คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : SF ; My teacher My tutor
SF ; My teacher My tutor
Cast ; อีทงเฮ คิมคิบอม โจวคยูฮยอน อีซองมิน
Rate ; NC(เท่าไหร่ไม่รู้ คนอ่านคิดเอาเองเน้อ)
“เฮ้อ....” เสียงทอดถอนหายใจของชายหนุ่มหน้าหวานที่ดังมาตลอดนับตั้งแต่หย่อนก้นลงนั่งตรงโต๊ะประจำหน้าคณะเคียงข้างเพื่อนรัก ทำเอาอีซองมินที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่อดหันมามองด้วยความสงสัยไม่ได้
“เป็นอะไรไปอ่ะทงเฮ เห็นถอนหายใจเฮือกๆๆมานานแล้วนะ”
“ทำไงดีอ่ะซองมิน” ใบหน้าหวานใสของทงเฮที่ปกติมักจะมีรอยยิ้มหวานประดับอยู่เสมอ วันนี้กลับแทนที่ด้วยสีหน้าร้อนรน ท่าทางว่าจะมีเรื่องคอขาดบาดตายเป็นแน่ เพื่อนเค้าถึงออกอาการอย่างนี้
“อะไรล่ะทงเฮ”ซองมินเอ่ยถามก่อนจะวางหนังสือในมือลง อะไรจะสำคัญไปกว่าปัญหาของเพื่อนรัก
“ก็ชั้น...ชั้น...”ตอบเสียงเบามือทั้งสองบิดไปมาบนตัก จนซองมินต้องจับมือเอาไว้ ก็แหมดูน่ากลัวว่ามือมันจะพันกันซะก่อนที่จะได้พูดน่ะสิ “ซองมิน..แก..แกสอนวิธียั่วให้หน่อยสิ”
“ห๊า...ยั่ว” เจ้ากระต่ายจอมแบ๊วทำตาโตเป็นไข่ห่าน “นี่ชั้นได้ยินไม่ผิดแน่นะ แกจะให้ชั้นสอนแกยั่วหรอ”
โอยกระต่ายเครียด ที่มันถอนหายใจเฮือกๆเนี่ย มันเครียดเรื่องยั่วเนี่ยนะ
“แกฟังไม่ผิดหรอก” ทงเฮว่าก่อนจะเขย่าแขนเพื่อนซี้ไปมา พลางทำตาปริบๆออดอ้อนไปด้วย “นะซองมินนะ”
“แกจะเอาไปยั่วใคร อย่าบอกนะว่าคิบอม” ถามพอเห็นเพื่อนพยักหน้า ก็ยิ่งสงสัย “แกจะไปยั่วทำไม มันก็สามีแก อ๊ะ..อย่าบอกนะว่า....ตั้งแต่แกสองคนคบกันมา...แกยังไม่เคยอะจึ๋ย อะจึ๋ยกันเลยน่ะ”
“ก็ใช่นะสิ” พอถูกถามจี้ใจดำทงเฮก็เผลอตัวตอบเสียงดัง ก่อนจะกลับสู่สภาพเดิมด้วยการเกาะแขนทำตาแป๋วอ้อนเพื่อนต่อ “นะ...น้า...ซองมินคนดี๊คนดี ช่วยเพื่อนรักคนนี้หน่อยนะ”
“งั้นก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ เอียงหูมาแล้วกัน” สุดท้ายซองมินก็แพ้ลูกอ้อนของยัยช่างอ้อนจนได้ ชายหนุ่มเอนหัวกระซิบบอกที่ข้างหูเพื่อนรัก โดยมีทงเฮพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
