[Fic - Super Junior] : ก็แค่(รัก)เพื่อน..

ลำดับตอนที่ #8 : " ดงเฮ นายจะเอาอีกถ้วยมั้ย "

ซองมินยืนรอที่เดิมจนคนเริ่มซาลงเลยเขยิบออกมายืนตรงตู้ล็อกเกอร์ของตัวเอง สักพักคยูฮยอนกับดงเฮก็เดินมาหาเขา

" ขอโทษนะที่ให้รอนาน.. พอดีดงเฮท้องเสียน่ะ " คนไปตามหาข้ออ้าง ร่างบางที่มาด้วยกันมองด้วยสายตาเอือมระอากับการกระทำของเพื่อน

" แล้วจะไปเที่ยวไหวเหรอ "

" ฉันกินยาแก้ท้องเสียแล้วน่ะ ..คงไม่เป็นไรแล้ว "

" อืม.. "

" งั้นก็ไปกันเถอะ " ซองมินเอ่ยชวน เมื่อเห็นคยูฮยอนกับดงเฮเปลี่ยนรองเท้าเรียบร้อยแล้ว

" แล้วเพื่อนซองมินไปไหนแล้วอ่ะ " คยูฮยอนมองซ้ายมองขวาหาคนที่เกือบเป็นฆาตกร(ทางสายตา)เมื่อครู่ ..ก็เพราะมันนั่นแหละ ทำให้เขาต้องไปลากดงเฮออกมา ..เผื่อว่าจะได้อาศัยจังหวะกันคิบอมออกไป แล้วเขากับซองมินก็จะได้ไปเที่ยวกันตามลำพัง

" อ๋อ คิบอมบ่นปวดแขนน่ะ..เลยกลับไปก่อน "

คนน่ารักเห็นใบหน้าของคยูฮยอนที่ค้างนิ่งจึงรีบพูดต่อ " คยูฮยอนชอบไปเที่ยวคนเยอะๆใช่มั้ย ไว้คราวหน้าเราจะชวนคิบอมมาด้วยแล้วกัน "

" อืม.. " เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆ ก่อนที่เขาจะเดินข้างซองมินโดยมีดงเฮรั้งท้าย ปลาน้อยมองแผ่นหลังของเพื่อน ..พลางกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ สมน้ำหน้า..กับแผนพลิกล็อคของร่างสูง กะจะเอาเค้ามาเป็นไม้กันหมาให้ แต่ดันกลายเป็นกว้างขวางคอให้ตัวเองซะงั้น

..สะใจจริงๆ..

........................................................

ในร้านไอศกรีมเต็มไปด้วยนักเรียนที่ใส่ชุดยูนิฟอร์มหลายโรงเรียน บรรยากาศในร้านที่ตกแต่งตามเทรนด์ของวัยรุ่นทำให้ร้านนี้เป็นที่นิยมในหมู่เด็กสาวและเด็กหนุ่มที่จะพาคู่รักมาทานของว่างและทำความรู้จักกันมากขึ้น



ทั้งสามนั่งอยู่มุมในสุดของร้าน หลีกเลี่ยงเสียงอึกทึกและเพื่อความเป็นส่วนตัว

" ซองมิน ไม่อร่อยเหรอครับ.. " คยูฮยอนมองร่างที่เอาแต่นั่งจิ้มก้อนไอศกรีมด้วยอาการเหม่อลอย นานๆครั้งถึงจะยกเข้าปากสักช้อน

" ป..ปล่าวๆ อร่อยสิ " ซองมินตักอีกคำเข้าปากยืนยันคำพูดของตัวเอง ..ตอนนี้ เขาจะทานอะไรแล้วหรือยัง..




คยูฮยอนพยักหน้าขึ้นลงเบาๆ ..มองอีกคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะแล้วพูดประชด " ดงเฮ นายจะเอาอีกถ้วยมั้ย "

ร่างบางเงยหน้าจากถ้วยไอศกรีมทั้งที่มีช้อนอยู่ในปาก " ก็ดีนะ " เมื่อได้ยินคำเชื้อเชิญจากคยูฮยอนก็ไม่รอช้า รีบกวักมือเรียกพนักงานร้านทันที

คยูฮยอนหลบหน้าไปจิ๊ปากกับความเห็นแก่กินของเพื่อน ..กะว่าจะมากับซองมินสองคน แต่ดันมีดงเฮติดมาด้วยความผิดพลาดของตัวเอง แถมร่างเล็กก็เอาแต่นั่งซึมเหมือนไม่ค่อยสบายอีก ต่างจากเพื่อนตัวแสบที่กินเอาๆเหมือนตัวเองเป็นเจ้าของงานอย่างนั้นแหละ

มือเรียววางช้อนบนโต๊ะ ก่อนหยิบกระเป๋านักเรียนของตนขึ้น " คยูฮยอน ..เรามีธุระน่ะ ขอตัวกลับก่อนนะ "

" หา ..จะไปแล้วเหรอ " คนหน้าหล่อตกใจ ส่วนอีกคนก็แค่เงยหน้ามองซองมินแวบนึงแล้วทานต่อ

" อืม ขอโทษนะ ..ไว้คราวหน้าเราจะชดเชยให้แล้วกัน "

" เดี๋ยวสิ " มือหนาจับแขนของซองมินไว้ จะด้วยเหตุผลอะไรที่คยูฮยอนกำลังจะพูดกับร่างเล็กก็ไม่รู้ได้ แต่คนถูกจับก็เข้าใจไปแล้วว่า คยูฮยอนต้องการสิ่งที่คนคบกันต้องทำเวลาบอกลา

..จุ๊บ..

