ตอนที่ 5 : ๐ 04 ๐ ในวันที่ไม่สบายของอุเมะ
ในวันที่ไม่สบายของอุเมะ
" ไม่สบายหรอครับ?... " ขณะที่คิดว่าตนเองนั้นอาจจะกำลังไม่สบาย ก็มีเสียงๆนึงเอ่ยแทรกขึ้นมาในความคิด เจ้าของเสียงนุ่มทุ้มและสถานที่ๆเดิมแบบนี้มันทำให้เธอนึกออกได้ไม่ยากนัก...
" ...คุณเมื่อตอนนั้น " อุเมะเอ่ยตอบชายผมบลอนด์กลับไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆเพราะอาการไข้หวัดที่เริ่มเล่นงานเธอเข้าซะแล้ว
ทั้งนี้อาจจะเป็นเพราะว่าเธอได้ยกเสื้อคลุมของตัวเองให้โคนันคุงไปแล้วก็เป็นได้...
" อากาศเย็นแบบนี้ทำไมไม่ใส่เสื้อคลุมล่ะครับ? " ชายหนุ่มยืนกอดอกถามด้วยความแปลกใจแต่ยังถือตัวอยู่และมองหญิงสาวตรงหน้าที่ท่อนบนของเธอที่ใส่เพียงเสื้อคอกลมแขนกุดสีขาวตัวเดียวเท่านั้น
" ...พอดีว่าฉันยกให้เด็กคนนึงไปแล้วล่ะค่ะ " เธอฝืนยิ้มตอบกลับอีกฝ่ายไปและเงยหน้ามองอีกฝ่ายดีๆ
' ...เอาอีกแล้ว... '
' ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันนะ...ความรู้สึกของเรามันบอกว่า.. '
' เราเคยเจอคนๆนี้มาก่อน...แต่ที่ไหนกันล่ะ? '
เพียงแต่ว่าบรรยากาศรอบตัว...มันต่างกันไปเยอะมาก
" แล้วนี่กำลังจะไปไหนงั้นหรอครับ?...ให้ผมไปส่งดีมั้ย " ฝ่ายชายถามด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริงและใบหน้าเปื้อนยิ้มร้ายๆที่มองไม่ออกว่าเจตนาร้ายจริงๆหรือแสร้งทำไปอย่างงั้น
คำถามของชายหนุ่มที่มีใบหน้าคมคาย เจ้าเล่ห์และหล่อเหลาเอาการ ทำให้อุเมะนิ่วหน้าขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินและเล่นจ้องตาแข่งกับอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ ดวงตาแข็งกร้าวของเธอกำลังมองไปที่ชายหนุ่มอย่างไม่พอใจ เขาทำแบบนี้มันก็เหมือนกับ...
มันก็เหมือนกับว่าอีกฝ่ายกำลังลองใจเธออยู่
ไม่รู้หรอกนะว่าเขากำลังวางแผนอะไร แต่ถ้าคิดจะมาล้วงความลับกันง่ายๆล่ะก็...