“คยูกลับกันเหอะ”เสียงหวานๆของซองมินเอ่ยเรียกสามี(?)สุดที่รักก่อนจะนั่งแหมะลงข้างๆกายของคนรักพลางส่งยิ้มให้กับเพื่อนซี้ของคยูฮยอนที่พ่วงตำแหน่ง(ว่าที่)สามี(ในคืนนี้)ของทงเฮมาอีกหนึ่งตำแหน่งอย่างคิบอม “หวัดดีคิบอม”
“หวัดดีซองมิน”ร่างสูงตอบกลับก่อนจะสอดส่ายสายตามองหาใครอีกคนที่ควรจะมาด้วย “แล้ว..ทงเฮล่ะซองมินทำไมไม่มาด้วยกัน”
“นั่นซิซองมิน ทงเฮไปไหนอ่ะ” คยูฮยอนเอ่ยถามอย่างสงสัย ก็นะคนเห็นกันทุกวัน วันนี้ไม่มามันก็แปลกๆ
“อ๋อ ทงเฮกลับไปแล้วล่ะ” กระต่ายอมยิ้มตอบก่อนจะแอบส่งสายตามีเลศนัยไปยังแฟนหนุ่ม “ เห็นว่ามีภารกิจสำคัญต้องทำ”
“ภารกิจสำคัญอะไรอ่ะ รายงานหรอ” แต่คิบอมก็คือคิบอมที่ยังคงบื้อไม่มีเปลี่ยน เล่นเอาซองมินต้องเอามือกุมขมับด้วยความกลัดกลุ้ม ในขณะที่คยูฮยอนเองก็ได้แต่หัวเราะในความซื่อบื้อของเพื่อน
“ไม่ใช่รายงานหรอก” ตอบพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ “ก็..ถ้าอยากรู้ก็..รีบตามกลับไปดูซิ” พอบอกไปก้ได้แต่ลุ้นขอให้คิบอมมีอาการอยากรู้อยากเห็นรีบกลับห้องไป แล้วคำอธิฐานของซองมินก็เป็นจริง
“อือ งั้นเรากลับก่อนนะซองมิน คยูกูกลับก่อนนะ” คิบอมว่าพลางโบกมือลาก่อนจะลุกเดินออกมา
“นี่กระต่ายน้อยวางแผนอะไรกับทงเฮใช่มั้ย บอกผมมานะ” ชายหนุ่มหันมาคาดคั้นเจ้าแฟนจอมวางแผนพลางทำหน้าดุใส่ “อย่าบอกนะว่าชวนกันเล่นอะไรแผลงๆแกล้งคิบอมกันอีกน่ะ”
“บ้า..เล่นแผลงอะไรล่ะ” ร่างเล็กตอบพลางค้อนใส่ “จบวันนี้ไปคิบอมต้องมาขอบคุณมินด้วยซ้ำ”
“ขอบคุณเรื่องอะไรบอกผมมาให้หมดเลยนะซองมิน” ชายหนุ่มว่าพลางจ้องหน้าคนตัวเล็กที่ชักฉายแววเจ้าเล่ห์ขึ้นทุกวันๆ
“ก็ขอบคุณมินที่ทำให้คิบอมได้มีเมียเป็นตัวเป็นตนน่ะสิ”ตอบแล้วก็หัวเราะร่าอย่างชอบอกชอบใจ “อย่างนี้น่าขอบคุณมั้ยล่ะ”
พอได้รู้ก็ทำให้คยูฮยอนหัวเราะหึๆ แสบจริงๆเลยน้าเจ้ากระต่ายน้อย ชายหนุ่มอมยิ้มก่อนจะกระซิบที่ริมใบหูนิ่มพลางจงใจพ่นลมหายใจอุ่นๆใส่ ถ้อยคำที่ทำให้เจ้าตัวเล็กหน้าแดงเป้นลุกตำลึงสุก “แล้ว...ถ้าคยุฮยอนคนนี้อยากได้เมียมั่ง ซองมินจะจัดให้ผมได้มั่งรึเปล่า”
“คยูบ้า...”
