คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : " กรูรักเมิงจริงๆเล้ย~ ปลาน้อย "
~ออดดดดดดดดดดดดดดดดด~
เสียงออดบอกเวลาหมดคาบเรียนดังพร้อมกับนาฬิกาที่ตีเวลาบ่ายสองโมง ชายหนุ่มที่ตั้งหน้าตั้งตารอเวลานี้หยิบกล่องดินสอกับชีทลงกระเป๋าของตัวเองอย่างรีบร้อน ขณะที่ใบหน้าปรากฏอมยิ้ม..หวาน
" ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ ชักหมั่นไส้แล้วนะโว้ย " คนที่หมุนปากกาเล่นในมือถีบเก้าอี้ของคยูฮยอนดัง พลั่ก..
" คนมีความรักก็เป็นอย่างนี้แหละ ไว้นายมีบ้างแล้วจะรู้สึกเอง.. "
" เออ กรูล่ะอยากรู้สึกจัง.. ว่าเวลาโดนสั่งให้เช็ดเป้าซ้อมตอนเย็นมันเป็นยังไง " น้ำเสียงที่พูดลอยๆ แต่เล่นเอาคนฟังหยุดค้าง ลืมสนิท..เพราะมัวแต่ลัลล้าเรื่องที่จะได้ไปเดทกับซองมิน เลยลืมว่าคาบต่อไปที่เขากำลังจะโดดเป็นของอาจารย์พละสุดโหด แถมยังเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาชมรมเทควันโดที่ร่างสูงสังกัดอยู่ซะด้วยสิ
" ดงเฮ.. น้าน้า " คยูฮยอนปราดเข้าไปเขย่าแขนร่างบางที่นั่งเชิด ..เพราะถือไพ่เหนือกว่า
" ไม่!!! "
" แกรก็รู้นี่ ..ว่านี่มันเป็นครั้งแรกของฉันเลยนะ ถ้าผิดนัดขึ้นมา.. ฉันก็แย่อ่ะดิ " มินน้อยจะมองฉันเป็นคนไม่รักษาคำพูด แล้วก็จะบอกเลิกฉันทั้งที่ยังไม่ได้ลองรักฉันเลยด้วยซ้ำ ..ความซวยมาเยือนแล้ว โจ คยูฮยอน
แรงเขย่าที่เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ จนดงเฮนึกรำคาญ ..ครั้งที่แล้ว ยอมช่วยไปก็เพราะความใจอ่อน เรียกง่ายๆก็หลวมตัวนั่นแหละ
บอกว่าปวดท้องจะไปห้องพยาบาล เราก็นึกเห็นใจยอมเสี่ยงโกหกให้ ที่ไหนได้ตอนเลิกเรียนเดินผ่านร้านตู้เกมส์เห็นไอ้หัวทองนั่งเบิร์นอย่างเอาเป็นเอาตาย แค่นั้นก็พอทำให้เขารู้จักคนตรงหน้าดียิ่งขึ้น..
" ไม่!! ชีวิตของแกร ถ้าอยากไปก็ต้องรู้จักรับผิดชอบ "
" ใจร้ายอ่ะ ก็ได้ๆ..ถ้ากรูถูกลงโทษถึงขั้นไล่ออกล่ะก็ เมิงก็จะไม่มีเพื่อนเรียน..แล้วก็จะไม่มีเพื่อนเที่ยว ทีนี้เวลาเมิงจะไปไหนมาไหนก็ต้องหัวเดียวกระเทียมลีบ ไม่มีใครต้องการ..แล้ว / หยุดดดดดดดดดดดดด " คยูฮยอนเลิกตามองมือบางที่ปิดปากเขาไว้ พลางยิ้มอยู่ในใจที่แผนของตน..สำเร็จ!!
" กรูเข้าใจแล้ว ..เมิงจะไปไหนก็ไปเถอะ เดี๋ยวทางนี้กรูจัดการให้เอง "
คยูฮยอนกระโดดหมับเข้ากอดร่างบางที่ไม่ทันตั้งตัวจนเกือบตกเก้าอี้ ..ดีที่เกาะขอบโต๊ะได้ทัน " กรูรักเมิงจริงๆเล้ย~ ปลาน้อย "
" รักกรูก็อย่าเอาเรื่องปวดหัวมาให้มากมายนักสิว่ะ ปวดหัวกะเมิงจริงๆ " ทุกวันนี้ที่กรูคบเมิงเป็นเพื่อนอยู่ก็เพราะรักเนี่ยแหละ ..ถ้าไม่มีกรู เมิงก็คงไม่เหลือใคร ซึ่งเหมือนกับกรูที่ถ้าไม่มีเมิงก็ไม่รู้จะเดินกับใครเหมือนกัน
พอนึกขึ้นมาก็พาลยาวไปถึง..อีกคนที่เคยร่วมก๊วนกันมา
ป่านนี้มันจะเป็นยังไงบ้าง...
