[FIC Nanatsu no taizai] OUR PROMISE คำสัญญาของพวกเรา

ตอนที่ 6 : #Promise 4# Just kidding right? (RW 100%)

" ไม่ได้ล้อกันเล่นใช่มั้ย... "

               หลายวันต่อมา

               เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากที่ออกไปทำกิจวัตรประจำวันยามเช้า โดยที่ไม่ต้องมากังวลว่าจะมีอัศวินที่ไหนมาวิ่งไล่ตะเพิดฉันอีก นั่นก็เพราะว่าฉันพ้นโทษแล้วแล้วนั่นเอง        

               สองขาก้าวเดินกลับเข้าปราสาทโดยเข้าทางประตูหน้าได้อย่างสบายใจ และเดินเลยไปโรงครัวทันที เพื่อที่จะหาอาหารมาลงท้องของตัวเอง เช้าๆแบบนี้น่ะยังไม่มีใครตื่นมาหรอก ถ้าจะให้มานั่งรอทุกคนตื่นเพื่อที่จะรับประทานอาหารพร้อมๆกัน ทั้งๆที่ฉันพึ่งไปออกกำลังกายมาล่ะก็ ได้หิวตายกันพอดีน่ะสิ 

               นั่นเป็นอันเข้าใจกันทุกคนว่าตัวฉันจะร่วมรับประทานอาหารกับพวกท่านพ่อแค่เฉพาะมื้อเย็นเท่านั้น ถึงท่านพ่อจะแอบบ่นมาบ้างก็เถอะ แต่ด้วยความเป็นฉันท่านก็เลยต้องทำใจยอมรับ เมื่อจัดการกับอาหารตรงหน้าเสร็จแล้วก็แอบฉกแอปเปิ้ลที่วางอยู่ในตะกร้าโรงครัวก่อนจะวิ่งออกมาเพราะมีโดนแม่ครัวใหญ่เอ็ดเอา ฉันกัดแอปเปิ้ลไปพลางคิดอะไรไปพลาง

               ' อืมม ตั้งแต่ที่เรามาที่นี่ก็ประมาณ2ปีกว่าๆแล้วสินะ คงจะใกล้แล้วล่ะมั้ง พวกเหตุการณ์สำคัญๆน่ะ เอ~ แต่ดูเหมือนว่าเราจะลืมเรื่องสำคัญกว่านั้นไปแล้วแฮะ มันคืออะไรกันหว่า... ' ฉันลองทบทวนเหตุการณ์ตั้งแต่ที่ฉันมาอยู่ที่นี่ก็พบว่า อีกไม่นานจุดเริ่มต้นของพวกเจ็ดบาปจะถือกำเนิดขึ้นจากพลังของท่านพ่อ 'VISION' ที่เห็นคนที่มีบาป7คนจะมาเป็นผู้ปกป้องลีโอเนส หรือในอีกชื่อนึงที่เรารู้จักนั่นก็คือ Nanatsu no taizai นั่นแหละ เดิมที7คนนี้คือผู้ที่ถูกเลือกให้มาโค่นบัญญัติ10ประการ ที่น่ากลัวต่อจากนี้ก็คือจะมี Butterfiy effect แบบไหนรอเราอยู่กันนะ? 

               เวลาได้ล่วงเลยมาถึงตอนบ่ายแก่ๆ อยู่ดีๆฉันก็ถูกอัศวินคนนึงมาตามให้ไปพบท่านพ่อ ซึ่งฉันก็รู้ได้ทันทีว่าเค้าอาจจะกำลังคุยอยู่เกี่ยวกับเรื่องนั้นก็ได้ จึงค่อยๆเดินไปยังห้องของท่านพ่ออย่างไม่รีบร้อน และพอฉันมาถึง....

               " ป่านนี้ถ้าไม่มีพลังขององค์ราชา การจะตามหาคนที่เหลืออีก 5 คน แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยนะ เมลิโอดัส " พอฉันลองเอาหูแนบกับประตูเพื่อแอบฟังดู ก็พบว่าเจ้าของเสียงนี้มันคือ...เมอร์ลินนี่นา! ตายล่ะ ยังไม่ทันได้เตรียมใจเลยแฮะ เจ้าตัวยิ่งเป็นคนที่รับมือยากอยู่ด้วยสิ...