" เราไปก่อนนะ " มือหนายังค้างตำแหน่งเดิม ขณะที่เจ้าของเสียงหวานเดินออกไปพ้นร้านแล้ว ..รู้สึกร้อนวาบตรงแก้มขึ้นมาทันที ร่างสูงยกมือจับแก้มของตัวเองก่อนปล่อยตัวนั่งแล้วรอยยิ้มจางๆก็ปรากฏขึ้น แค่ว่าจะรั้งขอเบอร์โทรศัพท์ แต่...

..เกินคาดแฮะ..

" พอแล้ว ทำเป็นไม่เคยไปได้ " คนที่นั่งอยู่ด้วยบ่นด้วยอารมณ์หมั่นไส้เต็มประดา โดนหอมแก้มแค่นี้ทำเป็นโลกทั้งโลกเป็นสีชมพู ชิส์!!

" มินน้อย ..ฉันคงตกหลุกรักเขาจริงๆแล้วว่ะ "

" เท่าที่เห็นคงจะหลุมใหญ่ด้วย " เมื่อเห็นว่าถ้วยไอศกรีมของคยูฮยอนยังเหลืออีกสองลูก ดูท่าเจ้าของจะอิ่มอกอิ่มใจแล้ว ดงเฮจึงช่วยร่างสูงกินซะเลย

" รู้สึกเหมือนหัวใจจะระเบิดออกมาเลยว่ะ กรูรักเขาแล้วใช่มั้ย " คยูฮยอนเขย่าแขนเพื่อนสนิทไม่หยุดจนดงเฮต้องเออออตามไปด้วย

" เออ ..ยินดีด้วยนะ "

" มื้อนี้ ฉันเลี้ยงเอง " คนหล่อพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง ..ขณะที่อีกคนยิ้มกว้าง

" งั้นฉันไม่เกรงใจนะ "

" ต่อไป..ฉันก็คงไปโรงเรียนพร้อมเขา กลับบ้านพร้อมกัน วันหยุดเราก็ได้ไปเที่ยวด้วยกัน ..ติวหนังสือกันบ้างตอนกลางคืนก็โทรหากันนิดหน่อยจะได้นอนหลับฝันดี อ่า..เป็นความสุขจริงๆเลย "

ดงเฮหยุดมือที่กำลังถือช้อนหลังจากได้ยินเสียงทุ้มเมื่อครู่ รอยยิ้มกว้างกับขนมฟรีถูกทดแทนด้วยใบหน้าเรียบเมื่อคิดว่าวันเวลาที่เคยทำอะไรร่วมกันระหว่างเขากับคยูฮยอนกำลังจะหายไป

..แกรจะทำอย่างนั้นจริงๆเหรอ คยูฮยอน

....................................................................

ฝ่ายซองมินที่ทิ้งงานเดทกลางคัน เพราะความเป็นห่วงใครบางคน ..ในที่สุดก็มาถึงหน้าห้องพักของใครคนนั้น เท้าเรียวหยุดลงหน้าประตูด้วยใบหน้าเหนื่อยหอบจากการวิ่งซองมินเอื้อมนิ้วกดออด แต่ไร้วี่แววของเจ้าของห้องจะออกมาเปิดประตูให้เขา

..หรือว่าจะยังไม่กลับ

ร่างเล็กตัดสินใจกดออดอีกรอบ แต่ก็ยังคงไร้เสียงตอบรับเช่นเดิม เขาจึงตัดสินใจหยิบกุญแจห้องสำรองที่ฮีชอลเคยให้ไว้ออกมาไข ถึงคิบอมจะยังไม่กลับมา ถ้าเขาจะเข้าไปข้างในเพื่อทำอาหารให้ก็คงไม่ผิด ..เพราะพี่ฮีชอลคงกลับดึกเหมือนทุกวันและร่างสูงที่เอาแต่กินรามยอนเป็นอาหารเย็น

..กึก..

