คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : SF:รับน้องใหม่หัวใจว้าวุ่น(kihae)
SF:รับน้องใหม่หัวใจว้าวุ่น (kihae)
Cast ; อีทงเฮ คิมคิบอม feat super junior
"คิบอม~~~~~"เสียงแจ้วๆที่เรียกหาชายหนุ่มร่างสูงเดือนประจำคณะวิศวะของอีทงเฮหนุ่มน้อยหน้าหวานประจำคณะอักษรศาสตร์เรียกรอยยิ้มให้กับชายหนุ่มในคณะวิศวะได้เป็นอย่างดี เพราะเจ้าตัวเล็กนั้นจะต้องมาทุกวันพร้อมกับขนมในมือ
"เฮ้ยคิบอมแฟนมาโน่นแล้ว" เสียงแซวของซีวอนทำเอาเพื่อนๆในคณะพากันขำ ก็นะเห็นตามทุกวัน
"ก็บอกว่าไม่ใช่"ชายหนุ่มหันมาว่าหน้าหงิก ก่อนจะหันไปหาคนตัวเล็กที่วิ่งมาประชิดตัวพลางถามเสียงห้วน "มีอะไร"
"เอาแซนวิชมาให้"พอได้ยินเสียงห้วนๆก็พาให้ใจเสีย แต่สุดท้ายทงเฮก็ได้แต่เงยหน้ามายิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น..เหมือน..ทุกวัน "เมื่อเช้าไม่ได้กินข้าวมาใช่มั้ยล่ะ เราเลยทำมาให้"
"วางไว้นั่นล่ะ" เสียงห้วนๆชี้ไปยังกระเป๋าข้างกาย และก็เหมือนเคยคือไม่ยอมหันมามองหน้า "ขอบใจนะ แค่นี้ใช่มั้ย"
"อึ้มแค่นี้ล่ะ งั้น..เราไปก่อนนะ" ใบหน้าหวานหม่นลงนิดนึงก่อนจะเดินไปก็ยังไม่วายหันมาบอก "อย่าลืมกินนะคิบอม"
ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมานิดนึงก่อนจะพยักหน้าส่งๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เล่นเอาเพื่อนซี้อย่างซีวอนออกอาการหมั่นไส้ ชายหนุ่มจัดการตบลงบนหัวคิบอมอย่างไม่เบานัก
"ตบหัวกูทำเชี่ยไร" คิบอมหันมามองด้วยอาการอาฆาตแค้นพลางลูบหัวป้อยๆ "กูไปทำอะไรให้มึง"
"ไม่ได้ทำกูหรอก" ซีวอนตอบพลางยักไหล่ทำท่ากวน "ก็แค่มือมันไปเอง ลงโทษคนใจร้ายซะหน่อย"
"ก็ถ้ามึงแคร์เค้านักมึงก็จีบเค้าซะเองเลยซิ" คิบอมตอบกลับ แต่มือกลับหยิบแซนวิชที่คนตัวเล็กทำมาให้เข้าปากด้วยความเคยชิน ก่อนจะบ่น "ใส่มายองเนสเยอะไปอีกแล้ว"
"โว้ยมึงนี่"ซีวอนมองก่อนจะส่ายหัวด้วยความเซ็งในความใจแข็งของเพื่อน "นี่กูจะบอกอะไรมึงให้นะ ถ้ากูจีบเค้าได้กูคงจีบไปแล้ว แต่อะไรรู้มั้ยที่ทำให้กูจีบเค้าไม่ได้"
"อะไร..มึงดีเกินไป..เค้ากลัวความเจ้าชู้ของมึงรึไง" ถามกลับขณะที่ปากก็ยังคงงับแซนวิชอยู่
"เชี่ย"ด่าเพื่อนไปทีที่บังอาจมาหลอกด่ากันก่อนจะเฉลยให้ไอคนรู้ตัวช้าปากแข็งได้เข้าใจ "เพราะเค้ารักมึง ไม่ใช่กูโว้ยไอโง่"
"ก็ช่างเค้าสิ กูไม่ได้ชอบเค้านี่หว่า"
"หึ..วันไหนมีหมาคาบไปแดกอย่ามาว่ากูล่ะกัน ถึงตอนนั้นมึงอ่ะจะรู้สึก" ซีวอนกล่าวทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปทิ้งให้คนตัวสูงแก้มป่องนั่งนิ่งพลางคิดในใจ- - ไม่มีทาง
ในขณะที่ร่างเล็กที่เดินมาตามทางเดินในคณะหลังจากทำภารกิจประจำวันไปแล้วก็ได้แต่ทอดถอนหายใจอย่างเศร้าๆ ใช่เค้าแอบชอบคิบอมมานานแล้ว ชอบมาตั้งแต่คิบอมย้ายบ้านมาอยู่ข้างๆ จนมาถึงวันนี้ก็ 10 ปีเข้าไปแล้วซินะ ร่างเล็กเดินเหม่อคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอย่างใจลอย ใบหน้าหวานเศร้าสร้อย ไม่เคยมีสักวันที่คิบอมจะหันมามองตัวเอง
ทักก็ทักตามมารยาท
ไม่เคยยิ้มหรือคุยเล่นด้วยสักครั้ง มีแต่หลบหน้า
ยิ่งหลังๆก็มีแต่พูดห้วนๆใส่ แถมยังขับไสไล่ส่ง
...คงเกลียดกันมากสินะ...