               " แปลว่าอีก 3 คนที่เหลือก็คือ... " เมลิโอดัสว่า

               ' 3คนหรอ?...เดี๋ยวก่อนนะมันต้องเป็น 2 ไม่ใช่หรอ ฉันหูแว่วไปเองหรือเมลิโอดัสนับเลขผิดกันล่ะนั่น... ' ฉันคิด

               " แน่นอน ก็ต้องเป็นฉันกับนาย แล้วก็...คนที่กำลังแอบฟังอยู่ด้านหลังประตูนั่นไงล่ะ " เมอร์ลินว่าพลางโบกมือเล็กน้อยก่อนที่ประตูจะเปิดออก นั่นทำให้ตัวฉันที่กำลังเอาหน้าแนบประตูอย่างเต็มที่เพื่อแอบฟังอยู่นั้น ถึงกับหน้าแทบคะมำลงไปกองกับพื้นกันเลยทีเดียว ยังดีที่ประคองตัวเอาไว้ได้เลยไม่เป็นอะไรมากนัก

               " อ เอ่อ...สวัสดีตอนบ่ายค่ะ? " ด้วยความที่ไม่รู้ว่าต้องทำหน้ายังไงกับสถานการณ์แบบนี้ดี จึงพูดกลบเกลื่อนอย่างการทักทายยามบ่ายออกไป

               " โอ้ นี่น่ะหรอ สาวน้อยผู้มาจากต่างแดน ที่ข้าเห็นจากในนิมิตขององค์ราชา " เมอร์ลินว่าพลางมองหน้าฉัน ก่อนหน้านี้เธอเบิกตาเล็กน้อย แค่เพียงเล็กน้อยจริงๆ ชนิดที่ว่าถ้าใครไม่ได้สังเกตุก็คงจะไม่เห็นเลยด้วยซ้ำ

               ' กะแล้วเชียวว่าต้องรู้... ' ฉันคิด

               " ฉ ฉันชื่อแพทริเซียค่ะ ไม่ใช่สิ...เรื่องที่คุยกันเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไงหรอคะ? " ฉันถามพลางมองไปยังท่านพ่อที่นั่งอยู่บนบัลลังค์

               " ขอโทษด้วยนะแพทริเซีย แต่พ่อคงจะต้องบอกว่า ในนิมิตที่พ่อเห็นน่ะ นอกจากจะมีคนบาปทั้งเจ็ดคน ที่มารับหน้าที่นี้แล้ว พ่อยังเห็นหน้าของลูกที่เข้าร่วมกลุ่ม7บาปนี้ด้วยนะ " บัลทร่าว่า

               " ลูกน่ะหรอคะ ม มันจะเป็นไปได้ยังไงล่ะคะก็ในเมื่อ---! หรือว่า.... " ฉันที่พยายามจะคัดค้านเรื่องนี้อย่างที่สุดแต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อนึกอะไรบางอย่างได้

               Butterfly effect

               ' มันมาแล้ว...ผลจากการที่ฉันเข้ามายุ่งกับโลกใบนี้ มันมาเยือนฉันแล้ว! '

               " พ่อต้องขอโทษด้วยที่จะต้องบอกว่าต่อจากนี้ไป เจ้าจะต้องยอมรับชะตากรรมนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ถึงจะเรียกว่าเป็น7บาป แต่บาปของลูกพิเศษกว่านั้น เจ้าคือบาปคนที่8 ผู้ที่จะคอยหนุนหลัง7บาป ต่อจากนี้ไปเจ้าคือ1ในนามของ7บาป " บัลทร่าว่า

               " ถึงแม้พ่อไม่อยากจะให้เจ้าต้องไปเสี่ยงกับเรื่องอันตรายก็ตาม แต่มันก็เป็นเรื่องที่มันช่วยไม่ได้ " เค้าพูดจบแค่นั้นแล้วก็เงียบไป

               " ...นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย " ฉันว่า

               ' มันเกินความคาดหมายของฉันไปแล้ว นี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่...สรุปก็คือ...'

               ' ฉันคือผู้ที่ถูกเลือกให้มาโค่นบัญญัติ10ประการงั้นหรอ? '

               ' เรื่องบ้าๆแบบนี้ใครมันจะไปยอมรับกันได้ง่ายๆล่ะ! ฉันในตอนนี้น่ะเป็นแค่คนธรรมดาเดินดินเองนะ ไม่มีทางที่จะไปต่อกรกับปีศาจแบบนั้นได้อยู่แล้ว...แต่นิมิตที่ท่านพ่อเห็นกลับบอกว่าฉันคือผู้ที่ถูกเลือกอย่างงั้นหรอ? ' ฉันเงียบไปพักใหญ่ๆเพราะมัวแต่จมลงไปกับความคิดของตัวเองอยู่ แต่ทันใดนั้น....

