คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : " แต่กรูยอมขาดทุนว่ะ กรูจะไม่ยอมให้หน้าไหนมาทำเรื่องเสียหายให้มินน้อยหรอก "
ท่ามกลางแสงแดดที่ส่องพื้นดินของสนาม ..ดวงตาคู่โตกำลังเหม่อมองออกนอกหน้าต่างแทนการสนใจชายแก่ที่กำลังยืนบ่นอยู่หน้าชั้นเรียน
..ทำไมมันร้อนอย่างนี้..
คนนั่งข้างหน้าต่างเหลือบมองบริเวณรั้วข้างประตูหน้าของโรงเรียน ร่างชายหนุ่มที่ถือกระเป๋าสะพายใบใหญ่โยนของในมือออกนอกรั้วก่อนหันมองอาจารย์ฝ่ายปกครองที่วิ่งอย่างเหนื่อยหอบ จากนั้น..ชายหนุ่มก็กระโดดตามกระเป๋าของตัวเองออกไป
ดงเฮสนใจเหตุการณ์ข้างล่างมากกว่า.. ทั้งที่วันนี้อาจารย์จะบอกแนวข้อสอบที่จะออกในการสอบกลางภาคแท้ๆ
..ชายหนุ่มคนนั้นช่างกล้า หรือว่า บ้ากันแน่..
" เฮอะ.. " ดงเฮสบถ แล้วจดสูตรเลขบนกระดานลงสมุด มือบางเท้าคางมองเพื่อนร่วมห้องที่ตั้งใจเรียน(เฉพาะแถวหน้า) และอีกสองสามคนที่ฟุบลงนอนบนสมุดรวมทั้งคนข้างตัว
" คยูกี้.. " ชายหนุ่มใช้เท้าสะกิดขาเก้าอี้ของคยูฮยอน หมาป่าขี้เซาหันหน้าไปอีกด้าน..ทำมือไล่คนปลุก
" ไอ้คยู.. " ดงเฮเพิ่มเสียงอีกหน่อย ..ถ้ายังไม่ตื่นอีก ฉันจะลงไม้ลงมือแล้วนะเว้ย..
ร่างของคยูฮยอนแน่นิ่งจนดงเฮทนไม่ไหว " ไอ้คยูเว้ย อาจารย์บอกว่าจะออกทั้งเล่มเลยนะ แกรตายแน่ " พูดจบแล้วแถมลูกถีบใส่จนคนนั่งตกเก้าอี้
" เฮ้ยยยยยยยยยย~ " คยูฮยอนกะพริบตาตกใจ ลูบก้นน้อยๆที่จูบพื้นเมื่อกี้ ..แล้วส่งสายตาดุให้เพื่อนสนิท
" ไอ้.. / โจ คยูฮยอน!! "
" ค..ครับ " คยูฮยอนอ้าปากค้าง หนวดบนหน้าชายแก่หน้าห้องเริ่มกระดิก
" ออกมาทำโจทย์ข้อนี้บนกระดานหน่อย "
" เอ่อ.. "
" ฮึ ฮึ " คนก่อเรื่องกลั้นหัวเราะจนท้องแข็ง..พลางส่งสายตาเยาะเย้ยให้คยูฮยอนที่ยืนพะงาบอยู่แล้วชี้นิ้วไปที่เฉลยในหนังสือเรียน
ก็ไอ้โจทย์บนกระดานน่ะ..มันง่ายๆซะเมื่อไหร่ ในเมื่อเค้าไม่เคยซื้อหนังสือเรียนเลยด้วยซ้ำ
" อาจารย์ครับ ..ผมต้องการคนช่วยทำอ่ะครับ "
" อะไรของเธอ โจทย์ง่ายๆแค่นี้ทำไม่ได้ เดี๋ยวก็เจอกันตอนสอบซ่อมอีกหรอก " อาจารย์มองด้วยสายตาดูถูก
" สำหรับผม..การสอบมันเป็นเรื่องของดวง "
" ยังมีหน้ามาพูดอีก ..ออกมาทำเร็วๆ " น้ำอดน้ำทนเริ่มมอดลง ไม้เรียวในมือกระทบโต๊เรียนดังเป็นระยะ
" อ่า... " คยูฮยอนเดินก้มหน้าออกมาหน้าห้อง ไม่วายที่จะส่งกำปั้นให้ดงเฮที่ยิ้มร่าอยู่คนเดียว
..ไว้เข้าไปก่อนเหอะ นายตายแน่..
