คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2 หัวเราะ =[]= หัวเราะ (เป็นเหตุ)
ตอนที่2 หัวเราะ =[]= หัวเราะ (เป็นเหตุ)
“ มาสเตอร์ครับ มาสเตอร์!! ”
นี่เป็นเสียงของ ชายหนุ่มผู้มีผมสีน้ำ ที่กำลังโบกไม้โบกมือเรียก มาสเตอร์ ของเขาด้วยอาการยิ้มแย้ม
ทำเอาคนถูกเรียกที่เพิ่งตื่น ต้องเผลอยิ้มตามไปด้วย นี่ก็ผ่านไปแล้วหลายปี บัดนี้หนุ่มน้อยขี้อายคนนั้นกลับกลายเป็นชายหนุ่มที่ร่าเริงสดใจ
“หือ มีอะไรหรือ ไคโตะคุง ” มาสเตอร์หนุ่มหล่อพูด ในขณะที่ยิ้มอยู่
“อาหารเช้าเสร็จแล้วครับ มาสเตอร์ “ ชายหนุ่มที่สมัยก่อนนั้น เคยเป็นหนุ่มน้อยขี้อาย รีบวิ่งแจ้น นำจานที่มีอาหารมื้อเช้าอยู่ 2-3 อย่าง มาเสริฟ์ให้มาสเตอร์ถึงมือ ก่อนที่เจ้าตัวจะลากนำคนสูงกว่า ไปนั่งที่โต๊ะอาหาร
“อื้ม ไคโตะ นายนี่ทำอาหารอร่อยจริงๆเลยนะ” เจ้าของดวงตาเย็นชา นาม มาสเตอร์ พูดแล้วเอื้อมมือไปลูบผมสีน้ำเงินเบาๆ อย่างคุ้นเคย
‘แบบนี้ก็ดีจังเลย มาสเตอร์ครับ’
ไคโตะคิดในใจขณะที่ยังคงตั้งหน้าตั้งตามองมาสเตอร์ กินอาหารเช้า ฝีมือเขาเองอย่างใจจดใจจ่อ
“เอาล่ะ ได้เวลาต้องร้องเพลงแล้วนะไคโตะ ไปฝึกร้องถึงไหนแล้วล่ะ” มาสเตอร์ถามในขณะที่ยังคงจิ้มไข่ดาวเข้าปาก
“ก็ฝึกมาเรียบร้อยเลยครับ มาสเตอร์ ” ไคโตะตอบรับยิ้มๆ ก่อนจะหยิบกระดาษทิชชู่ไปเช็ดเศษซอสที่ติดอยู่ที่ริมปากของมาสเตอร์ ดวงตาสีน้ำทะเลดูตั้งอกตั้งใจทำสิ่งที่ทำอยู่อย่างเต็มที่
“ ฮ่าๆ มีนายนี่เหมือนแต่งงานแล้วเลยนะ” มาสเตอร์พูดพลางยื่นหน้าไปหอมแก้มวอคัลลอยด์ของเขาเบาๆ
“แล้วอย่าเข้าห้องสายนะ...ไคโตะ ” มาสเตอร์ทิ้งคำสุดท้ายไว้ ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้าห้องไป
แอ๊ดด~ ปึง!!
เมื่อเสียงประตูปิดลง ไคโตะก็ค่อยลูบหน้าตัวเองเบาๆ พลางคิดอย่างไร้เดียงสา (แต่น่ากับอายุไม่ให้) ว่า
‘แบบนี้เค้าเรียกว่าอะไรหว่า ... แต่ว่า..ก็..รู้สึกดีจังเลย’
‘ มาสเตอร์ครับ ผมอยากอยู่เคียงข้างกับมาสเตอร์ ตลอดไปจังเลย’
ไคโตะนั่งคิดอยู่ได้ไม่นานก็ต้องสะดุ้งโหยง เพราะมาสเตอร์รูปหล่อเปิดประตูดัง ผลัวะ!! ออกมาสแลนน่าอยู่ที่ประตู
“เนื้อเพลงล่ะ ไคโตะ = =** ” ว่าแล้วก็ส่งสายตา เย็นชาอาฆาตตามมา
“อ่ะเจ๊ยยยยย คร๊าบๆๆT^T ”
ว่าแล้วไคโตะน้อย ก็วิ่งๆๆ ขึ้นไปบนห้องตัวเองทันที จนเสียงเท้ากระทบไม้แผ่นดัง ตึงๆๆ!!
