คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : " แล้วถ้าตายขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบ!! "
เสียงหายใจหอบแฮ่กดังพร้อมกับเท้าที่ก้าวถี่ในโรงพยาบาล ..ร่างโปร่งวิ่งผ่านล็อบบี้เข้าสู่ห้องฉุdเฉิน
" พี่ฮีชอล.. " เสียงหวานร้องเรียกคนที่แสดงสีหน้าตื่นตระหนก
ฮีชอลหยุดยืนอยู่ข้างเตียงคนไข้ที่มีร่างน้องชายของตนนั่งอยู่
" คิบอม นายเจ็บตรงไหนบ้าง "
" ... " คนถูกถามส่งสายตาเรียบให้ ราวกับไม่รู้สึกว่าตัวเองได้รับบาดเจ็บ
" เอ่อ.. คิบอมหัวแตก แล้วตรงแขนมีรอยโดนของมีคมบาดเป็นแผลยาว แต่หมอทำแผลให้เรียบร้อยแล้วครับ " ร่างเล็กที่ยืนข้างคิบอมพูดแทน
" แล้วต้องนอนที่นี่หรือปล่าว " ฮีชอลถามด้วยความเป็นห่วง ทันทีที่ได้รับโทรศัพท์จากซองมินก็รีบขอผู้จัดการร้านสะดวกซื้อที่ตนทำงานอยู่ออกมา ..ไม่มีเวลาแม้จะเปลี่ยนชุดด้วยซ้ำ
" คุณหมอบอกว่าอยากให้พักสักคืน เพื่อป้องกันแผลติดเชื้อ แต่คิบอมเค้า.. "
" นายนี่ดื้อใหญ่แล้วนะ ก่อเรื่องแล้วยังไม่ดูแลตัวเองอีก.. คืนนี้นอนที่นี่แหละ เดี๋ยวพี่ไปบอกนางพยาบาลข้างนอกให้ " มือของฮีชอลถูกคิบอมดึงเอาไว้ ..ดวงตาเย็นชาจ้องใบหน้าสวยของพี่ชายเป็นเชิงปฏิเสธ
" ผมจะกลับบ้าน ..แผลหนักกว่านี้ยังรอดมาแล้ว แค่นี้คงไม่ถึงตายหรอก "
" แล้วถ้าตายขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบ!! " ฮีชอลขึ้นเสียง รู้ว่าน้องคนนี้เอาแต่ใจแค่ไหน แต่ด้วยความเป็นห่วงเลยต้องตะคอกออกไป ที่คิบอมไม่อยากนอนที่นี่ก็เพราะไม่อยากเพิ่มภาระค่ารักษาให้เค้า เรื่องนี้ฮีชอลรู้ดี..
" พี่ฮีชอล ผมผิดเอง.. ที่คิบอมเป็นอย่างนี้ก็เพราะผมเป็นต้นเหตุ พี่อย่าว่าคิบอมเลยนะ "
ฮีชอลพ่นลมหายใจพลางมองใบหน้าของคิบอมกับซองมินสลับกัน " ตามใจนาย อยากกลับบ้านก็รีบหน่อยแล้วกัน อีกชั่วโมงถนนทางเข้าบ้านจะปิดซ่อม ..แล้วซองมินล่ะ วันนี้จะกลับหอหรือเปล่า "
" คือ.. " ดวงตาสีเข้มเงยสบใบหน้าหวานที่ทำหน้ากระอักกระอ่วนใจ
" คืนนี้ ซองมินจะไปค้างที่บ้านของเรา พี่ฮีชอล "
" เอางั้นก็ได้ ดูแลตัวเองด้วยแล้วกัน.. ถ้าทำงานเสร็จแล้วจะรีบกลับนะ " ฮีชอลมองเวลาในนาฬิกาข้อมือของตัวเองก่อนหันมายิ้มให้เด็กหนุ่มทั้งสองแล้ววิ่งออกไป เมื่อเห็นฮีชอลลับสายตาไปแล้ว คิบอมจึงลุกจากเตียงเพื่อเตรียมกลับบ้านตามมาด้วยร่างเล็กที่เดินตามอยู่ไม่ห่าง
เสียงฝีเท้าของคนที่เดินตามมาหยุดลง เรียกร่างสูงหมุนมอง.. " คิบอม เรากลับบ้านดีกว่า "
" ทำไม.. "
" ขอบคุณสำหรับวันนี้ แล้วต้องขอโทษด้วยจริงๆที่ทำให้นายเจ็บตัว.. " ซองมินโค้งตัวเล็กน้อยก่อนเลี่ยงเดินไปอีกทาง
" เป็นอะไรไปอีก ..ลี ซองมิน " เสียงทุ้มกดต่ำขณะคว้าสายกระเป๋าของร่างเล็กไว้ได้
" ฉันต้องกลับบ้านแล้วล่ะ " เสียงหวานเอ่ยเบาๆ ไม่กล้าสู้ใบหน้าเข้มที่กำลังบึ้งตึงเต็มที แรงที่พยายามดึงกระเป๋าของตัวเองให้หลุดออกจากมือหนากลับถูกกระตุกอย่างง่ายดาย ทำให้ร่างเล็กถลาเข้ามาใกล้คิบอม
" เรากำลังจะกลับบ้านไม่ถูกรึไง " คิบอมดึงแขนร่างเล็กให้มาเดินข้างตัวก่อนขึ้นรถประจำทางกลับบ้านของคิบอม
...............................................................
