คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1ผมคือ...ไคโตะ วอคัลลอยด์
ตอนที่1 ผมคือ ไคโตะ วอคัลลอยด์..
ในคืนอันเงียบสงบของวันหนึ่ง.. ภายในบ้านหลังเล็กๆ
“ แกร๊กๆๆ”
เสียงฝีมือของใครบางคนได้ดังขึ้นทำลายความเงียบภายในตัวบ้านอย่าสิ้นเชิง สายตาเย็นชาแต่ทว่าอบอุ่นที่อยู่หลังแว่นจ้องมองไปยังหน้าจอคอมพิวเตอร์ ซึ่ง อยู่เบื้องหน้า
เสียงพิมพ์และเสียงอ่านเนื้อความ จากริมฝีปากสวย ดังกังวานจนกลายเป็นเสียงเพลงที่ดูพิศวง
ใช่แล้ว.. สิ่งนี้แหละ คือจุดเริ่มต้นทั้งหมด ....
เช้าที่สดใสในวันต่อมา ...
“ เฮ้อออ เสร็จสักที” ชายหนุ่มเจ้าของดวงตาเย็นชา พูดพลางยกมือ ยืดเส้นยืดสาย พร้อมเบือนหน้าออกจากจอคอมพิวเตอร์ พลางมองผลงานชิ้นโบแดงที่ยืนอยู่ข้างหลัง
“ ไง สมาชิกคนใหม่และคนแรกของบ้าน” เจ้าของสายตาเย็นชาทักยิ้มๆ พลางมองสำรวจผลงานของตัวเอง
“เอ่อ...คุณคือ...เอ่ออ” คนโดนสำรวจซึ่งเป็นเพียงเด็กน้อย ดูลังเลที่จะพูด เอาแต่ก้มหน้าก้มตา พูดเสียงอู้อี้ ในลำคอ
“ฉันคือ มาสเตอร์ ของบ้านหลังนี้ “ เจ้าของสายตาเย็นชา หรือรู้จักกันในนาม มาสเตอร์ พูดขึ้น
“แล้วผม..เอ่อ..” คนถามยังคงสงสัยกับสิ่งรอบๆตัว ก็แหงล่ะ เขาก็คือโปรแกรมหนึ่งที่เพิ่งถูกสร้างขึ้นมาได้ไม่นานนัก เเถมยังเป็นเพียงหนุ่มน้อยซะด้วยสิ
“นายคือ วอคัลลอยด์ ที่ฉันเลือกสรรมาไงล่ะ ฉันสร้างนายขึ้นมาเพื่อให้นายร้องเพลง” มาสเตอร์ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
“ผม..ร้องเพลง..??” วอคัลลอยด์หนุ่มน้อย ยังคงก้มหน้าก้มตาตอบเบาๆ จน มาสเตอร์อดยิ้มอีกครั้งไม่ได้
“เอาล่ะ นาย.... เงยนหน้าสิ ” มาสเตอร์ ค่อยๆเอามือเอื้อมฝ่าผมสีน้ำเงินอ่อนนุ่มที่ลงมาปรกหน้า ไปเชยคางอีกฝ่ายเบาๆ ราวกลับสิ่งที่เขาสร้างขึ้นมันคือเยื้อแก้วที่เปราะบาง
“ เอ่อ..คุณ “ วอคัลลอยด์หนุ่มน้อยที่แม้แต่เงยหน้าขึ้นมาแล้วก็เอาแต่เบือนหน้าหนี ยังคงตะกุก ตะกักในการพูด
“มาสเตอร์..” มาสเตอร์หนุ่มต่อคำตอบให้
“เฮ้ออ ฉันสร้างนายมา ฉันยังไม่ได้ดูหน้านายเลย ไหนขอดูหน่อย ” มาสเตอร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ที่ยังไม่สามารถมองดูผลงานของตัวเองได้อย่างชัดเจน
“เอ่อ..ครับ มาสเตอร์” วอคัลลอยด์หนุ่มน้อยตอบรับมาสเตอร์เบาๆ แล้วค่อยหันหน้ามาหาเจ้าของ ใบหน้าขาวและดวงตาสีน้ำทะเลใส ปรากฏอาการอายได้อย่างชัดเจน ไหนจะผมสีน้ำเงินที่ดูหยุ่งเหยิงปิดหน้าปิดตาอีก มาสเตอร์หนุ่มยิ้มอย่างพอใจ
ก่อนจะเอื้อมมือไปปัดผมที่ติดอยู่ตามแก้มที่เนียนขาวของอีกฝ่าย ซึ่งทำให้อีกฝ่ายรีบก้มหน้าลงซบผ้าผันคอสีฟ้าทันที
“555 นายนี่ขี้อายจริงๆ” มาสเตอร์ยังคงพูดผสมกับหัวเราะก๊าก กับการกระทำของวอคัลลอยด์หนุ่มน้อยที่เขาสร้างขึ้น
ก่อนจะก้มตัวลง บอกโวคัลลอยด์หนุ่มน้อยของเขาเบาๆว่า
……
…..
...
..
“ต่อไปนี้.. นายคือ ไคโตะ วอคัลลอยด์ตัวแรกของฉัน” ก่อนจะลุกขึ้น ลูบผมยุ่งๆเบาๆ แล้วเดินออกจากห้องไป
"ไคโตะ... " วอคัลลอยด์หนุ่มน้อยที่ยังคงซ่อนความอายไว้ใต้ผ้าผันคอยาวระพื้น รำพึงขึ้นเบาๆ
"ครับ มาสเตอร์" เเล้ววิ่งตามผู้เป็นเจ้านาย ออกไป
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตัดดังฉับ!! เพิ่งเเต่งได้เพียงเท่านี้ 55+ หวังว่าเเค่นี้คงมิทำให้ผู้อ่านอารมณ์(อยากอ่าน) ค้างนะคะ 55+
เเล้วเราจะมาดูมาสเตอร์ของเรากัน
นี่กะคือคุณมาสเตอร์ 55+ (เอารูปมามั่วๆปนๆ)จากเรื่องไหนมิรู้
ส่วนนี่ คือ หนุ่มน้อย ไคโตะ นั่นเอง!! กรี๊ดด น่ารักง่า เดวเจ้อของฟิคจะเเอบเก็บไปกิรเงียบๆละกัน=,.=
(เเล้ว อิฉัน กะนอนตายอยู่คาส้นตรีนบะดาเเฟนคลับที่หวังจะ(กิน)ช่วย)
เเปะรูปเสร็จ เพื่อให้อยาก เเล้วจากไป เฟี้ยววววว~ >.,<***
ความคิดเห็น