ตอนที่ 2 : ๐ 01 ๐ เรื่องตลกร้ายของอุเมะ
เรื่องตลกร้ายของอุเมะ
1 ปีต่อมา
เช้าตรู่ในประเทศญี่ปุ่น เวลา 6 นาฬิกา
เมืองเบกะ หอพักSakuRyo หมู่ 6 บล็อก 18
คิโนชิตะ อุเมะ อายุ 22 ปี เจ้าหน้าที่DSI สังกัดและหน่วยปฏิบัติงานที่ยังเป็นความลับ
เธอได้แฝงตัวเข้ามาในองค์กรโดยวิธีการง่ายๆอย่างการทำให้ตัวเองเป็นจุดเด่นเช่น...การฆ่าลูกกระจ๊อกในองค์กรชุดดำที่เผอิญเดินผ่านมาทำงานบางอย่างนั่นเอง
อาจจะมองดูว่ามันโหดร้ายในฐานะที่เป็นเจ้าหน้าที่ๆขึ้นชื่อเรื่องความถูกต้องและความยุติธรรม แต่ยังไงซะนี่ก็ถือว่านับเป็น ' งานนอกกฏหมาย ' อย่างนึงล่ะนะ
แน่นอนว่าเธอไม่ได้ฆ่าสุ่มสี่สุ่มห้า แต่เลือกฆ่าต่างหาก...
เพราะแน่ใจแล้วว่าเจ้าพวกนี้ไม่ใช่ NOC (Non official cover) ที่แฝงตัวเข้ามาในองค์กรแน่ๆถึงได้จัดการแบบไม่ลังเลเลยยังไงล่ะ
ก็นะ...เกิดเป็นNOCขึ้นมาจริงๆก็อีกเรื่องนึง แต่นี่ถึงขนาดงัดปืนขึ้นมาใช้กับผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวที่ใช้มือเปล่าสู้ ก็ยังทำอะไรเธอไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
ถ้าเป็นNOCแฝงตัวมาอย่างที่พูดแล้วมีความสามารถแค่นี้ ก็ลาออกจากงานแล้วไปเข้าโปรแกรมพิทักษ์พยานกับFBIซะเถอะค่ะ ถ้ายังรักตัวเองและยังอยากชีวิตตัวเองอยู่ล่ะก็นะ...
การแอบลอบเข้ามาสืบเรื่ององค์กรของพวกมันก็เหมือนกัน ในความคิดของฉันแล้วก็เหมือนกับโดนตัดหางปล่อยวัดดีๆนี่เอง เพราะถ้ามีอะไรเกิดขึ้นอย่างการโดนองค์กรจับได้กลางทางซะก่อน ทางสำนักงานเองก็คงไม่รับผิดชอบอะไรให้อยู่แล้ว
เพราะการเข้ามารับงานนี้ก็หมายความว่าคุณจะต้องเตรียมใจมาแล้วนั่นเอง...
เธอเลือกที่จะละทิ้งชื่อ ' โชติกานต์ พิชญเนตรนารา ' เด็กสาวร่าเริงบ้าบอแต่แอบซึนเอาไว้ข้างหลัง และใช้ชีวิตใหม่ในฐานะของ ' คิโนชิตะ อุเมะ ' แทน
เลือกที่จะใช้ชื่อภาษาญี่ปุ่นที่พ่อกับแม่ตั้งให้...
แน่นอนว่าทางองค์กรไม่รู้เรื่องนี้ เพราะตอนนั่งแนะนำตัวแบบชิลๆอยู่บนลังไม้ในขณะที่โดนคู่อาฆาตเก่า อย่างบุรุษผมสีเงินคนนั้นเอาปืนจ่อหัวซะแนบชิดสนิทกับหน้าผากมน
คนๆเดียวกันกับคนที่พรากทุกสิ่งทุกอย่างไปจากเธอ
ซึ่งมารู้ทีหลังว่าเจ้าตัวชื่อยิน ตอนเธอแนะนำตัวกับเขาไปก็บอกแค่ว่าชื่ออุเมะเท่านั้น เพราะชื่ออุเมะนั้นถึงพ่อกับแม่จะตั้งให้ก็จริง แต่มันก็ถูกตั้งขึ้นมาเล่นๆโดยที่ไม่ได้เอาไปขึ้นทะเบียนราษฎรของทางญี่ปุ่น เพราะฉะนั้นคนที่รู้ความจริงของเรื่องนี้ก็มีแต่คนในครอบครัวแล้วก็เพื่อนเพียงคนเดียวของฉันเท่านั้น
แต่พาสปอร์ตก็ยังเป็นชื่อไทยอยู่เหมือนเดิมอ่ะนะ...