บ้านที่ร่างสูงว่าเอาไว้ ..ใช้คำว่า ห้องเช่าคงจะเหมาะกว่า คิบอมหยิบกุญแจบ้านที่ซ่อนอยู่ในกล่องจดหมายหน้าห้องออกมาไขเปิดประตู พื้นที่กว้างภายในห้อง..เผยให้เห็นฟูกนอนสองอัน ส่วนทำครัวและห้องน้ำ อีกมุมมีตู้หนังสือเล็กๆที่มีโทรทัศน์อยู่ด้านบน
ซองมินถอดรองเท้าตรงตู้แล้วเดินเข้ามาในบ้านอย่างคุ้นเคย หลายครั้งที่เค้าต้องอาศัยห้องนี้..เป็นเหมือนบ้านหลังที่สอง จนพี่ฮีชอลเอ่ยติดตลกว่าให้เค้าย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ด้วยกันเสียเลยจะดีกว่า
ร่างเล็กวางกระเป๋าลงกลางห้องก่อนลุกขึ้นไปยังตู้เย็น " คิบอมยังไม่ได้ทานอะไรเลยใช่มั้ย เดี๋ยวเราทำให้นะ "
" ต้มน้ำอย่างเดียวก็พอ ในชั้นมีแค่บะหมี่น่ะ " คนพูดล้มตัวลงนั่งพิงฟูกนอนของตัวเองที่อยู่ติดฝาผนัง
" กินแต่บะหมี่อีกแล้ว ..นายเจ็บอยู่ ถ้ากินแต่ของแบบนี้ เมื่อไหร่จะหายล่ะ งั้นรอแปปนะ ฉันลงไปซื้อของกินที่หน้าปากซอยให้ "
" ไม่ต้อง.. "
" แต่.. / ซองมิน ถ้านายจะทำของให้ฉันกิน นายต้องฟังความคิดเห็นของฉัน ถ้าฉันบอกว่าไม่..ก็แปลว่าไม่ " ใบหน้าหวานพยักอย่างเสียไม่ได้ ก่อนเดินกลับไปต้มน้ำแล้วแกะซองบะหมี่ลงชามให้คิบอม
" ทำให้ตัวเองด้วยสิ " คิบอมท้วง ..เมื่อเห็นซองมินเตรียมชามเพียงใบเดียว
ซองมินส่ายหน้า " เราไม่หิว.. "
คิบอมจึงลุกขึ้นเดินมาที่ร่างเล็ก ใช้มือข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บหยิบชามอีกใบออกมา
" เราบอกว่าเราไม่หิวไง ถ้าคิบอมอยากทำอาหารให้เรากิน คิบอมต้องฟังคำพูดของคนกินนะ "
มือที่ถือชามค้างนิ่ง เมื่อได้ยินเสียงหวาน.. คิบอมกระตุกยิ้มพลางกลั้วหัวเราะเล็กๆออกมาแล้ววางชามกลับที่เดิม เปลี่ยนเป็นหยิบซองบะหมี่อีกซองขึ้นมาแกะลงชามเดียวกันแทน
" งั้นนายก็กินกับฉันแล้วกัน.. "
" ก็.. โครกกกกกกกกก~ " เสียงท้องร้องดังกลบเสียงหวานที่กำลังจะเถียง ดวงตากลมเงยมองใบหน้าของคิบอมก่อนที่ทั้งสองจะหลุดขำออกมาพร้อมกัน
...
...
...