คยูฮยอนจ้องตัวเลขและตัวอักษรภาษาอังกฤษบนกระดานประมาณสามนาที มือขวาที่ถือชอล์กกดค้าง ..คนในห้องยืนลุ้นว่าเมื่อไหร่คนที่ได้รับมอบหมายจะยอมเขียนซะที
" ผมคิดว่าถ้าไม่ถามคำถามนี้คงติดค้างในใจไปอีกนาน.. "
" ว่ามา "
" derivative แปลว่าอะไรครับ?? "
..............................................
" คยูฮยอน ..แกรมันแน่ว่ะ "
" เออ ดีแค่ไหนแล้วที่อาจารย์ไม่ให้แกรไปล้างห้องน้ำน่ะ "
" เดี๋ยวชั้นไปซื้อยานวดมาให้แกรแล้วกัน สงสารว่ะ "
เหล่าเพื่อนร่วมห้องที่เดินออกจากห้องหลังได้ยินเสียงออดบอกเวลาเลิกหันมองคนที่ถือหนังสือเรียนเลขกว่ายี่สิบเล่มในอ้อมแขนนานกว่าสองชั่วโมง
คยูฮยอนได้แต่ขุ่นเคืองใจ การยืนหน้าห้องในเวลาที่คนกำลังเดินพลุกพล่านอย่างตอนนี้ทำเอาหนุ่มหล่ออย่างเขาอับอายแทบจะแทรกแผ่นดินหนีกันเลย
" ไง ..ไอ้คยู ตื่นแล้วใช่มั้ย " เสียงหวานยียวนดังมาจากประตูห้องเรียน ในมือมีกระเป๋าสองใบ
" เออ คืนนี้กรูคงตาสว่างถึงเช้า เพราะเมิงนี่แหละ "
" กรูหวังดีนะ เห็นเมิงหลับไปก็เป็นห่วงกลัวจะเรียนตามเพื่อนไม่ทัน "
" ช่างกล้าพูดดีแท้ ถามจริงเหอะ..ชาติก่อนเมิงเป็นโฆษกประจำกระทรวงรึไง ชาตินี้ถึงเถียงคำไม่ตกฟากเลยเนี่ย " กรรไกรโรงพยาบาลยังเรียกพี่เลยนะเมิง
" คงเป็นโฆษกประจำเรือนจำที่เมิงเคยอยู่มั้ง ชาตินี้ถึงเจอกันอีก.. " คยูฮยอนจิ๊ปากใส่ร่างบางที่ยักคิ้วให้ ก่อนที่ดงเฮจะช่วยยกตั้งหนังสือไปวางที่ห้องพักครู
" อ่ะนี่..กระเป๋าเมิง " คยูฮยอนรับกระเป๋าสีเทาเข้มจากคนข้างตัว
" ขอบใจ "
" เมื่อเช้าเกิดเรื่องใหญ่ว่ะ กรูยังไม่ได้บอกเมิงเลย " ดงเฮพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง ขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินออกจากตัวตึก
" อะไร ..น้ำท่วมทางใต้หรือว่าไฟไหม้ป่าทางเหนือ " ชมรมหนังสือพิมพ์เป็นผู้มีสิทธิ์เด็ดขาดในป้ายติดประกาศทั่วโรงเรียนกว่ายี่สิบแห่ง และเป็นที่รู้กันว่า หัวหน้าชมรมเป็นพวกที่ชอบทำประโยชน์เพื่อสังคม อย่างคราวที่แล้วก็เรี่ยไรเงินบริจาคไปช่วยเด็กแถบต่างจังหวัดไกลๆที่หิมะตกหนัก ..โตขึ้นได้เป็นอธิบดีกรมสังคมสงเคราะห์แหง
" บ้าดิ คราวนี้เค้าลือให้แซดว่า ไอ้หมูชินดงมันรับเงินใต้โต๊ะมาถึงทำข่าวนี้ให้ดัง " นั่นแหละ ชื่อเสียงเรียงนามของหัวหน้าชมรม ..
