คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 8 มาสเตอร์ number 2
ตอนที่ 8 มาสเตอร์ number 2
เวลาเกือบจะบ่าย3 แล้ว ทุกอย่างในห้องยังคงสงบ เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น มาสเตอร์หรือ อาโค เหลือบมองดูนาฬิกา ที่เขาไม่เคยอยากให้มันเดินเลยสักนิดด้วยความเหนื่อยกายเหนื่อยใจอยู่บนโซฟา
“..ต้องไปแล้วสิ รักษาเวลา หน่อยก็คงดี..” เสียงแผ่วเบาค่อยออกมาจากลำคอก่อนที่จะสลายหายไปในความเงียบ หลังจากที่นั่งเหม่ออยู่อีกพักใหญ่ๆ มาสเตอร์ก็เดินเบาๆ ขึ้นไปบนชั้นสอง แล้วค่อยๆแง้มประตู
ครืดด~!! (นี่มันค่อยๆแล้วจริงเรอะ =[]= ) เพื่อมองดูไคโตะที่ยังคงหลับเพราะความเหนื่อยอ่อน คราบน้ำตายังคงติดอยู่ที่ขอบตาเป็นสายๆ
‘อยากเข้าไปซับรอยน้ำตา อยากเข้าไปกอดแล้วบอกว่าฉันรักนายมากแค่ไหน...อยากที่จะ..’ พูดเพียงเท่านี้ มาสเตอร์ก็รีบหยุดความคิดตัวเองทันที
“บ้าจริงๆ ไปคิดถึงเรื่องนั้นได้ยังไง”
ก่อนจะรีบเลื่อนประตู ให้กลับมาปิดเหมือนเดิม และรีบปัดเป่าความคิดออกไป
เวลาเดินทางมาถึง บ่าย3 ครึ่งแล้ว ไม่มีเวลามากมายสำหรับมาสเตอร์อีกต่อไป เขารีบเขียนโน๊ตย่อๆแล้ววางไว้บนกล่องไอติมทันที เพราะรู้ว่า ไม่นานนัก ตัวแสบก็จะมาเขมือบมันทั้งกล่อง - - เมื่อจัดแจงทุกอย่าง อย่างเรียบร้อยแล้ว มาสเตอร์ก็รีบตรงไปยัง รถสีไข่มุกของเขาทันที
ปึ้ง!! แกร๊กๆ บรืนน~!! (เสียงเหมือนเด็กปัญญาอ่อนทำเลย 55+)
เสียงสตาร์ดรถดังสนั่นแบบเงียบๆ (ยังไงหว่า - -) ก่อนที่รั้วอัตโนมัติจะค่อยๆเลื่อนออกจากกัน ปล่อยรถสีไข่มุกลอดแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว ระหว่างทางไป สองข้างทางมีอะไรมากมายให้ดู แต่ดูเหมือนมาสเตอร์จะไม่มีอารมณ์จะมานั่งใส่ใจกับสิ่งเล็กน้อย เขารีบนำรถสีไข่มุกวิ่งไปตามถนนด้วยความเร็ว เลี้ยงเลาะไปตามซอยต่างๆเพื่อที่จะทะลุออกถนนสายใหม่ .... และไม่นานมากนัก มาสเตอร์ก็บรรจงเลี้ยวรถของตัวเองอย่างชำนาญ เข้าไปในซอยเล็กๆ เสียงล้อรถบดกรวดหิน ดังกร๊อบแกร๊บ มาสเตอร์ยังคงขับรถต่อไปจนสุดซอย ก่อนจะเลี้ยงซ้ายเพื่อเข้าไปยังพื้นที่บริเวณของบ้านสไตล์ยุโรปหลังมหึมา ความเงียบและหัวใจที่สั่นระส่ายเกิดขึ้นพร้อมกัน ขณะที่รอประตูอัตโนมัติ เลื่อนออกไปอีกข้างเพื่อเปิดทาง
‘ เราตัดสินใจอะไรผิดไปหรือเปล่านะ’ มาสเตอร์คิดขณะรอ
‘หึๆ นี่เรากำลังคิดที่จะเหยียบสถานที่แห่งนี้อีกครั้ง อย่างนั้นหรือ’ ว่าแล้วก็หายใจอย่างติดๆขัดๆ
“ เอาวะ.. มาถึงขั้นนี้แล้ว”
มาเตอร์เลี้ยวรถผ่านรั้วเข้าไปอย่างช้าๆ ราวว่าไม่อยากให้มันถึง การหายใจติดขัดยิ่งกว่าเดิม...
