นครเเห่งรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #2 : เจ้าหญิงทิทาเนีย

ตอนที่ :1 เจ้าหญิงทิทาเนีย
 
    ร่างงามบอบบาง เรือนผมสีทองยาวถึงสะเอวถูกรอบขึ้นสูงผูกด้วยโบว์สีขาว  ดวงตาสีฟ้างามราวน้ำทะเล มองหมู่มวลดอกไม้หลากสีที่บานสะพรั่งในอุทยาน แมลงต่างๆพากันบินว่อน สายลมพัดเอื้อยเย็นสบาย ร่างงามเอื้อมมือไปเด็ดดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ขึ้นมาสูดความหอมของมัน
 "องค์หญิงทิทาเนียเพคะได้เวลาเสวยแล้วเพคะ ทรงเสด็จกลับตำหนักเถอะเพคะ เเดดเริ่มเเรงแล้วด้วย เดี๋ยวจะประชวรเอานะเพคะ" นางกำนัลคนสนิททูลอย่างนอบน้อม
 "รู้เเล้วจ้า..เอเล ก่อนทานข้าวข้าขอไปหาดราโอนี่ก่อนเเล้วกันนะ" องค์หญิงตรัสพร้อมรอยยิ้มแล้วเดินมุ่งไปยังคอกสัตว์เลี้ยงหลวงที่เป็นสนามหญ้าขนาดใหญ่ มีรั้วเล็กสีขาวอยู่ทางด้านหน้าของสนามหญ้าและมีทหารที่คอยระวังภัยอีก 2 นาย 
 "ว่าไงดราโอนี่..เจ้าหิวหรือยัง" เมื่อเดินเข้าไปร่างบางก็มุ่งไปหามังกรสีเงินที่เธอเลี้ยง มังกรเป็นสัตว์วิเศษจะมีก็เพียงเชื้อพระวงศ์เท่านั้นที่มีสิทธิ์เลี้ยงและมังกรก็สามารถสื่อสารกันมนุษย์ได้
 "ยังเพคะองค์หญิง" ดราโอนี่ตอบอย่างสุภาพ
 "ข้าบอกเจ้ากี่ครั่งเเล้วให้พูดธรรมดาน่ะ เราอยู่ด้วยกันมาตั้งนานแล้วนะ" องค์หญิงส่งสายตาตำหนิเล็กน้อย กับการถ่อมตัวของเพื่อนของนาง
 "แต่.."ดราโอนี่ยังไม่ทันจะเเย้งหญิงสาวเบื้องหน้าก็ตอบทันควัน
 "ไม่มีแต่..ไม่งั้นจะไม่เล่นด้วยเเล้ว" องค์ทำท่างอนเหมือนเด็กทั้งๆที่พระองค์ก็อายุร่วม 16เข้าไปแล้ว แต่นั่นก็เรียกเสียงหัวเราะได้ทั้งเอเลเเละทหารยามที่ได้ยินเสียงใสๆเถียงกับมังกรของตน
 "ก็ได้ๆ ข้าจะทำอย่างเจ้าว่า ถึงเจ้าจะอายุ 16 แล้ว เจ้าก็ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะไอ้นิสัยเด็กๆเนี่ย" ดราโอนี่เถียงกลับบ้าง
 "ก็ข้าชอบของข้านี่..เจ้าไม่เกี่ยว" องค์หญิงหันหน้าหนีอย่างงอนๆ
 "เฮ้ย..ข้าเบื่อง้อเจ้าเเล้ว  ข้าอยากไปเล่นข้างนอกจัง ไปด้วยกันเถอะทิทาเนีย"ดราโอนี่เอ่ยอย่างกระตือรือร้น
 "เอาสิ..เอเลข้าไม่ทานข้าวนะจะไปเล่นกับดราโอนี่ซะหน่อย" เธอเอ่ยเสียงใสก่อนจะกระโดดขึ้นหลังของดราโอนี่
 "เเน่นะเพคะ..ว่าพระองค์จะไม่เสวยอาหารก่อน"เอเลถามอย่างเป็นห่วง
 "อื้ม.." พระองค์ตอบก่อนที่ดราโอนี่จะทยายขึ้นไปบนท้องฟ้ากว้าง
 
