คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : SF : คลุมถุงชน(2)
SF : คลุมถุงชน(2)
Cast : อีทงเฮ+คิมคิบอม
ทันทีที่คิบอมเดินลงบันไดมาชายหนุ่มก็พบว่าแขกของแม่นั้นมีน้ำและของว่างวางอยู่ตรงหน้าเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มลอบมองจากบันได และพบว่าแขกที่มาเป็นผู้ชายคนผู้หญิงคน ซึ่งทำให้ชายหนุ่มอดขมวดคิ้วอย่างสงสัยไม่ได้ ก็ในเมื่อลูกสาวของบ้านนี้เพิ่งออนไลน์คุยกับเค้าอยู่เมื่อกี้ แล้วเท่าที่รู้ดงเฮมีน้องชายฝาแฝด แล้วนี่ใครกัน?
“อ้าวคิบอมลงมาพอดีเลยซูมาน” เสียงของแม่ทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งก่อนจะรีบเดินตรงมานั่งข้างๆคนเป็นแม่ ก่อนจะยกมือไหว้ชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเรียบร้อยพลางชำเลืองไปยังคนสำคญด้านข้าง ผู้หญิงในชุดแซ็กสีฟ้า “คิบอมนี่คุณลุงอีซูมานไงจ๊ะ แล้วก็..นี่หนูดงเฮ”
“ดงเฮเหรอครับแม่” ร่างสูงหันมาถามผู้เป็นแม่ ก่อนจะหันกลับไปมองอีกฝ่ายที่มองตรงมา ใช่สวยเหมือนกับดงเฮ แต่ว่าไม่ใช่ดงเฮนี่นา “เอ..ผมจำได้ว่าดงเฮมีน้องชายฝาแฝดแล้วนี่ไม่ได้มาด้วยกันหรอครับ”
“เอ่อ...” ซูมานกลอกตาไปมาก่อนจะแอบสะกิดขาลูกสาว (?) เพื่อให้เป็นผู้ตอบแทน อาการพิรุธที่แสดงออกไม่สามรถตบตาหนุ่มไอคิวสูงอย่างคิบอมไปได้ ชายหนุ่มจึงได้แต่นั่งอมยิ้ม หลังจากพอจะเดาอะไรได้รางๆ
“พอดีทงเฮติดธุระน่ะค่ะ” เสียงใสๆของร่างบางในชุดแซ็กเอ่ยตอบแทนผู้เป็นพ่อ ก่อนที่จะมองสบตากับคิบอม ที่พอเห็นสายตาที่แสดงอาการว่ารู้ทันก็เกิดอาการร้อนๆหนาวๆขึ้นมา หมอนี่ชักประมาทไม่ได้
“ท่าทางว่าพวกหนูคงอยากคุยกันเป็นส่วนตัวมากกว่าเนาะ”คุณคิมจีฮยอนเอ่ยพลางยิ้มอย่างสมใจ ท่าทางว่าแผนการเชื่อมความสัมพันธ์จะไปได้สวย “คิบอมพาทงเฮไปคุยกันในสวนไป แม่จะได้คุยธุระกับคุณลุงซูมานเค้า”
“อ่า...ครับ” ชายหนุ่มตอบรับทันทีพลางลอบมองอาการฝ่ายตรงข้ามที่ออกอาการหน้าถอดสี “ไปกันครับดงเฮ” ว่าแล้วก็ผายมือให้อีกฝ่ายนำไป ซึ่งทงเฮเองก็ได้แต่จำต้องเดินนำไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ โดยไม่ได้สังเกตุเห็นสีหน้าเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่ายเลย
“น้องเธอนี่สุดยอดไปเลยดงเฮ”คิมคิบอมพูดเสียงกลั้วหัวเราะทันทีที่ดงเฮรับสายโทรศัพท์
่อะไรของแกวะคิบอม แล้วนี่น้องชั้นกับพ่อกลับไปแล้วหรอ ่
“เออ” ตอบพลางยิ้มกว้าง “ไม่สงสัยหรอว่าน้องตัวเองสุดยอดเรื่องอะไร”
่สงสัยดิ อะไรล่ะ ่
“ก็น้องแกแต่งตัวเป็นผู้หญิงมาอ่ะดิ ไงล่ะสุดยอดมั้ย”
่ห๊า แต่งเป็นผู้หญิง แต่งเป็นชั้นน่ะหรอ ่
“เออ น่ารักด้วยนะเว้ย สวยกว่าแกอีก”ชายหนุ่มว่าพลางนึกไปถึงดวงหน้าหวานใส ที่เดินเคียงคู่เค้าในสวนวันนี้
่เฮ้ย อย่านะเว่ย น้องชั้นมันผู้ชายนะ ่
“แล้วไงวะ ชั้นสนใจอ่ะ แล้วถ้าชั้นจะจีบมันเกี่ยวอะไรกับแก”
่เกี่ยวดิน้องชั้นอ่ะ แกอย่าทำบ้าๆนะไอคิบอม ่
