คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่3 ยามหาภัย บร๊ะเจ้าาาา!!
ตอนที่3 ยามหาภัย บร๊ะเจ้าาาา!!
ความเติม(ทีต่อเติม) จากตอนที่แล้ว
“ม...มาสเตอร์ >////<” ไคโตะสะดุ้งนิดๆ ก่อนจะรวมรวบกำลังผลักดันคำที่จุกอยู่ในลำคอออกมา
แต่เสียงเบาๆนั้นกลับถูกกลืนกินด้วย....
….
…
..
เสียงระเบิดหัวเราะที่ดังออกมาจากปากมาสเตอร์= =
“ฮ่าๆๆ กร๊ากกๆๆ ไม่ไหวแล้ว ฮ่ะๆๆ ไค..ไคโตะ ”
“ เอ๋..มาสเตอร์ครับ =[]=? ” ไคโตะที่ตอนแรกตัวสั่นหงึกๆ(จนทำให้คิดลึก) ถึงกับ อึ้งค้างไปเลย แต่อย่างน้อยไคโตะก็อุ่นใจที่มาสเตอร์เขาไม่ได้เป็นอะไร.....คิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ = =?? (จริงๆแล้วแอบเสียดายใช่ไหมไคโตะ= =++ )
แต่มาสเตอร์ยังคงหัวเราะลั่น และกลิ้งไปกลิ้งมาทับไคโตะเป็นว่าเล่น จึงทำให้ไคโตะน้อยคลานลี้ภัยออกมาได้อย่างยากเย็น
“ฮ่าๆๆ” แต่มาสเตอร์ผู้มีสายตาเย็นชา (ที่ถ้าจะหมดความน่าเกรงขาม) ยังคงหัวเราะร่า โดยที่มือข้างหนึ่งดึงชายเสื้อไคโตะไว้ จนไคโตะต้องตะกายพื้น ตะแด่วๆสุดความสามารถ เพื่อจะหนีลี้ภัย (ใครใช้ให้ใส่เสื้อยาว 55+ ) โดยมาสเตอร์ถือเป็นเชิงว่า ห้ามไปๆ ก่อนที่จะพยายามกลั้นลมหายใจเพื่อพูดกับไคโตะ
“ฮ่ะๆๆ ไคโตะ อุ๊บ ฮ่าๆๆ ข้าว..ฮ่าๆๆ ข้าวเช้านี้!! กร๊ากๆๆ นายใส่อะไร ฮ่ะฮ่าๆๆ ลงไป!!.” มาสเตอร์หนุ่มใช้ความพยายามอย่างที่สุด เพื่อสื่อความหมายกับไคโตะ ผู้ไร้(าย) เดียงสา
“เอ๋... ก็เปล่านะครับ ” ไคโตะที่รู้จุดประสงค์ของมาสเตอร์แล้ว เลยหยุดตะกายพื้นหนี และหันหัวสีน้ำเงินกลับมานั่งจุ้มปุ๊กาตอบคำถามด้วยตาใสแจ๋ว ( โมเอ้โมเอะ=,.=)
“ผมก็แค่ ใส่เอ่อ....น้ำมัน ไข่ เอ่อ ไอติม( ? ) ในไข่ดาว แล้วก็ใส่ ผักกาดขาว มะเขือเทศ...ข้าวโพด และไอตืม ในสลัด เอ่อ แล้วก็น้ำสลัดด้วยครับ ส่วนซุป....ผมก็..ใส่ซีอิ้ว ผงมิโซะ ไอติม..แล้วก็..ซอลขวดใหม่น่ะครับมาสเตอร์ ”
ไคโตะนั่งนับนิ้วตัวเอง แล้วพยายามคิดถึงส่วนผสมที่ใช้ทำอาหารเช้า โดยมีเสียงหัวเราะของมาสเตอร์เป็นเอฟเฟ็ค แบล็กกราว
“ซอส ฮ่าๆๆ ซอสขวดใหม่เหรอ อิๆๆ อุๆๆ ฮ่าๆๆๆ ” มาสเตอร์ของเราก็ยังคงหัวเราะต่อไป= = โดยที่มีไคโตะน้อย นั่งตาแป๋วแหวอยู่
“ใช่ครับ ที่มาสเตอร์ซื้อมาเมื่อวาน ไงครับ” ไคโตะตอบพลางเอานิ้วจิ้มไอติมขึ้นมากินเล่น (อึ๋ยย.. = =)
