คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : " นายเป็นแฟนของซองมินหรือเปล่า "
ณ ห้อง 1B
" ฮ่าววววววววววววววว~ "
" อะไรของแกรว่ะ มาถึงก็นอนต่อเลยเรอะ " คยูฮยอนยักคิ้วตอบ แล้วก้มลงนอนหนุนหนังสือต่อ
ดงเฮมองเพื่อนตัวแสบที่หลับไปแล้ว เหลือบดูเวลาเหลืออีกตั้งยี่สิบนาทีกว่าอาจารย์จะเข้าคาบแรก ..คยูฮยอนตื่นมา มันต้องหิวแน่ ก็ออกจะแปลกประหลาดไปหน่อยที่คนหล่อมาทันเข้าคาบเช้า ปกติเห็นโผล่มาเรียนแต่คาบบ่าย อีกอย่างเขาก็ยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เช้า ไปโรงอาหารหน่อยดีกว่า
" ไม่ได้เรื่องเล้ย ไอ้คยู " มือบางผลักหัวคนนอนแถมให้ก่อนเดินออกจากห้อง
...
...
...
" ป้า.. นมหวานสองกล่อง ..แซนวิชสี่อันแล้วก็เอาลูกอมมิ้นต์ถุงนึงด้วย " เสียงหวานตะเบ็งแข่งกับนักเรียนอีกหลายรายที่ยืนออกันเต็มหน้าร้านขายขนมในโรงอาหาร เด็กหนุ่มใส่แว่นหนาเตอะข้างตัวดงเฮดูท่าจะไม่เคยเจอฤทธิ์เดชของปลาน้อยถึงกล้าเอาหนังสือที่ตัวเองถืออยู่มากระแทกสีข้างของดงเฮเพื่อที่จะได้เข้าไปซื้อ
" โอ๊ย!! ไอ้นี่ วอนเรอะ.. " ดงเฮเงื้อหมัดขึ้นเตรียมปล่อยใส่เด็กเนิร์ด แต่ก็มีเสียงช่วยชีวิตหนอนหนังสือตัวนั้นไว้ซะก่อน
" ได้แล้ว อีหนู.. ทั้งหมดสามพันห้าร้อยวอน "
" เฮ้ย..ป้า คราวที่แล้วยังไม่แพงขนาดนี้เลยนี่ " ดงเฮตกใจกับราคาที่ป้าคนขายบอก ..ปั๊มเงินใช้แทบไม่ทันอยู่แล้ว
" อะไรก็เอาแน่เอานอนไม่ได้หรอก ..ราคาน้ำมันขึ้นน่ะ ทำไงได้ "
" อ่ะ ป้า.. สามพันห้าร้อยใช่มั้ย อีกอย่างนะป้า ..ผมเป็นผู้ชาย ไม่ใช่อีหนู" ดงเฮยื่นธนบัตรสีเขียวอ่อนให้ แล้วรับถุงของกินมาไว้ในมือ ร่างบางรีบเดินออกจากบริเวณนั้นโดยเร็วก่อนที่ออกซิเจนจะไม่พอหายใจ
ทางที่ดงเฮจะกลับไปยังห้องเรียน ต้องผ่านล็อกเกอร์รองเท้า ..คนที่เดินดูดนมอย่างสบายใจเบาฝีเท้าให้ช้าลง เมื่อเห็นเหล่านักเรียนกำลังซุบซิบตามทางเดินและเริ่มดังขึ้นตรงตู้ล็อกเกอร์
" คนนั้นใช่มั้ย "
" ไม่น่าเลยเนอะ น่ารักขนาดนี้ ไม่น่าเป็นพวกหลอกผู้ชายเลยจริงๆ "
" แล้วคนข้างๆนั่นใคร หรือว่าคนใหม่ของเขา "
