อยู่ดีๆน้ำตาก็ไหล......ไม่เข้าใจ

เนื้อเรื่อง

หลายคนต่างสรรหานิยามของคำว่า...เหงา...
อาจจะเข้าใจได้ว่า...ความเหงาเข้าไปอยู่ได้ในทุกหัวใจ
ความเหงาเปรียบประหนึ่งความเจ็บป่วยที่ดื้อด้านและเรื้อรัง
ครั้นคิดว่ารักษาให้หายได้ด้วยความรื่นเริง
แต่เหตุใดเล่า...ความรื่นเริงเป็นเพียงยาที่ช่วยบรรเทา
หาได้ทำให้เหงาหายขาด
และแล้วก็ทำให้ไม่เข้าใจว่าแท้ที่จริงความเหงามันคืออันใดแน่
คือโรคร้ายที่พระเจ้าสร้างมาเพื่อประหัตประหารจิตใจของคนผู้อ่อนแอ
เป็นโรคร้ายที่เข้ามาแทรกแซงยามจิตใจอ่อนล้าว้าเหว่
แม้ว่าบางขณะหาใช่ความเดียวดายแต่ในใจกลับอ้างว้าง
ถนนอาจไม่ได้กว้างและร้างไร้ผู้คน
แต่ดูเหมือนเมื่อปะทะกับความเหงากลับดูเหมือนเราเดินเพียงลำพังในความรู้สึก
บางคนอยู่ไกลแต่จิตใจกลับโหยหาเพราะอาการแทรกซ้อนของความเหงา
แต่บางคนชิดใกล้กลับระอาหนักหนาเพราะความเหงา
อะไรเล่าคือคำตอบของคำถามที่ไร้ความหมาย
ความหมายที่ใจค้นหามันอยู่ที่ไหน
สิ่งที่บางคนรอคอยมาเกือบทั้งชีวิตคืออะไร
แล้วเมื่อไหร่สิ่งนั้นจะเดินทางมาถึง
ความเหงามันช่างเป็นโรคที่ร้ายแรง
เมื่อเหงาจะไม่เข้าใจทั้งโลก
ไม่เข้าใจว่าทำไมคนทั่วไปยังยิ้มยังหัวเราะอยู่ได้
ไม่เข้าใจว่าทำไมคนทั้งโลกช่างสนุกสนานมีความสุข
แต่ทำไมเราไม่มี
เหงาจนเกินจะเข้าใจว่าทำไม...............