ทันทีที่ทงเฮกลับมาถึงห้องร่างเล็กก็รีบไปจัดการทำความสะอาดร่างกายของตัวเองตามคำแนะนำของเพื่อนรัก ก่อนจะออกมาด้วยสภาพที่ทั้งตัวหอมฟุ้งไปด้วยกลิ่นสบู่ ใบหน้าหวานแดงเรื่อนิดๆด้วยไอร้อนของน้ำอุ่น
‘พอแกอาบน้ำให้ตัวหอมๆเสร็จนะ ก็หาเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งๆมาใส่’
“เอ..เสื้อสีขาวๆ”เจ้าตัวเล็กหน้าหวานค้นตู้เสื้อผ้าเพียงครู่ ก็ได้เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวตัวโคร่งของคิบอมมาใส่
‘กระดุมอ่ะไม่ต้องติดหมดนะ เอาแค่2-3เม็ดก็พอ’
มือเล็กๆนุ่มนิ่มค่อยๆปลดกระดุมเม็ดบนออกสามเม็ดเผยให้เห็นแผ่นอกขาวเนียน ร่างเล็กยืนส่องกระจกก่อนจะหน้าแดงออกมาเสียเอง เพราะเสื้อที่ใส่นั้นทั้งบาง ทั้งสั้นแค่พอปิดก้นมิดเท่านั้น แถมจะใส่กางเกงก็ไม่ได้ เพราะเจ้าเพื่อนตัวดีบอกมา ทั้งเนื้อทั้งตัวของทงเฮจึงมีเพียงเสื้อกับชั้นในตัวจิ๋วปกปิดร่างกายเท่านั้นเอง
ยังไม่ทันคิดอะไรมากร่างเล็กก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงไขกุญแจหน้าห้อง ร่างเล็กรีบพุ่งตัวเข้าห้องน้ำ ก่อนจะวักน้ำให้ตามเนื้อตัวเปียกน้อยๆ (ซองมินบอกว่ามันจะได้ดูเซ็กซี่) ก่อนจะรีบเดินออกมา
“ทงเฮผมกลับมาแล้วนะ” คิบอมตะโกนบอกพลางก้มหน้าถอดรองเท้าเหมือนทุกที แต่ที่ไม่เหมือนทุกทีก็คือเรียวขาขาวเนียนที่มาหยุดอยู่ตรงหน้ากับกลิ่นสบู่หอมฟุ้ง พร้อมกับเสียงที่หวานกว่าที่เคย
“กลับมาแล้วหรอคิบอม” เสียงเล็กจงใจก้มลงกระซิบที่ข้างหูของคิบอมก่อนจะยืดตัวขึ้นดูอากัปกริยาของคนรักที่ชะงัก ก่อนที่สายตาของร่างสูงจะค่อยๆไล่ตามเรียวขาขาวขึ้นมาเรื่อยๆ พอเห็นร่างของคนรักได้ทั้งตัว คิบอมก็ได้แต่กลืนน้ำลายลงอย่างฝืดคอ
ทำไมวันนี้เจ้าตัวเล็กของคิบอมถึงได้เซ็กซี่อย่างนี้ล่ะเนี่ย
ชายหนุ่มมองร่างบางที่วันนี้ใส่เพียงเสื้อขาวที่บางซะจนมองไปเห็นถึงไหนต่อไหน แถมยังสวมไว้แต่ชั้นในแล้วก็ได้แต่ข่มอารมณ์ของตัวกลัวตบะแตก ก่อนจะข่มใจถามออกไป
“ตะกี้ทงเฮอาบน้ำอยู่หรอ”
“ใครว่า อาบเสร็จได้สักพักแล้วต่างหาก” เสียงเล็กๆใสๆตอบพลางเดินตามร่างสูงมานั่งข้างๆ ก่อนจะจงใจเบียดตัวเข้ามาใกล้ๆ - - ดูซิว่าจะทนไปได้สักกี่น้ำ
