหม่ได้ดีนะ หม่ามี้ค่อยสบายใจหน่อย "
ซีวอนยิ้มแหยก่อนเบือนหน้าออกนอกกระจก ความคิดบางอย่างพลันวาบเข้ามาในสมอง มือหนาจับคอเสื้อของตัวเองพลางถอนหายใจโล่งอก
..เนคไท เจ้าปัญหา..
หลังจากถูกคนตาดุสั่งสอนไปเมื่อวาน ทำเอาเขาหลอนจนเก็บไปฝันว่าติดอยู่ในห้องที่มีเนคไทสีฟ้าเต็มไปหมดหาประตูทางออกไม่เจอ แล้วเนคไทพวกนั้นก็เพิ่มจำนวนเหมือนอะมีบาแบ่งตัวทับเขาจนหายใจไม่ออก
ดวงตาสีเข้มมองร่างของคนสองคนที่กำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งอยู่ข้างทาง จนต้องเอี้ยวตัวมองไปข้างหลังเมื่อรถที่ตนนั่งเริ่มแล่นห่างไปเรื่อยๆ
" ลุงจาง ..จอดรถตรงนี้ด้วยครับ "
คนนั่งข้างตัวหันมองลูกรักด้วยท่าทางสงสัย .. " มีอะไรเหรอ "
" ผมจะลงตรงนี้ เดี๋ยวก็จะถึงโรงเรียนแล้ว อยากออกกำลังซะหน่อยนะครับ " ซีวอนก้าวลงจากรถทันทีที่พูดจบก่อนโบกมือลาผู้เป็นแม่ที่นั่งรถแล่นผ่านตัวเขาไป
ชายหนุ่มยืนพิงเสาไฟรอสองคนที่เขาเห็น สักพักเป้าหมายก็เคลื่อนมาอยู่ตรงหน้า..และกำลังจะเลยผ่านไปถ้าเขาไม่เรียกไว้ซะก่อน
" เฮ้ ..นาย " ซีวอนตะโกนเรียก
ฮีชอลหันหน้ากลับมองก่อนเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ แล้วลากคิบอมที่ยืนงงอยู่ว่าชายหนุ่มตรงเสาไฟเรียกพวกเขาทำไม " ไปกันเถอะ "
" พี่ฮีชอล เขาเรียกเราอยู่ไม่ใช่เหรอ "
" จะเรียกเราได้ยังไง ไม่เคยรู้จักกันซะหน่อย " คิบอมพยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินตามแรงลากของพี่ชายหน้าสวย
ส่วนคนเรียก เมื่อเห็นว่าคนทำแสบเมื่อวานทำเป็นไม่รู้จักเขา.. แบบนี้คงต้องฟื้นความทรงจำซะหน่อย ว่าแต่ร่างตรงหน้าชื่ออะไร อ้อ..