ตัดมาที่ไคโตะ..
ที่พยายามลืมตาขึ้นมาสู้กับแสงอาทิตย์ยามบ่าย ไคโตะพลิกตัวช้าๆ ก่อนที่จะใช้มือยันตัวขึ้นนั่ง เกาหัว 2-3ที ราวกับลืมเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นแล้ว และก็เหมือนจะเป็นจริงซะด้วย
“เอ๋...เรานอนไปกี่ชั่วโมงแล้วหว่า??”
ไคโตะยืนขึ้นช้าๆ
‘เจ็บ!! แต่ไม่มากเท่าไรแล้ว คงพอเดินไหว’
ไคโตะค่อยๆประเมินร่างกายตัวเอง บิดขวาที ซ้ายที up and down!! Up and down
(ข้างหลังนี้ ไรท์เตอร์บ้าเอง อุว่ะฮ่าๆๆ >..<)
ใครมันจะไปบ้าอย่างนั้นล่ะครับ ไคโตะคิด ขณะยืนอ่านไอ้บทความข้างบน แค่บิดเอง บิดน่ะเข้าใจหมายยย-0-
เมื่อบิดเสร็จแล้ว ไคโตะก็พอจะประเมินตัวเองได้ จากนั้นก็เดินลงไปเพื่อนหาไอติมในตู้เย็นกิน..
กลับมาเครียดต่อ..
ตอนนี้มาสเตอร์ลงจากรถแล้ว
แกร๊ก! เสียงล๊อกรถดังขึ้นในความเงียบ และมาสเตอร์ก็ยังคงยืนอยู่ข้างๆรภของตัวเอง รับรู้ถึงการหายใจที่ติดขัด
ยินดี กลัว และอาฆาตโกรธแค้นในเวลาเดียวกัน จนความสับสนเริ่มเข้ามาทำลายจิตใจที่ละนิด แต่เมื่อเหลือบนาฬิกาข้อมือแล้ว ก็รีบปรับสีหน้าเหมือนปกติทันที แต่แฝงไปด้วยความเย็นชา
“ฉันมาแล้ว มาสเตอร์number 1..”
มาสเตอร์พูกเสียงค่อนข้างดังในขณะที่เปิดประตู
“มาแล้วเหรอ...ท่าทางฉันจะดูเวลานายผิดแฮะ”
เสียงตอบจากความมืดดังขึ้น
“เข้ามาสิ”
พอสิ้นเสียงมาสเตอร์ Number 1 มาสเตอร์ก็ค่อยๆเดินตรงไปยังความมืด
“ฉันมา...!!”
แต่พอเห็นภาพตรงหน้าที่มาสเตอร์number 1 กำลังไว้คลอเคลีย กับใครสักคนอยู่ ก็รู้สึกเหมือนชาไปทั้งตัว แต่ก็ยังคงสีหน้าเดิมไว้ได้ ผู้ชายหน้าหวานที่นั่งคร่อมตัวมาสเตอร์number 1 เหลือบมองมาราวกับจะเยาะเย้ย และพอหันมา เขาก็รู้ว่า นั่นคือ มาสเตอร์ number 2
“...ถ้าฉันกำลังขัดขวางความสุขพวกนายอยู่ล่ะก็ ฉันจะไปนั่งรอก็แล้วกัน”
มาสเตอร์พูดขึ้นด้วยเสียงเรียบๆส่งสายตาไม่รับรู้ ก่อนจะเดินไปนั่งตรงโซฟาที่อยู่ถัดไปอีกห้องหนึ่ง และเมอลอยมองไปยังฝั่งตรงข้ามกับทั้ง2
“... เปลี่ยนไปเยอะเลย เพราะนายเท้ๆ” มาสเตอร์หน้าหวานพูดขึ้นยิ้มๆขณะมองมาสเตอร์ที่นั่งเมินหน้าอยู่ที่โซฟา ก่อนที่จะรับสัมผัสจากมือของมาสเตอร์ number 1 อย่างว่าง่าย
“ ไม่หรอกมั้ง..ฉันว่า เขายังไม่เปลี่ยน หึๆ”
มาสเตอร์number 1 พูดราวกับกระซิบ ก่อนที่จะค่อยๆซุกไซ้ไปตามซอกคออีกฝ่ายอย่างชำนาญ จนอีกฝ่ายถึงกับต้องครางออกมาเบาๆ