" หน้าตาดีทั้งคู่เลย แต่อีกคนดูไม่ค่อยเป็นมิตรเลยนะ "
ดงเฮชะโงกหน้าพ้นขอบตู้ ..เป้าหมายของยายปากมากพวกนี้คงเป็นสองคนที่ยืนเปลี่ยนรองเท้าที่อยู่ไม่ไกล หนึ่งในนั้นคือลี ซองมิน ดาวเด่นในข่าวฉาวเมื่อวาน (ตอนนี้ข่าวนั้นถูกดึงออกหมดแล้วโดยโจ คยูฮยอน) และอีกคนที่คุยกันอย่างสนิทสนม เห็นหน้าแล้วมันคุ้นๆ แต่นึกไม่ออกว่าไปเจอที่ไหน
" คิบอมไม่น่ามาพร้อมกับเราเลย ..ต้องตกเป็นข่าวจนได้ " ซองมินกระซิบพลางมองใบหน้าเข้มอย่างขอโทษ
" ช่างมันสิ ..จะสนใจอะไร ก็แค่เสียงนกเสียงกา " มือหนาปิดประตูตู้ของตัวเอง แล้วยกกระเป๋าขึ้นพาดบ่า
" เอากระเป๋ามาสิ เราช่วยถือให้.. "
" ขอบใจ.. " กระเป๋าของคิบอมไปอยู่ในมือของซองมินซะแล้ว เสียงทุ้มที่อยากตอบปัดกลับไม่สามารถทำอย่างใจคิดได้ เพราะแขนขวาที่ระบมจนไม่อยากขยับตัว ..แต่พอนึกถึงว่าซองมินต้องมาโรงเรียนตามลำพังแล้ว คิบอมจึงต้องกัดฟันลุกจากที่นอน
สองคนเดินฝ่ากลุ่มนักเรียนที่ยังจับจ้องพวกเขาไม่วางตาเหมือนเป็นเพียงอากาศ ดงเฮที่ยืนมองอยู่นาน..พร้อมกับเสียงฟันธงที่ดังรอบตัว สรุปได้คำเดียวว่า เขาเชื่อ..ปฏิบัติการล่าผู้ชายของซองมินเริ่มอีกแล้ว
.....................................................
" คยู ..แกรตื่นเร็วๆ ฉันมีเรื่องด่วนมาเล่าให้แกรฟัง " ดงเฮเขย่าตัวคนนอนจนหัวโงนเงนไปมา แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะลืมตาขึ้นมาเขาเสียที
" หรือว่าแกรไม่สนใจกระต่ายตัวนั้นแล้ว "
..ผึง..
" เมื่อกี้แกรว่าไงนะ ..เรื่องของมินน้อยงั้นเหรอ " ดงเฮอึ้งไปนิดนึงกับปฏิกิริยาของเพื่อนหลังได้ยินชื่อของซองมิน
" เออ ..เออ มินน้อยของแกรน่ะแหละ ตอนฉันเดินกลับมาจากโรงอาหารเจอมินน้อยของแกรกำลังเปลี่ยนรองเท้าอยู่..ไม่เหมือนคนที่เพิ่งตกเป็นจำเลยของสังคมเลยอ่ะ "
" นั่นไง ..มินน้อยของกรูไม่ได้ทำ แล้วทำไมต้องไปเดือดร้อนกับข้อกล่าวหานั้นด้วย จริงมั้ย " คยูฮยอนเปรยรอยยิ้มอย่างโล่งอก
ดงเฮเมินไปทำหน้าแหยอีกทาง กับการทึกทักของเพื่อน ..เขาไปเป็นของเมิงตั้งแต่เมื่อไหร่..