ดูเหมือนร่างสูงตรงหน้าจะรู้สึกสะกิดใจอะไรบางอย่างกับชื่อนี้ เลยกดปากกระบอกปืนลงมาอีกจนหน้าผากของฉันเป็นรอย
" เนี่ยน่ะหรอลูกน้องของคุณ?...ขนาดใช้ปืนแล้วยังได้แค่นี้ หาคนใหม่ดีกว่ามั้ยคะ? " อุเมะยิ้มมุมปากท้าทายอีกฝ่ายโดยไม่ได้สนใจเลยว่าตอนนี้เธอกำลังตกอยู่ในสถานการณ์สุ่มเสี่ยงแค่ไหน
สุ่มเสี่ยงที่จะโดนหัวกระสุนเจาะเข้ากะโหลกน่ะสิ...
" หึ ปากดีนักนะ ดูเหมือนว่าแกคงอยากจะลิ้มรสกระสุนปืนมากเลยสินะ...ได้ งั้นเดี๋ยวฉันจะจัดให้ตามที่แกขอ "
กึก
เสียงขึ้นนกปืนดังขึ้น นิ้วหนาที่วางพาดผ่านอยู่บนไกปืนเตรียมลั่นไกและดับชีวิตของผู้หญิงตรงหน้าที่พูดอวดดีกับเขาซะ
กริ๊งง
ถ้าไม่มีเสียงโทรศัพท์ขึ้นมาขัดจังหวะเขาก่อนน่ะนะ...
" ชิ! " ยินสบถด้วยความหัวเสียเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หากแต่ว่าเจ้าของมือถือเครื่องนั้นไม่ใช่เขาแต่เป็นคนใกล้ตัวเขาอย่างวอดก้าต่างหากล่ะ
" ข ขอโทษครับลูกพี่--ปิ๊บ--ครับ?...ลูกพี่ จากท่านผู้นั้นครับ " วอดก้าเอ่ยขอโทษกับยินก่อนจะรับสายด้วยความเร่งรีบ เมื่อเสียงทางปลายสายพูดขึ้นก็ทำให้วอดก้าผงะไปครู่นึง และยื่นโทรศัพท์มาให้อีกฝ่ายทันที ทันทีที่เขาได้ยินแบบนั้นก็ไม่รีรอที่จะรับโทรศัพท์จากอีกฝ่ายมาทันที
แต่ก็ยังไม่วายที่จะจ่อปืนค้างเอาไว้บนหน้าผากมนของหญิงสาวปากดีเมื่อครู่ด้วย
ราวกับว่าถ้าท่านผู้นั้นที่พวกมันพูดถึงไม่ได้พูดอะไรที่เกี่ยวกับคนตรงหน้ายินล่ะก็ มันก็พร้อมที่จะลั่นไกได้ทุกเมื่อเหมือนกัน
แต่โชคเหมือนจะเข้าข้างอุเมะอยู่บ้างเมื่อน้ำหนักของปากกระบอกปืนที่กดลงมายังหน้าผากของเธอผ่อนแรงลงและถูกเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อไปอย่างเรียบง่าย จนอุเมะต้องแอบลอบยิ้มออกมาเบาๆเพราะแผนการของเธอดูเหมือนจะสำเร็จไปได้ด้วยดี
" ตามฉันมา แล้วอย่าปริปากพูดอะไรอีก " ยินว่าแบบนั้นและเดินออกไปจากซอยแคบๆนี้พร้อมกับส่งโทรศัพท์คืนให้วอดก้าด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะดีนัก
ฝ่ายวอดก้าที่รับโทรศัพท์มาแบบงงๆก็ไม่ได้ถามอะไรแต่เลือกที่จะเดินตามลูกพี่ตัวเองไปเงียบๆ อุเมะที่เห็นแบบนั้นก็ไม่รีรอที่จะเดินตามอีกฝ่ายไปด้วย ก่อนจะเหลือบสายตาไปมอง 'กล้องวงจรปิด' ตรงมุมอับของซอกตึกเป็นครั้งสุดท้ายและสับขาเดินตามยินและวอดก้าไปอย่างอารมณ์ดี
จากข้อสันนิษฐานของเธอและเบาะแสที่พ่อเธอทิ้งไว้ให้เมื่อ 4 ปีก่อน ทำให้เธอพอจะรู้อะไรบางอย่างมาบ้าง ไม่อย่างงั้นเธอก็คงไม่เลือกใช้วิธีที่บ้าบิ่นขนาดนี้หรอก
ถ้าทำไปทั้งๆที่รู้ว่าจะมีแต่เสียกับเสีย งั้นสู้ไม่ทำซะตั้งแต่แรกก็คงจะดีกว่า เพราะว่ามันไม่คุ้มเอาซะเลยไง
ด้วยเหตุนี้ฉันที่นั่งรถ Porsche 356A สีดำสนิทมาตลอดทางจึงอารมณ์ดีเป็นพิเศษที่แผนการลอบเข้ามาในองค์กรชุดดำกำลังผ่านไปได้ด้วยดี
ขัดกับบรรยากาศมาคุของใครบางคนในรถที่ลอยคละคลุ้งจนคนขับอย่างวอดก้ารู้สึกอึดอัดไปหมด...
รถเล็กได้เคลื่อนผ่านตึกสูงระฟ้านับไม่ถ้วนจนในที่สุดก็มาถึงที่หมายของพวกเขา
" ลงมา แล้วเดินตามมานี่ " ยินสั่งเสียงเรียบด้วยความไม่สบอารมณ์หน่อยๆ แต่ฉันก็ยักไหล่หนึ่งทีราวกับว่าไม่ใส่ใจและเปิดประตูลงจากรถตามเขาเข้าไปตามซอกตึกแห่งหนึ่ง
รู้ตัวอีกทีตัวเองก็เข้ามานั่งในห้องมืดๆคนเดียวซะแล้ว...
เก้าอี้นวมสีดำขลับชั้นดีถูกวางอยู่กลางห้องที่มีแต่ความว่างเปล่า ความสูงของเพดานห้องนี้เองก็ดูเหมืือนจะสูงอยู่เอาเรื่องจากที่แหงนหน้าขึ้นไปมองข้างบน
หลังจากที่นั่งรอไปได้ไม่นานนักก็ต้องหันไปให้ความสนใจกับเสียงฝีเท้าที่กำลังใกล้เข้ามาจากประตูตรงหน้าของเธอ
แอ๊ด
คนที่เปิดประตูบานนั้นเข้ามาคือร่างของหญิงสาวที่มีรูปร่างทรวดทรงราวกับนางแบบหรือนักแสดงที่ยั่วเพศตรงข้ามได้เป็นอย่างดี เรือนผมสีบลอนด์สว่างและริมฝีปากที่เคลือบไปด้วยลิปสติกสีม่วงเข้มช่วยขับให้ใบหน้าคมที่ออกไปทางต่างชาติของเธอดูมีเสน่ห์ยิ่งขึ้น
และเป็นเสน่ห์ร้ายลึกที่ดูจะอันตรายมากเสียด้วย...
เซ้นส์ผู้หญฺิงด้วยกันมันบอกอย่างนั้นน่ะ
ยังไงก็แล้วแต่เธอว่าเธอรู้จักผู้หญิงคนนี้..