"เสร็จแล้ว ใส่แบบนี้สบายดีออก" ตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานกว่าเคย ก่อนจะก้มลงไปกระซิบที่ริมหูของอีกฝ่าย จงใจพ่นลมร้อนๆใส่อีกที "เอากาแฟมั้ยคิบอม เดี๋ยวเราชงให้ กลับมาเหนื่อยๆ"
"อะ...เอ่อ" ชายหนุ่มหายใจไม่ทั่วท้อง ก่อนจะพยักหน้ารับ "เอาก็ได้"
"กาแฟร้อนๆ ตามสูตรที่คิบอมชอบเลยนะ"เสียงหวานเอ่ยพลางยิ้ม แต่ขอโทษอย่านึกว่าแผนยั่วจะจบลงแค่นี้ เพราะพอเข้ามาใกล้ทงเฮก็แกล้งสะดุดขาตัวเอง(อย่างแนบเนียน) ปล่อยแก้วกาแฟหกลงร่างสูงแบบเต็มๆ "อุ๊ย ตายแล้วคิบอมเลอะหมดเลย ขอโทษนะ" พูดไปก็เอากระดาษมาซับๆตามลำตัว ก่อนจะแกล้งปัดมือผ่านเป้ากางเกงไปมา
"มะ...ไม่เป็นไรทงเฮ" มือหนาพยายามตามตะครุบมือเล็กที่ซับน้ำกาแฟตามตัวของเขา จะตั้งใจไม่ตั้งใจไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้คิบอมจะทนไม่ไหวแล้ว!!!!! "เอ่อ...ผมว่าผมไปอาบน้ำก่อนดีกว่า" รีบปัดมือคนรักออกก่อนจะกระโดดเข้าห้องไปทันที ทิ้งให้คนตัวเล็กก้มมองมือของตนเองที่ถูกอีกฝ่ายปัดออกด้วยอาการใจเสีย....หรือว่า...คิบอมจะเกลียดเค้าแล้ว คิดได้ดังนั้นใบหน้าหวานก็เริ่มสลดลง ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาเพื่อนซี้ที่ร่วมกันคิดแผนขึ้นมา
"ซองมิน...มันไม่ได้ผลล่ะ คิบอมคงเกลียดชั้นด้วย" เสียงหวานว่าน้ำตาค่อยๆไหลลงมาตามใบหน้าหวาน
'เฮ้ย...ใจเย็นทงเฮ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก'
"ไม่ใช่อย่างนั้นหรอซองมิน คิบอมเค้าปัดมือชั้นออกเลยนะ แถมยังล๊อกห้องด้วย คิบอมไม่เคยเป็นอย่งนี้เลยนะซองมิน" ยิ่งพูดน้ำตาก็ยิ่งไหลลงมาตามใบหน้าเนียนใส ไม่น่าคิดทำอะไรบ้าๆแบบนี้เลย
'ใจเย็นทงเฮ เอ่อ..เอาไงต่อล่ะ'
"ไม่เอาไงแล้วล่ะ เราแค่โทรมาบอกซองมินเท่านั้นเอง ขอบใจนะ" พูดจบก็กดปิดโทรศัพท์ทันที ก่อนจะก้มหน้าลงกอดเข่า โดยไม่ได้สังเกตุเลยว่าประตูห้องที่คิบอมเข้าไปนั้นเปิดออกแล้ว และตอนนี้ร่างสูงก็ยืนอยู่ข้างหลังด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ อ้อ...ที่แท้ก็คิดจะยั่วหึหึ เดี๋ยวจัดให้...
