ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Circle Of love 1
Circle Of love 1
“ถ้าซึงริรักฉันเหมือนที่ เหมือนที่เขารักนายฉันจะไม่รบกวนนายเลย”
“เฮอะ นายก็รู้นี่ว่าซึงริรักฉัน แล้วทำไมยังตามกันต้อยๆอยู่อีก ไม่สมเพชตัวเองบ้างหรอจียง”
“ฉันจะเป็นยังไงก็ช่าง แต่ช่วยแคร์ความรู้สึกของเค้ามากกว่านี้ได้ไหม! ฉันขอนายมากไปหรอ”
“แคร์ความรู้สึกเค้าหรอ แล้วฉันล่ะ ฟังให้ดีๆนะจียง ฉัน ไม่ ได้ รัก เค้า”ไหล่บางถูกมือแกร่งบีบแน่น
.
.
เจ็บทุกครั้งที่เห็นสายตาชิงชังของคนตรงหน้า
นายไม่ได้ขอมากไปหรอก
แต่สิ่งที่นายขอฉันทำไม่ได้
หัวใจของคนเรามีเพียงแค่ดวงเดียว
หัวใจของฉันรักได้แค่นายคนเดียว
“พอเถอะพี่จียง” ทั้งเทมโปและจียงต่างตกใจที่อยู่ๆ ผู้ที่เป็นหัวข้อในการสนทนา โผล่เข้ามา
ดวงตาที่เคยสดใส บัดนี้แดงก่ำและเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง
“ซึงริ.......”เทมโป เรียกชื่อเสียงอ่อน เมื่อเห็นสภาพของน้องเล็กตอนนี้
“พี่ไม่ได้เกลียดนายนะ”
“ไม่ได้เกลียด แต่พี่ก็ไม่ได้รัก”ตัดพ้อด้วยความน้อยใจเมื่อเห็นท่าทางของคนตรงหน้า
ทำไมการที่รักคนที่ไม่ได้รักเรามันถึงทรมานขนาดนี้
“ไปกันเถอะซึงริ”
“ผมเจ็บจังเลย พี่จียง” น้ำตามากมายไหลออกมาอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุด
“ไม่ต้องร้องนะ” จียงค่อยๆเช็ดน้ำตาจากคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบา
ซึงริโผเข้ากอดพี่ชายของเค้าอย่างต้องการที่พึ่ง ไหล่บางสั่นสะท้านด้วยแรงสะอื้น
.
.
.
ซึงริร้องไห้อีกแล้ว
ทุกครั้งที่ซึงริร้องไห้
ทุกครั้งที่ซึงริเจ็บปวด เขาก็มักจะเจ็บปวดด้วยเสมอ
ควอนจียงสามารถเป็นได้แค่เพียง พี่ชายและที่ซับน้ำตาได้แค่นั้น
“เป็นพี่ไม่ได้หรอ ช่วยรักพี่แทนเค้าได้ไหม”
มีเพียงน้ำตาที่เป็นคำตอบของเรื่องนี้………
น้ำตาที่ไหลออกมาจากหัวใจที่ปวดร้าว...........
สายตาคู่หนึ่งมองคนทั้งสองแล้วถอนหายใจให้กับความโง่ของตัวเอง
โง่ที่รักคนที่เขารักคนอื่นอยู่เต็มหัวใจ
คิดแล้วก็สมเพชตัวเอง ทุกถ้อยคำที่เชือดเฉือน
ทุกการกระทำที่ตรงข้ามกับหัวใจตัวเอง
ท้ายสุดแล้วฉันก็เจ็บไปไม่น้อยกว่าซึงริเลยจียง
เจ็บที่ต้องเก็บความรู้สึกของตัวเองไว้ไห้ลึกที่สุด
ถ้าฉันทำให้ซึงริยิ้มได้ แล้วนายจะยิ้มได้รึเปล่าจียง.................
Circle Of love ….
ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นในเช้าวันเสาร์ ซึงริค่อยๆลงจากเตียงอย่างเชื่องช้า
เมื่อเปิดประตูก็ต้องตกใจกับผู้มาเยือนในยามเช้า
“เอ่อ....... มีอะไรหรอฮะพี่เทมโป” พูดเสียงเบา ไม่กล้าสบตากับคนตรงหน้า
“พี่มีเรื่องอยากคุยด้วยหน่อย” สายตาคมมองเข้าไปไหนห้องเหมือนกับจะหาอะไรบางอย่าง
“พี่ชายนายไม่อยู่หรอ ไปไหนซะล่ะ"
“พี่จียงแต่งเพลงค้างไว้น่ะ เค้าเลยขอแต่งเพลงให้เสร็จ เอ่อ พี่จะเข้ามารึเปล่าฮะ” ซึงริถามเมื่อเห็นท่าทางเก้ๆกังๆของคนตรงหน้า
“คบกับพี่ได้รึเปล่า” เอ่ยถามทันที่ที่เข้ามาในห้อง
“ทำไม.......ก็ในเมื่อ”ซึงริถามยังไม่จบประโยคแต่ก็โดนพูดขัดซะก่อน
“อย่าถามเหตุผลเลยซึงริ”
ทำไมกัน ในเมื่อไม่ได้รัก แล้วจะมาขอคบด้วยทำไม
ควรจะเสียใจหรือดีใจดีล่ะ กำลังจะตัดใจได้อยู่แล้ว
อยู่ดีๆก็มาขอคบด้วยแบบนี้
ไม่เข้าใจความคิดของคนตรงหน้าจริงๆ
“พี่ชายนายเค้าฝากพี่ดูแลนายหน่ะ”
“ผมโตแล้วดูแลตัวเองได้”
“พี่สัญญาว่าจะไม่ทำให้นายร้องไห้”
“และจะทำให้นายยิ้มได้......ทุกวัน”
ถ้าเขาทำให้ซึงริมีความสุข จียงก็จะมีความสุข
ถ้าเขาคบกับซึงริแล้วจียงจะเลิก รัก ซึงริ
ถ้าเขาใช้คำว่าแฟนเพื่อสร้างกำแพงระหว่าง ควอนจียงกับอีซึงฮยอน
ขอโทษจริงๆซึงริ
ถ้ารู้เหตุผลที่แท้จริงจะให้อภัยพี่ได้รึเปล่า
ขอโทษในความเห็นแก่ตัว ที่ดึงนายเข้ามาเกี่ยวข้องโดยที่ไม่ได้มีความผิดอะไรเลย
ใช่สิฉันมันคนเห็นแก่ตัว
Circle Of love
เมื่อออกมาจากห้องของซึงริ เขาก็เดินสวนกับใครบางคน
ใครบางคนที่ เขาพยายามจะซ่อนความรู้สึกไว้ให้ลึกที่สุดเวลาสบตาคู่นั้น.........
