[Bigbang Fiction] Circle of love

ลำดับตอนที่ #1 : Intro...

intro...............



ผิดหรอ..... ที่เขาไม่อยากเห็นคนที่เขารักต้องมีน้ำตา
ถ้าความเจ็บปวดของเขา.... จะทำให้คนที่เขารักมีความสุข
เขาก็ขอเลือกที่จะเจ็บปวดเพียงผู้เดียว


พี่จียงเคยมีความรักรึเปล่าฮะ”เสียงใสเอ่ยถามพี่ชายคนสนิท
“ถามทำไมหรอซึงริ”
“เวลา ที่เรารักใครซักคน แล้วเค้าไม่เคยที่จะสนใจนี่มันเจ็บจังเลยเนอะ ” แกล้งทำหัวเราะกลบเกลื่อน ทั้งๆที่น้ำตาแห่งความน้อยใจไหลอาบแก้มสองข้าง

ยิ่งรักมากเท่าไหร่…. ยิ่งเจ็บมากเท่านั้น ……
เขาช่างโชคดีที่เป็นน้องเล็กของวงมีแต่คนเอาใจ
เป็นการเอาใจจนเกินเหตุ ถึงขนาดที่เป็นที่น่ารำคาญในบางครั้งด้วยซ้ำ
จะมีแต่คนเดียว คนที่อยากให้ห่วง
อยากให้แคร์ แต่สิ่งที่ได้กลับมามีเพียงความเฉยชาเท่านั้น…….
ผมไม่น่าที่จะคนรักใจร้ายอย่างพี่เลย..........พี่เทมโป………..

“ซึงริก็มีพี่อยู่นี่ไง” พูดพร้อมดึงน้องเข้ามากอด
สงสารซึงริจับใจ เพราะเขารู้ว่า การที่รักเขาข้างเดียว มันเจ็บขนาดไหน
อ้อมกอดนี้ ยังคงเป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นสำหรับซึงรีเสมอ
อ้อมกอดของพี่ชาย ที่พร้อมจะปกป้องและปลอบใจน้องชายคนนี้
ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่น้องไม่สบายใจ
พี่ชายที่เห็นแก่ตัว ที่แอบคิดเข้าข้างตัวเองในบางครั้งว่า ซึงริอาจจะคิดกับเขา มากกว่าคำว่า......พี่ชาย.....


ผิดไหมที่พี่ชายคนนี้ แอบตักตวงความสุขที่ได้อยู่ใกล้ๆคนที่เขารัก จากความไว้วางใจ
ผิดไหมที่พี่ชายคนนี้ อยากจะเป็นเจ้าของรอยยิ้มที่แสนสดใสเพียงผู้เดียว
ผิดไหมที่พี่ชายคนนี้ อยากจะเป็นผู้อยู่เคียงข้างน้องชายไม่ว่าสุขหรือทุกข์
ผิดไหมที่ ควอนจียง จะรัก อีซึงฮยอน

“ซึงริ ทำไมตาบวมๆเหมือนคนร้องไห้ จียง เมื่อคืนนายรังแกมักเน่ของชั้นหรอ”แทยังถามขึ้นขณะที่สมาชิกทุกคนกำลังนั่งกินข้าว
“ใช่ๆพี่จียงทำอะไรมักเน่ของผมอ่า”แดซองถามบ้าง
“ไม่ได้ทำไรเว้ย ไอพวกนี้นี่ ซึงริของชั้นน่ารักจะตาย ไม่ได้น่าถีบเหมือนพวกแก ชั้นแกล้งไม่ลงหรอก”
ทุกคนบนโต๊ะอาหารต่างสนุกสนานกับการพูดคุยหยอกล้อระหว่างกินข้าวไปด้วย จะมีเพียงแต่สองคนที่นั่งกินข้าวเงียบๆ
ซึงรี มองไปที่ฝั่งตรงข้ามที่เทมโปนั่งอยู่
แอบหวังลึกๆว่าจะมีสายตาแห่งความห่วงใยมองกลับมาบ้าง
แต่สิ่งที่เขามองเห็น กลับมีแต่ความเฉยชาเท่านั้น เทมโปแทบจะไม่มองเค้าด้วยซ้ำ
ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
ผมเหนื่อยเหลือเกิน ที่รักคนอย่างพี
“อีก สิบนาที จะมีรถมารับพวกนายไปถ่ายรายการนะ เตรียมตัวได้เลย”สิ้นเสียงของผู้จัดการวงสมาชิกคนอื่นๆต่างก็ทยอยออกไป เตรียมตัวที่จะไปถ่ายรายการในเช้าวันนี้

“เทมโป ฉันมีเรื่องอยากจะคุยด้วย” จียงเอ่ยขึ้นหลังจากที่ทุกคนออกไปกันหมดแล้ว
“มีอะไร”ถามห้วนๆ เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ ถ้าไม่นับตอนทำงาน แทบจะนับครั้งได้ที่เขากับหัวหน้าวงจะได้พูดคุยกันตามลำพัง
“นายรู้ใช่ไหมว่าซึงริรู้สึกยังไงกับนาย”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย”

ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าซึงริรู้สึกยังไงกับเขา แต่ที่เขาทำเฉยๆ ไม่ได้สนใจอะไรมาก
ไม่ใช่เพราะรำคาญ แต่เป็นเพราะ....อิจฉา….
อิจฉา…ที่ทุกคนในวงให้ความสนใจ
อิจฉา…ที่ซึงริเป็นคนคุยเก่ง เข้ากับคนอื่นได้ง่ายซึ่งต่างจากเขา
อิจฉา… ที่ควอนจียงรัก อีซึฮยอน ไม่ใช่ ชเวซึงฮยอน

“นายพูดแบบนี้ได้ไง รู้มั๊ยว่าน้องรักนายมากขนาดไหน ทำไมนายต้องทำตัวเย็นชากับซึงริขนาดนั้น”
“รัก กันมากนัก ก็คบกันไปเลยสิจียง นายมายัดเยียดซึงริให้ฉันทำไม”พลั้งปากพูดไปทั้งๆที่ใจไม่ได้คิดอย่างนั้น เลยสักนิด เขาคงเป็นคนใจร้ายในสายตาจียงใช่มั๊ย
“ฉันขออะไรนายมากไปหรอเทมโป ขอแค่นายยิ้มให้น้องบ้าง พูดคุยกับน้องบ้างก็เท่านั้น”
“ถ้าซึงริรักฉันเหมือนอย่างที่เค้ารักนายนะ ฉันจะไม่รบกวนนายเลยเทมโป”