ด้านทงเฮที่ก้มหน้าลงร้องไห้น้ำตาไหลรินได้แต่นั่งคิดไปมา ใจลอยเรื่อยเปื่อยไม่ได้สนใจสิ่งใดรอบตัว ในหัวมีแต่คิดว่าคิบอมคงเกลียดตัวเอง เสียงหวานพึมพำซ้ำๆไปมาว่าขอโทษ ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อสัมผัสได้ถึงอ้อมกอดของใครอีกคนที่รวบตัวเค้าไว้จากด้านหลัง มือเล็กรีบเช็ดน้ำตาออกจากหน้า
"ร้องไห้ทำไม...หืม" ใบหน้าคมก้มลงกระซิบชิดที่ริมใบหูนิ่มพลางขบเม้มเบาๆให้คนตัวเล็กได้ขนลุก "ตะกี้ได้ยินว่าจะขอโทษ ขอโทษใครหรอ"
"ขอโทษนะคิบอม"เสียงหวานตอบทันที ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาชายหนุ่ม จึงไม่ได้เห็นแววเจ้าเล่ห์บนใบหน้าคมนั้น
"ขอโทษเรื่องอะไรล่ะ" กระซิบถามจงใจพ่นลมใส่หู หึหึ อย่างนี้สิที่เค้าเรียกว่ายั่วนะหนูน้อย "เรื่องที่ตะกี้คิดจะยั่วผมรึไง"
"คิบอม!!" อุทานอย่างตกใจก่อนจะรีบหันหน้ามามองอีกฝ่าย พลันใบหน้าหวานก็ต้องก้มงุดๆด้วยความเขิน เมื่อเห็นว่าร่างกายของชายหนุ่มคนรักมีเพียงผ้าขนหนูพันกายครึ่งล่างอยู่เท่านั้น แถมยังหมิ่นเหม่อีกต่างหาก กระตุกทีเดียวก็หลุดแล้วมั้ง อ่อนหัดชะมัดเลยเรา ยั่วเค้าดันมาเขินเอง
"กลัวหรอทงเฮ"เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างอ่อนโยนพลางใช้มือปัดปอยผมสีน้ำตาลออกอย่างแผ่วเบา โดยมีคนตัวเล็กหน้าหวานพยักหน้าเป็นคำตอบ "ไม่ต้องกลัวนะทงเฮ ผมจะอ่อนโยนที่สุดเลย"
" ตะ..แต่เราไม่เคย"ตอบเองแล้วก็เขิน ทีตอนนึกอยากจะยั่วดันลืมนึกถึงข้อนี้แฮะ
"เดี๋ยวผมจะสอนให้เองฮะ learning by doingไง" พูดจบก็ไม่รอให้ร่างบางได้ตอบอะไรอีก ปากอิ่มของคิบอมก็เข้าครอบครองริมฝีปากบางของทงเฮทันที
ริมฝีปากหนาค่อยๆเลาะเล็มความหวานของร่างบางไปเรื่อยๆ ก่อนจะสอดลิ้นหนาเข้ามาเกี่ยวกระหวัดภายในโพรงปากของร่างบาง ที่พยายามทำตามในอย่างเดียวกัน ความไม่ประสาของทงเฮยิ่งทำให้อารมณ์ของร่างสูงกระเจิดกระเจิงไปมากกว่าเก่า มือทั้งสองข้างของชายหนุ่มค่อยๆลิดรอนกระดุมเสื้อของทงเฮออกทีละเม็ดจนหมด ก่อนจะลูบไล้ไปตามแผ่นอกขาวเนียนไปมา
"อื้ออออออออ"เสียงหวานครางแผ่วเมื่อเริ่มรู้สึกถึงการขาดอากาศหายใจ คิบอมค่อยๆถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะไล่ริมฝีปากมาตามลำคอระหง พลางขบเม้มทำร่องรอยสีกุหลาบในทุกจุดที่ริมฝีปากลากผ่าน ก่อนที่จะมาครอบครองติ่งไตบนแผ่นอกของร่างบาง ลิ้นร้อนแลบเลียไปทั่วพลางขบเม้มให้ร่างบางส่งเสียงครางหวานรื่นหูมาให้ได้ยิน แผ่นอกบอบบางแอ่นขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ "อ๊า...อืมมมมม"