ฉันไม่ยอมง่ายๆหรอกนะ
" หึ ว่าไงล่ะครับ? แข่งจ้องตากับผมไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกนะครับ...มีแต่จะทำให้ร่างกายของคุณแย่ลงไปก็เท่านั้น " เขาว่าพลางขยับตัวเข้ามาใกล้อีกนิดเพื่อขอคำตอบจากฉัน
" ...ทำไมฉันจะต้อง--- "
" ก็ถ้าคุณอยากจะล้มลงไปต่อหน้าคนทั้งองค์กรก็ไม่เป็นไรหรอกนะครับ? "
" ... "
" ... " เขายิ้มหน้าระรื่นใส่
" จะเอายังไงดีล่ะครับ ข้อเสนอแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆหรอกนะครับ " เขาเร่งเร้ากดดันให้ฉันตอบคำถาม
" ...นี่คุณต้องการอะไรกันแน่เนี่ย " อุเมะเป็นคนเถรตรงจึงเลือกที่จะถามออกไปซึ่งๆหน้าโดยที่ไม่มีการอ้อมแอ้มใดๆทั้งสิ้น ซึ่งอีกฝ่ายก็กระตุกยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินคำถามแบบนั้น
" เห็นเป็นแบบนั้นหรอครับ? "
' ก็-แหง-สิ-ยะ มีอย่างที่ไหนที่คนในองค์กรจะมาห่วงสุขภาพของกันและกัน ถ้ามีจริงๆก็น่าขนลุกจะตาย! '
' การเข้ามาถามไถ่แบบนี้ยิ่งผิดสังเกตมากๆเลยด้วย อย่างเหตุการณ์ครั้งก่อนที่เผลอไปเดินชนเข้า อันนั้นมันก็คนละเรื่องกันเลยด้วย ตอนนั้นเขาเองก็ไม่ได้มีท่าทีเป็นห่วงเป็นใยจนน่าขนลุกเหมือนกับตอนนี้ด้วย '
' รีบพูดแล้วก็รีบไป ไม่เหมือนกับตอนนี้ที่พยายามเซ้าซี้ถาม แบบคาดคั้นจะเอาคำตอบ Say yes ให้จงได้... '
' ถึงได้บอกไงว่ามันผิดสังเกตน่ะ...กับการที่อีกฝ่ายจะเข้ามาถามไถ่เรื่องสุขภาพเธอแบบนี้ จะคิดยังไงมันก็แปลกเกินไป '
หลังจากที่จ้องตาแข่งกับอีกฝ่ายเพื่อก่อสงครามเย็นขนาดย่อมขึ้นมาได้ไม่นาน สุดท้ายก็เป็นทางฝ่ายของอุเมะที่ต้องลอบถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายกับคำถามเซ้าซี้ของเขา
" ถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะ? "
" อืม...ผมก็อาจจะรวบตัวคุณขึ้นรถเลยเป็นไงครับ? จะได้ไม่ต้องมาเสียเวลาคุยกันแบบนี้แล้วด้วย " ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นด้วยใบหน้ายียวนท้าทายที่แสดงให้เห็นว่า...
เขาต้องทำจริงแน่ๆ
' นี่! พ่อคุณ!! ไม่ใช่ว่าวางแผนมานานแล้วใช่มั้ยเนี่ย!? '
' แต่ก็น่าคิดนะว่าหมอนี่...คอยแอบมาสะกดรอยตามฉันอยู่...เพราะตลอดหนึ่งอาทิตย์มานี้ก็รู้สึกแปลกๆอยู่เหมือนกัน อย่างกับว่ามีคนกำลังแอบมองเราอยู่ตลอดเวลางั้นแหละ...แต่เขาทำยังไงไม่ให้เราจับได้กันล่ะ? '
คนๆนี้...อันตราย
อุเมะที่พยายามตีหน้านิ่งทะมึนตึงใส่อีกฝ่ายที่ยิ้มหน้าระรื่นและแฝงด้วยความเจ้าเล่ห์อยู่นั้น..
โอเค ฉันยอมแพ้
พอฉันไม่สบายแบบนี้ สกิลฝีปากของฉันมันถดถอยลงไปเลยแฮะ...
แต่แน่นอนว่าคำตอบสุดท้ายของฉันก็คือ...
" ...ขอปฎิเสธค่ะ "
" งั้นตกลงตามนี้นะครับ? "
" เอ๊ะ? "
ร่างบางมีความรู้สึกเหมือนกำลังโดนทิ้งคว้างอยู่ในอวกาศด้วยคำพูดชวนน่าสังสัยของอีกฝ่าย เขาที่เห็นว่าอุเมะนิ่งค้างไปแล้วก็ไม่รีรอที่จะ...
