นครเเห่งรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ(แก้ไขคำผิดแล้วนะค่ะ)

     เรื่อง นครแห่งรัติกาล
 
บทนำ
                
         

   "องค์ราชินีเพคะ ทรงพักผ่อนให้มากๆนะค่ะ หม่อมฉันเตรียมยาบำรุงพระวรกายให้แล้ว หม่อมฉันขอตัวก่อนนะเพคะ" หญิงวัยกลางคนซึ่งอยู่ในชุดหมอหลวงหญิง เอ่ยก่อนจะเดินออกไปจากห้อง 
    
   หญิงงามซึ่งนอนอยู่บนเตียงกับบุตรของเธอซึ่งเป็นฝาแฝด เด็กทารกน้อยเพศหญิงที่เพิ่งเกิดได้เพียงไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมากำลังหลับสนิทข้างมารดาของพวกเขา 
      
   พรวด
  
   ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออก หญิงสาวซึ่งนอนอยู่บนเตียงถึงกับยิ้มที่คนที่เข้ามาคือสวามีของเธอนั่นเอง
  
   "เกรรีเนีย เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง พี่ขอโทษนะที่มาช้าไปหน่อย เราได้ลูกผู้หญิงหรือผู้ชายหึ.." ร่างใหญ่เดินเข้ามาทรุดกายนั่งข้างๆร่างบางซึ่งนอนอยู่บนเตียง
  
   "ทรงได้พระธิดาเพคะ เป็นฝาแฝด" เธอเอ่ยพลางลุกขึ้นนั่ง
  
   "จริงหรือ.." ชายตรงหน้าถามเธออย่างตื่นเต้น
  
   "เพคะ..แต่หม่อมฉันยังไม่ได้ตั้งชื่อเลยเพคะ" เธอเอ่ยพลางอุ้มเด็กทารกน้อยส่งให้พระสวามีเเละอีกคนเธออุ้มใว้เอง
  
   "ว้าว...ดูสิลูกได้สีผมเหมือนเจ้าด้วย อย่างนี้ต้องสวยเหมือนเเม่แน่ๆเลย" พระองค์พูดหยอกมเหสีของตนอย่างยิ้มๆ
  
   "เสด็จพี่ล่ะก็.." เธอมองพระสวามีของเธออย่างเขินอาย
  
   "ถ้างั้นคนนี้ชื่อ ทิทาเนียแล้วกัน คนนั้นเจ้าลองตั้งชื่อดูสิ" องค์ราชาลุกขึ้นก่อนที่จะนั่งลงบนเตียงเคียงข้างพระมเหสี
  
   "อืม...แอเรียลดีหรือเปล่าเพคะ" พระราชินีครุ่คิดเล็กน้อยก่อนจะพูดออกไป
  
   "ก็ดีนะ..." องค์ราชาเอ่ยได้เพียงแค่นั้นก่อนที่จะมีลมกันโชกแรงพัดเข้ามาในห้อง
  
   "ฮ่าๆๆๆๆข้าของลูกของเจ้าไปก่อน น้า..ฮ่าๆๆ" เสียงใครบางคนดังขึ้นก่อนที่ลมที่พัดแรงจะจางลง 
  
   "เสด็จพี่..! แอเรียลเพคะ ลูกหายไปทำยังไงดีเพคะ" องค์ราชินีพูดอย่างร้อนลน
  
   "ทิทาเนียยังอยู่ โชคดีเเล้วล่ะ เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นนะ" องค์ราชามีสัหน้าเคร่งเครียด 
  
   "ลูกแม่..!" องค์ราชินีปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น องค์ราชาเห็นดังนั้นจึงโอบนางไว้อย่างให่กำลังใจ
  
   "ทำใจดีๆไว้นะ..เราต้องหาลูกเจอ" ร่างใหญ่พูดอย่างให้กำลังใจ...ใครกันที่กล้าถึงขนาดนี้...

 
   "อุแว้..อุแว้.."
 
   "ยัยเด็กนี่เงียบสักทีข้าชักรำคาญเเล้วนะ" หญิงสาวในชุดสีดำสนิทโวยวายขึ้นกับเสียงเด็กทารกน้อย
 
   "หน๊อย..อยากกลับไปหาแม่ของเจ้างั้นเหรอ..ไม่มีทางหรอก เพราะเจ้าคือคนที่จะทำให้ข้าแก้แค้นได้อย่างสาสม..เกรรีเนียเจ้าต้องเจ็บมากกว่าที่ข้าเจ็บ..!!" หญิงสาวอุ้มเด็กทารกน้อยขึ้นมาอุ้มไว้...ร้องเข้าไปเถอะเจ้าไม่มีวันที่จะได้กลับไปหาครอบครัวของเจ้าหรอก!...