ก่อนที่จียงจะเดินไปไกลกว่านั้น เทมโปก็ได้พูดอะไรบางอย่างที่ทำให้จียงหยุดอยู่กับที่ในทันที
“ฉันคบกับซึงริแล้วนะ”
สิ้นเสียงของเทมโปทำให้จียงรู้สึกจุกอย่างบอกไม่ถูก เหมือนมีก้อนแข็งๆมาจุกอยู่ที่คอ
“ฉันคบกับซึงริแล้วนะ”ดังวนเวียนอยู่ในหัวของเขาเป็น 10 รอบ
ขอบตาร้อนผ่าว ได้ยินแค่นั้นทำให้เขาถึงกับพูดไม่ออก
“งั้นหรอ ซึงริคงดีใจที่ได้เป็นแฟนกับคนที่เค้ารัก ฝากดูแลเค้าด้วย”
“ถ้านายทำซึงริเสียใจฉันไม่ไว้หน้านายแน่ๆ”
พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น
บังคับน้ำตาไม่ให้ไหล แม้จะยืนหันหลังให้
แต่เขาก็ไม่อยากให้คนอื่นรู้ถึงความอ่อนแอของเขา
“เขาเป็นแฟนฉันแล้ว ต่อไปห้ามนายมาเกาะแกะกับแฟนฉันอีก”
“ต่อไปนี้ฉันจะดูแลเค้าเอง”
พูดจบเทมโปก็เดินจากไป
หัวใจของจียงตอนนี้มีแต่ความเศร้า
ไหล่บางสั่นน้อยๆเพราะพยายามที่จะกลั้นไม่ให้เสียงสะอื้นออกมา
“เฮ้ยไอจี มายืนทำไรตรงนี้”
“ไปกินข้าวกันไป ผู้จัดการโทรมาชมฉันด้วยแหละว่าเพลงที่อัดเสร็จแล้วเพราะมาก ขอบใจนะโว้ยที่แต่งให้”
แทยังรู้สึกถึงความผิดปกติของเพื่อน ที่ยังคงยืนก้มหน้านิ่ง
“เป็นไรไปวะ”ถามด้วยความเป็นห่วง
เป็นเพื่อนกันมานาน นอกจากตอนที่ดีใจมากๆเขาไม่เคยเห็นจียงร้องไห้เลยซักครั้ง
เคยถามมันบ่อยๆด้วยซ้ำว่าเวลาเสียใจถ้าร้องไห้ออกมา มันน่าอายมากหรอวะ
ก็ได้คำตอบกลับมาทุกทีว่าฉันเป็นหัวหน้าวงต้องเก็บความรู้สึก
และที่เขาเห็นอยู่ตอนนี้ คุณหัวหน้าวงกำลังร้องไห้อยู่ไม่ใช่รึไง
“..................”จียงยังคงเงียบ
“มานี่เลยมา” แทยังลากจียงออกไปข้างนอก
“จะ...พา .ฉัน.ฮึก .ไปไหน”ถามออกไปอย่างลำบาก
เพราะพยายามที่จะหยุดร้อง แต่มันหยุดไม่ได้ การพยายามจะกลั้นน้ำตานี้มันทรมานจริงๆ
“ไม่ต้องถาม”
แทยังพาจียงมาที่สนามเด็กเล่น
ที่ที่ตอนเด็กๆเขาสองคนมักจะมาเล่นด้วยกันที่นี่
แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนาน..... แต่ทุกอย่างก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงมากนัก
“มีอะไรจะเล่าไหม”แทยังมองหน้าที่ดูไม่จืดของเพื่อนและถาม
ทั้งสองคนนั่งอยู่บนชิงช้าตัวเดิมที่เคยมาเล่นด้วยกันเมื่อหลายปีก่อน
“สองคนนั้นคบกันแล้ว”จียงตอบ น้ำตาที่เพิ่งจะแห้งไป เริ่มมาปริ่มที่ขอบตาอีกครั้ง
“นายเป็นคนบอกให้พี่เทมโปทำแบบนั้นเอง แล้วจะเสียใจทำไม”แทยังถามด้วยความไม่เข้าใจ
“ฉันแค่บอกให้เทมโป สนใจซึงริเฉยๆ ไม่ได้บอกให้เค้าคบกันซะหน่อย”