“อ่า... มันอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย = =”
พอไปถึงห้องแล้ว เจ้าตัวก็เกาหัวแกร่กๆอยู่กลางห้องนอน ที่บัดนี้ มีแต่ซากไอติม!! ซากไอติม!! และก็ซากไอติม!! ที่เหลือจากเมื่อคืน ไคโตะ จึงเดินไปที่โต๊ะทำงาน(ที่มีแต่ไอติม) แล้วเปิดลิ้นชัก อันนู่นที อันนี้ที จากเปิดก็กลายเป็นค้น จากค้นก็เรียกคุ้ย จากคุ้ยก็ไปเป็นเขี่ย (ม่ายไคโตะชั้นมิใช่ไก่นะ)
“แล้วมันอยู่ไหนวะเนี่ยยยยย T^T ” หลังจากที่ เปิด ค้น คุ้ย เขี่ย แล้ว ไคโตะยังคงหาเนื้อเพลงของเขาไม่เจออยู่ดี เขาจึงกลับหลังหัน 180 องศา แล้วเดินรี่เข้าหาซากไอติมแทน
เดิน.....เดิน....เดิน.... >0<
“ฮ่ะๆๆ”
เดิน.................เดิน..................เดิน >_<
“ฮ่าๆๆๆ”
ท่ามกลางเสียงหัวเราะของ มาสเตอร์ ... ... ..เอ๋? มาสเตอร์!!!
“มาสเตอร์!! T^T เฮือก!! ผมเปล่าอู้งานนะครับมาสเตอร์ “ ไคโตะพูดพลาง วิ่งเข้ามาเขย่ามาสเตอร์พลาง(น่ารักดีแฮะ)
(ไรเตอร์: ทำไมไม่มาเขย่าแขนชั้นบ้างล่ะ >///<) (ไคโตะ: น่ากลัวน่ะครับ= = แล้วก็เดินจากไป) (ไรเตอร์:แก๊!!)
“ฮ่าๆๆๆ ไคโตะ ฮ่ะๆๆๆ” แต่มาสเตอร์ยังคงหัวเราะไม่ไหยุด และดูเหมือนจะไม่สนใจคำพูด(แก้ตัว) ของไคโตะเลยแม้แต่น้อย แต่กลับเดิน ดุ่มๆเข้าไปหาไคโตะทันที
“ไคโตะ...ฮ่าๆๆๆ” มาสเตอร์หัวเราะไม่หยุดและพยายามคว้าแขนวอคัลลอยด์ของเขาอย่างมุ่งมั่น ในขณะที่ไคโตะเองก็หลบมาสเตอร์อย่างมุ่งมั่นเช่นกัน
“มาสเตอร์ครับ มาสเตอร์...” ดูท่าไคโตะเองก็ตกใจมิน้อย ในขณะที่กำลังหลบการจู่โจม(คว้าแขน) ของมาสเตอร์ อย่างชุลมุน
“มาสเตอร์ครับ มาสเตอร์บ้าไปแล้วเหรอครับT^T!! ..จ่ะ แว้กก” ไคโตะที่กำลังพูดไม่ทันได้ระวังตัวจึงโดนมาสเตอร์คว้าเอวบางๆเข้าให้ ด้วยแรงสะดุ้ง (เท่าช้าง) จากร่างที่บอบบาง (ไคโตะคุง*0*) จึงทำให้ทั้ง2ล้มลงไปกองกะพื้น(ไม้ซะด้วย) ทันที โดยฝ่ายมาสเตอร์ไม่เป็นอะไร เพราะมีฝ่ายไคโตะ(ที่น่าสงสาร) เป็นฟูกรองรับมาสเตอร์
โครมมม!! “แอร๊กกก!! ”
ความเจ็บค่อยๆแล่นเข้าสู่โซนประสาทอย่างช้าๆ แต่ความชาก็เข้ามาช่วย ทำให้วอคัลลอยด์น้อยของเรา(ตอนไหนไม่รุ) ไม่ได้เจ็บมากนัก