" ทำไมลูกของดาราสาวสวยอย่างชารอน วินยาร์ดที่ตายไปแล้วถึงได้มาอยู่ในที่แบบนี้กันได้ล่ะคะเนี่ย? " อุเมะที่แสร้งทำเป็นสงสัยเอ่ยถามขึ้น เพราะถึงเจ้าตัวไม่ปริปากบอกออกมา เธอก็มีข้อมูลเพียงพออยู่กับตัวอยู่แล้ว
" หึๆ รู้จักฉันด้วยงั้นหรอ? " เธอถาม
" ถามอะไรแปลกๆน่ะคะ คุณที่เป็นนักแสดงก็ต้องได้ออกทีวีอยู่บ่อยๆเลยนี่? จะรู้จักก็ไม่แปลกหรอกค่ะ " อุเมะยิ้มมุมปากตอบกลับอีกฝ่ายไป
" หรอ? แต่ฉันไม่คิดว่าเด็กแบบเธอจะรู้จักฉันด้วยหรอนะ " เธอกล่าวพร้อมกับก้าวเท้าเข้ามาหาอุเมะที่นั่งอยู่บนเก้าอี้นวมสีดำขลับ
" ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะคะ? ไม่คิดเลยหรอคะว่าฉันอาจจะรู้จักคุณผ่านคุณแม่หรืออะไรแบบนี้? " อุเมะถาม
" ...หึๆ เคยมีคนบอกรึเปล่าว่าเธอต่อปากต่อคำเก่ง " เธอคนนั้นเงียบไปสักพักก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากราวกับเจอของเล่นชิ้นใหม่
เพราะหลังจากที่ยินนำตัวเธอมาส่งที่นี่ ท่าทีของเขาที่ดูเหมือนจะหงุดหงิดอะไรบางอย่างมันก็ทำให้เธอนึกสงสัย ดูเหมือนเหตุผลที่เขาหัวเสียอาจจะมีสาเหตุมาจากเด็กสาวตรงหน้านี้ก็ได้
" องค์กรของเราเรียกชื่อแทนตัวด้วยชื่อของเหล้า เป็นโค้ดเนมลับสำหรับคนที่เข้ามาทำงานที่นี่ " เจ้าหล่อนพูดเปลี่ยนเรื่องพลางทิ้งตัวลงนั่งบนพนักพิงของเก้าอี้นวมที่อุเมะนั่งอยู่ ก่อนจะสาธยายต่อไปเรื่อยๆ
" แน่นอนว่าต่อจากนี้ไปเธอก็ต้องมีโค้ดเนมที่ว่านี่เหมือนกัน "
" ..รู้รึเปล่า? ว่าทำไมเธอถึงถูกพาตัวมาที่นี่ "
" นั่นน่ะสิคะ เพราะอะไรกันนะ?~ " อุเมะทำเป็นยิ้มร่าเริงใส่อีกฝ่ายเพื่อรอดูปฏิกิริยา
" ฉันรู้ว่าเธอรู้อยู่แก่ใจนะสาวน้อย " เบลม็อทว่าพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเพื่อส่งเมลหาใครบางคน
' แหงสิยะ ในซอกตึกมืดๆเปลี่ยวๆแบบนั้นผู้หญิงสติดีๆเขาไม่เข้าไปเดินเล่นกันหรอก เว้นแต่ว่าถ้าไม่เป็นโสเภณีที่รอให้ท่าผู้ชายก็ต้องมาทำภารกิจแบบฉันนี่ไง '
' อีกอย่างเราก็แอบเข้ามาสำรวจพื้นที่แถวนั้นไว้ก่อนแล้วด้วย... '
' ตรงมุมอับของตึกเองก็มีกล้องวงจรปิดติดอยู่หลายตัว แถมสภาพของมันก็ยังดูใหม่เอี่ยมมาก ซึ่งมันขัดกับหลักความเป็นจริงมากเกินไป ของแบบนั้นมันไม่น่าจะไปติดอยู่ตรงนั้นได้เลยด้วยซ้ำเพราะสภาพแวดล้อมรอบๆก็มีแต่ตึกร้างทั้งนั้น '
' แล้วก็..สองสามวันมานี้ก็มีรถเข้าออกจากตึกร้างผิดปกติด้วย เพราะแบบนั้นก็เลยสันนิษฐานได้อย่างเดียวว่าเจ้ากล้องวงจรปิดพวกนั้นจะต้องถูกติดไว้เพราะต้องการจับตาดูการทำงานของเจ้าพวกที่ฉันอัดเละไปแน่ๆ ที่เหลือก็แค่พึ่งโชคช่วย...ถ้าเกิดโชคไม่ดีแล้วข้อสันนิษฐานของฉันผิด ก็แค่โทรแจ้งตำรวจให้มาจับเจ้าพวกนั้นไปก็เท่านั้น '