               " เซีย----แพท---แพททริเซีย! " เมลิโอดัสเรียกฉันอยู่หลายครั้ง ก่อนที่ฉันจะได้สติและหันไปพูดกับเค้า

               " อ อะไรคะ? " ฉันถามเค้าด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก

               " นิชิชิ เธอจำสัญญาที่ให้ไว้กับฉันเมื่อตอนนั้นได้มั้ย? " เมลิโอดัสหัวเราะเจ้าเล่ห์ก่อนจะเอ่ยปากถามฉัน

               " สัญญาหรอคะ? " ฉันถามพลางนึกว่าฉันเคยไปสัญญาอะไรกับเค้าตอนไหนกันนะ

               " ตอนที่เราคุยกันครั้งแรกยังไงล่ะ~ " เมลิโอดัสว่า

               คำพูดของเขาทำให้ฉันนึกย้อนกลับไปทันที.

.

.

.

.

.

               " ก็ได้ ฉันจะยอมเชื่อเธอก็ได้ แต่มีข้อแม้อย่างนึงนะ~ " เมลิโอดัสพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงติดทะเล้น 

               " ข้อแม้? ข้อแม้อะไรงั้นหรอ " ฉันถามด้วยสีหน้าครุ่นคิด

               " ฮืมๆๆ ฉันยังไม่บอกตอนนี้หรอก ขอเก็บไว้ก่อนละกันนะ " เค้าฮัมน้ำเสียงปกติที่มักจะใช้กวนประสาทใครซักคนอยู่เสมอออกมา พร้อมกับพูดด้วยสีหน้าที่เจ้าเล่ห์ จนฉันหวั่นว่าเค้าจะนำพาโชคชะตาอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันเรือหายมาแน่ๆ...

               " สัญญาสิ ว่าพอถึงเวลานั้นเมื่อไหร่ เธอจะไม่ปฎิเสธมัน " เมลิโอดัสว่า

               " เอ่อ...ก็ได้ค่ะ " ฉันว่า ด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมั่นใจซักเท่าไหร่

               " งั้น ข้อตกลงเสร็จสิ้น จากนี้ไปก็ขอฝากตัวด้วยนะ เธอ...เธอชื่ออะไรนะ? " เค้าว่างั้นแน่ะ

               " แพทริเซียค่ะ!! แพท-ทริ-เซีย! " 

.

.

.

.

.

               " ข้อแม้ในตอนนั้นคือเงื่อนไขในการรับเธอเป็นพวกพ้องในตอนนี้ และจากนี้ไปฉันขอแต่งตั้งให้เธอคือ บาปคนที่8นะ แพททริเซีย "

               และแล้วโชคชะตาที่นำพาความเรือหาย มันก็ได้มาเยือนฉันแล้วจริงๆด้วยล่ะค่ะ

               " ด เดี๋ยวก่อนสิคะ! แบบนี้มันมัดมือชกกันนี่นา! " ฉันแย้ง

               " สัญญาก็ต้องเป็นสัญญาสิ เธอไม่มีสิทธ์ปฎิเสธนะอย่าลืมสิ " เมลิโอดัสว่า

               " อึก~ " ฉันพูดไม่ออก ก็จริงอย่างที่เค้าว่า ไม่น่าไม่ปากพล่อยสัญญาสุ่มสี่สุ่มห้าเลยเรา ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ทีหลังเราก็ไม่สัญญาหรอก!

               " ...แต่คุณอย่าลืมสิคะ ฉันเป็นมนุษย์ธรรมดานะ " ฉันจ้องตาเค้ากลับพลางสื่อความหมายเป็นนัยๆว่าฉันไม่มีทางที่จะไปต่อกรกับพวกบัญญัติ10ประการได้เลยแม้แต่นิดเดียว

               " อ้อ ขอขัดจังหวะซักครู่ ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก ถึงเธอจะไม่ใช่คนของโลกนี้ก็ตาม เป็นความจริงที่เธอเป็นคนธรรมดา...แต่นั่นมันก็เมื่อก่อนตอนที่เธอพึ่งมาที่โลกนี้ใหม่ๆ ไม่ใช่กับปัจจุบันนี้ที่เธอใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว  ถ้าจะให้พูดให้เข้าใจง่ายล่ะก็ เธอที่ตอนนี้กลายเป็นส่วนนึงของโลกใบนี้ไปแล้ว การที่จะใช้พวกเวทย์มนต์อย่างอัศวินศักดิ์สิทธิ์มันก็ไม่ใช่เรื่องยาก "

