คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : " เริ่มยังไงก็ช่าง แต่ตอนหลังรักกันก็พอ จบเหอะ.. "
ร่างบางหันมองคนที่เดินด้วยกันเป็นระยะ อยากรู้จริงๆว่าในใจมันกำลังคิดอะไรอยู่ตอนนี้.. แต่ก็อดเคืองที่คนตรงหน้าทำวู่วามเมื่อกี้ไม่ได้
" คยู.. แกรคิดว่ามันเหมาะสมแล้วเหรอที่ทำแบบนี้ "
" อะไร ที่ขอมินน้อยคบอ่ะเหรอ เหมาะดิ..ก็ฉันชอบเขา "
" แล้วเขาชอบแกรรึไง "
" แน่นอน ถึงตอนนี้จะยังแปลกหน้าอยู่บ้าง แต่สักวันเขาต้องรักฉันแน่.. " เสียงทุ้มพูดอย่างมั่นใจ คยูฮยอนระบายยิ้มเล็กๆเมื่อนึกถึงเวลาที่เขากับซองมินจะไปเดทด้วยกัน อ่า..ต้องมีความสุขแน่ๆ
" แกรบ้าหรือเปล่า มันต้องรักกันก่อนสิว่ะ..ถึงขอคบกัน แต่นี่อะไร ลุยเข้าไปหน้าตาเฉย ดีเท่าไหร่แล้วที่พวกนั้นมันไม่เตะแกรออกมาน่ะ " ดงเฮรู้สึกหนาวๆเมื่อนึกถึงฉากที่ถูกพวก 1A รุมล้อมไม่หาย เล่นบุกเข้าไปอย่างนั้น เป็นใครก็ต้องงงเป็นธรรมดา แถมยังเป็นคู่กรณีในนามโซนอีก..แขนขาครบก็บุญแล้ว
" เริ่มยังไงก็ช่าง แต่ตอนหลังรักกันก็พอ จบเหอะ.. " คยูฮยอนตัดบท ไอ้เพื่อนข้างตัวแทนที่จะสนับสนุนกันไม่มี..ดีแต่หาสารพัดเหตุผลมาขัดขวาง เฮ้อ..อย่างว่าแหละนะ รักแท้มักมีอุปสรรค -"-
" เออ ..กรูไม่ยุ่งแล้วก็ได้ " ถึงพูดออกไปอย่างนั้น แต่ในใจของดงเฮก็อดสงสัยไม่ได้เรื่องความสัมพันธ์ของซองมินกับชายหนุ่มที่ตัวเองเห็นตรงล็อกเกอร์..
...........................................................
" คิบอม ให้เราช่วยดีกว่านะ " เสียงหวานเอ่ยอย่างขลาดๆ เพราะสีหน้าของชายหนุ่มที่นั่งกินข้าวด้วยกันตอนนี้อย่างกับโกรธเคืองใครมา มือบางที่กำลังเอื้อมหยิบตะเกียบจากคนถือถูกปัดออกอย่างไม่ใยดี
" ไม่ต้อง.. " เพราะอะไรเขาต้องหงุดหงิดใส่ร่างเล็กด้วย ..นอกจากโมโหเรื่องที่ไอ้เด็กโซนบีคนนั้นกล้าเข้ามาขอซองมินเป็นแฟนถึงที่ แล้วยังโมโหที่ตัวเองไม่สามารถทำอะไรได้เลย แค่ปากตอบออกไปให้เรื่องมันจบๆก็ดันค้างไม่ยอมพูด จนทำให้ซองมินต้องตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก
ดวงตาสีอ่อนมองคนตรงหน้าอย่างงงๆ ตั้งแต่เริ่มคาบเรียนจนถึงพักกลางวัน คิบอมยังไม่เอ่ยปากคุยกับเค้าเลย..มันหมายความว่ายังไง เค้าไปทำอะไรให้ไม่พอใจงั้นเหรอ " ไม่พอใจอะไรเราหรือเปล่า "
คิบอมสบดวงตาซื่อของคนน่ารัก ..ฉันยังไม่รู้ตัวเองเลยแล้วจะตอบนายได้ยังไง " นายทำอะไรผิด..ฉันถึงต้องโกรธ "
" ก็..แล้วทำไมถึงไม่ยอมพูดกับเราเลยล่ะ "
" แค่เบื่อๆเท่านั้น อย่าสนใจเลย.. " ซองมินรู้ว่าที่คิบอมตอบแบบนี้ เพราะไม่อยากให้เค้าถามต่อ ..บางทีเค้าอาจคิดมากไปเอง ว่าคนตรงหน้าคิดกังวลเรื่องของเค้าอยู่
ซองมินลุกขึ้นยืนพลางปัดเศษใบไม้ที่ติดตามกางเกงออก " ส่งกล่องข้าวมาสิ เดี๋ยวเราไปทิ้งให้ "
" ก็ไปด้วยกันเลย ยังไงก็ต้องเข้าเรียนคาบบ่ายอยู่แล้ว " ร่างสูงหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นสะพาย หยิบกล่องข้าวก่อนลุกขึ้นตามร่างเล็ก ดูจากตอนนี้..คิบอมต่างหากที่เป็นฝ่ายเดินนำจนซองมินต้องกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามแทน
" รอเราด้วยสิ " เสียงหวานท้วง มองเสื้อสูทสีน้ำตาลแดงของคนตรงหน้าที่กำลังเคลื่อนที่ไม่หยุด ..