' แต่ว่าก็ว่าเถอะ จะมีใครที่ไหนลงทุนติดกล้องวงจรปิดเอาไว้เพื่อจับตาดูลูกน้องตัวเองแค่งานๆเดียวกันล่ะจริงมั้ย? เว้นซะแต่ว่า...มันจะเป็นงานที่สำคัญมากๆน่ะ? สุดท้ายแล้วก็แจ็กพ็อตแตกจริงๆด้วยเห็นมั้ยล่ะ '
" เพราะใครบางคนเห็นถึงความสามารถของฉันที่จะเป็นประโยชน์ต่อองค์กรผ่านกล้องวงจรปิดรึเปล่าคะ? " หลังจากที่คิดกับตัวเองอยู่นานและทำท่าราวกับจะนึกให้ออกว่าทำไมถึงถูกพาตัวมาที่นี่ ริมฝีปากเล็กก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยและบอกคำตอบกับอีกฝ่ายไป
" หึ ไม่เบาเลยนะ เพราะแบบนี้..ท่านผู้นั้นถึงได้สนใจเธอตั้งแต่แวบแรกที่เห็น " เบลม็อทกล่าวหลังจากที่กดส่งเมล ไป ไม่นานนักก็มีข้อความตอบกลับมาแทบจะทันที
" OK ได้รับการยืนยันแล้วล่ะนะ เธอว่าเธอชื่ออะไรนะสาวน้อย " เสียงหวานที่ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าเอ่ยถาม ในขณะที่อุเมะเองก็ใช้มือเท้าคางไปกับพนักผิงเก้าอี้แบบสบายๆเสมือนกับว่ากำลังผ่อนคลายอยู่ที่บ้าน
" อ้าว ไม่ใช่ว่าที่นี่เขาเรียกชื่อเหล้าที่เป็นโค้ดเนมแทนตัวหรอกหรือคะ? " น้ำเสียงยียวนถูกงัดขึ้นมาใช้อีกครั้ง ทางนู้นเองก็ผ่อนลมหายใจสั้นๆออกมาจนดูเหมือนว่าจะหัวเราะ(?)อุเมะอยู่เล็กน้อย
" สมแล้วล่ะนะที่เป็นของเล่นชิ้นใหม่ของฉัน...Umeshu(อุเมะชู) " เบลม็อทว่าและเผยยิ้มมุมปากเล็กๆ พร้อมกับสายตาของเธอที่ดูเหมือนจะเป็นประกายเล็กน้อยเมื่อมองหญิงสาวตรงหน้าเป็นของเล่นที่ชอบทำให้แปลกใจได้อยู่ตลอดเวลา
" ...แหม ช่างเป็นโค้ดเนมที่บังเอิญตรงกับชื่อของฉันจังเลยนะคะ " อุเมะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้รับขนานนามใหม่ในฐานะของคนในองค์กรออกมา
เป็นชื่อที่...
บังเอิญตรงกับชื่อเล่นภาษาญี่ปุ่นของเธอ
บังเอิญที่มันตรงกับงานอดิเรกของคุณตากับคุณยาย
บังเอิญ...ที่มันเหมือนกับชื่อโค้ดเนมของพ่อ
' Slivovitz มันเป็นบรั่นดีผลไม้ที่ทำมาจากบ๊วยยังไงล่ะ '
ภาพแห่งโศกนาฏกรรมถูกกรอกลับเข้ามาในหัวอย่างช่วยไม่ได้เมื่อได้ยินชื่อโค้ดเนมของตัวเอง เบลม็อทที่เห็นท่าทางของอีกฝ่ายก็ลอบยิ้มออกมาก่อนจะพูดว่า...
" พรุ่งนี้ตอนห้าโมงเย็นฉันมีงานให้เธอทำ มาเจอกันที่โรงแรมไฮโด้ซิตี้นะ มาโตรชก้า * " พูดจบก็เดินเหินออกจากห้องไปทันที ก่อนที่ห้องที่เธอนั่งอยู่จะมีแสงไฟสว่างขึ้นมาจนแสบตาไปหมด
แล้วเมื่อกี้ทำไมไม่เปิดไฟวะ?
แต่เดี๋ยวก่อน...เมื่อกี้หล่อนเรียกฉันว่ามาโตรชก้าเนี่ยนะ?
ของเล่นมีตั้งเยอะทำไมถึงเป็นอันนี้ไปได้ล่ะเนี่ย...
" อะไรของเขากันนะ " เธอบ่นอุบอิบด้วยความไม่เข้าใจก่อนที่จะหยัดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้นวมเนื้อดีและเดินออกจากห้องไปตามทางเดินในตึกแห่งหนึ่ง
ถึงแบบนั้นก็เถอะตึกนี่มันใหญ่เกินไปรึเปล่า?