" คิบอมทานเสร็จแล้วไปอาบน้ำสิ พรุ่งนี้มีเรียนคาบเช้าด้วย..หรือว่าคิบอมจะหยุด " คนพูดกำลังล้างจานอยู่ที่อ่างล้าง ..นาฬิกาตั้งโต๊ะบอกเวลาอีกสิบนาทีจะเที่ยงคืน ร่างสูงที่นั่งดูทีวีอยู่จึงลุกขึ้นไปเตรียมเสื้อผ้า
" คงไปมั้ง.. "
" เราว่าคิบอมหยุดดีกว่า ถึงไป..คิบอมก็คงใช้มือเขียนหนังสือลำบาก ไว้ตอนเย็นถ้ามีการบ้านอะไรแล้วเดี๋ยวเราจะแวะมาที่นี่ "
" พรุ่งนี้ ฉันจะไปโรงเรียน..กับนาย " น้ำเสียงเด็ดขาดเอ่ยก่อนเดินเข้าห้องน้ำ
ทิ้งซองมินที่เหลือบมองร่างสูงเพียงครู่หนึ่งไว้คนเดียว ..มือบางล้างฟองสบู่ออกจนหมดก่อนเดินมารื้อของในกระเป๋าเรียนของตัวเอง ผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าอ่อนที่เปรอะไปด้วยคราบเลือด..เลือดจากแผลตรงหน้าผากของคิบอมเมื่อตอนบ่าย กี่ครั้งแล้วที่เค้าต้องเป็นภาระให้ร่างสูง ไม่เคยสักครั้งที่..ตัวเองจะยืนอยู่อย่างลำพังได้
เพราะตั้งแต่เข้ามัธยมต้นมา ก็มีคนคนนี้ยืนเคียงข้างเขามาตลอด
และคิดว่า คงขาดไม่ได้เช่นกัน
" คิบอมจะคิดเหมือนเราหรือเปล่า จะอยากอยู่กับเรา..ทั้งที่เราไม่มีประโยชน์อะไรต่อคิบอมเลยก็ตาม นายคิดเหมือนกันใช่มั้ย " ใบหน้าหวานฉายแววตาเศร้า พับผืนผ้าในมือด้วยความทะนุถนอมลงในกระเป๋าของตัวเอง
...
...
...
คนที่อาบน้ำเสร็จก่อนนั่งอ่านหนังสือเล่นอยู่บนที่นอนของตัวเอง.. ชุดนอนที่ให้ซองมินยืมใส่คืนนี้ก็เป็นของพี่ฮีชอลตามเคย ทั้งที่ร่างเล็กเองก็เกรงใจฮีชอลอยู่มากเหมือนกัน..อยากยืมของเขาใส่แทน แต่กลับถูกปฏิเสธเสียนี่
" เฮ้อ.. " คิบอมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ล้มตัวลงนอนหนุนแขนข้างซ้ายของตัวเอง.. รอดมาได้ก็ดีแค่ไหนแล้ว คิดแล้วก็ขำกับความบ้าบิ่นของตัวเอง ไปสู้กับพวกเด็กสายอาชีวะ..ที่มีอุปกรณ์ครบมือ แล้วเขาล่ะ..มีแค่คัตเตอร์อันเล็กเพียงอันเดียว คิบอมมองกระเป๋าหิ้วของซองมินที่วางพิงอยู่ตรงชั้นหนังสือ
ลองมาคิดอีกที ฝากแค่แผลเป็นบนหน้าไอ้คนกุเรื่องยังไม่สาสมกับที่มันไปให้ข่าวเสียๆหายๆกับชมรมหนังสือพิมพ์หรอก
..เทียบกันไม่ได้เลย..