               " ตัวตนของของเธอมันพิเศษกว่าที่เธอคิดนะสาวน้อย " เมอร์ลินอธิบาย จริงๆแล้วตัวของเธอเองนั้นก็ได้ลองวิเคราะห์อะไรเกี่ยวกับสาวน้อยคนนี้ในนิมิตขององค์ราชานิดหน่อย สิ่งที่เธอเห็นคือความเป็นไปได้ที่แพทริเซียจะกลายเป็นผู้ใช้เวทย์มนต์ที่เก่งกาจพอสมควรอาจจะเก่งกว่าเธอเลยด้วยซ้ำ ถึงได้บอกไงว่าสาวน้อยคนนี้น่ะพิเศษ 

               " ฉัน...ก็ได้ ฉันยอมแพ้แล้ว เป็นก็เป็น! " เมื่อหมดหนทางที่จะเถียงต่อ ฉันก็ได้แต่จำใจยอมรับมันอย่างไม่มีเงื่อนไขใดๆอีก 

               ' เอาก็เอา ลองดูซักตั้งก็ได้ คิดซะว่าที่ทำไปก็เพื่อปกป้องเอลลี่ละกัน ' ฉันคิดพลางนึกหาเหตุผลที่ฉันต้องยอมมาทำอะไรที่เสี่ยงตายขนาดนี้

               " งั้นเป็นอันตกลง จากนี้ไป เธอคือลูกศิษย์ของฉันนะ " เมอร์ลินว่าอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

               " เอ๊ะ...เอ๊ะ!!! " ฉันร้องอย่างตกใจเมื่อเมอร์ลินพูดแบบนั้น 

               " มีปัญหาอะไรล่ะ? ก็การที่เธอจะใช้เวทย์มนต์ได้ก็จำเป็นจะต้องมีอาจารย์ไม่ใช่หรอ ฉันพูดผิดตรงไหนล่ะ? " เมอร์ลินว่าด้วยสีหน้าไม่ทุกข์ร้อนเท่าไหร่

               " เอ่อ เปล่าหรอกค่ะ ก็แค่... " ฉันเว้นช่วงไปก่อนที่จะพูดในใจว่า

               ' การที่มีเธอเป็นอาจารย์นี่แหละปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของฉัน แค่คิดก็เห็นอนาคตอันน่าสยองขวัญอยู่ไกลๆเลยล่ะ... '

------(50%)

               " ด้านกายภาพดูท่าเธอจะไม่มีปัญหาอะไร หน่วยก้านดีทีเดียว แสดงว่าคอยฝึกร่างกายอยู่ตลอดเลยสินะ? " เมอร์ลินมองก่อนจะพิจารณาร่างกายของฉัน

               " เอ่อ ค่ะ....แต่เดิมทีที่ฝึกเอาไว้ก็เพื่อจะเอาไว้ป้องกันตัวกับปกป้องเอลลี่เฉยๆอ่ะนะ " ฉันตอบเธอก่อนจะหันมาพูดกับตัวเองประโยคหลัง

               " ที่น่าเป็นห่วงคือเรื่องพลังเวทย์ ตอนนี้พลังเวทย์ในตัวเธอมีค่าแค่ 15 คะแนน เท่านั้น คงต้องเริ่มฝึกหนักกันตั้งแต่ตอนนี้เลยล่ะนะ เจ้าหญิง " เมอร์ลินว่าพลางยิ้มหวานให้ แต่จากสายตาของฉันมันดูน่ากลัวซะยิ่งกว่าอะไร

               " ค ค่ะ.. " ฉันว่าพร้อมเหงื่อที่ไหลพรากออกมาไม่ยอมหยุด

               เราสองคนได้นัดแนะกันเรื่องเรียนเวทย์มนต์หลักสูตรเร่งรัด เธอบอกว่าจะสอนฉันในขั้นทฤษฎีก่อน จึงจะเข้าสู่ภาคปฏิบัติจริง โดยจะใช้ระยะเวลาภายใน 3 เดือนเท่านั้น ในระหว่าง 3 เดือนนี้ ก็จะตามรวบรวมบาปอีก 5 คนที่เหลือไปด้วย  

               ซึ่งมันทำให้ฉันถึงกับตาค้างไปเลยล่ะ เมอร์ลินเธอเป็นคนบอกเองว่า ตัวฉันในตอนนี้มีพลังเวทย์แค่เพียง 15 คะแนนเท่านั้น แล้วมันจะเป็นไปได้หรอที่จะใช้เวลาเพียงแค่ 3 เดือนเท่านั้น ในการที่จะเป็นผู้เชี่ยวชาญในศาสตร์เวทย์มนต์? 