 "ข้างบนนี้เย็นสบายดีจัง ดราโอนี่ลองไปที่น้ำตกสายรุ้งหน่อยข้าอยากไป" เสียงใสสั่งด้วยรอยยิ้ม
 "ข้าก็กำลังคิดพอดีเลย" ดราโอนี่มุ่งไปยังที่หมายก่อนจะลงจอดอย่างนิ่มนวล
    ร่างงามกระโดดลงจากหลังมังกรคู่กายอย่างชำนาญ น้ำตกสายรุ้งเป็นสถานที่ที่พระองค์บังเอิญเจอเข้าตอนออกมาเล่นกับดราโอนี่ ที่นี่มีน้ำตกที่สวยงาม เเละมีโข่ดหินอยู่กลางน้ำ องค์หญิงทิทาเนียชอบไปนั่งอยู่ตรงนั้นเเล้วฝึกพลังเวทของเธอ
 "อื้บ.." ร่างบางลอยจากพื้นขึ้นไปบนอากาศก่อนจะลอยไปยังโข่นหินกลางน้ำตก ส่วนดราโอนี่ก็นั่งดูเจ้าหญิงของเธอไป
 "เอาล่ะนะ...ไฟเยอร์!" เมื่อร่างบางเอ่ยคาถาออกไปก็มีลูกไฟขนาดเท่าศีรษะคนลุกพรึ่บบนมือเรียว เธอหันไปยิ้มกับดราโอนี่ก่อนจะลองฝึกอีกหลายคาถา
    เวลาผ่านไปนานพอสมควรองค์หญิงทิทาเนียก็เริ่มเหนื่อยเธอจึงลอยขึ้นฝั่งไป พอถึงฝั่งก็เจอดราโอนี่นอนหลับอยู่ตรงนั้นเเล้ว เธอคงซ้อมนานเกินไป
 "ดราโอนี่..ดราโอนี่.."ทิทาเนียเขย่าตัวของดราโอนี่เล็กน้อยเพื่อให้เธอตื่น เเต่ดราโอนี่กับไม่ตื่น สงสัยจะง่วงมาก เเละร่างบางก็นึกอะไรดีๆออก เธอย่องจากตรงนั้นเข้าไปในป่า เธอไม่ได้เที่ยวป่ามานานแล้ว..ขอโทษนะดราโอนี่ ที่ข้าหนีมาแบบนี้...
    เมื่อหลบดราโอนี่มาได้ทิทาเนียก็เดินเล่นในป่าอย่างเพลิดเพลิน  เธอไม่ได้มาเที่ยวเล่นแบบนี้มานานแล้ว นับจากวันที่เธอมีอายุครบ 13 ปี เสด็จพ่อเเละเสด็จเเม่ของเธอก็ให้เธอเรียนวิชาต่างๆ เรียนเกี่ยวกับการปกครองเพราะเธอเป็นพระธิดาองค์เดียวในราชวงศ์อีกหน่อยก็ต้องขึ้นครองราชเเทนพระบิดา   เรียนเกี่ยวกับพลังเวท ยามออกรบจะได้ไม่ลำบาก แต่เธอก็อึดอันเหมือนกัน ถ้าไม่ผ่อนคลายเสียบ้างก็คงแย่  เธอมีเพื่อนอยู่คนเดียวคือดราโอนี่ เธอและดราโอนี่ก็เหมือนพี่น้องกันเพราะพ่อแม่ของดราโอนี่ก็คือมังกรประจำตัวของพ่อและแม่ของทิทาเนียนั่นอง   เธอเดินไปพลางเก็บดอกไม้ข้างทางไปด้วย เเล้วหญิงสาวก็เห็นว่าดวงอาทิตย์ตกเเล้ว คงต้องรีบกลับเเล้ว เธอจึงเดินย้อนกลับทางเดิม พอถึงน้ำตกสายรุ้งเธอกลับไม่เห็นดราโอนี่!
 "ดราโอนี่! เจ้าอยู่ไหน..อย่าเล่นอย่างนี้กับข้านะดราโอนี่!" หญิงสาวตะโกนร้องลั่น เเละทรุดกายลงเมื่อไม่มีคำตอบกับจากดราโอนี่
 "ฮือ..ดราโอนี่..ข้ากลัว..ข้าไม่อยากกยู่ในป่าคนเดียว..ฮือ." หญิงสาวร้องไห้ น้ำตาอาบสองแก้มนวล
   พรึบ พรึบ
 เสียงกระพือปีกของอะไรบางอย่างทำให้หญิงสาวหันควับไปด้านหลังของเธอทันที เเละสิ่งที่เธอเห็นก็ทำให้เธอยิ้มออก นั่นคือดราโอนี่นั่นเอง
 "ดราโอนี่! เจ้าหายไปไหนมา ข้ากลัวแถบแย่"หญิงสาวลุกขึ้นโอบกอดดราโอนี่อย่างขวัญเสีย
 "ข้าขอโทษทิทาเนีย ข้าตกใจที่เจ้าหายไป ข้าเลยไปตามหา กลับมาก็เจอเจ้าร้องไห้ฟูมฟ่ายอยู่นี่ ข้าขอโทษ.."ดราโอนี่เสียใจที่ทำให้ทิทาเนียร้องไห้ เเต่เธอเองก็ตกใจที่ทิทาเนียหายตัวไปเหมือนกัน 
 "ไม่ใช่เจ้าหรอกดราโอนี่..ข้าเองที่ผิดต่อไปนี้ข้าจะไม่หนีอีกแล้วเรากลับวังกันเถอะ" ทิทาเนียถอดอ้อมกอดก่อนจะเช็ดน้ำตาและยิ้มให้ดราโอนี่
 "อื้ม..กลับกันเถอะ" ดราโอนี่รับคำพลางย่อตัวเพื่อให้ทิทาเนียขึ้นได้สะดวก ทิทาเนียกระโดดขึ้นก่อนที่ดราโอนี่จะบินขึ้นฟ้า
 "สัญญาเเล้วนะว่าจะไม่หนีอีก"ดราโอนี่ถามเพื่อความแน่ใจ
 "จ้า.."ทิทาเนียตอบพลางยิ้มให้...
    ทั้ง 2 คน รักกันราวพี่น้อง ถ้าเเยกจากกันคงจะยากซะแล้ว...