งั้นก็คงถึงเวลาของคนๆนี้แล้วสินะที่จะต้อง...ตัดใจ...
"ทงเฮ"เสียงเรียกที่ดังมาจากด้านหลังทำให้ร่างเล็กที่เดินซึมต้องหันมามองก่อนจะยิ้มให้เมื่อพบว่าคนที่เรียกก็คือเพื่อนซี้ของเขาอย่างฮยอกแจ "เป็นอะไรของแก เดินซึมๆเป็นปลาหงอย"
"เปล่า..ไม่ได้เป็นไร" ตอบพลางก้มหน้าหลบสายตาของเพื่อนที่จ้องจับผิด แต่ก็ยังไม่อาจหลบสายตาอันเฉียบคมของเจ้าไก่ไปได้
"แกไปหาคิบอมมาอีกแล้วล่ะซิ"เอ่ยอย่างรู้ทัน "แล้วแกก็โดนมันขับไสไล่ส่งมาใช่มั้ย"
"ไม่ขนาดนั้น...แต่ก็..เกือบๆ"ทงเฮตอบเสียงอ่อย ดวงตาคู่สวยมีน้ำใสๆคลออยู่เต็ม ก่อนจะหันไปกอดเพื่อนรักเข้าเต็มแรงแล้วปล่อยโฮออกมา "แกชั้น...ชั้นจะตัดใจแล้วล่ะ มันคงถึงเวลาจริงๆแล้วใช่มั้ยแก"
ฮยอกแจไม่ตอบอะไรได้แต่กอดปลอบเพื่อนรักไว้ - -ซีวอนจะช่วยอะไรได้มั้ยนะ
วันนี้เป็นวันรับน้องใหม่ของมหาวิทยาลัย M บรรยากาศภายในมหาวิทยาลัยคึกคักไปด้วยเหล่าน้องใหม่ที่เพิ่งพ้นวัยมัธยมผ่านการสอบอันมหาโหดมาได้ แต่ละคณะต่างก็ตั้งซุ้มรับน้องด้วยความสนุกสนานครึกครื้น เสียงเพลง เสียงกลองประกอบกับเสียงคุยดังเฮฮาเป็นระยะ ไม่เว้นแม่แต่ทงเฮที่วันนี้ก็กลับมาดูสดใสได้ ทั้งๆที่เมื่อวานเพิ่งร้องไห้ไป
"พี่ทงเฮ"เสียงทักอย่างตื่นเต้นเรียกให้ใบหน้าหวานสวยหันมามองก่อนจะยิ้มกว้าง "โชคดีจริงๆเลยที่เจอพี่"
"คยูฮยอน"เสียงหวานร้องด้วยความดีใจไม่แพ้กันก่อนจะกระดดเข้ากอดรุ่นน้องที่โรงเรียนเก่าที่สนิทกันมากไว้แน่น "ไม่ได้เจอแกนานแค่ไหนแล้วเนี่ย แหมหล่อขึ้นนะ"
"พี่ก็เหมือนกันนั่นล่ะ ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย"คยูฮยอนตอบเขินๆพลางเอามือลูบท้ายทอย ท่าทางน่ารักๆนี่ทำให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต้องหันมามอง ไม่เว้นแม้แต่...คิบอมที่ขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่ชอบใจ
...มันจะสนิทกันมากไปแล้วนะทงเฮ...