" งั้นกรูไปแล้วนะ ขอบใจล่วงหน้าเลยแล้วกัน " ดงเฮสะบัดมือไล่อีกฝ่ายให้ออกไปพ้นห้องก่อนที่อาจารย์จะเข้ามาเห็นซะก่อน ..เฮ้อ แล้วทำไมฉันต้องช่วยเหลือแกรตลอดเลยว่ะ โจ คยูฮยอน
...
...
...
คนโดดเรียนยืนรอร่างของซองมินอยู่ตรงล็อกเกอร์ที่นัดไว้ด้วยความตื่นเต้น กำลังนึกโปรแกรมเที่ยวในช่วงเย็น..ว่าจะพาร่างเล็กไปทานไอศกรีมแล้วดูหนังสักเรื่องจากนั้นก็ไปนั่งคุยเล่นกันที่สวนสาธารณะสักชั่วโมงก่อนเดินไปส่งที่หน้าบ้านแล้วก็จบด้วยการหอมแก้มเหมือนในละคร ..แค่คิดเขาก็เริ่มหน้าแดงแล้วสิ
" คยูฮยอน.. " เสียงหวานเรียกคนที่ยืนยิ้มอยู่คนเดียว ..เสียงของมินน้อย
เจ้าของชื่อหมุนตัวกลับก่อนเอ่ยทักทาย " สวัสดียามบ่ายครับ ซองมิน.. "
ใบหน้าหล่อที่ยิ้มกริ่มเริ่มเข้าสู่ภาวะปกติ เพราะคนที่ยืนอยู่ข้างร่างเล็ก ..มันมาทำไม -"-
" แล้วคยูฮยอนไม่มีเรียนต่อเหรอ " ซองมินถามเพื่อความแน่ใจ เพราะเท่าที่รู้มาวันนี้มีแค่ห้องเขาเท่านั้นที่เลิกเวลานี้
" อ..อืม ที่จริงก็มีต่อ แต่อาจารย์ป่วยก็กะทันหันเลยยกเลิกคลาส " แถได้อีกนะ ชายโจ..
" แล้วเพื่อนของซองมิน .. "
" ชื่อ..คิบอม เขาจะไปกับเราด้วย ได้ใช่มั้ย.. "
" เอ่อ.. ได้สิ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ไปหลายคนสนุกออก " พูดอย่างหน้าชื่นอกตรมกันเลย ..แผนการที่วาดไว้ทำเอาฝันค้าง ชายหนุ่มที่ยืนข้างซองมิน..ดูหน้ามันดิ อย่างกับจะฆ่าเค้าด้วยสายตาเย็นชานั่นให้ตายตรงนี้
นี่ขนาดมันเจ็บอยู่ยังกวนได้ขนาดนี้
ถ้ามันหายดี ..เค้าคงเจอศึกหนัก
" จริงด้วย แล้วเพื่อนของคยูฮยอนไม่ไปด้วยเหรอ " ซองมินมองรอบๆหาร่างบางอีกคนที่เดินเข้ามาในห้องของเขาเมื่อเช้าพร้อมกับคนตรงหน้า
" ดงเฮอ่ะเหรอ.. "
" ชื่อดงเฮเหรอ เพราะเนอะ ..คิบอม " เห็นคนข้างตัวยืนเงียบอยู่นาน กลัวจะไม่มีบทเลยส่งให้ซะหน่อย
" อืม " เสียงตอบรับในลำคอเท่านั้นที่คยูฮยอนกับซองมินได้ยินจากคนเจ็บ
คยูฮยอนทำหน้าเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก " ไปสิ ดงเฮกำลังเข้าห้องน้ำน่ะ เดี๋ยวฉันไปตามมันก่อนนะ ..พวกนายรออยู่ที่นี่ก่อน " พูดจบ คนหล่อก็รีบวิ่งออกไปอีกทาง..