ซองมินไปทำอะไรให้มัน มันถึงต้องทำกันขนาดนี้ ..คนอย่างซองมิน ไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นหรอก ตลอดเวลาที่คบกันมาสี่ปี ซองมิน..คือคนที่เขาอยากอยู่ด้วยมากที่สุด
นอกจากพี่ฮีชอลแล้ว ..ฉันจะนับนายเป็นหนึ่งในครอบครัวของเราได้หรือเปล่า
" คิบอม ยังไม่นอนอีกเหรอ " ซองมินในชุดนอนลายอุลตร้าแมนของฮีชอลเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วลงนั่งข้างคิบอม
" อืม.. "
" แล้วทานยาหรือยัง " ซองมินเอื้อมไปหยิบถุงยาข้างเตียง แต่ถูกมือหยาบจับแขนไว้เสียก่อน
" เรียบร้อยแล้ว "
ซองมินพยักหน้าเล็กๆก่อนล้มตัวลงนอนข้างคิบอม " อ่า.. ยังนุ่มเหมือนเดิมเลย "
" ซองมิน ..นายลืมเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ซะนะ ลืมทุกอย่างให้หมด เข้าใจมั้ย " คิบอมมองใบหน้าหวานที่หนุนอยู่บนหมอนเดียวกับตัวเอง
" อื้ม ..ถ้าคิบอมอยากให้เป็นอย่างนั้น เราก็จะทำ "
" แล้วอย่าเข้ามาตอนที่ฉันกำลังมีเรื่องกับใครอีก "
" ทำไมล่ะ ..เราต้องเข้าไปช่วยคิบอมอยู่แล้ว จะปล่อยให้นายสู้คนเดียวได้ยังไง " ซองมินเถียง มองร่างสูงที่ส่งแววตาจริงจังให้เค้า ..เป็นห่วงกันเหรอ
" เพราะฉันไม่อยากให้นายต้องมาเจ็บด้วยน่ะสิ "
" เราไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย " มือหนาจับข้อมือข้างซ้ายของอีกคนไว้ก่อนดึงแขนเสื้อนอนขึ้น ผ้ากอซที่ปิดไว้ตรงต้นแขนแม้ไม่ใหญ่เท่ากับของเขา แต่ก็เย็บหลายเข็มเหมือนกัน
ซองมินคงคิดว่าเขาไม่รู้เรื่องตอนที่ร่างเล็กส่งเขาเข้าห้องฉุกเฉินเสร็จแล้วเจ้าตัวก็หายตัวไป ..คิดว่าเขาคงมัวแต่กังวลอาการเจ็บของตัวเองจนไม่ทันสนใจร่างเล็กที่หลบไปอยู่เตียงอีกฟากของห้องให้นางพยาบาลทำแผลให้
" สัญญากับฉัน ..ว่าจะไม่เข้ามายุ่งอีก " คิบอมกดเสียงต่ำ ซองมินพยายามถอนแขนของตัวเองออกจากฝ่ามือของคิบอม
" แล้วคิบอมล่ะ ..สัญญาสิ ว่าจะไม่ไปไหนโดยที่ไม่บอกเราอีก " หนีไปมีเรื่องกับพวกนั้น รู้มั้ยว่า เขาเป็นห่วงแค่ไหน
" ฉันสัญญา "
" เราก็เหมือนกัน "
" นอนเถอะ ..พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียน " คิบอมดึงผ้าห่มที่อยู่ตรงปลายเท้าคลุมตัวเขากับซองมิน แล้วซองมินก็กดปิดสวิชต์โคมไฟบนกล่องเล็กข้างที่นอน
" ราตรีสวัสดิ์นะ คิบอม " ใบหน้าหวานเขยิบซุกแขนของร่างสูง
" ราตรีสวัสดิ์ ซองมิน " มือหนาสอดโอบไหล่ร่างเล็กเอาไว้..ก่อนจะปิดเปลือกตาลงอย่างเหนื่อยล้า
______________________________
มาคุยกันดีกว่าเนอะ
เมื่อวานยุ่งๆ โฟโต้ชอปที่บ้านก็ขัดใจ.. ทั้งที่ฤกษ์ดีแท้ๆ
ฟิคเรื่องนี้ใครที่คาดหวังอะไรไว้
เช่นคยูมิน หรือว่าคิเฮ
ไอซ์ไม่รับรองนะ ว่าจะเป็นตามนั้นหรือเปล่า
ตอนนี้พล็อตมันไหลไปได้หลายแนวมาก ..ยังไงก็อย่าเพิ่งทิ้งกันนะ
เป็นเรื่องยาวที่ตั้งใจเขียนในแบบฉบับของตัวเอง
ถ้าผิดพลาดหรือว่าเราหยาบคายเกินไป หรือว่าประโยคมันไม่ค่อยสมเหตุสมผล
ก็บอกได้นะ ..เราน้อมรับคำติมากๆ เพราะจะได้พัฒนาด้วย
(ย้ำอีกรอบ เราไม่ถนัดเขียนวัยรุ่นจริงๆ แต่ก็ยังเสร่อมาเขียนอีก เฮ้อ~)
แล้วจะเข้ามาอัพอีกในเร็วๆนี้ ชอบแต่งเรื่องนี้มากๆ..เลยนั่งเขียนมันทุกวันเลยช่วงนี้ ฮ่าฮ่า
ความคิดเห็น