“ที่ขวดมันเป็นสี..เอ่อ..เหลืองๆชมพูๆอ่ะครับ” ว่าจบแล้วก็เอานิ้วที่ช้อนไอติมเข้าปาก งุมๆๆ =~=
“ห..หา!!! ฮ่าๆๆ ขวดนั้นมัน!! เคี๊ยกๆๆ ” มาสเตอร์ผู้เย็นชา(น่าสงสาร) เอ่ยขึ้นมาอย่างตกใจ แต่มิวายที่จะหัวเราะ
“ใช่ครับ แล้ว..มาสเตอร์จะพูดไรกับผมกันแน่ครับ เอาแต่หัวเราะอย่างเดียวเลย = =”
“ก็..ก็นั่นแหละ ฮ่ะๆๆ ที่..ที่ฉัน กรั๊กๆๆ ต้องคุยกับนาย!! ฮิๆๆ” โอ้วว บร๊ะเจ้า ท้องแข็งแย้วว <<(มาสเตอร์)
“อะไรหรือครับ มาสเตอร์” ไคโตะ ค่อยๆคลานเข้ามาหามาสเตอร์จากจุดที่ (ปลอดภัย) ข้างประตู แล้วนั่งลงข้างๆ (ซาก) มาสเตอร์ที่หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังอยู่
“ขวดนั้น...ฮ่าๆๆ แฮ่กๆๆ ขวดนั้นมัน..ฮ่าๆๆ เป็นยา เฟ้ยยย T[]T ยา ฮ่าๆๆ”
“ยาเหรอครับ ( . .) มาสเตอร์มีโรคประจำตัวด้วยหรอครับ=[]=!!! ”
โป๊กก!! ว่าแล้วมาสเตอร์ก็โขกหัวไคโตะน้อยไป1ที
“จะบ้าเหรอ!! ฮ่ะๆๆ นั้นมันเป็นยา ฮิๆๆ ยาที่ฉัน ฮ่าๆ ปรุงขึ้นเองง!!! มันมีชื่อว่า กรั๊กๆๆ ยาหัวเราะ ฮุๆๆ ”
“แปลว่ามาสเตอร์ปรุงเข้มข้นไปนะครับเนี่ย”
“ใช่ๆๆ ฉันผิดเอง น่าจะใส่น้อยลงหน่อย = = เฮ้ยยย!! ฮ่ะๆๆ จะบ้าเรอะ ใครใช้ให้นาย ฮี่ๆๆ ใส่อะไรสุ่มสี่สุ่มหาแบบนี้T^T อุว่ะฮ่าๆๆ”
(รู้สึกเสียงหัวเราะจะแปลกไปตามอารมณ์ ไรเตอร์ 55+)
“ แล้ว..แล้วผมจะช่วยมาสเตอร์ยังไงอ่ะครับ= =” หลังจากที่คุยกันมาเนินนาน (พล่ามเยอะ) ไคโตะก็หาบทสรุปที่ลงตัว
“นั่นล่ะ ฮ่ะๆๆ ที่ฉันอยากจะบอก ฮุๆๆ โฮะๆๆ นายต้องไปปรุงยา ฮ่าๆๆ เพื่อแก้ไขยานี้ ฮิๆๆ ”
“แล้วผมจะรู้ได้ไงล่ะครับมาสเตอร์ ว่าผมจะปรุงยังไง ถ้ามาสเตอร์ตาย ฟิคนี้ก็จะจบเลยนะครับ (ผมไม่ย๊อมมT^T)”
“เอาน่า ฮ่าๆๆ เดี๋ยวไรเตอร์ก็ต้องมีทางออก ฮิๆๆ ให้นายเอง ฮี่ๆๆ”
“ผมไม่ค่อยจะไว้ใจ ไรเตอร์จิตตกพรรคนั้นลยนะครับมาสเตอร์ = =”
“งั้นก็ ฮ่าๆๆๆ ” มาสเตอร์หนุ่มพูดอย่างรวดเร็ว ก่อนจะค่อยๆใช้ความพยายามอย่างแรงสูง เพื่อที่จะหยิบกระดาษใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกง ไคโตะ>>. ตื่นเต้นๆๆ>o<
“ไคโตะ!! ฮ่ะๆๆ ปรุงยา อิๆๆ ปรุงยาตามนี้นะ T^T ฮุๆๆ แล้วเอามาให้ฉัน ฮ่าๆๆ กิน ก่อนที่ฉันจะขาดใจตาย”
“ครับๆ มาสเตอร์ รอผมแปปนึงนะครับ T_T ไม่นะครับ อย่างเพิ่งตาย”
เป็นอันจบบทสนทนาย่อยๆ ...
