นครเเห่งรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #5 : จดหมายเชิญสีดำ

ตอนที่ 4 จดหมายเชิญสีดำ
 
   เมื่อหญิงสาวกลับมาถึงห้อง ก็รีบเข้าไปในห้องน้ำเพื่อที่จะอาบน้ำทันที หญิงสาวปลดอาภรณ์งามของเธอออกเผยผิวขาวเนียนละเอียด ร่างบางหยิบน้ำอบของเธอขึ้นมาก่อนจะเทลงอ่างอาบน้ำแล้วลงอาบน้ำทันทีด้วยความเร่งรีบ
  "เอเล...เจ้าหายไปไหนของเจ้าน่ะ..รู้นึเปล่าว่าข้าเป็นห่วง" หญิงสาวลำพึงขึ้นมาเบาๆอย่างกังวล
  เมื่อองค์หญิงทิทาเนียอาบน้ำเสร็จก็เเต่งตัวในชุดที่ดูอย่างไรก็เป็นของบุรุษซึ่งไม่เข้ากับใบหน้าอ่อนหวานนั้นเสียเลย เธอกะจะออกตามหาเอเลภายในวังซะก่อนถ้าหาไม่เจอพรุ่งนี้เช้าพระองค์จะศั่งทหารให้ออกตามหา...เอเล..เจ้าไม่เคยหายไปนานขนาดนี้นะ....เมื่อหญิงสาวเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือก็พบว่ามีจดหมายซองสีดำสนิทวางอยู่
  "นี่มันอะไรน่ะ..จอหมายเหรอ.." หญิงสาวหยิบซองจดหมายขึ้นมาก็ถึงกับเบิกดวงตากว้างเพราะที่จ่าหน้าซองไว้มีข้อความเขียนว่า
  'ถ้าเจ้าอยากได้ คนสนิทของเจ้าคืนก็จงอ่านจดหมายนี่ เเล้วทำตามไม่อย่างนั่นข้าจะไม่รับประกันความปลอดภัยของแม่สาวคนนี้'
  "เอเล..!" เมื่อรู้ว่าคนที่โดนจำตัวไปต้องเป็นเอเลแน่ๆ หญิงสาวก็รีบเเกะซองจดหมายทันที
  
' สวัสดีองค์หญิงทิทาเนียข้าชื่อ แซนดร้า ข้าอยู่ที่ปราสาททมินทางด้านทิศตะวังตกของเมืองของเจ้า เจ้าจงมาหาข้าก่อนคืนพระจันทร์เต็มดวง ถ้าเจ้ามาไม่ทันกำหนดล่ะก็...ข้าจะฆ่าหญิงสาวคนนี้เสีย อ้อ..หญิงสาวที่ว่าเจ้าคงรู้สินะว่าเป็นใคร..ก็คนที่ใกล้ชดที่สุดของเจ้านั่นแหละ...'
                                                                                                                                                จาก แม่มดแห่งมนตร์ดำ'
 
"แม่มดแห่งมนตร์ดำ.." หญิงสาวรำพึงถึงชื่อของใครก็ตามที่เธอไม่รู้จักอย่างสงสัย.....แซนดร้า.....ชื่อนี้เหมือนข้าเคยได้ยินที่ไหน...หญิงสาวสบัดใบหน้าไปมาเพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่านเพราะตอนนี้เรื่องของเอเลสำคัญกว่า ถึงเอเลจะไม่ใช่ญาติพี่น้องของเธอแต่เธอก็อยู่กับเอเลมา 7 ปีเเล้ว เธอจึงเห็นเอเลเสมือนน้องสาวเเท้ๆ
  "โธ่..เอเล ทำไมต้องจับตัวนางไปด้วยในเมื่ออยากพบข้า.." หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างโมโห ก่อนจะวิ่งออกไปจากห้อง
  หญิงสาววิ่งมุ่งไปยังคอกสัตว์เลี้ยงหลวงเพื่อที่จะไปหาดราโอนี่เพื่อนที่จะให้เธอช่วยอะไรบางอย่าง