" อ๊ะ!! " คิบอมหมุนตัวกลับเมื่อได้ยินเสียงตกใจจากคนด้านหลัง ..ร่างเล็กโถมตัวมาหาเขา เพราะก้อนหินที่วางไม่ถูกที่
..พรึ่บ..
คนล้มกำลังนั่งคร่อมบนตัวของร่างสูง มือเรียวสองข้างจิกไหล่ร่างสูงด้วยความกลัว ดวงตากลมกะพริบถี่ขณะสบตากับสายตาเย็นชา ความห่างขนาดนิ้วผ่านระหว่างปลายจมูกของทั้งสองคน
..หนึ่ง..
..สอง..
..สาม..
..สี่..
..ห้า..
" ตัวนายหนักชะมัด.. " เสียงทุ้มบ่นอุบแล้วเบือนหน้าหลบดวงตากลม
" ข..ขอโทษ " ซองมินผลักตัวเองให้พ้นตัวคิบอม ชายหนุ่มด้านล่างลุกขึ้นปัดเศษดินตามเสื้อผ้าออก อดขำกับท่าทางของร่างตรงหน้าไม่ได้
" ซองมิน " ..เห็นทีต้องแกล้งสักหน่อย
เจ้าของชื่อมองใบหน้าของคนเรียกอย่างกลัวๆ ..ก็อายหนิ ดันไปล้มทับคิบอมซะได้ ดีเท่าไหร่แล้วที่ไม่ถูกต่อว่ากลับมา
เข่ายาวก้าวมาใกล้ซองมิน ยื่นใบหน้าเข้าใกล้อีกฝ่าย..พยายามให้ซองมินจ้องดวงตากับตัวเอง
" จ..จะทำอะไร "
" มีใครเคยบอกนายมั้ย ว่า.. " คิบอมกระตุกยิ้มมุมปาก
" ... "
" ตานายโตอย่างกับลูกแมวเวลาเจอของเล่นเลย ฮะฮะ.. "
ซองมินเม้มปากอย่างขัดใจ มองร่างสูงที่ยืนหัวเราะคนเดียวเหมือนคนบ้า ..มีที่ไหน มาว่าคนอื่นเสร็จแล้วหัวเราะเอง
" แล้วคิบอมล่ะ มีคนเคยบอกหรือเปล่า ว่าคิบอมหน้าเหมือนปลากัดเวลาเจอคู่ต่อสู้ ชอบพองหน้าแบบนี้ๆ " ใบหน้าหวานพองแก้มล้อเลียน
คิบอมปรับสีหน้าเข้าสู่ปกติ มองร่างเล็กที่ยังทำหน้าป่องไม่เลิก.. สักพักรอยยิ้มบนใบหน้าน่ารักก็เริ่มคลายลงเปลี่ยนเป็นสีหน้ากังวลแทน
" คิบอม ..แขนนายเลือดออก " คิบอมยกแขนข้างที่มีผ้าพันไว้ขึ้นดู มีรอยซึมของเลือดเป็นวงกว้าง
" สนใจทำไม ..ไปเรียนกันเถอะ "
" ไม่ ..นายต้องไปห้องพยาบาลก่อน "
ร่างสูงทำเป็นไม่สนใจเสียงเตือน แล้วเดินเข้าตัวตึกโซนเอ.. แต่ถูกมือเล็กรั้งแขนลากไปห้องพยาบาลที่อยู่ปลายตึกอีกฝั่งของโซนบี ดูท่าทางรีบร้อนของซองมินตอนนี้ คิบอมนึกสงสัยว่า..ถ้าซองมินเป็นแบบนี้บ้าง ตัวเองจะกังวลขนาดนี้มั้ยนะ
.................................................