               ฉันได้แต่รับฟังและพยักหน้าตอบรับราวกับหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งค่าให้ทำตามคำสั่งโดยที่สมองภายในนั้นไม่ได้รับรู้อะไรอีกเลย พร้อมกับเดินตามเมลิโอดัสและเมอร์ลินออกไป แต่ท่านพ่อก็ได้เรียกฉันเอาไว้ซะก่อน นั่นทำให้ฉันหยุดเดินและหันกลับมาหาเค้า

               " พ่อมีของอยากจะให้ลูก ที่จริงแล้วพ่อควรจะให้ตั้งแต่1อาทิตย์ที่แล้ว แต่ลูกก็โดนพ่อทำโทษอยู่ " บัลทร่าว่า

               " อ แฮะๆๆ ว่าแต่มันคืออะไรหรอคะ? " ฉันหัวเราะแห้งๆก่อนจะถามท่านพ่อ

               บัลทร่าได้หยิบกล่องกำมะหยี่สีดำสนิทที่อยู่ภายใต้เสื้อคลุมและเปิดมันออกมา ก่อนจะเผยให้เห็นถึงต่างหูคริสตัลสีใสหนึ่งข้าง ที่ข้างในประดับไปด้วยตราของราชวงศ์สีทองอร่าม และยื่นออกมาให้ฉัน

               " นี่มัน... " ฉันว่าพลางนึกไปถึงต่างหูสีฟ้าที่คล้ายๆกันกับของเอลิซาเบธในตอนโต ที่เธอบอกว่าได้รับมันมาเมื่อตอนวันเกิดอายุครบ16ปี

               ' จะว่าไปตอนที่เรามาถึงโลกนี้ก็อายุ16ปีนี่นา ตอนนี้ก็น่าจะ...18 ได้แล้วล่ะมั้ง? ' ฉันคิดเกี่ยวกับเรื่องอายุของตัวเอง เพราะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ก็ลืมนึกเรื่องอายุไปซะสนิท แต่ถ้าจะให้พูดถึงเรื่องการเปลี่ยนแปลงของร่างกายล่ะก็ แทบจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยล่ะ...

               " ตอนนี้ลูกก็เป็นเจ้าหญิงเต็มตัวแล้ว แต่ตัวลูกก็ยังไม่มีตราที่จะแสดงถึงการเป็นเชื้อพระวงศ์ใช่มั้ยล่ะ นี่คือของขวัญจากพ่อ รับเอาไปสิ  "  บัลทร่าว่าพลางยื่นต่างหูข้างนั้นออกมาให้ฉัน ตราแห่งราชวงศ์ลีโอเนส

               " ขอบคุณค่ะ ท่านพ่อ " ฉันว่าและเข้าไปรับต่างหูมาก่อนจะสวมเข้าไปที่ใบหูข้างขวา

               จากนั้นฉันจึงขอตัวออกมาเพื่อที่จะออกไปเผชิญหน้ากับบทเรียนอันแสนหฤโหด ที่มีอาจารย์ผู้สอนอย่างเมอร์ลินเป็นคนสอนฉัน...

.

.

.

.

.

               1 อาทิตย์ถัดมา ตกดึกคืนหนึ่ง ในห้องของแพทริเซีย

               " ม ไม่ไหวแล้ว ง่วงเกินไปจนอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องเลยค่ะ แต่ถ้าไม่รีบจำเนื้อหาบทร่ายเวทย์มนต์ทั้งเล่มภายในคืนนี้ แล้วเมอร์ลินรู้ว่าเราจำไม่ได้ มีหวังโดนให้คัดบทร่ายเวทย์มนต์แน่เลยค่ะ ฮือออ " 

               ฉันโอดครวญหลังจากที่นั่งท่องบทร่ายเวทย์ขั้นต้นเล่มที่35 ขนาดหนาปึกอย่างกับจะเอาไปถมบ้านได้ จากตำราทั้งหมดที่มีนับไม่ถ้วนของเมอร์ลิน ในตลอด 1 อาทิตย์ที่ผ่านมานี้อย่างไม่ได้หยุดไม่ได้หย่อน