“คนไม่เคยมีความรักอย่างนายจะไปรู้อะไร”
“หนอย ไอนี่อุตส่าห์ถามด้วยความเป็นห่วง ยังมีหน้าวกมาเรื่องฉันอีก”
“หรือว่าไม่จริงล่ะ คนอะไรอยู่มาจนจะป่านนี้แล้วยังไม่เคยมีแฟน”
“เคยโดนคนไม่มีแฟนเตะไหมจียง”พูดเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นมาทำท่าจะไล่เตะ
“ถ้ามีความรักแล้วเจ็บแบบนี้ ฉันขออยู่แบบไม่มีความรักซะดีกว่า ไปกลับกันเหอะใกล้จะมืดแล้วเดี๋ยวคนอื่นจะเป็นห่วง”
“แน่ใจหรอว่าอยากจะกลับจริงๆหน่ะ” แทยังถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
งงกะท่าทางของหัวหน้าวงจริงๆ ให้ตายเหอะ
เมื่อกี๊ยังทำท่าเหมือนหมาหงอย อยู่ดีๆก็ชวนกลับเฉย
“วันนี้นายต้องไปรายการวิทยุด้วยไม่ใช่หรอ”
“ ฉันไม่อยากให้เรื่องไม่เป็นเรื่องของฉันต้องทำให้นายเสียงานหน่ะ”
“ไม่ต้องมามองฉันด้วยสายตาอย่างนั้นเลยนะไอ้ยองเบคนดี”
เหอะ เขาคงจะน่าสมเพชมากเลยสิ แทยังมันถึงมองแบบนั้น
“เออ..ไปๆ กลับก็กลับ”
เมื่อกลับมาถึงจียงก็ไม่พูดไม่จากับใคร ขึ้นไปที่ห้องนอนของตัวเองทันที
แต่ก็แปลกใจที่เห็นแสงไฟลอดออกมา
สงสัยจะลืมปิดอีกตามเคย……..
“พี่จียง”ทันทีที่จียงเปิดประตูเข้ามาซึงริก็กระโดดกอดทันที
“พี่กับพี่แทยังหายไปไหนมาอ่ะ”มองหน้าพี่ชายอย่างสงสัย
“อ๋อ.... ออกไปเดินเล่นหน่ะ พอดีพี่เบื่อๆ แล้วซึงริมาหาพี่มีอะไรรึเปล่า”
“เอ่อ.... คือว่า ..เรื่องผมกับพี่เทมโปหน่ะ”
“อ๋อเทมโปบอกพี่แล้วแหละ”เมื่อเห็นท่าทางอึกอักของซึงริ จียงก็ชิงพูดซะก่อน
“พี่ยินดีกับผมรึเปล่า”
“ยินดีสิ ซึงริของพี่มีความสุข พี่ก็มีความสุขด้วย”พูดไปพลางลูบหัวน้องเล็กด้วยความเอ็นดู
“ผมรักพี่จียงที่สุดในโลกเลย”
“พี่ก็รักนายนะมักเน่”
ซึงริโผเข้ากอดอ้อมกอดอบอุ่นของพี่ชาย อ้อมกอดที่พร้อมจะปกป้องเขาเสมอ
“ซึงริกับเทมโปเคยจูบกันรึเปล่า”
“บ้าหรอ ผมกับพี่เค้าเพิ่งเป็นจะเป็นแฟนกันเองนะ ทำไมพี่จียงถามแบบนี้ล่ะ” ซึงริตอบไปเขินไป อยู่ดีๆก็มาถามอะไรไม่รู้
“นายอยากรู้ไหมเวลาคนที่เค้ารักกัน เวลาจูบกันจะรู้สึกยังไง”
“เอ๋..อยากรู้สิฮะ ผมเคยดูแต่ในหนังอ่ะ”
เห็นท่าทางไร้เดียงสาของซึงริ จียงแทบอยากจะกระชากน้องมาจูบซะเดี๋ยวนั้น
“หลับตาสิ”ซึงริหลับตาอย่างว่าง่าย
“พี่จะทำอะไรหน่ะ”
จียงค่อยๆโน้มตัวเข้าไปใกล้ซึงริเรื่องๆ
ใกล้.... จนกระทั่งสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวของอีกฝ่าย
อีกนิดเดียวเขาก็จะได้เป็นเจ้าของจูบแรกของมักเน่
อีกนิดเดียวเท่านั้น…………..
ปั่ง!
เทมโปเปิดประตูเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทั้งสองสะดุ้งและผงะออกจากกัน
“ทำอะไรของนายจียง”พูดนิ่งๆแต่น้ำเสียงแสดงถึงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“พี่ขอยืมตัวพี่ชายนายหน่อยนะ”ไม่ทันที่จียงจะได้ตั้งตัว ก็โดนมือใหญ่ลากมา บีบแรงซะจนกระดูกแทบร้าว
“ลากฉันมาทำไม ฉันเจ็บนะ ปล่อยเดี่ยวนี้”แม้จะเป็นผู้ชายด้วยกันแต่เขาก็ขัดขืนแรงของคนตรงหน้าไม่ได้เลยจริงๆ
“ฉันเตือนนายแล้วใช่มั๊ย”
เทมโปเหวี่ยงจียงเข้ากำแพงด้วยความโมโห กำหมัดแน่น
“ควอน จียง มองหน้าฉันสิ” คนตรงหน้าน่ากลัวจนเขาแทบไม่กล้ามองหน้า
ใช่สิ่งที่เขาทำมันผิด คิดจะจูบกับซึงริทั้งๆที่ซึงริคบอยู่กับเทมโป สาสมแล้วที่จะโดนโมโหแบบนี้
“ซึงริเป็นแฟนฉันนายก็รู้ ทำไมยังกล้าทำแบบนั้น”
“เขาก็เป็นน้องฉันเหมือนกัน”
“กี่ครั้งแล้วที่นายเอาคำว่าพี่น้องมาอ้าง ไม่รู้สึกทุเรศตัวเองบ้างเลยหรอ ถ้างั้นนายจะบอกว่าเมื่อกี๊กำลังจะจูบกันแบบพี่น้องงั้นสิ”
“ถ้าฉันตอบว่าใช่ล่ะ”
พยายามทำใจกล้าสู้ ทั้งๆที่ตอนนี้ กลัวคนข้างหน้าจนทำอะไรไม่ถูก
มือใหญ่ค่อยๆง้างหมัดแล้วปล่อยออกไปข้างหน้า
จียงหลับตารอรบผลของมันอย่างโดยดี
ผลั่ว! แปลก ทำไมไม่รู้สึกอะไรเลยล่ะ
“ไหนล่ะคุณหัวหน้าวงคนเก่ง แค่นี้ก็กลัวหงอซะแล้ว”
หมัดของเทมโปพุ่งเข้าไปที่กำแพงเฉียดหน้าเขาไปนิดเดียว
“จะบอกให้นะว่าฉันไม่เคย อื้อ...”ไม่ทันที่จะพูดได้จบประโยค
ก็โดนคนตรงหน้าฉวยโอกาสซะก่อน
ริมฝีปากหนาบดขยี้ลงไปที่ริมฝีปากอิ่มอย่างรุนแรง ลิ้นร้อนๆส่งเข้าไปในริมฝีปากของคนตรงหน้า
จียงพยายามกัดฟันไม่ให้เทมโปทำสำเร็จ แต่ก็ต้องยอมแพ้ เมื่อขาดอากาศหายใจ
“ฮ้า..”เข้าทางเทมโปเมื่อจียงหายใจทางปาก ทำให้สามารถส่งลิ้นเปียกชื้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดได้สะดวกขึ้น
เมื่อได้รับจูบที่รุนแรงและเร่าร้อนแบบนี้ จียงก็แทบจะยืนอยู่ไม่ไหว
มือ เล็กพยายามหาที่พึ่งด้วยการโอบไหล่ของเทมโป ริมฝีปากหนา บดขยี้ลงไปซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนริมฝีปากอิ่มเริ่มจะบอบช้ำ เมื่อเห็นคนตรงหน้า เริ่มขาดอากาศหายใจจึงผละออกอย่างเสียดาย
“ไอ้...บ้า แฮ่ก ..แฮก นะ นายทำอะไร”จียงหอบเรี่ยวแรงจะยืนยังแทบไม่มี
“ก็ทำโทษไง จำไว้ ทีหลังถ้ายุ่งกับแฟนคนอื่นนายจะต้องโดนแบบ...”
ไม่ทันที่เทมโปจะพูดจบประโยค ร่างของคนตรงหน้าก็เซมาหาเค้า
“ติดใจรึไง หรืออยากจะลองอีก”ไม่มีเสียงต่อปากต่อคำจากหัวหน้าวง
“จียง จียง” เทมโปตกใจไม่น้อย ที่จียงหมดสติในอ้อมกอดของเค้า
แกร็ก!แต่ที่ตกใจยิ่งกว่าคือซึงริเปิดประตูห้องเข้ามาและเห็นเขาสองคนยืนกอดกันอยู่
“เห็นว่ามาคุยกันนานผมก็เลยลองเข้ามาดู ไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นอะไรแบบนี้”
ใช่ภาพที่เห็นทำเอาช็อค พี่จียงกับพี่เทมโปกอดกัน
“ขอโทษที่ผมเข้ามาผิดเวลา”
เลิกหลอกตัวเอาได้แล้วซึงริว่าพี่เค้าชอบนาย
เค้ารักใครก็เห็นกันอยู่ ……………...
ซึงริปาดน้ำตาอย่างลวกๆเขาไม่อยากเสียน้ำตาให้คนตรงหน้าอีกต่อไป
“จียงไม่สบาย”เทมโปก็ตกใจไม่น้อยที่เห็นซึงริร้องไห้
“ไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ เดี๋ยวพี่พาจียงไปส่งที่ห้องเอง นายรีบไปเหอะ แดซองรอแล้วไม่ใช่หรอ”
“พี่ผิดสัญญา ไหนบอกว่าจะไม่ทำให้ผมร้องไห้”
“พี่ไม่ไดตั้งใจ รีบไปทำงานเหอะ”
“แล้วพี่จียงล่ะ วันนี้พี่แทยังไปรายการวิทยุ ผมกับพี่แดซองก็ไม่อยู่บ้าน”
“เดี๋ยวพี่ดูแลจียงเอง”
จะไว้ใจได้จริงๆหรอ ท่าทางที่เป็นห่วงพี่จียงขนาดนั้น
ปล่อยให้อยู่กันตามลำพังสองคน
ไม่แน่ใจ ไม่แน่ใจจริงๆว่าที่เทมโปยอมคบกับเขา
เพราะว่ารัก หรือเพราะอย่างอื่นกันแน่
“ถ้าซึงริรักฉันเหมือนที่ เหมือนที่เขารักนายฉันจะไม่รบกวนนายเลย”
“เฮอะ นายก็รู้นี่ว่าซึงริรักฉัน แล้วทำไมยังตามกันต้อยๆอยู่อีก ไม่สมเพชตัวเองบ้างหรอจียง”
“ฉันจะเป็นยังไงก็ช่าง แต่ช่วยแคร์ความรู้สึกของเค้ามากกว่านี้ได้ไหม! ฉันขอนายมากไปหรอ”
“แคร์ความรู้สึกเค้าหรอ แล้วฉันล่ะ ฟังให้ดีๆนะจียง ฉัน ไม่ ได้ รัก เค้า”ไหล่บางถูกมือแกร่งบีบแน่น
.