" เดี๋ยว!---จะทำอะไรน่ะคะ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ! " หญิงสาวเอื้อมมือเกาะหน้าอกแกร่งของอีกฝ่ายโดยอัตโนมัติด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆฝ่ายชายนั้นก็ได้เข้ามาประชิดตัวเธอและจัดการช้อนตัวเธอขึ้นมาแบบไม่บอกไม่กล่าวอะไรใดๆทั้งสิ้น
" ครับๆ ตัวคุณเบาเหมือนกับขนนกเลยล่ะครับ เพราะงั้นวางใจได้ครับผมไม่หนักเลยสักนิด " เขาพูดจบก็ออกตัวเดินออกไปจากตรงนี้ทันที โดยเลี้ยวเข้าไปในทางเดินที่นำไปสู่ลานจอดรถ
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น...
" นี่คุณจะพาฉันไปไหนน่ะคะ! "
" ... " อีกฝ่ายไม่ตอบอะไรทำเพียงแค่ยิ้มหน้าระรื่นและก้าวเดินต่อไปแบบไม่สนใจเสียงของหญิงสาวอีก
ท่าทีของผู้ชายคนนี้มันให้ฉันนึกถึง...
' เบลม็อท...เบลม็อทเวอร์ชั่นผู้ชายแน่ๆ...น่าหงุดหงิดชะมัด! '
ร่างบางจ้องฝ่ายชายตาเขม็งด้วยความไม่พอใจ ซึ่งอีกฝ่ายก็รับรู้แต่เลือกที่จะไม่สนใจต่อไป ทำเป็นเมินเธอและเดินต่อไปเรื่อยๆจนถึงลานจอดรถชั้นใต้ดิน
รถ Mazda RX-7 สีขาว ถูกจอดเอาไว้ในซองจอดรถของที่นี่ เป็นสีที่แตกต่างจากรถคันอื่นๆในที่นี้มากมายจนทำให้อุเมะนึกสงสัย
' ทำไมเป็นสีขาว? รถที่นี่ส่วนใหญ่มักจะเป็นสีดำกันทั้งนั้น...แต่จะไปว่าเขาก็ไม่ได้แฮะ เพราะรถของเรามันก็เป็นสีชมพูนี่นา ' เธอคิดด้วยสีหน้าเอือมๆ
ชายหนุ่มท่าทางอารมณ์ดีปลดล็อครถของเขา และพาเธอลงไปนั่งบนเบาะข้างคนขับอย่างนุ่มนวลก่อนที่เขาจะปรับเบาะเอนลงให้เธอโดยที่ไม่ลืมที่จะคาดเข็มขัดให้ด้วย
" ...จะพาฉัน...ไปไหนน่ะ? " อุเมะถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง ก่อนหน้านี้การยืนเถียงกับอีกฝ่ายด้วยความโมโหนั้นถือเป็นทางเลือกที่ใช้ไม่ได้ในสภาพร่างกายแบบนี้ เพราะมันจะทำให้ไข้ของเธอขึ้นสูงยิ่งกว่าเดิม
อาการปวดหัวที่เข้าเล่นงานเธอตั้งแต่เมื่อครู่ แม้แต่แรงที่จะต่อปากต่อคำกับอีกฝ่ายก็ไม่มีเหลือแล้วด้วยซ้ำ..
ร่างบางสั่นเทาด้วยความหนาวเป็นเพราะอากาศในช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิที่ยังคงมีลมเย็นอยู่บ้างบวกกับที่นี่เป็นชั้นใต้ดินที่ไม่มีแดดส่องถึง ทำให้อากาศยิ่งหนาวเย็นเข้าไปใหญ่ ฝ่ายชายที่เห็นอาการของเธอจึงตัดสินใจถอดเสื้อนอกที่เป็นเสื้อฮู้ดสีดำสนิทออกก่อนจะนำมันไปคลุมตัวอีกฝ่ายไว้
ซึ่งการกระทำของเขามันทำให้อุเมะนึกแปลกใจ...
" ...คิดจะทำ...อะไรกันแน่? " ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงหมดหนทางสู้ได้แต่เอ่ยถามคำถามกับร่างสูงที่ไม่เคยจะให้คำตอบตรงๆกับเธอสักที
" ... "
" ... "
" ...พักผ่อนนะครับ? " เขายิ้มมุมปาก
แต่คราวนี้มันเป็นยิ้ม...