               ตั้งแต่ช่วงบ่ายของวันลากยาวจนมาถึงช่วงดึกดื่นขนาดนี้ ฉันก็ยังจำได้ไม่ถึงครึ่งเล่มด้วยซ้ำ แรกๆเมอร์ลินก็ยังพอจะใจดีอนุโลมให้อยู่บ้างเพราะเห็นฉันยังใหม่กับเรื่องพวกนี้ แต่ผ่านไปไม่นานก็เริ่มมีวิธีจำอย่างการให้คัดบทเวทย์มนต์เยอะๆจะได้จำให้ขึ้นใจ แต่ว่าก็ว่าเถอะ เธอยังสร้างกฏเหล็กอย่างเช่น ทุกครั้งที่ฉันจำไม่ได้และโดนให้คัดแบบนี้ จำนวนที่โดนคัดจะเพิ่มขึ้นเป็น10เท่าของเนื้อหา  นั่นก็หมายความว่าถ้าเนื้อหาเล่มนั้นมี 1,000 กว่าหน้า ก็ให้คูณเข้าไปอีก10...

               ฉันบอกเลยว่าชาติหน้าก็ไม่น่าจะคัดเสร็จหรอก ถึงได้ตะบี้ตะบันอ่านมันอยู่เนี่ย!

               " เฮ้ออ ขืนยังง่วงอยู่แบบนี้ล่ะก็แย่แน่ๆ ออกไปเดินเล่นซักหน่อยแล้วค่อยกลับมาอ่านต่อดีกว่า " ฉันว่าพลางบิดขี้เกียจไปมาก่อนจะหาอะไรมาคั่นหนังสือไว้และเดินออกจากห้องไป

               ' หืม? ห้องของเอลลี่เปิดอยู่นี่นา เอ เจ้าตัวก็ไม่ได้อยู่ในห้องด้วย ไปไหนกันนะ ดึกดื่นป่านนี้แล้ว ' 

               ในขณะที่เดินออกจากห้องมา ฉันก็สังเกตุว่าประตูห้องของเอลิซาเบธมันเปิดอยู่ แถมในเวลานี้เป็นเวลาที่เจ้าตัวควรจะนอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงไปแล้วด้วย ด้วยความเป็นห่วงว่าเธอจะไปหลงอยู่ที่ไหนรึเปล่าทำให้ฉันต้องเปลี่ยนจากการเดินเล่นไปเดินตาหาเอลิซาเบธแทน 

               " เอลลี่...เอลลี่~ อยู่ที่ไหนน่ะ? " ฉันพูดด้วยเสียงที่ไม่ค่อยจะดังมากนักเพราะกลัวว่าทหารจะตื่นตระหนกแล้วกลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมา ทหารที่นี่ตื่นตัวอยู่ตลอดเวลาก็จริง แต่ถ้าทำตัวเป็นกระต่ายตื่นตูมบ่อยๆมันก็ไม่ดีหรอกนะ

               " โย่ เอลิซาเบธ นอนไม่หลับงั้นหรอ? " 

               เสียงที่แว่วออกมาตรงทางเดินหัวมุมทำให้ฉันเข้าไปแอบดูบทสนทนานั่น ก็พบเข้ากับเอลิซาเบธตัวน้อยๆที่กำลังยืนกอดตุ๊กตาหมีอยู่ ตรงหน้าของเธอก็มีเมลิโอดัสที่เข้ามาคุยด้วย แต่วินาทีนั้นลมหายใจของฉันก็ได้สะดุดไปเมื่อสิ่งที่ฉันให้ความสนใจไม่ใช่เมลิโอดัสกับเอลิซาเบธตัวน้อยที่ยืนอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว....

               ตอนที่ฉันจ้องไปที่หลังของเมลิโอดัส ในวินาทีนั้น จู่ๆฉันก็เห็นเงาโปร่งแสงจางๆเหมือนเป็นรูปร่างของขา ฉันคิดว่ามันดูคุ้นเคยมาก เพราะขาคู่นั้นใส่ถุงเท้ายาวแค่ข้างเดียวเท่านั้น นั่นทำให้ฉันตัดสินใจค่อยๆไล่สายตาขึ้นไปจนเหมือนจะสบตากับคนๆนึงเข้า และเบิกก็ต้องตากว้างเมื่อพบกับ....

               " เอล...ลี่? " 

               เงาที่ฉันเห็นนั้นก็คือเอลิซาเบธในอนาคตนั่นเอง...