" ตกลงจะเล่ามั้ย ถ้าไม่..กรูจะกลับไปอ่านหนังสือเลขต่อแล้วนะเว้ย " ประชดกันเห็นๆ ตั้งแต่คบกับเมิงมา กรูยังไม่เคยเห็นเมิงซื้อหนังสือเลขเลยสักเล่ม ยืมกรูตลอด -*-
" ก็ ..หวานใจเมิงไง "
" หวานใจกรู?? ทำไม?? "
" เค้าว่ากันว่า ไอ้คนน่ารักมันเป็นพวกชอบหลอกผู้ชายว่ะ " คำกล่าวหาที่เล่นเอาคยูฮยอนตาแทบหลุดออกจากเบ้า ..พร้อมกับหัวใจดวงน้อยที่เต้นตูมตาม
" พอดูดเงินจากอีกฝ่ายจนหมดตัวแล้วก็เชิดหนีซะงั้นอ่ะ อันนี้กรูไม่ได้พูดเองนะ..มีประกาศติดอยู่ ไม่เชื่อเมิงก็ลองไปอ่านดู " ยังไม่ทันพูดจบ ร่างอีกคนก็วิ่งไปที่ป้ายประกาศที่ใกล้ที่สุดแล้ว
รูปถ่ายสามช็อตต่อกัน ..ร่างขาวที่เขาแอบหลงรักตั้งแต่เข้ามาเรียนที่นี่มีมือหยาบของเด็กต่างโรงเรียนโอบที่เอว แถมยังซบใบหน้าหวานลงบนอกของชายหนุ่มคนนั้นอีก
พร้อมคำโปรยที่คยูฮยอนได้อ่านแล้วแทบจะวิ่งไปบ้านไอ้เจ้าของป้ายประกาศเอาเลือดมาล้างความบริสุทธิ์ให้คนในภาพทันที
" ใครจะร่านเท่านี้ไม่มีอีกแล้ว ใครที่คิดว่าตัวเองเลวกว่านี้ช่วยบอกผมที " เสียงสะท้อนจากเด็กหนุ่มโชคร้ายต่างโรงเรียนที่เคราะห์ซ้ำกรรมซัด เปลี่ยนสวรรค์เพียงชั่วคืนให้กลายเป็นนรกในพริบตา
" เขามีเสน่ห์ที่พวกคุณต้องหลงรัก ถ้าถามผมว่าตัวเองชอบเขาได้อย่างไร คงเพราะรอยยิ้มนั่น..ช่วยระวังกันด้วยนะครับ " คำเตือนจากผู้ที่เคยโดนการกระทำที่โหดร้าย กับค่าของตัวเองที่อีกคนมองเป็นเพียง 'แหล่งกอบโกย' เท่านั้น
" เขาก็เหมือนปลิงดูดเลือดดีดีนี้เอง ถ้าพวกคุณเจอเขาช่วยถามให้หน่อยนะครับว่า " รู้จักคำว่า 'พอ' มั้ย "..โดยเฉพาะคุณ ลี ซองมิน "
" มันเป็นใคร.. " เสียงทุ้มกดต่ำลง จ้องมองใบหน้าชายหนุ่มเจ้าของบทสัมภาษณ์ที่คาดตาแถมปกปิดชื่อแซ่เอาไว้อีก
" จะไปรู้ได้ไง คงไม่ใช่คนดีนักหรอก ..เหมาะกันดีนี่ 'หญิงร้าย ชายเลว' " หญิงในที่นี้ คงไม่พ้นบุคคลที่โดนกล่าวหาอยู่