ถึงตอนมาจะมีคนนำทางมาก็เถอะ แต่มาครั้งแรกแบบนี้ก็หลงเอาได้ง่ายๆอยู่นะ...
' เอ ทางออกๆ...อยู่ไหนกันนะ? อ๊ะ เจอแล้ว!--- ' ขณะที่มองซ้ายทีขวาทีเพื่อสอดส่องหาทางออกไปจากที่นี่และในตอนที่คิดว่าหาทางออกพบแล้วนั้น ก็เผอิญเดินไปชนเข้ากับร่างกำยำสูงโปร่งคนนึงที่เดินเลี้ยวออกมาจากทางด้านข้างเข้าจังๆ
" อ๊ะ ระวังครับ! " อุเมะที่คิดว่ายังไงๆตัวเองก็คงจะล้มลงไปกองกับพื้นกระเบื้องเงางามแน่ๆก็หลับตาแน่นเพื่อรอรับแรงกระแทกแต่แล้ว...
ก็รู้สึกถึงไออุ่นที่คล้องเข้ามาโอบกอดรอบเอวบางของตนเอาไว้แน่น รู้สึกตัวอีกทีก็โดนฉุดเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดอีกฝ่ายเสียแล้ว
ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านถึงกันและกันมันชวนทำให้แก้มนวลใสของอุเมะขึ้นสีจางๆอย่างช่วยไม่ได้ สาเหตุก็อาจจะเป็นเพราะเธอเพิ่งจะเคยโดนเพศตรงข้ามสกินชิพแบบถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้เป็นครั้งแรก ถ้าไม่นับพ่อและคุณตาของเธอ...
ท่องเอาไว้อุเมะ มันคืออุบัติเหตุๆๆ
" ข ขอโทษนะคะ แล้วก็ขอบคุณที่ช่วยฉันเอาไว้ " อุเมะกล่าว ถึงจะเป็นคนในองค์กรแต่ถ้าอีกฝ่ายให้ความช่วยเหลือ เธอก็จำจะต้องเอ่ยขอบคุณเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท เธอค่อยๆผละออกมาจากตัวเขาเมื่อยืนได้มั่นคงดีแล้วก่อนจะสังเกตุใบหน้าและท่าทางของอีกฝ่าย
บุรษเรือนผมสีบลอนด์คนละโทนกับเบลม็อท ใบหน้าคมเข้มดวงตาสีฟ้าครามที่คงจะเป็นที่ชื่นชอบของสาวๆได้ไม่ยากนัก กำลังส่งยิ้มมาให้เธอ
....ซึ่งถ้านั่นเป็นยิ้มที่ออกมาจากใจเธอคงจะใจเต้นไม่น้อยเลยล่ะ
" ไม่เป็นไรหรอกครับ คราวหน้าคราวหลังก็ระวังหน่อยนะครับ เกิดบาดเจ็บขึ้นมาจะแย่เอา ผมขอตัวล่ะ " เขาพูดแค่นั้นก่อนจะเดินไปตามทางที่จะไปต่อทันที
อุเมะมองตามแผ่นหลังกว้างนั้นจนลับสายตาไปพลางนึกคิดในใจว่า
' ผู้ชายคนนั้น...หน้าคุ้นๆเหมือนเคยเจอที่ไหนเลยแฮะ? '
คิดมากล่ะมั้ง...
นับตั้งแต่ที่ได้รับงานให้เข้ามาแฝงตัวในองค์กรชุดดำนี่ก็ผ่านได้ 1 ปีแล้ว งานแรกที่ได้รับมอบหมายท่ามกลางหิมะตกจากเบลม็อทอีกทีเองก็เป็นแค่งานจับตามองและคอยรายงานสถานการณ์เท่านั้น ใส่ชุดราตรีสีดำหรูแบบสุภาพเข้าร่วมงานเลี้ยงไว้อาลัยให้กับผู้กำกับภาพยนต์
ไม่ได้ยื่นมือเข้าไปฆ่าใครเลยแม้แต่น้อย งานนี้เดิมทีเป็นงานของเจ้าของโค้ดเนมที่ชื่อว่าปิสโก้ ได้รับคำสั่งให้ลอบสังหารสส.โนมิงูจิ แต่ดูท่าคนที่โดนฆ่าคงจะเป็นคนที่ชื่อปิสโก้ซะเองเพราะเจ้าตัวดันทำพลาดก็เลยโดนยินเก็บไปซะแล้ว
และดูเหมือนงานในครั้งนี้จะทำให้เธอได้รู้ว่าเบลม็อทกำลังสนใจเด็กอยู่คนนึง ไม่สิไม่ใช่แค่สนใจ แต่น่าจะเป็นสมบัติของเธอซะมากกว่าเมื่อฟังจากที่เจ้าตัวหลุดปากพูดออกมาในขณะที่ฉันโทรรายงานให้ฟัง
เอโดงาวะ โคนันคุง...เธอเป็นใครกันแน่นะ?