" ฮีชอล!! "
คิบอมหยุดก้าวขาพลางหันมองหน้าเหรอหราของพี่ชายตัวเอง " แต่ผมว่าเขารู้จักพี่นะ "
" คิบอม งั้นนายไปโรงเรียนก่อน สงสัยเขาคงมีธุระคุยกับพี่น่ะ " ฮีชอลไล่คิบอมให้เดินต่อไป ขณะที่ตัวเองหันกลับหลังมาเผชิญหน้ากับร่างสูง
" นายมีธุระอะไรก็ว่ามา "
ซีวอนเดินมาหยุดยืนตรงหน้าคนสวย พลางยิ้มเยาะด้วยอารมณ์ของคนชนะ " ปล่าว ..ก็แค่จะบอกว่า เมื่อวานฉันยังทำความสะอาดไม่เรียบร้อย ไม่รู้ว่านายได้ไปทำต่อหรือเปล่า "
" ถ้าจะพูดเรื่องนี้ เชิญนายเข้าให้ทันเวลาเรียนเถอะ ..ซวยชัดๆ " คำหลังที่ฮีชอลพึมพำขณะหมุนตัวจะก้าวต่อ เพื่อให้มันเวลาเรียน ซึ่งเหลือไม่ถึงสิบนาที
" เอ.. แล้วเมื่อวานนายโดนทำโทษหรือเปล่า " ซีวอนเดินขึ้นมาเสมอกับฮีชอลที่พยายามเร่งฝีเท้าหนีฝันร้ายที่เกิดเมื่อวาน ผลสรุปว่าเขาต้องโดนลงโทษหรือไม่..กำลังรอเขาอยู่ที่โรงเรียน
" คนที่เดินมาด้วยกัน ..แฟนนายเหรอ ฮีชอล " ร่างสูงเปลี่ยนเรื่องถาม พลางนึกถึงใบหน้าไร้ความรู้สึกของผู้ชายที่เดินมากับร่างตรงหน้าเมื่อครู่
" ... "
" หน้ายังอ่อนอยู่เลยนะ นายคงใช้กำลังข่มขู่ให้เขายอมเป็นแฟนใช่มั้ยล่ะ ..ชอบใช้อำนาจบังคับคนอื่น นายคงทำเป็นกิจวัตรเลยสินะ " ฝ่าเท้าบางหยุดลงหน้าประตูโรงเรียน เงยหน้ามองใบหน้าหล่อที่ส่งสายตาดูแคลน
" นายเป็นแค่เด็กปีหนึ่ง อย่าสะเออะมาพูดจากับฉันแบบนี้ ..อำนาจที่ฉันมีใช้ได้ในหน้าที่และในโรงเรียนเท่านั้น ส่วนนาย ความคุ้มครองของอาจารย์ที่เหมือนกะลาครอบหัวนายอยู่ก็มีเฉพาะในเขตโรงเรียนเหมือนกัน ดังนั้น..การพูดจาหยาบคายเมื่อกี้ ในฐานะที่ฉันเป็นคนถูกดูถูก นายต้องได้รับบทเรียน.. "
ฮีชอลปล่อยหมัดหนักเข้าที่แก้มของคนสูงกว่าด้วยแรงทั้งหมดที่มี ก่อนก้าวเข้าเขตโรงเรียนโดยไม่หันมองคนที่กำลังกุมแก้มของตัวเองด้วยสีหน้าเจ็บปวด
ร่างบางวิ่งมาถึงห้องเรียนของตัวเอง เพื่อนสนิทร่างบอบบางไม่แพ้กันรีบเดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าราวกับเพิ่งเจอเรื่องร้ายแรง " ฮีชอล .. "
มือเรียวยกขึ้นห้ามไม่ให้อีทึกพูดต่อ " ฉันรู้แล้ว.. " แค่เห็นสายตานับร้อยคู่ที่จ้องมองเขาอย่างกับตัวประหลาดระหว่างทางก็พอจะรู้ถึงสถานะของตัวเองตอนนี้
ฮีชอลปลดเนคไทของตัวเองออกแล้วเก็บเข้ากระเป๋าหนังสือก่อนปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งลงฟุบหลับบนกระเป๋าของตัวเอง โดยมีคนตาสวยมองอย่างเป็นห่วง
กฎก็ย่อมเป็นกฎอย่างปฏิเสธไม่ได้ แม้จะยังไม่มีใครได้รับการลงโทษนี้มาก่อน.. แต่ผู้คุมวินัยที่กระทำผิดจะต้องแต่งชุดเครื่องแบบโดยไม่ผูกเนคไทตามระยะเวลาที่กำหนดไว้ เพื่อเป็นเยี่ยงอย่างแก่เด็กในแผนกของตัวเอง...
ขอบใจนายมาก ..เชว ซีวอน
________________________________________
รู้สึกตอนนี้มันจะยาวๆ ยังไงไม่รุ
วันนี้ก็ไหลตามเคย ..นั่งดู Loveholic คังตะหล่อได้อีกแถมตีบทกระจุย
ชอบมั่กๆ และแน่นนอนไม่ได้ไปไหนนอกจากนั่งอยู่หน้าทีวี
ความคิดเห็น