คยูฮยอนกระชากคอเสื้อของคนพูดด้วยมือสั่นเทิ้ม " หยุด..เดี๋ยวนี้ ถ้ายังคิดว่ากรูเป็นเพื่อนเมิงอยู่ "
" เมิงจะตัดความเป็นเพื่อนกับกรู เพราะไอ้แค่กระต่ายเจ้าชู้ตัวนึงเหรอว่ะ " ดงเฮเองก็ไม่ชอบซองมินเหมือนกัน ตั้งแต่รู้ว่าเพื่อนของเขาแอบชอบกระต่ายตัวนั้น เขาเองก็ไม่ค่อยอยากยุ่งเท่าไหร่..เพราะได้ยินข่าวลือของร่างเล็กมาเยอะแยะ ไม่พ้นเรื่อง..การคบผู้ชายนี่แหละ
" กระต่ายตัวนั้นมีค่าด้อยกว่าความเป็นเพื่อนของเรามาก ..ดังนั้น "
" ดีแล้วที่เมิงคิดได้ กรูว่านะ... / แต่กรูยอมขาดทุนว่ะ กรูจะไม่ยอมให้ไอ้หน้าไหนมาทำเรื่องเสียหายให้มินน้อยหรอก " คยูฮยอนเสียงเข้ม ทำเอาหัวใจคนฟังหล่นวูบ.. เพื่อนที่คิดว่าจะตายแทนกันได้ดันพูดพล่อยอย่างนี้ เค้าควรเก็บมันเป็นเพื่อนอยู่มั้ย
" คำก็มินน้อย สองคำก็กระต่าย เมิงเอากรูไปไว้ไหนว่ะ ..ที่กรูพูดนี่ เพราะหวังดีนะเว้ย คำว่าหวังดีของกรูน่ะ เมิงเข้าใจความหมายใช่มั้ย "
" กรูรู้ แต่ถ้ามันทำให้กรูอึดอัด กรูก็ขอรับด้วยใจแล้วกัน "
ดงเฮถอนหายใจกับความรั้นของอีกฝ่าย คงห้ามมันไม่ได้สินะ..ต้องปล่อยให้เจอกับตัวถึงยอมตัดใจใช่มั้ย " เออ แล้วตอนนี้จะเอาไงต่อ ไปต่อยไอ้หมูที่บ้านหรือว่าล่าไอ้หน้าปลาทูในข่าว "
" อันนั้นเอาไว้ทีหลังดีกว่า ตอนนี้กรูอยากฉีกไอ้ประกาศบ้าบอนี่ทิ้งให้หมดก่อน ..เดี๋ยวมินน้อยของกรูจะเสียหายไปมากกว่านี้ " ไม่พูดเปล่า มือหนาก็รวบกระดาษก่อนฉีกออกเป็นชิ้นเล็กๆแล้วเดินไปยังป้ายประกาศอันต่อไป โดยมีดงเฮเดินตามช่วยเก็บเศษที่ร่วงจากฝีมือของคยูฮยอน ในใจของดงเฮที่คิดแล้วก็เหนื่อยใจกับคำพูดของเพื่อน
..เดี๋ยวมินน้อยจะเสียหายไปมากกว่านี้..
ได้ข่าวว่ามันติดมาตั้งแต่เช้าแล้ว ป่านนี้มินน้อยน้อยของเมิงคงไม่เหลือแม้แต่ขี้เล็บแล้วมั้ง ไอ้คยูฮยอน ...
____________________________________
โผล่มา ..อย่าเพิ่งอึ้งกันน้า
(จะมาทอล์คทีหลังนะ ขอโทษจริงๆ)
ความคิดเห็น