นับตั้งแต่วันรับน้องใหม่มาได้อาทิตย์นึงแล้วที่ร่างเล็กหน้าหวานจะไม่ได้เฉียดกายเข้ามาใกล้คณะของคิมคิบอมอีกเลย เสียงแจ๋วๆที่เคยเรียกทุกวันก็หายไปรวมไปถึงรอยยิ้มของคิบอมด้วย
"เป็นอะไรของมึงวะ นั่งหน้าบูดเป็นตูดตั้งนานแล้วเนี่ย" ซีวอนเอ่ยทักพลางมองนาฬิกา "อ้าวแล้วนี่ทงเฮไม่มาอีกแล้วหรอ"
"ถ้ามาจะเห็นมั้ย" คิบอมตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด แล้วประโยคต่อมาก็ทำให้ซีวอนต้องแอบอมยิ้ม "หายไปเป็นอาทิตย์แล้ว"
"ก็ไม่แปลกล่ะนะ คนเค้ามีแฟนก็ต้องอยู่กับแฟนเค้าสิ"ซีวอนว่าพลางอมยิ้ม เมื่อคิบอมหันขวับมาทันที "น้องคยูฮยอนไง เดือนอักษรอ่ะ เห็นว่าเป็นรุ่นน้องจากโรงเรียนเก่า ดูเค้าก็เหมาะกันดีนะ คนนึงก็หล่ออีกคนก็น่ารัก"
"ไอหน้าละอ่อนนั่นอ่ะนะ"คิบอมว่าหงุดหงิดมากกว่าเดิม ก่อนจะคว้ากระเป๋าลุกพรวด
"อะไรของมึงอยู่ดีๆก็ลุก"ซีวอนเอ่ยอย่างตกใจ "แล้วนี่จะไปไหนของมึง"
"กลับบ้าน"
คิมคิบอมไม่เข้าใจตัวเองเลยซักนิดว่าทำไมเค้าจะต้องมาทำอะไรบ้าๆแบบนี้ด้วย ในเมื่อเค้าเฝ้าบอกตัวเองอยู่ทุกวันว่าอย่าไปหลงเสน่ห์หน้าหวานๆใสๆนั่น แล้วนี่ทำไมเค้าต้องมาทำตัวเป็นไอโรคจิตแอบมองคนสองคนที่เดินคุยกันมาด้วยท่าทางกระหนุงกระหนิงนั่นด้วย
"ขอบใจมากนะคยู อุตส่าห์มาส่งพี่" เสียงหวานที่เคยเรียกชื่อเค้ากำลังพูดอยู่กับอีกคน อ๊ากกกกก แถมยังส่งสายตาปิ๊งๆให้อีก
"ไม่เป็นไรล่ะฮะ ฝันดีนะฮะพี่ทงเฮ"คยูฮยอนว่าก่อนจะก้มหน้าลงไปกระซิบถ้อยคำบางอย่างที่เค้าไม่อาจได้ยิน ก่อนจะผละออกแล้วโบกมือลา
"มีความสุขจริงนะ" ชายหนุ่มก้าวออกจากมุมมืดพลางส่งเสียงเยาะ "ไอหน้าละอ่อนนั่นใคร แฟนหรือไง"
"คิบอม..."เสียงหวานเอ่ยอย่างไม่เข้าใจ ดวงตาคู่สวยมองสบตาชายหนุ่ม ก่อนจะสะกดกลั้นความอ่อนแอของตน- - แค่เห็นหน้าก็อยากจะร้องไห้แล้ว
"คิบอมสบายดีหรอ"
"ก็ดี..แต่คงไม่ดีเท่าใครบางคนหรอกมั้ง"เสียงทุ้มเอ่ยประชดประชัน ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้ "เห็นมีหัวร่อต่อกระซิกกันด้วยนี่"
"คิบอม..."ใบหน้าหวานเริ่มมีน้ำตาพลางมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ "ถ้าคิบอมไม่พอใจอะไรเราเราขอโทษ แต่อย่า..อย่าทำแบบนี้เลยนะ"
"ทงเฮ.."ชายหนุ่มพึมพำออกมาใจอ่อนยวบเมื่อเห็นน้ำตาของร่างเล็กตรงหน้าแล้วก็อยากตบปากตัวเองนัก ที่ไปพูดอะไรแบบนั้น "ขอโทษ"
"ไม่เป็นไร..งั้นเราเข้าบ้านก่อนนะ"ทงเฮว่าเสียงสะอื้นพลางหันหน้าเตรียมเข้าบ้าน แต่ก้ไม่อาจทำได้อย่างใจหวัง เมื่อร่างของตนถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดของใครอีกคน
"อย่าเพิ่งไปได้มั้ย...ฟังชั้นก่อน"เสียงทุ้มเอ่ยเบา วงแขนแกร่งโอบรัดรอบเอวบางก่อนจะสารภาพสิ่งที่อยู่ในใจออกมาทั้งหมด "ที่ผ่านมาชั้นขอโทษ ขอโทษที่ทำเย็นชากับนาย ขอโทษที่ไม่สนใจนาย ชั้นเพิ่งรู้เพิ่งเข้าใจว่าชั้นรู้สึกกับนายยังไง...มันจะสายเกินไปมั้ยถ้าชั้นจะบอกตอนนี้ว่า..."