ที่อ่อนโยนและมาจากใจ...
ราวกับต้องมนต์ คำพูดที่เป็นดุจดั่งคำกล่อมเด็กเพียงแค่คำเดียว หญิงสาวก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด ปล่อยให้เจ้าของรถอย่างเขาจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มและดูไม่มีพิษภัยในยามนอนหลับต่ออีกพักใหญ่ๆ แต่คงจะต้องพอแค่นี้เสียก่อนเพราะไม่อย่างงั้นสาวเจ้าคงได้ไข้ขึ้นหนักไปกว่านี้แน่ๆ
' ว่าแล้วเชียว...'
' ไม่ว่าจะมองยังไง...ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกคุ้นเคยนะ'
'...ดวงตานั่นน่ะ '
.
.
.
.
.
เมืองเบกะ หอพัก SakuRyo หมู่ 6 บล็อก 18
เวลา 10 นาฬิกา ในตอนที่พระอาทิตย์ขึ้นเต็มที่...
จิ๊บๆ
เสียงร้องของนกตัวน้อยที่บินโฉบลงมาเกาะยังริมระเบียงของเจ้าของห้องอย่างหญฺิงสาวร่างบางเรือนผมสีลูกโอ๊คที่ยุ่งเหยิงไม่ได้ทรง นัยน์ตาสีชมพูน้ำตาลที่เบิกกว้าง ในขณะที่เจ้าตัวนอนเหม่อมองขึ้นไปบนเพดานห้องด้วยสายตาประมาณว่า...
อิหยังวะ?
" ...ทำไมฉันถึงมาอยู่ตรงนี้ได้เนี่ย! " อุเมะเด้งตัวลุกขึ้นมาจากที่นอนด้วยสีหน้าตื่นๆจนผ้าขนหนูผืนเล็กที่ถูกพับไว้หลายทบและวางทาบอยู่บนหน้าผากเธอหล่นลงมากองกับหน้าตัก
เพี๊ยะ!
อุเมะตบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติกลับคืนมาให้เร็วที่สุด
ทั้งๆที่เธอจำได้ว่าก่อนหน้านี้เธอยังนอนอยู่ในรถของเจ้าคนฉวยโอกาสนั่นอยู่เลยแท้ๆ แต่พอรู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีไหงตัวเธอถึงมานอนอยู่บนเตียงได้ล่ะเนี่ย!
แถมยัง...
เปลี่ยนไปใส่เป็นชุดนอนแล้วด้วย!
ฟุ่บ!
" ยัยบ๊วย!! ทำไมแกถึงเลินเล่อแบบนี้!! ไปเสียท่าให้เขาได้ยังไง!! "
" กรี๊ดดดด!!!--- " ว่าแล้วก็ขอทำตัวสติหลุดกรี๊ดอัดหมอนไปหนึ่งที...
.
.
.
ไข้ที่เหมือนจะลดลงบ้างก็เหมือนจะได้จับไข้อีกรอบเพราะต้องมานั่งเครียดว่าเขาทำอะไรกับเธอไปบ้าง แล้วเข้ามาที่นี่ได้ไปแตะต้องอะไรบ้างรึเปล่า...
" โอเค...นั่งอยู่แบบนี้ก็ไม่ได้อะไร...ลุกขึ้นไปดูหน่อยดีกว่า " อุเมะยีหัวตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์
นับเป็นวันที่สองที่ได้เจอหน้าเขา...แต่ฉันก็ยังไม่รู้ชื่อเขาเลยสักครั้ง
มิหนำซ้ำเธอยังถูกจับเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยที่หลับแบบไม่รู้อิโหน่อิเหน่เลยว่าฝ่ายชายได้เห็นอะไรของเธอไปไหนต่อไหนแล้วบ้าง
อย่าให้แม่เจอนะ จะเชือดให้!!
อุเมะเครียด!