"ชอบหรอทงเฮ" เสียงทุ้มเอ่ยเสียงพร่า ก่อนจะค่อยๆดึงปราการด่านสุดท้ายตัวจิ๋วออกจากร่างบาง ที่ก็ยอมให้ความร่วมมือแต่โดยดี ชายหนุ่มค่อยๆจับเต็มมือที่แกนกายของร่างบางพลางชักรูดขึ้นลงอย่างช้าๆ ก่อนที่โพรงปากอุ่นจะเข้าครอบครองที่แท่งเนื้อสีสวย ขยับรูดดูดกลืนแท่งเนื้อนั้นไปมา
"อ๊ะ..คะ..คิบอม อ๊า"ร่างเล็กส่งเสียงครางอย่างพึงพอใจ มือเล็กๆขยุ้มลงบนศีรษะของร่างสูง ขณะที่สะโพกก็แอ่นขึ้นตามอารมณ์ที่ร่างสูงชักพา ด้านคิบอมยิ่งได้ยินเสียงครางหวานของร่างเล็กก็ยิ่งเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น ชายหนุ่มตวัดลิ้นรัวถี่ที่ส่วนปลาย ก่อนจะรูดปากจากโคนมาจรดปลายในคราวเดียว สร้างความเสียวซ่านให้ร่างบางที่เกร็งตัว ก่อนจะปลดปล่อยความสุขสมในโพรงปากของร่างสูง "อ๊าววววววววว คะ..คิบอม อ๊า...."
"หวานจัง" ร่างสูงเอ่ยพลางแหวกเรียวขาขาวให้แยกออก ก่อนที่ลิ้นร้อนจะก้มลงไล้เลียที่ปากทางด้านหลังจนเปียกชุ่ม ช่องทางรักของทงเฮเริ่มขมิบตอดรับเกลียวลิ้นของคิบอม ในขณะที่ริมฝีปากบางสวยก็เผยอร้องครางครวญด้วยความเสียวซ่าน ใบหน้าหวานแหงนเชิด ศีรษะส่ายไปมาบนหมอน แท่งเนื้อสีสวยเริ่มแข็งขืนขึ้นอีกครั้ง
ปลายนิ้วเรียวของคิบอมค่อยๆเค้นคลึงไปมาที่ปากทางเข้า ก่อนจะส่งนิ้วแรกเข้าไปหยั่งเชิง นิ้วเรียวควานไปทั่วเพื่อขยายช่องทางก่อนที่นิ้วที่สองและสามจะตามมา แรงตอดรัดทุกจังหวะการเข้าออกของนิ้วเรียวยิ่งทำให้ทงเฮรู้สึกทรมาน
"คะ..คิบอม มะ..ไม่เอาหนะ..นิ้ว..ขะ..อ๊า.." เสียงหวานเอ่ยเรียกร้องอย่างทรมาน ดวงตาหวานหรี่ปรือ ยิ่งทำให้อารมณ์ของร่างสูงกระเจิดกระเจิง
"ตั้งขาหน่อยนะ"เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบก่อนจะถอนนิ้วทั้งสามออกมา ทำเอาร่างบางผวาเฮือก แขนเรียวโอบรอบคอร่างสูง ขณะที่ช่องทางด้านหลังก็เต้นตุบรอสิ่งเข้ามาเติมเต็ม คิบอมปลดเอาผ้าขนหนูที่พันกายออกก่อนจะค่อยๆกดแท่งเนื้อร้อนของตนเข้าสู่ช่องทางด้านหลังของคนตัวเล็ก
"อ๊ะ..เจ็บ.."เพียงเข้าไปได้เพียงเล็กน้อยทงเฮก็นิ่วหน้า พลางเขยิบสะโพกหนีตามสัญชาตญาณ แต่ร่างสูงกลับรั้งไว้