  "องค์หญิงทรงเสด็จมาทำไมหรือพะยะค่ะ ตอนนี้ท่านดราโอนี่คงหลับไปแล้ว" ทหารเฝ้ายามเมื่อเห็นร่างบางเดินเข้ามาจึงทูลไปเพราะตอนนี้ดึกมากแล้วดราโอนี่ชอบนอนแต่หัวค่ำ
   "ข้ามีธุระจำเป็นที่ต้องคุยกับดราโอนี่ ตอนนี้.." เธอลากเสียงยาวทำให้น้ำเสียงของเธอดูน่ากลัวยิ่งนัก เมื่อทหารเฝ้ายามได้ยินน้ำเสียงที่เย็นซะจนพวกเขาต้องขนลุกซู่พวกเขาก็รีบเปิดประตูให้องค์หญิงคนงามเข้าไปทันที เมื่อประตูถูกปิดลงทหารทั้ง 2นายก็มองหน้ากันอย่างสงสัยกับท่าทีแปลกๆของเจ้าหญิงของพวกเขา
   ร่างงามเดินตรงไปยังรั้วที่อยู่ด้านในของสนามกว้างนี่ทันที เมื่อไปถึงหญิงสาวก็เปิดรั้วเหล็กเข้าไปอย่างไม่คิดที่จะขออนุญาติใครทั้งสิ้น
   "ดราโอนี่..! เจ้าอยู่ไหนข้ามีเรื่องสำคัญอยากพูดด้วย" หญิงสาวตะโกนเรียกมังกรของตนทันที จะไม่ให้เธอตะโกนได้อย่างไรในเมื่อที่นอนสำหรับมังกรของเธอเป็นป่าทึบที่ไม่กว้างเท่าไหร่แต่มันก็ทำให้เธอมองหามังกรของเธอไม่เห็นเหมือนกัน
   พรึบ  พรึบ  พรึบ
  "มีอะไรทิทาเนียเรียกซะเสียงดังเชียว..ฮ้าว.." ดราโอนี่บินลงมาจากต้นไม้ใหญ่ซึ่งอยู่กลางป่าทึบอย่างงัวเงีย
  "เกิดเรื่องใหญ่แล้ว...ดราโอนี่..เอเล..ฮือ..." ร่างบางโผเข้ากอดมังกรของตนแล้วเริ่มปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น เธอกลั้นน้ำตามาตั้งแต่วิ่งออกมาจากห้องนอนเเล้วตอนนี้เธอทนกลั้นไม่ไว้แล้ว
  "เอเลเขาอาจจะไปเก็บดอกไม้อย่างคราวก่อนก็ได้.." ดราโอนี่ปลอบใจทิทาเนียที่กำลังถังเเตก
  "ไม่..ไม่ใช่..เจ้าดูนี่สิ" เธอยื่นซองจดหมายสีดำให้ดราโอนี่ดู
  "ไหน.." ดราโอนี่หลับตาลงก่อนที่จะมีแสงสีเงินสว่างรอบกายของดราโอนี่ "ข้าขอดูหน่อย.." หญิงสาวร่างบางปรากฎตัวแทนที่ของดราโอนี่ เรือนผมสีชมพูยาวถึงกลางหลัง ดวงตาสีชมพูมีแววกังวล
  เมื่อหญิงสาวซึ่งก็คือดราโอนี่ในร่างมนุษย์ได้อ่านเนื้อหาของจดหมายก็ถึงกับอึ้งไปช่วงขณะ
  "อะไรกัน..แซนดร้าเหรอ..ทิทาเนียเจ้าว่าคุ้นๆชื่อนี้ไหม" ดราโอนี่เอ่ยขึ้นอย่างสงสัย
  "ข้าก็ว่าคุ้นๆ..เหมือนเคยได้ยินที่ไหน" ทั้งคู่ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะมีเสียงใครบางคนเอ่ยขึ้น
  "มีอะไรให้แม่ช่วยคิดไหม.." 2 ร่างบางหันควับไปทางทิศที่มาของเสียง
  "ท่านเเม่.." ทั้งคู่เอ่ยพร้อมกัน แม่ของดราโอนี่เป็นมังกรคู่กายขององค์ราชินีทิทาเนียจึงเรียกว่าเเม่จะได้ดูไม่ห่างเหิน