พอลองไปตรวจสอบตั้งแต่ประตูหน้าห้องสิ่งแรกที่เธอพบก็คือรอยงัดแงะกลอนประตู...
' หือ เดี๋ยวก่อนนะ ถ้าเขาเป็นคนพาฉันมาที่นี่แล้วถ้าจะเปิดประตูห้องล่ะก็ ค้นตัวฉันก็น่าจะเจอกุญแจแล้วนี่นา...เว้นซะแต่ว่า...บ้าน่าๆๆ ' อุเมะที่ฉุกคิดอะไรได้บางอย่างก็วิ่งพรวดพราดเข้าไปหากระเป๋าสะพายใบเล็กที่วางตั้งอยู่บนโต๊ะทานข้าว แต่เมื่อเธอค้นไปได้สักพักนึง
ชัดเลยค่ะ...กุญแจห้องหายไปแล้ว
นี่ยังดีนะที่ไม่ได้พกกุญแจรถเต่าไปด้วยน่ะ...
' ไปทำหล่นตอนไหนนะ? อืม...สงสัยคงจะเป็นตอนที่กระโดดขึ้นหลังคารถแน่ๆเลยแฮะ----... '
งานเข้าแล้วล่ะค่ะ ถ้าเกิดเจ้าหน้าที่FBIปากเสียคนนั้น เกิดตาดีเห็นกุญแจที่เธอทำตกเอาไว้ล่ะก็
เรื่องใหญ่แน่ๆค่ะ
ดูเหมือนว่าฉันมีลางจะได้ย้ายที่อยู่ใหม่แน่เลยงานนี้...แต่ก็คงต้องแจ้งเจ้าของหอเรื่องกุญแจหายเอาไว้ก่อนล่ะนะ
" ของอื่นๆในนี้ก็อยู่ครบดี...เว้นซะแต่ว่า " เมื่อตรวจเช็คสิ่งของในกระเป๋าของตนเรียบร้อย ก็หรี่สายตาอย่างไม่น่าไว้วางใจไปที่ๆซ่อนของสำคัญเอาไว้อย่างเอกสารลับและแท็บเล็ตเครื่องเล็กของพ่อ
แท็บเล็ตดูเหมือนจะไม่มีการเปิดใช้งานก็จริงเมื่อจับตัวเครื่องเพื่อสัมผัสว่ามันยังอุ่นๆอยู่หรือไม่ และเปิดเข้าไปเช็คอะไรนิดหน่อย เพราะถึงเข้าไปได้ยังไง เวลาจะกดเข้าอะไรสักอย่างทีก็ต้องใส่พาสเวิร์ดยุ่งยากหลายชั้นจึงวางใจไปอย่าง..
แต่ปัญหาน่ะมันอยู่ที่...เอกสารลับ
เมื่อลองเอาเอกสารลับที่วางปะปนอยู่กับเอกสารธรรมดาทั่วไปไม่ว่าจะเป็นบิลค่าน้ำค่าไฟ หรือเอกสารพวกวิทยานิพนธ์ต่างๆออกมาดูก็พบว่า มีกระดาษแผ่นนึงที่ดูยับและเปื้อนอะไรดำๆผิดปกติ อุเมะจึงหยิบมันออกมาดู...
หัวข้อจ่าหน้าเอาไว้ว่า " ใบรายชื่อนักเรียนตำรวจ ปีxxxx คลาสคิโนชิตะ "
" นี่มันเอกสารของพ่อตอนที่ยังเป็นครูฝึกในโรงเรียนตำรวจนี่นา...เคยมีเอกสารแบบนี้อยู่ด้วยหรอ? ทำไมไม่ยักจะรู้... " อุเมะหยิบเอกสารแผ่นั้นขึ้นมาดูใกล้ๆ และเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง
ปนมากับเอกสารลับงั้นหรอ?
" ข้างๆนี่ก็มีรอยยับอย่างกับมีใครไปขยำมันงั้นแหละ...เขางั้นหรอ? " อุเมะนึกไปถึงใบหน้าของชายคนเดิมที่สร้างปัญหามากมายเอาไว้ให้เธอปวดหัวเล่น
เฮ้ย เดี๋ยวก่อนนะ...