“เอ่อ....มาสเตอร์ครับ ” ค่อยๆจิ้มหัวมาสเตอร์ที่กำลังซบอยู่กับท้องที่เปลื่อยเปล่า(เพราะล้มหงายหลังเสื้อก็เลยเปิดน่ะ) ของตัวเองเบาๆ
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ...” เมื่อการจิ้มไม่ได้ผล ไคโตะก็เลยดึงผมแทน (เอ่อ ไคโตะคุง = = เดวมาสเตอร์ก็หัวล้านหรอก) แต่อีกฝ่ายยังคงนิ่ง
“มาสเตอร์ครับ... มาสเตอร์!! ” เสียงแรกเป็นเสียงเรียกปกติ แต่เสียงที่2 เป็นเสียงที่ตกใจอย่างแรง(ย้ำ อย่างแรง) เมื่อมาสเตอร์หนุ่มลุกพรวดขึ้นมา แล้วล๊อคมือทั้งสองของตนเอาไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกมือยังคงอยู่ที่เอว
“อุ๊บ! มาสเตอร์ ” ไคโตะร้องอย่างตกใจอีกครั้ง เมื่อมาสเตอร์ค่อยๆโน้มตัวลงมา แรงกดจากข้างบนทำให้คนตัวเล็ก( ? )กว่า (อ๋อ = =) ถึงกับจุก ปฏิกิริยาสั่นน้อยๆ คือการตอบรับเพียงอย่างเดียวของไคโตะ เพราะจุกจนพูดไม่ออก และตกใจเกินกว่าจะผลักมาสเตอร์ออกไปไกลๆ (จริงๆก็ไม่กล้าด้วย)
เมื่อหน้ามาสเตอร์ค่อยๆโน้มลงมาเรื่อยๆ ร่างของไคโตะก็ยิ่งสั่น (เป็นเจ้าเข้า) ยิ่งขึ้น มีทางเดียวที่ไคโตะทำได้คือเบือนหน้าหนี
แต่สักพัก(แปะเดียวๆ ไม่นานๆ) ไคโตะก็รู้สึกถึงมือที่ค่อยๆละออกจากเอวเขา และการเลือนออกของผ้าผันคอ
‘ จะว่ารังเกียจ? ก็ไม่ใช่ จะว่ากลัวก็ไม่เชิง แล้วความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน..’
แล้วก็ตามมาด้วยลมหายใจอุ่นๆที่รดต้นคอขาวเนียนของเขา ทำเอาไคโตะยิ่งสั่นมากกว่าเดิม ก่อนที่ความร้อนของลมหายใจจะค่อยๆไล้ไปที่หู
“ม....มาสเตอร์..” ไคโตะสะดุ้งนิดๆ ก่อนจะรวมรวบกำลังผลักดันคำที่จุกอยู่ในลำคอออกมา
เเต่เสียงเบาๆนั้นกลับถูกกลืนกินด้วย....
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ตัดดังฉับ!!! 55+
รู้สึกอ่อนเพลียจังเลย ไม่มีใครมาเม้นให้กำลังใจสักคน เฮ้ออ T_T หรือเราเเต่งไม่สนุกหว่า
ยังไงก็ช่วยๆเม้น ติ ชม ด้วยนะคะ ขอบคุงค่ะ(_ _) เเล้วจะเอามาอัพต่อ เเบบมิดองเล้ยค๊า>[]<
เเล้วกะแปะภาพต่อ เเปะๆๆ= = (ไอรูปมาสเตอร์นี่ หามิได้เเละ) เเบบว่ามั่วๆมา55+
นี่คือ kaito กะ akaito 55+ บอกเเล้ว จะเอามามั่วให้ได้ ลองมองให้เป็นมาสเตอร์เเทนไปละกัน
55+ ไปเเละ ติดตามตอนต่อไปเน้อ
ความคิดเห็น