" ข่าวดีผ่านไปแล้ว ..มาฟังข่าวร้ายกันบ้าง " คยูฮยอนตาโตด้วยความสงสัย หน้าของดงเฮจริงจังจนเขาไม่คิดว่ามันจะกุเรื่องมาหลอก
" มินน้อยที่แกรติ๊ต่างเอาเอง เมื่อกี้ควงแฟนคนใหม่มาแล้วว่ะ ..ได้ข่าวว่าเป็นเด็กห้องเดียวกันด้วย "
" ม..เมิงล้อกรูเล่นใช่มั้ย ไม่ตลก.. "
" ใครจะล้อเล่น ดังไปทั่วแล้วเรื่องนี้น่ะ แต่ไม่รู้ว่าแฟนใหม่ของซองมินไปตีรันฟันแทงกับใครมา แขนงี้เดี้ยงมาเลย..มีผ้ากอซแปะตรงหัวอีก "
" คยู ..อย่าเงียบดิ กรูใจไม่ดีนะ " ดงเฮยื่นหน้าเข้าใกล้ใบหน้าที่ก้มต่ำ
" บางทีข่าวที่กรูเอามาบอกอาจไม่มีมูลก็ได้นะ อย่าเพิ่งจริงจังดิ "
" ก็ไหนเมิงบอกว่า เห็นกับตา .. "
" เออ ไอ้เห็นก็เห็นอยู่ ..แต่เรื่องใช่แฟนใหม่หรือเปล่า กรูยังไม่แน่ใจ คือ..มันลือหนาหูอ่ะ " ดงเฮเริ่มสงวนท่าทีของตัวเองเพิ่มขึ้น เมื่อเห็นคยูฮยอนซึมลง
" ไปกันเถอะ .. "
" ไปไหน ..อีกห้านาทีจะเข้าเรียนแล้วนะเว้ย ไอ้คคคคคคยู " ร่างสูงไม่ฟังเสียงลากเพื่อนคนสนิทตามเขาออกมาข้างนอก จังหวะที่ก้าวอย่างรีบเร่งไปยังห้อง 1A ที่อยู่ตึกซ้าย ออกจะไกลเอาการอยู่..เพราะห้อง 1B อยู่ตึกกลาง
คยูฮยอนหยุดยืนหน้าประตูห้อง 1A โดยมีร่างเพื่อนสนิทที่ยืนหอบแฮ่กอยู่ข้างๆ " แฮ่ก ..คยู แกรก็รู้กฎตึกดีไม่ใช่เหรอ "
" มันไม่ใช่กฎ ..ก็แค่สิ่งที่รุ่นพี่ทำกันเอง ฝ่าฝืนก็ไม่ผิดอะไรนี่ "
" ถ้ารุ่นพี่คังอินรู้เรื่องนี้ แกรเตรียมจองเตียงที่โรงพยาบาลได้เลยนะ " ดงเฮเอ่ยชื่อหัวหน้าชมรมกีฬาที่ดำรงตำแหน่งผู้ดูแลวินัยของโซนบีควบอีกตำแหน่ง
" ถ้าแกรกลัวนัก ก็กลับไปก่อน ..ฉันจะเข้าไปคุยให้รู้เรื่อง " แล้วใครมันลากกรูมาเนี่ย ถามหน่อยเหอะ
คยูฮยอนเปิดประตูเสียงดัง สายตาจากเด็กในห้องหันมองที่จุดเดียว.. เนคไทสีแดง พวกโซนบี ทุกคนกำลังแปลกใจว่าทำไมเด็กหนุ่มคนนี้ถึงกล้ามาเหยียบถิ่นที่พวกโซนบีรังเกียจนักหนา
คนมาเยือนกวาดตามองหาคนหน้าหวาน ..ก่อนจะสะดุดกับร่างของซองมินที่นั่งอยู่ค่อนไปทางท้ายห้อง
" มีธุระอะไรไม่ทราบ.. " เสียงเด็กหนุ่มคนหนึ่งทำลายความเงียบลง คยูฮยอนปรายตามองก่อนที่จะหันกลับไปยังเป้าหมายของตัวเอง ฝีเท้าเดินเข้าใกล้ทุกขณะ แล้วหยุดลงตรงหน้าโต๊ะของซองมิน
" ลี ซองมิน.. ฉันชื่อโจ คยูฮยอน "
" ค..ครับ " คนที่ถูกเรียกชื่อ ตอบรับอย่างไม่ทันตั้งตัว
" นายเป็นอย่างที่เขากล่าวหารึปล่าว.. " เสียงทุ้มจี้ถาม ร่างเล็กหันมองคนที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆกันราวกับต้องการความช่วยเหลือ
" นายมีสิทธิ์อะไรไปถามเขาอย่างนั้น " คิบอมพูดแทรก ลุกขึ้นมาประจันหน้ากับคยูฮยอน ดงเฮยืนที่ยืนอยู่หลังคยูฮยอนเขยิบไปกระซิบให้เพื่อนสนิทของตนรู้ว่า คนที่คยูฮยอนกำลังคุยอยู่คือ เหยื่อของซองมินรายต่อไป..