“ไม่รู้ว่ะ เอาเป็นว่าเตรียมตัวมีชั้นเป็นน้องเขยได้เลย” พูดจบก็ตัดสายทิ้งทันที ก่อนจะยิ้มออกมาพลางพูดเบาๆ “ทงเฮ นายทำให้ชั้นชักจะสนใจนายเข้าแล้วล่ะ”
“เฮ้อ เหนื่อยชะมัดเลย” ทันทีที่ทงเฮกลับมาถึงบ้านร่างเล็กๆก็แผ่หลาลงกับโซฟาอย่างหมดแรง ก่อนจะคว้าเอาแก้วน้ำที่แม่บ้านยกมาเสิร์ฟดื่มรวดเดียวหมดแก้ว
“เหนื่อยขนาดนั้นเลย”ซูมานถามลูกชาย ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเห็นลูกชายพยักหน้ารับหงึกหงัก “แต่แกนี่ก็สุดยอดเลยนะทงเฮ รู้มั้ยว่าจีฮยอนน่ะเค้าชมแกไม่ได้ขาดปากเลยนะ ว่าสวยอย่างนั้น น่ารักอย่างนี้...นี่พ่อว่าแกเปลี่ยนแนวมาทางนี้เลยก็ได้นะ หน้าให้ดี”
“จะบ้าหรอพ่อ”ชายหนุ่มตอบกลับเสียงเขียว พลางส่งสายตาค้อนปะหลับประเหลือก “แค่หลวมตัวมาแต่งให้วันนี้ก็บุญโขแล้ว”
“เออนี่พ่อชอบคิบอมนะ แกช่วยพ่อหน่อยสิ ทำไงก็ได้ให้คิบอมมาเป็นลูกเขยบ้านเรา”
“พูดง่ายนะพ่อ”เจ้าตัวเล็กตอบ ก่อนจะนึกย้อนไปถึงชายหนุ่มที่ผู้เป็นพ่อกล่าวถึง ซึ่งตัวเค้าเองก็ไม่แปลกใจเลยว่าทำให้ผู้เป็นพ่อถึงได้ชอบนักชอบหนา ก็หมอนั่นทั้งรูปร่างหน้าตาดีชนิดที่ว่าพวกดารานายแบบชิดซ้าย ไหนจะนิสัยที่เป็นสุภาพบุรุษสุดๆ แต่ให้ตายเหอะอีทงเฮไม่ชอบสายตาของหมอนี่เอาเลย ก็มันฉายแววรู้ทันอยู่ตลอดเวลา แถมยังตั้งคำถามแบบที่ว่าต้องให้พี่เค้ามาตอบเองดีกว่ากับเค้าอีก ดังนั้นตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันทงเฮก็เลยได้แต่ร้อนๆหนาว กลัวความแตก
“เป็นอะไรไปอ่ะทงเฮ เงียบไปเลย”ถามพลางจับจ้องอาการของลุกชายที่คงจะไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลังค้อนลมค้อนแล้งอยู่ ดูจากท่าทางก็คงค้อนไอหนุ่มที่เค้าอยากได้มาเป็นลูกเขยนี่ล่ะ
“เปล่าหรอกพ่อ”ตอบพลางทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะพุดต่อ “นี่พ่ออย่าให้ผมแต่งหญิงบ่อยนะ ไม่ไหวอ่ะแต่งยากจะตาย เท่าที่แต่งได้วันนี้ก็เก่งแล้วนะ”
“แหะๆ พ่อว่าแกบอกพ่อช้าไปนิดว่ะทงเฮ”
“หมายความว่าไงพ่อ” ชายหนุ่มถามพลางจ้องหน้า ชักสังหรณ์ใจยังไงพิกลๆ
“เอ่อก็...พรุ่งนี้เราจะมีดินเนอร์กันที่ภัตตาคารน่ะ “ ตอบแล้วก้ต้องอมยิ้มเมื่อเห็นท่าทางร้อนรนของลุกชาย ทีใครทีมันเว้ยไอลูกชาย “แล้วแกก็คงรู้นะว่าต้องแต่งตัวแบบไหนไป”
“อ๊ากกกก ไม่นะพ่อ ไม่เอาแล้ว” ทงเฮว่าถ้าลงไปนอนดิ้นพราดๆกับพื้นได้ก็คงจะทำ
“เอาน่าๆ นี่เดี๋ยวพรุ่งนี้แกก็ไปดูร้านตอนเช้าแล้วกัน แล้วเดี๋ยวตอนบ่ายก็รีบกลับมา พ่อจะให้ช่างเค้ามาช่วยแกแต่งตัว”
“พ่อ!!ผมยังไม่ได้บอกเลยนะว่าผมจะไปอ่ะ”
“ไม่รู้ล่ะ เอ่าเป็นว่าพ่อขอบใจแกล่วงหน้าเลยก็แล้วกันนะ” อีซูมานหัวเราะร่าก่อนจะเดินขึ้นบันได “อย่าเบี้ยวล่ะ”
“พ่อ!!! กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนเลยนะ ไอพ่อบ้า” เจ้าตัวเล็กหน้าหวานตะโกนเรียก ก่อนจะเอามือทึ้งหัวเอง “ทำไมซวยอย่างงี้วะ ใครก็ได้ช่วยที”
ความคิดเห็น