"อดทนหน่อยนะคนดี อย่าเกร็งนะ ปล่อยตัวตามสบาย" ร่างสูงเอ่ยกระซิบอย่างปลอบประโลม พลางก้มลงจูบเพื่อให้ร่างเล็กลืมความเจ็บปวดที่เบื้องล่าง ก่อนจะค่อยๆกดแก่นกายเข้าไปจนสุด ชายหนุ่มหยุดนิ่งอยู่ชั่วครู่เพื่อให้ร่างบางได้ปรับตัว ก่อนจะเริ่มขยับกายอย่างช้าๆ
"อ่ะ...ฮะ..อ๊า..."ริมฝีปากบางสีหวานของทงเฮครางครวญเมื่อคิบอมเริ่มขยับกาย ทั้งๆที่ยังรู้สึกเจ็บแสบที่ช่องทางด้านหลัง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ารู้สึกดีกับสิ่งที่ร่างสูงทำแค่ไหน ขณะที่คิบอมก็ค่อยๆขยับกายเข้าออกอย่างช้าๆ ก่อนจะเร่งจังหวะการขยับกายให้เร็วขึ้นแรงขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์ที่เริ่มพุ่งสูง ทุกจังหวะการเข้าออกเร่าร้อนแต่ก็นุ่มนวล แฝงไว้ด้วยความร้อนแรงของไฟรักที่แทบจะแผดเผาคนใต้ร่างให้หลอมละลาย ร่างเล็กที่เริ่มปรับตัวได้ก็เริ่มขยับสะโพกตามแรงชักพาของร่างสูง
"อะ..อื้มมมม..คิบอม"เสียงหวานครางเรียกชื่อคนรักเมื่อมือร้อนของคิบอมกลับมากอบกุมที่แท่งเนื้อสีสวย ขยับกำชักรูดอีกครั้ง ขณะที่การแทรกกายทางด้านหลังก็ยังไม่หยุดกลับมีทีท่าว่าจะร้อนแรงขึ้นกว่าเก่า สะโพกมนกลมกลึงของทงเฮยิ่งเบียดกระชับเข้ากับสะโพกของร่างสูงขึ้นเรื่อยๆ จนร่างกายของทั้งคู่แนบชิดติดกัน
"คะ..คิบอม..ระ..เร็ว..หน่อย"เสียงหวานเอ่ยร้องขอพลางแยกขาขาวๆออกกว้างกว่าเก่าเพื่อให้อีกฝ่ายแทรกกายได้ล้ำลึกยิ่งขึ้น คิบอมที่ไม่เคยขัดใจคนรักจึงจัดการทำตามคำขอ ชายหนุ่มกระแทกกายถี่ขึ้นแรงขึ้น ขณะที่มือก็เพิ่มจังหวะในการชักรูดให้เร็วขึ้น สะโพกมนแอ่นรับ เสียงเนื้อกระแทกเนื้อพร้อมเสียงครางดังก้องทั่วห้องนอน แสดงถึงความสุขสมของคนทั้งคู่
"จะ..ไม่ไหวแล้ว" แรงตอดรัดของช่องทางด้านหลังของทงเฮบ่งบอกได้เป็นอย่างดี ร่างสูงเร่งจังหวะย้ำกายเข้าสธโพกมนอีก2-3ครั้ง ร่างเล็กก็ปลดปล่อยออกมาเต็มกำมือของร่างสูงพร้อมๆกับที่คิบอมก็ปลดปล่อยความสุขทั้งหมดของตนเข้าสู่ร่างกายของคนรัก "อ๊า"
ทงเฮทิ้งตัวลงกับที่นอนอย่างหมดแรงก่อนที่คิบอมจะเอนกายลงทาบทับคนข้างใต้อย่างเหนื่อยอ่อน ร่างสูงหอบเหนื่อย แต่ความรู้สึกสุขสมกลับทำให้ชายหนุ่มยิ้มได้ - -รู้งี้จับปล้ำตั้งนานแล้ว
"เป็นไงครับทงเฮบทเรียนที่ผมสอนให้เข้าใจรึเปล่า" เสียงทุ้มเอ่ยถามเรียกเลือดให้มากองรวมกันอยู่บนใบหน้าของทงเฮ ดวงตาคู่หวานมองค้อนก่อนจะก้มหน้างงุดอยู่กับอกแกร่งด้วยความเขิน ส่วนคิบอมก็แกล้งขยับกายที่ยังไม่ถอดถอนออกจากร่างบาง