" สิทธิ์งั้นเหรอ นายมีสิทธิ์อะไรมาถามฉันล่ะ ..ไอ้แก้มป่อง " คยูฮยอนส่งสายตาท้าทาย คิบอมกำหมัดมือซ้ายแน่น..กำลังนับเลขในใจ
" โจ คยูฮยอน ..เราไม่รู้ว่าเขากล่าวหาเราว่าอย่างไร แต่ถ้าคนที่รู้จักเราดีย่อมเข้าใจว่าเรื่องไหนคือเรื่องจริง "
" ก็สรุปมาสิ ..ว่าจริงหรือเปล่า " ร่างสูงคาดคั้นร่างเล็กตรงหน้า
" เราขอไม่ตอบ ถ้ามีธุระแค่นี้..ก็เชิญนายกลับไปเถอะ พวกเราจะเริ่มเรียนกันแล้ว " ซองมินตัดบท ก้มลงหยิบหนังสือเรียนออกจากกระเป๋าโดยไม่สนใจคนที่อุตส่าห์เดินข้ามฟากมาหาแม้แต่น้อย
" ขอถามอีกข้อ ..นายมีแฟนรึยัง "
คำถามที่ทำเอาซองมินนิ่งชั่วครู่ ก่อนเงยหน้าจากหนังสือมองคนถาม " เหตุผลที่เราต้องตอบนายล่ะ ถ้าไม่มี..เราก็ไม่ตอบ "
" เพราะฉันกำลังจะจีบนาย ดังนั้นนายต้องตอบมา..เพราะฉันไม่อยากแย่งของของใคร "
" เรา.. " ดวงตาสีอ่อนมองคิบอมอีกครั้ง ..เราควรตอบเขาว่าอย่างไรดี คิบอม
คยูฮยอนมองตามสายตาอ่อนโยนนั่น คงจริงสินะเรื่องที่ดงเฮบอกเขาเมื่อกี้..คนรักของซองมิน
" นายเป็นแฟนของซองมินหรือเปล่า " คยูฮยอนหันไปถามชายหนุ่มที่มีผ้าขาวพันแขนแทน
คิบอมนิ่งเงียบ ..จะตอบรับหรือว่าปฏิเสธดี จะช่วยเพื่อนหรือว่าตอบตามความจริง " ฉ.. / ค..คิบอมไม่ใช่แฟนเรา เราสองคนเป็นแค่เพื่อนกัน " เห็นร่างสูงอ้ำอึ้งก็พอรู้แล้วว่าเรื่องนี้เขาควรจัดการด้วยตัวเอง
" ค่อยโล่งอกหน่อย งั้นซองมินคบกับฉันนะ "
" ไม่ ..ไม่เหมาะหรอก " รู้จักกันยังไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ แถมยังอยู่กันคนละโซนอีก ..ถ้าเรื่องนี้รู้ไปถึงหูพี่ฮีชอล เขาคงโดนไล่ออกจากโซนแน่
" ทำไมล่ะ ฉันเองก็ยังไม่มีแฟนเหมือนกัน ซองมินก็ด้วย.. "
" เรายังไม่พร้อมน่ะ นายรีบกลับห้องเถอะ..เราจะเรียนหนังสือแล้ว "