  "มาทำอะไรหึ..ดึกดื่นป่านนี้" หญิงวัยไม่เกิน 35 เอ่ยถามหญิงสาวทั้งสอง เธอมีเรือนผมสีชมพู ดวงตาของเธอมีสีเเดง หญิงงามเดินเข้ามาหาร่างบางก่อนจะยิ้มให้
  "ท่านแม่เอเลหายตัวไป มีเพียงจดหมายนี่ท่านช่วยคิดทีได้หรือไม่" ดราโอนี่ยื่นจดหมายให้แม่ของเธอ หญิงามรับซองจดหมายมาก่อนจะเปิดอ่าน ดวงตาสีแดงมีแววกังวลตั้งแต่ยังไม่เปิดจดหมายอ่านด้วยซ่ำ เมื่ออ่านจดหมายจบร่างงามก็ถึงกับตัวสั่นระริก
  "ท่านเเม่..ท่านเเม่เป็นอะไรไป.." ทิทาเนียเอ่ยอย่างเป็นห่วง
  "แม่ไม่เป็นไร..จดหมายนี่ใครเป็นคนเจอ" หญิงงามเอ่ยถามเสียงสั่น
  "ข้าเอง.." ทิทาเนียเอ่ยขึ้น
  "ได้มาได้อย่างไร.."หญิงงามเอ่ยถามอีก
  "มันวางอยู่ในห้องนอนของข้าน่ะ.." ทิทาเนียเอ่ยตอบไปตามตรงแต่ในใจก็นึกสงสัยอยู่ว่าทำไมถึงถามราวกลับว่าหญิงตรงหน้ากำลังกลัวอะไรบางอย่าง
  "มีเรื่องอะไรกัน...หน้าเครียดเชียว" ชายร่างไหญ่ เรือนผมสีดำสนิทยาวถูกรวบหลวมๆ ดวงตาสีเงินมองไปที่จดหมายในมีของภรรยาตน
  "ท่านพี่..แซนดร้า.." เธอเอ่ยพลางยื่นจดหมายให้สวามีของเธอ
  "อะไรนะ..ฟรานโอนี่" เมื่อชายร่างใหญได้ยินนามของใครก็ตามที่เขาไม่อยากได้ยินก็รีบดึงจดหมายมาอ่านอย่างรวดเร็ว ทิทาเนียกับดราโอนี่มองท่าทีของผู้ใหญ่ตรงหน้าก็ถึงกับมองหน้ากันอย่างงงๆ
  "เอเล...ไม่มีทางเลือก..ทิทาเนียลูกต้องไปตามที่จดหมายบอกเอเลสำคัญต่อเมืองนี้มาก.." ชายร่างใหญ่เอ่ยก่อนจะหยุดชะงักเมื่อเขาพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด
  "เอเลสำคัญต่อเมืองนี้มาก..หมายความว่าอย่างไรหรือค่ะท่านพ่อ" ทิทาเนียเอ่ยถามอย่างสงสย
  "ท่านพี่.." ฟรานโอนี่จับมือหนาเบาๆเป็นการเตือนว่าอ่ยาพูดไมากกว่านี้
  "ลูกโตพอที่จะรู้เเล้วฟรานโอนี่" มือหนาอีกข้างยกขึ้นมาประกบมือบางอีกทีก่อนจะเดินไปหาดราโอนี่เเละทิทาเนีย แล้วเอ่ยว่า
  "ทิทาเนีย..เจ้าไม่ใช่พระธิดาองค์เดียวของนครไนส์..เจ้ามีพี่สาวฝาแฝดของเจ้าอีกคน..นางชื่อเเอเรียลนางถูกลักพาตัวไปตั้งเเต่เกิดพ่อ แม่ของเจ้าไม่อยากให้เจ้ารู้เรื่องนี้เพราะกลัวว่าเจ้าจะออกตามหาพี่สาวของเจ้าแล้วจากพวกเขาไปอีกคน...แต่มีเรื่องที่สำคัญกว่านั้น..คือ..เอเล เจ้า และพี่สาวของเจ้าเป็นร่างที่มีวิญญานของเทพในตำนานสิงอยู่..เจ้าคงรู้สินะ ว่าเอเลเป็นลูกของเจ้ากรมคลังแต่แท้จริงแล้วเจ้ากรมคลังไปเจอเอเลอยู่ในป่าแห่งหนึ่งจึงเก็บมาเลี้ยงเป็นลูก...แต่ข้า..ฟราโอนี่ เกรรีเนีย รวมทั้งมาริคพ่อของเจ้าก็ต่างรู้ถึงพลังลึกลับที่อยู่ในตัวของเจ้าทั้ง 3 ฉะนั้นเจ้าต้องไปช่วยเอเลมาให้ได้ แซนดร้าอาจวางแผนดึงพลังลึกลับนั้นจากเอเลเข้าครอบครองเมืองของเราก็เป็นได้ ข้ารู้ว่าเจ้าต้องเคยอ่านประวัติของเมืองเราเเล้วใช่หรือไม่" เมื่อร่างใหญ่อธิบายเรื่องราวต่างๆออกมาทิทาเนียก็ถึงัลอึ้ง แต่เมื่อได้ยินคำถามหญงสาวก็เรียกสติของตัวเองกลับมาทันที