จะว่าไปเด็กผู้หญิงอีกคนนึงที่อยู่กับเขาก็ดูเหมือนจะโดนปิสโก้โปะยาสลบแล้วจับตัวไปไหนแล้วก็ไม่รู้ด้วยสิ
แต่มันก็ไม่ได้เกี่ยวกับงานลอบสังหารในตอนนั้น ฉันก็เลยไม่ได้รายงานเรื่องนี้ให้เบลม็อทได้รับรู้น่ะ...
แต่เลือกที่จะจดจำใบหน้าของเธอเอาไว้และนำไปสืบต่อแบบลับๆแทน การที่ปิสโก้จับตัวเด็กตัวเล็กๆคนนึงมาแบบนี้แสดงว่ามันจะต้องมีความลับอะไรบางอย่างซ่อนอยู่แน่ๆ
ฤดูหนาวผ่านไปเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ หญิงสาวคนเดิมที่ยังนอนเหม่ออยู่บนที่นอนในเวลา 6 นาฬิกา เธอนอนคิดทบทวนถึงวันเวลาที่ผ่านมาแบบยากลำบาก บ่อยครั้งที่เกือบจะโดนพ่อนักสืบตัวน้อยสังเกตเห็นและตามจับได้แต่ก็รอดตัวมาได้เพราะประสบการณ์ที่ต่างกัน
อุเมะบิดขี้เกียจทิ้งหนึ่งรอบก่อนจะลุกขึ้นมานั่งเกาะหน้าต่างและทอดสายตาออกไปมองดอกบ๊วยที่บานสะพรั่งเต็มต้นไม้ใหญ่ข้างๆหอพักแห่งนี้พลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย
Umeshuงั้นหรอ?
ช่างเป็นเหล้าที่ไม่เข้าพวกกับพวกมันเลยสักนิด แค่แอลกอฮอล์ที่น้อยกว่าก็ว่าแปลกแล้ว คนๆนั้นเขาคิดอะไรอยู่ถึงได้ตั้งโค้ดเนมให้เราแบบนี้กันนะ...
แต่คอยดูเอาไว้เถอะ ด้วยเหล้าบ๊วยแก้วนี้จะทำให้พวกแกเสียรสชาติ...จนต้องหายไปจากโลกนี้เอง!
*******************************************
Talk With Writer
ตามสเต็ปหญิงไทยใจงาม(?)รักนวลสงวนตัวค่ะฟฟฟฟฟ//น้องแค่เขินเพราะโสดสนิ---แค่ก
ตอนนี้ทิ้งระเบิดเอาไว้ให้คิดตามหลายลูกมาค่ะ
ลองสันนิษฐานกันเล่นๆดูนะคะะ อยู่ที่ว่ารีดจะเห็นระเบิดตรงนั้นมั้ย555555
ตอนแรกจะไปเริ่มตอนแถวๆอาเคมิ คิดไปคิดมา เออ อย่าเลยเดี๋ยวยาว เดี๋ยวค่อยย้อนอดีตเอาจบๆค่ะะ
ตอนหน้าเรือสีแดงอาจจะมาค่ะ!
Matryoshka (มาโตรชก้า) = ตุ๊กตาแม่ลูกดก // ลองเดาสิคะว่าเบลม็อทหมายถึงอะไร อุอิ
1st 14/05/63 100% 02.47น.
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ความมุ่งมั่นแรงกล้ามากค่า
น้องดูเรียบร้อยแต่ต่อปากต่อคำเก่งนะคะ55