" !!!...แย่แล้ว...แล้วแบบนี้ความลับเราจะแตกมั้ยล่ะเนี่ย " อุเมะหน้าซีดลงทันใดเมื่อรับรู้ถึงหายนะที่อาจจะกำลังมาเยือนเธอในไม่ช้า ทางเลือกของเธอตอนนี้มีอยู่สองทางคือ...
เลือกที่จะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นต่อไปหรือเลือกที่จะไปลากคอเขามาคุยให้รู้กันไปเลย?
โอเค ถึงอุเมะจะเป็นคนเถรตรง แต่ความคิดอันหลังอาจจะเสี่ยงไปหน่อยงั้นเธอขอเลือกข้อแรกจะดีกว่า...เธอจะคอยดูต่อไปว่าเขาจะเอาเรื่องของเธอไปบอกกับใครรึเปล่า ถ้าเขาปริปากพูดกับใครเมื่อไหร่ จะตามไปเก็บทีหลังก็คงไม่สายเกินแก้หรอกจริงมั้ย?
ที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ เขารู้ที่อยู่หอกับเลขห้องของเราได้ยังไงกัน
" ...แสดงว่าตลอดหนึ่งอาทิตย์นั่นเราก็ไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ "
ไอเจ้าคนฉวยโอกาสนั่นแอบสืบเรื่องของฉันไปขนาดไหนแล้วเนี่ย...
" แต่เรื่องที่ต้องไปเค้นคอถามอันดับแรกก็คือ...เรื่องชุดนอนเนี่ยแหละ!! พูดแล้วก็โมโห! "
แม่แก้วพร่ำสอนให้รักนวลสงวนตัวแท้ๆ แต่นี่แค่รุ่งสางผ่านมาได้ไม่นาน เธอก็ถูกผู้ชายแปลกหน้าคนนึงเปลื้องผ้าเพื่อเปลี่ยนชุดนอนให้ซะได้
ความรู้สึกที่เป็นเจ้าสาวไม่ได้แล้วมันเป็นแบบนี้เองสินะคะ...
.
.
.
.
.
ย้อนกลับไปทางฝั่งชายปริศนา
ในระหว่างทางขับรถ
" อย่า...อย่านะ "
" ...? " ชายหนุ่มชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงบางอย่างที่มาจากร่างบางที่นอนงัวเงียอยู่บนเบาะข้างคนขับ แต่เสียงที่เปล่งออกมานั้นมันกลับไม่ใช่ภาษาญี่ปุ่นหรือภาษาที่สองที่ตัวเขาคุ้นเคยจึงนึกแปลกใจกับภาษาที่ไม่คุ้นหู...