ไคโตะรีบรับกระดาษมาจากมือมาสเตอร์ ก่อนที่จะสาวเท้าอย่างรวดเร็ว ไปยังห้องทดลอง(สิ่งต่างๆ)ของมาสเตอร์ โดยเสียงหัวเราะอันน่าเวทนาของมาสเตอร์ ยังคงวนเวียนอยู่ในหู
‘ ฮ่าๆๆๆ กร๊ากกกๆๆ ฮ่ะๆๆ ฮิๆๆ ‘ โอ้วว ฝันร้ายยยT_T
ตัดมาที่ Kaito
ผมวิ่งลงมาจากชั้นบนเรียบร้อย และตอนนี้ ผมกะลังยนอยู่ที่น่าห้องทดลองของมาสเตอร์ครับ โอ้โห!! ข้างในมีแต่ของแปลกๆทั้งนั้นเลย!! OoO
แต่นี้ไม่ใช้เวลามาชื่นมื่น เอ๊ย ชื่นชม ตอนนี้ ผมต้องรีบปรุงยาแก้ไขก่อนแล้วสิครับ คิดได้ดังนั้นแล้ว ผมจึงยกกระดาษในมือขึ้นมาอ่าน ในนั้นเขียนเอาไว้ด้วยลายมือห้วนๆว่า...
SOS ถึงไคโตะ
ยาแก้ไข >> ต้องการไอผงเขียวๆกับผงที่แดง ที่อยู่ในตู้..
จากนั้นก็น้ำยาทั้งหมดที่อยู่ในกล่องที่ดำ ตรงข้างๆโต๊ะ..
แล้วก็เอามาผสมกันด้วสัดส่วน อย่างล่ะ เศษ1ส่วน 2 **ยกเว้นผงสีแดง ให้ใส่แค่1ส่วน4 เท่านั้น!!
พอผสมทุกอย่างเรียบร้อย ก็ให้หาหางจิ้งจก กะ ปีกค้างคาวมาใส่ด้วย
เออ = =?? มาสเตอร์เป็นพ่อมดเหรอครับเนี่ย
อ๋อใช่ ฉันล้อเล่น ถ้ามุกแป้กก็ขอโทษด้วย
รีบผสมด่วนแล้วเอามาให้กิน ก่อนที่ฉันจะขำจนท้องแข็งตาย!!
ปล. เร็วๆนะไคโตะT_T
เหอๆ มาสเตอร์นี่จริงๆนะครับ ขนาดเขียนตอนเจียนตาย ยังอุตสาห์ใส่มุกมาอีก แถมมีขอโทษที่มุกแป้กอีก
เอาล่ะ!! แต่ผมไม่มีเวลามาพูนานหรอกครับ ผมต้องรีบผสมทุกอย่างตอนนี้เลย> <
เออ.. อย่างแรกกะหาถ้วยผสมก่อนๆๆ ถ้วยผสมๆๆๆ OoO แล้วก็ใส่ทุกอย่างอย่างล่ะครึ่งช้อน อืมๆๆ คนๆไปให้มันผสมกัน ก็เรียบร้อยสินะ = = พอคิดไปคิดมาแล้ว....
โอ้ *0* มันก็ง่ายๆเองนี่ครับ ผมจัดการยกส่วนผสมและอุปกรณ์ทุกอย่างมาตั้งไว้บนโต๊ะ แล้วค่อยๆเทส่วนผสมทุกอย่าง อย่างละครึ่งช้อน อืม~ ง๊ายง่าย พอใส่ทุกอย่างลงไปหมด ก็ คนๆๆๆให้เข้ากันเอง >o<
อื้มม พอเสร็จทุกขั้นตอนแล้ว ผมก็พบว่าวัตถุดิบทุกอย่างที่ผสมกันในถ้วยกลายเป็นของเหลวสีโกโก้ และมีกลิ่นด้วยครับ อิๆ ผมจะเป็นตัวแทนของทุกคนนะครับ ไหนๆก็สงสัยกันแล้ว เดี๋ยวผม ไคโตะ จะพิสูจน์กลิ่น ให้ทุกคนเองครับ^o^/
ฟุดฟิกๆๆ อะโห กลิ่นกะหอมน่ากินจังเล้ยย> < นี่ถ้าผมแอบกินไปสักนิดแล้ว มาสเตอร์จะด่าผมรึเปล่าเนี่ย แต่มันน่ากินจะตาย ชิมนิดนึงคงไม่ถึงตายมั้ง= =?? ไหนชิมนิดนึงๆ
“หวานๆแฮะ แต่ก็ฉุน”
แต่จะว่าไป กลิ่นมันก็หอมเวอร์นะครับเนี่ย ขนาดผมดมไปนิดเดียว ยังรู้สึกมึนๆเลยแฮะ = =
ช่างเถอะ เอาไปให้มาสเตอร์ดีกว่า
“มาสเตอร์ครับ มาสเตอร์!! ผมผสมยาเสร็จแล้วครับ” ผมวิ่งไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว ไปยังห้องนอนของผมเอง ซึ่งบัดนี้ บัดนาว มีร่างของ (ซาก) มาสเตอร์ หัวเราะ กระแด่วๆอยู่กลางห้องครับ= = (ช่างเสื่อม)