"ว่า..."ทงเฮทวนคำรู้สึกล่องลอยราวกับอยู่ในฝันที่คิบอมกอดเค้าไว้แบบนี้ และพูดกับเค้าด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนกว่าครั้งไหนๆ ร่างเล็กหมุนตัวกลับพลางจ้องหน้าชายหนุ่มที่ตนรัก น้ำตาที่ไหลเอ่อเริ่มแห้งเหือด "ว่าอะไรหรอคิบอม"
"ว่าชั้น...รักนาย"คิบอมเอ่ยออกไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ "ที่ชั้นพูดไปเมื่อกี้ก็เพราะชั้นหึงนาย ชั้นหวงนาย หวงรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ทุกๆอย่างที่รวมเป็นนาย ให้อภัยชั้นได้มั้ย อภัยคนที่รู้ตัวช้าอย่างชั้น"
"เราไม่เคยโกรธคิบอมหรอก"เสียงใสเอ่ยออกมาพร้อมส่งรอยยิ้มกว้างขวาง รอยยิ้มที่ออกมาจากหัวใจ "แล้วเราก็ให้อภัยคิบอมเสมอ..เรา..รักคิบอมนะ"
คราวนี้ไม่มีเสียงใดระหว่างคนทั้งคู้อีกแล้ว เมื่อริมฝีปากของทั้งสองถูกดูดเข้าหากันด้วยความรัก...รักจากหัวใจ
ขอบคุณนะคิบอมชั้นมีความสุขที่สุดเลย
ขอบคุณนะคยูฮยอนที่ทำให้ชั้นรู้ค่าของคนๆนี้..ทงเฮชั้นรักนาย
แล้ววันนี้คณะวิศวะก็ต้องฮือฮากันอีกครั้งเมื่อเดือนสุดหล่ออย่างคิมคิบอมควงมากับหนุ่มน้อยหน้าหวานอย่างทงเฮมาได้ทำเอาหนุ่มที่หมายปองคนตัวเล็กอยูถึงกับชักดิ้นชักงอด้วยความเสียดาย แต่คนที่มีความสุขมากกว่าคนทั้งคู่กลับเป็นกองหนุนสิงโตไก่ที่แอบยืนมองด้วยความยินดี
"สมหวังซะทีทงเฮ"ฮยอกแจว่าพลางยิ้มกว้าง ดดยไม่ได้สนใจเจ้าสิงโตข้างตัวที่มองมายังเค้าอย่างมีความหมาย
"แล้วเมื่อไหร่เราจะสมหวังล่ะ"ซีวอนว่าแกล้งทำตาละห้อย "เนียเราแอบรักคนๆนึงมาตั้งนานแล้ว เค้ายังไม่รู้ตัวสักทีอ่ะ"
"ใครอ่ะ"เจ้าไก่หันมาทำตาโตก่อนจะร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อมือปลาหมึกของซีวอนรวบเค้าเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน ก่อนจะหน้าแดงเมื่อได้ยินคำพูดของชายหนุ่ม
"ชั้นรักนายนะเจ้าไก่น้อย"
The End
ความคิดเห็น