คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 6 ไม่เป็นไร..
ตอนที่ 6 ไม่เป็นไร..
มาสเตอร์พยักหน้าหงึกหงัก ก่อนที่จะเดินไปหยิบเสื้อตัวใหม่ มาสวมให้แทน แล้วบรรจงติดกระดุมสีงาช้างทีละเม็ดให้ ก่อนจะพูขึ้นเสียงเบาๆ ราวกับกระซิบว่า
“ ไคโตะ...”
“ค..ครับมาสเตอร์มีอะไรเหรอครับ”
ไคโตะก็ตอบเบาๆ ราวกับกระซิบเช่นกัน
“ฉันมีเรื่องจะบอกนาย... นายคงเข้าใจนะ ว่า...”
มาสเตอร์หันไปกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ ก่อนที่จะกลับมาพูดต่อ
“ว่า...เราคงไปกันไม่ได้ ..นายเข้าใจนะ ผู้ชายเกิดมาเพื่อคู่กับผู้หญิง.. และเรา ก็เป็นผู้ชายทั้งคู่”
มาสเตอร์พูด พลางหลบสายตาด้วยความรู้สึกผิด.. ส่วนไคโตะที่ได้ยินก็ถึงกับเงียบไปทันที
ความเงียบค่อยๆ ครอบคลุมพื้นที่ภายในห้องอย่างเชื่องช้า และเวลาก็ทำให้ดูน่าอึดอัด แต่สำหรับไคโตะแล้ว.. มันยิ่งกว่านั้น
‘ ไปกันไม่ได้... เพียงเพราะผมเป็นผู้ชาย หรือมาสเตอร์ไม่รักผมแล้วกันแน่ ทำไมกันนะ ทำไมถึงต้องการผมทั้งๆที่ไม่รักผมเลยสักนิด ไม่มีแม้จะจะยกเว้นให้กับเรื่องของเรา ทำไม...’
แต่ยังไงที่สุด สุดท้ายไคโตะก็พูขึ้นด้วยเสียงที่ยังคงร่าเริง และ ปากที่ยังคงยิ้มแย้ม
“ไม่เป็นไรครับมาสเตอร์ ผมเข้าใจ.. ผมจะลืมเรื่องของเรา แล้วทุกอย่างจะไม่มีปัญหาคับ”
ไคโตะเอื้อมมือที่สั่นนิดๆ จนแทบจะสังเกตไม่เห็น ไปเสยผมที่ปิดหน้าของมาสเตอร์ขึ้นอย่างนุ่มนวล
“ไม่เป็นไรนะครับ มาสเตอร์ ”
“ขอบคุณ..นะ ..ไคโตะ ฉันมันไม่ดีเองแหละ เพราะฉันแท้ๆเลย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ มันไม่ใช่ความผิดของมาสเตอร์นะครับ คนที่ผิดคือไรเตอร์จิตตกนั่นต่างหาก”
( หนอย วอนตายนะแก - -++ )
“มาสเตอร์ไปทำงานเถอะครับ”
ไคโตะพูดพร้อมส่งรอยยิ้มให้กับมาสเตอร์ ‘ไรเป็นไร...’
“แต่ว่า..นายจะกินเองได้เหรอ..ไคโตะ นายเจ็บ....เพราะฉัน..นี่นา”
“สบายม๊ากก ครับมาสเตอร์ มันเริ่มจะหายแล้วล่ะครับ ผมกินเองได้ครับไม่ต้องห่วง”
“แต่ว่า...”
มาสเตอร์พูดอย่างลังเล
“เดี๋ยวจะไม่ทันส่งนะครับ เร็วๆเถอะครับ”
ไคโตะยังคงพูโด้วยสีหน้าที่ปกติ และ ยิ้มแย้ม ‘ ใช่... เร็วๆเลย..ผม.ไม่ไหวอีกแล้ว...”
“งั้นขอโทดนะ..ไคโตะ แล้วฉันจะรีบกลับมาเร็วๆ”
พูดจบมาสเตอร์ก็เดินออกจากห้องไป โดยที่ไม่ลืมที่จะ ลูบหัวไคโตะเบาๆ อย่างที่เคยทำเป็นประจำ ‘ไม่นาน..’
ครืด~! เสียงประตูปิดลงแล้ว
‘เห็นไหม...แค่ไม่..นาน’
ไคโตะค่อยๆหุบยิ้มลง ..แล้วน้ำตาทั้งหมดที่กลั้นเอาไว้ ก็ค่อยๆไหลออกมาจากตาสีฟ้าสวย จนอาบแก้ม
‘กินเองงั้นหรอ..’
เจ็บเจียนตายขนาดนี้เนี่ยนะ.. ไคโตะมองดูตัวเองอย่างสมเพช แล้วปาดน้ำตาทิ้ง ที่ยังไงก็เหมือนน้ำที่ไหลลงจากภูเขา ที่ดูแล้วจะไม่มีวันหมด..
‘เข้าใจงั้นเหรอ...’
ไม่เลย ไม่มีวันเข้าใจ มีแต่คำว่า ทำไม เท่านั้นแหละ
‘ไม่เป็นไร...งั้นหรอ..’
แล้วความรู้สึกทั้งหมดนี้ น้ำตา ความเสียใจ และใจที่แตกออกไม่มีชิ้นดีนี้ คือไม่เป็นไรงั้นเหรอ
‘ไม่มีปัญหา..งั้นหรอ..’
ริมฝีปากที่สั่นเครื่อค่อยๆเผยอขึ้น อย่างช้าๆ
“ อึก...ก็ผม...อึก.ฮึก...ผม.... รักคุณไปแล้ว .ทั้งหัวใจนี่นา ฮืออออ”
...............................................................................................................................................................................................................
โย้เย้!! >< ตัดด้วยความเจบปวด เพราะนักอ่านเงา ทำไรเตอร์เจ็บปวดเคอะT^T!!
ก็เค้าอยากได้เม้นอ่า ฮืออออ!!T_T เเง้ๆๆๆ เลยจัดการลงต้องเศร้าๆซะ1ตอนรุย -3- 55+
จริงๆคือกะลังหดหู่เล็กน้อย..ถึงปานกลาง เเต่ยังไงก็ตามจะพยายามอัพเรื่อยๆสม่ำเสมอนะคะ^^
เเปะภาพอีกเช่นเคย สูบได้กฌสูบไปนะ 55+
เศร้าๆหน่อย 55+
ความคิดเห็น