“อ..อืม. อ..อิลเซอ ฉันว่าพอเถอะ ไม่งั้นนายนั่นแหละจะแย่เอง”
พูดจบ มาสเตอร์หน้าหวาน หรือในนาม number 2 ก็ก้มลงจูบอีกฝ่ายอย่างดูดดื่มก่อนจะผละตัวเองออก
“โชคดีนะครับ”
ก่อนจะโบกมือให้แล้วเดินออกนอกบ้านไป ไม่นานนัก เสียงสตาร์ดรถก็ดังขึ้น ก่อนที่จะเห็นรถสีควันบุหรี่ วิ่งฉิวออกไป
“เอาล่ะ.. มีอะไรก็ว่ามา อาโคจัง^^”
มาสเตอร์number 1 ที่เพิ่งจบธุระของตนขณะเดินเข้ามาหา ด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ ส่วนฝ่ายมาสเตอร์ก็มีท่าทีไม่สนใจ และเริ่มเข้าประเด็นทันที
“ไม่มีอะไร ฉันรู้นายเก่ง ก็เลยจะมาขอให้ช่วยสร้างหุ่นยนต์ให้เท่านั้นแหละ”
มาสเตอร์พูดในขณะที่ยังคงเมินออกไปมองข้างนอกแทน
“หุ่นยนต์เหรอ” มาสเตอร์number 1 พูดแล้วเดินอ้อมไปทางหลังโซฟา
“แล้วนี่นายจะไม่เรียกชือของฉันแทนรหัสนั่นหน่อยเหรอ.. ฉันว่าไรท์เตอร์คงขี้เกียจพิมพ์รหัสเราแล้วมั้ง”
มาสเตอร์ที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ ค่อยๆหันมามองไรท์เตอร์จิตตก ที่มือนึงกำเศษกระดาษไว้แน่นจนมันขาดออกเป็นเศษๆ พร้อมแผ่รังสีอัมหิต ทั่วบ้านของ อิลเซอ
“ด..ก็ได้” อาโค กลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ ก่อนที่รหัสจะถูกเปลี่ยนเป้นชื่อจริงๆ เขาทั้ง2 ค่อยๆเหลือบมองมาทางไรท์เตอร์ ซึ่งบัดนี้ กลายเป็นนั่งทำหน้าจิตตกตก และตั้งหน้าทั้งตาพิมพ์โดนมี รังสีหื่นแผ่ซ่านแทน
(กลับมาเข้าเรื่องๆ - -)
“นายจะเขาเรื่องรึยัง - - หรือนายจะมองยัยไรท์เตอร์จิตตกต่อ” อิสเซอพูดอย่างเซ็งๆ
“ก็ไม่ไว้ใจว้อย - -“ อาโคก็ตอบกลับมาด้วยน้ำสียงเซ็งๆ เช่นกัน
“เอ้า เข้าเรื่องซักทีว้อยย!! นี่ฉันอุสาใส่วงเล็กแบบมีมารยาทแล้วนะพวกแก!!” แล้วสักพักทั้งคู่ก็สะดุ้งโหยง พร้อมยิ้มแห้งๆให้ไรทเตอร์
“ค..ครับ” แล้วทั้งคู่ก็ตอบพร้อมกัน
...............................................................................................................................................................................................................................................
55+ จบเเบบบ้าๆรั่วๆ
พอดีวันนี้ ไรท์เตอร์อารมดีเคอะ^^
เอ้า ลงรูปมาสเตอร์number 2 สักหย่อย
ไอคนที่ผมยาวๆอ่ะนะ 55+ เรื่องไหนไม่รุ หล่อเลยลง โฮะๆๆ น่าตาประมาณเเบบนี้อ่ะนะ
น่ากินว้อยยย ขอตัวไปโซ้ย มาสเตอร์2 ก่อนเน้ออ ฮี่ๆ
(เเล้วก็วิ่งหายไปกับสายลม =[]=!!!)
ความคิดเห็น