" อย่า... "
" คุณครับ? " แต่ประโยคต่อมาหญิงสาวกลับพูดออกมาเป็นภาษาญี่ปุ่น มันจึงทำให้ชายหนุ่มได้รู้ความหมายของมัน
" อย่าทิ้งหนูไว้คนเดียว "
กึก
" ... "
เอี๊ยด
รถ Mazda RX-7 สีขาว ที่เคลื่อนตัวมายังซอยแคบๆในเขตที่อยู่อาศัย หยุดรถลงพอดีกับที่เธอพูดจบเมื่อมาถึงจุดหมายปลายทางของการเดินทางในครั้งนี้
เมืองเบกะ หอพักSakuRyo หมู่6 บล็อก18
นัยน์ตาสีฟ้าครามจ้องเข้าไปที่ใบหน้าของร่างบางอีกครั้งด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ก่อนจะละสายตาจากเธอและอุ้มเธอเดินเข้าหอไป
เนื่องจากประตูห้องของเด็กสาวมันถูกล็อกเอาไว้และกุญแจห้องของเจ้าตัวที่ไม่ว่าจะหายังไงก็หาไม่เจอ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจค้นกระเป๋าของเธอดูอีกครั้งเพื่อค้นหาว่าพอจะมีอะไรที่พอจะเป็นที่สะเดาะกลอนประตูได้บ้าง
และสุดท้ายก็ได้เจอของดีอย่าง กิ๊บดำซี่บางๆ
เขายิ้มย่องอย่างชอบใจก่อนจะเริ่มงานที่เขาถนัด ใช้เวลาไม่นานประตูห้องของเธอก็เปิดออก ชายหนุ่มช้อนตัวของอุเมะขึ้นมาอีกรอบและพุ่งตรงไปที่ๆคิดว่าน่าจะเป็นห้องนอนทันที ก่อนจะนำตัวเธอวางลงไปกับเตียงนุ่ม
มือหนาปัดเส้นผมยาวสลวยของเธอที่ปรกใบหน้าออกและใช้นิ้วมือลูบไล้ไปตามกรอบหน้าหวานที่มีเหงื่อผุดขึ้นมาเล็กน้อย สีหน้าของเธอดูทรมาณมากทั้งยังเหงื่อออกเต็มตัวไปหมด
' ...เห็นทีจะต้องเปลี่ยนชุด ' ชายหนุ่มคิดหน้านิ่งก่อนจะพุ่งตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อค้นหาชุดนอนที่ใส่ง่ายๆสักตัวขึ้นมา เมื่อได้สิ่งที่ตัวเองต้องการแล้วจึงหันไปมองร่างบางที่ยังคงนอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่บนเตียง
' ไม่ได้ระวังตัวเลยนะครับคุณน่ะ...'
' ถ้าเป็นคนอื่นนอกจากผม คุณคงโดนกินไปแล้วล่ะครับ... '
ว่าแล้วชายหนุ่มก็เข้าประชิดตัวร่างบางอีกครั้ง จัดท่าทางเธอให้นั่งหันหลังพิงอกเขาก่อนจะเริ่ม...ถกเสื้อคอกลมแขนกุดสีขาวบริสุทธิ์ขึ้นมาช้าๆเพื่อไม่ให้เธอตื่นจนเผยให้เห็นถึงผิวขาวผุดผ่องเนียนใสของเจ้าหล่อน จนเขาเผลอมองไหล่มนของเธออยู่นาน ก่อนจะได้สติส่ายหน้าไปมาและรีบใส่ชุดนอนแบบชุดกระโกรงให้เธอแล้วค่อยเอื้อมลงไปด้านล่างเพื่อปลดกางเกงยีนส์สีดำออก
มีสติหน่อยตัวฉัน...
ร่างสูงหยัดตัวลุกขึ้นมาจากเตียงและจัดท่านอนของอีกฝ่ายให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะนำผ้าขนหนูผืนเล็กที่เตรียมเอาไว้พร้อมกับอ่างน้ำใบเล็ก บิดผ้าให้หมาดและเริ่มเช็ดตัวของหญิงสาวด้วยความนุ่มนวล
หลังจากที่เช็ดตัวให้เธอเสร็จสายตาของเขาก็ไปรอบห้องของอุเมะ เป็นห้องที่ไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไป พวกของประดับตกแต่งเองก็ไม่ได้มีมากมายจนเกือบเรียกได้เต็มปากว่าโล่งโจ้ง
' งั้นหรอ...อยู่คนเดียวงั้นสินะ ' เขาว่าก่อนที่สายตาอันเฉียบคมจะไปสะดุดเข้ากับปลายแผ่นกระดาษที่ยื่นออกมาจากตู้เสื้อผ้า
มีของแบบนั้นด้วยงั้นหรอ? ทำไมตอนที่เขาไปค้นชุดถึงไม่ทันได้เห็นกันนะ?
สองขาก้าวเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าด้วยความอยากรู้ มือหนาคว้ากระดาษแผ่นนั้นออกมาดูให้ชัดๆว่ามันคืออะไรกันแน่ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อพบว่ามันเป็น...