"อ๊ะ..คิบอม"เสียงหวานหลุดครางพลางมองหน้าคนรักที่จ้องตอบกลับมาด้วยแววตาหวานเยิ้ม ก่อนจะบอก
"ไหนๆก็ยั่วผมแล้ว วันนี้ทงเฮก็รับผิดชอบผมหน่อยล่ะกัน"เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบก่อนจะเริ่มปลุกไฟรักขึ้นมาอีกครั้ง โดยมีเสียงครางหวานของทงเฮดังประสานตลอดค่ำคืนที่ยาวนาน- - ท่าทางคืนนี้คงจะไม่ได้นอนซะล่ะ
แล้วเช้าวันนี้อีซองมินก็ต้องเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เมื่อเห็นคิมคิบอมเดินพยุงร่างเล็กของทงเฮมาตลอดทาง เจ้ากระต่ายส่งสายตาเป็นเชิงถามมาทางเพื่อนซี้ ที่หน้าแดงก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ เสียงหวานเอ่ยขอบใจเพื่อนซี้"ขอบใจนะtutor"
"หือtutor" ซองมินทวนคำ ก่อนจะเข้าใจเมื่อได้ยินอีกประโยคที่ตามมาของทงเฮ
"แล้วก็...ขอบคุณนะteacher" เสียงหวานหันไปบอกคนรักที่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆ ก่อนที่ร่างสูงจะกระซิบกลับ
"งั้นคืนนี้กลับไปผมจะสอนอีกนะ"
END
แถมๆๆๆๆๆ
"นี่ทงเฮทำไมทงเฮถึงเรียกเราว่าtutorล่ะ" ซองมินเอ่ยถาม มันยังคาใจอยู่นิดนึง "แล้วทำไมคิบอมถึงได้เป็นteacherล่ะ"
"ก็...."ใบหน้าหวานแดงเรื่อด้วยความเขิน ก่อนจะตอบ " ก็ซองมินเป็นtutorให้เรายั่วคิบอมไง ส่วนคิบอม...ก็สอน..."
"เออๆๆ ไม่ต้องบอกแล้ว" เจ้ากระต่ายก้พาลหน้าแดงตามก่อนจะก้มลงอ่านหนังสือ พร้อมๆกับที่เสียงmassageเข้า ที่พอกดอ่านก็อดยิ้มไม่ได้
' ขอบใจนะซองมิน^^ ....คิมคิบอม(สามีอย่างถูกต้องทางพฤตินัยของทงเฮ)'
จบ...เหอะ(จริงๆล่ะ)
- - -
- - - -
- - - - - -
ขออภัยที่ทำให้ท่านผู้อ่านค้าง
แต่เมื่อคืนอัพไม่ไหวค่ะ เนื่องจากไร้ท์เต้อร์ อาหารไม่ย่อย - -" (อายอ่ะ)
จบแล้วน้า บอกแล้วไร้ท์เต้อร์ไม่ใจร้ายหรอก
ส่วนฟิคคลุมถุงชนคงจะไม่เกิน 10 ตอนจบอ่ะค่ะ
แต่คิดว่า(คิดว่านะ) น่าจะมีสเป (ncรึเปล่าตามดูกันเอาเอง)
ส่วนเรื่องนี้ อ่านแล้วรบกวนช่วยกันเม้นท์ด้วยนะ
อยากรู้ว่าไร้ท์เต้อร์เขียนncเป็นไง เพราะเรื่องที่แล้วที่เขียน ไม่มีคอมเม้นท์มาเลย -*-
ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ
ป.ล.ตรุษจีนได้แตะเอียกันมั่งมั้ย ไร้ท์เต้อร์ได้ แต่น้อยกว่าทุกปีอ่ะ เศรษฐกิจไม่ดีก็งี้ล่ะเนอะ(เอาวะ ดีกว่าไม่ได้)
ความคิดเห็น