naruto yaoi / normal

ลำดับตอนที่ #7 : ตระกูล ฮิวงะ 100%

 

ณ หมู่บ้านโคโนฮะ

จู่ๆผมก็ได้รับแจ้งว่ามีคนพบชิกามารุกับเนจิสลบอยู่ระหว่างแคว้นโคงะ ผมจึงให้ชิบะกับฮินาตะไปพาทั้งคู่กลับหมู่บ้าน

“อิโนะ ทั้งองคนเป็นอย่างไรบ้าง” ผมเอ่ยถาม

“แค่สลบไป เพราะยานอนหลับ เดวก็ตื่น”เธอตอบ ผมถึงกับโล่งใจที่ไม่มีใครเป็นอะไร

“นารูโตะ เนจิเป็นไรมากมั้ย”เท็นเท็นเอ่ยถามเธอคงรีบมาทันทีที่รู้ข่าวเลยสินะ

“ไม่เป็นไรมากหรอก เธอต่างหากที่ต้องดูแลตัวเองดีๆ”ผมบอก แต่เธอเหมือนจะรับรู้เลยเดินกลับห้อง ผมที่มองตามจึงได้แต่นึกถึงซากุระที่ไม่ได้กลับมาด้วย คงไม่เป็นไรหน่ะ

วันต่อมา

ก๊อกๆเสียงเคาะที่เรียกให้ผมเงยหน้าจากกองเอกสารไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจาก เทมาริ

“ไง งานยุ่งมากล่ะสิ”เอ่ยทักออกมา

“ก็นิดหน่อย มีไร”ผมเอ่ยบอกอย่างงๆ

“มาส่งสาสน์ตอบรับหน่ะ”เธอบอกพร้อมกับยื่นสาสน์ให้ผม ผมจึงรีบแกะออกอ่านทันที

“แล้วจะอยู่กี่วัน”ผมเอ่ยถามต่อ

“ว่าจะกลับเลย ไม่อยากอยู่นานๆ”เธอบอกก่อนจะเดินออกไป ผมเลยนั้งทำงานต่อ

ตระกูลฮิวงะ

ทันทีที่เนจิฟื้นก็ถูกเรียกตัวเข้าบ้านใหญ่แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นเท็นเท็นนั่งข้างๆฮินาตะ

“มีอะไรขอรับ ท่านอาซาฮิ”เนจิเอ่ยถามไปตรงๆ

“เธอต้องแต่งงานกับเท็นเท็น”ประมุขของบ้านเอ่ย

“ห๊ะ แต่ผมไม่ได้รักเท็นเท็น”เอ่ยอย่างประหลาดใจก่อนจะปฎิเสธเสียงแข็ง

“นายจำสัญญาก่อนที่จะไปทำภารกิจได้มั้ย”ท่านอาซาฮิเอ่ยทวง

“ดะ ได้ครับ”เอ่ยตอบรับเมื่อนึกไปถึงตอนที่เขาขอจะออกไปช่วยซากุระตามหาซาสึเกะว่า ถ้าเขากลับมาไม่ว่าท่านอาซาฮิให้ทำอะไรเขาก็ยอม

“งั้น ตกลง ใช่มั้ย”เอ่ยถามแก้มบังคับเพื่อหวังได้ยินคำตกลง

“ครับ”สั้น กระชับมากแต่ก็ทำให้ใครอีกคนน้ำตาร่วงได้ไม่ยาก

ห้องโฮคาเงะ

“ห๊ะ”ผมร้องด้วยความประหลาดใจเมื่อจู่ฮฺนาตะก็เอาการ์ดสีชมพูหวานแหววมายื่นให้ผม แต่เจ้าตัวกลับยิ้มราดีใจที่ได้เท็นเท็นเป็นพี่สะใภ้

“มันจะดีรึ”ผมเอ่ยถามออกไปซึ่งเจ้าตัวยิ้มแล้วตอบว่า “ดีสิ”แล้วเธอก็จากไป

ผมละอ่อนใจแล้วนึกถึงเรื่องที่ไปคุยกับชิกามารุขึ้นมา

‘เกิดอะไรขึ้น’ผมเอ่ยถาม

‘ไม่รู้ รู้แค่รับน้ำมาจากซากุระแล้วก็วูบไป’ชิกามารุบอก

‘แล้ว’พอผมจะถามว่าซากุระไปไหน เขาก็ส่ายหน้าให้ประมาณว่ากูไม่รู้

ถ้าให้ผมเดาคงเป็นเรื่องของซาสึเกะสินะที่ทำให้เธอตัดสินใจได้ขนาดนี้ เฮ้อ....

2วันต่อมา

บ้านฮิวงะ

บ้านใหญ่มีงานทั้งทีจึงจัดเตรียมอย่างยิ่งใหญ่และอลังการงานช้าง ตั้งแต่ประตูก็ถูกประดับไปด้วยดอกไม้นานาชนิดและบริเวณพื้นก็ไม่มีฝุ่นสักนิดเดียว

“พี่เนจิ ยิ้มหน่อยสิ”ฮินาตะที่อยู่ในชุดกิโมโนสีหวานเอ่ยกับเนจิซึ่งสวมชุดยูคาตะสีเทาอย่างเนือยหน่าย

“แต่งแทนพี่เลยไหมล่ะ”เนจิเอ่ยกลับอย่างเซ็งๆฮินาตะเลยสะบัดหน้าใส่อย่างงอนๆ

ผมวึ่งมองพีน้องคู่นี้แล้วนึกขำจึงเดินตรงไปหา

“เป็นอะไร”ผมเอ่ยถามออกไป

“ไม่รู้สิ”ตอบด้วยสีหน้าไม่สดชื่น ผมจึงตบบ่าเป็นเชิงให้กำลังใจ

“นายคิดไงกับซากุระ”ผมเอ่ยถามแล้วเนจิก็มองผมแปลกๆ

“ไม่รู้สิ”เอ่ยตอบอย่างสับสนในตัวเองสุดๆ

“คิดให้ดีล่ะ”ผมเอ่ยทิ้งให้คนข้างๆได้คิดแล้วเดินหลบไป

“พี่เนจิว่าไง”ฮินาตะเอ่ยถามอย่างกระตือรือร้น

“ปล่อยมันไปเถอะ”ผมเอ่ยสั้นๆ ซึ่งทำให้ฮินาตะมองผมแบบแปลกๆอีกคน ผมเลยเลี่ยงเธอโดยการเดินไปโซนอาหาร แต่กลิ่นอาหารมันช่างเหม็นเหมือนเน่ามานาน ผมจึงวิ่งออกไปข้างนอกแล้วรู้สึกว่าโลกมันเอนๆ ก่อนจะวูบไป

100%

ช้าไปนิดแต่ก็มาค่ะ  เราขอให้ทายเล่นๆ ตอนนี้ซาสึเกะอยู่ที่ไหน