ร่างสูงยืนอยู่หน้าห้อง 1B ของตัวเอง กดโทรศัพท์เรียกคนในห้อง ..ส่วนด้านใน มือถือที่กำลังสั่นครืดคราดอยู่ในกระเป๋ากางเกงเรียกมือบางให้กดรับโดยเร็ว
" อะไรอีก.. "
" แกรออกมาตอนนี้เลยได้มั้ย ฉันมีเรื่องอยากให้แกรช่วย " แล้วที่กรูนั่งเหงื่อแตกพลั่กๆอยู่นี่ ..ไม่ได้จะช่วยเมิงรึไง
" อะไรอีกเล่า ..อาจารย์ลีกำลังสอนอยู่ แค่นี้นะ " ร่างบางตอบด้วยเสียงที่เบาที่สุด เพราะคนที่กำลังบรรยายอยู่หน้าห้องกำลังเพ่งเล็งมาทางเขา
" เดี๋ยวดิ ..ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย ฉันรอแกรอยู่ด้านนอกนะ ถ้าอีกห้านาทีแกรยังออกมาไม่ได้ ฉันจะเป็นคนเข้าไปลากแกรออกมาเอง " เสียงทุ้มยื่นคำขาดก่อนกดวางโทรศัพท์
" เฮ้ย!!อย่าเพิ่งดิ ..คยู ไอ้คยู " ดูท่ามันไม่ได้ขอความช่วยเหลือแล้วล่ะมั้ง น่าจะเรียกข่มขู่กรรโชกมากกว่า.. เข้ามาลากตัวเขาเนี่ยนะ ไม่ใช่แค่คยูฮยอนที่โดนดีเพราะโดดเรียน แต่เขาก็ถูกข้อหาร่วมกันสมคบคิดด้วยอีกคน
ดีที่อาจารย์ลีเช็กชื่อไปแล้วตามต้นคาบ ..อย่างน้อยก็เบาใจได้ว่าเขาจะไม่ถูกเช็กขาด
คยู..มันคงต้องการคนช่วยจริงๆนั่นแหละ ไม่งั้นคงไม่พูดด้วยน้ำเสียงเครียดขนาดนั้น
เอาก็เอา หาเรื่องให้ฉันเดือดร้อนได้ตลอดเลย...
ด้านสองคนที่ยืนรอคยูฮยอนกับดงเฮ เมื่อเห็นนักเรียนเริ่มทยอยเดินมาตรงบริเวณที่เขายืนอยู่เพื่อเปลี่ยนรองเท้า มือหนาจึงดึงตัวร่างเล็กไปหลบในมุมข้างๆกัน
เพราะข่าวเมื่อวานยังไม่จางหาย ..กลัวว่าจะกระทบจิตใจของร่างตรงหน้าเข้าให้อีก
" มายืนตรงนี้ ถ้าพวกคยูฮยอนมาจะเห็นหรือเปล่า "
" ถ้าตาไม่บอดก็คงเห็น.. " ร่างสูงตอบด้วยน้ำเสียงกึ่งรำคาญ
" ปกติ คิบอมจะเฉยๆ ไม่ค่อยพูด แต่คำพูดเมื่อกี้..คิบอมไม่ชอบคยูฮยอนเหรอ " ซองมินถามอย่างจริงจัง ..ถ้าไม่ชอบแล้วจะไปเที่ยวด้วยกันได้ยังไง
" ... " ไม่มีคำตอบ คิบอมเบือนหน้าหนีออกนอกหน้าต่าง ..แค่นี้ก็พอจะเป็นคำตอบให้ร่างเล็กได้แล้ว
" คิบอมไม่ต้องไปกับเราก็ได้นะ เราไม่ได้บังคับ.. " เสียงหวานเอ่ยอย่างเกรงใจ
ดวงตาสีเข้มมองใบหน้าของคนพูดด้วยแววตานิ่ง ..อยากไปเที่ยวกับมันสองคนสินะ..
" ถ้าคิบอมไม่ชอบคยูฮยอนขนาดนั้น ..เราก็ไม่อยากฝืน เดี๋ยวจะไม่สนุก อีกอย่างเราลืมไปว่า คิบอมเจ็บอยู่ ขอโทษที่ขอให้นายมาเป็นเพื่อนโดยลืมคิดข้อนี้ไป "
" ... " ทั้งสองเงียบไปสักพัก ก่อนที่มือหนาจะยกกระเป๋าพาดบ่าแล้วเดินออกจากตึกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ
ร่างเล็กมองแผ่นหลังของคิบอมที่ห่างเขาเรื่อยๆ ร่างสูงคงโกรธเขาที่พูดจาแบบนั้นให้ได้ยิน..คิบอมไม่ชอบให้ใครดูถูก ไม่ชอบให้ใครเห็นว่าตัวเองอ่อนแอ นั่นคือสิ่งที่คิบอมเกลียดมากที่สุด ..การที่เขาพูดออกไป คงไม่ต่างจากการกระทำดังกล่าวนัก
แต่หมอนั่นจะรู้มั้ย ว่าที่ทำไปก็เพื่อตัวของคิบอมเอง
ทั้งที่ไม่อยากไปคนเดียว แต่ก็ฝืนไล่คิบอมกลับบ้าน..
" เราพูดผิดต่างหากล่ะ ..ไม่มีคิบอม เราก็คงเที่ยวไม่สนุกเหมือนกัน "
_____________________________________
ดีใจมั่กๆ ที่มีคนชอบอ่านบอมมินขึ้นมาบ้างแระ
ถึงมันจะแค่ในฟิค แต่ก็กรี๊ดอ่ะ >///<
บอมมิน คยูเฮ >>> ตอนนี้ยังเป็นเพื่อนกันนะฮับ อย่าเพิ่งคิดไกล ^^
ปล. เบิร์น = เบิร์นเอาท์อ่ะฮับ รู้จักกันมิ..ที่เป็นตู้เกมส์ขับรถชนกัน มันส์สุดๆ
ความคิดเห็น