  "ค่ะ..ข้าเคยอ่านในใจกลางเมืองของเรามีพลังมหาสารถูกเก็บไว้ในอัญมณีที่ถูกฝังเอาไว้ใต้เมืองของเรา ถ้าใครที่มีจิตใจชั่วร้ายได้ไปจะมีพลังที่จะทำลายแผ่นดินนี้ได้เลยทีเดียว...แต่ในทางกลับกันหากคนที่มีจิตใจที่ดีงามได้ไว้ในครอบครองจะทำให้แผ่นดินนี้เจริญขึ้น..ถูกหรือเปล่าค่ะ" เธออธิบายอย่างละเอียด
  "ถูกต้อง..แม่ขอฝากเอเลพาเธอกลับมาอย่างปลอดภัยนะทิทาเนีย" ฟรานโอนี่เอ่ยก่อนที่จะพูดต่อ
  "ดราโอนี่ลูกไปกับทิทาเนียนะ..เอ่อ..ลูกทั้ง 2 เป็นหญิง เเม่อยากให้ปลอมเป็นชายเพื่อความปลอดภัย นี่เป็นลูกเเก้วปลอมตัวแม่เคยใช้มันมี 2 อันพอดีสวมเอาไว้ลูกจะกลายเป็นชาย แต่เมื่อถอดออกลูกจะกลับเป็นหญิง..เข้าใจหรือเปล่า.." ฟรานโอนี่สวมสร้อยที่มีจี้เป็นลูกเเก้วสีใส
  "ค่ะ" ทิทาเนียและแอเรียลพูดขึ้นพร้อมกัน ก่อนที่จะมีเเสงสีขาวสว่างวาบร่างบางทั้ง 2 ที่ก่อนหน้านี้เป็นหญิงงามแต่บัดนี้กลายเป็นชายหนุ่มรูปงาม ทิทาเนียตอนนี้ผมของเธอเป็นสีม่วง ยาวปะบ่าแต่มีผมที่ยาวกว่าผมส่วนอื่นอยู่ด้านหน้า 2 ข้าง ตาของเธอจากสีฟ้าน้ำทะเลกลายเป็นสีเเดงสด ส่วนดราโอนี่ผมสีชมพูยาวก็กลายเป็นสีน้ำตาลสั้น ดวงตาสีชมพูก็กลายเป็นสีน้ำตาล
  "โอ้..ดูพวกเจ้าสิหล่อไม่ใช่เล่นเลยนะ" โจเซฟหรือท่านพ่อของดราโอนี่เอ่ยแซว
  "ท่านพ่อก็.." ดราโอนี่จ้องบิดาของเธอเขม็ง
  "เอาล่ะรีบไปเถอะ..วันนี้เป็นคืนเดือนมืด..พวกเจ้าต้องเธอทางไปใหถึงปราสาททมินภายใน 15 วัน..ขอให้โชคดีนะลูกทั้ง 2 " โจเซฟเอ่ยขึ้น ทิทาเนียเเละดราโอนี่ก็ก้มหัวเป็นเชิงขอบคุณก่อนที่จะเดินออกไปจากที่นั่น..ขอให้ลูกทั้ง 2 เดินทางปลอดภัย..ฟรานนี่ภาวนาในใจ

  แวบ..
  แสงสีเงินสว่างสว่างรอบตัวของดราโอนี่ก่อนที่ดราโอนี่จะกลายเป็นมังกรดังเดิมมีเพียงเขาของเธอที่ยาวขึนเท่านั้นสงสัยเพราะเธอเป็นผู้ชายกระมัง
  "พวกเจ้าคิดจะไปกันแค่ 2 คนงั้นหรือ" เสียงขรึ้มเอ่ยขึ้น
  "นั่นใคร.." ทิทาเนียเอ่ยอย่างระเเวง
  "กระหม่อมว่าองค์หน้าจะจำได้นะพะยะค่ะ" เสียงนั้นเปลี่ยนวิธีการพูด ก่อนจะเดินออกมาจากมุมมืด ถึงคืนนี้จะเป็นคืนเดือนมืดแต่แสงจากคบเพลิงที่อยู่ด้านหน้าก็ทำให้เธอเห็นว่าผู้มาเยือนเป็นใคร ผมสีม่วง ดวงตาสีชมพูไม่ผิดแน่นั่นคือ..