ใบรายชื่อนักเรียนตำรวจ ปีxxxx คลาสคิโนชิตะ
ร่างสูงนิ่งเงียบราวกับว่ากำลังช็อกไปแล้ว มือกระตุกเผลอกำกระดาษแผ่นนั้นแน่น
ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยน่ะหรอ?
จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงกันล่ะ ก็ในเมื่อมันเป็นใบรายชื่อในสมัยที่เขายังเป็นนักเรียนตำรวจอยู่น่ะสิ
แถมนี่ก็เป็นคลาสที่เขาเคยอยู่เสียด้วย
' ถ้าอย่างงั้นก็ใช่จริงๆสินะ...'
' ที่แท้เธอก็คือลูกสาวของเขาจริงๆ ' ชายหนุ่มลอบมองใบหน้าของอุเมะที่นอนอยู่บนเตียงอีกครั้งเพื่อยืนยันความแน่ใจด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ตอนแรกก็ไม่มั่นใจนักหรอกเพราะเพียงแค่สีตามันก็อาจจะเป็นแค่คอนแท็กเลนส์ก็ได้ แต่พอได้มาเห็นหลักฐานชิ้นสำคัญแบบนี้...มันก็ยิ่งทำให้เขามั่นใจมากขึ้น
รอดชีวิตมาได้ก็นับว่าปฎิหารย์มากแล้ว แล้วทำไมเธอถึง...ต้องเอาชีวิตของตัวเองเข้ามาเสี่ยงแบบนี้อีกล่ะ...
" ...ยัยเด็กบ๊องเอ๊ย "
.
.
.
.
.
.
ตัดภาพมาที่อุเมะ ณ ปัจจุบัน
เนื่องจากต้องทานยาลดไข้อุเมะจึงต้องถ่อสังขารตัวเองมาที่ห้องครัวเพื่อหาอะไรทานรองท้อง แต่ก็ต้องหยุดชะงักค้างเมื่อเจอหม้อใบนึงที่แปะโพสอิสแผ่นเล็กๆเอาไว้บนเตาแก๊ส
ข้าวต้มครับ อย่าลืมทานยาด้วยนะครับ
" .... " สั้นๆได้ใจความ เธอเงียบไปเพราะไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะถึงกับทำข้าวต้มเตรียมไว้ให้เธอด้วยแบบนี้...
ว่าแล้วก็เปิดฝาหม้อดู...
จ๊อกก
" อึก---/// " ใบหน้าขึ้นสีของอุเมะบ่งบอกทุกอย่าง...
ก็ได้เรื่องที่คุณเปลี่ยนชุดให้ฉัน ฉันจะยอมมองข้ามไปก็ได้!
แต่ไม่ได้ยอมเพราะข้าวต้มหม้อนี้หรอกนะคะรู้เอาไว้ซะด้วย...
************************************
Talk With Writer
ค่ะ ตอนนี้ลำเอียงเป็นเหตุสังเกตได้ค่ะฮาา ลำเอียงแบบเห็นๆเล๊ยย
ไม่ต้องเอ่ยชื่อก็คงจะรู้กันดีแล้วนะคะ55555
เจอคุณๆเข้าไปน้องถึงกับสติแตกไม่เป็นตัวของตัวเองขึ้นมาทันทีเลยค่ะฮาา
คำถามคือเขาไปรู้จักน้องตอนไหนกันนะเพราะน้องเองก็เหมือนจะคุ้นๆอยู่เหมือนกัน แต่เพราะโดนอีกตัวตนนึงกดเอาไว้อยู่เลยนึกไม่ออกสักที~
ตอนหน้าเจอกับเด็กซวยค่ะ!---แค่ก
ปล.*จริงๆแล้วคุณๆกับผองเพื่อนอีก4คนอยู่คลาสโอนิสึกะ นะคะ เป็นนามสกุลของอาจารย์คนนึงค่ะ ในการ์ตูนspin offโรงเรียนตำรวจ
1st 22/05/63 100% 02.48 น.
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ต่อๆ เป็นกำลังใจให้นะ