.
เจ็บทุกครั้งที่เห็นสายตาชิงชังของคนตรงหน้า
นายไม่ได้ขอมากไปหรอก
แต่สิ่งที่นายขอฉันทำไม่ได้
หัวใจของคนเรามีเพียงแค่ดวงเดียว
หัวใจของฉันรักได้แค่นายคนเดียว
“พอเถอะพี่จียง” ทั้งเทมโปและจียงต่างตกใจที่อยู่ๆ ผู้ที่เป็นหัวข้อในการสนทนา โผล่เข้ามา
ดวงตาที่เคยสดใส บัดนี้แดงก่ำและเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง
“ซึงริ.......”เทมโป เรียกชื่อเสียงอ่อน เมื่อเห็นสภาพของน้องเล็กตอนนี้
“พี่ไม่ได้เกลียดนายนะ”
“ไม่ได้เกลียด แต่พี่ก็ไม่ได้รัก”ตัดพ้อด้วยความน้อยใจเมื่อเห็นท่าทางของคนตรงหน้า
ทำไมการที่รักคนที่ไม่ได้รักเรามันถึงทรมานขนาดนี้
“ไปกันเถอะซึงริ”
“ผมเจ็บจังเลย พี่จียง” น้ำตามากมายไหลออกมาอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุด
“ไม่ต้องร้องนะ” จียงค่อยๆเช็ดน้ำตาจากคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบา
ซึงริโผเข้ากอดพี่ชายของเค้าอย่างต้องการที่พึ่ง ไหล่บางสั่นสะท้านด้วยแรงสะอื้น
.
.
.
ซึงริร้องไห้อีกแล้ว
ทุกครั้งที่ซึงริร้องไห้
ทุกครั้งที่ซึงริเจ็บปวด เขาก็มักจะเจ็บปวดด้วยเสมอ
ควอนจียงสามารถเป็นได้แค่เพียง พี่ชายและที่ซับน้ำตาได้แค่นั้น
“เป็นพี่ไม่ได้หรอ ช่วยรักพี่แทนเค้าได้ไหม”
มีเพียงน้ำตาที่เป็นคำตอบของเรื่องนี้………
น้ำตาที่ไหลออกมาจากหัวใจที่ปวดร้าว...........
สายตาคู่หนึ่งมองคนทั้งสองแล้วถอนหายใจให้กับความโง่ของตัวเอง
โง่ที่รักคนที่เขารักคนอื่นอยู่เต็มหัวใจ
คิดแล้วก็สมเพชตัวเอง ทุกถ้อยคำที่เชือดเฉือน
ทุกการกระทำที่ตรงข้ามกับหัวใจตัวเอง
ท้ายสุดแล้วฉันก็เจ็บไปไม่น้อยกว่าซึงริเลยจียง
เจ็บที่ต้องเก็บความรู้สึกของตัวเองไว้ไห้ลึกที่สุด
ถ้าฉันทำให้ซึงริยิ้มได้ แล้วนายจะยิ้มได้รึเปล่าจียง.................
Circle Of love ….
ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นในเช้าวันเสาร์ ซึงริค่อยๆลงจากเตียงอย่างเชื่องช้า
เมื่อเปิดประตูก็ต้องตกใจกับผู้มาเยือนในยามเช้า
“เอ่อ....... มีอะไรหรอฮะพี่เทมโป” พูดเสียงเบา ไม่กล้าสบตากับคนตรงหน้า
“พี่มีเรื่องอยากคุยด้วยหน่อย” สายตาคมมองเข้าไปไหนห้องเหมือนกับจะหาอะไรบางอย่าง
“พี่ชายนายไม่อยู่หรอ ไปไหนซะล่ะ"
“พี่จียงแต่งเพลงค้างไว้น่ะ เค้าเลยขอแต่งเพลงให้เสร็จ เอ่อ พี่จะเข้ามารึเปล่าฮะ” ซึงริถามเมื่อเห็นท่าทางเก้ๆกังๆของคนตรงหน้า
“คบกับพี่ได้รึเปล่า” เอ่ยถามทันที่ที่เข้ามาในห้อง
“ทำไม.......ก็ในเมื่อ”ซึงริถามยังไม่จบประโยคแต่ก็โดนพูดขัดซะก่อน
“อย่าถามเหตุผลเลยซึงริ”
ทำไมกัน ในเมื่อไม่ได้รัก แล้วจะมาขอคบด้วยทำไม
ควรจะเสียใจหรือดีใจดีล่ะ กำลังจะตัดใจได้อยู่แล้ว
อยู่ดีๆก็มาขอคบด้วยแบบนี้
ไม่เข้าใจความคิดของคนตรงหน้าจริงๆ
“พี่ชายนายเค้าฝากพี่ดูแลนายหน่ะ”
“ผมโตแล้วดูแลตัวเองได้”
“พี่สัญญาว่าจะไม่ทำให้นายร้องไห้”
“และจะทำให้นายยิ้มได้......ทุกวัน”
ถ้าเขาทำให้ซึงริมีความสุข จียงก็จะมีความสุข
ถ้าเขาคบกับซึงริแล้วจียงจะเลิก รัก ซึงริ
ถ้าเขาใช้คำว่าแฟนเพื่อสร้างกำแพงระหว่าง ควอนจียงกับอีซึงฮยอน
ขอโทษจริงๆซึงริ
ถ้ารู้เหตุผลที่แท้จริงจะให้อภัยพี่ได้รึเปล่า
ขอโทษในความเห็นแก่ตัว ที่ดึงนายเข้ามาเกี่ยวข้องโดยที่ไม่ได้มีความผิดอะไรเลย
ใช่สิฉันมันคนเห็นแก่ตัว
Circle Of love
เมื่อออกมาจากห้องของซึงริ เขาก็เดินสวนกับใครบางคน
ใครบางคนที่ เขาพยายามจะซ่อนความรู้สึกไว้ให้ลึกที่สุดเวลาสบตาคู่นั้น.........