" รบกวนด้วยนะครับ.. " เสียงหวานเอ่ยตามมารยาท ขณะพาร่างของตัวเองเข้ามาด้านใน



ซองมินหยุดฝีเท้า เมื่อเห็นคนที่นั่งงัวเงียอยู่บนที่นอน ..คงตื่นเพราะเสียงออด " คิบอม.. "

ดวงตาสีเข้มมองร่างเล็กที่ยืนอยู่ไม่ไกล ริมฝีปากหนายังคงปิดสนิทไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา

" ขอโทษที่ทำให้ตื่น.. "

ความเงียบเท่านั้นที่ซองมินได้ยิน ..ใบหน้าเข้มกะพริบตาสองสามครั้งก่อนเอนตัวนอนลงหันหลังให้ซองมิน

ร่างเล็กไม่รู้จะพูดอะไรต่อ จึงทำตามที่ตัวเองคิดเอาไว้ตั้งแต่แรก ..อาหารมื้อเย็น เขาจึงเดินออกจากบ้านไปร้านขายของหน้าปากซอย ก่อนเดินกลับมาด้วยสองมือที่หิ้วของพะรุงพะรัง

ดวงตากลมมองคนที่ยังนอนนิ่งสนิท แล้วหันมาเริ่มจัดการทำอาหาร คิบอมคงโกรธเขามากสินะ ..แล้วเหตุผลที่โกรธมันคืออะไร แค่เขาบอกให้คิบอมกลับมานอนพัก หรือว่าโกรธที่เขาไปเที่ยวกับคยูฮยอน

ใบหน้าหวานสะบัดหน้าไล่ความคิดดังกล่าวออก ..เขารู้ดีว่าตำแหน่งระหว่างคิบอมกับตัวเองยืนอยู่ ไม่มีทางที่จะเป็นอย่างอื่นนอกจากเพื่อนเท่านั้น หลายสิ่งที่บังคับความรู้สึกและกั้นกลางไม่ให้พวกเขาเข้าใกล้กันกว่านี้ ทำให้ คำว่า 'เพื่อนสนิท' จึงเหมาะกับพวกเขามากที่สุด

ซองมินวางชามข้าวกับถ้วยซุปลงบนโต๊ะอาหารก่อนเอาผ้าขาวคลุมเอาไว้ แล้วหยิบกระเป๋าหนังสือของตนออกจากห้องไป

..ตึง..

เสียงประตูปิดลงพร้อมดวงตาสีเข้มที่ลืมขึ้น ไม่ได้หลับสักงีบตลอดเวลาที่ร่างเล็กอยู่ในห้องของเขา อาการไม่อยากพูดกับคนอื่นเกิดขึ้นเอาดื้อๆ คงเป็นเพราะคำเอ่ยไล่เขาเมื่อตอนบ่าย เสียงหวานที่พยายามยกเหตุผลมาอ้างให้เขากลับบ้าน ทั้งที่เมื่อตอนเที่ยงเพิ่งขอให้เขาไปเป็นเพื่อน..หมายความว่ายังไง

โจ คยูฮยอน เด็กหนุ่มที่เข้ามาด้วยความสามารถทางเทควันโด


ใช่ว่าเขาจะไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน ..พวกผู้หญิงในห้องเอาแต่กรี๊ดกร๊าดทุกครั้งเมื่อมีคนพูดชื่อนี้ การเรียนคงไม่เอาไหน แต่ความสามารถด้านกีฬาที่ดีเยี่ยมทำให้คนอื่นหลงใหลได้ไม่ยาก บวกกับรอยยิ้มทรงเสน่ห์ที่ละลายใจสาวๆได้ทั้งโรงเรียน คงไม่ยากถ้าจะละลายหัวใจของซองมินด้วยอีกคน

ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว ถึงตอนนี้เขาจะยังเป็นคนที่ร่างเล็กใส่ใจมากที่สุด แต่สักวันข้างหน้า ..ฐานะเพื่อนสนิทอย่างเขากับแฟนอย่างคยูฮยอน ร่างเล็กก็คงเลือกห่วงใยคนข้างหลังเป็นอันดับแรก

" เฮ้อ ..เป็นอะไรไป คิม คิบอม " ร่างสูงสบถ พลางลุกขึ้นเดินมาที่โต๊ะอาหาร มือหนาถึงกระดาษโน้ตสีครีมที่ถูกถ้วยทับอยู่ขึ้นอ่าน

วันนี้ ..ขอโทษที่พูดจาแบบนั้นใส่คิบอม

ทานอาหารที่เราทำให้หมดนะ จะได้หายเร็วๆ

ซองมิน

รอยยิ้มเล็กๆถูกยกขึ้นเมื่ออ่านข้อความในกระดาษจบ คิบอมนั่งลงบนเก้าอี้ก่อนใช้มือซ้ายหยิบช้อนตักน้ำซุปทาน ..แววตาอ่อนโยนมองลงถ้วยข้าวตรงหน้า แม้จะอร่อยสู้ที่พี่ฮีชอลทำไม่ได้..แต่เขาก็ชอบรสชาติที่ร่างเล็กทำที่สุด

..เพราะอาหารที่นายทำ ฉันต้องหายเร็วแน่



________________________________


ทั้งที่ว่าจะอัพทุกวัน แต่ก็พลาดจนได้..

เพราะว่าตัวที่แต่งไว้อยู่อีกเครื่อง เพิ่งให้น้องส่งเมล์มาให้ เฮ้อ


บอมมิน คยูเฮ ไอซ์ตั้งใจจะแต่งสองคู่นี้จริงๆนะ

หวังว่าคนที่เบื่อฟิคคิเฮจะรับเรื่องนี้ไว้พิจารณาบ้างนะ คงขอไม่มากเกินไปใช่มั้ยฮับ