" เจ็บหรือเปล่า " มือบางหยิบสำลีซับแผลที่มีเลือดไหลซึม คงเพราะสะดุดล้มเมื่อกี้เลยทำให้แผลเปิดสินะ
" ม่าย.. " น้ำเสียงที่ตอบอย่างไม่ใส่ใจ ..ลำบากเปล่าๆ กับแผลแค่นี้ ..ปล่อยทิ้งไว้สามวันก็หายแล้ว
" คิบอมต้องเจ็บแน่ๆ "
" นายรู้ได้ไงว่าฉันเจ็บ.. "
" ก็ฉันรู้สึกนี่ คิบอมต้องปวดตรงแถวๆนี้อยู่ใช่มั้ย "
คำคาดเดาจากความรู้สึกของซองมิน ทำเอาเจ้าของแผลนั่งเงียบ อันที่จริง..เขาก็เจ็บตรงที่ซองมินบอกเหมือนกัน แต่จะให้บ่นโอดโอย ..ก็ไม่ใช่นิสัยของตัวเอง
" คิบอม เลิกเรียนแล้วไปไหนหรือเปล่า "
" คงกลับบ้าน.. "
" ถ้างั้น..ไปเป็นเพื่อนเราหน่อยนะ " คิบอมมองหน้าหวานอย่างสงสัย แล้วคนที่นัดนายไว้ล่ะ..
" นายไม่มีนัดหรือไง "
" ก็เพราะมี ..ถึงได้อยากให้นายไปเป็นเพื่อน " คิบอมมองหน้าหวานด้วยความสงสัยหนักกว่าเดิม ..ไปเป็นเพื่อนนายกับเด็กคนนั้น??
" ... "
" ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร ..เรียบร้อยแล้ว " ซองมินปะพลาสเตอร์ปิดปลายผ้าพันแผลเสร็จ ..หยิบอุปกรณ์ทั้งหมดเก็บเข้าตู้ น้ำเสียงของคิบอมเมื่อกี้..เค้าคงรบกวนเกินไป ทั้งที่บอกว่าจะจัดการด้วยตัวเองแล้วแท้ๆ แต่ให้ไปกับคยูฮยอนแค่สองคนก็กลัวอยู่เหมือนกัน สถานะระหว่างเขากับชายหนุ่มคงไม่ต่างจากคนแปลกหน้ามากนักหรอก
" ฉันบอกปฏิเสธไปตั้งแต่เมื่อไหร่ อย่าทึกทักเอาเองสิ "
" ... "
" หวังว่าหมอนั่นคงมาตรงเวลา ฉันขี้เกียจรอ.. " เสียงทุ้มบ่นพึมพำ เดินออกจากห้อง..โดยมีคนน่ารักที่ก้าวเท้าเล็กเดินข้างๆ กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับวิธีตอบยอมรับของอีกฝ่าย..ที่ยังคงความเย็นชาได้เหมือนเดิม
___________________________________
ไม่ได้แต่งมาสองสามวันแล้วอ่ะ -*-
เครียดนะเนี่ย เพราะตอนนี้มันยังกะตือรือร้นอยู่ ถ้านานกว่านี้จะกลายเป็นขี้เกียจ
รอโน้ตบุ๊คคู่ใจอยู่งิ ..พรุ่งนี้คงมาถึง เฮ้อ~
จะได้แต่งสักที (ทั้งเรื่องนี้แล้วก็เรื่องนู้นนนนนนนน..ด้วย)
รู้สึกดีใจว่าเราไม่ได้เป็นพวกคิด(แปลก)เองอยู่คนเดียว
ปล. อัพวันละนิด จิตแจ่มใส ^^
ความคิดเห็น