ก่อนที่จียงจะเดินไปไกลกว่านั้น เทมโปก็ได้พูดอะไรบางอย่างที่ทำให้จียงหยุดอยู่กับที่ในทันที
“ฉันคบกับซึงริแล้วนะ”
สิ้นเสียงของเทมโปทำให้จียงรู้สึกจุกอย่างบอกไม่ถูก เหมือนมีก้อนแข็งๆมาจุกอยู่ที่คอ
“ฉันคบกับซึงริแล้วนะ”ดังวนเวียนอยู่ในหัวของเขาเป็น 10 รอบ
ขอบตาร้อนผ่าว ได้ยินแค่นั้นทำให้เขาถึงกับพูดไม่ออก
“งั้นหรอ ซึงริคงดีใจที่ได้เป็นแฟนกับคนที่เค้ารัก ฝากดูแลเค้าด้วย”
“ถ้านายทำซึงริเสียใจฉันไม่ไว้หน้านายแน่ๆ”
พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น
บังคับน้ำตาไม่ให้ไหล แม้จะยืนหันหลังให้
แต่เขาก็ไม่อยากให้คนอื่นรู้ถึงความอ่อนแอของเขา
“เขาเป็นแฟนฉันแล้ว ต่อไปห้ามนายมาเกาะแกะกับแฟนฉันอีก”
“ต่อไปนี้ฉันจะดูแลเค้าเอง”
พูดจบเทมโปก็เดินจากไป
หัวใจของจียงตอนนี้มีแต่ความเศร้า
ไหล่บางสั่นน้อยๆเพราะพยายามที่จะกลั้นไม่ให้เสียงสะอื้นออกมา
“เฮ้ยไอจี มายืนทำไรตรงนี้”
“ไปกินข้าวกันไป ผู้จัดการโทรมาชมฉันด้วยแหละว่าเพลงที่อัดเสร็จแล้วเพราะมาก ขอบใจนะโว้ยที่แต่งให้”
แทยังรู้สึกถึงความผิดปกติของเพื่อน ที่ยังคงยืนก้มหน้านิ่ง
“เป็นไรไปวะ”ถามด้วยความเป็นห่วง
เป็นเพื่อนกันมานาน นอกจากตอนที่ดีใจมากๆเขาไม่เคยเห็นจียงร้องไห้เลยซักครั้ง
เคยถามมันบ่อยๆด้วยซ้ำว่าเวลาเสียใจถ้าร้องไห้ออกมา มันน่าอายมากหรอวะ
ก็ได้คำตอบกลับมาทุกทีว่าฉันเป็นหัวหน้าวงต้องเก็บความรู้สึก
และที่เขาเห็นอยู่ตอนนี้ คุณหัวหน้าวงกำลังร้องไห้อยู่ไม่ใช่รึไง
“..................”จียงยังคงเงียบ
“มานี่เลยมา” แทยังลากจียงออกไปข้างนอก
“จะ...พา .ฉัน.ฮึก .ไปไหน”ถามออกไปอย่างลำบาก
เพราะพยายามที่จะหยุดร้อง แต่มันหยุดไม่ได้ การพยายามจะกลั้นน้ำตานี้มันทรมานจริงๆ
“ไม่ต้องถาม”
แทยังพาจียงมาที่สนามเด็กเล่น
ที่ที่ตอนเด็กๆเขาสองคนมักจะมาเล่นด้วยกันที่นี่
แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนาน..... แต่ทุกอย่างก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงมากนัก
“มีอะไรจะเล่าไหม”แทยังมองหน้าที่ดูไม่จืดของเพื่อนและถาม
ทั้งสองคนนั่งอยู่บนชิงช้าตัวเดิมที่เคยมาเล่นด้วยกันเมื่อหลายปีก่อน
“สองคนนั้นคบกันแล้ว”จียงตอบ น้ำตาที่เพิ่งจะแห้งไป เริ่มมาปริ่มที่ขอบตาอีกครั้ง
“นายเป็นคนบอกให้พี่เทมโปทำแบบนั้นเอง แล้วจะเสียใจทำไม”แทยังถามด้วยความไม่เข้าใจ
“ฉันแค่บอกให้เทมโป สนใจซึงริเฉยๆ ไม่ได้บอกให้เค้าคบกันซะหน่อย”