" เออ คยู ..ฉันว่าเรากลับห้องกันก่อนเถอะ คาบแรก ซือเจ๊เข้านะเว้ย " ดงเฮที่เงียบดูสถานการณ์อยู่นานกระซิบบอกเพื่อนของตัวเอง ซือเจ๊..คือฉายาที่เด็กในห้องเรียกอาจารย์สาววัยสามสิบขึ้น ขนาดตัวไซส์ XXL สอนวิชาวิทยาศาสตร์ทั่วไป
" เฮ้ย.. อาจารย์คิมผ่านหัวโค้งตึกมาแล้ว " เสียงเพื่อนที่ยืนดูลาดเลานอกห้องให้ตะโกนเข้ามา เกิดความโกลาหลกันใหญ่ คนที่ตั้งสำรับไพ่อยู่ก็รวบผ้าเก็บเข้าใต้โต๊ะ ..ถุงขนมที่กระจัดกระจายบนโต๊ะหลังห้องก็ถูกกวาดลงถุงขยะใบใหญ่ แล้วต่างคนก็วิ่งเข้าที่นั่งของตัวเอง
" ไอ้คยู.. " ดงเฮดึงแขนเสื้อของคยูฮยอน เพื่อให้ร่างสูงรู้สติเสียทีว่าควรทำอะไรในตอนนี้ ถ้าอาจารย์มาเจอพวกเขาเข้ามีหวัง ..ถูกส่งตัวกลับห้องวินัยตึกแน่
" เราว่า ..นายรีบไปดีกว่า "
" ตอบมาก่อนสิ จะคบกับฉันหรือเปล่า " คยูฮยอนยังจ้องดวงตากลมราวกับว่าทุกอย่างรอบตัวนิ่งสงบมีเพียงเขากับซองมินเท่านั้น
" เอ่อ.. "
" ฉันจะไม่ไปไหนจนกว่าซองมินจะตอบ "
" โจ คยูฮยอน ..นายก็เห็นแล้วนี่ว่าซองมินไม่อยากคบกับนาย จะตื๊อเค้า.. / ได้ ฉันจะคบกับนาย ได้ยินแล้วใช่มั้ย..รีบกลับไปได้แล้ว " เสียงทุ้มที่หวังจะช่วยแก้ต่างให้ร่างเล็กกลับโดนเจ้าตัวแทรก แถมเป็นเสียงตอบรับที่คิบอมไม่อยากจะเชื่อว่าออกมาจากปากของซองมิน
" ซองมิน วันนี้นายเลิกกี่โมง "
" สองโมง "
" ฉันจะรอที่ตู้ล็อกเกอร์นะ แล้วเจอกัน " คยูฮยอนคลี่ยิ้มหวานให้ซองมิน ก่อนถูกดงเฮลากตัวออกนอกห้องหวุดหวิดกับอาจารย์ที่จะเดินสวนมาไม่ถึงห้าก้าว
" ฟู่ววววว~ " หลายเสียงที่ถอนหายใจโล่งอก พร้อมกับคำก่นด่าสาปแช่งเรื่องความหน้าด้านของไอ้เด็กโซนบีที่เกือบพาชีวิตของพวกเขาจมดิ่งสู่ก้นเหว ผิดกับร่างเล็กที่ฝืนยิ้มบางๆเท่านั้น
_________________________________________
อยู่บ้านแล้วๆ แล้วจะหยุดยาววววววววววววววววว~
ไปถึงวันจันทร์ที่ 14 เลย ลัลล้ากันทีเดียว เหอเหอ
มาลงต่อด้วยความสุขทางใจของตัวเอง ฮ่าฮ่า..
ความคิดเห็น