“มาแล้วเหรอ ฮ่าๆๆ ไค อ่ะๆๆ ไคโตะ!! ” มาสเตอร์หัวเราะปนระคนดีใจที่ผมมา จนน้ำตาไหลพรากๆเลย-*-
“เอามาให้ฉันกิน ฮิๆๆ เร็วเข้า ฮุๆๆ ไคโตะ ฉัน..ฮ่าๆๆ ฉันจะขาดออกซิเจน กรั๊กๆๆ ตายอยู่แล้ว!! ” แล้วมาสเตอร์ผู้น่าสงสาร ก็ค่อยๆดิ้น กระแด่วๆเข้ามาหายาในมือไคโตะ ก่อนจะคว้าทั้งแก้วไปซดอย่างเอาเป็นเอาตาย
“อึกๆๆๆ.......ฮ้า!!”ในระยะเวลาไม่เกิน3วินาที ของเหลวในถ้วยนั้นก็หมด
“เอาล่ะดีมากไคโตะ หายสักที เมื่อกี้แทบตายเลย” แล้วมาสเตอร์เขาก็กลับมาขรึมเหมือนเดิม
“ครับๆๆ ผมก็ดีใจที่มาสเตอร์ไม่ได้เป็นอะไรไป” ผมตอบยิ้มๆให้มาสเตอร์
“ดี แล้ววันหลังจำไว้นะไคโตะ อย่าใส่อะไรที่มันแปลกประหลาดลงไปในอาหารอีกล่ะ” เหอๆ พอหายก็นั่งเทศเลยนะครับมาสเตอร์ ผมคิดในขณะที่หัวกำลังย้อนภาพไปเมื่อหลายนาทีก่อน ที่มาสเตอร์ยังดิ้นกระแด่วๆอยู่
“ครับๆมาสเตอร์ แล้วผมจะไม่ใส่อะไรแปลกๆลงไปในอาหารแล้วคร๊าบ^^” คิดแล้วก็ยิ่งสงสารมาสเตอร์แฮะ
“ดีมากไคโตะ” มาสเตอร์พูดเบาๆก่อนที่จะเอื้อมมือมาขยี้ผมเช่นเคย รู้สึกดีจังครับ> <
“แล้วจำเอาไว้อย่าลืมล่ะ ไอของที่มันแปลกตาถ้าไม่ได้สั่งก็ห้ามใสรู้มั๊ย..ไค...โตะ” พอพูดมาได้สักพัก เสียงมาสเตอร์ก็แปลกไป (อีกและ ลูกช้านนT^T) หวังว่าผมคงไม่ได้ทำอะไรผิดพลาดไปอีกใช่ไหมครับT^T
“ไค..โตะ..คุง มานี่ซิ เข้ามาหาฉันหน่อย ” มาสเตอร์พูดเสียงงัวเงีย พร้อมกลับกวักมือเรียกผมให้เข้าไปหา อย่าครับ มาสเตอร์อย่าพูดแบบน้านน>///< ขณะที่ผมกะลังเดินเข้าไปนั้นเอง ผมก็ต้องเบรกเอี๊ยดสนั่น ไม่ใช่! ปกติมาสเตอร์ไม่ใช่คนแบบนี้ หรือผมทำอะไรผิด ใช่แล้ว ไรเตอร์แหงๆ ผมรีบควักกระดาษสูตรผสมยาออกมาดูอย่างรวดเร็ว นั่นไง!! รอยลิควิก!!( ไรเตอร์: จ่ะแว้กก รู้ตัวซะแล้ว =[]= ฮี่ๆ แต่มันก็สำเร็จแล้ว 55+) อ๊ากกก ไรเตอร์ คุณจะทำอะไรผมอีกกกกกกก...
...........................................................................................................................................................................................................................
ตัดดังฉับ!!> < อิๆ ต้องขอขอบคุณทุกกำลังใจมากๆนะคะ ที่อุตสาห์เม้นกันมาให้
โซสัญญาว่าจะพยายามปั่นฟิคให้เสร็จบ่อยๆนะคะ
เเล้วก็เเปะรูปเช่นเคยย>~<!!
อันนี้กะมั่วๆปนๆมา คิดซะว่าเป็นไคโตะกะมาสเตอร์ละกัน
ปายเเระ บายน้าจ๊า จุฟๆๆ เฟี้ยวววววววววววววววววววววว~
ความคิดเห็น