“คนไม่เคยมีความรักอย่างนายจะไปรู้อะไร”
“หนอย ไอนี่อุตส่าห์ถามด้วยความเป็นห่วง ยังมีหน้าวกมาเรื่องฉันอีก”
“หรือว่าไม่จริงล่ะ คนอะไรอยู่มาจนจะป่านนี้แล้วยังไม่เคยมีแฟน”
“เคยโดนคนไม่มีแฟนเตะไหมจียง”พูดเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นมาทำท่าจะไล่เตะ
“ถ้ามีความรักแล้วเจ็บแบบนี้ ฉันขออยู่แบบไม่มีความรักซะดีกว่า ไปกลับกันเหอะใกล้จะมืดแล้วเดี๋ยวคนอื่นจะเป็นห่วง”
“แน่ใจหรอว่าอยากจะกลับจริงๆหน่ะ” แทยังถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
งงกะท่าทางของหัวหน้าวงจริงๆ ให้ตายเหอะ
เมื่อกี๊ยังทำท่าเหมือนหมาหงอย อยู่ดีๆก็ชวนกลับเฉย
“วันนี้นายต้องไปรายการวิทยุด้วยไม่ใช่หรอ”
“ ฉันไม่อยากให้เรื่องไม่เป็นเรื่องของฉันต้องทำให้นายเสียงานหน่ะ”
“ไม่ต้องมามองฉันด้วยสายตาอย่างนั้นเลยนะไอ้ยองเบคนดี”
เหอะ เขาคงจะน่าสมเพชมากเลยสิ แทยังมันถึงมองแบบนั้น
“เออ..ไปๆ กลับก็กลับ”
เมื่อกลับมาถึงจียงก็ไม่พูดไม่จากับใคร ขึ้นไปที่ห้องนอนของตัวเองทันที
แต่ก็แปลกใจที่เห็นแสงไฟลอดออกมา
สงสัยจะลืมปิดอีกตามเคย……..
“พี่จียง”ทันทีที่จียงเปิดประตูเข้ามาซึงริก็กระโดดกอดทันที
“พี่กับพี่แทยังหายไปไหนมาอ่ะ”มองหน้าพี่ชายอย่างสงสัย
“อ๋อ.... ออกไปเดินเล่นหน่ะ พอดีพี่เบื่อๆ แล้วซึงริมาหาพี่มีอะไรรึเปล่า”
“เอ่อ.... คือว่า ..เรื่องผมกับพี่เทมโปหน่ะ”
“อ๋อเทมโปบอกพี่แล้วแหละ”เมื่อเห็นท่าทางอึกอักของซึงริ จียงก็ชิงพูดซะก่อน
“พี่ยินดีกับผมรึเปล่า”
“ยินดีสิ ซึงริของพี่มีความสุข พี่ก็มีความสุขด้วย”พูดไปพลางลูบหัวน้องเล็กด้วยความเอ็นดู
“ผมรักพี่จียงที่สุดในโลกเลย”
“พี่ก็รักนายนะมักเน่”
ซึงริโผเข้ากอดอ้อมกอดอบอุ่นของพี่ชาย อ้อมกอดที่พร้อมจะปกป้องเขาเสมอ
“ซึงริกับเทมโปเคยจูบกันรึเปล่า”
“บ้าหรอ ผมกับพี่เค้าเพิ่งเป็นจะเป็นแฟนกันเองนะ ทำไมพี่จียงถามแบบนี้ล่ะ” ซึงริตอบไปเขินไป อยู่ดีๆก็มาถามอะไรไม่รู้
“นายอยากรู้ไหมเวลาคนที่เค้ารักกัน เวลาจูบกันจะรู้สึกยังไง”
“เอ๋..อยากรู้สิฮะ ผมเคยดูแต่ในหนังอ่ะ”
เห็นท่าทางไร้เดียงสาของซึงริ จียงแทบอยากจะกระชากน้องมาจูบซะเดี๋ยวนั้น
“หลับตาสิ”ซึงริหลับตาอย่างว่าง่าย
“พี่จะทำอะไรหน่ะ”
จียงค่อยๆโน้มตัวเข้าไปใกล้ซึงริเรื่องๆ
ใกล้.... จนกระทั่งสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวของอีกฝ่าย
อีกนิดเดียวเขาก็จะได้เป็นเจ้าของจูบแรกของมักเน่
อีกนิดเดียวเท่านั้น…………..
ปั่ง!
เทมโปเปิดประตูเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทั้งสองสะดุ้งและผงะออกจากกัน
“ทำอะไรของนายจียง”พูดนิ่งๆแต่น้ำเสียงแสดงถึงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“พี่ขอยืมตัวพี่ชายนายหน่อยนะ”ไม่ทันที่จียงจะได้ตั้งตัว ก็โดนมือใหญ่ลากมา บีบแรงซะจนกระดูกแทบร้าว
“ลากฉันมาทำไม ฉันเจ็บนะ ปล่อยเดี่ยวนี้”แม้จะเป็นผู้ชายด้วยกันแต่เขาก็ขัดขืนแรงของคนตรงหน้าไม่ได้เลยจริงๆ
“ฉันเตือนนายแล้วใช่มั๊ย”
เทมโปเหวี่ยงจียงเข้ากำแพงด้วยความโมโห กำหมัดแน่น
“ควอน จียง มองหน้าฉันสิ” คนตรงหน้าน่ากลัวจนเขาแทบไม่กล้ามองหน้า
ใช่สิ่งที่เขาทำมันผิด คิดจะจูบกับซึงริทั้งๆที่ซึงริคบอยู่กับเทมโป สาสมแล้วที่จะโดนโมโหแบบนี้
“ซึงริเป็นแฟนฉันนายก็รู้ ทำไมยังกล้าทำแบบนั้น”
“เขาก็เป็นน้องฉันเหมือนกัน”
“กี่ครั้งแล้วที่นายเอาคำว่าพี่น้องมาอ้าง ไม่รู้สึกทุเรศตัวเองบ้างเลยหรอ ถ้างั้นนายจะบอกว่าเมื่อกี๊กำลังจะจูบกันแบบพี่น้องงั้นสิ”
“ถ้าฉันตอบว่าใช่ล่ะ”
พยายามทำใจกล้าสู้ ทั้งๆที่ตอนนี้ กลัวคนข้างหน้าจนทำอะไรไม่ถูก
มือใหญ่ค่อยๆง้างหมัดแล้วปล่อยออกไปข้างหน้า
จียงหลับตารอรบผลของมันอย่างโดยดี
ผลั่ว! แปลก ทำไมไม่รู้สึกอะไรเลยล่ะ
“ไหนล่ะคุณหัวหน้าวงคนเก่ง แค่นี้ก็กลัวหงอซะแล้ว”
หมัดของเทมโปพุ่งเข้าไปที่กำแพงเฉียดหน้าเขาไปนิดเดียว
“จะบอกให้นะว่าฉันไม่เคย อื้อ...”ไม่ทันที่จะพูดได้จบประโยค
ก็โดนคนตรงหน้าฉวยโอกาสซะก่อน
ริมฝีปากหนาบดขยี้ลงไปที่ริมฝีปากอิ่มอย่างรุนแรง ลิ้นร้อนๆส่งเข้าไปในริมฝีปากของคนตรงหน้า
จียงพยายามกัดฟันไม่ให้เทมโปทำสำเร็จ แต่ก็ต้องยอมแพ้ เมื่อขาดอากาศหายใจ
“ฮ้า..”เข้าทางเทมโปเมื่อจียงหายใจทางปาก ทำให้สามารถส่งลิ้นเปียกชื้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดได้สะดวกขึ้น
เมื่อได้รับจูบที่รุนแรงและเร่าร้อนแบบนี้ จียงก็แทบจะยืนอยู่ไม่ไหว
มือ เล็กพยายามหาที่พึ่งด้วยการโอบไหล่ของเทมโป ริมฝีปากหนา บดขยี้ลงไปซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนริมฝีปากอิ่มเริ่มจะบอบช้ำ เมื่อเห็นคนตรงหน้า เริ่มขาดอากาศหายใจจึงผละออกอย่างเสียดาย
“ไอ้...บ้า แฮ่ก ..แฮก นะ นายทำอะไร”จียงหอบเรี่ยวแรงจะยืนยังแทบไม่มี
“ก็ทำโทษไง จำไว้ ทีหลังถ้ายุ่งกับแฟนคนอื่นนายจะต้องโดนแบบ...”
ไม่ทันที่เทมโปจะพูดจบประโยค ร่างของคนตรงหน้าก็เซมาหาเค้า
“ติดใจรึไง หรืออยากจะลองอีก”ไม่มีเสียงต่อปากต่อคำจากหัวหน้าวง
“จียง จียง” เทมโปตกใจไม่น้อย ที่จียงหมดสติในอ้อมกอดของเค้า
แกร็ก!แต่ที่ตกใจยิ่งกว่าคือซึงริเปิดประตูห้องเข้ามาและเห็นเขาสองคนยืนกอดกันอยู่
“เห็นว่ามาคุยกันนานผมก็เลยลองเข้ามาดู ไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นอะไรแบบนี้”
ใช่ภาพที่เห็นทำเอาช็อค พี่จียงกับพี่เทมโปกอดกัน
“ขอโทษที่ผมเข้ามาผิดเวลา”
เลิกหลอกตัวเอาได้แล้วซึงริว่าพี่เค้าชอบนาย
เค้ารักใครก็เห็นกันอยู่ ……………...
ซึงริปาดน้ำตาอย่างลวกๆเขาไม่อยากเสียน้ำตาให้คนตรงหน้าอีกต่อไป
“จียงไม่สบาย”เทมโปก็ตกใจไม่น้อยที่เห็นซึงริร้องไห้
“ไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ เดี๋ยวพี่พาจียงไปส่งที่ห้องเอง นายรีบไปเหอะ แดซองรอแล้วไม่ใช่หรอ”
“พี่ผิดสัญญา ไหนบอกว่าจะไม่ทำให้ผมร้องไห้”
“พี่ไม่ไดตั้งใจ รีบไปทำงานเหอะ”
“แล้วพี่จียงล่ะ วันนี้พี่แทยังไปรายการวิทยุ ผมกับพี่แดซองก็ไม่อยู่บ้าน”
“เดี๋ยวพี่ดูแลจียงเอง”
จะไว้ใจได้จริงๆหรอ ท่าทางที่เป็นห่วงพี่จียงขนาดนั้น
ปล่อยให้อยู่กันตามลำพังสองคน
ไม่แน่ใจ ไม่แน่ใจจริงๆว่าที่เทมโปยอมคบกับเขา
เพราะว่ารัก หรือเพราะอย่างอื่นกันแน่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น