               ' ท่านพี่...แพทริเซีย...นี่ท่านมองเห็นข้างั้นหรอคะ?! ' เอลิซาเบธว่า

               ' นี่มันช่วงที่เอลิซาเบธย้อนเข้ามาดูความทรงจำของเมลิโอดัสกับซาราทรัสและฮอร์คนี่นา งั้นก็หมายความว่า... ' ฉันคิดก่อนที่จะหันไปข้างๆที่อยู่ไม่ไกลนัก พื้นที่ตรงนั้นมีร่างของซาราทรรัสและฮอร์คกำลังหันมามองฉันอยู่

               ' เป็นไปไม่ได้! เธอไม่น่าจะมองเห็นพวกเรานี่นา! ' ซาราทรัสแตกตื่นเมื่อรู้ว่าฉันมองเห็นพวกเขา

               ' นี่เวทย์มนต์ของนายมันเสียรึเปล่าเนี่ย! ' ฮอร์คว่า

               ' ...ช่วยไม่ได้แฮะ ก็มันเห็นไปแล้วนี่นา.. ' ฉันคิดก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆ

               " ดีใจที่ได้เจอกันนะเอลลี่... " ฉันว่าก่อนจะยิ้มและยกมือขึ้นไปลูบหัวของเอลิซาเบธ แต่ถึงจะบอกว่าลูบหัวมันก็ดูเหมือนจะโบกมือไปมาบนอากาศอยู่ดีก็เถอะ 

               ' ท่านพี่...ข้าน่ะ--- ' เอลิซาเบธที่กำลังร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ไม่ทันจะพูดต่อจู่ๆร่างกายของเธอก็หายไปต่อหน้าต่อตาฉัน ฉันจึงค่อยๆเอามือลงพลางมองมือของตัวเองสักครู่ก่อนจะกำมือเอาไว้

               ' นี่มันหมายความว่ายังไงกันเนี่ย...ทำไมฉันถึงมองเห็นเธอได้ล่ะ...เพราะอ่านหนังสือมากไป?...ไม่น่าจะใช่แฮะ...แต่การที่ไม่มีฉันอยู่ด้วยในช่วงเวลานั้นมันก็อาจจะหมายความว่า.... ' 

               ในขณะที่ฉันกำลังคิดอะไรเพลินๆเมลิโอดัสก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆก่อนจะถามว่า

               " นั่นเธอกำลังพูดกับใครอยู่น่ะ? " เมลิโอดัสถามพร้อมกับทำหน้าสงสัย

               " ป เปล่าซักหน่อย คุณหูแว่วไปเองน่ะ! " ฉันที่ได้สติก็รีบตอบกลับไปทันที และกลับเข้าสู่จุดประสงค์หลักในค่ำคืนนี้อย่างการพายัยตัวแสบกลับไปนอนบนเตียง

               " เอลลี่~ ทำไมดึกดื่นป่านนี้ยังไม่นอนอีกล่ะจ๊ะ? " ฉันว่าพลางยิ้มหวานที่ออกจะดูน่ากลัวไปสักหน่อยสำหรับเอลิซาเบธในวัยนี้ เธอจึงเข้าไปหาที่พึ่งอย่างเมลิโอดัสทันที

               " ก็เอลลี่นอนไม่หลับนี่นา...." เธอยื่นหน้าออกมาจากข้างหลังของเมลิโอดัส และทำท่าราวกับว่าจะถูกฉันดุ

               " ไม่ได้นะ เด็กดีน่ะไม่ควรนอนดึกรู้มั้ย? " ฉันว่าพร้อมชี้นิ้วทำท่าสั่งสอนเอลิซาเบธที่ทำหน้าจ๋อยไปแล้ว

               " ก็ได้ค่ะ เอลลี่จะกลับไปนอน...ฝันดีนะคะ เมลิโอดดัส " เอลิซาเบธว่า ยังไม่วายที่จะหันกลับไปบอกราตรีสวัสดิ์เมลิโอดัส ก่อนที่ฉันจะบอกลาเขาบ้าง อุ้มตัวเธอออกมาและเดินกลับห้องของเอลิซาเบธไป

               เมื่อส่งเอลิซาเบธเข้านอนเสร็จก็ถึงเวลาที่ฉันจะไปท่องหนังสือต่อสักทีล่ะ

.

.

.

.

               3 เดือนต่อมา

               ฉันคนเดิมเพิ่มเติมคือชำนาญการในด้านเวทย์มนต์แล้วล่ะค่ะ!

               ไม่น่าเชื่อเลยว่าเมอร์ลินจะใช้เวลาเพียงแค่ 3 เดือนเท่านั้นในการที่จะทำให้ฉันใช้เวทย์มนต์ได้อย่างคล่องแคล่ว ส่วนนึงก็ต้องขอบคุณตัวฉันด้วยที่อยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้อ่ะนะ...

               ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมามันก็เหมือนกับนรกดีๆนี่เองแหละ ขอบอกเลยว่าตอนฝึกภาคปฏิบัติน่ะ ถ้าเมอร์ลินฆ่าฉันได้ก็คงจะทำไปแล้วล่ะ ทุกๆวันฉันต้องคอยระวังกับดักเวทย์มนต์ของเธออยู่ตลอดเวลา เรียกได้ถ้าเผลอใจลอยเมื่อไหร่ สภาพของฉันก็มักจะจบไม่สวยสักเท่าไหร่

               วันนี้มีเรื่องให้น่ายินดีอยู่สองเรื่องคือ หนึ่งตัวฉันได้รับตราบาปมาแล้ว ซึ่งตรานั่นอยู่บริเวณหน้าท้องด้านขวาของฉัน ที่เลือกตรงนี้ก็เพราะมันไม่ค่อยเป็นที่สังเกตุดี อีกอย่างเวลาสวมเสื้อผ้าก็มองไม่เห็นอยู่ดี เลยไม่ต้องมากังวลเรื่องดึงดูดความสนใจของคนในปราสาทมากนัก 

               ชื่อบาปที่ฉันได้รับนั้นคือ บาปแห่งความอิสระ ส่วนสัญลักษณ์ก็คือ ผีเสื้อ ถามว่าทำไมถึงได้ใช้ชื่อนี้...ตัวฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะท่านพ่อเป็นคนบอกมาว่าให้ใช้ชื่อนี้และสัญลักษณ์นี้ จากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับมันอีกเลย ตราที่ได้ เป็นผีเสื้อกำลังโบยบินและมีตราสัญลักษณ์ของเชื้อพระวงศ์อยู่ที่ปลายปีก 

(ไรท์วาดเองค่ะ ใช้โปรแกรมAIทำ สัญญาว่าถ้าทำสวยกว่านี้จะแก้ให้ค่ะ ที่มาต่อให้ช้าเพราะมัวแต่คิดดีไซน์เจ้าตราบาปนี่อยู่นานมากค่ะฟฟฟฟฟฟ)

( คำเตือน รูปนี้ใช้ในการประกอบนิยายแฟนฟิคเรื่อง OUR PROMISE คำสัญญาของพวกเรา เท่านั้น กรุณาอย่าลอกเลียนแบบนะจ๊ะ )

               เรื่องที่สองคือทางเราได้พบบาปคนแรกแล้วค่ะ

               ดูเหมือนว่าตอนนี้จะอยู่ในคุก และกลายเป็นนักโทษต้องประหารไปซะแล้ว

               แต่ว่าก็ว่าเถอะคนอย่างเค้าน่ะ ฆ่ายังไงก็ฆ่าไม่ตายหรอก เพราะเค้าก็คือ...

.

.

.

.

               บาปแห่งความโลภของจิ้งจอก

               อันเดธ บัน

Talk 1

มาแล้ววว ขอโทษนะคะที่มาช้ามากเลยวันนี้

เปิดการ์ดButterfly effectค่ะ!

กระพือปีกนิดเดียวเกิดผลกระทบมากมายเลยล่ะค่ะ//ฮา

เอาใจช่วยน้องแพทจากการเป็นลูกศิษย์เมอร์ลินด้วยนะคะ~

สำหรับวันนี้ราตรีสวัสดิ์ค่ะ

Talk 2

เป็นยังไงกันบ้างคะกับตราบาปของแพท คืออินี่นั่งคิดนานมากว่าจะวาดออกมายังไงดี

ให้กลมกลืนกับตราบาปอื่นๆให้ได้มากที่สุด สัญญาค่ะว่าถ้าวาดใหม่แล้วออกมาดีกว่าเดิมจะแก้ให้แน่นอน

ทำไมแพทถึงมองเห็นเอลลี่ในอนาคตกันนะ แล้วที่ไม่มีตัวของแพทในอนาคตมาด้วยนี่หมายความว่ายังไง

หรือว่าเธอจะไปที่อื่นกันแน่ หรือว่าเธอจะ---

ลาไปแค่นี้แหละค่ะ ฮาาา

1st 11/05/62 50%

2nd 14/05/62 100%

B
E
R
L
I
N
?